IPPP1/443-1438/11-4/ISZ - Opodatkowanie usługi ściągania długów.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 21 września 2011 r. (data wpływu 26 września 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania za usługę czynności ściągania długów oraz określenia podstawy opodatkowania świadczonej usługi - jest prawidłowe.

W dniu 26 września 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania za usługę czynności ściągania długów oraz określenia podstawy opodatkowania świadczonej usługi.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Bank S.A. ("Bank" lub "Kupujący") na mocy umowy sprzedaży wierzytelności zawartej w czerwcu 2011 r. pomiędzy Bankiem a Sprzedającym wierzytelności ("Umowa Sprzedaży") nabył wierzytelność w stosunku do Miasta (dalej: "Miasto") wynikającą z należnego Sprzedającemu odszkodowania za grunt należący do Sprzedającego wydzielony na drogi publiczne. Sprzedaż wierzytelności nastąpiła bez prawa regresu po stronie Kupującego. Wartość wierzytelności została uzgodniona przez strony na podstawie dwóch niezależnych wycen, wykonanych przez biegłych rzeczoznawców z zakresu wyceny nieruchomości ("Wartość wierzytelności"). W dniu podpisania umowy nabycia wierzytelności Kupujący zobowiązał się zapłacić na rzecz Sprzedającego Wstępną cenę sprzedaży (niższą od ustalonej Wartości wierzytelności) określoną jako ustalony w Umowie Sprzedaży procent Wartości wierzytelności ("Wstępna cena sprzedaży"). Różnica pomiędzy Wartością wierzytelności określoną w umowie a Wstępną ceną sprzedaży (ceną zapłaconą przez Bank za tę Wierzytelność) stanowi dyskonto, które Bank potraktował jako wynagrodzenie należne Bank S.A. za usługę świadczoną na rzecz Sprzedającego. Od kwoty dyskonta Sprzedawca zapłacił Kupującemu podatek VAT w wysokości 23%, na podstawie faktury VAT wystawionej przez Kupującego na rzecz Sprzedawcy.

Zgodnie z postanowieniami umowy Sprzedaży w związku z nabyciem Wierzytelności Kupujący jest uprawniony do dochodzenia Wierzytelności od Dłużnika na drodze ugodowej a w przypadku niepowodzenia dochodzenia wierzytelności w drodze ugodowej Kupujący zobowiązany jest wystąpić z roszczeniem o zapłatę wierzytelności na drogę sądową. Ponadto w umowie sprzedaży strony zastrzegły między innymi, że Sprzedający zobowiązany będzie na żądanie Kupującego, jeżeli okaże się to niezbędne lub wpłynie na sprawność i efektywność dochodzenia Wierzytelności na drodze sądowej w uzasadnionej opinii Kupującego, do współpracy w zakresie prowadzonego postępowania, w szczególności poprzez pomoc we wskazaniu właściwych środków dowodowych. Strony ustaliły także, że Sprzedający będzie miał prawo wystąpienia po stronie Kupującego z interwencją uboczną wobec Dłużnika. Koszty interwencji ubocznej i zastępstwa procesowego Sprzedającego, jako interwenienta ubocznego, pokryje Sprzedający. Strony ustaliły także, że koszty te w żadnym wypadku nie będą pokryte z kwoty Wierzytelności wyegzekwowanej przez Kupującego od Dłużnika. W przypadku, gdy na skutek działań Kupującego zmierzających do odzyskania długu, Dłużnik spłaci dług na rzecz Kupującego w kwocie wyższej niż Wstępna cena sprzedaży wierzytelności ustalona w Umowie Sprzedaży, Kupujący będzie zobowiązany zgodnie z warunkami określonymi w Umowie Sprzedaży wypłacić na rzecz Sprzedającego Kwotę Dodatkową, stanowiącą określony procent wyegzekwowanej wierzytelności.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Zdaniem Wnioskodawcy, Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1) ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) ("ustawa o VAT"), opodatkowaniu tym podatkiem podlega, między innymi, odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Przez świadczenie usług zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej nie mającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 Ustawy o VAT. Zgodnie natomiast z art. 41 ust. 1 w związku z art. 146a pkt 1 ustawy o VAT stawka podatku wynosi 23%.

Na mocy art. 43 ust. 1 ustawy o VAT, szereg usług o charakterze finansowym jest zwolniona z podatku VAT. Przepisy Ustawy o VAT nie regulują w sposób bezpośredni transakcji sprzedaży wierzytelności. Należy jednak zwrócić uwagę, iż, jak stanowi art. 43 ust. 15 Ustawy VAT, zwolnienia z podatku VAT, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41 oraz ust. 13 Ustawy o VAT nie mają zastosowania, między innymi, do czynności ściągania długów, w tym factoringu. Nabycie wierzytelności (w celu jej dochodzenia) przez podmiot profesjonalnie zajmujący się obrotem wierzytelnościami, stanowi świadczenie usługi na rzecz zbywcy wierzytelności. Jak wskazują interpretacje podatkowe: "usługa ta polega na dokonaniu przez nabywcę wierzytelności na rzecz zbywcy wierzytelności zapłaty za nabytą wierzytelność, w wyniku czego zbywca jest zwolniony z działań w celu odzyskania zapłaty od dłużnika. W takim przypadku, gdy celem działania jest przejęcie wierzytelności (długu lub zobowiązania) innego podmiotu w celu jej egzekwowania - usługę taką należy opodatkować na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. W konsekwencji, transakcja zawierana pomiędzy zbywcą wierzytelności a Bankiem polegająca na przelewie wierzytelności na Bank, który przejmuje tę wierzytelność w celu jej realizacji we własnym imieniu, powodując "uwolnienie" przedsiębiorcy (cedenta) od ciężaru egzekwowania wierzytelności, stanowi czynność odzyskiwania długów wyłączoną ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 15 ustawy. Pojęcie odzyskiwania długów dotyczy, bowiem jasno sprecyzowanych transakcji finansowych mających na celu uzyskanie zapłaty wierzytelności pieniężnej. Brak możliwości skorzystania ze zwolnienia podatkowego skutkuje opodatkowaniem podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy w związku z art. 146a pkt 1 z zastosowaniem stawki podatkowej 23%. Zatem, usługa polegająca na ściągnięciu (windykacja) długów podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług według podstawowej stawki 23%, na mocy art. 41 ust. 1 w związku z art. 146a ustawy" (Interpretacja indywidualna wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 5 kwietnia 2011 r. sygn. IPPP3/443-15/11-2/JF).

W opinii Banku usługę świadczoną przez Kupującego (Bank) w związku z nabyciem przedmiotowej wierzytelności należy zaliczyć do czynności ściągania długów, które podlegają opodatkowaniu 23% VAT. Wynagrodzeniem należnym Bankowi za tę usługę będzie kwota dyskonta zastosowanego przez strony przy ustalaniu ceny, a mianowicie różnica pomiędzy wartością Wierzytelności a ceną Zapłaconą za tę Wierzytelność przez Bank. Wynagrodzenie to będzie jednocześnie podstawą opodatkowania przedmiotowej usługi podatkiem VAT. Bank prawidłowo postąpił wystawiając fakturę na rzecz Sprzedającego wierzytelność, w której wskazał wartość dyskonta opodatkowaną 23% VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Tekst jednolity Dz. U. Nr 177, poz. 1054), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 8 ust. 1 pkt 1 cyt. ustawy, przez świadczenie usług, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej nie mającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy, w tym również m.in. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej.

Zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Z art. 41 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług wynika, że stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednocześnie zaznacza się, że w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r. na podstawie art. 146a pkt 1 ustawy o VAT, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%, z zastrzeżeniem art. 146f.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 40 cyt. ustawy zwalnia się od podatku usługi w zakresie depozytów środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych, wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług.

Natomiast jak stanowi art. 43 ust. 15 ww. ustawy, zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41 oraz w ust. 13, nie mają zastosowania do:

Zgodnie z art. 106 ustawy o podatku od towarów i usług podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Zasady wystawiania faktur zostały określone w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 68, poz. 360).

Zgodnie z § 9 ust. 1 tego rozporządzenia fakturę wystawia się nie później niż siódmego dnia od dnia wydania towaru lub wykonania usług, z zastrzeżeniem § 10-12.

Z cytowanych wyżej przepisów jednoznacznie wynika, że każde odpłatne świadczenie polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czy określonym zachowaniu mieści się w tak sformułowanej definicji usługi.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Wierzytelność jest prawem majątkowym, które może być przedmiotem obrotu gospodarczego. Instytucja przelewu wierzytelności została uregulowana przepisami art. 509-517 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.). Zgodnie z treścią art. 509 § 1 wyżej cytowanej ustawy, wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. W myśl § 2 cytowanego artykułu wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa (...). Przeniesienie wierzytelności z majątku dotychczasowego wierzyciela do majątku nabywcy wierzytelności następuje - w myśl art. 510 § 1 Kodeksu cywilnego - na podstawie umowy sprzedaży, zamiany, darowizny lub innej umowy zobowiązującej do przeniesienia wierzytelności, jest skutkiem rozporządzania tą wierzytelnością przez dotychczasowego wierzyciela i stanowi wykonanie przez niego przysługującego mu prawa własności.

Istotą przelewu wierzytelności jest zatem umowa zawierana przez wierzyciela z osobą trzecią, na mocy której osoba ta nabywa od wierzyciela przysługującą mu wierzytelność. W wyniku przelewu wierzytelności prawa przysługujące dotychczasowemu wierzycielowi przechodzą na nabywcę wierzytelności, przy czym sam stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie. Na podstawie umowy przelewu wierzytelności, cesjonariusz może dochodzić spełnienia określonego świadczenia od dłużnika, przysługuje mu również uprawnienie do rozporządzania wierzytelnością poprzez jej dalszą odsprzedaż, zamianę, darowiznę, zapis w testamencie lub zastaw. W zamian za nabywaną wierzytelność cesjonariusz (nabywca) zobowiązuje się do spełnienia określonego świadczenia na rzecz cedenta. Spełnienie świadczenia, wynikającego z umowy przelewu nastąpi, gdy cedent przeniesie wierzytelność na cesjonariusza, a on zapłaci mu cenę za cedowaną wierzytelność (w sytuacji, kiedy cesja miała charakter odpłatny).

Umowa cesji wierzytelności wypełnia znamiona usługi, określone w art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, polega bowiem na przeniesieniu prawa do wartości niematerialnych i prawnych. Stanowi zatem świadczenie usług w rozumieniu tej ustawy.

Z punktu widzenia nabywcy wierzytelności do świadczenia usług dochodzi już w momencie samego nabycia tej wierzytelności, obojętnie czy nabycie zostało dokonane w celu windykacji tej wierzytelności przez samego nabywcę, czy też w celu dalszej jej odsprzedaży. Celem nabycia cudzej wierzytelności nie musi być jej odsprzedaż, ale także inne wykorzystanie do celów prawno-gospodarczych przez nabywcę, sposób wykorzystania nabytej wierzytelności może decydować, o charakterze usługi nie zaś o istocie czynności prawnej jaką jest nabycie cudzej wierzytelności. Usługą jest nabycie wierzytelności danego podmiotu w celu jej wykorzystania do operacji prawno-podatkowych.

Zakup wierzytelności stanowi usługi polegające na przeniesieniu wierzytelności z majątku dotychczasowego wierzyciela do majątku osoby trzeciej na mocy umowy zawartej między zbywcą wierzytelności (cedentem), a jej nabywcą (cesjonariuszem). Oznacza to, że w takim przypadku nabywca wierzytelności świadczy na rzecz jej zbywcy usługę pośrednictwa finansowego, której celem jest uwolnienie sprzedawcy od ciężaru egzekwowania wierzytelności.

Należy zauważyć, iż wskazane w art. 43 ust. 15 ustawy wyłączenie usług ściągania długów i factoringu ze zwolnienia od podatku od towarów i usług zgodne jest z przepisem art. 13B (1) (d) Szóstej Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich dotyczących podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (77/388/EWG) (Dz. Urz. WE L Nr 145, str. 1 z późn. zm.), obowiązującej do dnia 31 grudnia 2006 r. Stosownie bowiem do ww. przepisu Państwa Członkowskie zwalniają transakcje, nie naruszając innych przepisów Wspólnoty, na warunkach, które ustalają w celu zapewnienia właściwego i prostego zastosowania zwolnień od podatku i zapobieżenia oszustwom podatkowym, unikaniu opodatkowania lub nadużyciom transakcje, łącznie z negocjacjami, dotyczące depozytu i bieżących rachunków, płatności, transferów, długów, czeków i papierów wartościowych, z wyjątkiem jednakże odzyskiwania długów i factoringu.

Ponadto, zgodnie z treścią przepisu art. 135 (1) (d) Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, str. 1 z późn. zm.), która weszła w życie z dniem 1 stycznia 2007 r., Państwa członkowskie zwalniają transakcje, łącznie z pośrednictwem, dotyczące rachunków depozytowych, rachunków bieżących, płatności, przelewów, długów, czeków i innych zbywalnych instrumentów finansowych, z wyłączeniem windykacji należności.

Dodatkowo wskazać należy, że Trybunał Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich w wyroku z dnia 26 czerwca 2003 r. w sprawie C-305/01, definiując factoring, o którym mowa w ww. przepisie Szóstej Dyrektywy podkreślił, iż działalność gospodarcza, w ramach której podmiot gospodarczy nabywa wierzytelności, przejmując ryzyko niewywiązania się dłużnika ze zobowiązania i w zamian wystawia swojemu klientowi faktury z tytułu prowizji, stanowi odzyskiwanie długów w rozumieniu art. 13B (d) (3) tej dyrektywy i dlatego działalność ta wyłączona jest ze zwolnienia określonego w tym przepisie.

Usługi ściągania długów i factoringu nie zostały zdefiniowane w polskich przepisach prawa i należą do tzw. umów nienazwanych. Co do zasady, factoring polega na tym, że faktor trudniący się zawodowo tego typu działalnością nabywa wierzytelności przysługujące przedsiębiorcy (faktorantowi) z tytułu dokonania sprzedaży lub wykonania usług w zamian za określoną kwotę, odpowiadającą wartości nominalnej wierzytelności pomniejszonej o dyskonto uwzględniające wynagrodzenie faktora.

W pojęciu usług ściągania długów i faktoringu mieści się zatem m.in. skup wierzytelności w celu ich windykacji we własnym zakresie lub odprzedaży. Usługa tego typu polegająca na "wyręczeniu" klienta z czynności zmierzających do odzyskania długu podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług bez możliwości skorzystania ze zwolnienia.

Uwzględniając przywołane przepisy prawa stwierdzić należy, że usługi dotyczące długów, co do zasady, korzystają ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie cyt. art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o podatku od towarów i usług. Jednakże w odniesieniu do usług, o których mowa w art. 43 ust. 15 cyt. ustawy, tj. m.in. w odniesieniu do usług ściągania długów, w tym factoringu, nie stosuje się zwolnienia od podatku.

Z okoliczności przedstawionych we wniosku wynika, iż Bank na mocy umowy sprzedaży wierzytelności nabył wierzytelność w stosunku do Miasta wynikającą z należnego Sprzedającemu odszkodowania za grunt należący do Sprzedającego wydzielony na drogi publiczne. Sprzedaż wierzytelności nastąpiła bez prawa regresu po stronie Kupującego. W dniu podpisania umowy nabycia wierzytelności Kupujący zobowiązał się zapłacić na rzecz Sprzedającego Wstępną cenę sprzedaży (niższą od ustalonej Wartości wierzytelności) określoną jako ustalony w Umowie Sprzedaży procent Wartości wierzytelności ("Wstępna cena sprzedaży"). Różnica pomiędzy Wartością wierzytelności określoną w umowie a Wstępną ceną sprzedaży (ceną zapłaconą przez Bank za tę Wierzytelność) stanowi dyskonto, które Bank potraktował jako wynagrodzenie należne Bank S.A. za usługę świadczoną na rzecz Sprzedającego.

Mając zatem na uwadze powyższe, należy stwierdzić, iż w sytuacji przedstawionej we wniosku czynność nabycia wierzytelności przez Wnioskodawcę od Sprzedającego należy uznać za świadczenie usług w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, podlegające opodatkowaniu tym podatkiem. Mamy tu bowiem do czynienia ze świadczeniem usługi przez nabywcę wierzytelności (Wnioskodawcę) na rzecz Sprzedawcy z tytułu nabycia przysługujących mu wierzytelności wynikającą z należnego odszkodowania za grunt należący do Sprzedającego wydzielony na drogi publiczne.

Odnosząc zatem powołane wyżej regulacje prawne do przedstawionego stanu faktycznego tut. Organ stwierdza, że zamierzona przez Wnioskodawcę czynność polegająca na nabyciu wierzytelności od Sprzedającego, w celu ich windykacji na własny rachunek spowoduje niewątpliwie "uwolnienie" cedenta od ciężaru egzekwowania wierzytelności i stanowi czynność odzyskiwania długów wyłączoną ze zwolnienia od podatku od towarów i usług. Koncepcja odzyskiwania długów nie zależy bowiem od sposobu, w jaki odzyskiwanie się odbywa ani od tego na czyją rzecz dług zostaje ściągnięty. Pojęcie odzyskiwania długów dotyczy jasno sprecyzowanych transakcji finansowych mających na celu uzyskanie zapłaty wierzytelności pieniężnej.

Tym samym należy stwierdzić, że przedmiotowa czynność polegająca na nabyciu wierzytelności od Sprzedającego, w celu ich wyegzekwowania nie będzie korzystała ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w z art. 43 ust. 1 pkt 40 cyt. ustawy, lecz winna zostać opodatkowana według podstawowej stawki 23%.

Z kolei odnosząc się do ustalenia podstawy opodatkowania ww. czynności uwzględniając brzmienie art. 29 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, wskazać należy, że opodatkowaniu podlega obrót, tj. kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej.

Z opisu sprawy wynika, że Kupujący zobowiązał się zapłacić na rzecz Sprzedającego Wstępną cenę sprzedaży (niższą od ustalonej Wartości wierzytelności) określoną jako ustalony w Umowie Sprzedaży procent Wartości wierzytelności ("Wstępna cena sprzedaży"). Różnica pomiędzy Wartością wierzytelności określoną w umowie a Wstępną ceną sprzedaży (ceną zapłaconą przez Bank za tę Wierzytelność) stanowi dyskonto, które Bank potraktował jako wynagrodzenie należne za usługę świadczoną na rzecz Sprzedającego. Od kwoty dyskonta Sprzedawca zapłacił Kupującemu podatek VAT w wysokości 23%, na podstawie faktury VAT wystawionej przez Kupującego na rzecz Sprzedawcy.

Ponadto w umowie sprzedaży strony zastrzegły między innymi, że Sprzedający zobowiązany będzie na żądanie Kupującego, jeżeli okaże się to niezbędne lub wpłynie na sprawność i efektywność dochodzenia Wierzytelności na drodze sądowej w uzasadnionej opinii Kupującego, do współpracy w zakresie prowadzonego postępowania, w szczególności poprzez pomoc we wskazaniu właściwych środków dowodowych. Strony ustaliły także, że Sprzedający będzie miał prawo wystąpienia po stronie Kupującego z interwencją uboczną wobec Dłużnika. Koszty interwencji ubocznej i zastępstwa procesowego Sprzedającego, jako interwenienta ubocznego, pokryje Sprzedający. Strony ustaliły także, że koszty te w żadnym wypadku nie będą pokryte z kwoty Wierzytelności wyegzekwowanej przez Kupującego od Dłużnika. W przypadku, gdy na skutek działań Kupującego zmierzających do odzyskania długu, Dłużnik spłaci dług na rzecz Kupującego w kwocie wyższej niż Wstępna cena sprzedaży wierzytelności ustalona w Umowie Sprzedaży, Kupujący będzie zobowiązany zgodnie z warunkami określonymi w Umowie Sprzedaży wypłacić na rzecz Sprzedającego Kwotę Dodatkową, stanowiącą określony procent wyegzekwowanej wierzytelności.

Wątpliwości Banku dotyczą czy za podstawę opodatkowania należy przyjąć wynagrodzenie należne Bankowi za tę usługę czyli kwotę dyskonta ustaloną przez strony jako różnica pomiędzy wartością Wierzytelności a ceną zapłaconą za tę Wierzytelność przez Bank.

W świetle powyższego, podstawą opodatkowania opisanej w zapytaniu czynności polegającej na nabyciu wierzytelności jest dyskonto, czyli różnica pomiędzy wartością nominalną wierzytelności, a wartością, którą Wnioskodawca (cesjonariusz) zapłaci wierzycielowi pierwotnemu (cedentowi), pomniejszona o kwotę należnego podatku.

Reasumując, Kupujący występuje jako podmiot świadczący usługę w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT na rzecz Sprzedającego wierzytelność. Usługę świadczoną przez Kupującego w związku z nabyciem przedmiotowej wierzytelności należy zaliczyć do czynności ściągania długów, które podlegają opodatkowaniu 23% VAT. Za podstawę opodatkowania należy przyjąć wynagrodzenie należne Bankowi za tę usługę czyli kwotę dyskonta ustaloną przez strony jako różnica pomiędzy wartością Wierzytelności a ceną zapłaconą za tę Wierzytelność przez Bank.

Zatem stanowisko przedstawione przez Wnioskodawcę, należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.