IPPP1/443-1554/11-4/AW
Pismo z dnia 16 grudnia 2011 r. Izba Skarbowa w Warszawie IPPP1/443-1554/11-4/AW
INTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 13 października 2011 r. (data wpływu 24 października 2011 r.), uzupełnione pismem z dnia 18 listopada 2011 r. (data wpływu 21 listopada 2011 r.) nadesłanym w odpowiedzi na wezwanie z dnia 4 listopada 2011 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku VAT - jest prawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 24 października 2011 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie podatku VAT świadczonych usług.
Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismem z dnia 18 listopada 2011 r. (data wpływu 21 listopada 2011 r.) nadesłanym w odpowiedzi na wezwanie z dnia 4 listopada 2011 r.
W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:
Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą polegającą na budowie i sprzedaży lokali. Z jednym ze swoich klientów (zwanym w dalszej części wniosku nabywcą) zawarł w formie aktu notarialnego umowę, w której zobowiązał się wobec nabywcy do wybudowania dwóch lokali mieszkalnych, lokalu usługowego, oraz do zawarcia w formie aktu notarialnego umowy ustanowienia i sprzedaży na rzecz nabywcy, odrębnej własności ww. lokali (dalej Umowa przedwstępna).
We wskazanej powyżej umowie strony ustaliły, iż protokolarny odbiór przedmiotu umowy nastąpi po spełnieniu określonych warunków, w tym w szczególności po uzyskaniu przez Wnioskodawcę pozwolenia na użytkowanie budynku, w którym znajdują się przedmiotowe lokale. Natomiast zawarcie umów przyrzeczonych przenoszących własność lokali miało nastąpić w terminie dwunastu miesięcy od dnia uzyskania ostatecznej i prawomocnej decyzji o pozwoleniu na użytkowanie budynku. Nabywca wpłacił cenę sprzedaży, częściowo w formie zaliczek na rachunek bankowy Wnioskodawcy przed dniem protokolarnego przekazania lokali, a częściowo już po upływie 30 od dnia przekazania.
Wnioskodawca potwierdził otrzymanie zaliczek i dostawę lokali wystawiając faktury VAT ze stawką 7% w przypadku dwóch lokali mieszkalnych i 22% w przypadku lokalu użytkowego (zgodnie ze stawkami VAT obowiązującymi w momencie powstania obowiązku podatkowego).
Zgodnie z art. 19 ust. 10 ustawy VAT obowiązek podatkowy w zakresie dostawy ww. lokali powstał w dniu otrzymania przez Wnioskodawcę zapłaty w formie zaliczek nie później jednak niż z upływem 30 dni od dnia wydania lokali nabywcy.
Po zakończeniu budowy i uzyskaniu decyzji o pozwoleniu na użytkowanie budynku nabywca protokolarnie objął w posiadanie lokale mieszkalne i lokal usługowy. Przedmiotowe lokale od dnia protokolarnego przekazania znajdują się w niezakłóconym posiadaniu nabywcy, który opłaca we własnym imieniu opłaty eksploatacyjne dotyczące przekazanych lokali. Po protokolarnym przekazaniu lokali nabywca samodzielnie dokonał przebudowy i połączenia lokali mieszkalnych i lokalu użytkowego oraz uzyskał decyzję administracyjną zezwalającą na zmianę sposobu użytkowania pomieszczeń mieszkalnych na użytkową.
W chwili obecnej Wnioskodawca zamierza przenieść na nabywcę własność lokali w formie aktu notarialnego. Przy czym w związku z dokonaną przez nabywcę przebudową i zmianą przeznaczenia lokali mieszkalnych na lokale użytkowe, przedmiotem umowy cywilnoprawnej będzie lokal użytkowy.
W związku z powyższym zadano następujące pytanie:
Czy we wskazanym we wniosku stanie faktycznym przebudowa i zmiana przeznaczenia lokali mieszkalnych na użytkowe dokonana przez nabywcę po ich protokolarnym wydaniu przez Wnioskodawcę i po powstaniu obowiązku podatkowego, a przed formalnym przeniesieniem własności w formie aktu notarialnego, oznacza zmianę sposobu opodatkowania dostawy i konieczność zastosowania 23% stawki podatku VAT.
Stanowisko Wnioskodawcy
Przebudowa i zmiana przeznaczenia lokali mieszkalnych na lokal użytkowy dokonana przez jego nabywcę po powstaniu obowiązku podatkowego i protokolarnym wydaniu lokali nabywcy nie wymaga zmiany zasad opodatkowania dostawy i zastosowania 23% stawki podatku VAT. Zdaniem Wnioskodawcy należy zastosować stawkę podatku VAT właściwą w dniu powstania obowiązku podatkowego ustalonego zgodnie z art. 19 ust. 10 ustawy VAT, nie później jednak niż z dnia dokonania dostawy lokalu wydania lokali mieszkalnych nabywcy.
Zdaniem Wnioskodawcy moment powstania obowiązku podatkowego jest właściwy dla oceny jaką należy zastosować stawkę podatku VAT. Niezależnie od kwestii ustalenia właściwej stawki podatku VAT poprzez odniesienie jej do stanu istniejącego w dniu powstania obowiązku podatkowego, zmiana przeznaczenia lokali po ich wydaniu nabywcy, nie może prowadzić do zmiany zasad opodatkowania dostawy, w tym w szczególności zmiany stawki podatku VAT, gdyż w momencie wydania lokalu nabywcy nastąpiło przejście prawa do dysponowania nimi jak właściciel w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy VAT.
Należy podkreślić iż właściwe rozumienie pojęcia "dostawa towarów" (art. 7 ust. 1 ustawy VAT) sprowadza się do przeniesienia prawa do faktycznego dysponowania rzeczą. Istotą dostawy towarów nie jest przeniesienie prawa własności, lecz przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel. Chodzi o zdarzenie faktyczne, polegające na możliwości faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzanie nią w sensie prawnym. Wskazuje na to użycie w ustawie VAT określenia "jak właściciel", które oznacza że moment powstania obowiązku podatkowego nie jest uzależniony od przeniesienia prawa własności rzeczy, ale wystarczy uzyskanie możliwości rzeczywistego dysponowania rzeczą przez nabywcę. Pojęcie "dysponowania rzeczą jak właściciel" wywodziło się wprost z Szóstej Dyrektywy Rady Wspólnot Europejskich z dnia 17 maja 1977 r. gdzie w art. 5 ust. 1 stwierdzono, że dostawa towarów powinna oznaczać transfer prawa do dysponowania majątkiem rzeczowym jak właściciel. Oznacza to, że dostawa towaru nie powinna być interpretowana z punktu widzenia pojęć kodeksu cywilnego, nie jest to zwłaszcza pojęcie tożsame ze sprzedażą (art. 535 k.c.), w której podstawowe znaczenie ma przeniesienie własności rzeczy.
W tym miejscu należy powołać się na wyrok Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości z dnia 8 lutego 1990 r. w sprawie Staatessecretaris van Financien przeciwko Shipping and Forwarding Enterprise Safe BV (sprawa C-320/88, nr EUR-Lex 61988J0320), w którym Trybunał stanął na stanowisku, że wyrażenie "dostawa towarów na gruncie VI Dyrektywy oznacza także przeniesienie prawa do dysponowania rzeczą jak właściciel, nawet jeżeli nie dochodzi do przeniesienia własności rzeczy w sensie prawnym. Obejmuje każde przeniesienie prawa do rzeczy materialnej na drugą stronę, które ją uprawnia do faktycznego dysponowania tą rzeczą tak jakby była ona właścicielem. Trybunał jednocześnie wskazał, że cel regulacji, którym jest stworzenie wspólnotowego systemu podatku od wartości dodanej, byłby zagrożony, gdyby wystąpienie czynności opodatkowanych zależało od spełnienia wymogów prawa cywilnego dla skutecznego przeniesienia własności, które w każdym prawie krajowym są inne.
Fakt iż do przeniesienia ekonomicznego władztwa nad lokalami (dostawy) dochodzi w momencie wydania nabywcy a nie z chwilą zawarcia aktu notarialnego przenoszącego ich własność, został wyraźnie podkreślony w orzecznictwie sądów administracyjnych. Należy tu wskazać wyroki NSA z dnia 22 września 2010 r., sygn. I FSK 1549/09, oraz z dnia 28 maja 2010 r. sygn. I FSK 963/09. W orzeczeniach tych Sądy uznały że przez dostawę towarów w VAT rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel i że gdy sytuacja nabywcy jest porównywalna z pozycją właściciela, to nie jest istotne, czy jego prawo zostało nabyte według norm prawa cywilnego.
Zdaniem Wnioskodawcy szczególne istotnym jest, iż jego stanowisko, zgodnie z którym do dostaw lokalu dochodzi w momencie jego wydania nabywcy, jest jednoznacznie akceptowane przez organ podatkowy będący adresatem niniejszego wniosku. Należy tu wymienić interpretację indywidualną z dnia 5 listopada 2010 r. sygn. IPPP1/443-950/10-4/AW w której Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie stwierdził: iż dla określenia momentu powstania obowiązku podatkowego zastosowanie znajdzie powołany wyżej przepis art. 19 ust. 10 ustawy zgodnie z którym obowiązek podatkowy powstał w terminie 30 dni od dnia przekazania lokali na podstawie umowy wstępnej oraz protokołu przekazania lokali, gdyż wtedy doszło do faktycznej dostawy towarów - nastąpiło faktyczne i ekonomiczne przeniesienie prawa własności lokali-wydanie lokali. Podobnie w interpretacji indywidualnej z dnia 21 czerwca 2010 r. sygn. IPPP1-443-402/10-2/JL, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie stwierdził, iż w myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Ustawodawca nie zdefiniował zwrotu nabycia prawa do rozporządzania towarem w ujęciu omawianego przepisu. Odnosząc się do tego znaczenia stwierdzić przede wszystkim należy, że istota dostawy w rozumieniu art. 7 ust. 1 ww. ustawy polega na przeniesieniu prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.
Pojęcie rozporządzanie towarami jak właściciel należy rozumieć szeroko, jako obejmujące nie tylko uprawnienie do prawnego dysponowania towarem. Przepis ustawy VAT ma zastosowanie do każdego przeniesienia prawa na inną stronę, które to przeniesienie skutkuje tym, że strona ta uzyskuje de facto, możliwość korzystania z rzeczy tak jak właściciel, nawet jeśli nie wiązało się to z przeniesieniem własności w sensie ekonomicznym wskazując na uniezależnienie opodatkowania od przeniesienia własności towarów.
Znajduje to wyraz w formule jak właściciel co implikuje możliwość uznania za dostawę towarów również owego faktycznego przeniesienia władztwa nad rzeczą bez względu czy w rzeczywistości w ślad za tym doszło do przeniesienia prawa własności. Przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel w ramach dostawy towarów wiąże się z czynnością wydania towarów jako zdarzenia które rodzi obowiązek podatkowy po stronie dostawcy, nabywcy zaś przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w chwili otrzymania faktury, nie wcześniej jednak niż z chwilą nabycia prawa do rozporządzania jak właściciel.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.
Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.
Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).
Natomiast w myśl art. 2 pkt 6 ustawy, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011 r., przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.
Na podstawie art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:
przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
Zgodnie z art. 19 ust. 1 ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.
Natomiast stosownie do postanowień art. 19 ust. 10 ustawy, przypadku dostawy towarów, której przedmiotem są lokale i budynki, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty, nie później jednak niż 30 dnia, licząc od dnia wydania, z zastrzeżeniem ust. 13 pkt 10 i 11.
W przypadkach określonych w ust. 10 oraz ust. 13 pkt 2-4 i 7-10 otrzymanie części zapłaty (ceny) lub części wkładu budowlanego i mieszkaniowego powoduje powstanie obowiązku podatkowego w tej części (art. 19 ust. 15 ustawy).
Przytoczony powyżej przepis art. 19 ust. 10 ustawy, nie definiuje pojęcia "dzień wydania". Dokonując jednak wykładni tej regulacji, należy mieć na uwadze fakt, iż określony w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy zakres opodatkowania tym podatkiem to odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług. Dostawa towarów zdefiniowana została w art. 7 ust. 1 ustawy, jako przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Należy podkreślić, że przepis ten nie odwołuje się do cywilistycznych pojęć sprzedaży czy też przeniesienia prawa własności, nie uzależnia przeniesienia prawa własności od obowiązku podpisania umowy w formie np. aktu notarialnego, ale od faktycznego i ekonomicznego przeniesienia prawa własności. Z powyższego wynika, że określając moment powstania obowiązku podatkowego za "dzień wydania towaru" nie należy brać pod uwagę przejęcia towaru na podstawie aktu notarialnego, ale faktyczne i ekonomiczne przeniesienie własności. Za dzień faktycznego i ekonomicznego przeniesienia prawa własności należy rozumieć dzień jego fizycznego wydania. Wydanie jest bowiem czynnością faktyczną, rozumianą jako objęcie w posiadanie, możliwość dysponowania nieruchomością lub korzystania z niej. Zatem obowiązek podatkowy z tytułu dostawy towarów, której przedmiotem są lokale, powstanie z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty, nie później niż 30. dnia od dnia wydania nieruchomości.
Co do zasady stawka podatku - na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy - wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Jednakże na podstawie art. 146a ustawy, obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011 r., w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.
Jednocześnie, zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi.
Stosownie do zapisu art. 41 ust. 2 wskazanej ustawy, dla towarów i usług wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1. Natomiast przepis art. 146a pkt 2 ustawy stanowi, iż w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%.
Stawkę podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2 ustawy o VAT, stosuje się - w myśl ust. 12 wskazanego artykułu - do dostawy, budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczanych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym.
Przez budownictwo objęte społecznym programem mieszkaniowym, zgodnie z ust. 12a tego artykułu, rozumie się obiekty budownictwa mieszkaniowego lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokale mieszkalne w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12, a także obiekty sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale ex 1264 - wyłącznie budynki instytucji ochrony zdrowia świadczących usługi zakwaterowania z opieką lekarską i pielęgniarską, zwłaszcza dla ludzi starszych i niepełnosprawnych, z zastrzeżeniem ust. 12b.
Zgodnie z art. 41 ust. 12b ustawy, do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym określonego w ust. 12a nie zalicza się:
budynków mieszkalnych jednorodzinnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 300 m 2;
lokali mieszkalnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 150 m 2.
W myśl ust. 12c powołanego artykułu, w przypadku budownictwa mieszkaniowego o powierzchni przekraczającej limity określone w ust. 12b stawkę podatku, o której mowa w ust. 2, stosuje się tylko do części podstawy opodatkowania odpowiadającej udziałowi powierzchni użytkowej kwalifikującej do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym w całkowitej powierzchni użytkowej.
Przez obiekty budownictwa mieszkaniowego, w myśl art. 2 pkt 12 ustawy, rozumie się budynki mieszkalne stałego zamieszkania sklasyfikowane w PKOB w dziale 11.
W celu zastosowania prawidłowej stawki podatku niezbędnym jest zatem określenie, czy dany obiekt jest obiektem wymienionym w art. 2 pkt 12 ustawy i jakie spełnia funkcje - mieszkalne czy użytkowe. Z uwagi na fakt, iż ustawa o podatku od towarów i usług oraz przepisy wykonawcze do tej ustawy nie zawierają definicji lokalu mieszkalnego i lokalu użytkowego, dlatego też należy posiłkować się w tym zakresie przepisami ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 80, poz. 903 z późn. zm.).
Zgodnie z art. 2 ust. 2 ww. ustawy, samodzielnym lokalem mieszkalnym jest wydzielona trwałymi ścianami w obrębie budynku izba lub zespół izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych. Stosownie natomiast do ust. 4 powołanego artykułu, do lokalu mogą przynależeć, jako jego części składowe, pomieszczenia, choćby nawet do niego bezpośrednio nie przylegały lub były położone w granicach nieruchomości gruntowej poza budynkiem, w którym wyodrębniono dany lokal, a w szczególności: piwnica, strych, komórka, garaż, zwane dalej "pomieszczeniami przynależnymi".
Z opisu przedstawionego we wniosku stanu faktycznego sprawy wynika, iż Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej podpisał z nabywcą umowę w której zobowiązał się do wybudowania dwóch lokali mieszkalnych, lokalu usługowego oraz do zawarcia w formie aktu notarialnego umowy ustanowienia i sprzedaży na rzecz nabywcy odrębnej własności ww. lokali. W zawartej umowie Strony zastrzegły, iż protokolarny odbiór przedmiotu umowy nastąpi po spełnieniu określonych warunków, w tym w szczególności po uzyskaniu przez Wnioskodawcę pozwolenia na użytkowanie. Natomiast zawarcie umów przyrzeczonych przenoszących własność lokali ma nastąpić w terminie dwunastu miesięcy od dnia uzyskania ostatecznej i prawomocnej decyzji o pozwoleniu na użytkowanie budynku.
Wnioskodawca wskazał, iż nabywca wpłacił cenę sprzedaży w formie zaliczek, częściowo przed dniem protokolarnego przekazania lokali, a częściowo już po upływie 30 dni od dnia przekazania lokali. Wnioskodawca potwierdził otrzymane zaliczki wystawiając faktury VAT w których udokumentował sprzedaż lokali mieszkalnych stawką podatku VAT w wysokości 7%, natomiast dostawę lokalu usługowego stawką podatku VAT w wysokości 22%.
Wnioskodawca wskazał ponadto, iż po protokolarnym przekazaniu lokali nabywca samodzielnie dokonał przebudowy i połączenia lokali mieszkalnych i lokalu usługowego oraz uzyskal decyzję administracyjną zezwalającą na zmianę sposobu użytkowania pomieszczeń mieszkalnych na użytkowe.
Obecnie Wnioskodawca zamierza przenieść na nabywcę własność ww. lokali w formie aktu notarialnego.
Wątpliwości Wnioskodawcy odnoszą się do sposobu opodatkowania ww. dostawy i ewentualnej konieczności zastosowania stawki podstawowej VAT w wysokości 23% w stosunku do wszystkich lokali, które obecnie stanowią jeden lokal użytkowy.
Należy wskazać, iż Wnioskodawca zawarł z Klientem umowę w której został jasno określony przedmiot dostawy, ponadto na etapie realizacji umowy Strony nie wprowadziły żadnych zmian dotyczących przeznaczenia budowanych lokali, dlatego też postanowienia umowne oraz stan faktyczny w momencie powstania obowiązku podatkowego, winny być podstawą do zastosowania odpowiedniej stawki podatku VAT dla dokonanej dostawy. Bez znaczenia dla dokonanej dostawy jest fakt, że nabywca już po przejęciu lokali zmienił przeznaczenia lokali mieszkalnych na lokal użytkowy. Zwłaszcza, że jak wskazał Wnioskodawca w złożonym wniosku, do faktycznego przeniesienia prawa własności lokali doszło w chwili protokolarnego objęcia w posiadanie ww. nieruchomości. Od dnia przekazania lokali nabywca jest w niezakłóconym posiadaniu lokali mieszkalnych i lokalu usługowego, oraz dokonał ich przebudowy i zmiany przeznaczenia na lokal użytkowy. Zatem powołując się na powołany wyżej art. 19 ust. 10 w zw. z art. 19 ust. 15 ustawy obowiązek podatkowy z tytułu dostawy ww. lokali powstał z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty w odniesieniu do części wpłat dokonanych przed protokolarnym przejęciem lokali oraz nie później niż z upływem 30 dni od dnia wydania lokali na podstawie protokołu. Tym samym dokonując dostawy ww. lokali Wnioskodawca właściwie opodatkował sprzedaż lokali mieszkalnych stawką podatku VAT w wysokości 7% oraz lokalu usługowego stawką podatku VAT w wysokości 22%, tj. w momencie powstania obowiązku podatkowego.
Zatem biorąc pod uwagę powyższe okoliczności sprawy należy uznać, że Wnioskodawca dokonując jedynie formalnego przeniesienia własności w formie aktu notarialnego na nabywcę nie będzie zobowiązany do zmiany stawki podatku VAT, gdyż obowiązek podatkowy dla tej dostawy powstał z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty w odniesieniu do części wpłat dokonanych przed protokolarnym przejęciem lokali oraz nie później niż z upływem 30 dni od dnia wydania lokali na podstawie protokołu w odniesieniu do pozostałych należności, zatem przed zmianą przeznaczenia lokali mieszkalnych na lokal użytkowy.
Tym samym należy uznać stanowisko Wnioskodawcy za prawidłowe.
Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.