IPPP1-443-1256/10-6/IGo

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 30 listopada 2010 r. (data wpływu 13 grudnia 2010 r.), uzupełnionym pismem z dnia 23 marca 2011 r. (data wpływu 28 marca 2011 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 9 marca 2011 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usłjest prawidłowe.

W dniu 13 grudnia 2010 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usłłniony został pismem z dnia 23 marca 2011 r. (data wpływu 28 marca 2011 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z dnia 9 marca 2011 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzący działalność gospodarczą pod firmą S... (zwany dalej "Wnioskodawcą") prowadzi działalność gospodarczą jako osoba fizyczna. W ramach prowadzonej działalności Wnioskodawca wdrożył nowy projekt ("Program") dotycząó zł Wnioskodawca pobiera też opłatę tzw. prowizyjną związaną ze sprzedażą óą na Internetowe konta P..., do których dostęp (login i hasło) otrzymują wskazane przez Zamawiająą termin ważności, po którym korzystanie z nich nie jest możliwe. Login jest unikalny i jest ustalany z Zamawiającym; odpowiada konkretnej osobie, której dane posiada Zamawiający.

Zamawiają ("Uczestnik") na ustalonych przez siebie zasadach. Dostęp do konta P... umożliwia zapłatę ących na platformie P... oraz zlecenie przelewu i zapłatę ów za telefon, TV CAB, TV SAT, zakupy dokonane w innych sklepach internetowych i portalach aukcyjnych. Zarówno sklepy internetowe jak i firma dokonująca przelewów są to podmioty trzecie, od któóre płacą Wnioskodawcy wynagrodzenie za usługę, tzw. prowizyjne.

W piśmie uzupełniającym Wnioskodawca podaje, że pobiera od Zleceniodawców prowizję z tytułu sprzedażów (faktura VAT na prowizję), a także świadczy na ich rzecz inne usługi zgodnie z odrębnymi umowami (np. usługa zarządzania programem motywacyjnym). Z tytułu świadczonych usług Wnioskodawca wystawia faktury VAT.

Podmiot trzeci na podstawie umowy z Wnioskodawcą zobowiązany jest do zrealizowania płatności np. w sklepie internetowym zgodnie z dyspozycją ów i pobiera za to od posiadacza prowizję w przeliczeniu na bony.

Następnie podmiot trzeci wystawia Wnioskodawcy notę księgową na wartość ów (Wnioskodawca wykupuje bony po wartoś zł), a Wnioskodawca wystawia podmiotowi trzeciemu fakturę VAT na prowizję.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

W jaki sposób na gruncie ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług należy dokonywać .

Zdaniem wnioskodawcy, podstawowym zagadnieniem z punktu widzenia podatku od towarów i usłólności idzie o kwalifikację tego produktu, jako towaru lub usługi albo jako znaku legitymacyjnego.

Analizując sposób rozliczania podatku od towarów i usług w przedstawionej sprawie na wstępie należy wskazać, iż usługi wykonywane przez Wnioskodawcę związane ze sprzedażą ów stanowią usługę w rozumieniu art. 8 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm. zwana dalej "ustawą z dnia 11 marca 2004 r.") i podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Za opodatkowaną usługę należy uznać również wynagrodzenie prowizyjne od sklepu internetowego zwiąów. W opinii Wnioskodawcy uzasadniony jest pogląd, żępujący w roli dokumentu, stanowiący dowód przysługiwania określonej osobie określonego uprawnienia cywilnoprawnego i - z reguły - umożliwiający skorzystanie z tego uprawnienia. Pomimo odmiennośów, sprzedaż ów należy traktować identycznie jak sprzedaż znaków legitymacyjnych typu bon/kupon. Twierdzenie takie ma swoją podstawę w koncepcji znaków legitymacyjnych, które obejmuje zbiorczą i niejednorodną kategorię pojęciową. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 16 kwietnia 2003 r. (sygn. I CKN 202/01) stwierdził m.in., że "Kategoria pojęcia znaku legitymacyjnego nie jest jednorodna. Znak legitymacyjny rozumiany w sensie ścisłym pozwala dłużnikowi na identyfikację i indywidualizację osoby uprawnionej do uzyskania (odbioru) określonego świadczenia dokonywanego przez dłużnika, stwierdza obowiązek świadczenia przez dłużnika (art. 921¹⁵ § 1 k.c.). Uprawnienie posiadacza znaku legitymacyjnego nie jest w tym znaku inkorporowane, ponieważ źródłem wymienionego uprawnienia pozostaje z reguły jakiś stosunek obligacyjny łączący wierzyciela i dłużęc rodzajem znaku legitymacyjnego zapisanego w formie elektronicznej; nie jest on towarem w rozumieniu ustawy z dnia 11 marca 2004 r., ponieważ stanowi jedynie substytut pieniądza, który uprawnia do otrzymania w oznaczonym terminie określonych towarów lub usłęc towarem, lecz jedynie uprawnieniem do nabycia towarów/usług. Zastępuje on środki pieniężne, za które zwyczajowo nabywa się ępuje w zamian za dokonanie wpłaty środków pieniężnych przez Zleceniodawcę żadnych potrzeb - nie stanowi więc autonomicznego świadczenia, a świadczenie jest elementem konstytutywnym usługi.

W związku z powyższym czynność ów nie stanowi w opinii Wnioskodawcy dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. Przekazania ich (odpłatnego) przez Wnioskodawcę na rzecz Zleceniodawcy nie można również utożsamiać ze świadczeniem usług w myśl art. 8 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. Wpłata bowiem środków pieniężnych jest dokonywana z tytułów, które - jak to wyżej wykazano - nie są towarem. W związku z tym odpłści podlegającej opodatkowaniu, tj. nie stanowi dostawy towarów ani świadczenia usług. Gdyby odpłów podlegało opodatkowaniu podatkiem do towarów i usług prowadziłoby to do dwukrotnego opodatkowania tym podatkiem dostawy towarów (świadczenia usł (mimo, że jak wykazano wydanie bonu nie stanowi świadczenia) a drugi raz jako wydania świadczenia (towaru, usłłoby to naruszenie zasady proporcjonalności wynikającej z art. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, zgodnie z którą podatek powinien być dokładnie proporcjonalny do ceny towarów i usłądza reprezentującym określoną wartość pieniężną do wykorzystania w celu nabycia dóbr konsumpcyjnych. Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług nie podlega emisja pieniędzy (prawnych środków płatniczych) - będąśrodkiem do uzyskania świadczenia. W związku z tym emisja substytutu pieniądza również nie może podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów usług. Co do zasady pieniądze różnią się ów jedynie podmiotem gwarantującym wymienialność - w przypadku prawnych środków płatniczych gwarantem jest pańów gwarantem ich wymienialności jest podmiot emitujący - Wnioskodawca.

W związku z powyżświadczenia (towaru lub usługi), pojawia się obowiązek podatkowy w zakresie czynności odpłatnej dostawy towarów lub odpłatnego świadczenia usług na rzecz podmiotu, któ

Takie stanowisko jest konsekwentnie prezentowane przez doktrynę, organy podatkowe oraz sądy administracyjne. Organy podatkowe od momentu wejścia w życie ustawy z dnia 11 marca 2004 r. wskazują, że wydanie bonu nie stanowi czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług - przykładowo można wskazać na pismo Dyrektora Izby Skarbowej w Gdańsku z 29 marca 2004 r. znak PI/005-47/04/CIP/05 i z dnia 26 lipca 2004 znak PI/005-140/04/CIP/05, pismo Naczelnika Podkarpackiego Urzędu Skarbowego z dnia 6 lipca 2004 r. znak PUS.II/443/128-I/2004, pismo Naczelnika Drugiego Wielkopolskiego Urzędu Skarbowego w Kaliszu z dnia 29 listopada 2004 r. znak DPP-005-160/04). Takie też stanowisko zostało zaprezentowane m.in. przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 20 stycznia 2010 r. znak IPPP1/443-4/10-2/ISz oraz Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 20 listopada 2009 r. IBPP1/443-912/09/AS. Można więc wskazać, że w interpretacjach indywidualnych występuje jednolita linia organów podatkowych uznająca, że bony jako znaki legitymacyjne nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Takie też jest stanowisko sądów administracyjnych - przykładowo można wskazać na uzasadnienie wyroku WSA w Warszawie z dnia 3 grudnia 2009 r. sygn. III SA/Wa 1371/09. Wnioskodawca w momencie odpłów wykonuje zatem czynność niepodlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Czynność taką należy udokumentować notą obciążeniową lub innym dokumentem księgowym.

Również rozliczenie pomiędzy sklepem internetowym a Wnioskodawcą z tytułu rozliczenia (ów od sklepu nie jest w opinii Wnioskodawcy czynnością opodatkowaną podatkiem od towarów i usług i może następować np. na podstawie noty obciążeniowej lub okresowych zestawień ów. Nie będzie tu występowała czynność podlegająca opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdyż czynność taka miał

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zakres przedmiotowy opodatkowania podatkiem od towarów i usług został określony w art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, zgodnie z którym opodatkowaniu tym podatkiem podlegają:

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Przez towar, w myśl art. 2 pkt 6 - rozumie się rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Artykuł 8 ust. 1 ustawy o VAT głosi, iż przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Dla szczegółowego określenia zakresu przedmiotowego stosowania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, ustawodawca odsyła do klasyfikacji statystycznych, poprzez zapis w art. 8 ust. 3 ustawy, zgodnie z którym usługi wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, z zastrzeżeniem ust. 4, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, z wyjątkiem usług elektronicznych i usług turystyki, o których mowa w art. 119.

Z powyższych przepisów wynika, iż każde odpłatne świadczenie polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czy innym określonym zachowaniu mieści się w definicji usługi. Pojęcie usługi według ustawy o podatku od towarów i usług jest szersze od definicji usługi w rozumieniu klasyfikacji statystycznych. Oznacza to, że w definicji tej mieszczą się również określone zachowania, które nie zostały sklasyfikowane w PKWiU, o której mowa w art. 8 ust. 3 ustawy. Przez świadczenie należy zatem rozumieć każde zachowanie się na rzecz innego podmiotu.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonywane usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczącym usługę i przekazywanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę. Jednocześnie należy zauważyć, iż czynność podlega opodatkowaniu, gdy dokonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności, przy czym związek pomiędzy otrzymaną płatnością, a świadczeniem na rzecz dokonującego tej płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można było powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Z opisu stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą jako osoba fizyczna. W ramach prowadzonej działalności Wnioskodawca wdrożył nowy projekt ("Program") dotycząó zł Wnioskodawca pobiera też opłatę tzw. prowizyjną związaną ze sprzedażą óą na Internetowe konta P..., do których dostęp (login i hasło) otrzymują wskazane przez Zamawiająą termin ważności, po którym korzystanie z nich nie jest możliwe. Login jest unikalny i jest ustalany z Zamawiającym; odpowiada konkretnej osobie, której dane posiada Zamawiający. Zamawiają ("Uczestnik") na ustalonych przez siebie zasadach. Dostęp do konta P... umożliwia zapłatę ących na platformie P... oraz zlecenie przelewu i zapłatę ów za telefon, TV CAB, TV SAT, zakupy dokonane w innych sklepach internetowych i portalach aukcyjnych. Zarówno sklepy internetowe jak i firma dokonująca przelewów są to podmioty trzecie, od któóre płacą Wnioskodawcy wynagrodzenie za usługę, tzw. prowizyjne.

Czynności sprzedaży bonów nie można utożsamiać z dostawą towarów ani świadczeniem usług, podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, o których mowa w art. 5 ust. 1 ustawy o VAT. Bon stanowi bowiem jedynie rodzaj środka pieniężnego, upoważniającego do odbioru świadczenia, a więc do zakupu w oznaczonym terminie towarów i dlatego nie mieści się w definicji towaru ujętej w art. 2 pkt 6 ustawy o VAT. Bon nie jest więc towarem, lecz jedynie dokumentem uprawniającym do zakupu towarów. Zastępuje on środki pieniężne, za które zwyczajowo nabywa się towary, natomiast wydanie bonu następuje w zamian za dokonanie wpłaty środków pieniężnych na rzecz Wnioskodawcy. Dokonania wpłaty środków pieniężnych przez kontrahenta na rzecz Zainteresowanego, a w konsekwencji również wydania bonu nie można również określić jako świadczenie usług, zgodnie z art. 8 ust. 1. Wpłata środków pieniężnych jest bowiem dokonywana z tytułu wydania bonu, który nie jest towarem.

Reasumując, sama czynność sprzedażów oraz ich wykup od podmiotów trzecich nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Czynność ta nie mieści się w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem, wymienionych w art. 5 ust. 1 ustawy, gdyż Bon nie jest towarem w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy, ani też nie spełnia definicji usługi zawartej w art. 8 ust. 1 ustawy o VAT. W związku z powyższym obróązku podatkowego w podatku od towarów i usług.

Mając na uwadze powyższą analizę przepisów należy zatem uznać stanowisko Wnioskodawcy za prawidłowe.

Podkreślić jednak należy, że jakkolwiek sama czynność sprzedażóów zrealizowanych od podmiotów trzecich nie będzie podlegała opodatkowaniu VAT, tak nie można uznać, że wszystkie czynności związane z powyżące z charakteru relacji łączących Wnioskodawcę ze Zlecającymi oraz podmiotami trzecimi pozostają poza zakresem opodatkowania.

Z przedstawionych we wniosku okoliczności zwiąędzy wskazanymi podmiotami i Wnioskodawcą wynika, że Strony łączy szczególny charakter więzi zobowiązaniowych, w których Wnioskodawca dokonuje emisji i sprzedażów na rzecz Zleceniodawców, z zapisaną na nich określoną wartością ów, które uprawniają do dokonania zakupów towarów i usług w sklepach internetowych, dokonania płatności za określone usługi, za które otrzymuje wynagrodzenie prowizyjne od Zleceniodawców. Wnioskodawca wykupuje również ów internetowych, firm (podmiotów trzecich), w których zostały one zrealizowane, od których otrzymuje wynagrodzenie w formie prowizji. Należy zatem uznać, że podmioty trzecie w wyniku opisanych czynności i zakupu przez Uczestników ich towarów i usług uzyskują korzyść w postaci zwiększonych obrotów. W związku z tym uzasadnione jest twierdzenie, że sprzedaż ów przez Wnioskodawcę odbywa się w ramach świadczonych przez Wnioskodawcę usług, za które Zleceniodawcy (beneficjenci świadczonych usług) wypłacają odrębne wynagrodzenie - prowizję. A zatem wykonywane przez Wnioskodawcę czynności związane ze sprzedażą ów odbywają się w ramach relacji zobowiązaniowej, która w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy stanowi odpłatne świadczenie usług i podlega opodatkowaniu podatkiem VAT. Znamiona odpłatnego świadczenia usług podlegającego opodatkowaniu podatkiem VAT, w myśl cyt. wyżej art. 8 ust. 1 ustawy, wypełniają również czynności zwiąów od podmiotów trzecich (sklepów internetowych), za które wynagrodzeniem będzie prowizja otrzymywana przez Wnioskodawcę od podmiotów trzecich.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

W związku z tym, iż niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie zakresu podatku od towarów i usług, w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych zostanie wydana odrębna interpretacja.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie, ul. M. Curie Skłodowskiej 40, 20-029 Lublin po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.