IPPP1-443-191/07-2/JF

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 4 grudnia 2007 r. Izba Skarbowa w Warszawie IPPP1-443-191/07-2/JF

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawa działając w imieniu Ministra Finansów w Warszawie stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 5 września 2007 r. (data wpływu 13 września 2007 r.) uzupełnione pismem z dnia 20 listopada 2007 r. (data wpływu 23 listopada 2007 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania wstawienia do sklepów materiałów POS w stanie prawnym obowiązującym do dnia 30 kwietnia 2004 r. - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 września 2007 r. (data stempla pocztowego) został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania wstawienia do sklepów materiałów POS w stanie prawnym obowiązującym do dnia 30 kwietnia 2004 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

G. Spółka S.A. w latach 2002-2004 produkowała i dystrybuowała produkty tzw. chemii gospodarczej. W celu wsparcia własnej sprzedaży Spółka wstawiała do sklepów (w okresie do 30 kwietnia 2004 r.) tzw. materiały POS, tj.:

* stojaki permanentne, które cechuje zwykle większa trwałość, ponieważ wykonywane są z wykorzystaniem metalu lub plastiku, zazwyczaj wykorzystywane były przez Spółkę przez okres około 2 lat,

* stojaki tymczasowe wykonane z tektury lub plastiku, cechujące się trwałością i zwykle wykorzystywane były przez Spółkę w okresie 1 roku.

Powyższe stojaki Spółka umieszczała poprzez swych przedstawicieli w poszczególnych punktach sprzedaży produktów G. Umieszczenie stojaków w danym punkcie handlowym odbywało się na podstawie ustaleń pomiędzy przedstawicielem handlowym Spółki a przedstawicielem punktu sprzedaży. Przedmiotowe materiały POS umieszczane były zwykle na czas trwania promocji danej kategorii produktów (najczęściej kilka tygodni). Po ustaniu wykorzystywania, stojaki usuwane były ze sklepów przez przedstawicieli spółki lub niszczone przez nich na miejscu.

Intencją Spółki w przedmiotowych sytuacjach nie było przeniesienie prawa własności przedmiotowych materiałów na rzecz sklepów. W związku z tym, zdaniem Spółki, nie dochodziło do przekazania stojaków permanentnych czy też tymczasowych.

Materiały opisane we wniosku miały na celu zwiększenie sprzedaży produktów G., polepszając ich ekspozycję. Mogły też dodatkowo stanowić nośnik treści reklamowych. Materiały te miały służyć ekspozycji wyłącznie towarów produkowanych lub dystrybuowanych przez Spółkę. Nie mogły natomiast być wykorzystywane przez sklep do poprawy ekspozycji produktów innych firm. Jeżeli sklep wykorzystywałby materiały w sposób sprzeczny z poczynionymi ustaleniami, Spółka miała prawo zabrać należące do niej nieprawidłowo wykorzystywane materiały POS. Niemniej jednak, wykorzystanie przedmiotowych materiałów do innych celów niż ekspozycja produktów Spółki w wielu przypadkach mogło być utrudnione z uwagi na fakt, iż produkty te były częstokroć oznaczone logo G. lub marką oferowanych przez Spółkę produktów, jak również miały rozmiary ściśle dostosowane do rozmiarów oferowanych przez Spółkę produktów. Nad realizacją wymienionych powyżej założeń czuwali specjalnie w tym celu wyznaczeni przedstawiciele spółki lub współpracującej ze Spółką agencji reklamowej (lub merchandisingowej). Do ich codziennych obowiązków należało m.in.:

* kontrola, czy materiały POS Spółki są rozmieszczone i wykorzystywane zgodnie z założeniami promocji (np. czy nie są one wykorzystywane w celu ekspozycji produktów innych firm),

* przegląd stopnia zużycia tych materiałów, wymiana materiałów, które wskutek zużycia nie spełniają już swych funkcji (np. zostały uszkodzone, utraciły estetyczny wygląd),

* sprawdzenie stanu wypełnienia produktami G.

W przypadku, gdyby przedstawiciele Spółki naruszyli opisane powyżej zasady wykorzystywania materiałów POS i nie badali sposobu ich wykorzystywania w punktach sprzedaży wówczas zostałyby wobec nich wyciągnięte konsekwencje służbowe.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy ze wstawieniem opisanych w stanie faktycznym materiałów do sklepu wiązał się, w związku z treścią art. 2 ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, obowiązującej do dnia 30 kwietnia 2004 r., obowiązek naliczania podatku od towarów i usług.

Zdaniem Wnioskodawcy przedmiotowe materiały służyły celom ekspozycyjnym, nie reklamowym. Zgodnie z art. 2 ust. 3 pkt 1 ustawy obowiązującej do dnia 30 kwietnia 2004 r., opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegało m.in. świadczenie usług oraz przekazanie lub zużycie towarów na potrzeby reprezentacji albo reklamy. Opodatkowaniu podlegało jedynie takie przekazanie lub zużycie towarów, którego celem była reprezentacja i reklama. Opodatkowaniu nie podlegało natomiast takie przekazanie lub zużycie towarów, które miało inny cel. Zasadniczym celem umieszczania takich materiałów w sklepach było zapewnienie właściwej ekspozycji produkowanych towarów. Spółce zależało, by jej produkty były dobrze widoczne w sklepach i aby mogły zostać dostrzeżone przez potencjalnych klientów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie ze znowelizowanym od 1 kwietnia 1997 r. art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 z późn. zm.) - zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegała sprzedaż towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że materiały POS (Point of Sale) Spółka umieszczała w punktach sprzedaży poprzez swoich przedstawicieli. Po ustaniu wykorzystywania, przedmiotowe stojaki usuwane były ze sklepów przez przedstawicieli Spółki lub były niszczone przez nich na miejscu. Zgodnie z zawartą umową, sklep nie stawał się właścicielem wstawionych materiałów. W świetle powyżej przytoczonych przepisów, wstawienie do sklepów stojaków, które służą wspieraniu sprzedaży produktów Spółki, a sklepy zobowiązane są do eksponowania przy użyciu tych przedmiotów wyłącznie towarów Spółki, z zastrzeżeniem ich zwrotu w przypadku niedotrzymania warunków użytkowania, nie można mówić o dostawie tych towarów ani odpłatnym świadczeniu usług. Natomiast zgodnie z ust. 3 pkt 1 ww. artykułu ustawy, opodatkowaniu podlega świadczenia usług oraz przekazanie lub zużycie towarów na potrzeby reprezentacji albo reklamy.

Aby czynność zużycia lub przekazania towarów była opodatkowana podatkiem od towarów i usług, muszą zaistnieć łącznie dwie przesłanki:

* towar podlega przekazaniu, czyli powierzeniu lub też towar podlega zużyciu, czyli musi być spożytkowany, podlegać zniszczeniu lub wyczerpać się przez dłuższe używanie,

* towar ma być zużyty w ramach i celu reprezentacji i reklamy.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że pierwsza z przesłanek, wyznaczających powstanie obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług, nie zaistniała, bowiem nie miało miejsca przeniesienie prawa własności przedmiotowych materiałów POS na rzecz sklepów. Stojaki wykorzystywane były przez Spółkę dłużej niż czas promowania sprzedaży wyprodukowanych lub promowanych towarów - stojaki permanentne około 2 lat, natomiast stojaki tymczasowe służyły krócej - do 1 roku. Powyższe stojaki były własnością Spółki i były zabierane lub niszczone przez przedstawicieli Spółki.

Rozważając wystąpienie drugiej z przesłanek, należy zastanowić się, czy działania Spółki miały inny cel niż reprezentacja i reklama. Na gruncie materialnego prawa podatkowego nie zdefiniowano terminu reklama ani reprezentacja. Słownikowe znaczenie słowa reklama, to ogół działań danego przedsiębiorstwa polegających na promocji sprzedaży, kreowaniu oraz rozwijaniu popytu na jego produkty. Istotą reklamy jest więc kształtowanie popytu na istniejące towary czy usługi. Reklamą jest wszystko, co zawiera dodatkowe informacje o towarach, ich zaletach, wartościach i możliwości nabycia. Z kolei reprezentacja to wybrana grupa reprezentujących jakąś zbiorowość, naród, państwo, organizację, interesy kogoś itp., upoważniona do występowania w ich imieniu.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że stojaki przekazane przez Spółkę pełniły przede wszystkim funkcję użytkową (ekspozycyjną), a następnie informacyjną i reklamową. Stojaki wykorzystywane były do eksponowania w okresie promocji towarów produkowanych lub dystrybuowanych przez Spółkę. Ich trwałość była dłuższa zazwyczaj niż okres trwania promocji - do jednego roku (stojaki tymczasowe) oraz około 2 lat (stojaki permanentne). Stojaki pełniły funkcje użytkową sensu stricte w stosunku do towarów wyprodukowanych bądź dystrybuowanych przez Spółkę i to była ich podstawowe i zasadnicze przeznaczenie. W treści wniosku Spółka stwierdza, iż polepszając ekspozycję produktów G., użycie materiałów POS miało na celu zwiększenie sprzedaży eksponowanych produktów. Poprzez zamieszczone logo i markę oferowanych produktów stanowiły dodatkowo nośnik treści reklamowych. Powyższe działania miały ma celu również stworzenie najkorzystniejszego wizerunku firmy, a przez jego utrwalenie w świadomości klientów punktów sprzedaży - zwiększenie popytu na jego produkty. Jednak takie rozumienie zbytnio rozszerzałoby pojęcie reklamy na wszelkie działania Podatnika zmierzające do zwiększenia przychodów ze sprzedaży towarów. Jak widać z powyższego, należy uznać, że podstawowym celem umieszczania w punktach sprzedaży materiałów POS była ich użyteczność. Drugorzędne znaczenie można przypisać funkcji informacyjnej, a dopiero trzeciorzędne funkcji reklamowej.

Powyższa analiza wskazuje, iż umieszczenie przedmiotowych stojaków w punktach sklepowych nie wypełniło żadnej z przesłanek skutkujących opodatkowaniem podatkiem od towarów i usług. Jak widać nie dochodziło ani do ekonomicznego ani prawnego przekazania władztwa nad wstawionymi materiałami POS. Czynności tych nie można uznać za przekazanie lub zużycie towaru na potrzeby reprezentacji albo reklamy w rozumieniu art. 2 ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym. Gdy reprezentacja albo reklama jest jedynie ubocznym skutkiem przekazania lub zużycia danego towaru na inne cele, czynności tych nie można uznać za przekazanie lub zużycie towaru na cele reprezentacji albo reklamy w rozumieniu powyższych przepisów ustawy. Tym samym należy uznać te czynności za niepodlegające opodatkowaniu.

Jeżeli zatem Spółka, wstawiała do sklepów, na podstawie zawartych z nimi umów, materiały POS, które służyły wspieraniu sprzedaży produktów Spółki, a sklepy zobowiązane były do eksponowania przy użyciu tych przedmiotów - wyłącznie towarów Spółki, z zastrzeżeniem ich zwrotu w przypadku niedotrzymania warunków użytkowania, to nie można mówić o przeniesieniu prawa do rozporządzania tymi towarami jak właściciel, a tym samym o dostawie tych towarów. Nie można również powiedzieć, że Spółka przekazała stojaki na cele reprezentacji i reklamy, bowiem podstawową funkcją stojaków przekazanych przez Spółkę poszczególnym punktom sprzedaży była funkcja użytkowa.

Mając na uwadze powyższe, stwierdza się, iż wstawienie do sklepu stojaków permanentnych i stojaków tymczasowych, służących eksponowaniu produktów Spółki w celu zwiększenia ich sprzedaży, nie wyczerpuje znamion przekazania lub zużycia towarów na potrzeby reprezentacji albo reklamy w rozumieniu art. 2 ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym. W związku z tym Spółka nie jest zobowiązana do naliczenia podatku należnego z tego tytułu.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl