IPPP1-443-1159/11-2/EK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Strony, przedstawione we wniosku z dnia 21 lipca 2011 r. (data wpływu 27 lipca 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania wzajemnych świadczeń stron Umowy Koprodukcji filmowej wykonywanych w celu wyprodukowania filmu z przeniesieniem praw autorskich za usługę - jest prawidłowe.

W dniu 23 maja 2011 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania wzajemnych świadczeń stron Umowy Koprodukcji filmowej wykonywanych w celu wyprodukowania filmu z przeniesieniem praw autorskich za usługę.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Stowarzyszenie zawiera z innymi podmiotami Umowy Koprodukcji w ramach których strony zobowiązują się do współdziałania w celu wyprodukowania filmu fabularnego o specyfikacji ściśle określonej w Umowie. Na podstawie Umowy Strony zobowiązują się do wniesienia wkładów pieniężnych i niepieniężnych takich jak: autorskie prawa majątkowe, usługi montażu, udźwiękowienia, prawo używania sprzętu, lokalu etc. Wartość wkładów niepieniężnych jest ściśle określona w umowie. Wartość wszystkich wkładów stanowi jednocześnie kryterium ustalenia procentowej wysokości partycypacji w kosztach produkcji (budżetu filmu), który to wskaźnik jest następnie wykorzystywany do ustalenia udziału stron w autorskich prawach majątkowych do korzystania i rozpowszechniania filmu a także do określenia udziału w wynagrodzeniu z tytułu rozpowszechniania i korzystania z filmu. W ramach Umowy Strony przenoszą wzajemnie na siebie autorskie prawa majątkowe do utworów wkładowych w częściach odpowiadających udziałom stron o których wyżej. W niektórych umowach koprodukcji znajduje się odrębne postanowienie na podstawie którego Strony przenoszą wzajemnie na siebie udziały w autorskich prawach majątkowych i prawach pokrewnych do filmu jako całości.

W ramach umowy Koprodukcji Stowarzyszenie może występować w jednej z dwóch ról:

Wszelkie materiały, rekwizyty oraz inne przedmioty zakupione lub wytworzone na rzecz filmu stają się współwłasnością Stron w częściach odpowiadających wniesionym w produkcję filmu udziałom. W umowie określone są etapy produkcji od których zakończenia uzależniono daty płatności wkładów, a na wypadek nieterminowego przekazywania wkładów pieniężnych przez jedną ze stron Umowy druga strona uprawniona jest do wstrzymania dalszej produkcji filmu.

Załącznikiem do Umowy jest budżet filmu stanowiący szczegółowe zestawienie kosztów produkcji Filmu wraz ze wskazaniem zakresu w jakim każda ze stron ponosi szczegółowo określone koszty.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Zdaniem Stowarzyszenia szczegółowa analiza zobowiązań stron oraz celu umów Koprodukcji przedstawionych powyżej pozwala stwierdzić że:

Ad. 1)

Stosownie do art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Zgodnie natomiast z art. 8 ust. 1 przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Na tle opisanego stanu faktycznego powstało pytanie czy wskazane wyżej przepisy znajdują zastosowanie do wzajemnych świadczeń stron Umowy Koprodukcji filmowej wykonywanych w celu wyprodukowania filmu.

W ocenie Stowarzyszenia ze względu na wysoki stopień skomplikowania umów o charakterze kooperacyjnym oraz ze względu na podobieństwo tych umów do klasycznych umów wspólnego przedsięwzięcia w każdym przypadku należy dokonywać szczegółowej oceny stosunku łączącego strony oraz celu umowy. Jak stwierdził bowiem Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z 7 kwietnia 2010 III SA/Wa 2151/09 wspólne przedsięwzięcia mogą mieć bardzo różnorodny charakter. Ich ocena w świetle przepisów dotyczących podatku od towarów i usług, poprzedzona być powinna zindywidualizowaną analizą mającą na celu wyjaśnienie sensu ekonomicznego tych przedsięwzięć, ich adresatów, uczestników, beneficjentów i celu, który ma zostać przez to osiągnięty. Prawidłowe ustalenie relacji ekonomicznych, jakie zachodzą pomiędzy różnymi podmiotami, które działania takie podejmują lub, do których się one odnoszą, pozwoli dopiero na prawidłowe ich zinterpretowanie w kontekście przepisów podatkowych. Podobne stanowisko zajął NSA w wyroku z 23 kwietnia 2008 I FSK 1788/07 wskazując, że stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przedmiotu opodatkowania świadczenia usług o złożonym charakterze jakie stanowią umowy kooperacyjne należy uwzględniać podstawowy cel wynikający z takich porozumień.

Analizując sens ekonomiczny, uczestników, beneficjentów i celu, który ma zostać osiągnięty przez Umowę Kooperacyjną w kształcie opisanym w punkcie 68 Wniosku, należy dojść do konkluzji, iż wzajemne świadczenia stron tej Umowy nie są wyłącznie świadczeniami o charakterze technicznym, gdyż wyraźnie zmierzają do zabezpieczenia podstawowych praw majątkowych Stron zarówno co do utworu audiowizualnego jako całości, jak również prawa do eksploatacji utworów wkładowych w ramach utworu audiowizualnego. W tym właśnie celu strony wyraźnie w Umowie przenoszą wzajemnie na siebie udziały w autorskich prawach majątkowych i prawach pokrewnych do filmu jako całości bądź ustalają udziały w końcowym utworze i przenoszą wzajemnie na siebie udziały w autorskich prawach majątkowych do utworów wkładowych w częściach odpowiadających udziałom stron. Mając na uwadze, że Strony Umowy Kooperacyjnej zobowiązują się jednocześnie do wnoszenia wkładów pieniężnych i niepieniężnych powiązanych z konkretnymi etapami produkcji zdaniem Stowarzyszenia spełnione są w przedmiotowej sprawie wszystkie przesłanki konieczne do uznania, iż mamy do czynienia z usługami świadczonymi za wynagrodzeniem opodatkowanymi podatkiem VAT.

Na powyższe stwierdzenie zdaniem Stowarzyszenia nie mają wpływu przepisy ustawy o kinematografii jak również przepisy upapp, w tym art. 70 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, zgodnie z którym domniemywa się, że producent utworu audiowizualnego nabywa na mocy umowy o stworzenie utworu albo umowy o wykorzystanie już istniejącego utworu wyłączne prawa majątkowe do eksploatacji tych utworów w ramach utworu audiowizualnego jako całości. Jak bowiem stwierdził Sąd Apelacyjny w Krakowie w wyroku z dnia 14 stycznia 2003 r. I ACa 1137/02 domniemanie to znajduje zastosowanie tylko w tych wypadkach, w których producent utworu audiowizualnego zawarł umowę o stworzenie utworu albo umowę o wykorzystanie już istniejącego utworu, a w umowach tych nie określono praw majątkowych producenta do eksploatacji tych utworów w ramach utworu audiowizualnego jako całości. Sąd podkreślił wyraźnie że nie ma ani potrzeby, ani też normatywnego uzasadnienia powołanie się na domniemanie z art. 70 ust. 1 ustawy o prawie autorskim w tych wypadkach, w których - tak jak w rozważanym wypadku - umowa o stworzenie utworu audiowizualnego reguluje majątkowe uprawnienia producenta do eksploatacji tego utworu; w takich wypadkach umowa stron, a nie przepis art. 70 ust. 1 ustawy o prawie autorskim stanowi podstawę i wyznacza zakres nabycia praw majątkowych do eksploatacji w ramach utworu audiowizualnego jako całości zarówno wkładów dających się wyodrębnić z tego utworu (np. scenariusz), jak i wkładów nie dających się z niego wyodrębnić.

Co do ustawy o kinematografii oraz przewidzianych w niej definicji produkcji filmu, producenta i koproducenta należy mieć na uwadze fakt, że ustawa ta ma szczególny zakres zastosowania, a definicje tam wskazane są definicjami wyłącznie na potrzeby tej ustawy. Analizując przedmiot ustawy o kinematografii można stwierdzić, iż to czy dana umowa spełnia kryteria stosunku koprodukcji czy nie, ma szczególne znaczenie dla samego procesu wspierania produkcji i promocji filmu, upowszechnianiu kultury filmowej, a w szczególności może mieć to znaczenie przy ubieganiu się o dofinansowanie danej produkcji filmowej w trybie przepisów tej ustawy. W istocie ustawa o kinematografii skupia się bowiem właśnie na mecenacie państwa nad działalnością w dziedzinie kinematografii, a nie na obrocie i istotą samych praw do filmu przysługujących Producentowi/koproducentowi. Nie jest więc zasadnym przyjmowanie stanowiska, iż na mocy postanowień ustawy o kinematografii wszystkie autorskie prawa majątkowe które nabywa producent przysługują z mocy prawa również koproducentowi i odwrotnie. Zdaniem Wnioskodawcy w tym zakresie konieczne jest wzajemne przeniesienie na siebie w drodze umowy cywilnoprawnej autorskich praw majątkowych do filmu bądź do filmu i utworów wkładowych przez producenta i koproducenta.

Z powyższego wynika, iż dla oceny czy dla potrzeb VAT w zakresie stosunku wewnętrznego pomiędzy producentem a koproducentem dochodzi do obrotu prawami autorskimi do filmu (lub innych świadczeń z zakresu prawa autorskiego) należy przede wszystkim dokonać analizy umowy łączącej strony. Jak wskazał Sąd Apelacyjny w wymienionym wyżej wyroku to właśnie umowa stron, stanowi podstawę i wyznacza zakres nabycia praw majątkowych. Skoro więc postanowienia dotyczące wzajemnych przeniesień praw autorskich czy to do utworu jako całości czy to do utworów wkładowych zawarte są w umowie koprodukcji opisanej w punkcie 68 wniosku, postanowieniom tym należy nadać określony skutek nie tylko na gruncie prawa autorskiego ale również na gruncie VAT.

Nie można przy tym powiedzieć, iż wzajemnie przenoszone pomiędzy producentem i koproducentem udziały w prawach majątkowych czy to do całości utworu audiowizualnego czy też do utworów wkładowych stanowią świadczenia o charakterze technicznym tak jak to ma miejsce w umowach wspólnego przedsięwzięcia np. w zakresie wspólnej promocji lub reklamy produktów. W tych przypadkach brak VAT na świadczenia pomiędzy stronami umowy wywodzony jest z tego, iż po pierwsze nie da się ich racjonalnie wycenić, a po drugie w przedsięwzięciu takim nie chodzi o wzajemne świadczenie usług pomiędzy uczestnikami działań kooperacyjnych, gdyż nie z tych działań osiągają bezpośrednią i jasno zindywidualizowaną korzyść, lecz z osiągnięcia wspólnego celu podjętej współpracy nakierowanej na korzystne dla nich zachowania osób trzecich (por. wyrok NSA z 9 października 2008 r. sygn. akt 1 FSK 291/03). W przypadku umowy koprodukcji filmowej w kształcie zaprezentowanym w punkcie 68 wniosku wzajemnymi korzyściami stron są natomiast nie tylko zachowania osób trzecich (za które można uznać osoby zainteresowane ewentualnym nabyciem za wynagrodzeniem praw autorskich do powstałego filmu lub uzyskanie licencji w tym zakresie) ale przede wszystkim bezpośrednią i jasno zindywidualizowaną korzyścią jest samo nabycie przez Producenta i Koproducenta udziałów w prawach majątkowych czy to do całości utworu audiowizualnego czy też do utworów wkładowych, które to nabycia dokonywane są właśnie w wykonaniu Umowy Kooperacji w drodze wzajemnych przeniesień tych praw pomiędzy stronami Umowy. Zdaniem wnioskodawcy świadczenia te stanowią w istocie cel całej umowy koprodukcji, którym jest stworzenie utworu audiowizualnego, co w sensie prawnym jest równoznaczne z zapewnieniem sobie udziału w autorskich praw majątkowych do korzystania i rozpowszechniania utworu w postaci filmu w tym zapewnienia sobie prawa do wynagrodzenia z tytułu jego rozpowszechniania i korzystania.

Mając powyższe na uwadze zdaniem Wnioskodawcy w przypadku zawarcia przez producenta i koproducenta umowy praw koprodukcji w kształcie wskazanym w punkcie 68 wniosku wzajemne świadczenia stron Umowy Koprodukcji filmowej wykonywane w celu wyprodukowania filmu stanowią usługi opodatkowane podatkiem od towarów i usług świadczone na rzecz drugiej strony Umowy.

O tym że stanowisko wnioskodawcy jest prawidłowe świadczy również interpretacja Ministra Finansów z 24 sierpnia 2010 r. IPPP1 -443-525/10-4/EK.

Ad. 2)

Odpowiedź twierdząca na pytanie postawione w punkcie 1) wniosku rubr. 70 przesądza o konieczności udzielenia odpowiedzi twierdzącej na drugie z postawionych pytań.

Zdaniem Wnioskodawcy świadczenia w postaci wkładów pieniężnych należy powiązać w zależności od rodzaju umowy Koprodukcji albo z przeniesieniem przez drugą stronę Umowy udziału w autorskich prawach majątkowych i prawach pokrewnych do filmu jako całości, albo jeśli takich postanowień jest w umowie brak należy wiązać to z przeniesieniem przez drugą stronę Umowy udziału w prawach majątkowych do utworów wkładowych jak również z tytułu wynagrodzenia za materiały, rekwizyty i inne przedmioty nabywane przez strony umowy w toku produkcji stanowiące współwłasność stron po zakończeniu produkcji.

Zdaniem Stowarzyszenia świadczenia te są wyraźnie ze sobą powiązane o czym świadczy zarówno budżet filmu stanowiący szczegółowe zestawienie kosztów produkcji filmu wraz ze wskazaniem zakresu w jakim każda ze stron ponosi szczegółowo określone koszty, jak również cel umowy którym jest wyprodukowanie filmu fabularnego o specyfikacji ściśle określonej w Umowie. W umowie wyraźnie określone są również etapy produkcji od których zakończenia uzależniono daty płatności wkładów, a na wypadek nieterminowego przekazywania wkładów pieniężnych przez jedną ze stron Umowy druga strona uprawniona jest do wstrzymania dalszej produkcji filmu, co wskazuje na bezpośredni związek dokonywanych wpłat z postępem produkcji a co za tym idzie z ostatecznym uzyskaniem udziału w prawach do filmu lub udziału do utworów wkładowych.

Świadczenia o charakterze rzeczowym których wartość została ustalona wprost w umowie należy opodatkować przyjmując za podstawę opodatkowania kwotę podaną w Umowie.

Mając powyższe na uwadze na drugie z postawionych pytań należy udzielić odpowiedzi twierdzącej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają, zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Natomiast w myśl art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej.

Zgodnie z wyżej wskazanymi regulacjami, przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa o podatku od towarów i usług zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie stanowi dostawy w rozumieniu art. 7 ustawy. Zauważyć jednak należy, iż usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni jego odbiorca odnoszący korzyść związaną z tym świadczeniem.

W związku z powyższym czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter na tyle wyraźny, aby można było powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemajace osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Dodać należy, że polski ustawodawca nie skorzystał z możliwości wynikającej z art. 11 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.), zgodnie z którym, każde państwo członkowskie, z zastrzeżeniem konsultacji z Komitetem dc. VAT, może uznać za jednego podatnika osoby mające siedzibę na terytorium kraju, które będąc prawnie niezależne, są ściśle związane ze sobą finansowo, ekonomicznie i organizacyjnie.

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca zawiera z innymi podmiotami Umowy Koprodukcji w ramach których strony zobowiązują się do współdziałania w celu wyprodukowania filmu fabularnego o specyfikacji ściśle określonej w Umowie. Na podstawie Umowy Strony zobowiązują się do wniesienia wkładów pieniężnych i niepieniężnych takich jak: autorskie prawa majątkowe, usługi montażu, udźwiękowienia, prawo używania sprzętu, lokalu etc. Wartość wkładów niepieniężnych jest ściśle określona w umowie. Wartość wszystkich wkładów stanowi jednocześnie kryterium ustalenia procentowej wysokości partycypacji w kosztach produkcji (budżetu filmu), który to wskaźnik jest następnie wykorzystywany do ustalenia udziału stron w autorskich prawach majątkowych do korzystania i rozpowszechniania filmu a także do określenia udziału w wynagrodzeniu z tytułu rozpowszechniania i korzystania z filmu. W ramach Umowy Strony przenoszą wzajemnie na siebie autorskie prawa majątkowe do utworów wkładowych w częściach odpowiadających udziałom stron o których wyżej. W niektórych umowach koprodukcji znajduje się odrębne postanowienie na podstawie którego Strony przenoszą wzajemnie na siebie udziały w autorskich prawach majątkowych i prawach pokrewnych do filmu jako całości. W ramach umowy Koprodukcji Wnioskodawca może występować jako producent, którego podstawową rolą jest zapewnienie praw autorskich do scenariusza oraz środków finansowych na realizację produkcji. W takiej sytuacji wkład finansowy przekazywany jest na rzecz koproducenta w terminie wynikającym z Umowy zazwyczaj po wystawieniu faktury VAT przez koproducenta, bądź koproducent, który jest odpowiedzialny za prawidłowe przeprowadzenie toku produkcji i obsadę artystyczną oraz techniczną filmu jak również za nabycie oraz przeniesienie na rzecz producenta udziału autorskich prawach majątkowych do utworów wkładowych. W takiej sytuacji wkład finansowy przekazywany jest na rzecz Stowarzyszenia w terminie wynikającym z Umowy zazwyczaj po wystawieniu faktury VAT. Wszelkie materiały, rekwizyty oraz inne przedmioty zakupione lub wytworzone na rzecz filmu stają się współwłasnością Stron w częściach odpowiadających wniesionym w produkcję filmu udziałom. W umowie określone są etapy produkcji od których zakończenia uzależniono daty płatności wkładów, a na wypadek nieterminowego przekazywania wkładów pieniężnych przez jedną ze stron Umowy druga strona uprawniona jest do wstrzymania dalszej produkcji filmu. Załącznikiem do Umowy jest budżet filmu stanowiący szczegółowe zestawienie kosztów produkcji Filmu wraz ze wskazaniem zakresu w jakim każda ze stron ponosi szczegółowo określone koszty.

Zarówno ustawa o podatku od towarów i usług oraz przepisy wykonawcze do niej nie definiują pojęcia Producent, Koproducent, w tym celu należy odwołać się do poniższych ustaw.

Stosownie do art. 5 pkt 5 ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r. o kinematografii (Dz. U. Nr 132, poz. 1111, z późn. zm.), koproducent filmu to podmiot, który wspólnie z producentem organizuje, prowadzi i ponosi odpowiedzialność za produkcję filmu lub który współfinansuje produkcję filmu oraz nabywa współudział w autorskich prawach majątkowych.

Przepis art. 5 pkt 6 ww. ustawy o kinematografii stanowi natomiast, że producent filmu to osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna, o której mowa w art. 33 § 1 Kodeksu cywilnego, która podejmuje inicjatywę, faktycznie organizuje, prowadzi i ponosi odpowiedzialność za kreatywny, organizacyjny i finansowy proces produkcji filmu.

W świetle przepisu art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631 z późn. zm.) wynika, że prawo autorskie przysługuje twórcy, o ile ustawa nie stanowi inaczej.

Ustawa o prawie autorskim i prawach pokrewnych w rozdziale 6 zawiera przepisy szczególne dotyczące utworów audiowizualnych. Z przepisu art. 69 ww. ustawy wynika, że współtwórcami utworu audiowizualnego są osoby, które wniosły wkład twórczy w jego powstanie, a w szczególności: reżyser, operator obrazu, twórca adaptacji utworu literackiego, twórca stworzonych dla utworu audiowizualnego utworów muzycznych lub słowno muzycznych oraz twórca scenariusza.

Ponadto na podstawie przepisu art. 70 ust. 1 ww. ustawy domniemywa się, że producent utworu audiowizualnego nabywa na mocy umowy o stworzenie utworu albo umowy o wykorzystanie już istniejącego utworu wyłączne prawa majątkowe do eksploatacji tych utworów w ramach utworu audiowizualnego jako całości. Na zamówienie producenta tworzone jest jedno dzieło współautorskie, czyli utwór audiowizualny.

Stwierdzić należy, iż podmioty uczestniczące w produkcji filmów (producent i koproducenci) w świetle obowiązujących przepisów prawa podatkowego nie mogą być uznane za jednego podatnika VAT. Oznacza to, że relacje zachodzące pomiędzy stronami umowy dotyczącej produkcji filmów (podatnikami VAT), dla potrzeb rozliczeń podatku od towarów i usług, należy ocenić zgodnie z ogólnymi zasadami obowiązującymi w zakresie tego podatku.

Mając na uwadze powyższy stan prawny oraz przedstawione zdarzenie przyszłe, w przypadku gdy Wnioskodawca występując w roli producenta/koproducenta utworu audiowizualnego w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zawiera umowę koprodukcyjną na produkcję filmu i przekazuje producentowi/koproducentowi prawa autorskie i pokrewne dotyczące danej produkcji (w części proporcjonalnej do wniesionego w formie pieniężnej udziału producenta/koproducenta w produkcji), wówczas stwierdzić należy, iż w sprawie wystąpiły wszystkie konieczne elementy świadczenia opodatkowanego podatkiem VAT, określone w art. 8 ww. ustawy o VAT. W przedmiotowej sprawie, świadczeniem tym będzie dokonanie wzajemnych przeniesień, pomiędzy stronami Umowy, praw autorskich do całości utworu audiowizualnego czy też do utworów wkładowych. Wkład pieniężny wnoszony przez Strony umowy stanowi wynagrodzenie za usługi wykonywane przez drugą stronę umowy koprodukcji, w szczególności z tytułu przeniesienia przez drugą stronę Umowy udziału w autorskich prawach majątkowych i prawach pokrewnych do filmu jako całości, bądź za udział w autorskich prawach majątkowych do utworów wkładowych jak również wynagrodzenie za materiały, rekwizyty i inne przedmioty nabywane przez strony umowy w toku produkcji filmu, stanowiące współwłasność stron po zakończeniu produkcji.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.