IPPP1-443-173/08-3/AK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana..., przedstawione we wniosku z dnia 24 stycznia 2008 r. (data wpływu 1 lutego 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działki - jest prawidłowe.

W dniu 1 lutego 2008 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działki.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W roku 2006 Podatnik wraz z żoną zakupił grunt od osoby nieprowadzącej działalności gospodarczej. Działka została wprowadzona do ewidencji środków trwałych firmy Wnioskodawcy. W miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego gminy... działka położona jest na terenie o przeznaczeniu:

* tereny zabudowy mieszkaniowej,

* tereny zabudowy zagrodowej,

* tereny usług,

* autostrada,

* droga dojazdowa,

* droga krajowa.

Wypis z rejestru gruntów opisuje działkę jako grunty orne sklasyfikowane w grupie RV, RVI.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Czy sprzedaż opisanego w zapytaniu gruntu, w całości, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów usług.

Zdaniem wnioskodawcy dostawa całej działki opodatkowana będzie stawką podstawową 22%. Przepis art. 43 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy stanowi, że zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Zakres tych czynności został zdefiniowany w art. 7 i art. 8 cyt. ustawy. Jak stanowi art. 7 ust. 1 cyt. ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Natomiast pojęcie towarów zostało zdefiniowane w art. 2 pkt 6 cyt. ustawy, zgodnie z którym przez towary rozumie się rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Pojęcie "podatnik" i "działalność gospodarcza", na potrzeby podatku od towarów i usług, zostały określone w art. 15 ust. 1 i ust. 2 cyt. ustawy. Stosownie do postanowień powyższych przepisów, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Okoliczność, iż dany podmiot prowadzi działalność gospodarczą nie jest wystarczającą przesłanką do ich opodatkowania podatkiem od towarów i usług, bowiem musi działać w charakterze podatnika, a zatem podmiotu wykonującego samodzielnie działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Natomiast wykorzystywanie majątku prywatnego przez osoby fizyczne stanowi działalność gospodarczą, jeżeli jest dokonywane w sposób ciągły i dla celów zarobkowych, pomimo że ten majątek został nabyty z majątku prywatnego.

Jak wynika z przedstawionego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego prowadzi on działalność gospodarczą. W 2006 r. wraz z małżonką zakupił od osoby nieprowadzącej działalności gospodarczej grunt. Nabyta działka została wprowadzona do ewidencji środków trwałych firmy Podatnika. Jak wynika z przywołanych powyżej uregulowań art. 15 ust. 2 cyt. ustawy działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Wnioskodawca wykorzystując posiadany grunt do działalności gospodarczej, o czym świadczy wprowadzenie go do ewidencji środków trwałych firmy, wykorzystywał go niewątpliwie do celów zarobkowych. Dlatego też dostawa przedmiotowego gruntu będzie nosiła znamiona działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 cyt. ustawy, a Wnioskodawcę należy uznać za podatnika podatku od towarów i usług, o których mowa w art. 15 ust. 1 cyt. ustawy.

W myśl uregulowań art. 43 ust. 1 pkt 9 cyt. ustawy zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Jak wynika z powyższych przepisów, opodatkowana podatkiem od towarów i usług jest dostawa gruntów zabudowanych. Dostawa gruntów niezabudowanych jest opodatkowana tym podatkiem wyłącznie wówczas, gdy będące przedmiotem dostawy grunty są terenami budowlanymi lub przeznaczonymi pod zabudowę. Dostawa gruntów niezabudowanych, nie będących terenami budowlanymi i nie przeznaczonych pod zabudowę, korzysta ze zwolnienia od podatku od podatku od towarów i usług. Zatem dla opodatkowania podatkiem od towarów i usług dostawy danego gruntu decydujące znaczenie ma kwalifikacja przedmiotowego terenu.

Należy zwrócić uwagę, iż przepisy prawa podatkowego nie zawierają definicji pojęcia terenu przeznaczonego pod zabudowę. W związku z powyższym dokonując analizy znaczenia tego pojęcia należy posłużyć się wykładnią gramatyczną oraz uwzględnić definicje zamieszczone w przepisach innych gałęzi prawa, a w szczególności w przepisach prawa budowlanego, w tym dotyczących klasyfikacji i przeznaczenia gruntów.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (DZ. U. z 2003 r. Nr 80, poz. 717 z późn. zm.) ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

Natomiast zgodnie z art. 3 pkt 6 ustawy - Prawo budowlane (tekst jedn. - Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118 z późn. zm.) pod pojęciem budowy należy rozumieć wykonywanie obiektu budowlanego w określonym miejscu, a także odbudowę, rozbudowę, nadbudowę obiektu budowlanego. W myśl pkt 1 przywołanego art. 3 ustawy - Prawo budowlane obiektem budowlanym jest: budynek wraz z instalacjami i urządzeniami technicznymi, budowla stanowiącą całość techniczno-użytkową wraz z instalacjami i urządzeniami oraz obiekt małej architektury. Natomiast pkt 3 art. 3 powyższej ustawy stanowi, iż budowla to każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: lotniska, drogi, linie kolejowe, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni wiatrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową.

Ze stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę wynika, iż wypis z rejestru gruntów opisuje działkę jako grunty orne sklasyfikowane w grupie RV, RVI. Ponadto w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego gminy... wskazano, iż działka będąca przedmiotem dostawy położona jest na terenie o przeznaczeniu: tereny zabudowy mieszkaniowej; tereny zabudowy zagrodowej; tereny usług; autostrada; droga dojazdowa; droga krajowa. Zatem, w świetle uregulowań art. 3 pkt 1, pkt 3 i pkt 6 ustawy - Prawo budowlane (tekst jedn. - Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118 z późn. zm.) gruntu, który będzie przedmiotem sprzedaży nie można uznać, za teren inny niż budowlany oraz przeznaczony pod zabudowę, objęty zwolnieniem z opodatkowania podatkiem od towarów i usług, na mocy art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.). Zatem we wskazanym stanie faktycznym nie będzie miało znaczenia jaki rodzaj gruntu jest przedmiotem dostawy, tzn. bez wpływu na stawkę podatku od towarów i usług pozostanie fakt, iż jest to teren określony jako grunt orny sklasyfikowany w grupie RV i RVI. Istotne znaczenie ma wskazanie w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, iż jest to teren przeznaczony pod zabudowę.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 cyt. ustawy stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Reasumując, dostawa gruntu wykorzystywanego do prowadzenia działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 cyt. ustawy, który w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego został przeznaczony pod zabudowę, i w związku z tym nie może korzystać ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 cyt. ustawy, będzie opodatkowana zgodnie z art. 41 ust. 1 cyt. ustawy stawką podstawową podatku od towarów i usług, tj. stawką podatku VAT w wysokości 22%.

Należy ponadto wyjaśnić, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Natomiast w myśl art. 14c § 1 tej ustawy, interpretacja indywidualna zawiera ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Z powyższych przepisów wynika zatem, że przedmiotem interpretacji może być jedynie ocena stanowiska Wnioskodawcy dotyczącego przedstawionego we wniosku stanu faktycznego. Organ wydający interpretację nie jest natomiast uprawniony do analizowania i oceny załączonych do wniosku o interpretację dokumentów.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.