IPPP1/443-1111/11-2/ISz

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 17 października 2011 r. Izba Skarbowa w Warszawie IPPP1/443-1111/11-2/ISz

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 21 czerwca 2011 r. (data wpływu 18 lipca 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego w związku z poniesionymi nakładami inwestycyjnymi w latach 2007 i 2008 - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 lipca 2011 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego w związku z poniesionymi nakładami inwestycyjnymi w latach 2007 i 2008.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Podstawowym przedmiotem działalności L. S.A. jest świadczenie usług na rynku ubezpieczeń majątkowych. Działalność Spółki jest co do zasady zwolniona z VAT, w związku z powyższym Spółce nie przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego od zakupów związanych z tą działalnością. Ponadto Spółka w niewielkim zakresie wykonuje równie działalność opodatkowaną VAT. Dlatego też od wydatków związanych zarówno z działalnością opodatkowaną jak i zwolnioną Spółka odlicza VAT według współczynnika sprzedaży opodatkowanej. Ponieważ współczynnik ten wynosił poniżej 2% Spółka de facto nie miała prawa do odliczania VAT od wydatków związanych zarówno z działalnością opodatkowaną jak i zwolnioną.

W związku z rozwojem firmy i zapotrzebowaniem na nową powierzchnię biurową, L. zawarła umowę najmu powierzchni biurowej w budynku A. na piętrach: drugim, czwartym, piątym i szóstym o łącznej powierzchni 6534 m#178;. W umowie z A. Spółka uzyskała prawo do podnajęcia części powierzchni Spółkom z grupy kapitałowej do której należał L.

Spółka poniosła w latach 2007 i 2008 nakłady na dostosowanie ww. powierzchni biurowej do stanu zapewniającego możliwość korzystania z tej powierzchni zgodnie z jej przeznaczeniem i potrzebami Spółki oraz Spółek z Grupy. W ramach tej inwestycji L. dokonała między innymi zakupu następujących usług:

* zakup projektu architektonicznego wnętrza,

* wykonanie projektu kanalizacji, wentylacji, klimatyzacji,

* prace instalacyjne klimatyzacji, wykonanie okablowania strukturalnego,

* wykonanie ścian działowych,

* nadzór nad pracami w ramach projektu.

Wymienione usługi były fakturowane przez dostawców jako usługi związane z adaptacją całej powierzchni biurowej wynajmowanej przez L. L. zawarła umowę dotyczącą podnajmu powierzchni biurowej inwestycji w nowym budynku ze Spółkami z Grupy. Na mocy umowy, L. dzielił powierzchnię biurową na piętrze drugim, czwartym i piątym ze Spółkami z Grupy, natomiast piętro szóste zajmowały wyłącznie dwie Spółki z Grupy (przed całkowitym przejęciem do wyłącznego wykorzystania powierzchni biurowej na 6-tym piętrze przez dwie Spółki z Grupy, powierzchnia ta była przez kilka miesięcy wykorzystywana przez pracowników L. - niemniej jednak w tym okresie prowadzono już prace adaptacyjno-przygotowawcze mające na celu udostępnienie tej powierzchni na rzecz dwóch Spółek z Grupy. Zważywszy, iż prace nie były jeszcze zakończone, Spółka nie dokonała w tym czasie przyjęcia inwestycji do używania.).

Na podstawie wspólnych uzgodnień L. obciążył w maju 2009 r. Spółki z Grupy kosztami adaptacji biura (odsprzedał część inwestycji w budynek wykonaną na piętrze 6-tym) w proporcji odpowiadającej udziałowi powierzchni zajmowanej przez poszczególne Spółki z Grupy w powierzchni całkowitej. Ponieważ nabyte towary i usługi były opodatkowane VAT, Spółka, przy refakturowaniu naliczyła podatek od towarów i usług. Przy obciążaniu kosztami adaptacji Spółka nie naliczała żadnej marży.

W związku z wątpliwościami Spółka nie odliczyła VAT naliczonego od wydatków poniesionych na odsprzedane nakłady inwestycyjne w latach 2007 i 2008.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Spółka na podstawie art. 90 ust. 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług była uprawniona do obniżenia podatku należnego w latach 2007 i 2008 o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług związanych z adaptacją powierzchni biurowej, w części którą można przypisać bezpośrednio wartości obciążenia Spółek z Grupy kosztami tych nakładów.

Zdaniem Wnioskodawcy na tak postawione pytanie należy udzielić odpowiedzi twierdzącej. Zgodnie z brzmieniem art. 86 ust. 1 ustawy o VAT w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych podatnikowi, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Jednocześnie, na podstawie art. 90 ust. 1, ustawy o VAT, w stosunku do towarów i usług, które są wykorzystywane przez podatnika do wykonywania czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, jak i czynności, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje, podatnik jest obowiązany do odrębnego określenia kwot podatku naliczonego, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego. Jeżeli nie jest możliwe wyodrębnienie całości lub części kwot o których mowa w ust. 1 art. 90, podatnik może pomniejszyć kwotę podatku należnego o taką część kwoty podatku naliczonego, którą można proporcjonalnie przypisać czynnościom, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego.

Ponieważ L. prowadzi zarówno działalność zwolnioną jak i opodatkowaną, w przedstawionym stanie faktycznym, konieczne jest wyodrębnienie kwot podatku naliczonego związanych z czynnościami, w stosunku do których przysługuje prawo do odliczenia (w tym wypadku jest to sprzedaż nakładów na rzecz Spółek z Grupy) oraz z czynnościami, w stosunku do których takie prawo nie przysługuje (związek bezpośredni z działalnością ubezpieczeniową - zwolnioną z VAT) zgodnie z art. 90 ust. 1 ustawy o VAT. Dopiero jeżeli takie przyporządkowanie nie jest możliwe (w całości lub w części) konieczne jest ustalenie proporcji sprzedaży opodatkowanej i odliczanie VAT według wskazań współczynnika (art. 90 ust. 2 ustawy o /AT).

Jeżeli podatnik jest w stanie przyporządkować w sposób bezpośredni cały podatek naliczony odpowiednio czynnościom umożliwiającym odliczenie i czynnościom nie dającym prawa do odliczenia podatku naliczonego, wówczas nie stosuje się rozliczenia proporcjonalnego określonego w art. 90 ust. 2 ustawy o VAT. Orzecznictwo sądów administracyjnych wskazuje, iż o dopuszczalności stosowania metody rozliczenia podatku naliczonego związanego ze sprzedażą opodatkowaną i zwolnioną w żadnym razie nie mogą decydować względy natury pragmatycznej czy też celowościowej. W świetle przepisu art. 90 ust. 1 ustawy o VAT, podatnik w swojej działalności ma obowiązek przypisania konkretnych wydatków i towarzyszących im kwot podatku naliczonego do określonych rodzajów czynności (sprzedaży), z którymi wydatki te są związane. Obowiązek wyodrębnienia kwot podatku przypisanych do poszczególnych rodzajów czynności ma charakter bezwzględny (Wyrok WSA w Warszawie z 14 marca 2007 r. sygn. III SA/Wa 1149/06).

Przepisy ustawy o VAT, w sposób wyraźny przyznają zatem pierwszeństwo zasadzie bezpośredniej alokacji kwot podatku naliczonego. Odliczenie VAT według współczynnika jest metodą posiłkową, stosowaną dopiero wtedy gdy nie jest możliwe bezpośrednie przyporządkowanie kwot podatku naliczonego do czynności dających lub niedających prawa do odliczenia. Na taką interpretację przepisów wskazuje zarówno systematyka ustawy o VAT (w pierwszej kolejności ustawa mówi o bezpośredniej alokacji) jak również brzmienie przepisów - art. 90 ust. 2 wyraźnie stanowi, że: "Jeżeli nie jest możliwe wyodrębnienie całości lub części kwot, o których mowa w ust. 1 (...)".

Ponadto zgodnie z cytowanym art. 90 ust. 2 ustawy o VAT możliwa jest również bezpośrednia alokacja części kwot podatku naliczonego. Zdaniem Wnioskodawcy należy, to rozumieć również w ten sposób, że podatnik część kwoty VAT naliczonego dotyczącą nabycia jednej usługi alokuje bezpośrednio jako dającą prawo do pełnego odliczenia podatku naliczonego.

Stanowisko, iż podstawą odliczania VAT jest alokacja bezpośrednia, zostało również potwierdzone m.in. przez Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w wyroku z dnia 8 września 2010 r. sygn. akt I SA/Wr 691/10 - w wyroku tym wskazano:

" (...) Jeżeli podatnik nie jest w stanie bezpośrednio (czyli bez żadnych umownych kryteriów) przyporządkować podatku naliczonego do sprzedaży opodatkowanej to obowiązany jest stosować zasadę określoną w art. 90 ust. 2 ustawy o VAT. Skoro A chce zastosować określone przez siebie klucze alokacji tzn., że nie jest w stanie określić jaka część podatku naliczonego jest bezpośrednio związana ze sprzedażą opodatkowaną (...)".

Zważywszy, iż Spółka odsprzedała (refakturowała) część zakupionych towarów i usług po cenach zakupu, należy przyjąć, że w zakresie w jakim L. dokonuje refaktury lub odsprzedaży zachodzi bezpośredni związek zakupu z działalnością opodatkowaną (w tym przypadku wartość zakupu jest równa wartości sprzedaży na rzecz poszczególnych Spółek z Grupy). W związku z powyższym w tej części L. jest uprawniona do odliczenia całości podatku naliczonego.

Taka interpretacja przepisów jest również akceptowana przez organy podatkowe. Zgodnie z postanowieniem Naczelnika Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego: "Z przywołanych regulacji wynika, że podatnik wykonujący czynności opodatkowane oraz zwolnione od podatku i niepodlegające opodatkowaniu ma prawo do odliczenia w całości podatku naliczonego od tych nabyć (zakupów), które są jednoznacznie związane z czynnościami opodatkowanymi". Tak stwierdza postanowienie Naczelnika Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego z 7 września 2007 r. (sygn. 1471/VTR2/443-55/07/PG); stanowisko to zaakceptował również Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w decyzji z 25 lutego 2008 r. (sygn. 1401/PV-I/4407/14-3/07/JKr); podobnie jak Izba Skarbowa w Rzeszowie z 10 stycznia 2007 r. (sygn. II/2-443/287/06).

Dodatkowo należy podkreślić, iż poprzez przyporządkowanie wartości poniesionych wydatków na prace adaptacyjne do poszczególnych części powierzchni biura wskaźnikiem udziału procentowego danej powierzchni w całej powierzchni biura, możliwe jest bezpośrednie alokowanie wartości podatku naliczonego do działalności opodatkowanej L. tj. refakturowania kosztów prac adaptacyjnych.

Jeśli zatem L. jest w stanie przyporządkować w sposób bezpośredni kwotę podatku naliczonego odpowiednio czynnościom umożliwiającym odliczenie i czynnościom nie dającym prawa do odliczenia podatku naliczonego, wówczas rozliczenia proporcjonalnego określonego w art. 90 ust. 2 ustawy o VAT nie stosuje się.

Poprawność prezentowanego stanowiska, potwierdzona została w orzecznictwie sądów administracyjnych. Dla przykładu w wyroku z 7 listopada 2008 r. (sygn. akt III SA/Wa 1443/08) Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie stwierdził, że: " (...) w przypadku zakupów, co do których podatnik nie ma wątpliwości jakiej służą sprzedaży (opodatkowanej czy zwolnionej) wprost należy określić kwoty podatku podlegające odliczeniu i należy kierować się przy tym bezpośrednim związkiem danego zakupu z poszczególnym rodzajem sprzedaży z pominięciem aspektów wykraczających poza granice tego związku. Natomiast w przypadku zakupów związanych ze sprzedażą opodatkowaną i zwolnioną należy stosować przepisy art. 90 ustawy o VAT odnoszące się do tego rodzaju zakupów (czyli przepis art. 90 ust. 2 ustawy o VAT - przypis Spółki)".

Ponadto, na słuszność wskazanego powyżej podejścia wskazuje m.in. stanowisko wyrażone przez działającego w imieniu Ministra Finansów Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w udzielonej podatnikowi interpretacji indywidualnej z 30 marca 2009 r. (sygn. IPPP2/443-80/09-2/AZ) oraz w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 9 lutego 2010 r. (sygn. IPPP1-443-1246/09-2/BS).

Dodatkowo, za poparciem zaprezentowanego przez Wnioskodawcę stanowiska przemawia orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości UE, w którym używa się sformułowania "związek bezpośredni i bezzwłoczny" na określenie związku podatku naliczonego związanego z nabyciem towarów i usług, z transakcjami opodatkowanymi (sprawa C 4/94 wyrok Trybunału z dnia 6 kwietnia 1995 r., BLP Group PLC przeciwko Commissioners Excise (Wielka Brytania): sprawa C-98/98 wyrok Trybunału z dnia 8 czerwca 2000 r. Commissioners of Customs Excise przeciwko Midland Bank plc (Wielka Brytania), sprawa C-16/10 wyrok Trybunału z dnia 27 września 2001 r. Cibo Participations SA przeciwko Directeur régional des impas du Nord-Pas-de-Calais (Francja)).

W przypadku wydatków na prace adaptacyjne, którymi obciążane są Spółki z Grupy można jednoznacznie przypisać wartość podatku naliczonego do sprzedaży opodatkowanej tj. wartości obciążenia Spółek z Grupy. Istnieje zatem bezpośredni i bezzwłoczny związek.

Wobec powyższego, zdaniem Spółki, w zakresie w jakim można przypisać podatek naliczony dotyczący wydatków na prace adaptacyjne do wartości obrotu z tytułu obciążenia Spółek z Grupy kosztami prac adaptacyjnych dotyczącymi podnajmowanej powierzchni biurowej, Spółce przysługuje prawo do odliczenia podatku VAT w tej części.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl