IPPP1-443-156/11-4/AS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 27 stycznia 2011 r. (data wpływu 31 stycznia 2011 r.), uzupełnionym pismem z dnia 7 kwietnia 2011 r. (data wpływu 8 kwietnia 2011 r.) w odpowiedzi na wezwanie z dnia 1 kwietnia 2011 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania Wnioskodawcy za podatnika podatku VAT w związku ze sprzedażą gruntu - jest nieprawidłowe.

W dniu 31 stycznia 2011 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania Wnioskodawcy za podatnika podatku VAT w związku ze sprzedażą gruntu.

Wniosek uzupełniony został pismem z dnia 7 kwietnia 2011 r. (data wpływu 8 kwietnia 2011 r.) w odpowiedzi na wezwanie z dnia 1 kwietnia 2011 r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

W 1998 r. został zakupiony przez osoby fizyczne do majątku prywatnego grunt rolny o powierzchni 6,32 ha we wsi G., gmina O., nr działki 13. Nabywcami działki byli: Piotr i Agata W. udział w 2/3 i osoba trzecia udział w 1/3 działki. Celem nabycia działki były przyszłościowe plany budowy domu, zamieszkania oraz zajęcia się rolnictwem, turystyką oraz hodowlą koni. W styczniu 2004 r. Wnioskodawca z małżonką wszedł w posiadanie pozostałej 1/3 działki w drodze zamiany na mieszkanie z dopłatą.

W latach 2005/2006 plany życiowe Wnioskodawcy uległy zmianie, z uwagi na problemy zdrowotne syna i potrzebę zamieszkania w pobliżu Zespołu Publicznych Zakładów Opieki Zdrowotnej z siedzibą w D. w Ł. W 2009 r. Urząd Miasta i Gminy uchwalił aktualnie obowiązujące plany zagospodarowania przestrzennego obejmujące działkę Wnioskodawcy, przeznaczając ją na cele usług turystycznych, a w części na tereny do zalesienia i leśne. Wnioskodawca podjął decyzję o zamieszkaniu w domu w Ł. i sprzedaży ww. gruntu na M. w całości.

Wnioskodawca podkreśla, iż ww. nieruchomość nabył do majątku prywatnego, nie prowadził i nie prowadzi żadnej działalności gospodarczej, nie kupował działki celem odsprzedaży, nie była ona używana do działalności gospodarczej ani rolnej, nie były również ponoszone żadne nakłady finansowe.

Jest to jedyna działka Wnioskodawcy (oprócz działki z domem w Ł., do którego Wnioskodawca planuje się przeprowadzić w ciągu kilku miesięcy). Tak więc Wnioskodawca nie planuje dokonywać czynności sprzedaży wielokrotnie. Będzie to jednorazowa sprzedaż gruntu z majątku osobistego (prywatnego).

W uzupełnieniu wniosku z dnia 7 kwietnia 2011 r. Wnioskodawca doprecyzował, iż grunt nie był i nie jest udostępniany odpłatnie, bądź nieodpłatnie innym osobom, ani podmiotom gospodarczym.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w momencie sprzedaży ww. gruntu Wnioskodawca będzie podatnikiem VAT w rozumieniu art. 15 ust. 1 i ust. 2 i czy w związku z tym będzie obowiązany zapłacić podatek VAT przy sprzedaży ww. gruntu.

Zdaniem Wnioskodawcy, w związku z faktem, iż

Na poparcie stanowiska Wnioskodawca przytacza wyroki NSA, m.in. sygn. akt I FPS 3/07 z 29 października 2007 r., w którym sąd stwierdził "sporadyczna wyprzedaż swojego majątku prywatnego nie może być uznana za działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy VAT". Także wyrok ETS C-291/92, z którego wynika iż "podatnik, który sprzedaje część swojego składnika majątkowego, który zdecydował się zachować do użytku osobistego, nie działa w odniesieniu do tej sprzedaży jako podatnik VAT w rozumieniu art. 2 (1) niniejszej dyrektywy w sprawie VAT".

Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż nie będzie podatnikiem podatku VAT w rozumieniu art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, a co za tym idzie nie będzie musiał zapłacić podatku VAT przy sprzedaży gruntu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przepis art. 7 ust. 1 stanowi, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonywana przez podmiot, który w związku z jej wykonywaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w cytowanej ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, iż do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie o VAT, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem "podatnik" tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto podatnikiem staje się również ten, kto wykonał czynność, podlegającą opodatkowaniu, jednorazowo, ale w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Chociaż ustawa nie definiuje pojęcia "częstotliwości", przez zamiar wykonywania danej czynności w sposób częstotliwy należy rozumieć chęć, wolę powtarzalnego, a nie jednorazowego wykonywania określonych czynności, składających się na istotę prowadzenia działalności.

Natomiast na gruncie prawa unijnego, z mocy art. 4 ust. 2 VI Dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich dotyczących podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej - ujednolicona podstawa wymiaru podatku (od 1 stycznia 2007 r. art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnotowego systemu podatku od wartości dodanej) działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców i osób świadczących usługi włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów. Za działalność gospodarczą uznaje się również wykorzystywanie, w sposób ciągły, własności dóbr materialnych lub niematerialnych do celów zarobkowych.

Zgodnie z art. 4 ust. 3 VI Dyrektywy (art. 12 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347) państwa członkowskie mogą również uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie zawiera transakcje związane z działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 4 ust. 2 (art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE) w szczególności (...) dostawę działek budowlanych. Przez działkę budowlaną rozumie się każdą działkę nieuzbrojoną lub uzbrojoną, uznana za budowlaną przez państwa członkowskie. Opodatkowaniu podatkiem od wartości dodanej podlega, na podstawie art. 2 ust. 1 VI Dyrektywy (art. 2 ust. 1 lit. a) Dyrektywy 2006/112/WE), dostawa towarów lub usług świadczona na terytorium kraju przez podatnika, który jako taki występuje.

Prawo wspólnotowe wskazuje zatem, że podatnikiem podatku od towarów i usług może być każda osoba, która okazjonalnie dokonuje czynności opodatkowanych, przy czym czynności te winny być związane z działalnością zdefiniowaną jako działalność gospodarcza, t.j. wszelką działalnością producentów, handlowców i osób świadczących usługi, włącznie z górnictwem i działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie majątku rzeczowego i wartości niematerialnych w celu uzyskiwania z tego tytułu dochodu (art. 4 ust. 3 VI Dyrektywy).

W świetle powyższego stwierdzić należy, iż podstawowym kryterium dla opodatkowania sprzedaży nieruchomości jest ustalenie, czy działanie to można uznać za wykorzystywanie w sposób ciągły do celów zarobkowych, czy majątek nabyty został na potrzeby własne, czy też z przeznaczeniem do działalności gospodarczej.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca wraz ze współmałżonką w 1998 r. dokonali zakupu gruntu rolnego o powierzchni 6,32 ha z myślą o budowie domu. Początkowo nabyli grunt w części 2/3 działki. W roku 2004 r. Wnioskodawca wraz z małżonką weszli w posiadanie pozostałej 1/3 działki w drodze zamiany na mieszkanie z dopłatą.

Celem nabycia działki były przyszłościowe plany budowy domu, zamieszkania oraz zajęcia się rolnictwem, turystyką i hodowlą koni. Wnioskodawca wskazuje, iż nie prowadzi działalności gospodarczej, nie jest podatnikiem podatku VAT, nabył nieruchomość do majątku prywatnego jako osoba fizyczna, nie ponosił żadnych nakładów finansowych na ww. nieruchomości, nie wykorzystywał jej do działalności gospodarczej, ani też rolnej, przedmiotowa działka nie była również udostępniana odpłatnie bądź nieodpłatnie innym osobom.

W 2009 r. Urząd Miasta i Gminy uchwalił plan zagospodarowania przestrzennego, przeznaczając ww. grunt na cele usług turystycznych, a w części na tereny do zalesienia i leśne. Z uwagi na zmianę planów życiowych, spowodowanych m.in. chorobą syna, Wnioskodawca podjął decyzję o sprzedaży przedmiotowej nieruchomości gruntowej.

Stwierdzić należy, iż ze stanu faktycznego nie wynika, mimo takiego twierdzenia Wnioskodawcy, że grunty zostały nabyte w celach prywatnych. Takie oświadczenie podatnika nie może być wyłączną podstawą oceny rzeczywistych intencji towarzyszących nabyciu. O takich intencjach świadczą bowiem wszelkie okoliczności sprawy (data nabycia nieruchomości, okoliczności nabycia i data sprzedaży, przeznaczenie gruntów w planie zagospodarowania przestrzennego, powierzchnia nabytych nieruchomości, relacja tej powierzchni do osobistych potrzeb podatnika itp.).

Wnioskodawca wskazał, iż dokonał zakupu przedmiotowego gruntu w 1998 r. w celu wybudowania domu i osiedlenia się na stałe. Mimo jednak upływu 13 lat od chwili zakupu działki nie rozpoczął budowy. Można więc uznać, że kupno przedmiotowego terenu posiada cechy swego rodzaju inwestycji. Wnioskodawca potraktował zakup przedmiotowej nieruchomości jako lokatę kapitału.

Istotnym argumentem przemawiającym za prawidłowością powyższego rozumowania może być także duża powierzchnia zakupionego terenu (łączna wielkość zakupionej nieruchomości to 6,32 ha), zakup dodatkowego areału (pozostałej części 1/3 działki) oraz atrakcyjne położenie nieruchomości.

Ponadto wskazany w opisie sprawy zamiar rozpoczęcia działalności rolniczej (uprawa ziemi), hodowlanej (hodowla koni) oraz turystycznej przez Wnioskodawcę, jednoznacznie określa, że nie można uznać dokonanego nabycia za zakup w celach prywatnych, zwłaszcza, że Wnioskodawca nie wskazał, aby faktycznie kiedykolwiek wykorzystywał ten grunt w celach prywatnych i jaki konkretnie był to cel.

Podkreślenia wymaga, że wprawdzie pojęcie "majątku prywatnego" nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy o VAT, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia ETS w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. "Majątek prywatny" to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Potwierdzone to zostało również w wyroku ETS z dnia 21 kwietnia 2005 r., sygn. akt C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, który stwierdził, iż majątek prywatny to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych.

Zaznaczyć należy również, iż nie ma przeszkód aby podatnik prowadzący działalność gospodarczą nabył nieruchomość do majątku prywatnego, który byłby wyłączony z systemu VAT i sprzedaż takiego majątku również nie podlegałaby opodatkowaniu podatkiem VAT.

Należy mieć jednak na uwadze, że stwierdzenie czy dany przedmiot sprzedaży stanowi składnik majątku prywatnego, czy też jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą jest konsekwencją oceny prawnej dokonanej przez organ wydający interpretację, a nie elementem stanu faktycznego.

Zgodnie z powołanym przepisem art. 15 ust. 2 ustawy o VAT działalnością gospodarczą w rozumieniu tej ustawy jest między innymi wszelka działalność rolników, a przez działalność rolniczą, zgodnie z art. 2 pkt 15 ustawy o VAT rozumie się produkcję roślinną i zwierzęcą, w tym również produkcję materiału siewnego, szkółkarskiego, hodowlanego oraz reprodukcyjnego, produkcję warzywniczą, gruntową, szklarniową i pod folią, produkcję roślin ozdobnych, grzybów uprawnych i sadowniczą, chów, hodowlę i produkcję materiału zarodowego zwierząt, ptactwa i owadów użytkowych, produkcję zwierzęcą typu przemysłowego lub fermowego oraz chów i hodowlę ryb i innych organizmów żyjących w wodzie, a także uprawy w szklarniach i ogrzewanych tunelach foliowych, uprawy grzybów i ich grzybni, uprawy roślin "in vitro", fermową hodowlę i chów drobiu rzeźnego i nieśnego, wylęgarnie drobiu, hodowlę i chów zwierząt futerkowych i laboratoryjnych, chów i hodowlę dżdżownic, entomofagów i jedwabników, prowadzenie pasiek oraz chów i hodowlę innych zwierząt poza gospodarstwem rolnym oraz sprzedaż produktów gospodarki leśnej i łowieckiej, z wyjątkiem drewna okrągłego z drzew tropikalnych (PKWiU 02.01.13) oraz bambusa (PKWiU 02.01.42-00.11), a także świadczenie usług rolniczych.

W świetle powyższego stwierdzić należy, że zakupione grunty nie wchodziły w skład majątku osobistego Wnioskodawcy, gdyż jak już wyżej stwierdzono, bezspornie z wniosku o udzielenie interpretacji wynika, że zakupu gruntu dokonano z zamiarem prowadzenia działalności rolnej (uprawa ziemi, zakupiony areał), hodowlanej (hodowla koni) a także turystycznej, czego zaniechano w związku ze zmianą planów życiowych. Zaznaczyć należy, iż już sam zamiar prowadzenia działalności gospodarczej (a taki istniał w przedmiotowej sprawie przy nabyciu gruntów) przesądza o konieczności traktowania danego podmiotu jako podatnika VAT, nawet wówczas, gdy ta planowana działalność nie została zrealizowana, gdyż zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT dla uznania podmiotu za podatnika nie ma znaczenia rezultat prowadzonej działalności.

Potwierdzeniem powyższego jest orzecznictwo ETS, zgodnie z którym za podatnika należy uznać również osobę, która zadeklarowała prowadzenie działalności gospodarczej i poczyniła w tym celu pewne nakłady, mimo że sama działalność gospodarcza jeszcze się nie rozpoczęła, a nawet jeśli nigdy nie zostanie rozpoczęta (wyrok Trybunału w sprawie 268/83, podobnie w sprawie C-110/94, C-97/90 czy też C-400/98). Tak więc brak ostatecznego rozpoczęcia działalności gospodarczej nie ma znaczenia w sprawie, albowiem wystarczy zamiar prowadzenia takiej działalności, a skoro sam zamiar prowadzenia działalności gospodarczej powiązany z zakupami dokonywanymi w tym celu nadaje podmiotowi status podatnika VAT, to dostawa (sprzedaż działek wchodzących w skład majątku związanego z działalnością gospodarczą) podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Tym samym w przedmiotowej sprawie fakt, iż do dnia zbycia nieruchomości nie podjęto dalszych działań związanych z planowaną realizacją działalności rolniczej, hodowlanej i turystycznej pozostaje w sprawie bez znaczenia. Jak już wyżej zauważono, dla uznania danego podmiotu za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 ustawy VAT nie ma znaczenia rezultat prowadzonej działalności. Oznacza to, że aby uznać działalność podmiotu za działalność gospodarczą nie jest konieczne, aby przyniosła ona jakiekolwiek efekty. Podatnikiem jest zatem również podmiot prowadzący działalność generującą straty, a nawet podmiot, który w ogóle nie dokona żadnej sprzedaży. Za podatnika należy bowiem uznać również osobę, która zadeklarowała zamiar prowadzenia działalności gospodarczej i poczyniła w tym celu pewne nakłady, mimo że sama działalność gospodarcza jeszcze się nie rozpoczęła. Działalność gospodarcza może bowiem składać się z kilku następujących po sobie czynności, w tym czynności przygotowawczych, takich jak na przykład nabycie nieruchomości, jako podstawowego składnika trwałego planowanej działalności gospodarczej. Nabycie takie ma charakter nakładów inwestycyjnych na taką działalność.

W tej sytuacji twierdzenie, że grunt nie został nabyty w celu dalszej jego odsprzedaży pozostaje bez znaczenia dla podatkowej oceny dalszej sprzedaży gruntów, nabytych uprzednio z zamiarem rozpoczęcia działalności gospodarczej - rolniczej, hodowlanej i turystycznej. Nie ma również znaczenia to, czy dana osoba prowadzi czy nie prowadzi działalności gospodarczej związanej z obrotem nieruchomościami, gdyż dostawa gruntów podlega opodatkowaniu niezależnie od tego, czy została wykonana z zachowaniem warunków oraz form określonych przepisami prawa, o czym stanowi art. 5 ust. 2 ustawy o VAT.

Wymienione powyżej okoliczności jednoznacznie wskazują, iż podjęto działania wskazujące na zamiar związania zakupionej nieruchomości z działalnością gospodarczą, a zatem jej sprzedaż będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Tym samym Wnioskodawca staje się z tytułu dostawy przedmiotowej działki podatnikiem podatku VAT w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Odnosząc się do wyroków, powołanych przez Wnioskodawcę: wyroku składu 7 sędziów NSA z dnia 29 października 2007 r. sygn. I FPS 3/07 oraz ETS C-291/92, dotyczących uznania sporadycznej wyprzedaży majątku prywatnego za działalność gospodarczą, tut. organ zauważa, iż wyroki te wydane zostały w indywidualnych sprawach. Jak wywiedziono powyżej w okolicznościach przedstawionych w niniejszej sprawie nie dochodzi do wyprzedaży majątku prywatnego, zatem orzeczenia powołane przez Wnioskodawcę pozostają bez wpływu na rozstrzygnięcie przedmiotowej sprawy.

Co do zasady, zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o podatku VAT stawka podatku wynosi 22% z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Przy czym zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Intencją ustawodawcy jest więc opodatkowanie dostawy zarówno terenów budowlanych (działka zabudowana, działka budowlana, teren zabudowy) jak też przeznaczonych pod zabudowę. O przeznaczeniu nieruchomości stanowią akty prawa miejscowego (miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego), a w przypadku ich braku inne akty ustanowione przez właściwe organy (studium uwarunkowań oraz decyzja o warunkach zabudowy), natomiast dopiero w przypadku braku wyżej wskazanych dokumentów - ewidencja gruntów.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż przedmiotem sprzedaży będzie nieruchomość obejmująca tereny przeznaczone w części na usługi turystyczne, a w części do zalesiania i leśne. Dla ustalenia prawidłowej stawki podatku, należy odnieść się do ustaleń zawartych w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, zatem Wnioskodawca obowiązany jest do zastosowania prawidłowej stawki VAT przy sprzedaży terenów o różnym przeznaczeniu.

Konkludując, w oparciu o przedstawione okoliczności sprawy oraz obowiązujący w tym zakresie stan prawny stwierdzić należy, że czynność zbycia przedmiotowej nieruchomości podlega opodatkowaniu podatkiem VAT w części odpowiadającej terenowi przeznaczonemu na usługi turystyczne stawką podstawową 23% zgodnie z art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146a pkt 1, natomiast w części obejmującej teren bez prawa do zabudowy, tj. do zalesiania i leśny, korzystać będzie ze zwolnienia na mocy art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

Z uwagi na fakt, że występującym o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego jest Wnioskodawca, a zapytanie dotyczy ewentualnego opodatkowania sprzedaży nieruchomości należącej do Wnioskodawcy i jego małżonki, przedmiotowa interpretacja, nie wywoła skutków prawnych określonych art. 14k-14n ustawy - Ordynacja podatkowa, w zakresie dotyczącym małżonki Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.