IPPP1/443-1279/13-4/MPe

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że Pana stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 14 października 2013 r. (data wpływu 18 października 2013 r.) uzupełnionym pismem z dnia 27 grudnia 2013 r. (data wpływu 30 grudnia 2013 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 18 grudnia 2013 r. (skutecznie doręczone 23 grudnia 2013 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży gruntu - jest prawidłowe.

W dniu 18 października 2013 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży gruntu. Wniosek uzupełniony został pismem z dnia 27 grudnia 2013 r., złożonym w dniu 27 grudnia 2013 r. (data wpływu 30 grudnia 2013 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie organu z dnia 18 grudnia 2013 r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

W 1987 r. Wnioskodawca nabył nieruchomość rolną w celu prowadzenia działalności rolniczej. Poza gospodarstwem rolnym Wnioskodawca nie prowadził żadnej innej działalności gospodarczej. Nieruchomość ta została nabyta nie w celu odsprzedaży, ale w celu prowadzenia gospodarstwa rolnego. Taki stan faktyczny trwał przez ponad 20 lat. Warto zaznaczyć, że przez okres blisko 15 ostatnich lat Wnioskodawca pracował zawodowo na podstawie umów o pracę i umów zlecenia, a płody rolne uzyskiwane z gospodarstwa były wykorzystywane na własne potrzeby. Od roku ze względu na przebyte dwa zawały Wnioskodawca nie prowadzi już gospodarstwa rolnego. Obecnie Wnioskodawca przebywa na rencie zdrowotnej przyznanej przez KRUS na okres 2 lat.

Posiadana nieruchomość, w planie zagospodarowania przestrzennego uchwalonym w maju bieżącego roku została przeznaczona pod zabudowę mieszkaniową, jednorodzinną wolnostojącą rezydencjonalną. Obecnie z uwagi na wiek oraz przebyte choroby Wnioskodawca zamierza podzielić posiadaną nieruchomość rolną na działki o powierzchni od 1000 m2 do 2000 m2 i przeznaczyć je do sprzedaży. Wnioskodawca zaznacza, że w celu realizacji zamierzonego działania podjął czynności zmierzające do dokonania podziału geodezyjnego wskazanych działek.

W uzupełnieniu do wniosku Wnioskodawca wskazał, że za wyjątkiem dokonania czynności zmierzających do geodezyjnego podziału posiadanej nieruchomości na działki oraz wytyczenie dróg wewnętrznych co jest ściśle związane z wydzieleniem działek (co zostało przedstawione we wniosku) nie podejmował ani nie będzie podejmował żadnych czynności wymagających zaangażowania własnych środków finansowych zmierzających do podniesienia wartości gruntu w tym np. ogrodzenia terenu, uzbrojenia terenu, uzyskania decyzji o warunkach zabudowy dla sprzedawanych działek. Ponadto Wnioskodawca nie występował o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego terenu.

Wnioskodawca nie podejmował ani nie będzie podejmował przed sprzedażą aktywnych działań marketingowych w zakresie obrotu nieruchomościami wykraczającymi poza zwykłe formy ogłoszenia mające na celu dokonanie sprzedaży przedmiotowej nieruchomości.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy okazjonalna sprzedaż majątku własnego (gruntu pierwotnie będącego gospodarstwem rolnym podzielonym na działki), który nie został nabyty w celu dalszej odsprzedaży jest opodatkowana podatkiem VAT.

2. Czy sprzedaż działek (pierwotnie wchodzących w skład gospodarstwa rolnego używanych do działalności rolniczej) które w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego przeznaczone zostały pod zabudowę mieszkaniową jest obciążone podatkiem VAT w sytuacji gdy sprzedaż nie jest prowadzona w ramach działalności gospodarczej, i czy w takim przypadku do ceny powinien być doliczony podatek VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535) dalej ustawa o VAT, opodatkowaniu podlega m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Pojęcie towaru zostało zdefiniowane w art. 2 pkt 6 ustawy, zgodnie, z którym przez towary należy rozumieć rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Od 1 maja 2004 r. grunt jest towarem w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów na terytorium kraju. Dostawą towarów jest w świetle art. 7 ust. 1 ustawy o VAT przeniesienie prawa do rozporządzania rzeczą jak właściciel. Pozostaje zatem ustalić, czy sprzedawca działki jest podatnikiem rzeczonego podatku. Nie ulega wątpliwości, że opodatkowanie podatkiem od towarów i usług uzależnione jest również od objęcia osoby dokonującej czynności mieszczącej się w zakresie przedmiotowym podatku zakresem podmiotowym tej daniny. Konieczne jest więc stwierdzenie, czy wspomniany sprzedawca prowadzi działalność gospodarczą. Zgodnie bowiem z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT podatnikami są osoby wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą. Ważne jest przy tym to, czy sam akt sprzedaży działki jest dokonywany w ramach rzeczonej działalności gospodarczej.

Zawarta w ustawie o VAT definicja działalności gospodarczej odwołuje się do swoistego kryterium przedmiotowo - podmiotowego. Wskazanie określonych podmiotów ma jednak - jak się wydaje - służyć jedynie odniesieniu do pewnego katalogu przedmiotowego. Za działalność gospodarczą będzie można zatem uznać pewien zorganizowany ciąg czynności wykonywanych przez typowego producenta czy handlowca. Osoba, która angażuje się w prowadzenie takich czynności, może być uznana za prowadzącą działalność gospodarczą, a w konsekwencji może zostać objęta zakresem podmiotowym podatku od towarów i usług.

Trudno uznać wyprzedaż swojego majątku, nawet gdyby wiązała się z powtarzaniem pewnych czynności, za działalność gospodarczą. Osoba, która dokonuje takiej czynności nie jest handlowcem w znaczeniu wynikającym z języka potocznego. Zgodnie z "Małym słownikiem języka polskiego" handlowiec to specjalista w dziedzinie handlu; pracownik przedsiębiorstw handlowych, kupiec. Nie można przy tym zapominać o tym, że poprzez podatek od towarów i usług prawodawca zmierza do obciążenia daniną publiczną działalności gospodarczej, a nie transakcji indywidualnych o charakterze prywatnym.

W literaturze przedmiotu wskazuje się również, że jeśli dana działalność ma zostać uznana za handlową, to zamiar sprzedaży towaru powinien ujawnić się w momencie jego nabycia. Zarówno nabycie, jak i odsprzedaż towaru powinny odbywać się w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Nie każde zresztą nabycie towaru, nawet z zamiarem odsprzedaży, można postrzegać jako prowadzone w ramach działalności gospodarczej. Nabycie działki przez podmiot nieprowadzący działalności gospodarczej (a w każdym razie nabycie poza tą działalnością) z założeniem, że w bliżej nieokreślonej przyszłości działka ta zostanie sprzedana, jeśli ceny ukształtują się w sposób atrakcyjny dla danego podmiotu, trudno byłoby określić jako składnik działalności handlowca. Handlowcy mogą mieć niemalże identyczne cele, aby ich działalność miała jednak jakikolwiek sens, muszą oni zmierzać do uzyskania pewnej powtarzalności czynności oraz pewnego stopnia ich zorganizowania. W przeciwnym wypadku należałoby stwierdzić, że podatnikiem jest każda osoba fizyczna, która nabywa działkę budowlaną jako swoisty środek tezauryzacji - z góry zakłada jej sprzedaż w perspektywie dziesięciu czy dwudziestu lat oraz podjęcie wszelkich działań nastawionych na uzyskanie w przyszłości maksymalnej kwoty z tytułu ceny. Działanie takie jest natomiast jedynie wykonywaniem uprawnień wynikających z prawa własności. Gdyby jednak konsekwentnie przypisywać takiej osobie status podatnika, należałoby pamiętać też o tym, że mogłaby ona korzystać z prawa do odliczenia.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Tak, więc opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają tylko takie czynności, które są dokonywane przez podatników prowadzących działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Dostawa gruntów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wtedy, gdy dokonywana jest przez podmiot mający status podatnika, dodatkowo działający w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji sprzedaży.

Tematyka związana z przedmiotem sporu zaistniałym w niniejszej sprawie była już wielokrotnie przedmiotem rozważań sądów administracyjnych. Znalazła ona również swoje odbicie w wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: "ETS") z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10 Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10), oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10). W wyroku tym ETS zawarł następujące tezy:

1. Dostawę gruntu przeznaczonego pod zabudowę należy uznać za objętą podatkiem od wartości dodanej na podstawie prawa krajowego państwa członkowskiego, jeżeli państwo to skorzystało z możliwości przewidzianej w art. 12 ust. 1 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, zmienionej dyrektywą Rady 2006/138/WE z dnia 19 grudnia 2006 r., niezależnie od częstotliwości takich transakcji oraz od kwestii, czy sprzedawca prowadzi działalność producenta, handlowca lub usługodawcy, pod warunkiem że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności.

2. Osoby fizycznej, która prowadziła działalność rolniczą na gruncie nabytym ze zwolnieniem z podatku od wartości dodanej i przekształconym w skutek zmiany planu zagospodarowania przestrzennego niezależnej od woli tej osoby w grunt przeznaczony pod zabudowę, nie można uznać za podatnika podatku od wartości dodanej w rozumieniu art. 9 ust. 1 i art. 12 ust. 1 dyrektywy 2006/112, zmienionej dyrektywą 2006/138, kiedy dokonuje ona sprzedaży tego gruntu, jeżeli sprzedaż ta następuje w ramach zarządu majątkiem prywatnym tej osoby.

3. Natomiast jeżeli osoba ta w celu dokonania wspomnianej sprzedaży podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi dyrektywy 2006/112, zmienionej dyrektywą 2006/138, należy uznać ją za podmiot prowadzący "działalność gospodarczą" w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od wartości dodanej.

4. Okoliczność, iż osoba ta jest "rolnikiem ryczałtowym" w rozumieniu art. 295 ust. 1 pkt 3 dyrektywy 2006/112, zmienionej dyrektywą 2006/138, jest w tym zakresie bez znaczenia.

W uzasadnieniu orzeczenia ETS zastrzegł m.in., że w wypadku stwierdzenia, że Rzeczpospolita Polska nie skorzystała z możliwości przewidzianej w art. 12 ust. 1 dyrektywy 2006/112/WE, należy zbadać, czy transakcje będące przedmiotem sporu w postępowaniach głównych podlegają opodatkowaniu na podstawie art. 9 ust. 1 dyrektywy 2006/112/WE, czyli będącego jego odpowiednikiem w Polsce art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

Mając na uwadze tezy płynące z powołanego wyżej orzeczenia Trybunału, w pierwszej kolejności należy zastanowić się, czy do prawa polskiego został transponowany art. 12 ust. 1 dyrektywy 2006/112/WE. W przypadku zaś uzyskania odpowiedzi negatywnej ustalić, czy w danej sprawie dostawa realizowała dyspozycje zawarte w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT. Kwestia transpozycji art. 12 ust. 1 dyrektywy była przedmiotem rozważań innych składów Naczelnego Sądu Administracyjnego. Wątpliwości co do prawidłowości implementacji w ramach ustawy o podatku od towarów i usług wskazywał już NSA w wyroku składu siedmiu sędziów z 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07, który wprawdzie uznał, że realizacja opcji określonej w art. 4 ust. 3 VI dyrektywy nastąpiła w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, lecz uczyniono to w sposób wysoce niedoskonały i budzący wątpliwości interpretacyjne (rozważania dotyczyły co prawda art. 4 ust. 3 VI dyrektywy, a nie art. 12 ust. 1 dyrektywy 2006/112/WE). Natomiast w wyroku NSA z dnia 18 października 2011 r. (sygn. akt I FSK 1536/10) oraz z dnia 10 listopada 2011 r. (sygn. akt I FSK 1668/11), wskazano na brak w ustawie z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów usług unormowań, które w sposób jasny i precyzyjny wskazywałyby na fakt transpozycji do tej ustawy możliwości (opcji) określonej w art. 12 ust. 1 i ust. 3 dyrektywy 2006/112/WE (poprzednio art. 4 ust. 3 VI dyrektywy), co do uznania za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością gospodarczą, w zakresie pojedynczej dostawy terenu budowlanego.

W tym zakresie pomocne są tezy zawarte w wymienionym już wyroku NSA sygn. akt I FPS 3/07 oraz następujących po tym wyroku orzeczeniach NSA (chociażby wyrok z dnia 27 października 2009 r., sygn. akta FSK 1043/08), wskazujące na kryteria, jakimi należy kierować się przy odróżnianiu przypadków związanych z działalnością gospodarczą od tych dotyczących zarządu majątkiem prywatnym.

Za kluczowe dla ustalenia charakteru działań skarżącego uznać zatem należy takie elementy jak stopień jego aktywności w zakresie obrotu nieruchomościami, który wskazuje, że angażuje on środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w ramach prowadzenia działalności gospodarczej (wyrok NSA z 10 listopada 2011 r., sygn. akt I FSK 1668/11).

Nie jest działalnością handlową sprzedaż majątku osobistego (prywatnego), który nie został nabyty w celach odsprzedaży (w celach handlowych), lecz spożytkowania w celach prywatnych. Liczba i zakres transakcji sprzedaży gruntów nie może stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem opodatkowania, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą (tak wskazał ETS w wyroku z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10). Bez znaczenia, jak orzekł ETS, jest też okoliczność, iż osoba ta jest "rolnikiem ryczałtowym" w rozumieniu dyrektywy 2006/112.

Natomiast dla ustalenia zawodowego profilu działalności istotne będą takie okoliczności, jak ewentualne uzbrojenie terenu, wydzielenie dróg wewnętrznych oraz działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykle formy ogłoszenia. Wskazywać mogą one bowiem na aktywność w zakresie obrotu nieruchomościami, przybierającą formę zawodową (profesjonalną), a w konsekwencji zorganizowaną.

Na taki rodzaj działalności wskazywać mogą także takie działania, jak uzyskanie przed sprzedażą decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, zwłaszcza w sytuacji, gdy sprzedawca jest już podatnikiem w zakresie usług budowlanych, developerskich, czy innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze.

A zatem za słuszne należy uznać stanowisko zaprezentowane w powołanym już wyroku NSA I FSK 1668/11, że przyjęcie, iż dana osoba fizyczna sprzedając działki budowlane działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec), wymaga uprzedniego ustalenia, że jej działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną), czyli stałą (powtarzalność czynności i zamiar wykazany obiektywnymi dowodami ich kontynuacji), a w konsekwencji zorganizowaną, przesłanka "stałości" działalności gospodarczej wynika z porównania art. 9 i art. 12 dyrektywy 2006/112/WE, gdyż skoro art. 12 wprowadza, jako zasadę szczególną, możliwość uznania za podatnika także podmiotów wykonujących działalność gospodarczą w sposób sporadyczny (okazjonalny), to oznacza, iż zasadą ogólną jest, by działalność gospodarcza musiała być wykonywana w sposób ciągły. (Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 9 marca 2012 r. sygn. I FSK 1796/11). Przyjęcie, iż dana osoba fizyczna sprzedając działki budowlane działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą wymaga uprzedniego ustalenia, że jej działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową i zorganizowaną, stanowiąc o "stałości" działalności gospodarczej". Analogicznie wywiódł Naczelny Sąd Administracyjny w wyrokach sygnatury akt I FSK 1695/11, FSK 1732/11 wskazując iż "Obrót działkami wyodrębnionymi z gospodarstwa rolnego nie podlega VAT, jeśli ich właściciel nie czyni z niego biznesu."

Dla ustalenia, czy osoba dokonująca transakcji sprzedaży jest podatnikiem podatku od towarów i usług, ważnym jest stwierdzenie, że prowadzi ona działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy o VAT. Niezbędnym do uznania dostawy towarów za działalność gospodarczą jest, aby w momencie jej dokonania podatnik miał zamiar dokonywać czynności wielokrotnie, a wykorzystywane przy niej towary, nabyte zostały w celu "spożytkowania" ich przy tej czynności. W wyroku z dnia 27 maja 1997 r. SA/Rz 81/96 stwierdzono iż "... nie każda sprzedaż rzeczy ruchomych - dokonana we własnym imieniu i na własny rachunek - podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, ale tylko taka, która była jedynym celem uprzedniego ich nabycia...". Podobna teza postawiona została w Wyroku Sądu Najwyższego z dnia 13 grudnia 2002 r. III RN 23/01.

W niniejszej sprawie całokształt okoliczności wskazuje, że Wnioskodawca nabył grunt w celu prowadzenia działalności rolniczej i nie był on nabyty w celu ich zbycia. Czynności te nie mogą być uznane za działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Podobnie Pierwszy Urząd Skarbowy w Opolu w informacji o zakresie stosowania prawa podatkowego z dnia 21 czerwca 2005 r. Sygnatura PP-II-005/28/BG/05.

Dodatkowo trzeba wskazać, iż zamiar częstotliwości prowadzenia działalności gospodarczej należy tutaj rozumieć jako chęć wielokrotnego i zamierzonego, a nie jednorazowego wykonywania określonych czynności. Zatem jako działalność gospodarcza w tych warunkach mogłaby zostać potraktowana taka czynność, która polegałaby na nabyciu gruntu i dalszej odsprzedaży. Jeżeli podatnik dokonuje sprzedaży prywatnego majątku (np. gruntu budowlanego, nieruchomości rolnej przeznaczonej pod zabudowę) i nie zmierza do nadania im stałego (zorganizowanego) charakteru, a towary te nie były nabywane jedynie w celu ich zbycia - czynności te nie mogą być uznane za działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT. W przedstawionym stanie faktycznym brakuje podstawy do uznania, że przedmiotowa dostawa ma charakter jednej z wielu czynności i będzie w przyszłości wykonywana w sposób częstotliwy z uwzględnieniem majątku nabytego w celu dalszej odsprzedaży, ponieważ w dalszym ciągu jest to sprzedaż majątku własnego nie nabytego w celu dalszej odsprzedaży.

W związku z powyższym dostawa ta nie jest dokonywana w ramach działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy, a co za tym idzie nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdyż nie jest objęta zakresem podmiotowym ustawy. W podobnej sprawie wypowiedział się Drugi Urząd Skarbowy w Katowicach w postanowieniu w sprawie interpretacji prawa podatkowego z dnia 16 sierpnia 2005 r. Sygnatura PP/443-115/82315/2005. Ponadto konieczne w tych warunkach wydaje się przytoczenie treści postanowienia w sprawie interpretacji prawa podatkowego z dnia 14 kwietnia 2005 r. przez Urząd Skarbowy Poznań Grunwald. Sygnatura BP/443-40/05 "Wobec powyższego zakresem niniejszej ustawy nie będzie objęta dostawa działek realizowana przez rolników, które powstały w wyniku przekształcenia gruntów rolnych stanowiących ich majątek osobisty. Należy jednak podkreślić, iż w przypadku gdy czynności te będą wykonywane w okolicznościach wskazujących na zamiar prowadzenia działalności gospodarczej w ramach obrotu gruntami budowlanymi (w przypadku gdy nastąpi sprzedaż działki w tym celu nabytej), wówczas rolnik staje się podatnikiem podatku od towarów i usług z chwilą dokonania transakcji, a sprzedaż należy opodatkować podstawową stawką podatku. Biorąc pod uwagę cytowany powyżej stan faktyczny organ podatkowy stwierdza, iż w przedmiotowym przypadku sprzedaż przez rolnika wydzielonych działek z majątku prywatnego (będącego w posiadaniu wnioskodawcy od 1978 r.) przeznaczonych pod budownictwo mieszkaniowe nie będzie podlegała podatkowi od towarów i usług".

Status i charakter, w jakim działa podmiot dokonujący dostawy towarów lub świadczenia usług decydują o opodatkowaniu danej czynności, ETS w orzeczeniu w sprawie C-291/92 pomiędzy Finanzamt Ulzen a Dieter Armbrecht stwierdził w analogicznym zagadnieniu: "Jeżeli podatnik w rozumieniu art. 2 (1) VI Dyrektywy sprzedaje majątek, którego część przeznaczył na cele inne niż związane z prowadzoną działalnością i którą to część zarejestrował na potrzeby osobiste, w odniesieniu do sprzedaży tej części nie występuje on jako podatnik, transakcja taka nie podlega zatem opodatkowaniu podatkiem VAT". Podobnie jest w omawianej tutaj sprawie, w której osoba pozbywa się własności wcześniej nabytej nieruchomości, która nigdy nie była związana z jakąkolwiek działalnością.

Natomiast w orzeczeniu w sprawie C-142/99 pomiędzy Floridiane SA i Berinwest SA a Państwem Belgijskim ETS stwierdził: "Ze względu na to że art. 2 (1) Dyrektywy wyłącza z zakresu stosowania VAT transakcje, w których podatnik nie występuje w takim charakterze (w charakterze podatnika), transakcje dotyczące pożyczek (...) podlegają VAT jedynie w sytuacji gdy stanowią działalność gospodarczą podmiotu w rozumieniu art. 4 (2) VI Dyrektywy bądź stanowią bezpośrednie stałe i konieczne rozszerzenie działalności opodatkowanej niewynikającej bezpośrednio z tej działalności".

Konstrukcja podatku od wartości dodanej nakazuje podatnikowi odprowadzenie podatku, ale również umożliwia dokonanie podatnikowi odliczenia podatku przy nabyciu towaru. Zatem dla podatnika podatku od wartości dodanej jest on ekonomicznie obojętny. Natomiast w omawianej tutaj sprawie rolnik nie miał możliwości dokonania odliczenia natomiast zgodnie z wydaną interpretacją jest zobowiązany do odprowadzenia podatku należnego od sprzedaży. Tym samym tego rodzaju interpretacja jest niezgodna z zasadami prawa wspólnotowego.

Zatem prowadzona przez rolnika dostawa działek budowlanych powstałych w wyniku przekształcenia na tereny budowlane gruntów rolnych stanowiących majątek osobisty rolnika, nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT. Aby dostawa gruntu budowlanego podlegała opodatkowaniu tym podatkiem musi być dokonana przez podatnika podatku VAT w ramach prowadzonej samodzielnie działalności gospodarczej, a grunt musi wchodzić w skład majątku firmy lub okoliczności jego nabycie wskazują, iż nabycie nastąpiło w celu dalszej odsprzedaży. Zatem rolnik uzyska status podatnika VAT, gdy dokona dostawy gruntów budowlanych w okolicznościach wskazujących na zamiar prowadzenia działalności w zakresie obrotu terenami budowlanymi, tj. sprzeda działki budowlane wytyczone na terenach rolnych lub budowlanych w tym celu nabytych.

W tym zakresie należy odwołać się do wyroku ETS z dnia 26 września 1996 r. w sprawie C-230/94 Renate Enkler v. Finanzamt Homburg (orzeczenie wstępne) w którym wskazano, (...) że wynajem majątku rzeczowego stanowi wykorzystanie tego majątku, które należy zaklasyfikować jako działalność gospodarczą w rozumieniu artykułu 4 (2) VI Dyrektywy, jeśli jej celem jest stałe uzyskiwanie dochodu z wynajmu. Ustalenie, czy wynajem majątku rzeczowego w postaci np. przyczepy kempingowej odbywa się w celu uzyskiwania stałego dochodu w rozumieniu artykułu 4 (2) zdanie drugie, należy do kompetencji sądu krajowego, który ocenia wszystkie okoliczności sprawy (...) (opubl. LEX nr 83920). Zdaniem ETS, działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym.

Zdaniem komentatorów zarówno z art. 4 ust. 3 VI Dyrektywy, art. 12 ust. 1 Dyrektywy 2006/112 (obow. od 1 stycznia 2007 r.), jak i z art. 15 ust. 2 VATU wynika, że okazjonalność (sporadyczność) czynności, względnie jednorazowe ich wykonywanie, tworzy z danej osoby podatnika wyłącznie w przypadku gdy te okazjonalnie lub jednorazowo wykonywane czynności są czynnościami wykonywanymi w związku z działalnością producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalności osób wykonujących wolne zawody; ww. akty prawne nie pozwalają na opodatkowanie czynności, choćby mogła być ona zdefiniowana jako dostawa towarów lub świadczenie usług w rozumieniu art. 7 i 8 VATU, jeżeli nie jest ona wykonywana w ramach działalności producentów, handlowców, usługodawców. (Tomasz Michalik, glosa do wyroku WSA z 20 października 2006 r. w sprawie I SA/Wr 630/06; opubl. Jurysdykcja Podatkowa, Nr 2/2007, strona 66; również Janusz Zubrzycki w: Leksykon VAT 2006; VI Dyrektywa VAT. komentarz, pod red. Krzysztofa Sachsa, Wydawnictwo C.H. Beck, Warszawa 2004; por. również Adam Bartosiewicz i Ryszard Kubacki, VAT. Komentarz, Zakamycze, 2004, Wojciech Maruchin, VAT. Komentarz, Dom Wydawniczy ABC, 2005, Hanna Lubińska, Paweł Małecki, Ustawa VAT. Komentarz 2005, PAR S.A., W-wa, 2005).

Wskazać należy, że w rozpoznawanej sprawie strona nabyła przedmiotowe działki budowlane do majątku osobistego i w związku z ich nabyciem nie dokonywała odliczenia podatku naliczonego. Sprzedaż (dostawa) gruntu podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług dopiero od 1 maja 2004 r. Konstrukcja podatku od towarów i usług (art. 86 VAT) jest zgodna z konstrukcją podatku od wartości dodanej przyjętą w ustawodawstwie europejskim, zachowując uprawnienia podatnika do odliczenia podatku naliczonego (podatek obciąża w każdej fazie obrotu nie pełen obrót, ale tylko tę wartość, która została dodana w konkretnej fazie). Podstawową zasadą obowiązującą w podatku od towarów i usług to zasada neutralności tego podatku dla podatnika, którego wyrazem jest prawo podatnika do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku zapłaconego przy nabyciu towarów i usług; podatnik musi mieć zagwarantowaną możliwość odzyskania podatku naliczonego (por. J. Buziewicz, J. Jędrszczak, Neutralność podatku - podstawowa cecha wspólna systemu VAT, publ. w: Monitor Podatkowy, nr 3 z 2005 r., str. 19). W tej sprawie nabycie działek nastąpiło w czasie, gdy nabycie gruntu nie było objęte obowiązkiem podatkowym w podatku od towarów i usług.

Nie można pominąć tak istotnej kwestii jak ta, że przypisując podmiotowi status podatnika podatku od towarów i usług, nieodłączną tego faktu konsekwencją jest prawo wynikające z artykułów 17 do 20 VI Dyrektywy (będące kontynuacją zasad I Dyrektywy), które wskazują, że neutralność podatku od wartości dodanej dla podatnika wyraża się między innymi dążeniem do poszukiwania, wdrażania i ochrony takich rozwiązań legislacyjnych, które zapewnią stan prawny, w którym wartość podatku zapłaconego przez podatnika w cenie zakupywanych i usług wykorzystywanych do celów działalności opodatkowanej nie będzie stanowić dla podatnika ostatecznego kosztu (orzeczenie ETS w sprawie 268/83 pomiędzy D.A. Rompelman i E.A. Rompełman a Minister van Financien (Holandia), opubl. w: VI Dyrektywa VAT, pod red. K. Sachsa; por. wyrok NSA z 7 czerwca 2004 r. w sprawie FSK 87/04, opubl. Monitor Podatkowy nr 10 z 2004 r. str.40 i Glosa nr 11 z 2004 r. str. 43; uzasadnienie wyroku NSA z 25 lutego 2005 r. w sprawie FSK 1633/04 opubl. w ONSA/WSA nr 5 z 2006 r., poz. 151). Należy przy tym podkreślić, że na gruncie przepisów Unii Europejskiej istnieją przypadki, gdy status podatnika nadawany jest nie w celu pobrania podatku od podmiotu dokonującego sprzedaży, lecz celem umożliwienia mu odliczenia podatku naliczonego; z mocy art. 17 VI Dyrektywy, prawo do odliczenia podatku naliczonego, co do zasady, przysługuje podatnikom. Jako przykład takiej transakcji można powołać art. 28a ust. 4 VI Dyrektywy, który nadaje status podatnika osobom dokonującym sporadycznej sprzedaży nowych środków transportu do innego kraju Wspólnoty. Status podatnika uprawnia, z mocy VI Dyrektywy, co do zasady do odliczenia podatku naliczonego, natomiast nie zawsze powoduje automatycznie obowiązek zapłaty podatku. Również na gruncie prawa polskiego nie ulega wątpliwości, że nieodłączną konsekwencją posiadania statusu podatnika podatku od towarów i usług jest możliwość zwrotu podatku naliczonego na rzecz takiej osoby; przywołać należy wyrok ETS z dnia 8 marca 2001 r., w sprawie C415/98 Laszlo Bakcsi v. Finanzamt Fürstenfeldbruck (orzeczenie wstępne), opubl. LEX 83177, w którym postawiono tezę, z której wynika, iż (...) podatnik, który nabywa składnik kapitału w celu wykorzystania go zarówno dla celów gospodarczych, jak i prywatnych, może w całości zachować go w swoim prywatnym majątku i tym samym wyłączyć go w całości z systemu podatku od wartości dodanej. Rzeczywiste wykorzystanie składnika kapitału przez podatnika czy to do celów gospodarczych, czy prywatnych uwzględnia się przy ustalaniu, jakie było przeznaczenie tego składnika tylko wtedy, gdy podatnik domaga się odliczenia w całości lub w części naliczonego podatku od wartości dodanej zapłaconego w związku z nabyciem (Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 24 kwietnia 2007 r. sygn. I FSK 603/06, zgodnie z którym:

1. Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług jest spełnienie dwóch przesłanek łącznie:

* po pierwsze - dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług,

* po drugie czynność wykonana była przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem był podatnikiem VAT.

2. Pod pojęciem handel należy rozumieć dokonywanie w sposób zorganizowany zakupów towarów w celu ich odsprzedaży. W ten sposób opodatkowaniu podlega, chociażby jednorazowo, czynność spełniająca kryteria zaliczenia jej do tak rozumianego pojęcia handel, czyli zrealizowana w formie zorganizowanej sprzedaży towaru, poprzedzonej zakupem dokonanym w celu jego odsprzedaży, wskazująca na zamiar jej kontynuacji w tej formie.

3. Co do zasady, warunkiem uznania danej osoby za podatnika jest jej stałe zaangażowanie w prowadzoną działalność gospodarczą. Tym samym zdaje się uzasadnione twierdzenie, iż nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług osoba fizyczna zaangażowana sporadycznie w dostawę towaru.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z dyspozycją art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, w myśl art. 7 ust. 1 ww. ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Natomiast dostawa towarów mieści się w definicji sprzedaży, określonej w art. 2 pkt 22 cyt. ustawy, który stanowi, że sprzedaż to odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Pod pojęciem towaru rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ww. ustawy).

Stosownie do postanowień art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Natomiast, w myśl art. 15 ust. 2 ustawy - obowiązującego od dnia 1 kwietnia 2013 r. - działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Ze wskazanych regulacji wynika, że w świetle definicji zawartej w art. 15 ustawy, dla uznania określonych zachowań danego podmiotu za działalność gospodarczą istotne znaczenie ma ich zorganizowany charakter. Przy czym, taka działalność wystąpi również w przypadku wykorzystywania towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Zatem dostawa towarów (w tym gruntów) będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego tej dostawy, można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu przez niego statusu podatnika.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza - związana z profesjonalnym obrotem gospodarczym - powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą zbycie majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Podkreślić przy tym należy, że pod pojęciem "handel" należy rozumieć dokonywany w sposób zorganizowany zakup towarów w celu ich odsprzedaży. Jeżeli zatem dana czynność została wykonana poza zakresem działań producenta, handlowca, usługodawcy, pozyskującego zasoby naturalne, rolnika, czy wykonującego wolny zawód to w świetle cytowanego powyżej art. 15 ust. 2 ustawy nie można podmiotu dokonującego dostawy uznać za podatnika VAT z tytułu wykonania takiej czynności.

Stawka podatku, zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Jednakże zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz rozporządzeń wykonawczych do tej ustawy, przewidują dla niektórych towarów i usług stawki obniżone lub zwolnienie od podatku.

W art. 43 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy, określono, że zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Jak wynika z powyższego, do dostawy gruntów niezabudowanych i nieprzeznaczonych pod zabudowę, generalnie stosuje się zwolnienie od podatku VAT. Wskazać tu jednak należy, że zgodnie z podstawowymi zasadami tego podatku, zwolniona od podatku VAT na podstawie ww. przepisu może być jedynie taka czynność w zakresie sprzedaży gruntu, która objęta jest zakresem opodatkowania tym podatkiem, tzn. czynność spełniająca definicję działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, wykonana przez podmiot działający w tym zakresie jako podatnik podatku VAT.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie o VAT, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem "podatnik" tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Zatem w okolicznościach analizowanej sprawy, aby stwierdzić czy planowana przez Wnioskodawcę sprzedaż niezabudowanych działek korzysta ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie cyt. wcześniej przepisu, należy w pierwszej kolejności rozważyć, czy czynność ta będzie w ogóle objęta zakresem opodatkowania tym podatkiem. Wyjaśnienie tej wątpliwości uzależnione jest od stwierdzenia, czy sprzedając opisane działki Wnioskodawca wykonuje działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, i działa w tym zakresie jako podatnik podatku VAT.

Problem odnoszący się do rozstrzygnięcia, czy sprzedaż działek była sprzedażą majątku osobistego, czy też stanowić miała sprzedaż realizowaną przez podatnika prowadzącego w tym zakresie działalność gospodarczą, był przedmiotem orzeczenia z dnia 15 września 2011 r. TSUE w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10.

Z tezy powyższego orzeczenia wynika m.in. że "osoby fizycznej, która prowadziła działalność rolniczą na gruncie nabytym ze zwolnieniem z podatku od wartości dodanej i przekształconym wskutek zmiany planu zagospodarowania przestrzennego niezależnej od woli tej osoby w grunt przeznaczony pod zabudowę, nie można uznać za podatnika podatku od wartości dodanej w rozumieniu art. 9 ust. 1 i art. 12 ust. 1 Dyrektywy 112, zmienionej dyrektywą 2006/138/WE, kiedy dokonuje ona sprzedaży tego gruntu, jeśli sprzedaż ta następuje w ramach zarządu majątkiem prywatnym tej osoby".

Trybunał zwrócił również uwagę, że inaczej jest w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Przykładowo podane zostały działania polegające na uzbrojeniu terenu albo na działaniach marketingowych. Działania takie nie należą do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.

Zatem kryterium decydującym o zaliczeniu transakcji sprzedaży nieruchomości przez osoby fizyczne do działalności gospodarczej jest podejmowanie aktywnych działań angażujących środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców. Jako przykład takich działań uznać można uzbrojenie terenu. Aktywność taka musi odpowiadać działaniom, które podejmuje podmiot prowadzący działalność gospodarczą w zakresie obrotu nieruchomościami. Do czynności takich należałoby zaliczyć np.: nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o uchwalenie zmian w planie zagospodarowania przestrzennego terenu mającego być przedmiotem dostawy, czy też prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych usług o podobnym charakterze. Jest to tylko przykładowe wyliczenie, na to by uznać osobę za podatnika podatku od towarów i usług mogą mieć wpływ inne czynności, które będą skutkowały koniecznością zapłaty podatku od towarów i usług.

W kontekście powyższego wyroku nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej czy zarejestrowanej działalności gospodarczej i nie podejmuje aktywnych działań angażujących środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców - wymienionych powyżej.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca w 1987 r. nabył nieruchomość rolną w celu prowadzenia działalności rolniczej. Poza gospodarstwem rolnym Wnioskodawca nie prowadził żadnej innej działalności gospodarczej. Nieruchomość ta została nabyta nie w celu odsprzedaży, ale w celu prowadzenia gospodarstwa rolnego. Taki stan faktyczny trwał przez ponad 20 lat. Przez okres blisko 15 ostatnich lat Wnioskodawca pracował zawodowo na podstawie umów o pracę i umów zlecenia, a płody rolne uzyskiwane z gospodarstwa były wykorzystywane na własne potrzeby. Posiadana nieruchomość, w planie zagospodarowania przestrzennego uchwalonym w maju bieżącego roku została przeznaczona pod zabudowę mieszkaniową, jednorodzinną wolnostojącą rezydencjonalną. Obecnie z uwagi na wiek oraz przebyte choroby Wnioskodawca zamierza podzielić posiadaną nieruchomość rolną na działki o powierzchni od 1000 m2 do 2000 m2 i przeznaczyć je do sprzedaży. Za wyjątkiem dokonania czynności zmierzających do geodezyjnego podziału posiadanej nieruchomości na działki oraz wytyczenie dróg wewnętrznych co jest ściśle związane z wydzieleniem działek Wnioskodawca nie podejmował ani nie będzie podejmował żadnych czynności wymagających zaangażowania własnych środków finansowych zmierzających do podniesienia wartości gruntu w tym np. ogrodzenia terenu, uzbrojenia terenu, uzyskania decyzji o warunkach zabudowy dla sprzedawanych działek. Ponadto Wnioskodawca nie występował o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego terenu. Wnioskodawca nie podejmował ani nie będzie podejmował przed sprzedażą aktywnych działań marketingowych w zakresie obrotu nieruchomościami wykraczającymi poza zwykłe formy ogłoszenia mające na celu dokonanie sprzedaży przedmiotowej nieruchomości.

Aby uznać określoną sprzedaż za opodatkowaną podatkiem VAT podmiot dokonujący dostawy w związku z przedmiotową sprzedażą musi wystąpić jako podatnik podatku od towarów i usług. W niniejszej sprawie takie przesłanki nie zostały spełnione. Wnioskodawca w 1987 r. nabył nieruchomość w celu prowadzenia działalności rolniczej, przy czym przez okres blisko 15 ostatnich lat Wnioskodawca pracował zawodowo na podstawie umów o pracę i umów zlecenia, a płody rolne uzyskiwane z gospodarstwa były wykorzystywane na własne potrzeby. Wnioskodawca nie występował o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego terenu i nie podejmował ani nie będzie podejmował przed sprzedażą aktywnych działań marketingowych w zakresie obrotu nieruchomościami wykraczającymi poza zwykłe formy ogłoszenia mające na celu dokonanie sprzedaży przedmiotowej nieruchomości. Wnioskodawca nie podejmował ani nie będzie podejmował żadnych czynności wymagających zaangażowania własnych środków finansowych zmierzających do podniesienia wartości gruntu w tym np. ogrodzenia terenu, uzbrojenia terenu, uzyskania decyzji o warunkach zabudowy dla sprzedawanych działek. Wnioskodawca dokonał natomiast czynności zmierzających do geodezyjnego podziału posiadanej nieruchomości na działki oraz wytyczenie dróg wewnętrznych co jest ściśle związane z wydzieleniem działek, niemniej jednak takim pojedynczym, jednorazowym działaniom podmiotu dokonującego dostawy nie można przypisać znamion prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie obrotu nieruchomościami. Jest to czynność, która na tle ogółu sprawy nie zmienia charakteru czynności rozporządzania prywatnym majątkiem.

Zatem sprzedaż nieruchomości gruntowej będzie stanowiła zwykłe wykonywanie prawa własności. Skutkiem powyższego, z uwagi na to, że Wnioskodawca z tytułu transakcji zbycia nieruchomości gruntowej nie będzie podatnikiem podatku od towarów i usług, w myśl art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług i Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do naliczenia podatku VAT z tytułu sprzedaży.

W świetle przywołanych uregulowań prawnych oraz przedstawionej treści wniosku stwierdzić należy, że pomimo tego, że grunt spełnia definicję towarów wynikającą z art. 2 pkt 6 ww. ustawy, z okoliczności niniejszej sprawy nie wynika, aby dokonując sprzedaży nieruchomości, Wnioskujący działał w charakterze handlowca.

Zatem należy uznać, że Wnioskodawca w wyniku sprzedaży należącej do Wnioskodawcy nieruchomości nie będzie działał w charakterze podatnika podatku VAT, prowadzącego działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług. W konsekwencji, dla Wnioskodawcy z tytułu dokonania przedmiotowej sprzedaży nie powstanie obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.