IPPP1/443-1413/11-2/EK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 20 września 2011 r. (data wpływu 21 września 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towaru i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego VAT wynikającego z faktury VAT wystawionej przez menadżera w związku ze świadczeniem przez niego usług zarządzania Spółką - jest prawidłowe.

W dniu 21 września 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego VAT wynikającego z faktury VAT wystawionej przez menadżera w związku ze świadczeniem przez niego usług zarządzania Spółką.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W dniu 28 lipca 2011 r. S. S.A. (dalej: "Spółka") zawarła z członkiem zarządu umowę o świadczenie usług w zakresie zarządzania jej przedsiębiorstwem (dalej: "Umowa"). W świetle postanowień § 1 ust. 2 Umowy, zakres obowiązków i uprawnień menadżera określają postanowienia: Umowy; przepisy prawa, w tym w szczególności Kodeksu Spółek Handlowych; aktów korporacyjnych obowiązujących w Spółce, w tym postanowienia Statutu Spółki, Regulaminu Zarządu, Regulaminu Rady Nadzorczej, Regulaminu Organizacyjnego Spółki.

W zakresie obowiązków menadżera Umowa zakładała m.in., iż:

* menadżer zobowiązuje się do prowadzenia spraw Spółki i reprezentowania jej,

* wykonywania obowiązków wyłącznie osobiście,

* menadżer - co do zasady - wykonuje powierzone mu obowiązki w czasie i miejscu przez siebie wyznaczonym,

* Walne Zgromadzenie i Rada Nadzorcza nie mogą wydawać menadżerowi wiążących poleceń.

Na mocy par. 4 ust. 1 i 6 Umowy, z tytułu pełnienia funkcji członka zarządu (w przypadku należytego wykonywania obowiązków wynikających z Umowy) menadżerowi przyznano:

* zryczałtowane wynagrodzenie, które - jak stanowi ust. 3 ww. paragrafu ulega powiększeniu o należny podatek VAT i płatne będzie z dołu w terminie 7 dni od dnia doręczenia Spółce faktury VAT,

* wynagrodzenie dodatkowe za osiągnięcie zadań ustalonych przez Zarząd i Radę Nadzorczą Spółki.

W par. 3 Umowy Strony ustaliły zasady odpowiedzialności menadżera z tytułu świadczonych usług. Na mocy tego przepisu:

* menadżer odpowiada wobec Spółki i osób trzecich za szkody wyrządzone w czasie wykonywania Umowy przez menadżera będące następstwem niewykonania lub nienależytego wykonania obowiązków wynikających z Umowy,

* ww. odpowiedzialność jest niezależna od odpowiedzialności określonej przepisami Kodeksu Spółek Handlowych i innymi przepisami prawa,

* menadżer ma obowiązek zawrzeć na własny koszt umowę ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej w odniesieniu do jednego i wszystkich przypadków odpowiedzialności cywilnej powstałej w związku z zarządzaniem Spółką.

W dniu 5 sierpnia 2011 r. menadżer wystawił fakturę VAT za usługi świadczone w lipcu bieżącego roku.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Spółka ma prawo do odliczenia podatku naliczonego VAT wynikającego z faktury VAT wystawionej przez menadżera za miesiąc lipiec bieżącego roku w związku ze świadczeniem przez niego usług zarządzania Spółką.

Faktura wystawiona przez menadżera z tytułu świadczenia przez niego usług zarządzania przedsiębiorstwem Spółki nie uprawnia do odliczenia wynikającego z niej podatku naliczonego VAT.

UZASADNIENIEm tego stanowiska jest wystąpienie przesłanki określonej w art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy o VAT tzn. brak podlegania usługi zarządzania, świadczonej przez menadżera, opodatkowaniu podatkiem VAT.

Usługa świadczona przez menadżera nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, gdyż menadżer nie spełnia kryteriów do uznania go za podatnika, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o VAT. Zgodnie z dyspozycją tej regulacji, podatnikiem jest tylko i wyłącznie podmiot wykonujący samodzielnie działalność gospodarczą bez względu na cel i rezultat tej działalności. Samodzielnej działalności nie stanowi jednak działalność wykonywana przez podmioty świadczące usługi na podstawie kontraktów menadżerskich lub umów o zarządzenie przedsiębiorstwem (o których mowa w art. 13 ust. 1 pkt 9 ustawy o PIT), jeżeli podmioty te łączy ze zlecającym (tu Spółką) stosunek prawny co do warunków wykonywania czynności (usług zarządzania), wynagrodzenia oraz odpowiedzialności zlecającego za wykonanie czynności wobec osób trzecich.

W analizowanej sprawie menadżer świadczy usługi objęte - ze względu na ich przedmiot - kontraktem menadżerskim, o którym mowa w art. 13 ust. 1 pkt 9 ustawy o PIT. Kontrakt ten zaś wraz z Kodeksem Spółek Handlowych i aktami korporacyjnymi obowiązującymi w Spółce tworzą pomiędzy Spółką i menadżerem stosunek prawny spełniający warunki przewidziane w art. 15 ust. 3 pkt 3 ustawy o VAT, powstały stosunek prawny określa bowiem warunki wykonywania zleconych czynności (usługi zarządu), wynagrodzenie jak również zakres odpowiedzialności Spółki za działania menadżera.

Warunki wykonywania zleconych czynności oraz wypłaty wynagrodzenia wynikają wprost z treści Umowy (kontraktu menadżerskiego). W przypadku zaś odpowiedzialności Spółki wobec osób trzecich za działania menadżera, to jest ona uregulowana przepisami powszechnie obowiązującymi, w tym m.in. ustaw podatkowych i Prawa upadłościowego i naprawczego.

Na gruncie postanowień Umowy, menadżer ponosi jedynie odpowiedzialność quasi kontraktową za szkody wyrządzone podmiotom trzecim w związku z nienależytym wykonywaniem obowiązków menadżera, które to szkody - co do zasady powinny zostać pokryte z ubezpieczenia menadżera od odpowiedzialności cywilnej.

Przeniesienie odpowiedzialności kontraktowej na menadżera nie zmienia faktu, iż Spółka jako podmiot stosunków prawnych, w imieniu i na rzecz którego działa menadżer, nadal ponosi odpowiedzialność za zobowiązania cywilne i publicznoprawne powstałe w okresie wykonywania przez menadżera usług zarządu przedsiębiorstwem Spółki.

Powyższa odpowiedzialność może zostać przeniesiona na menadżera na zasadzie odpowiedzialności subsydiarnej jedynie w zakresie zobowiązań podatkowych. W tym przypadku w pierwszej kolejności odpowiedzialność ponosi jednak Spółka, a dopiero jeżeli okaże się, iż prowadzona w stosunku do jej majątku egzekucja jest bezskuteczna, dopuszcza się następcze dochodzenie zobowiązań podatkowych od członka zarządu Spółki.

Warto zauważyć, iż poza odpowiedzialnością subsydiarną, odpowiedzialność menadżera wobec osób trzecich ogranicza się do odpowiedzialności wynikającej z art. 21 ust. 3 Prawa upadłościowego i naprawczego. Stosownie do tej regulacji, członkowie zarządu spółki akcyjnej (reprezentujący spółkę), ponoszą odpowiedzialność za szkodę wyrządzoną wskutek niezłożenia terminowo wniosku o ogłoszenie upadłości.

Poza odpowiedzialnością za zobowiązania cywilne i publicznoprawne po stronie Spółki pozostaje zawsze tzw. ryzyko ekonomiczne działań menadżera. Czynności przez niego podejmowane angażują majątek Spółki (a nie majątek osobisty menadżera) i znajdują odzwierciedlenie w jej wyniku finansowym.

Wobec powyższego należy przyjąć, iż to Spółka ponosi faktyczne ryzyko prowadzenia przez menadżera działalności w zakresie zarządzania jej przedsiębiorstwem. Z tej przyczyny nie może być mowy o samodzielności wykonywania przez menadżera działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT.

Skutkiem powyższego, brak jest prawnej możliwości uznania menadżera za podatnika VAT, co w konsekwencji wyklucza również uprawnienie Spółki do odliczenia VAT z wystawionych przez menadżera faktur w związku ze świadczeniem przez niego usług zarządczych przedsiębiorstwem Spółki.

Przedstawione w niniejszym wniosku stanowisko znajduje potwierdzenie w orzecznictwie sądów administracyjnych.

Podobny pogląd wyraził Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w wyroku z dnia 29 czerwca 2011 r. sygn. I SA/Sz 334/11.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054.), w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Natomiast w myśl art. 86 ust. 2 pkt 1a ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi, suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymywanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Z powyższych regulacji wynika, iż podstawowym warunkiem dla realizacji prawa do odliczenia podatku naliczonego, jest związek wydatków z wykonywaniem czynności opodatkowanych. Zatem aby podatnik miał prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony wynikający z otrzymanych faktur VAT, zakupy dokumentowane tymi fakturami muszą być związane (w sposób bezpośredni i bezsporny) z czynnościami opodatkowanymi wykonywanymi przez podatnika. Powyższa zasada wyklucza możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z nabyciem towarów i usług, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych (czynności zwolnione od podatku od towarów i usług oraz czynności niepodlegające opodatkowaniu tym podatkiem).

Natomiast w myśl art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy o VAT nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku należnego lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Z okoliczności sprawy wynika, iż Wnioskodawca zawarł z członkiem zarządu umowę o świadczenie usług w zakresie zarządzania przedsiębiorstwem Wnioskodawcy. W świetle postanowień umowy menadżer jest m.in. zobowiązany się do prowadzenia spraw Spółki i reprezentowania jej, wykonywania obowiązków wyłącznie osobiście, menadżer - co do zasady - wykonuje powierzone mu obowiązki w czasie i miejscu przez siebie wyznaczonym, Walne Zgromadzenie i Rada Nadzorcza nie mogą wydawać menadżerowi wiążących poleceń. Z tytułu pełnienia funkcji członka zarządu (w przypadku należytego wykonywania obowiązków wynikających z Umowy) menadżerowi przyznano: zryczałtowane wynagrodzenie, które - jak stanowi ust. 3 ww. paragrafu ulega powiększeniu o należny podatek VAT i płatne będzie z dołu w terminie 7 dni od dnia doręczenia Spółce faktury VAT, wynagrodzenie dodatkowe za osiągnięcie zadań ustalonych przez Zarząd i Radę Nadzorczą Spółki. Menadżer zgodnie z zapisami w umowie z tytułu świadczonych usług odpowiada wobec Spółki i osób trzecich za szkody wyrządzone w czasie wykonywania Umowy przez niego, będące następstwem niewykonania lub nienależytego wykonania obowiązków wynikających z Umowy. Ww. odpowiedzialność jest niezależna od odpowiedzialności określonej przepisami Kodeksu Spółek Handlowych i innymi przepisami prawa. Menadżer ma obowiązek zawrzeć na własny koszt umowę ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej w odniesieniu do jednego i wszystkich przypadków odpowiedzialności cywilnej powstałej w związku z zarządzaniem Spółką. W dniu 5 sierpnia 2011 r. menadżer wystawił fakturę VAT za usługi świadczone w lipcu bieżącego roku.

Odnosząc powyższe przepisy do przedmiotowej sprawy, stwierdzić należy, iż aby Wnioskodawcy przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT z otrzymanej faktury VAT, faktura musi dokumentować czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT. Zatem, aby odpowiedzieć na pytanie zawarte we wniosku, konieczne jest, w tym konkretnym przypadku, rozstrzygnięcie, czy świadczenie przez menadżera na rzecz Wnioskodawczy opisanych we wniosku czynności, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;

Na mocy art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne świadczenie, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Podatnikami, w myśl art. 15 ust. 1 ustawy, są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych - art. 15 ust. 2 ustawy.

Na podstawie art. 15 ust. 3 pkt 3 ustawy, za wykonywaną samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 1, nie uznaje się czynności, z tytułu których przychody zostały wymienione w art. 13 pkt 2-9 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli z tytułu wykonania tych czynności osoby te są związane ze zlecającym wykonanie tych czynności prawnymi więzami tworzącymi stosunek prawny pomiędzy zlecającym wykonanie czynności i wykonującym zlecane czynności co do warunków wykonywania tych czynności, wynagrodzenia i odpowiedzialności zlecającego wykonanie tych czynności wobec osób trzecich.

Zgodnie z przepisami art. 10 ust. 1 pkt 2 i 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307), odrębnymi źródłami przychodów są:

* działalność wykonywana osobiście,

* pozarolnicza działalność gospodarcza.

Stosownie do przepisu art. 13 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody uzyskane na podstawie umów o zarządzanie przedsiębiorstwem, kontraktów menedżerskich lub umów o podobnym charakterze, w tym przychody z tego rodzaju umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej - z wyjątkiem przychodów, o których mowa w pkt 7.

W świetle cyt. wyżej art. 15 ust. 3 pkt 3 ww. ustawy, wyłączenie od opodatkowania podatkiem od towarów i usług wymienionych w nich czynności nie jest bezwarunkowe. Istotnym bowiem dla wyłączenia powyższych czynności z katalogu działań uznawanych za samodzielną działalność gospodarczą jest łączne spełnienie warunków, w których te czynności muszą być realizowane, tj. związanie zleceniobiorcy ze zlecającym wykonanie tych czynności prawnymi więzami tworzącymi stosunek prawny pomiędzy zlecającym a wykonującym zlecane czynności co do warunków wykonywania tych czynności, wynagrodzenia oraz odpowiedzialności zlecającego za wykonanie tych czynności wobec osób trzecich. Odnośnie dwóch pierwszych warunków stwierdzić należy, iż każdy w zasadzie stosunek prawny o charakterze odpłatnym istniejący pomiędzy podmiotem zlecającym wykonanie danej czynności a podmiotem, który daną czynność wykonuje jest w jakimś sensie określony co do warunków wykonywania danych czynności oraz wynagrodzenia. Jednakże nie w każdym stosunku cywilnoprawnym określony jest zakres odpowiedzialności zlecającego za wykonanie zlecanych czynności. Należy przy tym zauważyć, że sformułowanie art. 15 ust. 3 pkt 3 ww. ustawy o podatku od towarów i usług odnoszące się do odpowiedzialności należy rozumieć jako odpowiedzialność zleceniodawcy w stosunku do osób trzecich, za czynności realizowane przez zleceniobiorcę w ramach wykonywania zlecenia. Tylko w takim przypadku ryzyko wykonania czynności zleconych przechodzi z faktycznego wykonawcy na osobę zlecającą ich wykonanie, co wyklucza samodzielny charakter działalności zleceniobiorcy.

Tak bowiem rozumiana odpowiedzialność za wykonanie czynności wskazuje, kto ponosi ryzyko prowadzonej działalności, a tym samym wskazuje na wyłączenie ze sfery samodzielności (i z grona podatników podatku od towarów i usług) tego podmiotu, który nie odpowiada za efekt wykonywanej pracy wobec osób trzecich.

Wskazać należy, iż zgodnie z treścią art. 368 § 1 i § 4 ustawy z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych (Dz. U. Nr 94, poz. 1037 z późn. zm.) zarząd prowadzi sprawy spółki i reprezentuje spółkę, natomiast członek zarządu jest powoływany i odwoływany przez radę nadzorczą, chyba że statut spółki stanowi inaczej. Ponadto, w myśl art. 370 § 1 k.s.h., członek zarządu może być w każdym czasie odwołany; nie pozbawia go to roszczeń ze stosunku pracy lub innego stosunku prawnego dotyczącego pełnienia funkcji członka zarządu.

Jednocześnie, z treści art. 372 § 1 k.s.h. wynika, iż prawo członka zarządu do reprezentowania spółki dotyczy wszystkich czynności sądowych i pozasądowych. Prawa członka zarządu do reprezentowania spółki nie można ograniczyć ze skutkiem prawnym wobec osób trzecich (§ 2 tegoż artykułu). Czynności takie zawsze będą wywoływały skutek na zewnątrz, nawet gdyby dochodziło do ograniczeń. Oznacza to, iż w stosunkach zewnętrznych istnieje odpowiedzialność zlecającego za czynności wykonywane przez członka zarządu, natomiast w stosunkach wewnętrznych będzie rodziło odpowiedzialność odszkodowawczą osób działających wbrew ograniczeniom względem zlecającego.

Ponadto należy zauważyć, iż zgodnie z treścią art. 483 § 1 k.s.h., członek zarządu, rady nadzorczej oraz likwidator odpowiada wobec spółki za szkodę wyrządzoną działaniem lub zaniechaniem sprzecznym z prawem lub postanowieniami statutu spółki, chyba że nie ponosi winy.

Z powyższego wynika, iż zarząd działa jako organ osoby prawnej, a nie podmiot od niej niezależny. W konsekwencji za działania członków zarządu wobec osób trzecich odpowiedzialność ponosi spółka. Natomiast członek zarządu odpowiada wobec spółki za szkodę wyrządzoną z jego winy. Jest to odpowiedzialność na zasadzie winy wyłącznie wobec spółki.

Odpowiedzialność członków zarządu określają także przepisy art. 479 oraz 480 k.s.h. I tak, pierwsza ze wskazanych regulacji stanowi, że jeżeli członkowie zarządu umyślnie lub przez niedbalstwo podali fałszywe dane w oświadczeniu, o którym mowa w art. 320 § 1 pkt 3 i 4 lub w art. 441 § 2 pkt 5, odpowiadają wobec wierzycieli spółki solidarnie ze spółką przez trzy lata od dnia zarejestrowania spółki lub zarejestrowania podwyższenia kapitału zakładowego.

Z kolei w myśl art. 480 § 1 § 2 k.s.h. kto, biorąc udział w tworzeniu spółki, wbrew przepisom prawa z winy swojej wyrządził spółce szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia. Przywołane regulacje prawne przewidują wprawdzie odpowiedzialność członków zarządu wobec osób trzecich (solidarnie ze spółką), jednak nie dotyczą one czynności członków zarządu podejmowanych po utworzeniu spółki.

Ponadto, odpowiedzialność członka zarządu przewidziana w art. 299 k.s.h. i art. 116 § 1 Ordynacji podatkowej ma wyłącznie charakter akcesoryjny i subsydiarny oraz dotyczy jedynie przypadku niewykonania przez spółkę zobowiązań. Przy czym następuje ona w ściśle określonych sytuacjach związanych z niewypełnieniem przez członka obowiązków wynikających z przepisów prawa, np. w przypadku niewykazania, że we właściwym czasie zgłoszono wniosek o ogłoszenie upadłości lub wszczęto postępowanie układowe.

Jak wykazano wyżej, zakres odpowiedzialności wobec osób trzecich określają powszechnie obowiązujące przepisy prawa, a w szczególności przepisy Kodeksu spółek handlowych oraz Kodeksu cywilnego. Te zaś stanowią, iż:

Podkreślić należy, iż za podatnika podatku od towarów i usług, nie uznaje się osoby, którą ze zlecającym łączą więzi analogiczne do stosunku pracy, tym samym osoba ta nie ponosi ryzyka ekonomicznego w związku z wykonywanymi czynnościami, korzystając przy tym wyłącznie lub przede wszystkim z organizacji i infrastruktury podmiotu na rzecz którego będzie wykonywać te czynności. Należy również podnieść, iż w ocenie tut. organu, w przypadku pełnienia funkcji członka zarządu brak jest elementu ryzyka ekonomicznego, który jest integralnie związany z każdą działalnością gospodarczą.

Ponadto zauważyć należy, że zakres odpowiedzialności wynikający z wyżej powołanych przepisów Kodeksu spółek handlowych (w szczególności art. 483 § 1), dotyczy odpowiedzialności wobec spółki za szkodę wyrządzoną z winy członka. Jest to odpowiedzialność na zasadzie winy ponoszona wyłącznie wobec spółki. Natomiast za działanie członka zarządu mające skutki wobec osób trzecich odpowiedzialność ponosi spółka.

Z tych względów uznać należy, że w stosunkach zewnętrznych spółka jest samodzielnym podmiotem stosunków cywilnoprawnych z osobami trzecimi (wierzycielem lub dłużnikiem). Odpowiedzialność wobec osób trzecich za niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania obciąża dłużnika, którym jest w tym przypadku spółka. Zatem również na podstawie przepisów prawa cywilnego regulujących kwestie odpowiedzialności zleceniobiorcy oraz zleceniodawcy, zarządzający odpowiada wyłącznie wobec spółki za niewykonanie lub nienależyte wykonanie umowy o zarządzanie.

Biorąc pod uwagę powyższe oraz powołane przepisy stwierdzić należy, że wykonywane przez menadżera na rzecz Wnioskodawcy czynności zarządzania spółką nie stanowią samodzielnie wykonywanej działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, a menadżer, jako osoba pełniąca tę funkcję i uzyskująca z tego tytułu przychody nie jest uznawany - w świetle art. 15 tej ustawy - za podatnika tego podatku. Z tych też względów czynności te nie podlegają opodatkowaniu tym podatkiem.

Końcowo wskazać należy, iż z art. 35 k.s.h. wyraźnie wynika, iż powstanie, ustrój i ustanie osób prawnych określają właściwe przepisy; w wypadkach i w zakresie w przepisach tych przewidzianych organizację i sposób działania osoby prawnej reguluje także jej statut. Osoba prawna działa przez swoje organy w sposób przewidziany w ustawie i w opartym na niej statucie, na co wskazuje treść art. 38 ww. kodeksu.

Zatem uwzględniając fakt funkcjonowania w obrocie prawnym i gospodarczym kodeksowej zasady swobody zawierania umów, należy stwierdzić, iż nieuprawnionym działaniem jest wyłączanie, zapisami podpisywanych kontraktów, obowiązywania regulacji o charakterze bezwzględnie obowiązującym (ius cogens).

W konsekwencji powyższego, Wnioskodawcy nie przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony wynikający z faktury wystawionej przez menadżera w dniu 5 sierpnia 2011 r.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.