IPPP1/443-1327/13-2/IGo

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 16 grudnia 2013 r. (data wpływu 19 grudnia 2013 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania za pomocnicze czynności udzielania pożyczek, poręczeń, gwarancji oraz nie uwzględniania ich przy ustalaniu współczynnika struktury sprzedaży - jest prawidłowe.

W dniu 19 grudnia 2013 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania za pomocnicze czynności udzielania pożyczek, poręczeń, gwarancji oraz nie uwzględniania ich przy ustalaniu współczynnika struktury sprzedaży.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

P. S.A. (dalej jako: "P.", "Spółka", "Wnioskodawca") jest podmiotem działającym w oparciu o przepisy ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o działalności ubezpieczeniowej (Dz. U. z 2013 r. poz. 950; dalej jako: "ustawa o działalności ubezpieczeniowej"), prowadzącym działalność reasekuracyjną. W ramach prowadzonej działalności Spółka zawiera i wykonuje w szczególności umowy reasekuracji czynnej.

W odniesieniu do zawieranych umów reasekuracji czynnej, Spółka występuje w roli reasekuratora (cesjonariusza), przejmującego od zakładu ubezpieczeń, tj. reasekurowanego (cedenta, dalej jako: "zakład ubezpieczeń") uzgodnione przez strony ryzyko zajścia określonego zdarzenia ubezpieczeniowego. Innymi słowy, P. świadczy usługę reasekuracji czynnej (tekst jedn.: usługę ubezpieczenia) na rzecz zakładu ubezpieczeń. Natomiast, z punktu widzenia zakładu ubezpieczeń przekazującego określone ryzyko do P. jest dokonywana tzw. reasekuracja bierna.

Usługi reasekuracji czynnej świadczone przez Spółkę, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.; dalej jako: "ustawa o VAT") objęte są zwolnieniem z podatku VAT.

Spółka świadczy także usługi reasekuracji na rzecz podmiotów z krajów trzecich (niebędących członkami Unii Europejskiej), w stosunku do których miejscem świadczenia usług jest terytorium państwa trzeciego. Zgodnie z art. 86 ust. 9 ustawy o VAT podatek naliczony związany z tego rodzaju usługami, po spełnieniu wskazanych warunków, może podlegać odliczeniu od podatku należnego. W związku z tym, Spółka wykonuje także czynności dające prawo do odliczenia podatku naliczonego.

Spółka otrzymuje od zakładu ubezpieczeń (usługobiorcy) wynagrodzenie, którym jest składka reasekuracyjna (dalej również jako "składka ubezpieczeniowa") w postaci składki zwykłej, wznowieniowej lub prostującej.

Jednocześnie, P. zawiera umowy retrocesji, na mocy których Spółka przekazuje dalej część przejętego przez siebie uprzednio, w ramach zawierania umów reasekuracji czynnej, ryzyka zajścia zdarzenia ubezpieczeniowego do kolejnego reasekuratora (retrocesjonariusza). Innymi słowy, Wnioskodawca dokonuje reasekuracji biernej, a z kolei retrocesjonariusz wykonuje reasekurację czynną, tj. świadczy za wynagrodzeniem na rzecz Spółki usługę ubezpieczenia (zbliżoną do reasekuracji czynnej świadczonej przez P. na rzecz zakładów ubezpieczeń) polegającą na przejęciu części ryzyka ubezpieczeniowego od P.

W ramach zawieranych umów retrocesji mogą wystąpić sytuacje, w których P. przyjmuje od retrocesjonariusza depozyt w celu zabezpieczenia wykonania umowy retrocesji oraz jest zobowiązany do wypłacenia na rzecz retrocesjonariusza odsetek depozytowych.

W związku ze specyfiką rozliczeń z tytułu umów retrocesyjnych, retrocesjonariusz jest zobowiązany do ponoszenia na rzecz P. m.in. następujących kosztów:

Ponadto, Wnioskodawca wykonuje również następujące czynności za wynagrodzeniem:

(1) sprzedaż składników majątkowych P. (najczęściej samochodów i mebli biurowych), które zgodnie z przepisami o podatku dochodowym są zaliczane do środków trwałych Spółki podlegających amortyzacji - czynności te są dokonywane sporadycznie i w zależności od okoliczności są opodatkowane VAT lub zwolnione z VAT;

(2) dostawa nieruchomości - czynności te są dokonywane sporadycznie i w zależności od indywidualnych okoliczności, są opodatkowane VAT lub zwolnione z VAT;

(3) udzielanie pożyczek, poręczeń oraz gwarancji - czynności te mają charakter sporadyczny w wykonywanej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej i co do zasady są zwolnione z VAT.

Uwzględniając zakres prowadzonej przez Spółkę działalności należy wskazać, że udzielanie pożyczek, poręczeń oraz gwarancji nie stanowi podstawowego przedmiotu działalności Spółki. Czynności te są wykonywane sporadycznie, nieregularnie i angażują nieznaczną część aktywów Spółki. Istotą działalności gospodarczej Spółki jest świadczenie usług reasekuracji i wyżej wymienione czynności stanowią jedynie działalność poboczną pozostającą bez większego wpływu na prowadzoną przez Spółkę działalność.

W odniesieniu do zakupów mających związek wyłącznie ze sprzedażą niedającą prawa do odliczenia podatku naliczonego lub wyłącznie ze sprzedażą dającą prawo do odliczenia, Spółka odlicza podatek VAT naliczony zgodnie z zasadami ogólnymi. W odniesieniu do pozostałych zakupów, których nie można jednoznacznie przyporządkować do poszczególnych usług uprawniających do odliczenia lub niedających takiego prawa (to jest do jednostek organizacyjnych wykonujących wyłącznie jeden rodzaj sprzedaży opodatkowaną lub zwolnioną z VAT), P. rozlicza podatek VAT naliczony według tzw. współczynnika struktury sprzedaży (dalej: "WSS"), o którym mowa w art. 90 ustawy o VAT.

Ponadto, po Stronie P. występują określone dodatkowe kategorie przychodowe, tj. przychody związane z posiadanym majątkiem (tekst jedn.: głównie ze środkami finansowymi pochodzącymi ze składek otrzymywanych z tytułu świadczonych usług reasekuracji czynnej) oraz wartości będące efektem wyliczeń lub wyceny dokonywanych wyłącznie dla celów sprawozdawczości finansowej P.

Poniżej Spółka przedstawia charakterystykę wskazanych kategorii przychodowych.

Przychody związane z posiadanym majątkiem

W ramach prowadzonej działalności, P. realizuje określone dochody związane z posiadaniem i utrzymywaniem określonego majątku, m.in. środków pieniężnych utrzymywanych na rachunkach prowadzonych przez inne podmioty oraz akcji wyemitowanych przez inne podmioty. W szczególności P. otrzymuje:

(i) Odsetki z tytułu środków pieniężnych ulokowanych na rachunkach bieżących oraz na lokatach terminowych utrzymywanych w instytucjach finansowych

Prowadząc działalność reasekuracyjną Wnioskodawca posiada rachunki depozytowe (rachunki bieżące i terminowe) prowadzone w instytucjach finansowych, na których utrzymywane są środki pieniężne Spółki. Z punktu widzenia P. rachunek bieżący i lokaty terminowe stanowią element jego aktywów.

(ii) Odsetki z tytułu obowiązkowych depozytów pieniężnych utrzymywanych u cedentów (tekst jedn.: w zakładach ubezpieczeń)

W związku z prowadzoną działalnością reasekuracyjną P. jest zobowiązany do utrzymywania depozytów pieniężnych u cedentów (tekst jedn.: w zakładach ubezpieczeń). Środki ulokowane na tych depozytach mają na celu zabezpieczenie wywiązania się przez P. z obowiązków wynikających z ryzyk przejętych od poszczególnych zakładów ubezpieczeń. W szczególności, środki te mają zapewnić wypłatę przez Spółkę na rzecz danego zakładu ubezpieczeniowego kwot odpowiadających uzgodnionemu udziałowi P. w odszkodowaniach i świadczeniach wypłaconych ubezpieczonym przez zakład ubezpieczeń w przypadku zaistnienia zdarzenia szkodowego.

(iii) Dywidendy z tytułu posiadania akcji wyemitowanych przez inne podmioty

W ramach prowadzonej działalności P. nabywa m.in. akcje innych przedsiębiorstw. Z punktu widzenia Spółki nabywane akcje stanowią element majątku i zaliczane są do aktywów Spółki. W szczególności, akcje nie są nabywane w celu wykonywania przez P. funkcji zarządczych względem firm emitujących akcje.

(iv) Przychody ze sprzedaży papierów udziałowych

P. dysponuje środkami finansowymi, pochodzącymi głównie ze składek otrzymywanych z tytułu świadczonych usług reasekuracji czynnej. Zgromadzone środki finansowe są następnie przez Spółkę inwestowane zgodnie z obowiązującymi P. przepisami wykonawczymi oraz przyjętymi przez P. zasadami rachunkowości.

W związku z powyższym, P. dokonuje m.in. transakcji dotyczących różnego rodzaju papierów wartościowych i innych instrumentów finansowych emitowanych przez Skarb Państwa, jednostki samorządu terytorialnego, banki i oddziały instytucji kredytowych, jak również inne podmioty finansowe i przedsiębiorstwa, są to, m.in. (i) akcje (ii) dłużne papiery wartościowe (bony skarbowe, bony pieniężne, bony komercyjne, obligacje) (iii) certyfikaty inwestycyjne oraz jednostki uczestnictwa. Powyższe transakcje są dokonywane przez P. we własnym imieniu i na własny rachunek.

W przypadku akcji i udziałów w innych jednostkach, które są nabywane i utrzymywane przez Spółkę nie w celach handlowych, lecz w celu wykonywania praw właścicielskich z nich wynikających (np. akcje i udziały w jednostkach zależnych, współzależnych, stowarzyszonych i udziały mniejszościowe klasyfikowane jako aktywa trwałe; zwane dalej łącznie: "papierami udziałowymi") obrót z tytułu ich sprzedaży nie jest uwzględniany dla celów rozliczeń podatku VAT.

Wycena aktywów i pasywów P. dla celów sprawozdawczości finansowej

Zgodnie z obowiązującymi przepisami o rachunkowości oraz przyjętymi przez P. zasadami rachunkowości, Spółka dokonuje wyceny aktywów i zobowiązań finansowych oraz niefinansowych (przykładowo wycena akcji znajdujących się w portfelu lokat do obrotu, akcji znajdujących się w portfelu lokat dostępnych do sprzedaży lub wycena papierów zakwalifikowanych do portfela lokat utrzymywanych do terminu wymagalności).

W przypadku aktywów i zobowiązań finansowych (tzw. instrumentów finansowych) wycena dokonywana jest na dzień sporządzenia sprawozdania finansowego, a efekt tej wyceny (zwyżka lub zniżka wartości) odnoszony jest zasadniczo w przychody lub koszty finansowe P. Efekt wyceny nie jest uwzględniany przez Spółkę przy ustalaniu wartości obrotu dla celów podatku VAT.

Różnice kursowe zrealizowane i niezrealizowane dotyczące aktywów i pasywów finansowych ujmowane są w rachunku zysków i strat danego okresu sprawozdawczego.

Przedmiotem niniejszego zapytania jest działalność Wnioskodawcy w zakresie udzielania pożyczek, poręczeń oraz gwarancji. Wnioskodawca chciałby potwierdzić, że uwzględniając przedstawiony stan faktyczny takie usługi mają charakter pomocniczy w prowadzonej przez Spółkę działalności i jako takie, zgodnie z art. 90 ust. 6 ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2014 r. nie powinny być uwzględniane przy ustalaniu WSS.

Jednocześnie, Spółka wskazuje, że otrzymała interpretację indywidualną z dnia 25 października 2011 r. (sygn. IPPP1-443-1184/11-2/IGo) wydaną w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, w której Dyrektor Izby Skarbowej uznał, że udzielanie przez Spółkę pożyczek, poręczeń oraz gwarancji jako czynności sporadyczne nie powinny być uwzględniane przy ustalaniu WSS.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy wykonywane przez Spółkę czynności udzielania pożyczek, poręczeń oraz gwarancji należy uznać za pomocnicze w rozumieniu art. 90 ust. 6 ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2014 r. jako takie czynności te nie powinny być uwzględniane przy ustalaniu współczynnika struktury sprzedaży.

Zdaniem Spółki, wykonywane przez Spółkę czynności udzielania pożyczek, poręczeń oraz gwarancji należy uznać za pomocnicze w rozumieniu art. 90 ust. 6 ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2014 r. i jako takie nie powinny być one uwzględniane przy ustalaniu współczynnika struktury sprzedaży.

UZASADNIENIE stanowiska Wnioskodawcy

Zgodnie z brzmieniem art. 90 ust. 6 ustawy o VAT jaki obowiązuje do końca 2013 r. w kalkulacji WSS nie uwzględnia się obrotu uzyskanego z tytułu transakcji dotyczących usług wymienionych w art. 43 ust. 1 pkt 37-41 ustawy o VAT w zakresie, w jakim czynności te są dokonywane sporadycznie.

Oznacza to, że na gruncie obecnego brzmienia ustawy o VAT uwzględnienie przy kalkulacji WSS obrotu z tytułu transakcji udzielania pożyczek, poręczeń oraz gwarancji jest obecnie uzależnione od uznania takich czynności za sporadyczne lub niesporadyczne w działalności podatnika.

Należy podkreślić, iż dotychczasowe brzmienie art. 90 ust. 6 ustawy o VAT, w którym mowa jest o czynnościach dokonywanych sporadycznie oparte zostało na regulacji art. 174 ust. 2 lit. c Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego sytemu podatku od wartości dodanej (zwanej dalej: "Dyrektywą 2006/112/WE").

Przepis art. 90 ust. 6 ustawy o VAT stanowi implementację regulacji Dyrektywy 2006/I12/WE) co potwierdzane jest także przez sądy administracyjne. Przykładowo Wojewódzki Sąd Administracyjny (dalej jako: "WSA") w Krakowie w wyroku z 24 listopada 2010 r. (sygn. I SA/Kr 1467/10) stwierdził, że " art. 90 ust. 6 ustawy VAT stanowi implementację art. 19 VI Dyrektywy (obecnie art. 174 Dyrektywy 112)".

Należy jednak zwrócić uwagę, że o ile polska ustawa o VAT posługuje się pojęciem "sporadyczności", to w polskiej wersji językowej Dyrektywy 2006/112/WE występuje określenie "pomocniczości", a w wersji angielskiej Dyrektywy 2006/112/WE określenie "incydentalności".

Zdaniem Spółki, mimo, iż na gruncie analizowanych aktów prawnych nie doszło do ujednolicenia używanej nomenklatury, należy przyjąć, iż pojęcia "sporadyczności" /"pomocniczości" /"incydentalności" mają to samo znaczenie i wskazują na czynności, które mają jedynie poboczny charakter w działalności podatnika i nie stanowią podstawowego, koniecznego elementu prowadzonej przez niego działalności.

Znajduje to potwierdzenie w orzecznictwie polskich sądów administracyjnych. Przykładowo, WSA w Rzeszowie w wyroku z 4 września 2010 r. (sygn. I SA/Rz 434/2010) uznał, że "uregulowania krajowe zawarte w przepisach art. 90 ust. 6 w zw. z art. 90 ust. 3 ustawy VAT, są zbieżne z przepisami wspólnotowymi - art. 174 (2) Dyrektywy Rady 2006/112/WE stanowią bowiem, że przy obliczaniu proporcji podlegającej odliczeniu nie uwzględnia się m.in. wysokości obrotu uzyskanego z transakcji związanych z pomocniczymi transakcjami finansowymi. Pomimo odmiennego sformułowania ("transakcje pomocnicze" - "transakcje sporadyczne") nie ulega wątpliwości, że w obu przypadkach chodzi o transakcje poboczne w stosunku do głównego zakresu działalności podatnika".

W celu ujednolicenia brzmienia polskiej ustawy o VAT oraz polskiej wersji językowej Dyrektywy 2006/112/WE, z dniem 1 stycznia 2014 r. art. 90 ust. 6 ustawy o VAT otrzyma nowe brzmienie, zgodnie z którym: "Do obrotu, o którym mowa w ust. 3, nie wlicza się obrotu z tytułu transakcji dotyczących usług wymienionych w art. 43 ust. 1 pkt 7, 12 i 38-41, w zakresie, w jakim transakcje te mają charakter pomocniczy". Dotychczasowe pojęcie "sporadyczności" zostanie więc zastąpione pojęciem "pomocniczości".

Jak wskazano w uzasadnieniu do projektu odpowiednich zmian w ustawie o VAT, zmiana ta została podyktowana "ściślejszym dostosowaniem przepisu (art. 90 ust. 6 ustawy o VAT - przyp. Spółki) do przepisu art. 174 ust. 2 lit. c Dyrektywy 2006/112/WE. W Dyrektywie mowa jest o transakcjach pomocniczych, a nie transakcjach wykonywanych sporadycznie". Zmiana ta ma zatem jedynie charakter ujednolicający stosowaną nomenklaturę i nie wpływa na dotychczasowe rozumienie transakcji, które nie powinny być uwzględniane w kalkulacji WSS, jako transakcje o charakterze pobocznym (pomocniczym, sporadycznym) w prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej.

Zdaniem Spółki, nowe brzmienie art. 90 ust. 6 ustawy o VAT ma więc na celu zniwelowanie różnic językowych i ujednolicenie używanej nomenklatury na poziomie prawodawstwa wspólnotowego i krajowego. Oznacza to, że wprowadzenie pojęcia "pomocniczości" do ustawy o VAT nie spowoduje, iż transakcje, które dotychczas nie były uwzględniane przy kalkulacji WSS jako transakcje "sporadyczne" po zmianie brzmienia przepisu art. 90 ust. 6 ustawy o VAT powinny być uwzględniane w kalkulacji WSS. W dalszym ciągu, transakcje te będą bowiem miały charakter jedynie poboczny (pomocniczy, sporadyczny) w prowadzonej przez podatnika działalności

Uwzględniając powyższe, zdaniem Spółki należy uznać, że stanowisko wyrażone przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, w otrzymanej przez Spółkę interpretacji indywidualnej z 25 października 2011 r., w którym Dyrektor Izby Skarbowej uznał, że wykonywane przez Spółkę takie czynności jak udzielanie pożyczek, poręczeń oraz gwarancji nie powinny być uwzględniane w kalkulacji WSS przez Spółkę, jest aktualne także w stanie prawnym jaki będzie obowiązywał od 1 stycznia 2014 r. Niezależnie bowiem od zmiany nomenklatury używanej w ustawie o VAT, czynności takie będą bowiem miały charakter jedynie poboczny, pomocniczy, sporadyczny w prowadzonej przez Spółkę działalności i jako takie nie powinny być uwzględniane przy kalkulacji WSS. Uznanie tych czynności za sporadyczne w rozumieniu art. 90 ust. 6 ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2013 r., powinno skutkować możliwością uznania tych czynności za czynności pomocnicze w brzmieniu tego przepisu jakie będzie obowiązywało od 1 stycznia 2014 r.

Powyższe potwierdza także orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej jako: "TSUE"), które wskazuje jakiego rodzaju transakcje nie powinny być uwzględniane przy ustalaniu WSS. Pozytywna definicja została przedstawiona w wyroku TSUE w sprawie Empresa de Desenvolvimento Minero C-77/01, w którym stwierdzono, że "transakcje (...) należy uznać za sporadyczne (...), jeżeli obejmą one bardzo ograniczone wykorzystanie aktywów lub usług podlegających opodatkowaniu VAT".

Z kolei negatywna definicja czynności sporadycznych, pomocniczych, które nie powinny być uwzględniane przy ustalaniu WSS sformułowana została w wyroku TSUE w sprawie Regie Dauphinoise - Cabinet A. Forest SARL C-306/94, w którym TSUE uznał, że dane czynności nie mają charakteru sporadycznego, pomocniczego, jeżeli są "bezpośrednią, stałą i konieczną konsekwencją działalności opodatkowanej danej firmy".

Wypracowane przez TSUE rozumienie czynności pomocniczych, sporadycznych, które nie powinny być uwzględniane przy ustalaniu WSS jest także przyjmowane przez polskie sądy administracyjne. Jak wskazał Naczelny Sąd Administracyjnych (dalej jako: "NSA") w wyroku z 22 czerwca 2011 r. (sygn. I FSK 912/10)"przesłanką uznania danej transakcji za dokonaną sporadycznie powinno być to, że rozpatrywana transakcja nie jest charakterystyczna dla działalności podatnika, stanowi wyjątek w tej działalności, występuje rzadko, nieregularnie".

Z kolei w wyroku z 30 czerwca 2009 r. (sygn. I FSK 903/08) NSA wskazał, że: "sporadyczność transakcji, zgodnie z orzecznictwem Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości, nie odnosi się do częstotliwości takich czynności, lecz raczej stopnia wykorzystania zasobów podatnika, przy nabyciu których przysługiwało prawo do odliczenia podatku. Czynności sporadyczne należałoby raczej rozumieć jako czynności poboczne do działalności gospodarczej podatnika".

Podobnie uznał WSA w Rzeszowie w wyroku z 14 września 2010 r. (sygn. I SA/Rz 434/10), w którym stwierdził, że "w przypadku transakcji sporadycznych nie ulega wątpliwości, że chodzi o transakcje poboczne w stosunku do głównego zakresu działalności podatnika".

Biorąc pod uwagę powyższe, zdaniem Wnioskodawcy, realizowane przez P. transakcje udzielania pożyczek, poręczeń oraz gwarancji spełniają warunki, aby uznać je za transakcje pomocnicze w rozumieniu art. 90 ust. 6 ustawy o VAT w brzmieniu, które zacznie obowiązywać od 1 stycznia 2014 r. i jako takie wyłączyć z ustalania WSS.

Jak bowiem Spółka wskazała w opisie stanu faktycznego, podstawowym i dominującym przedmiotem działalności P. jest świadczenie usług reasekuracji czynnej, z tytułu których Spółka realizuje zysk w postaci otrzymywanej składki reasekuracyjnej.

Czynności takie jak udzielanie pożyczek, poręczeń oraz gwarancji czy też inne czynności jak sprzedaż składników majątkowych (np. samochodów i mebli biurowych) oraz dostawa nieruchomości, mają charakter jedynie incydentalny, pomocniczy i pozostają bez większego wpływu na działalność i obroty realizowane przez Spółkę oraz na prawidłowe funkcjonowanie Wnioskodawcy na rynku.

W związku z powyższym, zdaniem Wnioskodawcy, należy uznać, że wykonywanie przez Spółkę czynności polegających na udzielaniu pożyczek, poręczeń oraz gwarancji stanowi działalność o charakterze jedynie pomocniczym i pobocznym.

W konsekwencji, wykonywane przez Spółkę czynności udzielania pożyczek, poręczeń oraz gwarancji stanowią w świetle regulacji art. 90 ust. 6 ustawy o VAT w brzmieniu, które zacznie obowiązywać od 1 stycznia 2014 r. transakcje o charakterze pomocniczym, co oznacza, że obrót z tytułu tych transakcji nie powinien być uwzględniany w kalkulacji wartości WSS Spółki.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.