IPPP1/443-1145/11-2/ISz

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Banku, przedstawione we wniosku z dnia 19 lipca 2011 r. (data wpływu 25 lipca 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku VAT dla świadczonych usług factoringu - jest nieprawidłowe.

W dniu 25 lipca 2011 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku VAT dla świadczonych usług factoringu.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Bank działając na podstawie przepisów Ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo Bankowe (Dz. U. z 2002 r. Nr 72, poz. 665 z późn. zm.) świadczy na rzecz szeregu klientów usługi finansowe, w tym usługi finansowania działalności klientów. Bank zamierza wprowadzić do swojej oferty nową usługę, która polega na udzieleniu finansowania nabywcy towarów lub usługobiorcy (dalej: "Dłużnik"), poprzez wydłużenie faktycznego terminu płatności jego zobowiązań wynikających z takich transakcji. Powyżej opisana usługa znana jest pod rynkową nazwą faktoringu odwrotnego (dalej: "faktoring odwrotny"). W ramach świadczenia usługi Bank dokonywał będzie bezpośredniej spłaty do dostawców lub usługodawców Dłużnika (dalej: "Wierzyciele") jego istniejących, bezspornych zobowiązań a następnie, po wstąpieniu przez Bank w prawa nowego wierzyciela, wyznaczy Dłużnikowi nowy dłuższy termin spłaty zobowiązań.

Bank dokonywać będzie spłaty bezpośrednio do pierwotnego Wierzyciela. W efekcie, na mocy przepisu art. 518 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), Bank spłacając zobowiązanie Dłużnika względem jego Wierzycieli wstępować będzie w prawa pierwotnego Wierzyciela. Na podstawie umowy, w ramach usługi ustalony zostanie nowy, wydłużony termin płatności, w którym Dłużnik dokona zapłaty wierzytelności względem Banku.

Z tytułu świadczenia usługi Bank zamierza pobierać tytułem wynagrodzenia następujące opłaty:

* odsetki za finansowanie,

* prowizję przygotowawczą,

* prowizję za aranżowanie finansowania,

* opłatę za administrowanie fakturami,

* opłatę za użytkowanie systemu służącego do świadczenia usługi,

* opłaty za dołączenie nowego Dostawcy do Listy Dostawców,

* inne opłaty i prowizje z tytułu dodatkowych usług.

Wszystkie powyższe elementy wynagrodzenia pobierane będą od Dłużnika.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w świetle przepisów Ustawy o VAT obowiązujących od 1 stycznia 2011 r. wszystkie elementy wynagrodzenia Banku należne z tytułu świadczenia usługi faktoringu odwrotnego, stanowią wynagrodzenie Banku z tytułu świadczenia usługi objętej zakresem zwolnienia od opodatkowania podatkiem VAT.

Zdaniem Banku, w świetle przepisów Ustawy o VAT obowiązujących od 1 stycznia 2011 r. wszystkie elementy wynagrodzenia Banku należne z tytułu świadczenia usługi faktoringu odwrotnego, stanowią wynagrodzenie Banku z tytułu świadczenia usługi objętej zakresem zwolnienia od opodatkowania podatkiem VAT.

Faktoring odwrotny, pomimo powszechnie przyjętej mylącej nazwy, nie jest rodzajem faktoringu właściwego (pełnego) lub niewłaściwego (niepełnego) (dalej łącznie: "faktoring klasyczny") z ekonomicznego punktu widzenia, lecz w istocie jest udzielaniem kredytu/pożyczki (finansowaniem) podlegającym zwolnieniu z opodatkowania podatkiem VAT na mocy art. 43 ust. 1 pkt 38 Ustawy o VAT.

Ekonomiczny charakter usługi faktoringu odwrotnego polega na udzieleniu finansowania klientowi Banku (Dłużnikowi), poprzez wydłużenie faktycznego terminu płatności jego zobowiązań. Odbywać się to będzie poprzez bezpośrednią spłatę istniejących, bezspornych zobowiązań Klienta (Dłużnika) wobec Wierzycieli (dostawców/usługodawców). Następnie, po wstąpieniu przez Bank w prawa Wierzyciela, wyznaczenie Dłużnikowi nowego - dłuższego terminu spłaty zobowiązań.

W związku z powyższym, zdaniem Banku, usługa ta, z uwagi na jej charakter, powinna być klasyfikowana jako usługi udzielania kredytów/pożyczek, a tym samym korzystać ze zwolnienia z podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 Ustawy o VAT.

Warto zaznaczyć, iż organy podatkowe potwierdzają traktowanie usługi faktoringu odwrotnego, odmiennie od usługi faktoringu klasycznego, tj. jako usługi korzystającej ze zwolnienia z opodatkowania VAT. W szczególności, organy podatkowe wskazują na stosunek prawny występujący pomiędzy stronami umowy, w którym to faktor (Bank) świadczy usługę na rzecz faktoranta (wierzyciela), od którego otrzymuje wynagrodzenie, jako nieodłączny element faktoringu klasycznego opodatkowanego podatkiem VAT.

Natomiast w przypadku faktoringu odwrotnego stosunek prawny łączy Bank i dłużnika, który zobowiązany jest do zapłaty wynagrodzenia. W związku z powyższym, Bank nie świadczy usługi na rzecz wierzyciela i nie od niego otrzymuje wynagrodzenie. Tym samym nie są spełnione warunki, na jakie wskazują organy podatkowe, aby można było uznać daną usługę za usługę faktoringu klasycznego opodatkowaną podatkiem VAT. Stąd usługi opisane w niniejszym wniosku nie spełniają warunków pozwalających na uznanie ich za usługi faktoringu klasycznego, wyłączonych z zakresu zwolnienia od VAT. Powyższa konkluzja wypływa m.in. z interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 6 kwietnia 2011 r. sygn. IPPP2/443-51/11-3/MM.

Usługi faktoringu klasycznego nie zostały zdefiniowane w polskich przepisach prawa i należą do tzw. umów nienazwanych. Co do zasady faktoring klasyczny polega na tym, że faktorant (wierzyciel) przenosi na faktora (Bank) wierzytelność, a faktor (Bank) zobowiązuje się zapłacić faktorantowi (wierzycielowi) jej wartość nominalną pomniejszoną o dyskonto uwzględniające wynagrodzenia faktora (Banku) oraz świadczyć na jego rzecz dodatkowe usługi.

W praktyce przyjmuje się - i założenie takie ma swoje źródło w praktyce państw, w których tradycja stosowania faktoringu jest znacznie dłuższa niż w Polsce - że dla istnienia faktoringu klasycznego koniecznym jest spełnienie podstawowych warunków takich jak:

Konieczność spełnienia powyższych warunków w odniesieniu do świadczenia usług faktoringu klasycznego była wielokrotnie potwierdzana przez organy podatkowe oraz sądy administracyjne. Przykładowo, w jednym z ostatnich wyroków Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 10 czerwca 2011 r. sygn. III SA/Wa 2815/10 stanął na stanowisku, iż usługi związane z nabywaniem wierzytelności pozbawione elementu windykacji, nie mogą być uznane za faktoring, dlatego korzystają ze zwolnienia z opodatkowania VAT.

Natomiast, w umowie faktoringu odwrotnego, którą Bank zamierza wprowadzić do swojej oferty, Bank nie świadczy na rzecz wierzyciela (faktoranta) żadnej usługi. Stronami umowy faktoringu odwrotnego są Bank oraz Dłużnik zobowiązany do zapłaty wierzytelności pieniężnej nabytej przez Bank, a dotyczącej wyświadczonych na jego rzecz usług bądź nabytych przez niego towarów.

Podsumowując, ponieważ usługa faktoringu odwrotnego, którą Bank zamierza świadczyć, nie zawiera elementów przewidzianych dla faktoringu klasycznego, a ekonomiczny charakter usługi polega na finansowaniu działalności Dłużnika - nabywcy danego towaru lub usługi, to w świetle przepisów Ustawy o VAT obowiązujących od 1 stycznia 2011 r. wszystkie elementy wynagrodzenia Banku, należne z tytułu świadczenia usługi faktoringu odwrotnego, stanowią wynagrodzenie Banku z tytułu świadczenia usługi objętej zakresem zwolnienia od opodatkowania podatkiem VAT.

Mając na uwadze powyższe, Bank wnosi o potwierdzenie prawidłowości przedstawionego powyżej stanowiska.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054) - zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (art. 7 ust. 1 ustawy), natomiast w myśl art. 8 ust. 1 ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

W myśl art. 5a ww. ustawy, towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Zgodnie z art. 29 ustawy, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Ze złożonego wniosku wynika, iż Wnioskodawca świadczy na rzecz szeregu klientów usługi finansowe, w tym usługi finansowania działalności klientów.

Bank zamierza wprowadzić do swojej oferty nową usługę, która polega na udzieleniu finansowania nabywcy towarów lub usługobiorcy (dalej: "Dłużnik"), poprzez wydłużenie faktycznego terminu płatności jego zobowiązań wynikających z takich transakcji. Powyżej opisana usługa znana jest pod rynkową nazwą faktoringu odwrotnego (dalej: "faktoring odwrotny"). W ramach świadczenia usługi Bank dokonywał będzie bezpośredniej spłaty do dostawców lub usługodawców Dłużnika (dalej: "Wierzyciele") jego istniejących, bezspornych zobowiązań a następnie, po wstąpieniu przez Bank w prawa nowego wierzyciela, wyznaczy Dłużnikowi nowy dłuższy termin spłaty zobowiązań.

Bank dokonywać będzie spłaty bezpośrednio do pierwotnego Wierzyciela. W efekcie, Bank spłacając zobowiązanie Dłużnika względem jego Wierzycieli wstępować będzie w prawa pierwotnego Wierzyciela.

Na podstawie umowy, w ramach usługi ustalony zostanie nowy, wydłużony termin płatności, w którym Dłużnik dokona zapłaty wierzytelności względem Banku.

Z tytułu świadczenia usługi Bank zamierza pobierać od Dłużnika tytułem wynagrodzenia następujące opłaty:

* odsetki za finansowanie,

* prowizję przygotowawczą,

* prowizję za aranżowanie finansowania,

* opłatę za administrowanie fakturami,

* opłatę za użytkowanie systemu służącego do świadczenia usługi,

* opłaty za dołączenie nowego Dostawcy do Listy Dostawców,

* inne opłaty i prowizje z tytułu dodatkowych usług.

Zdaniem Banku, w świetle przepisów Ustawy o VAT obowiązujących od 1 stycznia 2011 r. wszystkie elementy wynagrodzenia Banku należne z tytułu świadczenia usługi faktoringu odwrotnego, stanowią wynagrodzenie Banku z tytułu świadczenia usługi objętej zakresem zwolnienia od opodatkowania podatkiem VAT.

Usługi faktoringu nie zostały zdefiniowane w polskich przepisach prawa i należą do tzw. umów nienazwanych. Co do zasady faktoring polega na tym, że faktorant przenosi na faktora wierzytelność, a faktor zobowiązuje się zapłacić faktorantowi jej wartość nominalną pomniejszoną o dyskonto uwzględniające wynagrodzenie faktora oraz świadczyć na jego rzecz dodatkowe usługi. Podkreślenia wymaga fakt, iż skutkiem jaki wywołuje umowa faktoringu jest zmiana osoby wierzyciela. Zmiana ta dokonywana jest w oparciu o przepisy zawarte w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), w Księdze trzeciej, Tytule IX, Dziale 1 Zmiana wierzyciela. Zgodnie z art. 509 Kodeksu cywilnego, wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu lub właściwości zobowiązania.

Z powyższego wynika, iż główną istotą faktoringu jest zmiana podmiotu uprawnionego (wierzyciela) w następstwie cesji (przelewu) wierzytelności.

Umowa faktoringu niezależnie od wyżej wskazanego skutku jaki wywołuje tj. zmiany osoby wierzyciela, może powodować powstanie po stronie świadczącego ją podmiotu także inne skutki np. zobowiązanie do zapewnienia drugiej stronie umowy finansowania, prowadzenia jej rozliczeń itp. Umowa ta może zawierać zatem także elementy charakterystyczne dla innych stosunków prawnych np. umowy pożyczki, kredytu.

Faktoring nie jest tożsamy wyłącznie z cesją wierzytelności obejmuje bowiem różne dodatkowe czynności - usługi. Dwie podstawowe cechy faktoringu to: cesja wierzytelności i umowa o świadczenie usług.

W tym miejscu należy wskazać, że ustawa o podatku od towarów i usług nie uzależnia opodatkowania usług faktoringu od rodzaju umowy zawartej pomiędzy stronami, co oznacza, że każdy typ faktoringu podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, jako odpłatne świadczenie usług, w myśl art. 8 ust. 1 ustawy.

Podkreślenia wymaga również, że usługa faktoringowa ma charakter złożony i obok podstawowej czynności, jaką jest przelew wierzytelności, przedmiotem faktoringu czynią strony często szereg usług, jakie podmiot faktoringowy ma wykonać na rzecz przedsiębiorcy. Nazywane są one czynnościami dodatkowymi.

Owe dodatkowe czynności podmiotu faktoringowego o charakterze usługowym obejmują m.in.:

* przyjmowanie ryzyka wypłacalności dłużników,

* windykację należności,

* finansowanie przez dyskonto, udzielanie pożyczek,

* monitorowanie dłużników,

* wypłacanie zaliczek na poczet przyszłych należności,

* sporządzanie i wysyłanie monitów w przypadku nieterminowej zapłaty ze strony dłużników, -okresowe sprawdzanie stanu wypłacalności dłużników,

* kierowanie upomnień do dłużników opieszałych.

Konwencja Ottawska uchwalona w roku 1988 dotycząca faktoringu międzynarodowego mówi o tym, że faktor powinien zobowiązać się do wykonania co najmniej dwóch wymienionych czynności.

Uwzględniając powyższe zgodzić należy stwierdzić, iż usługa factoringu nie jest usługą jednorodną.

W celu ustalenia, dla celów VAT, czy świadczenie usług obejmujące kilka części składowych należy traktować jako jedno świadczenie, czy też jako dwa lub więcej świadczeń wycenianych odrębnie, należy przede wszystkim wziąć pod uwagę interpretacje treści przepisu artykułu 2 ust. 1 VI Dyrektywy (obecnie art. 2 ust. 1 lit. c) Dyrektywy 2006/112/WE Rady Unii Europejskiej z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej), zgodnie z którym każde świadczenie usług powinno być traktowane jako odrębne i niezależne oraz fakt, iż świadczenie obejmujące z ekonomicznego punktu widzenia jedną usługę nie powinno być sztucznie dzielone, co mogłoby prowadzić do nieprawidłowości w funkcjonowaniu systemu podatku VAT.

Powyższa kwestia, była przedmiotem rozważań Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (poprzednia nazwa Europejski Trybunał Sprawiedliwości). W orzeczeniu z dnia 25 lutego 1999 r., zapadłym w sprawie C-349/96, Trybunał stwierdził, iż (...) pojedyncze świadczenie ma miejsce zwłaszcza wtedy, gdy jedna lub więcej części składowych uznaje się za usługę zasadniczą, podczas gdy inny lub inne elementy traktuje się jako usługi pomocnicze, do których stosuje się te same zasady opodatkowania, co do usługi zasadniczej. Usługę należy uznać za usługę pomocniczą w stosunku do usługi zasadniczej, jeśli nie stanowi ona dla klienta celu samego w sobie, lecz jest środkiem do lepszego wykorzystania usługi zasadniczej (...).

Wskazane powyżej przykładowo czynności nie stanowią usług odrębnych od usługi faktoringu, bowiem stanowią one integralną część usługi faktoringu i nie mogą być z niej wydzielane.

Z treści złożonego wniosku wynika, iż zawierane przez Stronę umowy, to umowy faktoringu. Zasadniczą usługą zatem w przedmiotowej sprawie są świadczone usługi factoringu, a inne czynności wykonywane w ramach zawartych umów są czynnościami pomocniczymi, dodatkowymi do zawartej umowy i ich samoczynne istnienie nie znajduje żadnych podstaw prawnych. Bez zawartych umów pomiędzy kontrahentami, te czynności dodatkowe nie byłyby realizowane. Również kwoty odsetek pobranych za finansowanie prezentowanej usługi nie byłyby pobierane, gdyby nie doszło do podpisania umowy (w tym przypadku umowy faktoringu).

Finansowanie działalności klienta jest tylko jednym z elementów umów zawieranych przez Wnioskodawcę z klientami.

Podkreślić należy, iż zapewnienie finansowania Klienta Banku upodabnia w tej części faktoring do usług kredytowych, jednakże nie zmienia to faktu, iż należne Bankowi odsetki za finansowanie, prowizja przygotowawcza, prowizja za aranżowanie finansowania, opłata za administrowanie fakturami, opłata za użytkowanie systemu służącego do świadczenia usługi, opłata za dołączenie nowego Dostawcy do Listy Dostawców oraz inne opłaty i prowizje z tytułu dodatkowych usług, są elementem wynagrodzenia za świadczoną kompleksową usługę. Charakter tej kompleksowej usługi wynika wprost z zawartej umowy. Zatem wszystkie czynności podejmowane przez Bank (nabycie wierzytelności, finansowanie Klienta, czynności administracyjne) w zamian za określone wynagrodzenie składają się łącznie na usługę faktoringu.

Zatem w przedstawionych przez Wnioskodawcę okolicznościach usługi finansowania klienta, wbrew twierdzeniu Strony, nie stanowią usługi odrębnej od usługi faktoringu, stanowią one bowiem integralną część usługi faktoringu i nie mogą być z niej wydzielane.

Biorąc pod uwagę przedstawione przez Wnioskodawcę okoliczności oraz treść wyżej powołanego art. 29 ust. 1 ustawy stwierdzić, iż należne Bankowi wynagrodzenie, na które składają się: odsetki za finansowanie, prowizja przygotowawcza, prowizja za aranżowanie finansowania, opłata za administrowanie fakturami, opłata za użytkowanie systemu służącego do świadczenia usługi, opłata za dołączenie nowego Dostawcy do Listy Dostawców oraz inne opłaty i prowizje z tytułu dodatkowych usług, stanowią wynagrodzenie za świadczone przez Wnioskodawcę usługi factoringu.

W przypadku usług faktoringu za świadczenie należne Stronie, stanowiące obrót w rozumieniu art. 29 ust. 1 ustawy, należy więc uznać wszystkie ww. elementy wynagrodzenia Banku pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Podstawowa stawka podatku VAT, zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, zgodnie z którym w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f: stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy o VAT, jak i przepisach wykonawczych do niej, przewidziane zostały zwolnienia od podatku oraz obniżone stawki.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy zwalnia się od podatku usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę.

W myśl natomiast art. 43 ust. 15 ustawy, zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41 oraz w ust. 13, nie mają zastosowania do:

Uwzględniając powyższe usługi faktoringu świadczone przez Bank, zgodnie z zawartymi umowami, podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług według podstawowej stawki podatku w wysokości 23%, gdyż wyłączone są ze zwolnienia z podatku na podstawie wyżej powołanego art. 43 ust. 15 ustawy, a na podstawę opodatkowania złożą się otrzymywane odsetki za finansowanie, prowizja przygotowawcza, prowizja za aranżowanie finansowania, opłata za administrowanie fakturami, opłata za użytkowanie systemu służącego do świadczenia usługi, opłata za dołączenie nowego Dostawcy do Listy Dostawców oraz inne opłaty i prowizje z tytułu dodatkowych usług.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie zastosowania zwolnienia od podatku dla otrzymanego wynagrodzenia w postaci odsetki za finansowanie, prowizja przygotowawcza, prowizja za aranżowanie finansowania, opłata za administrowanie fakturami, opłata za użytkowanie systemu służącego do świadczenia usługi, opłata za dołączenie nowego Dostawcy do Listy Dostawców oraz inne opłaty i prowizje z tytułu dodatkowych usług, uznać należy za nieprawidłowe.

Odnosząc się z kolei do powołanej przez Bank interpretacji znak IPPP2/443-51/11-3/MM z dnia 6 kwietnia 2011 r., należy zaznaczyć, iż w przedmiotowej transakcji Bank będzie wykonywała dwie odrębne usługi na rzecz dwóch różnych podmiotów. Jedną z nich jest usługa factoringu wykonywana na rzecz Factoranta, drugą usługą jest natomiast niezależna usługa finansowania wykonywana na rzecz Dłużnika. Natomiast w sprawie będącej przedmiotem niniejszego wniosku mamy do czynienia z usługą finansowania wykonywaną na rzecz Dłużnika oraz usługami obsługi tegoż finansowania, świadczonymi przez Bank.

Zatem prezentowany stan faktyczny różni się od przedstawionego przez Wnioskodawcę, nie jest osadzony w analogicznych realiach. W związku z powyższym nie może wpływać na rozstrzygnięcie w analizowanej sprawie.

W tym miejscu Organ podatkowy zauważa również, iż w przywołanym przez Stronę, na poparcie własnego stanowiska, orzeczeniu Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 10 czerwca 2010 r. sygn. III SA/Wa 2815/10, Sąd nie rozstrzygnął merytorycznie analizowanej kwestii, gdyż stwierdził uchybienia. Ponadto Sąd stwierdził, że "zajęcie przez Ministra Finansów we wskazanej wyżej interpretacji indywidualnej stanowiska, uznającego stanowisko Spółki za nieprawidłowe było przedwczesne, gdyż stan faktyczny nie został przedstawiony w sposób wyczerpujący". Zatem w ww. orzeczeniu sąd nie rozstrzygnął merytorycznie badanej sprawy.

Tut. Organ pragnie wskazać na rozstrzygnięcie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 6 września 2011 r. sygn. akt III SA/Wa 41/11, w którym Sąd zajął stanowisko tożsame ze stanowiskiem Organu zaprezentowanym w niniejszej sprawie.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji w przedstawionym zdarzeniu przyszłym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.