IPPP1/443-1293/S/08-8/GD/AP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów - uwzględniając wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 5 maja 2009 r. sygn. akt I SA/Łd 68/09 - stwierdza, że stanowisko Spółki z o.o., przedstawione we wniosku z dnia 25 czerwca 2008 r. (data wpływu 7 lipca 2008 r.), uzupełnionym w dniu 24 września 2008 r. na wezwanie znak IPPP1/443-1293/08-2/GD z dnia 10 września 2008 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku składania informacji podsumowujących, dostarczania oprogramowania i uaktualnień na terytorium kraju oraz klasyfikacji usług - jest prawidłowe.

W dniu 7 lipca 2008 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku składania informacji podsumowujących, dostarczania oprogramowania i uaktualnień na terytorium kraju oraz klasyfikacji usług. Przedmiotowy wniosek został uzupełniony w dniu 24 września 2008 r. na wezwanie znak IPPP1/443-1293/08-2/GD z dnia 10 września 2008 r., doręczone w dniu 15 września 2008 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca Spółka Sp. z o.o. z siedzibą w L (zwana dalej Spółka) prowadzi działalność gospodarczą polegającą na nabywaniu od swoich dostawców z terenu UE oprogramowania, które następnie dystrybuuje wśród odbiorców na terenie kraju. Oczywiście Spółka z każdym ze swoich dostawców ma podpisaną odrębną umowę o długotrwałej współpracy handlowej, przy czym treść umów z poszczególnymi dostawcami nie jest taka sama. Jest to podyktowane inną polityką handlową prowadzoną przez każdego z dostawców. Można jednak stwierdzić, iż wszystkie umowy z poszczególnymi dostawcami mają pewne cechy wspólne. We wszystkich umowach zawarto wyraźne postanowienia, iż dostawca nie udziela Spółce jakiejkolwiek licencji związanej z nabywanymi egzemplarzami oprogramowania. Rola Spółki ma się sprowadzać do wyszukania ostatecznego nabywcy oprogramowania oraz przekazania mu w niektórych sytuacjach nośnika zawierającego oprogramowanie. Dopiero dostawca oraz ostateczny nabywca określony w umowach jako "użytkownik końcowy" (End User w oryginale) zawierają umowę licencyjną bez pośrednictwa Spółki. Należy jednak stwierdzić, iż Spółka nie otrzymuje żadnego wynagrodzenia o charakterze prowizyjnym z tytułu pośrednictwa za wyszukanie ostatecznego nabywcy. Wprost przeciwnie Spółka wypłaca wynagrodzenie dostawcy za nabyte oprogramowanie, następnie obciąża odpowiednio powiększonym wynagrodzeniem ostatecznego nabywcę. Innymi słowy ostateczny nabywca wypłaca wynagrodzenie Spółce, za określoną liczbę programów.

Zatem zarobek Spółki stanowi jego marża handlowa będąca różnicą pomiędzy wynagrodzeniem zapłaconym dostawcy a wynagrodzeniem, jakie zapłacił Spółce ostateczny nabywca. Zasadniczo w cyklu czynności, jakie składają się na dystrybucję oprogramowania od dostawcy do ostatecznego nabywcy z udziałem Spółki, można wyróżnić dwie czynności: sprzedaż oprogramowania przez dostawcę Spółce, a następnie odsprzedaż tego oprogramowania przez Spółkę użytkownikowi końcowemu.

Powyższy szablon znajduje swoje odzwierciedlenie w obiegu dokumentów. Dostawca wystawia fakturę, w której jako odbiorca wykazana jest Spółka, Spółka wystawia fakturę, w której jako odbiorca wskazany jest End User. Dodatkowo Spółka wystawia fakturę wewnętrzną z tytułu importu usług. Dodać przy tym należy, że na fakturach przedmiot sprzedaży jest określony w ten sposób, iż wskazana jest nazwa programu komputerowego oraz ilość egzemplarzy. Na fakturach nie jest wyodrębniona cena nośnika oraz cena wartości intelektualnej. Na fakturach zatem jest wskazana jedna cena. Niniejszy opis stanu faktycznego dotyczy wyłącznie programów przywożonych z państw członkowskich UE.

Samo fizyczne przekazanie oprogramowania pomiędzy Dostawcą a Spółką, oraz Spółką a ostatecznym nabywcą może przybrać następującą postać:

* dostawca przekazuje program komputerowy ostatecznemu nabywcy pocztą elektroniczną, bądź też umożliwiając ściągnięcie programu komputerowego przez użytkownika końcowego ze swojego portalu internetowego,

* dostawca przekazuje Spółce nośniki zawierające wersję demonstracyjną programu komputerowego wraz z instrukcjami obsługi oraz innymi materiałami w formie pisemnej, Spółka przekazuje te nośniki ostatecznemu nabywcy, a samo uaktywnienie programu komputerowego następuje poprzez wpisanie przez ostatecznego nabywcę hasła dostępu, które ostatecznemu nabywcy udostępnia dostawca bezpośrednio, czy to za pośrednictwem Spółki, czy też dzięki elektronicznej ingerencji dostawcy po wpisaniu hasła dostępu przez użytkownika końcowego na portalu dostawcy.

Dodać jeszcze należy, iż Spółka dostarcza ostatecznemu nabywcy aktualizację wcześniej nabytego oprogramowania (jego unowocześnione wersje), co jest oznaczone na fakturach wystawianych przez dostawcę (odbiorcą jest Spółka) oraz fakturach wystawianych przez Spółkę (odbiorcą jest użytkownik końcowy) jako usługa subskrypcji. Uaktualnione wersje już nabytego oprogramowania są przesyłane wyłącznie drogą elektroniczną.

Świadczone przez siebie usługi Spółka zaliczyła do PKWiU 52.48.13.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Zdaniem Wnioskodawcy.

Bez wątpienia w sytuacjach, w których czy to program komputerowy czy to jego uaktualnienie jest dostarczane w formie cyfrowej przez Internet do ostatecznego nabywcy, Spółka nie dokonuje wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów od dostawcy. Spółka nie dokonuje również dostawy towarów do użytkownika końcowego. Spółka bez wątpienia importuje i świadczy usługi. Zapis cyfrowy przesyłany łączami nie spełnia zawartej w art. 2 pkt 6 ustawy o podatku od towarów i usług definicji towaru. Zatem w przypadku oprogramowania przesyłanego po łączach w formie cyfrowej Wnioskodawca nie jest zobowiązany do składania informacji podsumowującej.

Powstaje jednak pytanie o rodzaj i charakter usług świadczonych przez Spółkę.

W pierwszej kolejności należy zadać pytanie czy wymienione wyżej usługi spełniają przesłanki definicji usług elektronicznych.

Zarówno w przypadku usługi subskrypcji oprogramowania jak i przekazania oprogramowania nie są spełnione przesłanki świadczenia usług elektronicznych. Zgodnie z art. 11 ust. 1 Rozporządzenia 1777/2005, które na mocy art. 2 pkt 26 ustawy o podatku od towarów i usług zawiera definicję legalną pojęcia usługi elektroniczne świadczenie tych usług jest zautomatyzowane i nie wymaga ingerencji człowieka, bądź jest ona niewielka. Jako przykład usługi elektronicznej można wskazać programy antywirusowe, gdzie powszechną praktyką jest automatyczne pobieranie "przez komputer" na bieżąco uaktualnionych wersji programów odpornych na nowe wersje wirusów. W odniesieniu do programów komputerowych czy ich uaktualnień przesyłanych via email można mieć wątpliwości, czy taka czynność stanowi usługę elektroniczną. Jeżeli element "elektroniczny" sprowadza się jedynie do przesłania programu via email, to będziemy mieli do czynienia z usługą jednak nie będzie to usługa elektroniczna. "Element elektroniczny" będzie się ograniczał jedynie do sposobu komunikacji pomiędzy usługodawcą a usługobiorcą. Taką wskazówkę zawiera art. 56 ust. 2 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r., zwaną dalej nową dyrektywą. Zatem jakkolwiek dostarczanie oprogramowania jest wymienione w przykładowym katalogu usług uznanych za elektroniczne, zawartym w art. 11 ust. 2 Rozporządzenia 1777/2005, to ze względu na niespełnienie generalnej definicji usługi elektronicznej, zawartej w art. 11 ust. 1 Rozporządzenia 1777/2005 nie można tej usługi uznać jako elektroniczną.

W tym miejscu należy również zadać pytanie, czy Spółka nie świadczy usług licencyjnych na rzecz ostatecznego nabywcy oraz czy nie dokonuje importu usługi licencyjnej od dostawcy oprogramowania w związku z dystrybucją subskrypcji uaktualnień oprogramowania oraz dystrybucją samego oprogramowania przesyłanego łączami.

Każda z zawartych przez Spółkę umów z dostawcami zawiera precyzyjne postanowienia wykluczające zarówno możliwość udzielenia przez Spółkę licencji ostatecznemu nabywcy jak i domniemanie otrzymania licencji od dostawcy związanej z nabywanym oprogramowaniem.

Dopiero dostawca oraz końcowy użytkownik dokonują czynności prawnej obejmującej udzielenie licencji. Ta czynność prawna jednak jest dokonana bez udziału Spółki. Należy również przypomnieć, iż w polskiej ustawie o podatku od towarów i usług nie został zawarty odpowiednik przepisu art. 28 nowej Dyrektywy (art. 6 ust. 4 starej VI Dyrektywy) pozwalający na uznanie, iż Wnioskodawca nabył usługę licencyjną od dostawcy i następnie sam świadczył ją ostatecznemu nabywcy. Okoliczności te świadczą o tym, iż Spółka nie dokonuje importu usług licencyjnych w związku z nabywaniem oprogramowania przesyłanego po łączach. Jednakże ze względu na okoliczność, iż bez wątpienia Spółce przyznane zostało przez dostawcę prawo do dystrybucji oprogramowania na terenie kraju, to zdaniem Spółki jest udzielana jej przez dostawcę licencja na dystrybucję oprogramowania na terenie kraju. Oczywiście Spółka z tego tytułu nie płaci dodatkowego wynagrodzenia. Zatem usługa ta jako nieodpłatna nie jest, zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, czynnością podlegającą opodatkowaniu.

Reasumując Spółka otrzymując od dostawcy, czy też dostarczając użytkownikowi końcowemu oprogramowanie w formie cyfrowej pocztą elektroniczną czy też w inny sposób po łączach nie dokonuje wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów oraz dostawy towarów na terenie kraju. Spółka importuje i świadczy usługi opodatkowane na zasadach ogólnych. Nie są to bowiem zarówno usługi elektroniczne jak i usługi licencyjne.

Większe wątpliwości budzą pozostałe sytuacje opisane w stanie faktycznym, w których dostawca przekazuje Spółce nośniki zawierające wersję demonstracyjną programu komputerowego wraz z instrukcjami obsługi oraz innymi materiałami w formie pisemnej. Spółka przekazuje te nośniki użytkownikowi końcowemu a samo uaktywnienie programu komputerowego następuje po aktywacji przez dostawcę za pomocą Internetu, bądź poprzez wpisanie hasła udostępnionego via Internet użytkownikowi końcowemu przez Spółkę lub bezpośrednio przez dostawcę. Należy jednak stwierdzić, iż i tutaj mamy do czynienia z importem i świadczeniem usług. Po pierwsze, sprzecznym z zasadą racjonalnego ustawodawcy byłoby kwalifikowanie tego samego programu komputerowego raz jako usługę, raz jako towar, w zależności od tego w jaki sposób jest on przekazywany klientowi. Trudne byłoby zatem traktowanie tego samego programu jako towar, jeśli jest on zapisany na fizycznym nośniku np. CD ROM, który jest przekazywany użytkownikowi końcowemu, bądź jako usługę, jeżeli jest on przekazywany w zapisie cyfrowym via Internet. Bez wątpienia jako usługę należy traktować dostarczenie programu komputerowego lub jego uaktualnienia przez Internet. Tak samo winno się traktować dostarczenie programu komputerowego na nośniku a sam nośnik i pozostałe materiały w formie pisemnej należy traktować jako materiały potrzebne do świadczenia usługi, jeżeli ich dostawa nie jest wyodrębniona "przez dostawcę". Po drugie należy pamiętać, iż program komputerowy jest tylko zapisem cyfrowym, który zawsze będzie traktowany na gruncie podatków dochodowych jako wartość niematerialna i prawna. Trudno, aby taki zapis cyfrowy traktować jako towar. Zatem należy stwierdzić, iż przekazanie programu komputerowego niezależnie od jego formy należy traktować jako usługę. Należy przy tym dodać, iż nie jest to usługa elektroniczna. Nie są spełnione jakiekolwiek warunki wynikające z treści art. 11 ust. 1 Rozporządzenia 1777/2005.

Nie mamy do czynienia ze świadczeniem usługi za pomocą Internetu lub sieci elektronicznej, która byłaby zautomatyzowana, wymagająca niewielkiego udziału człowieka. Drogą elektroniczną udostępniany jest jedynie kod dostępu, co oznacza wyłącznie, iż za pomocą Internetu kontaktują się usługobiorca i usługodawca. Jakkolwiek w przykładowych wyliczeniach usług elektronicznych zawartych w art. 11 ust. 2 Rozporządzenia 1777/2005 oraz załączniku nr II do nowej Dyrektywy wskazano dostawę oprogramowania, to nie oznacza to, iż podatnik świadczy usługę elektroniczną. Taka usługa musi spełniać wymogi definicji wskazanej w art. 11 ust. 1 Rozporządzenia. Nie jest to również usługa licencyjna. Jak wskazano powyżej, umowy pomiędzy Spółką a Dostawcą zawierają wyraźne postanowienia, w których Spółce nie jest udzielana jakakolwiek licencja związana z nabywanym do odsprzedaży oprogramowaniem. Co więcej Spółce nie jest przyznawane również prawo do udzielania sublicencji ostatecznemu nabywcy. Faktury wystawiane przez Dostawców nie zawierają w swojej specyfikacji informacji, iż Wnioskodawca został obciążany wynagrodzeniem za udzielenie licencji. Wprost przeciwnie jest on wyraźnie obciążany wynagrodzeniem za dostawę określonej ilości sztuk nośników zawierających oprogramowanie. Można jednak mówić o licencji pozwalającej na dystrybucję oprogramowania udzielonej przez Dostawcę, jednak nie jest obciążana wynagrodzeniem i jako taka nie jest przedmiotem opodatkowania. Reasumując należy stwierdzić, iż w opisanym stanie faktycznym, Spółka świadczy wyłącznie usługi, które nie są usługami elektronicznymi, bądź usługami udzielania licencji. Zatem Wnioskodawca nie jest zobowiązany do składania informacji podsumowujących.

W dniu 6 października 2008 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie wydał interpretację indywidualną nr IPPP1/443-1293/08-4/GD stwierdzając, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 25 czerwca 2008 r. (data wpływu 7 lipca 2008 r.) jest nieprawidłowe. W dniu 27 października 2008 r. do tut. Organu wpłynęło wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, zaś odpowiedzi na ww. wezwanie udzielono pismem z dnia 21 listopada 2008 r. nr IPPP1/443-1293/08-6/GD (doręczone 27 listopada 2008 r.). Na przedmiotową interpretację Strona złożyła skargę, w której wniosła o jej uchylenie (data wpływu 29 grudnia 2008 r.). Wyrokiem z dnia 5 maja 2009 r. sygn. akt I SA/Łd 68/09 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi uchylił zaskarżoną interpretację.

W świetle obowiązującego stanu prawnego - biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 5 maja 2009 r. sygn. akt I SA/Łd 68/09 - stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) - zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają:

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (art. 7 ust. 1 ww. ustawy). Towarami - stosownie do art. 2 ust. 6 ustawy o VAT - są rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Zgodnie z art. 74 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (tekst jedn. Dz. U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631 z późn. zm.) program komputerowy podlega ochronie jak utwór literacki. Z kolei utworem podlegającym ochronie - na podstawie art. 1 ust. 1 cyt. ustawy - jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia.

W świetle zacytowanych powyżej przepisów program komputerowy jest utworem będącym przedmiotem ochrony prawa autorskiego. Z tego względu nie może być uznany za rzecz w rozumieniu ustawy o VAT. Skoro więc program komputerowy nie jest rzeczą, to nie może być towarem, gdyż zgodnie z art. 2 pkt 6 ustawy o VAT towarem jest rzecz ruchoma. Zatem, nie będąc towarem program komputerowy nie może być przedmiotem nabycia ani dostawy, bowiem te pojęcia dotyczą wyłącznie towarów.

Przytoczyć w tym miejscu należy treść art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, zgodnie z którym świadczeniem usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, jest każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Przez import usług natomiast - stosownie do art. 2 pkt 9 cyt. ustawy o VAT - należy rozumieć świadczenie usług, z tytułu wykonania których podatnikiem jest usługobiorca, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4. Zgodnie zaś z art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące usługobiorcami usług świadczonych przez podatników nieposiadających siedziby, stałego miejsca prowadzenia działalności lub stałego zamieszkania albo pobytu na terytorium kraju.

Uznać zatem należy, iż czynności wykonywane przez Spółkę, na gruncie cyt. ustawy o VAT, są świadczeniem usług.

Z przedstawionego przez Wnioskodawcę opisu stanu faktycznego wynika, że Spółka prowadzi działalność gospodarczą polegającą na nabywaniu od swoich dostawców z terenu UE oprogramowania, które następnie dystrybuuje wśród odbiorców na terenie kraju. We wszystkich umowach zawarto wyraźne postanowienia, iż dostawca nie udziela Wnioskodawcy jakiejkolwiek licencji związanej z nabywanymi egzemplarzami oprogramowania. Wnioskodawca wypłaca wynagrodzenie dostawcy za nabyte oprogramowanie, następnie obciąża odpowiednio powiększonym wynagrodzeniem ostatecznego nabywcę. Innymi słowy ostateczny nabywca wypłaca wynagrodzenie Spółce, za określoną liczbę programów. W cyklu czynności jakie składają się na dystrybucję oprogramowania od dostawcy do ostatecznego nabywcy z udziałem Wnioskodawcy, można wyróżnić dwie czynności: sprzedaż oprogramowania przez dostawcę Spółce, a następnie odsprzedaż tego oprogramowania przez Spółkę użytkownikowi końcowemu. Samo fizyczne przekazanie oprogramowania w takiej transakcji może przybrać następującą postać: dostawca przekazuje program komputerowy ostatecznemu nabywcy pocztą elektroniczną bądź też umożliwiając ściągnięcie programu komputerowego przez użytkownika końcowego ze swojego portalu internetowego. Dostawca wystawia fakturę, w której jako odbiorca wykazany jest Wnioskodawca, ten zaś wystawia fakturę, w której jako odbiorca wskazany jest odbiorca ostateczny. Dodatkowo Spółka wystawia fakturę wewnętrzną z tytułu importu usług. Na fakturach przedmiot sprzedaży jest określony w ten sposób, iż wskazana jest nazwa programu komputerowego oraz ilość egzemplarzy. Na fakturach nie jest wyodrębniona cena nośnika oraz cena wartości intelektualnej. Na fakturach zatem jest wskazana jedna cena. Świadczone przez siebie usługi Spółka zaliczyła do PKWiU 52.48.13 - usługi w zakresie handlu detalicznego komputerami oraz oprogramowaniem standardowym.

Biorąc pod uwagę przedstawiony stan faktyczny oraz powołane powyżej przepisy należy stwierdzić, iż w przedmiotowej sprawie (nabycie i sprzedaż programów komputerowych oraz uaktualnień do tych programów) Wnioskodawca importuje i świadczy usługi opodatkowane na zasadach ogólnych.

W przedmiotowej sprawie należy mieć także na względzie sytuacje, w których Wnioskodawca otrzymuje od dostawcy nośniki zawierające wersję demonstracyjną programu komputerowego wraz z instrukcjami obsługi oraz innymi materiałami w formie pisemnej, Spółka przekazuje te nośniki użytkownikowi końcowemu, zaś samo uaktywnienie programu komputerowego następuje po aktywacji przez dostawcę za pomocą Internetu, poprzez wpisanie hasła udostępnionego przez Internet użytkownikowi końcowemu przez Wnioskodawcę lub poprzez dostawcę. Również w tym przypadku mamy do czynienia z importem i świadczeniem usług.

Reasumując, powołane powyżej przepisy w konfrontacji z przedstawionym we wniosku stanem faktycznym prowadzą do wniosku, iż dokonując nabycia i sprzedaży programów komputerowych oraz uaktualnień do tych programów Wnioskodawca importuje i świadczy usługi opodatkowane na zasadach ogólnych. Skoro zaś nie dochodzi do wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów ani do wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, Spółka nie ma obowiązku składać w urzędzie skarbowym informacji podsumowujących, o których mowa w cyt. powyżej art. 100 ustawy o VAT.

Odnosząc się zaś do drugiej kwestii podjętej w złożonym wniosku, tj. w zakresie zadanego pytania: "Jeśli dokonane czynności należy ocenić jako świadczenie i import usług powstaje pytanie, jakiego rodzaju są to usługi...", stosownie do art. 14c § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Mając powyższe na względzie stanowisko Wnioskodawcy w zakresie przedstawionego stanu faktycznego należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.