IPPP1-443-120/10-2/EK - Opodatkowanie czynności nabycia wierzytelności.

Pisma urzędowe
Status:  Aktualne

Pismo z dnia 20 kwietnia 2010 r. Izba Skarbowa w Warszawie IPPP1-443-120/10-2/EK Opodatkowanie czynności nabycia wierzytelności.

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 28 stycznia 2010 r. (data wpływu 1 lutego 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

*

stawki podatku z tytułu nabycia wierzytelności (pyt. nr 1), obowiązku nie uwzględniania w proporcji sprzedaży obrotu uzyskanego z tytułu nabycia wierzytelności jako czynności dokonywanej sporadycznie (pyt. nr 2) - jest nieprawidłowe,

*

powstania obowiązku podatkowego z tytułu nabycia wierzytelności (pyt. nr 3), rozliczenia należności i zobowiązań powstałych w wyniku umowy przelewu wierzytelności z innymi należnościami w drodze kompensaty (pyt. nr 4) - jest prawidłowe,

UZASADNIENIE

W dniu 1 lutego 2010 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie: stawki podatku z tytułu nabycia wierzytelności, obowiązku nie uwzględniania w proporcji sprzedaży obrotu uzyskanego z tytułu nabycia wierzytelności jako czynności dokonywanej sporadycznie, powstania obowiązku podatkowego z tytułu nabycia wierzytelności oraz rozliczenia należności i zobowiązań powstałych w wyniku umowy przelewu wierzytelności z innymi należnościami w drodze kompensaty.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:

Opis zaistniałego zdarzenia:

W czerwcu 2009 r. Wnioskodawca zawarł umowę przelewu wierzytelności na podstawie której nabył wymagalną nieobciążoną i bezsporną wierzytelność od innego podmiotu (spółki akcyjnej). Jest to należność handlowa (wynikająca z faktur VAT). Kwota zapłaty za tę wierzytelność jest równa kwocie wierzytelności. Umowa nie przewiduje zobowiązań nabywcy do jakichkolwiek innych świadczeń niż tylko zapłata ceny za nabytą wierzytelność. Umowa przelewu wierzytelności została zawarta przez Wnioskodawcę po raz pierwszy. Wnioskodawca nie zamierza wykonywać czynności nabywania wierzytelności w sposób ciągły W przedmiocie działalności zgłoszonej do KRS Wnioskodawca wymienia pozostałą finansową działalność usługową gdzie indziej niesklasyfikowaną (PKWiU 64.99Z).

Opis zdarzenia przyszłego:

Jeśli wystąpią takie okoliczności, że Wnioskodawca będzie posiadał należności wobec Cedenta z innych tytułów (np. z tyt. umów handlowych lub z tyt. sprzedaży praw majątkowych) - to wartość zobowiązania z tytułu przelewu wierzytelności zostanie skompensowana z tymi należnościami (w całości lub w części). Z drugiej strony może wystąpić sytuacja, że Wnioskodawca zaciągnie zobowiązanie wobec Dłużnika i należność nabyta drogą przelewu wierzytelności zostanie rozliczona w całości bądź w części poprzez kompensatę z powstałym zobowiązaniem. Zobowiązanie wobec dłużnika może wynikać z zakupu towaru, usługi lub prawa majątkowego.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1.

Czy spółka może potraktować transakcję nabycia wierzytelności jako usługę finansową zwolnioną z VAT (na podstawie załącznika nr 4 do Ustawy o podatku od towarów i usług).

2.

Czy z uwagi na fakt, iż jest to jednorazowa transakcja można potraktować ją jako usługę sporadyczną, która nie wchodzi do obrotu uwzględnianego przy obliczaniu proporcji VAT.

3.

Kiedy powstaje obowiązek wystawienia faktury potwierdzającej dokonanie czynności zwolnionej z VAT.

4.

Pytanie dotyczy zdarzenia przyszłego: Czy rozliczenie należności i zobowiązań powstałych w wyniku umowy przelewu wierzytelności z innymi należnościami (handlowymi lub z tyt. nabycia praw majątkowych) w drodze kompensaty zmienia interpretację dot. pytań 1-3.

Ad.1

Zdaniem Wnioskodawcy czynność nabycia wierzytelności w drodze opisanej Umowy jest usługą pośrednictwa finansowego podlegającą uregulowaniom Ustawy o podatku od towarów i usług, zawartą w załączniku 4 tej ustawy, zwolnioną z podatku VAT na mocy art. 43 ust. 1 pkt 1. Nie jest to usługa ściągania długu ani faktoringu (wyłączonego ze zwolnienia VAT), ponieważ spółka nie świadczy jej dla podmiotów trzecich, tylko i wyłącznie na własną rzecz. Dług ten nie będzie odsprzedany innym podmiotom. Dodatkowo zakwalifikowaniem przelewu (cesji) wierzytelności jako umowy odrębnej od umowy ściągania długu i faktoringu przemawia fakt, że nabycie wierzytelności nie wiąże się ze zobowiązaniem nabywcy do jakichkolwiek świadczeń na rzecz zbywcy, innych niż zapłata ceny.

Ad.2

Firma była uprawniona do zawarcia transakcji przelewu wierzytelności ponieważ usługi pośrednictwa finansowego mieszczą się w jej przedmiocie działalności zgłoszonym do KRS (PKWiU 64.99Z). Transakcja ta zawarta jest przez Wnioskodawcę po raz pierwszy i nie jest ona przedmiotem podstawowej działalności firmy, wobec czego można uznać że jest to transakcja sporadyczna - więc nie jest brana pod uwagę przy wyliczaniu proporcji VAT (art. 90 ust. 6 Ustawy VAT).

Ad. 3

Obowiązek wystawienia faktury VAT potwierdzającej dokonanie nabycia wierzytelności powstaje z chwilą podpisania umowy przelewu wierzytelności (nie później niż 7 dni od tej daty). Faktura VAT potwierdzająca tę czynność będzie fakturą wewnętrzna wystawioną na kwotę za jaką wierzytelność została nabyta.

Ad.4

Zdaniem Wnioskodawcy zmiana tylko sposobu zapłaty za nabyte wierzytelności nie przesądza o zmianie kwalifikacji umowy pod kątem podatku VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego:

*

stanu faktycznego w zakresie:

-

stawki podatku z tytułu nabycia wierzytelności, obowiązku nie uwzględniania w proporcji sprzedaży obrotu uzyskanego z tytułu nabycia wierzytelności jako czynności dokonywanej sporadycznie uznaje się za nieprawidłowe,

-

powstania obowiązku podatkowego z tytułu nabycia wierzytelności uznaje się za prawidłowe,

*

zdarzenia przyszłego w zakresie:

-

rozliczenia należności i zobowiązań powstałych w wyniku umowy nabycia wierzytelności z innymi należnościami w drodze kompensaty uznaje się za prawidłowe.

Ad.1

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) - zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Dostawą towarów, w rozumieniu art. 7 ustawy, jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Natomiast przez świadczenie usług, zgodnie art. 8 ust. 1 ustawy, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej lub prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Wierzytelność jest prawem jednego podmiotu do żądania od drugiego podmiotu pewnego zachowania się zwanego świadczeniem (wyrażalnym pieniężnie). Przeniesienie wierzytelności z majątku dotychczasowego wierzyciela do majątku nabywcy wierzytelności, które zgodnie z art. 510 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 96 z późn. zm.) następuje na podstawie umowy sprzedaży, zamiany, darowizny lub innej umowy zobowiązującej do przeniesienia wierzytelności, jest skutkiem rozporządzania tą wierzytelnością przez dotychczasowego wierzyciela i stanowi wykonanie przez niego przysługującego mu prawa własności. Wierzytelność jest prawem majątkowym, będącym przedmiotem obrotu gospodarczego. Przeniesienie praw do wierzytelności, jako niematerialnych praw majątkowych, co do zasady, stanowi świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy. Jednakże w tym przypadku o świadczeniu usług można mówić jedynie w odniesieniu do nabywcy tych wierzytelności. A zatem usługą jest nabycie wierzytelności danego podmiotu w celu jej wykorzystania do operacji prawno - gospodarczych.

Zakup wierzytelności w celu ich windykacji we własnym zakresie lub w celu dalszej sprzedaży mieści się niewątpliwie w zakresie usług pośrednictwa finansowego - sklasyfikowanych pod symbolem PKWiU w sekcji ex 65-67. W tak ujmowanej usłudze mieści się cywilnoprawna instytucja przelewu wierzytelności (cesji) polegająca na przeniesieniu wierzytelności z majątku dotychczasowego wierzyciela do majątku osoby trzeciej na mocy umowy zawartej między zbywcą wierzytelności (cedentem), a jej nabywcą (cesjonariuszem). W takim przypadku nabywca wierzytelności świadczy na rzecz jej zbywcy usługę pośrednictwa finansowego, której celem jest uwolnienie sprzedawcy wierzytelności od ciężaru jej egzekwowania.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, podstawowa stawka podatku wynosi 22 %. Jednakże zarówno w treści ustawy o VAT jak i w przepisach wykonawczych do ustawy przewidziano czynności opodatkowane obniżonymi stawkami podatku lub zwolnione od podatku od towarów i usług. W myśl art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy, zwalnia się od podatku usługi wymienione w załączniku nr 4 do ustawy. W pozycji nr 3 przedmiotowego załącznika określono jako zwolnione usługi pośrednictwa finansowego, z wyłączeniem:

1.

działalności lombardów, z wyjątkiem usług świadczonych przez banki,

2.

usług polegających na oddaniu w odpłatne użytkowanie rzeczy ruchomej,

3.

usług doradztwa finansowego (PKWiU ex 67.13.10-00.20),

4.

usług doradztwa ubezpieczeniowego oraz wyceny dla towarzystw ubezpieczeniowych (PKWiU ex 67.20.10-00.20, -00.30), z wyjątkiem świadczonych przez zakład ubezpieczeń w rozumieniu przepisów o działalności ubezpieczeniowej oraz świadczonych w tym zakresie przez podmioty działające w imieniu i na rzecz zakładu ubezpieczeń,

5.

usług ściągania długów oraz faktoringu,

6.

usług zarządzania akcjami, udziałami w spółkach lub związkach, obligacjami i innymi rodzajami papierów wartościowych, z wyjątkiem wymienionych w art. 43 ust. 1 pkt 12 ustawy,

7.

usług przechowywania akcji, udziałów w spółkach lub związkach, obligacji i innych rodzajów papierów wartościowych, z wyjątkiem wymienionych w art. 43 ust. 1 pkt 12 ustawy,

8.

transakcji dotyczących dokumentów ustanawiających tytuł własności,

9.

transakcji dotyczących praw w odniesieniu do nieruchomości.

Oznaczenie "ex" uprawnia do stosowania zwolnień w zakresie ściśle określonym w ustawie, z wyłączeniem usług wymienionych w punktach od 1-9 tejże pozycji 3 ww. załącznika.

Usługi pośrednictwa finansowego, co do zasady, korzystają ze zwolnienia od podatku od towarów i usług, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy, w związku z poz. 3 załącznika nr 4 do ustawy (Sekcja J ex 65-67). Jednakże w katalogu usług, w odniesieniu do których nie stosuje się zwolnienia, o którym mowa powyżej, wymieniono między innymi usługi ściągania długów oraz faktoringu, przy czym nie wskazano symbolu PKWiU identyfikującego usługi zawierające się w tej kategorii.

Powyższe wyłączenie usług ściągania długów i faktoringu ze zwolnienia od podatku VAT jest zgodne z przepisem art. 13B (1) (d) Szóstej Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich dotyczących podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (77/388/EWG) (Dz. U. UE L z 1977 r. Nr 145, poz. 1 z późn. zm.), obowiązującej do dnia 31 grudnia 2006 r. oraz art. 135 (1) (d) Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L z 2006 r. Nr 347, poz. 1 z późn. zm.), która weszła w życie z dniem 1 stycznia 2007 r. Trybunał Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich w wyroku z dnia 26 czerwca 2003 r. w sprawie C-305/01, definiując faktoring, o którym mowa w ww. przepisie Szóstej Dyrektywy podkreślił, iż działalność gospodarcza, w ramach, której podmiot gospodarczy nabywa wierzytelności, przejmując ryzyko niewywiązania się dłużnika ze zobowiązania i w zamian wystawia swojemu klientowi faktury z tytułu prowizji, stanowi odzyskiwanie długów w rozumieniu art. 13B (d) (3) tej dyrektywy i dlatego działalność ta wyłączona jest ze zwolnienia określonego w tym przepisie.

Usługi ściągania długów i faktoringu nie zostały zdefiniowane w polskich przepisach prawa i należą do tzw. umów nienazwanych. Co do zasady faktoring polega na tym, że faktor trudniący się zawodowo tego typu działalnością nabywa wierzytelności przysługujące przedsiębiorcy (faktorantowi) z tytułu dokonania sprzedaży lub wykonania usług w zamian za określoną kwotę, odpowiadającą wartości nominalnej wierzytelności, pomniejszonej o dyskonto uwzględniające wynagrodzenie faktora. W pojęciu usług ściągania długów i faktoringu mieści się zatem, m.in. skup wierzytelności w celu ich windykacji we własnym zakresie lub odprzedaży. Usługa tego typu polegająca na "wyręczeniu" klienta z czynności zmierzających do odzyskania długu podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług bez możliwości skorzystania ze zwolnienia. W pojęciu tym mieszczą się też usługi windykacji, które co do zasady zmierzają wprost do odzyskania długu.

W każdym przypadku, gdy celem działania usługodawcy jest przejęcie wierzytelności (długu) innego podmiotu w celu wyegzekwowania (ściągnięcia długu) - usługę tę należy opodatkować także wówczas, gdy środkiem do tego celu jest nabycie cudzej wierzytelności (z ryzykiem lub bez ryzyka wypłacalności dłużnika), która to czynność mieści się w pojęciu szeroko pojętego pośrednictwa finansowego.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca zawarł umowę wierzytelności, na podstawie której nabył wymagalną, nieobciążoną i bezsporną wierzytelność od innego podmiotu (spółki akcyjnej). Jest to należność handlowa (wynikająca z faktur VAT). Kwota zapłaty za tę wierzytelność jest równa kwocie wierzytelności. Umowa nie przewiduje zobowiązań nabywcy do jakichkolwiek innych świadczeń niż tylko zapłata ceny za nabytą wierzytelność. Umowa przelewu wierzytelności została zawarta przez Wnioskodawcę po raz pierwszy. Wnioskodawca nie zamierza wykonywać czynności nabywania wierzytelności w sposób ciągły. W przedmiocie działalności zgłoszonej do KRS Wnioskodawca wymienia pomocniczą działalność finansową, gdzie indziej niesklasyfikowaną.

W przedstawionej sytuacji, mamy do czynienia z podatnikiem, który nabył wierzytelność innej firmy w celu samodzielnej windykacji lub indywidualnej odsprzedaży i nie świadczy na rzecz zbywcy żadnych dodatkowych usług. Transakcja zawierana pomiędzy cedentem a cesjonariuszem polega na przelewie wierzytelności z cedenta na cesjonariusza, który przejmuje wierzytelność w celu jej realizacji we własnym imieniu, co wynika z opisanego stanu faktycznego.

Niewątpliwie tego typu transakcja powoduje "uwolnienie" przedsiębiorcy (cedenta) od ciężaru egzekwowania wierzytelności i stanowi czynność odzyskiwania długów wyłączoną ze zwolnienia od podatku od towarów i usług. Koncepcja odzyskiwania długów nie zależy bowiem od sposobu, w jaki odzyskiwanie to się odbywa. Pojęcie odzyskiwania długów dotyczy jasno sprecyzowanych transakcji finansowych mających na celu uzyskanie zapłaty wierzytelności pieniężnej (vide: pkt 77 i 78 wyroku w sprawie C-305/01).

Biorąc pod uwagę powołane przepisy oraz stan faktyczny przedstawiony we wniosku stwierdzić należy, że usługi wymienione w pkt 5 załącznika nr 4 pod poz. 3, tj. ściągania długów oraz usługi faktoringu w każdej postaci łącznie z usługami nabywania wierzytelności innych podmiotów, niemające charakteru usług faktoringu, lecz realizowane w celu ściągnięcia (windykacji) długów, podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług według podstawowej stawki 22 %, na mocy art. 41 ust. 1 ustawy o VAT.

Reasumując, usługi polegające na nabywaniu wierzytelności na własny rachunek na gruncie ustawy o VAT podlegają opodatkowaniu podstawową stawką VAT 22 %. Tym samym, w zakresie pytania pierwszego stanowisko Wnioskodawcy uznać należy za nieprawidłowe.

Ad.2

Zgodnie z treścią art. 90 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, w stosunku do towarów i usług, które są wykorzystywane przez podatnika do wykonywania czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, jak i czynności, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje, podatnik jest obowiązany do odrębnego określenia kwot podatku naliczonego związanych z czynnościami, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego. W art. 90 ust. 2 ustawy wskazano, iż jeżeli nie jest możliwe wyodrębnienie całości lub części kwot, o których mowa w ust. 1, podatnik może pomniejszyć kwotę podatku należnego o taką część kwoty podatku naliczonego, którą można proporcjonalnie przypisać czynnościom, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, z zastrzeżeniem ust. 10.

Na podstawie regulacji art. 90 ust. 3 ustawy, proporcję, o której mowa w ust. 2, ustala się jako udział rocznego obrotu z tytułu czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, w całkowitym obrocie uzyskanym z tytułu czynności, w związku z którymi podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, oraz czynności, w związku z którymi podatnikowi nie przysługuje takie prawo. Do obrotu, o którym mowa w ust. 3, nie wlicza się obrotu uzyskanego z tytułu transakcji dotyczących nieruchomości lub usług wymienionych w załączniku nr 4 do ustawy w poz. 3, w zakresie, w jakim czynności te są dokonywane sporadycznie - art. 90 ust. 6 ustawy.

W pozycji nr 3 przedmiotowego załącznika określono jako zwolnione usługi pośrednictwa finansowego, z wyłączeniem:

1.

działalności lombardów, z wyjątkiem usług świadczonych przez banki,

2.

usług polegających na oddaniu w odpłatne użytkowanie rzeczy ruchomej,

3.

usług doradztwa finansowego (PKWiU ex 67.13.10-00.20),

4.

usług doradztwa ubezpieczeniowego oraz wyceny dla towarzystw ubezpieczeniowych (PKWiU ex 67.20.10-00.20, -00.30), z wyjątkiem świadczonych przez zakład ubezpieczeń w rozumieniu przepisów o działalności ubezpieczeniowej oraz świadczonych w tym zakresie przez podmioty działające w imieniu i na rzecz zakładu ubezpieczeń,

5.

usług ściągania długów oraz faktoringu,

6.

usług zarządzania akcjami, udziałami w spółkach lub związkach, obligacjami i innymi rodzajami papierów wartościowych, z wyjątkiem wymienionych w art. 43 ust. 1 pkt 12 ustawy,

7.

usług przechowywania akcji, udziałów w spółkach lub związkach, obligacji i innych rodzajów papierów wartościowych, z wyjątkiem wymienionych w art. 43 ust. 1 pkt 12 ustawy,

8.

transakcji dotyczących dokumentów ustanawiających tytuł własności,

9.

transakcji dotyczących praw w odniesieniu do nieruchomości.

Oznaczenie "ex" uprawnia do stosowania zwolnień w zakresie ściśle określonym w ustawie, z wyłączeniem usług wymienionych w punktach od 1-9 tejże pozycji 3 ww. załącznika.

Odnosząc powyższe do stanowiska Wnioskodawcy, z uwagi na fakt, iż usługi polegające na nabywaniu wierzytelności na własny rachunek są wyłączone ze zwolnienia przedmiotowego, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 1 w związku z załącznikiem nr 4 poz. 3 do ustawy - na podstawie poz. 3 pkt 5 ww. załącznika - art. 90 ust. 6 nie będzie miał zastosowania. Tym samym, w zakresie pytania drugiego stanowisko Wnioskodawcy uznać należy za nieprawidłowe.

Ad.3

Kwestia powstania obowiązku podatkowego uregulowana została w art. 19 ustawy o podatku od towarów i usług. Zgodnie z art. 19 ust. 1 ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1. W myśl art. 19 ust. 4 ustawy, jeżeli dostawa towaru lub wykonanie usługi powinny być potwierdzone fakturą, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury, nie później jednak niż w 7 dniu, licząc od dnia wydania towaru lub wykonania usługi. Zgodnie z art. 19 ust. 5 ustawy, przepis ust. 4 stosuje się odpowiednio do faktur za częściowe wykonanie usługi.

Na podstawie przepisu § 9 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie zwrotu podatku podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 212, poz. 1337), fakturę wystawia się nie później niż siódmego dnia od dnia wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem § 10-12. Za moment wykonania usługi należy uznać moment zaspokojenia wierzyciela pierwotnego (cedenta), tj. chwilę zdjęcia z niego ciężaru egzekucji i ryzyka niewypłacalności dłużnika, tożsamy z chwilą zapłaty na rzecz cedenta umówionej ceny wierzytelności. W tym bowiem momencie, cedent otrzymuje od cesjonariusza świadczenie stanowiące istotę usługi opisanej we wniosku w odniesieniu do przedmiotowej umowy przelewu wierzytelności. Ponieważ usługa winna zostać udokumentowana fakturą, obowiązek podatkowy z jej tytułu powstanie z chwilą wystawienia faktury, które powinno nastąpić nie później niż 7 dnia licząc od ww. dnia wykonania usługi. W razie nie wystawienia faktury w obowiązującym terminie, obowiązek podatkowy powstanie 7 dnia licząc od ww. dnia wykonania.

Odnosząc powyższą analizę przepisów do przedstawionego stanu faktycznego stwierdza się, że w przypadku zapłaty w całości na rzecz cedenta umówionej kwoty za wierzytelność, obowiązek podatkowy jest tożsamy z momentem dokonania tej płatności. Biorąc pod uwagę powyższe, stanowisko Wnioskodawcy co do momentu wystawienia faktury VAT uznać należy za prawidłowe.

Natomiast błędne jest stanowisko Wnioskodawcy, iż faktura VAT potwierdzająca czynność nabycia wierzytelności będzie fakturą wewnętrzną. Kwestię wystawienia faktur wewnętrznych reguluje art. 106 ust. 7. W myśl powołanego przepisu w przypadku czynności wymienionych w art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca, oraz importu usług wystawione są faktury wewnętrzne; za dany okres rozliczeniowy podatnik może wystawić jedną fakturę dokumentującą te czynności dokonane w tym okresie. Faktury wewnętrzne są wystawiane także dla udokumentowania zwróconych kwot dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze. Zatem, biorąc po uwagę powyższe, wystawienie faktury wewnętrznej nie ma zastosowania w przedstawionym przez wnioskodawcę stanie faktycznym. Tym samym, w zakresie pytania trzeciego stanowisko wnioskodawcy uznać należy za prawidłowe.

Ad.4

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Przez dostawę towarów, w myśl art. 7 ust. 1 ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Natomiast, na podstawie art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1.

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;

2.

zobowiązania do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;

3.

świadczenie usług zgodne z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Na podstawie art. 8 ust. 3 ustawy, usługi wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, z zastrzeżeniem ust. 4, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, z wyjątkiem usług elektronicznych i usług turystyki, o których mowa w art. 119. Z uwagi na powyższe unormowania, pod pojęciem usługi należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie).

W realizacji transakcji gospodarczych często zdarzają się sytuacje, w których kontrahenci raz występują w charakterze dostawcy określonych towarów lub usług, a innym razem jako odbiorca (nabywca) określonych dóbr, tak więc stają się wobec siebie zarówno dłużnikami jak i wierzycielami. W przypadku wzajemnych zobowiązań między kontrahentami stosuje się mechanizmy oparte na kompensacie. Wygaśnięcie zobowiązania przez potrącenie, czyli kompensata wierzytelności, następuje wówczas, jeżeli jedna strona jest w stosunku do drugiej dłużnikiem i jednocześnie wierzycielem, tj. ma zarówno wierzytelności, jak i zobowiązania względem tej drugiej strony. Na skutek potrącenia obie wierzytelności umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej. Nie dochodzi do efektywnej zapłaty w pieniądzu. Pomimo, iż potrącenie dotyczy zobowiązania do świadczeń tego samego rodzaju, nie prowadzi do ich realizacji, a jedynie do zaliczenia jednej wierzytelności na poczet drugiej, co w rezultacie skutkuje zaspokojeniem wierzyciela i osiągnięciem przez to celu zobowiązania. Potrącenie (konwersja) wierzytelności jest więc jedną z form wygaśnięcia zobowiązania w wyniku wykonania świadczenia poprzez umorzenie wzajemnych wierzytelności między stronami.

Zatem kompensata jest jedynie jedną z form regulowania należności, której przepisy ustawy o VAT nie zabraniają w ramach wzajemnych rozliczeń pomiędzy kontrahentami. Dlatego też, w przedmiotowej sprawie (odpowiedzi na pytanie 1-3), bez znaczenia pozostaje przyjęta forma rozliczenia transakcji. Tym samym, w zakresie pytania czwartego stanowisko Wnioskodawcy uznać należy za prawidłowe.

W związku z tym, iż niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie zakresu podatku od towarów usług z zakresie podatku od czynności cywilnoprawnych zostanie wydana odrębna interpretacja.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl