IPPP1-443-1100/09-2/BS - Dokumentacja niezbędna do zastosowania 0% stawki podatku VAT do transakcji wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 26 października 2009 r. (data wpływu 5 listopada 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokumentacji niezbędnej do zastosowania 0 % stawki podatku VAT do transakcji wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów - jest nieprawidłowe.

W dniu 5 listopada 2009 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie d dokumentacji niezbędnej do zastosowania 0 % stawki podatku VAT do transakcji wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka specjalizuje się w produkcji opryskiwaczy ogrodniczych, domowych i spryskiwaczy ręcznych. Oferta firmy skierowana jest do odbiorców zarówno w Polsce jak i za granicą - w tym, mających swoje miejsce zamieszkania lub siedzibę w państwach Wspólnoty Europejskiej. Spółka sprzedaje swoje produkty na rynku wewnątrzwspólnotowym odbiorcom, którzy są podatnikami podatku od wartości dodanej w danym państwie wspólnotowym (tekst jedn. do którego wysyłany jest towar) oraz posiadają ważny numer identyfikacyjny VAT (nadany im dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych). Przy każdej transakcji Spółka wystawia na zagranicznego klienta fakturę VAT z tytułu sprzedaży towaru (produktu Spółki). Na fakturze tej podane są bezbłędnie zarówno numer VAT dotyczący nabywcy towaru, jak i analogiczne dane Spółki. W związku z takimi transakcjami Spółka (po wysłaniu towaru) posiada następujące dokumenty: kopię faktury VAT, specyfikację poszczególnych sztuk ładunku, korespondencję handlową z odbiorcą (w tym zamówienie przesłane faksem lub emailem), a także dokument przewozowy wystawiony przez spedytora lub przewoźnika.

Obecnie, poza tymi dokumentami, Spółka dysponuje odrębnym potwierdzeniem (podpisanym przez nabywcę towaru), iż towar dotarł do miejsca przeznaczenia poza Polską (na terytorium Wspólnoty Europejskiej). Jeżeli takiego dokumentu brak jest w dokumentacji Spółki, Spółka dysponuje potwierdzeniem odbioru towaru umieszczonym na dokumencie przewozowym. W konsekwencji, Spółka w każdym przypadku posiada zestaw dokumentów potwierdzających, iż sprzedany towar dotarł z Polski do innego kraju Unii Europejskiej. Jednak w przyszłości Spółka planuje zmienić powyższe zasady w taki sposób, iż dokument przewozowy nie będzie zawierać potwierdzenia odbioru towaru przez nabywcę (poza Polską). Brak będzie także odrębnych potwierdzeń - podpisanych przez nabywców - iż towar został przewieziony poza granice kraju.

Jednym z powodów tych planowanych zmian jest to, że wielu zagranicznych klientów Spółki traktuje wymóg odrębnego potwierdzania dostaw za zbyt uciążliwy, powołując się przy tym na przypadki konkurencyjnych w stosunku do Spółki dostawców z innych niż Polska krajów UE (nie stosujących podobnych procedur). Niszczy to wizerunek Spółki oraz osłabia jej siłę konkurowania na rynku wewnątrzwspólnotowym. W opisanych wyżej przypadkach ani Spółka, ani odbiorcy nie przewożą samodzielnie towarów, a zatem nie dotyczą ich zapisy art. 42 ust. 4 Ustawy VAT. Towar przewożony jest przez podmiot trzeci (przez przewoźnika który działa na bezpośrednie zlecenie spedytora; spedytor działa zaś na zlecenie Spółki). W alternatywnej sytuacji, Spółka będzie otrzymywać faksem potwierdzenie, iż klient otrzymał towar (w innym niż Polska) kraju Unii Europejskiej. W posiadaniu Spółki będą także: kopia faktury oraz specyfikacja ładunku. Brak będzie natomiast dokumentów przewozowych (wystawionych przez spedytora).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy ww. zestaw dokumentów (w obu sytuacjach) - po wprowadzeniu planowanych zmian - będzie wystarczający do potwierdzenia wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów i zastosowania stawki VAT w wysokości 0 % w świetle art. 42 Ustawy VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zgodnie z art. 41 ust. 3 Ustawy VAT stawka podatku w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów wynosi 0 %, z zastrzeżeniem spełnienia warunków, o których mowa w art. 42 tej ustawy. Wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów (dalej: "WDT") podlega opodatkowaniu według stawki 0 % pod warunkiem, że podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych oraz, iż posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem WDT zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.

W świetle art. 42 ust. 3 Ustawy VAT ww. dowodami są następujące dokumenty (jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem WDT do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju):

Dodatkowo w ust. 11 art. 42 Ustawy VAT zostało określone, że: "W przypadku gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3-5, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:

Dokumenty wymienione w ww. punktach zostały podane jedynie jako przykłady dokumentów, które mogą potwierdzać realizację WDT (na co wskazuje wyrażenie "w szczególności"). Spółka ma więc prawo udokumentować wywiezienie towarów z terytorium kraju oraz dostarczenie ich nabywcy w sposób przez siebie przewidziany, mając na uwadze udowodnienie faktu ich zaistnienia. Należy też podkreślić, iż określając listę dokumentów w art. 42 ust. 11 Ustawy VAT ustawodawca nie ograniczył się do tych rodzajów dokumentów, które potwierdzają WDT ex-post. Przeciwnie, umieszczenie na tej liście "zamówienia" oznacza, że ustawodawca dopuścił stosowanie preferencyjnej stawki VAT także w tych sytuacjach, w których posiadany przez podatnika dokument odnosi się do przyszłej WDT.

Stanowisko to potwierdzają w swoich wyrokach sądy administracyjne. Przykładowo, wyrok WSA w Warszawie z dnia 5 maja 2009 r. (sygn. III SA/Wa 3448/08): " (...) W ocenie Sądu, biorąc pod uwagę zasady opodatkowania transakcji wewnątrzwspólnotowych nie można się zgodzić ze stanowiskiem, że braki formalne wskazanych dokumentów, brak któregokolwiek z nich lub brak odpowiedniej informacji, która powinna wynikać z danego dokumentu, powinna oznaczać, że podatnik nie dysponuje wymienionymi w art. 42 ust. 3 dowodami, a więc nie ma prawa do zastosowania stawki 0 %.

Stosowanie stawki 0 % z tytułu WDT nie jest wyjątkiem od reguły, lecz regułą od której wyjątkiem jest stosowanie stawki krajowej. Oznacza to, że wykładnia przepisów dotyczących warunków, od których spełnienia zależy prawo do zastosowania preferencyjnej stawki podatkowej, powinna być rozszerzająca, a nie zawężająca. Wszelkie zaś wątpliwości dotyczące opodatkowania WDT powinny być rozstrzygane na korzyść reguły ogólnej, czyli stosowania stawki 0 %. Tym samym należy podkreślić, że podatnik nie musi posiadać omawianych dowodów jako odrębnych dokumentów, ważne jest bowiem jedynie to, aby dokumenty te zawierały informację, z których wynika, że towar został faktycznie dostarczony do innego państwa członkowskiego. Ponadto, dokumenty, o których mowa w art. 42 ust. 3 ustawy VAT mają łącznie potwierdzić określony fakt co oznacza, że zebrane razem mają zawierać jednoznaczną informację, której wymaga wskazany przepis. Ponieważ dokumenty mają łącznie potwierdzać określony fakt, podatnik (dostawca) nie musi posiadać wszystkich typów dokumentów wymienionych w art. 42 ust. 3. Wystarczy, że dwa z nich potwierdzają jednoznacznie dostarczenie towarów na terytorium innego państwa członkowskiego.

W przypadku, gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła WDT (art. 42 ust. 11 ustawy VAT). W szczególności, może to być korespondencja handlowa z nabywcą w tym jego zamówienie, dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu, dokument potwierdzający zapłatę za towar, z wyjątkiem przypadków, gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie, w takim przypadku inny - dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania, dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju. Powołany przepis oznacza, że jeśli lista dokumentów obowiązkowych nie dostarczy odpowiedzi na pytanie, czy towar został faktycznie przetransportowany na terytorium innego państwa członkowskiego, dopuszczalne jest posiłkowanie się jakimikolwiek innymi dokumentami, które staną się dowodami określonymi w art. 42 ust. 1 pkt 2, jeśli wskazują one, że WDT nastąpiła. (...)"

Na inny ważny aspekt kwestii zwrócił uwagę NSA w wyroku z dnia 20 stycznia 2009 r. (sygn. I FSK 1500/08). Wyrok ten odnosi się do funkcji oraz celu, dla jakiego zostały stworzone regulacje art. 42 Ustawy VAT: " (...) zasadnicze znaczenie przy badaniu czy podatnik ma prawo do zwolnienia z tytułu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów powinny mieć przesłanki obiektywne dotyczące faktycznego wystąpienia przemieszczenia towarów pomiędzy Państwami Członkowskimi. Natomiast warunki formalne, dowodzące tej okoliczności, które Państwa wprowadzają w celu zapewnienia prawidłowego poboru podatku i uniknięcia oszustw z tym związanych, nie mogą być wykorzystywane w taki sposób, aby podważały neutralność podatku VAT.

Dlatego też biorąc pod uwagę wnioski wynikające z przepisów wspólnotowych, interpretowanych w orzecznictwie ETS, należy podzielić sposób rozumienia art. 42 ust. 1 pkt 2, ust. 12 i 13 ustawy o VAT zaproponowany przez Skarżącą i stwierdzić, że przepisy te nie dają podstawy do podatkowego traktowania, do czasu otrzymania stosownych dowodów, wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, jeśli nastąpiło charakteryzujące ją przemieszczenie towarów do innego kraju Unii Europejskiej, w sposób tożsamy z dostawą krajową i określania zasad powstania obowiązku i zobowiązania podatkowego, tak jak w przypadku dostawy krajowej. Taka dostawa, mimo braku wszystkich wymaganych w art. 42 ust. 3 - 5 dokumentów, nie zmienia swojego materialnego charakteru poprzez zaewidencjonowanie jej w sposób określony w art. 42 ust. 12 ustawy o VAT jako dostawy na terytorium kraju. (...)"

Wniosek, który wypływa z analizy ww. wyroku NSA, pozwala na deklarowanie stawki 0 % VAT w związku z WDT nawet w tych przypadkach, w których podatnik nie dysponuje wszystkimi dokumentami o których mowa w art. 42 ust. 3 i 11 Ustawy VAT, o ile podatnik wie o tym, że rzeczywiście doszło do przemieszczenia towaru.

Wyrok WSA w Kielcach z dnia 8 maja 2008 r. (sygn. I SA/Ke 114/08): (...) W ocenie Sądu, biorąc pod uwagę zasady opodatkowania transakcji wewnątrzwspólnotowych, nie można się zgodzić ze stanowiskiem, że braki formalne wskazanych dokumentów, brak któregokolwiek z nich lub brak odpowiedniej informacji, która powinna wynikać z danego dokumentu, powinna oznaczać, że podatnik nie dysponuje wymienionymi w art. 42 ust. 3 dowodami, a więc nie ma prawa do zastosowania stawki 0 %. (...)." A zatem opierając się na przepisach Ustawy VAT oraz biorąc pod uwagę wyżej cytowane wyroki sądów - aby w związku z WDT zastosować stawkę podatku w wysokości 0 %, za wystarczające powinny zostać uznane posiadane przez Spółkę dokumenty, także po wprowadzeniu zmian, o których mowa w opisie stanu przyszłego (tekst jedn. kopia faktury VAT, specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku, zamówienie przesłane przez klienta i dokument przewozowy, potwierdzający przyjęcie towaru do przewozu do innego kraju UE niż Polska; w sytuacji alternatywnej: kopia faktury VAT, specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku, zamówienie przesłane przez klienta i potwierdzenie (przesłane faksem) otrzymania towaru przez klienta w innym kraju UE niż Polska).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 41 ust. 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0 %, z zastrzeżeniem art. 42. Stosownie do art. 42 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy o VAT, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki 0 % pod warunkiem, że:

Biorąc pod uwagę powyższy przepis, stwierdzić należy, że możliwość zastosowania stawki 0 % przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów istnieje, gdy spełnione zostaną łącznie warunki dotyczące statusu dostawcy oraz nabywcy, a także otrzymania przez dostawcę stosownej dokumentacji.

Z uwagi na to, że towar nie będzie osobiście dostarczany przez Spółkę, lecz przez przewoźnika (spedytora), muszą również zostać spełnione warunki, o których mowa w art. 42 ust. 3 ustawy o VAT. Zgodnie z tym przepisem, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

- z zastrzeżeniem ust. 4 i 5.

Zgodnie natomiast z art. 42 ust. 11 ustawy, w przypadku gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3-5, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:

Jak wynika z powyższych uregulowań prawo do zastosowania dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów preferencyjnej stawki podatku VAT w wysokości 0 %, uzależnione jest od posiadania dokumentów, potwierdzających jednoznacznie, iż doszło do wywozu towarów poza terytorium Polski. Dokumenty wskazane w art. 42 ust. 11 ustawy, pełnią funkcję uzupełniającą, w przypadku gdy dokumentacja podstawowa nie potwierdza jednoznacznie dostarczenia towarów do nabywcy. Natomiast podstawowe znaczenie dla udokumentowania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów mają dokumenty wymienione w art. 42 ust. 3 ustawy. Powyższy przepis wymienia dowody, jakimi należy się posłużyć dla udokumentowania dostarczenia towarów, tzn. udowodnienia, że nastąpił wywóz towaru z jednego kraju członkowskiego i jego transport (przemieszczenie) do innego kraju członkowskiego. Wymienione dokumenty muszą łącznie potwierdzać dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy, dlatego konieczne jest posiadanie przez Spółkę dokumentów wymienionych w tym przepisie.

Z okoliczności przedstawionych we wniosku wynika, iż Spółka dokumentując wewnątrzwspólnotową dostawę towarów (po wysłaniu towaru) posiada następujące dokumenty: kopię faktury VAT, specyfikację poszczególnych sztuk ładunku, korespondencję handlową z odbiorcą (w tym zamówienie przesłane faksem lub emailem), a także dokument przewozowy wystawiony przez spedytora lub przewoźnika. Poza tymi dokumentami, Spółka dysponuje odrębnym potwierdzeniem (podpisanym przez nabywcę towaru), iż towar dotarł do miejsca przeznaczenia poza Polską (na terytorium Wspólnoty Europejskiej). Jeżeli takiego dokumentu brak jest w dokumentacji Spółki, Spółka dysponuje potwierdzeniem odbioru towaru umieszczonym na dokumencie przewozowym. W konsekwencji, Spółka w każdym przypadku posiada zestaw dokumentów potwierdzających, iż sprzedany towar dotarł z Polski do innego kraju Unii Europejskiej.

Wnioskodawca w przyszłości planuje zmienić powyższe zasady w następujący sposób:

Mając na uwadze powyższe przepisy, oraz przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe stwierdzić należy, iż przedstawiony przez Stronę zestaw dokumentów, po wprowadzeniu planowanych zmian (w obu sytuacjach) nie będzie wystarczający do zastosowania preferencyjnej stawki podatku VAT w wysokości 0 %.

W pierwszej sytuacji Spółka wskazała, że będzie posiadała uprawnienia do skorzystania z preferencyjnej stawki podatku jeżeli będzie w posiadaniu kopii faktury VAT, specyfikacji poszczególnych sztuk ładunku, zamówienia przesłanego przez klienta i dokumentu przewozowego, potwierdzającego przyjęcie towaru do przewozu do innego kraju UE niż Polska, nie będzie on jednak zawierał potwierdzenia odbioru towaru przez nabywcę (poza Polską).

Zatem Spółka będzie w posiadaniu dokumentów, o których mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1-3 ustawy o VAT, jednakże z dokumentów tych nie będzie wynikało jednoznacznie, że towary te zostały dostarczone do ich miejsca przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego, innego niż terytorium kraju, tym samym nie zostanie spełniony warunek, o którym mowa w ww. art. 42 ust. 3 ustawy o VAT. W sytuacji, gdy dostawca towarów dysponuje dokumentami wymaganymi w art. 42 ust. 3 ustawy, lecz dokumenty te nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia towarów do nabywcy, wówczas można uznać za dowody dostawy towarów inne dokumenty, wymienione w art. 42 ust. 11 ustawy. Wnioskodawca wskazał, że będzie posiadał zamówienie przesłane przez klienta, jednocześnie zaznaczył, iż nie będzie posiadał żadnych odrębnych potwierdzeń - podpisanych przez nabywców - iż towar został przewieziony poza granice kraju. Zatem zgromadzony zestaw dokumentów, o którym mowa wyżej nie będzie wystarczający do zastosowania preferencyjnej stawki podatku VAT w wysokości 0 %.W alternatywnej sytuacji Spółka wskazała, że będzie posiadała uprawnienia do skorzystania z preferencyjnej stawki podatku jeżeli będzie w posiadaniu kopii faktury VAT, specyfikacji ładunku, przy jednoczesnym braku dokumentów przewozowych (wystawionych przez spedytora). Jednocześnie Strona wskazała, iż w tym wypadku będzie otrzymywać faksem potwierdzenie, iż klient otrzymał towar (w innym niż Polska) kraju Unii Europejskiej.

Zatem Spółka jest w posiadaniu dwóch dokumentów, o których mowa w art. 42 ust. 3 pkt 2 i 3 ustawy, nie będzie zaś posiadała dokumentu przewozowego, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy. Ustawa przyjmuje w zasadzie zamknięty katalog dokumentów, które potwierdzają dokonanie wywozu towarów i jego dostawę na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju. Przepis art. 42 ust. 3 stanowi bowiem, że "dowodami, o których mowa, są..." - wyliczenie, które później następuje, ma charakter wyczerpujący. Natomiast z treści przepisu art. 42 ust. 11 ustawy wynika, iż wymienione tam dokumenty mają charakter subsydiarny i pełnią rolę dokumentów uzupełniających dane dostarczone przez dokumenty wymienione w art. 42 ust. 3 ustawy; świadczy o tym zwrot "w przypadku gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3-5 nie potwierdzają jednoznacznie...". Zatem Spółka musi posiadać te dokumenty, żeby można było stwierdzić, że nie potwierdzają one jednoznacznie dostarczenia towaru i żeby można je uzupełnić dokumentami, o których mowa w art. 42 ust. 11 ustawy. W świetle powyższego zgromadzony zestaw dokumentów, o którym mowa wyżej nie będzie wystarczający do zastosowania preferencyjnej stawki podatku VAT w wysokości 0 %.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Jednocześnie organ podatkowy zauważa, iż powołane przez Spółkę wyroki zapadły w indywidualnych sprawach, osadzonych w określonym stanie faktycznym i tylko do nich się zawężają, w związku z tym nie mają mocy powszechnie obowiązującego prawa.

Interpretacja dotyczy zaistniałego zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.