IPPP1/443-1405/11-2/BS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 13 września 2011 r. (data wpływu 19 września 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania usług polegających na wykupie wierzytelności - jest nieprawidłowe.

W dniu 19 września 2011 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania usług polegających na wykupie wierzytelności.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

BANK... S.A. (dalej: Bank) planuje rozpoczęcie działalności w zakresie realizacji usług wykupu wierzytelności należących do przedsiębiorców. W szczególności Bank zamierza nabywać wierzytelności handlowe przysługujące Zbywcy zarówno od rezydentów, jak i nierezydentów. Bank dopuszcza również możliwość nabywania wierzytelności leasingowych, ale w takim przypadku Bank nie będzie przejmował obowiązków leasingodawcy wynikających z umowy leasingu ani przedmiotu leasingu. Przedmiotem transakcji będą bezsporne i udokumentowane (faktury VAT) wierzytelności, których termin płatności jeszcze nie nadszedł, ale określony jest termin dokonania płatności i skutki opóźnienia w wykonaniu zobowiązania. Bank dopuszcza możliwość wykupu wierzytelności zarówno z prawem regresu do Zbywcy, jak i bez tegoż prawa.

Z tytułu dyskonta wierzytelności Bank pobierze odsetki dyskontowe oraz kwoty stosownych prowizji. Bank nie będzie nabywał wierzytelności przeterminowanych, restrukturyzowanych, obciążonych prawami osób trzecich, zajętych w postępowaniu egzekucyjnym, zabezpieczającym lub naprawczym oraz obciążonych ograniczeniami w rozporządzaniu nimi przez Zbywcę.

Bank dopuszcza możliwość przyznania Zbywcy linii na dyskonto/wykup wierzytelności określającej maksymalną kwotę potencjalnego zaangażowania Banku. Linia na dyskonto/wykup wierzytelności może mieć charakter:

Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie, że planowane przez Bank świadczenie usług w zakresie wykupu wierzytelności podlegać będzie przedmiotowemu zwolnieniu z opodatkowania na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (art. 43 ust. 1 pkt 40).

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zdaniem Banku planowane świadczenie usług w zakresie wykupu wierzytelności podlegać będzie przedmiotowemu zwolnieniu z opodatkowania na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (art. 43 ust. 1 pkt 40). Działalność w zakresie obrotu wierzytelnościami powszechnie klasyfikowana jest bowiem, jako czynność szeroko rozumianego pośrednictwa finansowego, które co do zasady (z nielicznymi wyłączeniami) podlega przedmiotowemu zwolnieniu z podatku VAT.

W ocenie Banku do realizowanych usług nie znajdzie zastosowania przepis art. 43 ust. 15 pkt 1 wskazanej wyżej ustawy, nakazujący opodatkowanie podatkiem VAT usług w zakresie ściągania długów oraz factoringu. Innymi słowy zdaniem Podatnika nie będzie on świadczył na rzecz swych klientów podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT usług ściągania długów oraz factoringu.

Za stanowiskiem tym przemawiają wymienione poniżej argumenty.

Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem sądowym oraz poglądami wyrażanymi w doktrynie prawa podatkowego - nabywca wierzytelności prowadząc czynności w zakresie windykacji tejże wierzytelności nie realizuje usługi windykacyjnej na rzecz Zbywcy z tego względu, iż ze Zbywcą nie łączy go po dokonaniu cesji jakakolwiek więź prawna (nabywca wierzytelności egzekwuje jedynie swoje prawa przysługujące mu bezpośrednio wobec dłużnika), Stanowisko to potwierdzają m.in. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 12 stycznia 2010 r. sygn. Akt. I FSK 1627/08, w którym stwierdzono, iż "Egzekwowanie własnych wierzytelności na swoją rzecz jest naturalnym elementem obrotu gospodarczego i usługi nie tworzy", oraz wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 14 lipca 2009 r. sygn. akt I SA/Op 11/09, gdzie wskazane zostało, iż "Nabywając we własnym imieniu i na własny rachunek cudzą wierzytelność za własne środki finansowe, podatnik wchodzi w miejsce dotychczasowego wierzyciela. Z tą chwilą wykonana zostaje transakcja pomiędzy cedentem a cesjonariuszem. Dalsze losy wierzytelności są poza tą transakcją. Ewentualne podjęcie przez podatnika działań zmierzających do ściągnięcia długu nie będzie już wynikało z transakcji zawartej wcześniej z cedentem. Istniejący nadal dług podatnik będzie ściągał dla siebie, a nie dla innego podmiotu."

Odpowiednio Bank nie będzie również świadczył usług factoringu. Wynika to z faktu, iż w obowiązujących aktualnie krajowych regulacjach prawnych brak jest normatywnej definicji factoringu. Zgodnie natomiast z orzecznictwem sądów administracyjnych zasadne jest w tych okolicznościach odwołanie się do zapisów prawa międzynarodowego zawartych w tzw. Konwencji Qttawskiej. Przykładem może być stanowisko Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, wyrażone w uzasadnieniu wyroku z dnia 15 lutego 2010 r. (sygn. akt I SA/Wr 152/10), zgodnie z którym "definicja tej umowy nienazwanej (faktoringu - przyp. Banku) w polskim systemie prawa wraz z jej elementami koniecznymi sformułowana została w Konwencji Unidroit (Międzynarodowego Instytutu Unifikacji i Prawa), z dnia 28 maja 1988 r.. W jej rozumieniu jest to czynność prawna, w której dostawca jest uprawniony lub zobowiązany do przelania na faktora wierzytelności wynikających z zawartych przez dostawcę ze swoimi kontrahentami (dłużnikami) umów sprzedaży towarów lub umów o świadczenie usług, a faktor jest zobowiązany do świadczeń dodatkowych (finansowania dostawcy, prowadzenia księgowości związanej z wierzytelnościami, inkaso wierzytelności, ochrony przed niewypłacalnością dłużników)".

Biorąc pod uwagę fakt, iż Bank nie zamierza i nie będzie świadczyć na rzecz Zbywcy jakichkolwiek innych świadczeń poza nabyciem wierzytelności, w szczególności nie będzie prowadził księgowości Zbywcy, nie będzie świadczył na jego rzecz usług windykacyjnych oraz inkaso wierzytelności, nie zapewni mu wreszcie żadnej ochrony przed niewypłacalnością dłużników (co jest szczególnie widoczne przy usługach wykupu wierzytelności z prawem regresu do Zbywcy) - przyjąć należy, iż realizowany przez Bank wykup wierzytelności nie nosi cech świadczenia usług w zakresie factoringu. W ocenie Banku samo nabywanie wierzytelności, a więc działalność polegająca na kupnie praw majątkowych, bez realizacji żadnych dodatkowych świadczeń na rzecz kontrahenta - nie jest factoringiem na gruncie aktualnie obowiązujących regulacji normatywnych w zakresie podatku VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z treści art. 7 ust. 1 powołanej ustawy wynika, że dostawą towarów jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

W myśl art. 8 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej.

Należy zauważyć, iż pojęcie usługi zostało zdefiniowane bardzo szeroko. Taka konstrukcja definicji usług pozwala na objęcie zakresem przedmiotowym podatku VAT wszelkich transakcji wykonywanych w ramach działalności gospodarczej. Powyższa definicja jest niewątpliwie szersza niż zakres tego pojęcia w potocznym jego rozumieniu. Definicja ta obejmuje bowiem nie tylko transakcje polegające na wykonaniu czynności przez usługodawcę, ale również szereg transakcji niewymagających aktywnego działania usługodawcy.

Wierzytelność jest prawem majątkowym, które może być przedmiotem obrotu gospodarczego. Instytucja przelewu wierzytelności została uregulowana przepisami art. 509-517 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), zwanej dalej "k.c.".

Zgodnie z treścią art. 509 § 1 k.c., wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Według art. 509 § 2 k.c., wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa (...).

Przeniesienie wierzytelności z majątku dotychczasowego wierzyciela do majątku nabywcy wierzytelności następuje - w myśl art. 510 § 1 k.c. - na podstawie umowy sprzedaży, zamiany, darowizny lub innej umowy zobowiązującej do przeniesienia wierzytelności, jest skutkiem rozporządzania tą wierzytelnością przez dotychczasowego wierzyciela i stanowi wykonanie przez niego przysługującego mu prawa własności.

Istotą przelewu wierzytelności jest zatem umowa zawierana przez wierzyciela z osobą trzecią, na mocy której osoba ta nabywa od wierzyciela przysługującą mu wierzytelność. W wyniku przelewu wierzytelności prawa przysługujące dotychczasowemu wierzycielowi przechodzą na nabywcę wierzytelności przy czym sam stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie.

Na podstawie umowy przelewu wierzytelności, cesjonariusz może dochodzić spełnienia określonego świadczenia od dłużnika, przysługuje mu również uprawnienie do rozporządzania wierzytelnością poprzez jej dalszą odsprzedaż, zamianę, darowiznę, zapis w testamencie lub zastaw. W zamian za nabywaną wierzytelność cesjonariusz (nabywca) zobowiązuje się do spełnienia określonego świadczenia na rzecz cedenta. Spełnienie świadczenia, wynikającego z umowy przelewu nastąpi, gdy cedent przeniesie wierzytelność na cesjonariusza, a on zapłaci mu cenę za cedowaną wierzytelność (w sytuacji, kiedy cesja miała charakter odpłatny).

Umowa cesji wierzytelności wypełnia znamiona usługi, określone w art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, polega bowiem na przeniesieniu prawa do wartości niematerialnych i prawnych. Stanowi zatem świadczenie usług w rozumieniu tej ustawy.

Z punktu widzenia nabywcy wierzytelności do świadczenia usług dochodzi już w momencie samego nabycia tej wierzytelności, obojętnie czy nabycie zostało dokonane w celu windykacji tej wierzytelności przez samego nabywcę, czy też w celu dalszej jej odsprzedaży. Celem nabycia cudzej wierzytelności nie musi być jej odsprzedaż, ale także inne wykorzystanie do celów prawno-gospodarczych przez nabywcę, sposób wykorzystania nabytej wierzytelności może decydować, o charakterze usługi nie zaś o istocie czynności prawnej jaką jest nabycie cudzej wierzytelności. Usługą jest nabycie wierzytelności danego podmiotu w celu jej wykorzystania do operacji prawno-podatkowych.

Zakup wierzytelności stanowi usługi polegające na przeniesieniu wierzytelności z majątku dotychczasowego wierzyciela do majątku osoby trzeciej na mocy umowy zawartej między zbywcą wierzytelności (cedentem), a jej nabywcą (cesjonariuszem). Oznacza to, że w takim przypadku nabywca wierzytelności świadczy na rzecz jej zbywcy usługę pośrednictwa finansowego, której celem jest uwolnienie sprzedawcy od ciężaru egzekwowania wierzytelności.

Z okoliczności przedstawionych we wniosku wynika, iż Wnioskodawca planuje rozpoczęcie działalności w zakresie realizacji usług wykupu wierzytelności należących do przedsiębiorców. W szczególności Bank zamierza nabywać wierzytelności handlowe przysługujące Zbywcy zarówno od rezydentów, jak i nierezydentów. Bank dopuszcza również możliwość nabywania wierzytelności leasingowych, ale w takim przypadku Bank nie będzie przejmował obowiązków leasingodawcy wynikających z umowy leasingu ani przedmiotu leasingu. Przedmiotem transakcji będą bezsporne i udokumentowane (faktury VAT) wierzytelności, których termin płatności jeszcze nie nadszedł, ale określony jest termin dokonania płatności i skutki opóźnienia w wykonaniu zobowiązania. Bank dopuszcza możliwość wykupu wierzytelności zarówno z prawem regresu do Zbywcy, jak i bez tegoż prawa. Z tytułu dyskonta wierzytelności Bank pobierze odsetki dyskontowe oraz kwoty stosownych prowizji. Bank nie będzie nabywał wierzytelności przeterminowanych, restrukturyzowanych, obciążonych prawami osób trzecich, zajętych w postępowaniu egzekucyjnym, zabezpieczającym lub naprawczym oraz obciążonych ograniczeniami w rozporządzaniu nimi przez Zbywcę.

Bank dopuszcza możliwość przyznania Zbywcy linii na dyskonto/wykup wierzytelności określającej maksymalną kwotę potencjalnego zaangażowania Banku. Linia na dyskonto/wykup wierzytelności może mieć charakter odnawialny lub nieodnawialny.

Z treści wniosku niewątpliwie wynika, iż Wnioskodawca zamierza świadczyć usługi, których przedmiotem będzie uwolnienie cedenta od ciężaru egzekwowania tych wierzytelności wobec osób trzecich.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 cyt. ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zgodnie z art. 146a pkt 1 cyt. ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r. stawka podatku której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23% (...).

Ustawodawca przewidział również dla niektórych czynności zwolnienie z podatku od towarów i usług.

Jak stanowi art. 43 ust. 1 pkt 40 cyt. ustawy, zwalnia się od podatku usługi w zakresie depozytów środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług.

Natomiast z art. 43 ust. 15 cyt. ustawy wynika, iż zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41 oraz w ust. 13, nie mają zastosowania do:

Zatem usługi w zakresie długów co do zasady, korzystają ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie cyt. wyżej art. 43 ust. 1 pkt 40 cyt. ustawy. Jednakże w odniesieniu do usług, o których mowa w art. 43 ust. 15 cyt. ustawy, tj. m.in. w odniesieniu do usług ściągania długów, w tym factoringu, nie stosuje się zwolnienia od podatku.

Należy zauważyć, iż wskazane wyżej wyłączenie usług ściągania długów i factoringu ze zwolnienia od podatku od towarów i usług zgodne jest z przepisem art. 13B (1) (d) Szóstej Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich dotyczących podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (77/388/EWG) (Dz. Urz. WE L Nr 145, str. 1 z późn. zm.), obowiązującej do dnia 31 grudnia 2006 r. Stosownie bowiem do ww. przepisu Państwa Członkowskie zwalniają transakcje, nie naruszając innych przepisów Wspólnoty, na warunkach, które ustalają w celu zapewnienia właściwego i prostego zastosowania zwolnień od podatku i zapobieżenia oszustwom podatkowym, unikaniu opodatkowania lub nadużyciom transakcje, łącznie z negocjacjami, dotyczące depozytu i bieżących rachunków, płatności, transferów, długów, czeków i papierów wartościowych, z wyjątkiem jednakże odzyskiwania długów i factoringu.

Ponadto, zgodnie z treścią przepisu art. 135 (1) (d) Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, str. 1 z późn. zm.), która weszła w życie z dniem 1 stycznia 2007 r., Państwa członkowskie zwalniają transakcje, łącznie z pośrednictwem, dotyczące rachunków depozytowych, rachunków bieżących, płatności, przelewów, długów, czeków i innych zbywalnych instrumentów finansowych, z wyłączeniem windykacji należności.

Dodatkowo wskazać należy, że Trybunał Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich w wyroku z dnia 26 czerwca 2003 r. w sprawie C-305/01, definiując factoring, o którym mowa w ww. przepisie Szóstej Dyrektywy podkreślił, iż działalność gospodarcza, w ramach której podmiot gospodarczy nabywa wierzytelności, przejmując ryzyko niewywiązania się dłużnika ze zobowiązania i w zamian wystawia swojemu klientowi faktury z tytułu prowizji, stanowi odzyskiwanie długów w rozumieniu art. 13B (d) (3) tej dyrektywy i dlatego działalność ta wyłączona jest ze zwolnienia określonego w tym przepisie.

Usługi ściągania długów i factoringu nie zostały zdefiniowane w polskich przepisach prawa i należą do tzw. umów nienazwanych. Co do zasady, factoring polega na tym, że faktor trudniący się zawodowo tego typu działalnością nabywa wierzytelności przysługujące przedsiębiorcy (faktorantowi) z tytułu dokonania sprzedaży lub wykonania usług w zamian za określoną kwotę, odpowiadającą wartości nominalnej wierzytelności pomniejszonej o dyskonto uwzględniające wynagrodzenie faktora.

W pojęciu usług ściągania długów i faktoringu mieści się zatem m.in. skup wierzytelności w celu ich windykacji we własnym zakresie lub odprzedaży. Usługa tego typu polegająca na "wyręczeniu" klienta z czynności zmierzających do odzyskania długu podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług bez możliwości skorzystania ze zwolnienia.

W tym miejscu należy wskazać, że ustawa o podatku od towarów i usług nie uzależnia opodatkowania usług faktoringu od rodzaju umowy zawartej pomiędzy stronami, co oznacza, że każdy typ faktoringu podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Faktoring na gruncie ustawy winien być traktowany analogicznie jak cesja wierzytelności.

Natomiast istota rozróżnienia usług obrotu wierzytelnościami, inkasa oraz factoringu sprowadza się do zapisów umów łączących strony przelewu wierzytelności, analizy ich treści oraz czynności faktycznych wynikających z tych umów. W każdym przypadku, gdy celem działania usługodawcy jest przejęcie wierzytelności (długu) innego podmiotu w celu wyegzekwowania (ściągnięcia długu) - usługę tę należy opodatkować także wówczas, gdy środkiem tego celu jest nabycie cudzej wierzytelności (z ryzykiem lub bez ryzyka wypłacalności dłużnika), która to czynność mieści się w pojęciu szeroko pojętego pośrednictwa finansowego.

Odnosząc zatem powołane wyżej regulacje prawne do przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzić należy, iż planowane przez Wnioskodawcę czynności polegające na nabywaniu wierzytelności w celu ich windykacji na własny rachunek, spowoduje niewątpliwie "uwolnienie" cedenta od ciężaru egzekwowania wierzytelności i stanowi czynność odzyskiwania długów wyłączoną ze zwolnienia od podatku od towarów i usług. Koncepcja odzyskiwania długów nie zależy bowiem od sposobu, w jaki odzyskiwanie się odbywa ani od tego na czyją rzecz dług zostaje ściągnięty. Pojęcie odzyskiwania długów dotyczy jasno sprecyzowanych transakcji finansowych mających na celu uzyskanie zapłaty wierzytelności pieniężnej (vide: pkt 77 i 78 wyroku w sprawie C-305/01).

Tym samym należy stwierdzić, że przedmiotowe czynności polegające na wykupie wierzytelności należących do przedsiębiorców, w celu ich wyegzekwowania nie będą korzystały ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w z art. 41 ust. 1 pkt 40 cyt. ustawy, lecz winny zostać opodatkowane według podstawowej stawki 23%.

Odnosząc się do powołanych w uzasadnieniu stanowiska rozstrzygnięć polskich sądów administracyjnych tut. Organ podatkowy stwierdza, iż powołane przez Wnioskodawcę wyroki sądów administracyjnych nie mogą wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tych orzeczeń jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego należy zwrócić uwagę, iż organ podatkowy jest zobowiązany traktować indywidualnie każdą sprawę, natomiast rozstrzygnięcia sądów podejmowane są w oparciu o zebrany w danej sprawie materiał dowodowy.

Ponadto wskazać należy, iż z wyroków tych nie należy wyciągać wniosku o ukształtowaniu się określonej linii orzeczniczej. Orzecznictwo sądów administracyjnych nie jest jednolite w kwestii opodatkowania nabycia wierzytelności i o ile Wnioskodawca powołał korzystne dla siebie wyroki, tak Organ podatkowy pragnie przywołać orzeczenia sądów administracyjnych, które potwierdzają stanowisko Organu, wyrażone w niniejszej interpretacji.

W wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 16 lutego 2010 r. sygn. akt I FSK 2104/08 Sąd stwierdził: " (...) usługi nabywania wierzytelności innych podmiotów, mimo że nie mają charakteru usług factoringu, ale realizowane są w celu ściągania długów (niezależnie od stopnia przejętego ryzyka wypłacalności dłużnika), podlegają opodatkowaniu VAT według stawki 22%. Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że strona nabywa wierzytelność w określonym celu. Jest nim ściągnięcie długu (poprzez egzekucję komorniczą bądź poprzez zawarcie ugody i dobrowolne wpłaty dłużnika). W takim wypadku, zdaniem NSA usługa w postaci nabycia wierzytelności podlega opodatkowaniu stawką podstawową. Podmiot nabywający wierzytelność świadczy usługę na rzecz zbywcy. Jak już podkreślono zbywca jest beneficjentem usługi wskutek tego, że zostaje uwolniony od ciężaru jej egzekwowania, zostaje mu zaoszczędzone ryzyko i koszty posiadania takiej wierzytelności, zostaje niejako "wyręczony" w czynnościach podejmowanych dla dochodzenia długu. Do zaistnienia usługi finansowej dochodzi zatem już w momencie zakupu wierzytelności. Nabywca tej wierzytelności następnie będzie jej dochodził. Stwierdzenie Sądu I instancji, iż czynności następujące po nabyciu wierzytelności nie mają związku z ich nabyciem, stanowi zaprzeczenie sensu ekonomicznego dokonanej transakcji. Dalsze czynności polegające na wyegzekwowaniu długu są związane z jego nabyciem i stanowią element usługi pośrednictwa finansowego, opodatkowanego stawką 22% (...)".

Podobne stanowisko zostało wyrażone również w orzeczeniu WSA w Gliwicach sygn. akt III SA/GL 1390/07 z dnia 3 października 2008 r.

Zauważyć ponadto należy, że w postanowieniu z dnia 29 kwietnia 2010 r. sygn. I FSK 375/09 Naczelny Sąd Administracyjny odroczył rozpoznanie sprawy do czasu wyjaśnienia zagadnienia przez Skład Siedmiu Sędziów. Zagadnienie prawne, które było przedmiotem rozstrzygnięcia dotyczyło kwestii "Czy nabycie wierzytelności pieniężnej w celu windykacji na podstawie umowy przelewu określonej w art. 509 i następne z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) jest usługą ściągania długów w rozumieniu art. 8 ust. 1 pkt 1 i art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) w związku z pozycją 3 pkt 5 załącznika nr 4 do tej ustawy". Podobnie uczynił Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, który postanowieniem z dnia 14 grudnia 2010 r. sygn. III SA/Wa 1024/10 zawiesił postępowanie sądowe którego przedmiotem była kwestia określenia czy usługa polegająca na nabywaniu przez Spółkę portfeli wierzytelności własnych podmiotu prowadzącego działalność w zakresie udzielania kredytów i pożyczek (np. banku) jest usługą pośrednictwa finansowego zwolnioną z podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 1 w zw. z poz. 3 załącznika nr 4 do ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.)".

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.