IPPP1/443-254/14-2/PR - Możliwość wyłączenia z opodatkowania podatkiem od towarów i usług sprzedaży działek gruntu wydzielonych z nieruchomości nabytej uprzednio w drodze dziedziczenia.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku z dnia 27 lutego 2014 r. (data wpływu 4 marca 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży wydzielonych działek z nieruchomości nabytej w drodze dziedziczenia - jest prawidłowe.

W dniu 4 marca 2014 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży wydzielonych działek z nieruchomości nabytej w drodze dziedziczenia.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (dalej: Wnioskodawczyni) jest osobą fizyczną, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług (dalej: "VAT"). Od 1994 r. prowadzi działalność gospodarczą, która obecnie ogranicza się do wynajmu części magazynu (podlegającego VAT). W przeszłości do 2004 r. działalność obejmowała również dystrybucję lodów i mrożonek oraz handel nimi, natomiast do 2011 r. Wnioskodawczyni świadczyła usługi gastronomiczne. Wnioskodawczyni nie prowadziła i nie prowadzi żadnej działalności w zakresie obrotu nieruchomościami.

Poza wskazaną działalnością gospodarczą Wnioskodawczyni posiada majątek osobisty, w tym jest właścicielką gospodarstwa rolnego. W 1973 r. nabyła tytułem dziedziczenia nieruchomość gruntową działkę o numerze ewidencyjnym 98 - na podstawie art. 1, 5 i 12 ustawy z dnia 26 października 1971 r. o uregulowaniu własności gospodarstw rolnych (Dz. U. Nr 27, poz. 250, z późn. zm.). Nieruchomość nie była włączona do majątku przedsiębiorstwa Wnioskodawczyni, nie była również wykorzystywana w związku z prowadzoną przez nią działalnością gospodarczą. Nieruchomość była wykorzystywana do upraw rolnych.

Przedmiotowa nieruchomość została objęta miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego. Zgodnie z jego treścią, należące do Wnioskodawczyni grunty zostały przeznaczone pod zabudowę mieszkaniowo-usługową (MN/U).

W 2007 r. działka o nr ewidencyjnym 98 została podzielona, m.in. została wydzielona działka o powierzchni 2403 m², nr ewidencyjny 98/2. Wnioskodawczyni przeniosła następnie jej własność na syna poprzez zawarcie umowy darowizny.

W 2010 r. wydzielono dwie kolejne działki (nr ewidencyjny 98/3 i 98/4), obie o powierzchni 2000 m² oraz działkę - drogę wewnętrzną, umożliwiającą dojazd do ww. gruntów. Wnioskodawczyni nie miała sprecyzowanych planów ich wykorzystania, w związku z czym, poza podziałem geodezyjnym nie zostały podjęte żadne czynności zmierzające do sprzedaży lub innego komercyjnego wykorzystania tych nieruchomości z uwagi na sytuację ekonomiczną, wynikającą z okoliczności rodzinnych (wypadek komunikacyjny i stan zdrowia małżonka który od 2011 r. pozostaje na rencie inwalidzkiej). Wnioskodawczyni planuje zbycie opisanej nieruchomości gruntowej, tj. działek o numerach 98/3, 98/4, 98/5 oraz 99/6. Wnioskodawczyni nie wyklucza możliwości sprzedaży wszystkich lub tylko niektórych z powyższych nieruchomości, ewentualnie przed sprzedażą może nastąpić ich scalenie.

W związku z planowaną sprzedażą Wnioskodawczyni nie podejmowała żadnych działań o charakterze marketingowym lub jakikolwiek innych czynności w celu zwiększenia jej atrakcyjności, podniesienia wartości lub jakichkolwiek innych czynności typowych dla działalności handlowej w obrocie nieruchomościami. Działki nie są uzbrojone, Wnioskodawczyni nie podejmowała działań w celu doprowadzenia wody, energii elektrycznej, kanalizacji itp. W związku z zamiarem sprzedaży, Wnioskodawczyni podpisała umowę z biurem nieruchomości, które będzie świadczyło usługi pośrednictwa w planowanej transakcji.

Wnioskodawca informuje, że w przeszłości dokonywała również rozporządzenia majątkiem w postaci działek ewidencyjnych gruntu, tj. działek wydzielonych z nieruchomości nabytej tytułem darowizny w 1983 r. od jej stryja. Działki te nie zostały nigdy włączone do majątku przedsiębiorstwa. Rozporządzenie majątkiem polegało na sprzedaży czterech wydzielonych działek gruntu ze względu na sytuację ekonomiczną (dwie w 2005 r., kolejne w 2008 i 2010 r.), zaś dwie kolejne działki zostały przekazane w drodze umowy darowizny córce Wnioskodawczyni. Analogicznie, Wnioskodawczyni nie podejmowała w stosunku do tych nieruchomości żadnych działań typowych dla handlowca.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy planowana sprzedaż nieruchomości w okolicznościach wskazanych w opisie zdarzenia przyszłego stanowi czynność pozostającą poza zakresem opodatkowania VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy, z powodów opisanych poniżej, na postawione pytanie należy udzielić odpowiedzi twierdzącej - planowana sprzedaż nieruchomości nie będzie przeprowadzona przez Wnioskodawczynię działającą jako podatnik VAT, a więc pozostanie poza zakresem opodatkowania tym podatkiem.

Zgodnie z brzmieniem, art. 15 ust. 1 i 2 Ustawy o VAT, status podatnika VAT można przypisać każdej osobie, która wykonuje samodzielnie działalność gospodarczą. Działalność gospodarcza, w rozumieniu przepisów o VAT obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Nie stanowi natomiast działalności gospodarczej wykonywanie prawa własności w stosunku do majątku danego podmiotu.

Poszczególne przejawy aktywności danego podmiotu w obrocie gospodarczym można zatem przyporządkować do jednej z dwóch kategorii:

Przedstawiony podział znajduje odzwierciedlenie w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: "TSUE", "Trybunał"). Na szczególną uwagę zasługuje w tym kontekście wyrok z 15 września 2011 r. w połączonych sprawach C-180/10 i C-181/10 Slaby/in. Orzeczenie to zawiera wskazanie przesłanek, od spełnienia których uzależniona jest możliwość uznania, że transakcja sprzedaży dokonywana jest w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

W wyroku ws. Słaby i in. Trybunał potwierdził, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Zwrócił ponadto uwagę, że dla oceny skutków czynności na gruncie prawa podatkowego decydującego charakteru nie ma liczba i zakres dokonywanych przez dany podmiot transakcji sprzedaży. W pkt 37 orzeczenia ws. Słaby i in. Trybunał wskazał, że zakres transakcji sprzedaży nie może stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Trybunał stwierdził, że dużych transakcji sprzedaży można dokonywać również jako czynności osobistych". Natomiast w pkt 38 wyroku TSUE zaznaczył: "okoliczność, iż przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej sama z siebie nie jest decydująca. Nie ma takiego charakteru również długość okresu, w jakim te transakcje następowały, ani wysokość osiągniętych z nich przychodów. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego".

Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu VAT, musi zostać dokonana przez podatnika VAT działającego w takim charakterze. W konsekwencji, istotne dla oceny statusu sprzedawcy jest ustalenie, czy podejmuje on aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując przy tym środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców, usługodawców.

W wyroku ws. Słaby i in. Trybunał stwierdził ponadto, że art. 12 ust. 1 Dyrektywy VAT przyznaje państwom członkowskim możliwość uznania za podatnika VAT każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy VAT, w szczególności pojedynczej dostawy terenu budowlanego. Jednak, zgodnie z utrwalonym orzecznictwem krajowych sądów administracyjnych, w art. 15 ust. 2 Ustawy o VAT nie dokonano prawidłowej implementacji przepisu dyrektywy.

Wskazano na to m.in. w wyrokach Wojewódzkiego Sadu Administracyjnego (dalej: WSA) w Poznaniu z 23 stycznia 2014 r., sygn. akt III SA/Wa 653/13: "nie ma jakichkolwiek podstaw, aby z powyższej treści art. 15 ust. 2 (Ustawy o VAT) wywodzić, że norma ta obejmuje także transakcje okazjonalne, o których stanowi art. 12 ust. 1 (Dyrektywy VAT), opodatkowane niezależnie od ustalenia takiej okoliczności jak zamiar wykonywania tych czynności w sposób częstotliwy. Nakazu zupełności, jasności / precyzji w transpozycji możliwości przewidzianej w przepisach unijnych, o którym stanowi wprost punkt 34 wyroku Trybunału z całą pewnością nie spełnia redakcja art. 15 ust. 2 (Ustawy o VAT)". Brak prawidłowej implementacji podkreślono również w wyrokach Naczelnego Sądu Administracyjnego (dalej: "NSA") z 17 stycznia 2011 r., sygn. akt I FPS 8/10, NSA z 7 października 2011 r., sygn. akt. I FSK 1289/10, NSA z 16 października 2011 r., sygn. akt I FSK 1536/10.

Sądy zwracają natomiast uwagę, że kluczowym aspektem oceny statusu sprzedawcy jest " (...) stopień jego aktywności. W zakresie obrotu nieruchomościami, który wskazuje, że angażuje on środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w ramach prowadzenia działalności gospodarczej" (wyrok NSA z 5 czerwca 2013 r., sygn. I FSK 1009/12). Podobne stwierdzenie zawiera uzasadnienie wyroku ws. Słaby i in. (zob. pkt 39 orzeczenia). TSUE wskazał jednocześnie, że takie aktywne działania mogą polegać na przykład na uzbrojeniu terenu albo na działaniach marketingowych. Natomiast w niniejszej sprawie, Wnioskodawczyni nie podjęła tego typu działań. Ograniczyła się do zgłoszenia chęci planowanej sprzedaży działki w biurze nieruchomości. Nie jest to jednak, w świetle dotychczasowego orzecznictwa, działanie wystarczające do uznania sprzedawcy za podatnika VAT. Jak podkreślono w wyroku WSA w Poznaniu z 23 stycznia 2014 r., sygn. akt I SA/Po 653/13, za prowadzeniem działalności gospodarczej przemawia działanie wykraczające poza zwykle formy ogłoszenia". Niezasadnym byłoby uznanie faktu zgłoszenia planowanej transakcji do biura nieruchomości za działanie przekraczające zwykłą formę ogłoszenia.

NSA w licznych wyrokach zwrócił również uwagę na inne okoliczności, które należy uwzględnić dokonując weryfikacji statusu sprzedawcy jako podatnika VAT:

* wykonanie danej czynności (w przypadku sprzedaży działki budowlanej lub przeznaczonej pod zabudowę) jednorazowo jednakże w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania jej w sposób częstotliwy nie przesądza automatycznie, że z tego tylko powodu dany podmiot staje się podatnikiem VAT. Konieczne jest bowiem ustalenie, że w odniesieniu do tej czynności występował on w charakterze podatnika, tj. jako osoba angażująca środki podobne do wykorzystywanych przez handlowca, a nie osoba wykonująca prawo własności w stosunku do tego gruntu;

* przyjęcie, że dana osoba fizyczna sprzedając działki budowlane działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, że jej działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną), czyli stałą (powtarzalność czynności i zamiar wykazany obiektywnymi dowodami ich kontynuacji), a w konsekwencji zorganizowaną;

* przesłanka "stałości" działalności gospodarczej wynika z porównania art. 9 i art. 12 Dyrektywy VAT skoro art. 12 wprowadza jako normę szczególną możliwość uznania za podatnika także podmiotu wykonującego działalność gospodarczą w sposób sporadyczny (okazjonalny), to zasadniczo działalność gospodarcza musi być wykonywana w sposób niesporadyczny (stały);

* nie jest działalnością handlową sprzedaż majątku osobistego (prywatnego), który nie został nabyty w celach odsprzedaży (w celach handlowych), lecz spożytkowania w celach prywatnych;

* liczba i zakres transakcji sprzedaży gruntów nie może stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie. które znajdują się poza zakresem opodatkowania, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą;

* podobnie okoliczność, iż przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej sama z siebie nie jest decydująca. Nie ma takiego charakteru również długość okresu, w jakim te transakcje następowały, ani wysokość osiągniętych z nich przychodów. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego;

* na fakt prowadzenia działalności gospodarczej wskazywać mogą także takie działania jak uzyskanie przed sprzedażą decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, zwłaszcza w sytuacji gdy sprzedawca jest już podatnikiem w zakresie usług budowlanych, developerskich czy innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze.

NSA zaznaczył ponadto, że dla stwierdzenia, czy dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik VAT niezbędne jest dokonanie oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy. W powyższym zakresie nie jest natomiast możliwe przyjęcie z góry konkretnych założeń, modelowego rozwiązania, mającego zastosowanie w każdym przypadku.

Mając na uwadze powyższe kryteria, w przedstawionym zdarzeniu przyszłym wykluczone jest przypisanie Wnioskodawczyni statusu podatnika VAT. Od momentu nabycia nieruchomości Wnioskodawczyni traktowała je jak swój majątek osobisty, służyły one zaspokajaniu jej prywatnych potrzeb, bez żadnego związku z działalnością gospodarczą.

Okoliczności nabycia nieruchomości stanowią kolejny argument za udzieleniem twierdzącej odpowiedzi na zadane we wniosku pytanie. Istotą działalności handlowca jest bowiem dokonywanie zakupów towarów w celu ich odsprzedaży w sposób zorganizowany. Zamiar handlowca powinien być ujawniony już w chwili nabycia danego składnika majątku. Nie sposób uznać, że do spełnienia tej przesłanki dochodzi w niniejszej sprawie. Zarówno okoliczności nabycia, jak i wykorzystywania nieruchomości wskazują, że Wnioskodawczyni nabyła je jako osoba prywatna, bez związku z prowadzoną działalnością. Stała się ona właścicielką obu nieruchomości na skutek czynności dokonanych pod tytułem darmym - w wyniku dziedziczenia lub przyjęcia darowizny. W konsekwencji, nie ma podstaw do uznania, że Wnioskodawczyni podjęła działania typowe dla handlowca - podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów o VAT.

Za prawidłowością stanowiska Wnioskodawczyni przemawia również długość okresu, jaki minął pomiędzy nabyciem działek, a zbyciem ich części. Wnioskodawczyni nabyła je bowiem w latach 1973 i 1983. Na podkreślenie zasługuje również fakt, że w okresie poprzedzającym nabycie obu działek przez Wnioskodawczynię, od lat 30-tych ubiegłego wieku znajdowały się one w posiadaniu członków jej rodziny i należały do majątków prywatnych.

Zachowanie Wnioskodawczyni nie nosiło zatem znamion typowych dla handlowca w momencie nabycia nieruchomości. Nie podejmuje ona ponadto czynności charakterystycznych dla podatnika VAT w związku z planowaną sprzedażą. Wnioskodawczyni nie dokonuje żadnych działań o charakterze marketingowym, nie przeznacza jakichkolwiek środków finansowych na uzbrojenie nieruchomości lub wytyczenie dróg wewnętrznych. W istocie, nie są zatem podejmowane żadne prace zmierzająe do zwiększenia atrakcyjności nieruchomości w sposób właściwy dla handlowców podmiotówc zajmujących się obrotem nieruchomościami.

Bez znaczenia pozostaje fakt, że Wnioskodawczyni dokonała podziału własnej nieruchomości przed sprzedażą działek. Zgodnie bowiem z wyrokiem WSA w Poznaniu z 23 stycznia 2014 r., sygn. akt I SA/Po 653/18, o fakcie prowadzenia działalności nie przesądza okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej". W poniższej sprawie, nie można uznać nawet, że celem dokonanego podziału było podwyższenie ceny należącej do Wnioskodawczyni nieruchomości. Dokonała ona wydzielenia i zbycia. W takiej części gruntu, która pozwoliła jej na osiągnięcie kwoty niezbędnej w związku z sytuacją finansową Wnioskodawczyni w danej chwili.

Powodem dla dokonania planowanej czynności jest aktualna sytuacja finansowa Wnioskodawczyni. Nie podejmuje ona działań w sposób profesjonalny i zorganizowany, zewnętrzne znamiona jej zachowania potwierdzają, że nie przyświeca jej cel handlowy. W podobny sposób należy ocenić przeszłe transakcje sprzedaży wyodrębnionych części działki, którą Wnioskodawczyni nabyła w drodze darowizny. Również one stanowiły czynności dokonywane w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Stopień zaangażowania Wnioskodawczyni jest typowy dla każdego właściciela, który zamierza rozporządzać częścią swojego majątku.

Mając na uwadze powyższe, w ocenie Wnioskodawczyni, na zadane w niniejszej sprawie pytanie należy odpowiedzieć twierdząco - planowana sprzedaż nieruchomości nie będzie przeprowadzona przez Wnioskodawczynię działającą jako podatnik VAT. Za prawidłowością powyższego poglądu przemawiają m.in. cytowane wyroki sądów administracyjnych. Również organy podatkowe w części interpretacji indywidualnych dochodzą do podobnych wniosków w analogicznych stanach faktycznych, zob.: interpretacja Dyrektora izby Skarbowej w Poznaniu z 8 września 2011 r., nr ILPP2/443-888/11-4/AD oraz interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 28 października 2013 r., nr IPPP1/443-981/13-2/EK.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 - w myśl art. 7 ust. 1 ustawy - rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...). Definicję towaru ustawodawca zawarł w art. 2 pkt 6 powołanej ustawy. Zgodnie z tym przepisem, ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o towarze należy rozumieć rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 7 ustawy podlega opodatkowaniu, ale tylko taka, która wykonana jest przez podmiot, który w związku z jej realizacją występuje w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

Pojęcia "podatnik" i "działalność gospodarcza", na potrzeby podatku od towarów i usług, zostały zdefiniowane w art. 15 ust. 1 i ust. 2 tej ustawy. Podatnikami - wg zapisu ust. 1 tego artykułu - są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza - zgodnie z ust. 2 powyższego artykułu - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług - w świetle powyższych przepisów - jest łączne spełnienie dwóch przesłanek: po pierwsze, czynność winna być ujęta w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie, musi być dokonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Zatem jeśli osoba fizyczna dokonuje sprzedaży swojego majątku osobistego (np. działek gruntu), a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie i nie zmierza do nadania jej stałego charakteru, nie oznacza to prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Problem odnoszący się do rozstrzygnięcia, czy sprzedaż działek jest sprzedażą majątku osobistego, czy też stanowi sprzedaż realizowaną przez podatnika prowadzącego w tym zakresie działalność gospodarczą, był przedmiotem orzeczenia z dnia 15 września 2011 r. TSUE w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10.

Z tezy powyższego orzeczenia wynika m.in. że "osoby fizycznej, która prowadziła działalność rolniczą na gruncie nabytym ze zwolnieniem z podatku od wartości dodanej i przekształconym wskutek zmiany planu zagospodarowania przestrzennego niezależnej od woli tej osoby w grunt przeznaczony pod zabudowę, nie można uznać za podatnika podatku od wartości dodanej w rozumieniu art. 9 ust. 1 i art. 12 ust. 1 Dyrektywy 112, zmienionej dyrektywą 2006/138/WE, kiedy dokonuje ona sprzedaży tego gruntu, jeśli sprzedaż ta następuje w ramach zarządu majątkiem prywatnym tej osoby".

Trybunał zwrócił również uwagę, że inaczej jest w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Przykładowo podane zostały działania polegające na uzbrojeniu terenu albo na działaniach marketingowych. Działania takie nie należą do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.

Zatem kryterium decydującym o zaliczeniu transakcji sprzedaży nieruchomości przez osoby fizyczne do działalności gospodarczej jest podejmowanie aktywnych działań angażujących środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców. Jako przykład takich działań uznać można uzbrojenie terenu. Aktywność taka musi odpowiadać działaniom, które podejmuje podmiot prowadzący działalność gospodarczą w zakresie obrotu nieruchomościami. Do czynności takich należałoby zaliczyć np.: nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o uchwalenie zmian w planie zagospodarowania przestrzennego terenu mającego być przedmiotem dostawy, czy też prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych usług o podobnym charakterze. Jest to tylko przykładowe wyliczenie, na to by uznać osobę za podatnika podatku od towarów i usług mogą mieć wpływ inne czynności, które będą skutkowały koniecznością zapłaty podatku od towarów i usług.

W kontekście powyższego wyroku nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej czy zarejestrowanej działalności gospodarczej i nie podejmuje aktywnych działań angażujących środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców - wymienionych powyżej.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawczyni jest osobą fizyczną, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, która od 1994 r. prowadzi działalność gospodarczą. Wnioskodawczyni nie prowadziła i nie prowadzi żadnej działalności w zakresie obrotu nieruchomościami. Poza wskazaną działalnością gospodarczą posiada także majątek osobisty, w tym jest właścicielką gospodarstwa rolnego. W 1973 r. nabyła tytułem dziedziczenia nieruchomość gruntową. Nieruchomość nie była włączona do majątku przedsiębiorstwa oraz nie była również wykorzystywana w związku z prowadzoną przez nią działalnością gospodarczą. Nieruchomość była wykorzystywana do upraw rolnych. W 2007 r. działka została podzielona, m.in. została wydzielona działka o powierzchni 2403 m², której własność Wnioskodawczyni przeniosła na syna poprzez zawarcie umowy darowizny. W 2010 r. wydzielono dwie kolejne działki oraz drogę wewnętrzną, umożliwiającą dojazd do ww. gruntów. Wnioskodawczyni nie miała sprecyzowanych planów ich wykorzystania, w związku z czym, poza podziałem geodezyjnym nie zostały podjęte żadne czynności zmierzające do sprzedaży lub innego komercyjnego wykorzystania tych nieruchomości z uwagi na sytuację ekonomiczną, wynikającą z okoliczności rodzinnych. Wnioskodawczyni planuje zbycie opisanej nieruchomości gruntowej, przy czym nie wyklucza możliwości sprzedaży wszystkich lub tylko niektórych z powyższych nieruchomości, ewentualnie przed sprzedażą może nastąpić ich scalenie. W związku z planowaną sprzedażą Wnioskodawczyni nie podejmowała żadnych działań o charakterze marketingowym lub jakikolwiek innych czynności w celu zwiększenia jej atrakcyjności, podniesienia wartości lub jakichkolwiek innych czynności typowych dla działalności handlowej w obrocie nieruchomościami. Działki nie są uzbrojone, Wnioskodawczyni nie podejmowała działań w celu doprowadzenia wody, energii elektrycznej, kanalizacji itp. W związku z zamiarem sprzedaży, Wnioskodawczyni podpisała umowę z biurem nieruchomości, które będzie świadczyło usługi pośrednictwa w planowanej transakcji. W przeszłości Wnioskodawczyni dokonywała również rozporządzenia majątkiem w postaci działek ewidencyjnych gruntu, tj. działek wydzielonych z nieruchomości nabytej tytułem darowizny w 1983 r. od jej stryja. Wnioskodawczyni nie podejmowała w stosunku do tych nieruchomości żadnych działań typowych dla handlowca.

Analiza przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego, powołanych regulacji oraz aktualnego orzecznictwa, przy uwzględnieniu orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawach połączonych Jarosław Słaby (C 180/10) i Emilian Kuć, Halina Jeziorska-Kuć (C 181/10) z dnia 15 września 2011 r., prowadzi do wniosku, że trudno uznać Panią za podatnika podatku od towarów i usług z tytułu planowanej sprzedaży przedmiotowych działek. Pomimo, że grunty spełniają definicję towarów zawartą w art. 2 pkt 6 ustawy o podatku od towarów i usług, okoliczności niniejszej sprawy nie wskazują, że sprzedając grunty, będzie Pani działać w charakterze handlowca.

Nie można stwierdzić, że nabyła Pani przedmiotowe działki w celu dalszej odsprzedaży, czy w celach zarobkowych, gdyż otrzymała je Pani w drodze dziedziczenia. Ponadto grunt nie był wykorzystywany w pozarolniczej działalności gospodarczej. Wnioskodawczyni nie dokonuje żadnych działań o charakterze marketingowym oraz nie podejmuje żadnych prac zmierzających do zwiększenia atrakcyjności nieruchomości w sposób właściwy dla handlowców.

W konsekwencji, z tytułu ww. dostawy, będzie korzystać Pani z przysługującego prawa do rozporządzania własnym majątkiem. Zatem ww. czynności sprzedaży będą stanowiły działanie w sferze prywatnej, do której unormowania ustawy o podatku od towarów i usług nie będą miały zastosowania. W efekcie, planowane dostawy działek nie będą podlegały opodatkowaniu podatku od towarów i usług.

Tym samym stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.