IPPP1-443-2178/S/08-10/IZ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów - uwzględniając wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 1 grudnia 2009 r. sygn. akt III SA/Wa 1056/09 - stwierdza, że stanowisko Podatnika przedstawione we wniosku z dnia 9 grudnia 2008 r. (data wpływu 12 grudnia 2008 r.), uzupełnionego pismem z dnia 30 marca 2010 r. (data wpływu 2 kwietnia 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie opodatkowania nabycia wierzytelności - jest nieprawidłowe.

W dniu 12 grudnia 2008 r. do tut. Organu wpłynął wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania nabycia wierzytelności.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Zgodnie z umową z dnia 27 czerwca 2003 r. i wpisem do KRS Strona prowadzi działalność gospodarczą, w tym m.in. odzyskiwanie długów oraz zakup wierzytelności na własną rzecz. Polska Klasyfikacja Wyrobów i Usług nie wyróżnia usługi nabycia wierzytelności jako odrębnie klasyfikowanej usługi. Należy jednak przyjąć, że w zakresie, w jakim nabycie wierzytelności może być traktowane jako świadczenie usług (bądź element świadczenia usług), dotyczyć to będzie usług obrotu wierzytelnościami, ściągania długów, factoringu. Usługi te sklasyfikowane są wspólnie jako usługi pośrednictwa finansowego (65.23.10-00.00).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy od zakupu wierzytelności na własną rzecz Spółka winna uiszczać podatek VAT czy też jest zwolniona z tego podatku.

Podatnik wskazuje, że dokonując zakupów wierzytelności na własną rzecz od podmiotów prowadzących działalność gospodarczą, jest stroną transakcji objętą przepisami ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) Zakup taki, co zostało podniesione w opisie stanu faktycznego, jako umowa pośrednictwa finansowego, jest usługą zwolniona z tego podatku na podstawie art. 43 ust. 1 ustawy, wymienioną w załączniku nr 4 pkt 3 ustawy. Spółka nabywa wierzytelności od innych podmiotów, tylko i wyłącznie za cenę zakupu nie świadczy przy tym jakichkolwiek usług, co oznacza, że świadczy usługę obrotu wierzytelnościami, inną niż factoring, która jako usługa pośrednictwa finansowego nie jest objętą wyłączeniem ze zwolnienia z VAT. Zdaniem Strony od zakupu wierzytelności na własną rzecz nie jest zobowiązana do uiszczania podatku VAT.

W dniu 5 marca 2009 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie wydał interpretację indywidualną znak IPPP1-443-2178/08-3/IZ stwierdzając, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 9 grudnia 2008 r. jest nieprawidłowe.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 1 grudnia 2009 r. sygn. akt III SA/Wa 1506/09 uchylił zaskarżoną interpretację i stwierdził, iż uchylona interpretacja nie może być wykonana w całości.

W uzasadnieniu swojego wyroku WSA zauważył, organ podatkowy przy ponownym rozpoznaniu sprawy obowiązany jest, stosownie do art. 14b § 3 i art. 14h w związku z art. 169 § 1 Op., wezwać Stronę do wyczerpującego przedstawienia stanu faktycznego, co do którego konkretyzuje się zapytanie.

Zdaniem Sądu udzielenie przez Ministra Finansów zaskarżonej interpretacji w stanie faktycznym sprawy, którego nie można uznać za wyczerpująco przedstawiony w rozumieniu art. 14b § 3 O.p., było przedwczesne. Przed udzieleniem kolejnej interpretacji, a tym samym przed dokonania prawidłowej subsumpcji norm prawnych, organ podatkowy winien wezwać Stronę skarżącą, celem ustalenia czy skarżąca Spółka nabywa wierzytelności w celu odzyskania długu czy też ma zamiar odsprzedać nabytą wierzytelność. Cel nabywania wierzytelności pozwoli również doprecyzować przedstawione we wniosku o interpretację nader ogólnikowe stwierdzenie skarżącej Spółki, że, nabycie wierzytelności może być traktowane jako świadczenie usług, bądź jako element świadczenia usług pośrednictwa finansowego. Ułatwi też organowi ocenę czy Spółka świadczy złożone usługi pośrednictwa finansowego, a jeśli tak czy są to usługi opodatkowane, czy zwolnione z opodatkowania.

Uwzględniając powyższe zalecenie Sądu organ podatkowy pismem z dnia 19 marca 2010 r. nr IPPP1-443-2178/S/08-8/IZ wezwał Spółkę do wskazania czy nabywanie wierzytelności składa się na złożoną usługę pośrednictwa finansowego, w skład której wchodzi zarówno nabywanie wierzytelności, jak ich windykacja lub dalsza odsprzedaż, czy Strona nabywa wierzytelności w celu odzyskania długu, czy też w celu ich odsprzedaży oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego.

W odpowiedzi na powyższe wezwanie Strona wskazała, iż wszystkie czynności nabycia wierzytelności przez Spółkę były niezależnymi czynnościami. niezwiązanymi z innymi obszarami Jej działalności gospodarczej. Każda czynność zakupu dokonana była na podstawie odrębnych negocjacji cenowych i umów sprzedaży wierzytelności. Zarówno cel nabywania przez Spółkę wierzytelności jak i treści umów, na podstawie których Spółka nabywa wierzytelności nie przewidują świadczenia jakiejkolwiek usług na rzecz sprzedającego wierzytelności, w tym nie przewidują świadczenia "złożonej usługi pośrednictwa finansowego w skład której wchodzi zarówno nabywanie wierzytelności, jak ich windykacja lub dalsza odsprzedaż".

Spółka nabywa od pierwotnego wierzyciela (zarówno od płatnika podatku VAT jak i od jednostki nie będącej płatnikiem podatku VAT) wierzytelności za określoną w umowie cenę (mniejszą od wartości nominalnej wierzytelności), płatną w przewidzianym w umowie terminie, na własną rzecz. nie zobowiązując się przy tym do świadczenia jakichkolwiek usług na rzecz sprzedającego.

Celem ww. transakcji jest więc jedynie nabycie wierzytelności na rzecz Spółki i w dalszej kolejności odzyskiwanie zakupionych wierzytelności w sposób polubowny lub na drodze sądowej, oraz dalej egzekucyjnej już na rzecz Spółki jako wierzyciela (co w przypadku odzyskania części tub całości zakupionej wierzytelności generuje zysk). W wyniku ww. transakcji nabycia Spółka wstąpiła w prawa i obowiązki dotychczasowego wierzyciela (zbywcy), a sama wierzytelność nie podlega zwrotowi zbywcy, nawet wtedy. gdy dłużnik jest niewypłacalny. Spółka ponosi więc jednocześnie ryzyko niewypłacalności dłużnika w ramach nabytego długu.

Spółka nabywając wierzytelności nie przewiduje i nie dokonuje ich dalszej odsprzedaży innym podmiotom. Należy też dodać, że w ramach omawianych we wniosku czynności nabycia wierzytelności od podmiotów, Spółka nie miała zamiaru (celu) i nie przewiduje uwalniać sprzedającego z ciężaru egzekucji długu, a więc Spółka nie uzyskiwała i nic uzyskuje z tego tytułu dochodów.

W ocenie Strony czynności nabywania wierzytelności nie są usługą w rozumieniu ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 Nr 54. poz. 535 z późn. zm.). a więc Spółka nie uiszcza z tytułu nabywania wierzytelności podatku VAT.

Z definicji świadczenia usług zawartej w art. 8 ust. 1, w związku z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku VAT można wyprowadzić następujące wnioski:

* świadczenie usług zakłada istnienie dwóch różnych podmiotów - tego który świadczy usługę i tego. który świadczenie odbiera - konsumenta usługi

* istnieje stosunek prawny pomiędzy usługodawcą a usługobiorcą. którego treścią jest świadczenie, za które usługodawca otrzymuje ekwiwalent pieniężny.

Sytuacja opisana we wniosku o interpretację nie zakłada takich relacji pomiędzy Wnioskodawcą jako nabywcą wierzytelności, a zbywcą tej wierzytelności. Powyższa transakcja dotyczy jedynie przelewu wierzytelności z cedenta na cesjonariusza. Wnioskodawca nabywając wierzytelność, nie zobowiązał się do jakichkolwiek działań polegających na ściąganiu długu na rzecz cedenta. Skoro więc wierzytelność nabył we własnym imieniu i na własny rachunek, za własne środki finansowe, to wszedł w miejsce dotychczasowego wierzyciela. Z chwilą nabycia wierzytelności wykonana została transakcja pomiędzy cedentem a cesjonariuszem. Dalsze losy wierzytelności są poza tą transakcją. Ewentualne podjęcie przez Wnioskodawcę działań zmierzających do ściągania długu nie będzie już wynikało z transakcji zawartej wcześniej z cedentem. Istniejący nadal dług Wnioskodawca będzie ściągał dla siebie, a nie dla innego podmiotu - już jako wierzyciel.

Ponadto przedmiotowe świadczenie nabywcy wierzytelności nie może być traktowane jako usługa w rozumieniu ustawy o VAT, gdyż do obowiązków nabywcy należy jedynie zapłata ceny i przejęcie wierzytelności, co stanowi essentiatia negotii umowy sprzedaży w kontekście art. 535 w zw. z art. 510 k.c. Opodatkowaniu podatkiem VAT podlega zaś odpłatne świadczenie usług. Zakres przedmiotowy ustawy o VAT obejmuje jedynie te działania podatnika. za które otrzymuje on wynagrodzenie. W działaniu nabywcy (Wnioskodawcy) wierzytelności brak jest najistotniejszego elementu, tj "odpłatności" na jego rzecz. Przeciwnie, to on jest zobowiązany do zapłaty ceny za zakupioną wierzytelność. Wymóg odpłatności przesądza więc (w świetle ustawy o VAT), że sama zapłata ceny nie jest usługą.

Także, jeżeli nabywca (nowy wierzyciel) wyegzekwuje dług od dłużnika na swoją rzecz-nie można uznać, że takie "ściąganie długów" konstytuuje jakąkolwiek usługę na rzecz innego niż Spółka podmiotu. Egzekwowanie własnych wierzytelności na swoją rzecz jest przecież naturalnym elementem obrotu gospodarczego i nie tworzy usługi - nie można przecież być jednocześnie usługobiorcą i usługodawcą.

W przypadku zakupu wierzytelności brak jest elementu działania "usługodawcy" prowadzącego do zaspokojenia wierzyciela przez dłużnika. Ewentualne ściąganie długu jest czynnością odbywającą się w dalszym czasie (po przelewie wierzytelności) i nie jest bezpośrednio związane z zawartą umową cesji, bowiem w jaki sposób w dalszej kolejności cesjonariusz będzie realizował swoje prawa podmiotowe (Wierzytelności) zależy od jego własnego uznania, wyabstrahowanego od zawartej umowy cesji. Należy zauważyć, że w przypadku o którym mowa nie ma wcale obowiązku odzyskiwania należności (taki obowiązek występuje jedynie w przypadku wierzytelności występujących u jednostek sektora finansów publicznych), który wynikałby z przepisów prawa lub z zapisów umowy cesji. Zarówno pierwotny wierzyciel, jak i cesjonariusz może nie egzekwować danego długu. a np. go umorzyć.

Podsumowując należy zaznaczyć, że w opisanym we wniosku stanie faktycznym Spółka dokonała własnej oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego, zapoznając się szczegółowo z sentencjami i uzasadnieniami wyroków sądów administracyjnych, wydanych w tożsamych sprawach: WSA z dnia 3 września 2008 r. sygn. akt III SA/Wa 783/08, WSA Łódź z dnia 27.02. 2007 r. I SA/Łd 1239/06, WSA Wrocław z dnia 3 kwietnia 2007 r. sygn. akt I SA/WR 89/07.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Artykuł 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zgodnie z którym, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Przy czym przez świadczenie usług zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy.

Wierzytelność jest prawem jednego podmiotu do żądania od drugiego podmiotu pewnego zachowania się zwanego świadczeniem (wyrażalnym pieniężnie). Wierzytelność jest prawem majątkowym, będącym przedmiotem obrotu gospodarczego. Przeniesienie praw do wierzytelności, jako niematerialnych praw majątkowych, co do zasady, stanowi świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy. Zakup wierzytelności w celu ich windykacji we własnym zakresie lub w celu dalszej ich sprzedaży mieści się w niewątpliwie w zakresie usług pośrednictwa finansowego - sklasyfikowanych według PKWiU w sekcji J ex (65-67). W tak ujmowanej usłudze mieści się cywilnoprawna instytucja przelewu wierzytelności (cesji) polegająca na przeniesieniu wierzytelności z majątku dotychczasowego wierzyciela do majątku osoby trzeciej na mocy umowy zawartej między zbywcą wierzytelności (cedentem), a jej nabywcą (cesjonariuszem). W takim przypadku nabywca wierzytelności świadczy na rzecz jej zbywcy usługę pośrednictwa finansowego, której celem jest uwolnienie sprzedawcy wierzytelności od ciężaru jej egzekwowania.

Usługi pośrednictwa finansowego, co do zasady, korzystają ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy, w związku z poz. 3 załącznika nr 4 do ww. ustawy (Sekcja J ex 65-67). Oznaczenie "ex" uprawnia do stosowania zwolnień w zakresie ściśle określonym w ustawie, z wyłączeniem usług wymienionych w punktach 1-9 poz. 3. W katalogu usług, w odniesieniu do których nie stosuje się zwolnienia od podatku od towarów i usług, wymieniono m.in. usługi ściągania długów oraz faktoringu. Jednocześnie nie wskazano symbolu PKWiU identyfikującego usługi zawierające się w tej kategorii. Faktoring to działalność gospodarcza, w ramach której podmiot gospodarczy nabywa wierzytelności, przyjmując ryzyko niewywiązania się dłużnika ze zobowiązania i w zamian wystawia swojemu klientowi faktury z tytułu prowizji, stanowi odzyskanie długów i dlatego działalność ta wyłączona jest ze zwolnienia określonego w tym przepisie.

Powyższe wyłączenie usług ściągania długów i faktoringu ze zwolnienia od podatku VAT jest zgodne z przepisem art. 13B (1) (d) Szóstej Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich dotyczących podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (77/388/EWG) (Dz. U. UE L 77.145.1 z późn. zm.), obowiązującej do dnia 31 grudnia 2006 r. oraz art. 135 (1) (d) Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L 06.347.1 z późn. zm.), która weszła w życie z dniem 1 stycznia 2007 r. Trybunał Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich w wyroku z dnia 26 czerwca 2003 r. w sprawie C-305/01, definiując faktoring, o którym mowa w ww. przepisie Szóstej Dyrektywy podkreślił, iż działalność gospodarcza, w ramach, której podmiot gospodarczy nabywa wierzytelności, przejmując ryzyko niewywiązania się dłużnika z zobowiązania i w zamian wystawia swojemu klientowi faktury z tytułu prowizji, stanowi odzyskiwanie długów w rozumieniu art. 13B (d) (3) tej Dyrektywy i dlatego działalność ta wyłączona jest ze zwolnienia określonego w tym przepisie.

Usługi ściągania długów i faktoring nie zostały zdefiniowane w polskich przepisach prawa i należą do tzw. umów nienazwanych. Co do zasady faktoring polega na tym, że faktor trudniący się zawodowo tego typu działalnością nabywa wierzytelności przysługujące przedsiębiorcy (faktorantowi) z tytułu dokonania sprzedaży lub wykonania usług w zamian za określoną kwotę, odpowiadającą wartości nominalnej wierzytelności, pomniejszonej o dyskonto uwzględniające wynagrodzenie faktora. W pojęciu usług "ściągania długów i faktoringu" mieści się zatem m.in. skup wierzytelności w celu ich windykacji we własnym zakresie lub odsprzedaży. Usługa tego typu polegająca na "wyręczeniu" klienta z czynności zmierzających do odzyskania długu podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług bez możliwości skorzystania ze zwolnienia.

W tym miejscu należy wskazać, że ustawa o podatku od towarów i usług nie uzależnia opodatkowania usług faktoringu od rodzaju umowy zawartej pomiędzy stronami, co oznacza, że każdy typ faktoringu podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Faktoring na gruncie ustawy winien być traktowany analogicznie jak cesja wierzytelności. Istota rozróżnienia usług (obrotu wierzytelnościami, inkasa oraz faktoringu) sprowadza się do zapisów umów łączących strony przelewu wierzytelności, analizy ich treści oraz czynności faktycznych wynikających z tych umów, w każdym przypadku, gdy celem działania usługodawcy jest przejęcie wierzytelności (długu) innego podmiotu w celu wyegzekwowania (ściągnięcia długu) - usługę tę należy opodatkować także wówczas, gdy środkiem do tego celu jest nabycie cudzej wierzytelności (z ryzykiem lub bez ryzyka wypłacalności dłużnika), która to czynność mieści się w pojęciu szeroko pojętego pośrednictwa finansowego.

Ze złożonego wniosku wynika, że Wnioskodawca (cesjonariusz) nabywa wierzytelności od innych podmiotów. Wszystkie czynności nabycia wierzytelności przez Spółkę były niezależnymi czynnościami, niezwiązanymi z innymi obszarami Jej działalności gospodarczej. Zarówno cel nabywania przez Spółkę wierzytelności jak i treści umów, na podstawie których Spółka nabywa wierzytelności nie przewidują świadczenia jakiejkolwiek usług na rzecz sprzedającego wierzytelności, w tym nie przewidują świadczenia "złożonej usługi pośrednictwa finansowego. w skład której wchodzi zarówno nabywanie wierzytelności, jak ich windykacja lub dalsza odsprzedaż". Jednocześnie Strona wskazała, że celem ww. transakcji jest więc jedynie nabycie wierzytelności na rzecz Spółki i w dalszej kolejności odzyskiwanie zakupionych wierzytelności w sposób polubowny lub na drodze sądowej, oraz dalej egzekucyjnej już na rzecz Spółki jako wierzyciela (co w przypadku odzyskania części tub całości zakupionej wierzytelności generuje zysk). W wyniku ww. transakcji nabycia Spółka wstąpiła w prawa i obowiązki dotychczasowego wierzyciela (zbywcy), a sama wierzytelność nie podlega zwrotowi zbywcy, nawet wtedy. gdy dłużnik jest niewypłacalny. Spółka ponosi więc jednocześnie ryzyko niewypłacalności dłużnika w ramach nabytego długu.

Transakcja zawierana pomiędzy cedentem a cesjonariuszem polega na przelewie wierzytelności z cedenta na cesjonariusza, który przejmuje wierzytelność w celu jej realizacji we własnym imieniu. Niewątpliwie tego typu transakcja powoduje "uwolnienie" przedsiębiorcy (cedenta) od ciężaru egzekwowania wierzytelności i stanowi czynność odzyskiwania długów wyłączoną ze zwolnienia od podatku od towarów i usług.

Koncepcja odzyskiwania długów nie zależy bowiem od sposobu, w jaki odzyskiwanie to się odbywa. Pojęcie odzyskiwania długów dotyczy jasno sprecyzowanych transakcji finansowych mających na celu uzyskanie zapłaty wierzytelności pieniężnej. Z tych też względów stwierdzić należy, iż celem (zamiarem) dokonanej transakcji nabycia wierzytelności jest właśnie ściągnięcie długów, pomimo iż Wnioskodawca czynności tych nie uznaje za ściąganie długów.

Reasumując usługi wymienione pod poz. 3 (pkt 5) załącznika nr 4 do ustawy, tj. usługi faktoringu w każdej postaci łącznie z usługami nabywania wierzytelności innych podmiotów, niemające charakteru usług faktoringu, lecz realizowane w celu ściągania długów (niezależnie od stopnia przejętego ryzyka wypłacalności dłużnika) - podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług według podstawowej 22% stawki podatku.

W uzupełnieniu do złożonego wnioski (wcześniej wymienione w wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa) Strona wskazała na wyroki sądów administracyjnych, które potwierdzają prawidłowość zajętego przez Nią stanowiska, w zakresie nie uznania czynności nabycia wierzytelności za świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ustawy o podatku od towarów i usług.

Na wstępie zauważyć należy, iż zgodnie z art. 87 ust. 1 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483) źródłami powszechnie obowiązującego prawa Rzeczypospolitej Polskiej są: Konstytucja, ustawy, ratyfikowane umowy międzynarodowe oraz rozporządzenia. Są to akty prawne wiążące wszystkich, zarówno organy państwowe, jak też obywateli ale również osoby i podmioty prawne znajdujące się pod jurysdykcją Rzeczpospolitej i obowiązują na całym terytorium kraju. Dlatego też, powołane przez Stronę wyroki sądów nie mogą być uznane za źródło powszechnie obowiązującego prawa na podstawie których organ winien wydać interpretację. Przytoczone wyroki są rozstrzygnięciami w konkretnych sprawach, osadzonych w określonym stanie faktycznym i tylko do nich się zawężają, nie obowiązują w przypadku innych spraw. Co więcej, należy podkreślić, że organ każdą sprawę zobowiązany jest traktować indywidualnie, a orzeczenie podejmowane jest w oparciu o zebrany materiał dowodowy.

Należy wskazać, iż powołane przez Stronę wyroki nie w pełni uzasadniają stanowisko Wnioskodawcy, w zakresie nieuznania czynności nabycia wierzytelności za świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ustawy.

Stanowisko Wnioskodawcy znajduje bowiem tylko odzwierciedlenie w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w we Wrocławiu sygn. akt I SA/Wr 89/07 z dnia 3 kwietnia 2007 r.. Dwa pozostałe wyroki, tj. wyrok Wojewódzkiego Sadu Administracyjnego w Łodzi z dnia 27 lutego 2007 r. i wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 3 września 2008 r. sygn. akt III SA/Wa 783/08 odnoszą się do kwestii opodatkowania podatkiem od towarów i usług bądź zwolnienia z podatku czynności nabycia wierzytelności, co oznacza, iż w ocenie sądów czynność ta stanowi świadczenie usług.

Ponadto, podkreślenia wymaga fakt, iż od rozstrzygnięcia zawartego w wyroku WSA w Warszawie z dnia 3 września 2008 r. złożono skargę kasacyjną. Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 16 lutego 2010 r. sygn. akt IFSK 2104/08 stwierdził, iż " (...) usługi nabywania wierzytelności innych podmiotów, mimo, że nie mają charakteru factoringu, ale realizowane są w celu ściągania długów (niezależnie od stopnia od stopnia przyjętego ryzyka wypłacalności dłużnika), podlegają opodatkowaniu VAT według stawki 22%."

Z uwagi na to, iż nabywanie wierzytelności innych podmiotów podlega opodatkowaniu stawką podatku w wysokości 22%, stanowisko Wnioskodawcy przedstawione w złożonym wniosku odnośnie zastosowania zwolnienia z podatku dla tej czynności, a tym samym stanowisko przedstawione w uzupełnieniu do złożonego wniosku w zakresie nieuznania transakcji nabycia wierzytelności za świadczenie usług należy uznać za nieprawidłowe.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00- 013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.