IPPP1/443-1152/10-2/AP - Stawka podatku VAT dla usług udzielenia operatorom sieci telewizji kablowych pozwoleń na reemisje programów telewizyjnych.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 8 listopada 2010 r. (data wpływu 15 listopada 2010 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku właściwej dla usług polegających na udzieleniu operatorom sieci telewizji kablowych pozwoleń na reemisje programów telewizyjnych - jest prawidłowe.

W dniu 15 listopada 2010 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku właściwej dla usług polegających na udzieleniu operatorom sieci telewizji kablowych pozwoleń na reemisje programów telewizyjnych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka S.A. (dalej: Spółka) jest producentem i nadawcą programów telewizyjnych. Na podstawie art. 97 pkt 4 ustawy z 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (tekst jedn. Dz. U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631 z późn. zm.) Spółce przysługuje, bez uszczerbku dla praw twórców, artystów wykonawców, producentów fonogramów i wideogramów, organizacji radiowej lub telewizyjnej, wyłączne prawo do rozporządzania i korzystania ze swoich nadań programów, w zakresie m.in. reemisji.

Reemitowaniem jest rozpowszechnianie utworu przez inny podmiot niż pierwotnie nadający, drogą przejmowania w całości i bez zmian programu organizacji radiowej lub telewizyjnej oraz równoczesnego i integralnego przekazywania tego programu do powszechnego odbioru. Natomiast ustawa o radiofonii i telewizji z 29 grudnia 1992 r. (tekst jedn. Dz. U. z 2004 r. Nr 253, poz. 2531 z późn. zm.) używa pojęcia rozprowadzanie, które zdefiniowane zostało jako przejmowanie w całości i bez zmian programu nadawcy krajowego lub zagranicznego i równoczesne jego rozpowszechnianie. Określenia reemisji i rozprowadzania są używane zamiennie.

W sytuacji, gdy reemisją (rozprowadzaniem) programów nadawanych przez Spółkę zainteresowany jest podmiot będący operatorem sieci telewizji kablowej, wymagane jest sporządzenie bezpośredniej umowy pomiędzy Spółką a operatorem regulującej zasady reemisji (rozprowadzania).

W związku z powyższym, Spółka udziela operatorom zgody (licencji) na reemisję (rozprowadzanie) nadawanych programów. Zgoda ta jest udzielana operatorom w ścisłym związku z prowadzoną przez Spółkę produkcją programów na żywo, na taśmie lub innych nośnikach, przeznaczonych do późniejszej emisji. Przedmiotem produkcji Spółki obecnie są programy rozrywkowe, promocyjne, oświatowe, szkoleniowe lub informacyjne, a także sprawozdania sportowe, prognoza pogody, wywiady itp. Powyższe usługi zostały wykonane przez Spółkę we wrześniu 2010 r., a obowiązek podatkowy z ich tytułu powstał we wrześniu i październiku 2010 r.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w świetle ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym za okres 1 września 2010 r. - 31 października 2010 r., usługi dla których obowiązek podatkowy powstał we wrześniu i październiku 2010 r. polegające na udzieleniu operatorom sieci telewizji kablowych pozwoleń (licencji) na reemisje programów telewizyjnych, wyprodukowanych przez Spółkę, podlegają opodatkowaniu stawką 7% VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy

W ocenie Spółki, Spółka była uprawniona do stosowania 7% stawki podatku VAT dla usług polegających na udzielaniu operatorom sieci telewizji kablowych pozwoleń (licencji) na reemisje programów telewizyjnych w oparciu o art. 41 ust. 2 w zw. z art. 8 ust. 3 ustawy o VAT dla których powstał obowiązek podatkowy we wrześniu i październiku 2010 r.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium Polski. Przez dostawę towarów, w myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Natomiast zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, pod pojęciem świadczenia usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT, w tym również przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej. Zgodnie z tą definicją udzielenie licencji na reemisję programów telewizyjnych, na gruncie ustawy o VAT jest świadczeniem usług.

Zgodnie z art. 8 ust. 3 ustawy o VAT, usługi wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, z wyjątkiem usług elektronicznych i usług turystyki, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji. Zatem usługi, które zostały wymienione w klasyfikacjach statystycznych dla potrzeb ustawy o VAT są definiowane co do ich zakresu poprzez klasyfikacje statystyczne.

W świetle obowiązujących przepisów, przy ustalaniu stawek podatku VAT stosowanych przy świadczeniu usług na terytorium kraju należy uwzględniać klasyfikacje statystyczne wydane na mocy rozporządzenia Rady Ministrów z 18 marca 1997 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (Dz. U. Nr 42, poz. 264 z późn. zm., dalej: PKWiU), służące do identyfikacji usług podlegających temu podatkowi, które są stosowane dla celów podatkowych do 31 grudnia 2010 r.

Udzielenie licencji na reemisję programów telewizyjnych jest świadczeniem usług podlegającym VAT, dlatego może być identyfikowane za pomocą klasyfikacji statystycznych.

Usługa polegająca na udzieleniu zgody przez Spółkę na reemisję programów produkowanych przez Spółkę z przeznaczeniem do emisji powinna być w ocenie Spółki klasyfikowana do grupowania PKWiU 92.20.12- 00.00 jako usługi telewizyjne. Potwierdza to także "Klasyfikacja Wyrobów i Usług - uwagi wyjaśniające", która usługi telewizyjne definiuje jako produkcję programów telewizyjnych na żywo, na taśmie lub innych nośnikach, przeznaczonych do późniejszej emisji. Przedmiotem produkcji mogą być programy rozrywkowe, promocyjne, oświatowe, szkoleniowe lub informacyjne, a także sprawozdania sportowe, prognozę pogody, wywiady itp. (Ośrodek Badawczo - Rozwojowy Statystki Głównego Urzędu Statystycznego, Warszawa 1995 r.).

Spółka przedkłada w załączeniu opinię z 28 października 2005 r. Urzędu Statystycznego w Łodzi o numerze....../2005, która potwierdza, iż usługi polegające na sprzedaży licencji na rozprowadzanie (reemisję) w sieci telewizji kablowej programów telewizyjnych, przez producentów mieszczą się w grupowaniu PKWiU 92.20.12-00.00 "usługi telewizji". Tym samym Urząd Statystyczny podzielił przedstawioną przez Spółkę argumentację, że zgoda na reemisję programów ma ścisły związek z prowadzoną przez Spółkę produkcją programów telewizyjnych, co uzasadnia zaklasyfikowanie tej usługi do grupowania PKWiU 92.20.12-00.00, jako usługi telewizji.

Zgodnie z art. 41 ust. 2 ustawy o VAT stawkę w wysokości 7% stosuje się do towarów i usług wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy o VAT. Zgodnie z tym załącznikiem, stawka 7% ma zastosowanie do usług radia i telewizji (innych niż wymienione w załączniku nr 4 do ustawy o VAT), z wyłączeniem usług związanych z taśmami wideo, filmami reklamowymi i promocyjnymi oraz działalności agencji informacyjnych (poz. 155 załącznika nr 3 do ustawy o VAT). W tym przypadku, załącznik posługuje się grupowaniem statystycznym PKWiU ex 92.2. Zważywszy zatem, iż usługi świadczone przez Spółkę mieszczą się w grupowaniu PKWiU 92.2 (co potwierdza opinia Urzędu Statystycznego) i nie należą do grupy usług objętej wyłączeniem, mogą one korzystać z 7% stawki podatku VAT.

Prawidłowość stanowiska Spółki potwierdza także interpretacja indywidualna wydana w dniu 6 lutego 2009 r. przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie (sygn. IPPP1/443-2092/08-4/AP), która dotyczy stanu faktycznego tożsamego ze stanem faktycznym mającym miejsce w przedmiotowej sprawie. W interpretacji organ podatkowy wskazał, iż "Usługi zaklasyfikowane przez Spółkę do grupowania PKWiU 92.20.12-00.00 "Usługi telewizji" mieszczą się w pozycji 155 załącznika nr 3 do ustawy o VAT (PKWiU ex 92.2) i jednocześnie nie są wymienione w zawartych tam wyłączeniach, a zatem do usług tych winna mieć zastosowanie preferencyjna stawka podatku VAT 7%. Ponadto tut. organ podatkowy zauważa, iż konstrukcja prawna przedmiotu opodatkowania, stawek podatkowych i zwolnień podatkowych w ustawie o VAT opiera się na właściwych klasyfikacjach statystycznych, tj. Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 18 marca 1997 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz. U. Nr 42, poz. 264 z późn. zm.). Tym bardziej, że konstrukcja ustawy i załączników do niej powoduje, iż to stosowna klasyfikacja w większości przypadków decyduje o tym jaką stawkę podatku należy zastosować w odniesieniu do danej sytuacji. Z tego też względu prawa klasyfikacji statystycznej towarów i usług nabiera szczególnego znaczenia".

Zatem w ocenie organu podatkowego do świadczonych usług udzielania licencji na rozpowszechnianie własnych programów telewizyjnych, dla których powstał obowiązek podatkowy we wrześniu i październiku 2010 r., ma zastosowanie stawka 7%.

Biorąc pod uwagę powyższe, Spółka wnosi o potwierdzenie prawidłowości przedstawionego stanowiska.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Jednocześnie podkreślić należy, iż do zaklasyfikowania danego towaru bądź usługi do odpowiedniej grupy towarów nie są kompetentne organy podatkowe. W myśl bowiem Komunikatu Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. Urz. GUS Nr 1 poz. 11):

zainteresowany podmiot może zwrócić się z wnioskiem do Urzędu Statystycznego w Łodzi ul. Suwalska 29, 93-176 Łódź, który udziela informacji w zakresie stosowania wyżej powołanych standardów klasyfikacyjnych.

Podkreślenia wymaga zatem fakt, że Minister Finansów nie jest organem uprawnionym do klasyfikowania danych towarów czy usług, bowiem uprawnionym w tym zakresie jest Ośrodek Interpretacji Standardów Klasyfikacyjnych Urzędu Statystycznego w Łodzi, przy czym odpowiedzialnym za prawidłową klasyfikację jest podmiot świadczący usługę lub dokonujący dostawy towarów. W związku z powyższym, niniejsza interpretacja wydana została w oparciu o wskazaną przez Wnioskodawcę klasyfikację statystyczną.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.