IPPP1/443-1309/14-2/IGo

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku, który wpłynął do tut. Organu dnia 7 listopada 2014 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia z podatku świadczonych usług pośrednictwa finansowego - jest prawidłowe.

W dniu 7 listopada 2014 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia z podatku świadczonych usług pośrednictwa finansowego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Sp. z o.o. (zwana dalej "Spółką" lub "Wnioskodawcą") jest podatnikiem podatku od towarów i usług mającym siedzibę oraz zarząd na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej. Głównym przedmiotem działalności Spółki jest świadczenie, na rzecz osób fizycznych oraz osób prawnych, usług pośrednictwa finansowego w zakresie uzyskania finansowania a także usług pośrednictwa w zakresie sprzedaży produktów finansowych (pomimo, że formalnie jako rodzaj przeważającej działalności został przy zawiązywaniu Spółki wskazany kod 63.12.Z tj. działalność portali internetowych)

W związku z rozwojem działalności, Spółka planuje świadczyć nową usługę w zakresie pośredniczenia w uzyskaniu finansowania. Mianowicie, Spółka będzie zawierać umowę z osobą fizyczną/osobą prawną (zwaną dalej "klientem"), potrzebującą finansowania dla realizowanego bądź planowanego przez nią projektu od instytucji finansowej. Celem usługi będzie skojarzenie klienta z odpowiednią instytucją finansową, poprzez m.in. przedstawienie klientowi produktów/możliwości finansowania najbardziej odpowiadających jego potrzebom i doprowadzenie do zawarcia przez klienta umowy z wybraną instytucją finansową, w efekcie której, klient uzyska finansowanie projektu (Spółka nie będzie stroną zawieranej umowy między klientem a podmiotem finansującym).

Z uwagi na kompleksowy charakter świadczonej usługi, do obowiązków Spółki należeć będzie także:

* pomoc w przygotowaniu wniosku kredytowego klienta i jego weryfikacji,

* przedłożenie podmiotowi finansującemu wniosku kredytowego klienta,

* weryfikacja dokumentacji do wniosku o udzielenie kredytu/pożyczki.

Spółce, z tytułu wykonywania powyższej usługi będzie przysługiwać wynagrodzenie od klienta, w postaci prowizji, pod warunkiem, otrzymania przez klienta finansowania. W przypadku, gdy klient nie uzyska finansowania, Spółce nie będzie przysługiwało wynagrodzenie.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy nowa usługa, którą zamierza świadczyć Spółka, będzie podlegać zwolnieniu na gruncie przepisów ustawy o VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy, usługa, którą zamierza świadczyć Spółka, będzie podlegać zwolnieniu od podatku od towarów i usług, jako usługa pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, o której mowa w art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy VAT, opodatkowaniu VAT podlegają m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Z kolei zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy VAT.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy VAT zwalnia się od podatku usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę. Art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy VAT został wprowadzony do ustawy VAT w wyniku implementacji Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (zwanej dalej "Dyrektywą VAT"), przewidującej w art. 135 ust. 1 lit. b zwolnienie od opodatkowania usług pośrednictwa kredytowego.

Jednakże przepisy krajowe w zakresie ww. zwolnienia nie wskazują, co ustawodawca rozumie pod pojęciem "pośrednictwa". Pojęcie "pośrednictwa" nie jest również zdefiniowane przez Dyrektywę VAT (nie było także ono zdefiniowane w VI Dyrektywie 77/388/EEC).

Zgodnie z definicją zamieszczoną w Słowniku Języka Polskiego PWN (wersja internetowa na http://sjp.pwn.pl), "pośrednictwo" oznacza: 1. "działalność osoby trzeciej mająca na celu porozumienie się między stronami lub załatwienie jakichś spraw dotyczących obu stron", 2. "kojarzenie kontrahentów w transakcjach handlowych oraz umożliwianie kontaktu uczestnikom rynku pracy".

Pojęcie "pośrednictwa" było także przedmiotem rozważań Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (zwanym dalej "TSUE") podejmującego próby zdefiniowania pojęcia "pośrednictwa". W wyroku TSUE w sprawie Commissioners of Customs Excise v. CSC Financial Services Ltd. (C-235/00) TSUE stwierdził, "pośrednikiem jest więc podmiot niebędący żadną ze stron umowy, ale świadczący usługę na rzecz strony w zamian za wynagrodzenie. W skład usługi może wchodzić zwłaszcza prowadzenie negocjacji. Celem pośrednictwa jest zaś uczynienie wszystkiego co niezbędne, by dwie strony zawarły umowę". Z kolei w wyroku w sprawie Volker Ludwig przeciwko Finanzamt Luckenwalde (C-453/05) TSUE stwierdził, że "działalność pośrednictwa stanowi działalność polegającą na pośredniczeniu, która może obejmować między innymi wskazywanie stronie danej umowy okazji do zawarcia takiej umowy, kontaktowanie się z drugą stroną i negocjowanie w imieniu i na rzecz klienta warunków świadczeń wzajemnych, przy czym celem takiej działalności jest uczynienie wszystkiego, co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę, a sam pośrednik nie ma żadnego interesu w zakresie treści umowy".

Także polskie organy podatkowe podobnie podchodzą do kwestii definicji "usługi pośrednictwa". Przykładowo, w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 12 listopada 2013 r., nr IPPP1/443-830/13-2/AP, organ podatkowy stwierdził, że w świetle orzecznictwa TSUE "usługa pośrednictwa" powinna mieć następujące cechy:

* pośrednik nie jest stroną umowy dotyczącej produktu finansowanego i jego działalność różni się od typowych świadczeń umownych wykonywanych przez strony tych umów,

* strona transakcji finansowej wypłaca pośrednikowi wynagrodzenie za świadczoną, przez niego usługę pośrednictwa,

* celem działań pośrednika jest uczynienie wszystkiego, co niezbędne, by dwie strony zawarły umowę (a sam pośrednik nie ma żadnego interesu w zakresie treści umowy),

* czynności pośrednika nie ograniczają się do dopełnienia formalności administracyjnych związanych z umową.

Jak zostało to już wskazane na wstępie, Spółka zamierza świadczyć usługę w zakresie pośrednictwa w uzyskaniu finansowania dla swoich klientów. Celem usługi będzie skojarzenie klienta z odpowiednim podmiotem finansującym (np. bankiem), poprzez m.in. przedstawienie klientowi produktów/możliwości finansowania najbardziej odpowiadających jego potrzebom, i doprowadzenie do zawarcia przez klienta umowy z wybranym podmiotem finansującym, w efekcie której, klient uzyska finansowanie projektu. Spółka nie będzie stroną zawieranej umowy finansowania projektu między klientem a podmiotem finansującym.

Za świadczoną usługę, Spółce będzie przysługiwać od klienta prowizja (liczona jako% uzyskanego finansowania), ale tylko w przypadku otrzymania przez klienta finansowania od podmiotu finansującego.

Należy tu wskazać, że prowizja za doprowadzenie do podpisania umowy stanowi istotę usługi pośrednictwa. Także prowizyjny sposób wynagrodzenia świadczy, że celem działania Spółki będzie uczynienie wszystkiego, co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę finansowania projektu. Ze względu na kompleksowy charakter usługi, Spółka będzie także dokonywać określonych czynności administracyjnych np. pomoc w przygotowaniu wniosku kredytowego klienta, weryfikacja wniosku oraz dokumentacji a także przedłożenie podmiotowi finansującemu wniosku kredytowego klienta. Jednakże nie można uznać, aby usługa świadczona przez Spółkę ograniczała się jedynie do tych czynności.

Istotą i celem usługi świadczonej przez Spółkę będzie doprowadzenie do podpisania umowy między klientem a podmiotem finansującym. Tylko bowiem w przypadku zawarcia umowy na Finansowanie projektu klienta przez podmiot finansujący, usługę będzie można uznać za wykonaną, a Spółce będzie przysługiwać wynagrodzenie.

Należy jednocześnie wskazać, że dla zastosowania zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy VAT, bez znaczenia pozostaje, czy usługa pośrednictwa świadczona jest na rzecz potencjalnego pożyczkodawcy czy na rzecz potencjalnego pożyczkobiorcy (klienta), a zatem która z potencjalnych stron umowy pożyczki jest zobowiązana do zapłaty wynagrodzenia za świadczoną usługę. To, na czyją rzecz pośrednik świadczy usługi, zależy od przyjętego przez niego modelu biznesowego i nie zmienia natury usługi pośrednictwa. Stanowisko to zostało także potwierdzone w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 12 listopada 2013 r. nr IPPP1/443-845/13-3/AP. Ponadto, TSUE we wspomnianym już wyroku C-453/05 Volker Ludwig przeciwko Finanzamt Luckenwalde, wskazał, że z zasady neutralności podatkowej wynika, że podmioty gospodarcze powinny mieć możliwość wyboru modelu organizacyjnego, który z czysto gospodarczego punktu widzenia byłby dla nich najbardziej odpowiedni, nie narażając się na to, że dokonane przez nie czynności nie będą objęte zwolnieniem z opodatkowania podatkiem VAT.

Biorąc pod uwagę powyższe, zdaniem Spółki, usługa, którą Spółka zamierza świadczyć, będzie stanowić usługę pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a jej świadczenie będzie podlegać zwolnieniu od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy VAT.

Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w indywidualnych interpretacjach organów podatkowych m.in. w:

* interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 12 listopada 2013 r., nr IPPP1/443-845/13-3/AP,

* interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 12 listopada 2013 r., nr IPPP1/443-830/13-3/AP,

* interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 6 września 2013 r., nr ITPP1/443-530/13/MN.

Biorąc pod uwagę powyższe stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu tym podatkiem podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Natomiast, w myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Uwzględniając powołane wyżej przepisy art. 5 i art. 8 ustawy należy wskazać, że każde odpłatne świadczenie polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu, czy określonym zachowaniu, mieści się w definicji usługi.

Aby uznać daną czynność za odpłatne świadczenie usług, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a jej odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi więc istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść dla świadczącego usługę.

Stawka podatku, na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Jednakże, w myśl art. 146a pkt 1 tej ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%. Jednocześnie, przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz rozporządzeń wykonawczych do tej ustawy przewidują dla niektórych towarów i usług stawki obniżone lub zwolnienie od podatku.

I tak, zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy, zwalnia się od podatku usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę.

Zwolnienie od podatku stosuje się również do świadczenia usługi stanowiącej element usługi wymienionej w ust. 1 pkt 7 i 37-41, który sam stanowi odrębną całość i jest właściwy oraz niezbędny do świadczenia usługi zwolnionej zgodnie z ust. 1 pkt 7 i 37-41 (ust. 13 powyższego artykułu).

W myśl ust. 14 tego artykułu, przepisu ust. 13 nie stosuje się do świadczenia usług stanowiących element usług pośrednictwa, o których mowa w ust. 1 pkt 7 i 37-41.

Ponadto, jak stanowi ust. 15 artykułu 43, zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41 oraz w ust. 13, nie mają zastosowania do:

Należy podkreślić, że pojęcia używane do oznaczenia zwolnień, o których mowa w art. 43 ustawy, winny być interpretowane w sposób ścisły, gdyż zwolnienia te stanowią odstępstwa od ogólnej zasady, zgodnie z którą podatek od towarów i usług pobierany jest od każdej usługi świadczonej odpłatnie przez podatnika. Zwolnienia stanowią pojęcia autonomiczne prawa wspólnotowego, które mają na celu uniknięcie rozbieżności pomiędzy państwami członkowskimi w stosowaniu systemu VAT i które należy sytuować w ogólnym kontekście wspólnego systemu VAT.

Stosownie do treści przepisu art. 135 ust. 1 lit. b Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U.UE.L 347, str. 1 z późn. zm.), państwa członkowskie zwalniają udzielanie kredytów i pośrednictwo kredytowe, oraz zarządzanie kredytami przez kredytodawcę.

Z treści powołanego wyżej art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o podatku od towarów i usług, stanowiącego implementację regulacji unijnych w tym zakresie, wyraźnie wynika, że intencją ustawodawcy było objęcie zwolnieniem usług udzielania kredytów i pożyczek pieniężnych, zarówno tych wykonywanych przez banki, jak również świadczonych przez inne podmioty pośredniczące w ich udzielaniu. Wymienione zwolnienie ma charakter przedmiotowy, gdzie przede wszystkim istotną przesłanką do skorzystania ze zwolnienia jest rodzaj świadczonej usługi, cechy które ją rozróżniają. Ustawodawca szczególny nacisk położył na stronę przedmiotową, nie dokonując zawężenia omawianego zwolnienia wyłącznie do określonej grupy podmiotów. Pogląd taki potwierdza orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku w sprawie C-2/95 pomiędzy Sparekassernes Datacenter (SDC) a Skatteministeriet (Dania), w którym Trybunał stwierdził, że: "zwolnienie dotyczące usług finansowych nie jest uzależnione od tego, czy usługa jest wykonywana przez instytucję, która wstępuje w prawny związek z końcowym odbiorcą. Fakt, że dana transakcja jest wykonywana przez osobę trzecią, ale z punktu widzenia końcowego odbiorcy wydaje się być usługą wykonywaną przez bank, nie wyklucza objęcia jej zwolnieniem". Można zatem stwierdzić, że wg TSUE usługa finansowa świadczona przez podmiot trzeci nie traci przymiotu takiej usługi.

W celu rozstrzygnięcia, co w świetle ww. przepisów prawa podatkowego należy rozumieć pod pojęciem "pośrednictwa", warto odnieść się do wyroku w sprawie C-453/05, w której TSUE stwierdził, że: "pośrednictwo stanowi działalność polegającą na pośredniczeniu, która może obejmować między innymi wskazywanie stronie danej umowy okazji do zawarcia takiej umowy, kontaktowanie się z drugą stroną i negocjowanie w imieniu i na rzecz klienta warunków świadczeń wzajemnych, przy czym celem takiej działalności jest uczynienie wszystkiego, co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę, a sam pośrednik nie ma żadnego interesu w zakresie treści umowy. Zatem pojęcie pośrednictwa nie wymaga koniecznie, aby pośrednik działający jako subagent agenta głównego kontaktował się bezpośrednio z dwiema stronami umowy, aby negocjować wszystkie klauzule, jednakże pod warunkiem że jego działalność nie ogranicza się do zobowiązania do wykonania części czynności faktycznych związanych z umową".

Z kolei w sprawie C-235/00 TSUE wskazał, że znaczenia słowa "negocjacje", w kontekście art. 13 część B lit. d pkt 5 VI Dyrektywy odnosi się "do działalności pośrednika, który nie przyjmuje roli którejkolwiek ze stron umowy dotyczącej produktu finansowego oraz którego działalność polega na czymś innym, niż świadczenie usług wchodzących w zakres umowy, typowo wykonywanych przez strony takich umów. Negocjacje stanowią usługę świadczoną na rzecz strony umowy oraz są wynagradzane przez nią, polegającą na jednoznacznie określonym akcie mediacji. Mogą one polegać m.in. na wskazywaniu odpowiednich możliwości zawarcia takiej umowy, nawiązywanie kontaktu z drugą stroną lub negocjowanie, w imieniu i na rzecz klienta, warunków płatności, jakich ma dokonać jedna ze stron. Celem negocjacji jest zatem wykonanie wszystkich czynności niezbędnych w celu zawarcia przez dwie strony umowy, przy jednoczesnym braku jakiegokolwiek własnego zaangażowania negocjatora określonego w warunkach umowy.

Z drugiej strony, nie stanowi negocjacji sytuacja, w której jedna ze stron powierza podwykonawcy część formalności administracyjnych związanych z umową, takich jak udzielanie informacji drugiej stronie oraz przyjmowanie i przetwarzanie wniosków, zapisów na papiery wartościowe, będące przedmiotem umowy. W takim przypadku, podwykonawca zajmuje tę samą pozycję, jak strona sprzedająca produkt finansowy i nie jest zatem pośrednictwem".

Zatem, zgodnie z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, usługa pośrednictwa finansowego powinna stanowić:

* usługę świadczoną na rzecz strony transakcji finansowej, za którą strona ta wypłaca wynagrodzenie,

* z punktu widzenia nabywcy usługi finansowej usługi świadczone przez pośrednika powinny stanowić element usługi finansowej,

* celem jest dążenie do zawarcia umowy (przy czym, pośrednik nie ma żadnego interesu co do treści umowy),

* usługa pośrednictwa nie może mieć charakteru wyłącznie wykonywania czynności faktycznych związanych z umową (nie może to być np. wyłącznie udostępnianie informacji stronom transakcji finansowej).

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca planuje świadczyć nową usługę w zakresie pośrednictwa w uzyskaniu finansowania. Mianowicie, Spółka będzie zawierać umowę z osobą fizyczną/osoba prawną (zwaną dalej "klientem"), potrzebującą finansowania dla realizowanego bądź planowanego przez siebie projektu od instytucji finansowej. Celem usługi będzie skojarzenie klienta z odpowiednią instytucją finansową, poprzez m.in. przedstawienie klientowi produktów/możliwości finansowania najbardziej odpowiadających jego potrzebom i doprowadzenie do zawarcia przez klienta umowy z wybraną instytucją finansową, w efekcie której, klient uzyska finansowanie projektu (Spółka nie będzie stroną zawieranej umowy między klientem a podmiotem finansującym).

Z uwagi na kompleksowy charakter świadczonej usługi, do obowiązków Spółki należeć będzie także:

* pomoc w przygotowaniu wniosku kredytowego klienta i jego weryfikacji,

* przedłożenie podmiotowi finansującemu wniosku kredytowego klienta,

* weryfikacja dokumentacji do wniosku o udzielenie kredytu/pożyczki,

Spółce, z tytułu wykonywania powyższej usługi będzie przysługiwać wynagrodzenie od klienta, w postaci prowizji, pod warunkiem, otrzymania przez klienta finansowania. W przypadku, gdy klient nie uzyska finansowania, Spółce nie będzie przysługiwało wynagrodzenie.

W świetle przytoczonych przepisów prawa oraz orzecznictwa należy stwierdzić, że przedmiotowe usługi stanowią usługi pośrednictwa w świadczeniu usług finansowych w zakresie udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, które podlegają zwolnieniu od podatku od towarów i usług, zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy uznaje się za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.