IPPP1-443-2041/08-2/BS - Brak opodatkowania sprzedaży wierzytelności własnych na rzecz firmy windykacyjnej.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 7 listopada 2008 r. (data wpływu 12 listopada 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży własnych wierzytelności - jest prawidłowe.

W dniu 12 listopada 2008 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży własnych wierzytelności.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka zamierza podpisać umowę z firmą windykacyjną i dokonywać sprzedaży na rzecz firmy windykacyjnej wierzytelności własnych w stosunku do osób fizycznych i prawnych wynikających z zawarcia przez te osoby ze Spółką lub podmiotem, którego Spółka jest następcą prawnym, umów o abonament (ich przedmiotem była sprzedaż usługi telewizji). Objęte sprzedażą będą te wierzytelności, które wynikają z rozwiązanych umów o abonament, i które są w całości wymagalne w stosunku do dłużników. Sprzedaż wierzytelności będzie następowała w oparciu o postanowienia umowy sprzedaży wierzytelności oraz w oparciu o postanowienia umowy szczegółowej sprzedaży wierzytelności, zawartych między Spółką a firmą windykacyjną. Umowa sprzedaży wierzytelności będzie miała charakter umowy ramowej regulującej ogólne zasady współpracy Spółki z firmą windykacyjną w zakresie sprzedaży wierzytelności. Natomiast każda umowa szczegółowa będzie wskazywała konkretne wierzytelności objęte sprzedażą na jej podstawie (w postaci załącznika do tej umowy), cenę ich sprzedaży, szczegółowe zasady sprzedaży wierzytelności w niej wymienionych.

Umowa ramowa stanowi, że w wyniku sprzedaży, wraz z wierzytelnościami będą przechodziły na kupującego wszelkie związane z nimi prawa, a w szczególności roszczenia o zaległe odsetki. Kupujący z kolei oświadcza, że będzie nabywał wierzytelności od Spółki na warunkach określonych w umowie ramowej i poszczególnych umowach szczegółowych.

Zgodnie z dalszymi postanowieniami umowy ramowej prawa Spółki do wierzytelności ulegną przeniesieniu na kupującego z chwilą zapłaty przez kupującego ceny sprzedaży w drodze przelewu zgodnie z art. 509 Kodeksu cywilnego. Prawa, wierzytelności i roszczenia Spółki względem dłużników związane z wierzytelnościami zostaną przeniesione na kupującego z chwilą zapłaty ceny sprzedaży. Przejście wierzytelności nastąpi w stanie prawnym na dzień Daty Rozliczeniowej tj. daty określonej w każdej umowie szczegółowej.

Zgodnie z postanowieniami umowy ramowej (umowy sprzedaży wierzytelności) strony ustalają że łączna cena sprzedaży za wierzytelności objęte listą wierzytelności (zestawienie dłużników ze wskazaniem wysokości zobowiązania każdego dłużnika i tytułu prawnego zadłużenia oraz opisem sprzętu, który znajduje się w jego posiadaniu na podstawie umowy abonamentu, stanowiące załącznik do umowy szczegółowej), będzie każdorazowo określana w załączniku do danej umowy szczegółowej. Kupujący dokona zapłaty na rzecz Spółki ceny sprzedaży określonej wyżej, po podpisaniu danej umowy szczegółowej, w terminie 14 dni od daty otrzymania przez kupującego stosowanej faktury wystawionej przez Spółkę.

Umowa ramowa określa również zasady przekazywania między jej stronami dokumentacji dotyczącej wierzytelności, zasady obowiązywania umowy i jej rozwiązania, zachowania poufności przekazywania danych osobowych dłużników, korespondencji związanej z umową, zasady rozstrzygania sporów między stronami, a także dodatkowe zobowiązanie kupującego. Dotyczy ono sprzętu (dekoder, karta, okablowanie oddane dłużnikom w najem na podstawie umowy abonamentu) przekazanego przez Spółkę dłużnikom na podstawie umowy abonamentu. Zgodnie z umową ramową kupujący zobowiązuje się do dokonywania w imieniu Spółki czynności faktycznych i prawnych, zgodnych z przepisami prawa, zmierzających do odzyskania od dłużników sprzętu, który jest własnością Spółki. W związku z czynnościami realizowanymi przez kupującego w związku ze sprzętem Spółki udziela ona stosownego pełnomocnictwa kupującemu.

W związku z planowanym podpisaniem umowy ramowej z firmą windykacyjną wystąpiły po stronie Spółki wątpliwości w zakresie kwalifikacji dla potrzeb podatku VAT czynności sprzedaży wierzytelności własnych na zasadach przedstawionych wyżej.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Ad. 1)

Zdaniem Wnioskodawcy, kwalifikacja sprzedaży wierzytelności własnych z punktu widzenia przepisów regulujących opodatkowanie VAT budzi szereg wątpliwości. Zasadniczo sprowadzają się one do pytania, czy tego rodzaju czynności powinny być uznane za zwolnione z opodatkowania VAT, czy też stanowią one czynności niepodlegające opodatkowaniu tym podatkiem (czynności wyłączone spod regulacji przepisów dotyczących VAT). Istnienie tych wątpliwości znajduje potwierdzenie w rozbieżnej praktyce interpretacyjnej poszczególnych organów podatkowych, chociaż praktyka orzecznicza sądów administracyjnych wskazuje, że sprzedaż wierzytelności własnych stanowi czynność niepodlegającą VAT.

Spółka dokonując analizy przepisów pod kątem opodatkowania VAT czynności sprzedaży wierzytelności własnych wysnuła następujące wnioski.

Analizując charakter prawny sprzedaży wierzytelności własnych z punktu widzenia VAT należy w pierwszej kolejności zauważyć, że wierzytelność nie jest towarem. Ustawa z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.; zwana dalej: ustawą o VAT") definiuje towary jako: rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty. Towarami są więc ruchomości, nieruchomości oraz energie, np. elektryczność. Wierzytelność jest prawem podmiotowym - roszczeniem, czyli uprawnieniem danego podmiotu do domagania się od dłużnika spełnienia określonego zobowiązania. Nie mieści się w kategorii towaru. Sprzedaż wierzytelności nie jest w związku z tym dostawą towaru.

Sprzedaż wierzytelności nie będzie również świadczeniem usługi. Sprzedaż wierzytelności jest wykonaniem własnych uprawnień, wynikających z wierzytelności. Skutek sprzedaży jest tożsamy z realizacją własnej wierzytelności. Nie można więc uznać sprzedaży wierzytelności za dokonywanie usługi na rzecz nabywcy. Nie sposób bowiem wskazać świadczenia, które miałoby być wykonywane na rzecz nabywcy wierzytelności. O świadczeniu usługi można ewentualnie mówić w odniesieniu do nabywcy, którego świadczenie nie polega wyłącznie na korzystaniu ze swoich uprawnień, jak to ma miejsce w przypadku zbywcy, lecz przede wszystkim na uwolnieniu zbywcy od ciężaru nieściągalnej wierzytelności. Zbycie wierzytelności jest wykonywaniem uprawnień przysługujących Spółce. Wnioskodawca wskazuje, iż z podobną sytuacją mamy do czynienia w przypadku "wykonywania prawa własności do rzeczy" (następuje bez zbywania rzeczy), które nie wiąże się z obowiązkiem podatkowym w VAT. Wnioskodawca wskazuje również, że powyższe tezy znajdują uzasadnienie w orzecznictwie sądów administracyjnych.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie (wyrok z dnia 5 lutego 2007 r., sygn. III SA/Wa 2869/06) stwierdził, że " (...) aby można mówić o świadczeniu usługi, musi istnieć przedmiot świadczenia. Zdaniem Sądu w przypadku sprzedaży wierzytelności własnej, po stronie cedenta, przedmiot świadczenia nie występuje. W związku z tym, zdaniem sądu sprzedaż wierzytelności własnych nie jest świadczeniem usług w rozumieniu ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług."

Analogiczne stanowisko zajął Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w kolejnym wyroku (wyrok z dnia 15 października 2007 r., sygn. III SA/Wa 1201/07), w którym stwierdził, że: "W świetle definicji zawartej w art. 2 pkt 6 ustawy o VAT z 2004 r. wierzytelność, jako prawo majątkowe, nie jest towarem. Pozostaje więc jedynie do rozstrzygnięcia czy cesja wierzytelności może być potraktowana w kategorii odpłatnego świadczenia usług w rozumieniu ustawy o VAT z 2004 r. (...) sprzedaż "wierzytelności własnej" nie jest świadczeniem usług przez jej zbywcę, a zatem nie powstaje u niego z tego tytułu obowiązek podatkowy w zakresie podatku od towarów i usług. Potwierdza to również Główny Urząd Statystyczny w znajdującym się w aktach sprawy piśmie z dnia <...> sierpnia 2006 r. "w którym wskazuje, iż "sprzedaż własnych wierzytelności nie jest usługą w rozumieniu zasad metodycznych PKWIU."

Można również wskazać na orzeczenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu (wyrok z dnia 3 kwietnia 2007 r., sygn. I SA/Wr 89/07). W wyroku tym czytamy: "Sąd w pełni zgadza się z tezą, że "sprzedaż wierzytelności własnej" nie jest świadczeniem usług przez jej zbywcę. U zbywcy zatem nie powstaje z tego tytułu obowiązek podatkowy w zakresie podatku od towarów i usług." (wyrok WSA w Warszawie z dnia 11 stycznia 2007 r. sygn. akt III SA/Wa 3995/2006 niepubl.). Aktualne jest również stanowisko wyrażone przez Naczelny Sąd Administracyjny (np. wyrok z 18 grudnia 1995 r. sygn. akt. SA/Wr 729/95, Lex Nr 27110 oraz z 18 lutego 2003 r. sygn. akt SA/Bk 877/02, ONSA 2004/1/31), w myśl którego przeniesienie własności "własnych" wierzytelności nie stanowi usługi pośrednictwa finansowego, gdyż w ogóle nie stanowi czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem VAT. Sprzedaż własnych wierzytelności jest uważana za "wykonywanie prawa własności". Wykonywanie prawa własności nie może, ze swej istoty, być uważane za czynności determinujące działalność gospodarczą która podlega VAT. Tak orzekł ETS w sprawie C-155/94 Wellcome Trust Ltd v. Commissioners of Customs Excise w odniesieniu do kwestii udziałów finansowych, będących własnością grup kapitałowych i nabywanych przez nie w innych przedsiębiorstwach. (...) W podobnej sprawie ETS (wyrok w sprawie C-77/01 Empresa de Desenvolvimento Mineiro SGPS SA (EDM), dawniej Empresa de Desenvolvimento Mineiro SA v. Fazenda Pública) orzekł, iż "przedsiębiorstwo, które prowadzi działalność polegającą na sprzedaży własnych udziałów oraz innych zbywalnych papierów wartościowych, takich jak udziały w funduszach inwestycyjnych, musi być uważane, w odniesieniu do zakresu tej działalności, za ograniczające się do zarządzania portfelem inwestycyjnym w taki sam sposób jak czyni to prywatny inwestor". Z powyższych wyroków wynika, że sądy administracyjne stoją na stanowisku, że sprzedaż wierzytelności własnej stanowi wykonywanie swoich uprawnień i nie jest w związku z tym ani dostawą towarów ani świadczeniem usług. Sądy uzasadniają swoje stanowiska orzeczeniami ETS, tym samym przyjęte przez nie tezy należy uznać za powszechnie akceptowalne w orzecznictwie.

Wnioskodawca wskazuje, iż z powyższym stanowiskiem zgadzają się również co do zasady organy podatkowe (przykładowo Urząd Skarbowy Warszawa-Wola, postanowienie z dnia 23 listopada 2005 r., Nr US40/VAT/l/2289/2005/ADB). Wskazać można przykładowo na pismo Izby Skarbowej w Warszawie (decyzja z dnia 15 stycznia 2008 r., Nr 1401/PH-l/4407/14-45/07/KO/PV-I), która zawiera te same tezy co powyżej przytoczone wyroki sądów administracyjnych.

Biorąc powyższe pod uwagę, Spółka wnosi o potwierdzenie w wydanej interpretacji indywidualnej, że sprzedaż wierzytelności własnych nie stanowi czynności objętej regulacją ustawy o VAT.

Ad. 2)

Sprzedaż wierzytelności własnych jako czynność nieobjęta regulacją ustawy o VAT, nie wpływa na zakres prawa do odliczenia Spółki (nie wpływa na proporcję odliczania podatku naliczonego). Dodatkowo należy zauważyć, że nawet gdyby uznać sprzedaż wierzytelności własnych za świadczenie usługi pośrednictwa finansowego, to i tak obrót z tytułu dokonania tej czynności nie powinien być uwzględniany przy obliczaniu proporcji sprzedaży.

Ustawa o VAT zawiera istotne wyłączenie, zgodnie z którym do obrotu przy obliczaniu proporcji nie wlicza się usług pośrednictwa finansowego, jeżeli usługi te są wykonywane sporadycznie. Wynika to z regulacji art. 90 ust. 6 ustawy o VAT, zgodnie z którym do obrotu, o którym mowa w ust. 3, nie wlicza się obrotu uzyskanego z tytułu transakcji dotyczących nieruchomości lub usług wymienionych w załączniku Nr 4 do ustawy w poz. 3, w zakresie w jakim czynności te są dokonywane sporadycznie.

Sformułowanie przepisu polskiej ustawy nie jest w pełni zgodne z literalnym brzmieniem przepisów wspólnotowych, zawartych w Dyrektywie Rady 2006/112/UE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej. Dyrektywa w polskiej wersji językowej określa, że w ramach wyjątku do obrotu nie wlicza się wartości obrotu uzyskanego w związku z pomocniczymi transakcjami finansowymi (art. 174 ust. 2 lit. c) dyrektywy). Zdaniem Wnioskodawcy, w tym miejscu warto przytoczyć wersję anglojęzyczną dyrektywy, która posługuje się sformułowaniem ang. "incidental", które według słownika (słownik dostępny na stronie internetowej: "www.translate.pl) znaczy: przypadkowy, incydentalny, uboczny. W tym kontekście sformułowanie polskiej ustawy (sporadyczność), które kładzie nacisk na częstotliwość występowania danej transakcji nie oddaje intencji unijnego prawodawcy.

Jednak, ponieważ warunkująca prawo do wyłączenia z obrotu przy obliczaniu współczynnika sporadyczność / pomocniczość nie została zdefiniowana w ustawie o VAT ani w dyrektywach jest pojęciem niedookreślonym, należy przy jej interpretacji odwołać się do orzecznictwa, przy czym kluczowe znaczenie w tym zakresie ma orzecznictwo Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości.

W wyroku w sprawie C-306/94 Regie Dauphinoise-Cabinet ETS sformułował warunki, które określają kiedy danej czynności nie można uznać za wykonywaną sporadycznie. Rozpatrywana przez ETS sprawa dotyczyła spółki zajmującej się zarządzaniem nieruchomościami, która dokonywała inwestycji finansowych, przeznaczając na ten cel zaliczki otrzymywane od jej klientów. Z tych inwestycji finansowych spółka uzyskiwała w sumie 14% wszystkich swoich przychodów, przy czym spółka utrzymywała, że dokonywała inwestycji finansowych incydentalnie. ETS nie zgodził się ze zdaniem spółki. Uznał, że nie można uznać za incydentalne czynności, jeżeli przychody z ich tytułu były bezpośrednim, stałym i koniecznym uzupełnieniem zasadniczej działalności firmy zarządzającej nieruchomościami. Z kolei w wyroku w sprawie C-77/01 Empresa da Desenvolvimento Mineiro ETS rozpatrywał zagadnienie włączania do proporcji udzielanych pożyczek przez spółkę na rzecz jej spółek zależnych. ETS uznał, że powinny być traktowane jako incydentalne transakcje finansowe, w których realizację zaangażowane są bardzo ograniczone towary bądź usługi podlegające opodatkowaniu, należące do podatnika. Transakcje te mogą być uznawane za incydentalne nawet wówczas, gdy przychód z nich osiągany będzie większy od przychodu osiąganego z podstawowej działalności. Wysokość tego przychodu może stanowić jedynie wskazówkę do uznania transakcji za niesporadyczne, nie może jednakże zawsze uniemożliwiać uznania ich za incydentalne transakcje.

Z powyższych orzeczeń wynika, że finansowymi transakcjami incydentalnymi (sporadycznymi) będą transakcje:

Powyższe stanowisko ETS zostało w pewnym stopniu przyjęte przez polskie organy podatkowe, przykładowo Pierwszy Mazowiecki Urząd Skarbowy w Warszawie, który w postanowieniu z dnia 12 października 2006 r., Nr 1471/NTR2/443-281/06/MŻ stwierdził: " (...) obrót uzyskany z tytułu udzielonych pożyczek nie powinien być przez Stronę uwzględniany przy obliczaniu proporcji, o której mowa w art. 90 ust. 3 ustawy, o ile usługi pośrednictwa finansowego, w tym przedmiotowe pożyczki, wymienione w poz. 3 zał. Nr 4 do ustawy są przez nią świadczone sporadycznie. Przy tym z uwagi na brak w przepisach o podatku od towarów i usług określenia, co należy rozumieć przez "czynności (...) dokonywane sporadycznie", odwołać należy się do definicji słownikowej, jak i istniejącego w tym zakresie orzecznictwa, przede wszystkim Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości. (...) w świetle orzeczeń Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (sygn. C-306/94, C-77/01) dotyczących art. 19 ust. 2 VI Dyrektywy czynności, które nie są bezpośrednim, stałym i koniecznym uzupełnieniem podstawowej działalności prowadzonej przez podatnika mogą być uznane za sporadyczne (towarzyszące, okazjonalne)." Wprawdzie powyższe pismo dotyczy pożyczek, jednakże jego tezy pozostają aktualne również co do sprzedaży wierzytelności.

Podobne do powyższego stanowisko prezentuje Urząd Skarbowy w Ostrowi Mazowieckiej (postanowienie z dnia 17 lutego 2006 r., sygn. U.S./1416/PP/443-20/2005) oraz Drugi Wielkopolski Urząd Skarbowy w Kaliszu, który w postanowieniu z dnia 22 czerwca 2007 r., Nr DWUS DP-443-25/07 wskazał: Ustawodawca zarówno w akcie zasadniczym, jakim jest ustawa o podatku od towarów i usług, jak również w rozporządzeniach wykonawczych nie dokonał sprecyzowania co należy rozumieć pod pojęciem "dokonywane sporadycznie". Z orzeczeń Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości można wywieść wniosek, iż aby ocenić czy dane czynności mogą być uznane za sporadyczne, należy wziąć pod uwagę nie tylko częstotliwość ich wykonywania, ale także to, czy stanowią one uzupełnienie zasadniczej działalności firmy. Bowiem tylko czynności, które nie są bezpośrednim, stałym i koniecznym uzupełnieniem działalności podstawowej mogą być uznane za sporadyczne."

Z powyższego wynika zatem, że wymienione wyżej organy oparły swoje rozstrzygnięcia o wyroki ETS.

Biorąc powyższe pod uwagę, Spółka wnosi o potwierdzenie w wydanej interpretacji indywidualnej, że obrót z tytułu zbywania wierzytelności własnych przez Spółkę nie powinien być włączany do obrotu zwolnionego przy obliczaniu proporcji, o której mowa w art. 90 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 8 ust. 1 pkt 1 cyt. ustawy, przez świadczenie usług, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy, w tym również m.in. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej.

Przeniesienie wierzytelności z majątku dotychczasowego wierzyciela do majątku nabywcy wierzytelności, które zgodnie z art. 510 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 96 z późn. zm.) następuje na podstawie umowy sprzedaży, zamiany, darowizny lub innej umowy zobowiązującej do przeniesienia wierzytelności, jest skutkiem rozporządzania tą wierzytelnością przez dotychczasowego wierzyciela i stanowi wykonanie przez niego przysługującego mu prawa własności.

Uwzględniając powyższe, jak również przywołane przepisy prawa stwierdzić należy, iż czynności polegającej na zbyciu wierzytelności nie można uznać za dostawę towaru, gdyż wierzytelność stanowi prawo majątkowe, które nie mieści się w dyspozycji art. 2 pkt 6 ustawy, określającego co należy rozumieć na potrzeby podatku od towarów i usług, pod pojęciem towaru. Zbycie wierzytelności nie stanowi również świadczenia usługi, ponieważ jest ono jedynie przejawem wykonania prawa własności w stosunku do wierzytelności powstałej z innego tytułu (dostawy towaru lub świadczenia usługi).

A zatem odnosząc powyższe do zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku stwierdzić należy, iż czynność polegająca na sprzedaży wierzytelności własnych na rzecz firmy windykacyjnej, nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Z uwagi na fakt, iż zbycie wierzytelności własnych, pozostaje poza zakresem opodatkowania podatkiem od towarów i usług pytanie zawarte w punkcie 2 stało się bezprzedmiotowe.

Dodatkowo należy zaznaczyć, iż wyżej wymienione czynności stanowią, u nabywcy wierzytelności usługi wykonywane na rzecz zbywcy wierzytelności, które podlegają opodatkowaniu tym podatkiem.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.