IPPP1-443-1039/11-2/PR - Opodatkowanie podatkiem od towarów i usług sprzedaży popcornu w jednorazowych pojemnikach przy wydzielonych stoiskach w kinach.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 21 czerwca 2011 r. (data wpływu 4 lipca 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania właściwej stawki podatku dla sprzedaży popcornu i nachosów w jednorazowych pojemnikach w wydzielonych stoiskach w kinach - jest prawidłowe.

W dniu 4 lipca 2011 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania właściwej stawki podatku dla sprzedaży popcornu i nachosów w jednorazowych pojemnikach w wydzielonych stoiskach w kinach.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka S.A. (dalej: Spółka) w wydzielonych stoiskach w prowadzonych przez siebie kinach sprzedaje prażoną kukurydzę (dalej: popcorn) oraz prażone płatki kukurydziane (dalej: naczosy). W tych samych punktach usytuowanych w holach kin Spółka sprzedaje także inne produkty spożywcze, takie jak batoniki lub napoje w butelkach o różnej pojemności. Podstawowym celem takiej sprzedaży jest umożliwienie kupującym spożycia zakupionych towarów, w tym także popcornu i naczosów, w trakcie seansu filmowego na sali kinowej, czemu służą m.in. zamontowane, w niektórych kinach, uchwyty przy fotelach.

Przy sprzedaży popcornu i naczosów Spółka nie zapewnia kupującym żadnego serwisu. W holu niektórych kin znajdują się co prawda fotele, ławki, ewentualnie krzesła i stoliki, jednakże ich przeznaczeniem jest ogólny użytek klientów czekających na rozpoczęcie seansu, a nie konsumpcja zakupionych produktów, w tym popcornu i naczosów. Klienci kina mogą z nich skorzystać, niezależnie od tego, czy zakupili produkty spożywcze, czy tylko oczekują na rozpoczęcie seansu.

Popcorn i naczosy są produkowane przez Spółkę w miejscu dystrybucji (sprzedaży), przy czym w przypadku popcornu suche ziarno kukurydzy jest prażone w specjalnym garnku z dodatkiem oleju oraz soli lub karmelu, a następnie uprażone już ziarna są przechowywane w podgrzewaczu do momentu wydania produktu klientowi. W przypadku zaś naczosów, produkcja polega na podgrzaniu uprażonych już wcześniej płatków w przeznaczonym do tego urządzeniu, a następnie nasypaniu ich do jednorazowych plastikowych tacek, które są przechowywane w podgrzewaczu do momentu wydania produktu klientowi.

W momencie sprzedaży popcornu sprzedawca odmierza wybraną przez klienta porcję poprzez nasypanie uprażonych ziaren do kartonowego pudełka o odpowiedniej pojemności. Natomiast w przypadku sprzedaży naczosów, pracownik wydaje podgrzane płatki kukurydziane w plastikowej tacce o wybranej przez klienta wielkości. Zarówno kartonowe pudełka, jak i plastikowe tacki są opakowaniami jednorazowymi, które nie są przeznaczone do ponownego użycia (dalej: opakowanie jednorazowe). W przypadku naczosów, wybrana przez klienta porcja jest uzupełniana o sos według wyboru kupującego, który to sos został uprzednio podgrzany w przeznaczonym do tego urządzeniu. Cena jednorazowego opakowania, zarówno w przypadku popcornu, jak i naczosów, jest uzależniona od jego pojemności.

W związku z tym, że produkty są wydawane w jednorazowych opakowaniach i co do zasady są przeznaczone do spożywania na sali kinowej, pozbycie się opakowania pozostaje także w gestii kupujących. Spółka nie zapewnia obsługi i w tym zakresie.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy sprzedaż popcornu i naczosów w jednorazowych pojemnikach w wydzielonych stoiskach w kinach prowadzonych przez Spółkę jest dostawą towarów, a nie świadczeniem usług i w związku z tym podlega opodatkowaniu stawką podatku od towarów i usług właściwą dla tych towarów.

Zdaniem Spółki, sprzedaż popcornu i naczosów w jednorazowych pojemnikach w wydzielonych stoiskach w kinach prowadzonych przez Spółkę jest dostawą towarów, a nie świadczeniem usług, i w związku z tym podlega opodatkowaniu stawką podatku od towarów i usług właściwą dla tych towarów.

Sprzedaż popcornu i naczosów jako dostawa towarów

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Natomiast zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Zgodnie z art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, przez towar rozumie się rzeczy oraz ich części a także wszelkie postacie energii.

Zdaniem Spółki, prowadzona przez nią sprzedaż popcornu i naczosów w wydzielonych miejscach w holach kin stanowi dostawę towarów w rozumieniu ustawy o VAT. Zdaniem Spółki, sprzedaż popcornu oraz naczosów nie stanowi świadczenia usług gastronomicznych, co wynika m.in. z ograniczonego zakresu czynności wykonywanych przez pracowników, które sprowadzają się do wydania uprzednio przygotowanego produktu nabywanego przez klienta. Podstawowym celem omawianej transakcji jest w opinii Spółki sprzedaż towarów, którym są odpowiednio popcorn lub naczosy.

Zgodnie z orzecznictwem Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (obecnie Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej) (dalej: TS UE lub Trybunał) w przypadku wątpliwości, czy dane świadczenie stanowi dostawę towarów czy świadczenie usług decydujące jest to, które świadczenie ma charakter przeważający. Tak stwierdził TS UE m.in. w wyroku z dnia 27 października 2005 r. w sprawie Levob Verzekeringen i OV Bank (C-41/04). Zdaniem Spółki, w przypadku sprzedaży popcornu i naczosów, zdecydowanie przeważającym elementem jest dostawa towarów.

Z kolei w wyroku z dnia 2 maja 1996 r. w sprawie Faaborg-Gelting Linien A/S (C-231/94) dotyczącym rozróżnienia sytuacji, w których występuje sprzedaż produktów spożywczych na wynos albo usługa gastronomiczna, Trybunał uznał, że jednym z czynników determinujących klasyfikację jest fakt, czy w ramach świadczenia kupujący są nakłaniani do spożycia przygotowanych produktów wewnątrz obiektu (restauracji, baru) poprzez przygotowanie i pozostawienie do dyspozycji kupującego całej związanej z tym infrastruktury, takiej jak: jadalnia z miejscami siedzącymi, zastawa stołowa, szatnia, umeblowanie, itd.

Ponadto zgodnie z ww. wyrokiem istotne jest, aby w skład kompleksowej usługi gastronomicznej wchodziły przynajmniej niektóre z wymienionych czynności, które powinny być wykonywane przez obsługę lokalu takie jak: nakrywanie do stołu, doradzanie klientowi i objaśnianie pozycji z menu, podawanie do stołu i sprzątanie po skonsumowaniu zamówionego posiłku. Jednocześnie w przypadku gdy wydaniu posiłku nie towarzyszą czynności, o których mowa powyżej, należy uznać tę czynność za dostawę towarów.

Spółka zauważa, iż w przypadku sprzedaży popcornu oraz naczosów poprzez stoiska w holach kin nie występuje żaden z czynników wyżej wymienionych decydujących o tym, iż sprzedaż ta stanowi świadczenie usług gastronomicznych. Po pierwsze, podstawowym przeznaczeniem sprzedawanych przez Spółkę produktów jest ich spożycie przez kupujących na sali kinowej będącej pomieszczeniem odrębnym od stoisk, poprzez które prowadzona jest sprzedaż popcornu i naczosów. Spółka z założenia nie zapewnia infrastruktury zachęcającej do spożycia sprzedawanych produktów na terenie stoiska, brak jest bowiem szatni, zastawy stołowej, brak jest również typowego pomieszczenia jadalnego. W niektórych kinach mogą występować fotele i stoliki z krzesłami, jednakże są one przeznaczone do ogólnego wykorzystania przez wszystkie osoby oczekujące na seans. Nabycie towarów w punktach prowadzonych przez kino, nie jest warunkiem skorzystania z tych mebli, ani też meble nie są przeznaczone specyficznie dla osób dokonujących zakupów towarów (w tym słodyczy, popcornu, naczosów) na stoisku.

Po drugie, czynności wykonywane przez pracowników Spółki sprowadzają się do wydania (sprzedaży) przygotowanego produktu kupującemu i nie obejmują innych czynności, takich jak nakrywanie do stołu, doradzanie, podawanie do stołu czy też sprzątanie.

Dodatkowo, Spółka pragnie zwrócić uwagę na orzeczenie Trybunału z dnia 10 marca 2011 r. w sprawie CinemaxX Entertainment GmbH Co. KG (połączone sprawy: C-497/09, C-499/09, C-501/09 oraz C-502/09).

Spółka zauważa, iż stan faktyczny i zagadnienia prawne sprawie C-499/09 są tożsame z sytuacją Spółki. W szczególności, stroną postępowania, które znalazło swoje rozstrzygnięcie przed Trybunałem była niemiecka spółka prowadząca sieć kin, w których to kinach (w przeznaczonych do tego miejscach we foyer) sprzedawane są produkty spożywcze, m.in. popcorn i naczosy. Cytując opis stanu faktycznego zamieszczonego w orzeczeniu:

"We foyer tych kin widzowie mogą nabyć słodycze i napoje, a także różnej wielkości porcje popcornu oraz chipsów z tortilli (nachos). Punkty sprzedaży nie mają kontuarów służących konsumpcji, lecz we foyer niektórych kin znajdują się, w różnej liczbie, stoliki, stołki barowe, a niekiedy również ławki, krzesła, stoły i miejsca do siedzenia pod ścianami. Jednakże urządzenia te nie występują we wszystkich kinach. W niektórych salach projekcyjnych fotele wyposażone są w uchwyty na kubki.

Produkcja popcornu polega na wrzucaniu do maszyny do popcornu, w której odbywa się prażenie, w odpowiedniej proporcji cukru, kukurydzy, soli i oleju. Część wytworzonego popcornu umieszczana jest bezpośrednio w podgrzewanych pojemnikach znajdujących się w punktach sprzedaży. Na życzenie klientów popcorn nabiera się szufelką i podaje w torbach papierowych różnej wielkości. Pozostała część umieszczana jest w dużych workach lub koszach, a następnie przesypywana zależnie od zapotrzebowania do podgrzewanych pojemników. Nachos zamawiane są przeważnie u dostawców w paczkach po 500 g. Umieszczane są również w podgrzewanych pojemnikach, w których przechowuje się je w letniej temperaturze. Jako dodatek oferuje się różne sosy ("dipy"). Są one dostarczane w pojemnikach i gotowe do podania. Sosy te są podgrzewane i podawane w porcjach".

Pytanie prejudycjalne przedstawione Trybunałowi dotyczyło możliwości zakwalifikowania sprzedaży gotowych dań lub posiłków do spożycia (tj. podgrzanego popcornu lub naczosów) jako dostawy towarów.

W uzasadnieniu wyroku CinemaxX Entertainment GmbH Co. KG, Trybunał stwierdził że:

(...) przygotowanie popcornu, co następuje jednocześnie z jego produkcją, oraz pakowanie popcornu i nachos do opakowań to integralne elementy sprzedaży tych produktów i nie stanowią w związku z tym odrębnych transakcji. Poza tym zarówno przygotowanie, jak przechowywanie artykułów żywnościowych w określonej temperaturze następuje w sposób regularny, a nie w zależności od zamówienia konkretnego klienta.

Trzeba również zauważyć, że udostępnianie mebli (stolików, stołków, krzeseł i ławek), poza tym, że nie dotyczy wszystkich kin, jest z reguły niezależne od sprzedaży popcornu i nachos; meble te w równym stopniu stanowią miejsce oczekiwania lub spotkania. Konsumpcja następuje zresztą w praktyce w sali projekcyjnej. W tym celu fotele w niektórych salach są wyposażone w uchwyty na kubki, co pozwala na utrzymanie tych sal w czystości. Samej obecności takiego umeblowania, służącego między innymi ułatwieniu ewentualnej konsumpcji tego rodzaju artykułów żywnościowych, nie można uważać za element świadczenia usług powodujący uznanie całej transakcji za świadczenie usług.

Mając powyższe na uwadze w sentencji wyroku Trybunał uznał, że: " (...) sprzedaż świeżo przygotowanych dań i artykułów żywnościowych do spożycia na miejscu na stoiskach lub w pojazdach gastronomicznych, lub we foyer kin stanowi dostawę towarów, o której mowa w art. 5 tej dyrektywy (...)".

Podsumowując, w ocenie Trybunału sprzedaż popcornu i naczosów w kinach należy uznać za dostawę towarów, a nie świadczenie usług. Takiej klasyfikacji nie wyklucza udostępnianie kupującym podstawowej infrastruktury, dostępnej także pozostałym klientom oczekującym na seans filmowy, ani też fakt, iż ze sprzedażą tych towarów wiąże się wykonywanie przez pracowników określonych czynności (w tym prażenie, podgrzewanie i porcjowanie popcornu i naczosów). W kontekście tego wyroku Spółka wskazuje na utrwalone, prezentowane w orzecznictwie zarówno Trybunału jak i sądów administracyjnych, stanowisko, że sądy i organy podatkowe, powinny stosować prowspólnotową wykładnię regulacji krajowych i uwzględniać w wydawanych przez siebie rozstrzygnięciach orzeczenia TS UE.

Stanowisko to jest tym bardziej aktualne, że krajowe uregulowania w zakresie podatku od towarów i usług są implementacją przepisów wspólnotowych, w tym przede wszystkim Dyrektywy Rady nr 2006/112/WE z dnia 26 listopada 2006 r. (Dz. Urz. UE L Nr 347 z dnia 11 grudnia 2006 r. z późn. zm.). Natomiast wykładnia prowspólnotowa norm prawnych polega, w szczególności, na nadawaniu w procesie jego wykładni takiego znaczenia przepisom, które wypracował w swoich orzeczeniach Trybunał.

W związku z tym w wyroku z dnia 4 listopada 2009 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie (III Sa/Wa 832/09) stwierdził, że:

"Sąd krajowy w ramach swojej jurysdykcji ma zastosować przepisy prawa wspólnotowego, zapewnić im pełną skuteczność, nie stosując jakiegokolwiek sprzecznego z nimi przepisu prawa krajowego. W wyroku z dnia 15 lipca 1964 r., w sprawie Costa Trybunał orzekł, że prawu wspólnotowemu przysługuje pierwszeństwo przed prawem krajowym, a zadaniem Trybunału jest zapewnić jednolitość prawa wspólnotowego w celu urzeczywistnienia wspólnej Europy. W związku z faktem, iż ETS dokonuje interpretacji prawa wspólnotowego, sądy krajowe mają prawo występować do niego z pytaniem prejudycyjnym, a wyrok wydany w sprawie jest wiążący dla sądu krajowego, który wystąpił z pytaniem. Należy zauważyć jednak, że skutek takiego wyroku nie dotyczy tylko sądu, który zadał pytanie, ale także innych sądów krajowych. Pomimo, że formalnie jest on wiążący między stronami, to faktycznie ma on skutek erga omnes. W tej materii należałoby wskazać wyrok ETS z dnia 22 października 1998 r. w sprawie C-10-22/97 IN.CO.GE., w którym Trybunał uznał, iż w przypadku wątpliwości prawnych w ramach określonego zagadnienia prawa wspólnotowego, które zostały już wyjaśnione, sądy powinny się opierać na wcześniejszych orzeczeniach ETS (...)

Sąd nie podziela stanowiska organu, który twierdzi, że organy administracji publicznej nie są uprawnione do badania zgodności danego aktu z przepisami prawa wspólnotowego i twierdzą, że powyższa kompetencja służy wyłącznie sądowi. Organy podatkowe mają obowiązek przestrzegania prawa i działania w jego granicach, czyli również w granicach prawa wspólnotowego. Akty administracyjne, a także inne czynności organów administracji podlegają kontroli sądowej. W sprawach Fratelli Constanzo C-103/88, pkt 33; Hansgeorg Lennartz C-97/90, pkt 33; Marks Spencer C-62/00), ETS wyraził pogląd, że również organy administracji, obok sądów, są zobowiązane do przestrzegania zasady pierwszeństwa prawa wspólnotowego wobec prawa krajowego i do odmowy stosowania prawa krajowego niezgodnego z prawem wspólnotowym. Nałożenie obowiązku stosowania prawa wspólnotowego jedynie na sądy, przy równoczesnym braku takiego obowiązku w odniesieniu do organów administracyjnych, prowadziłoby z góry do przyjmowania podwójnego standardu stosowania prawa i powodowałoby stan niepewności".

W związku z powyższym, Spółka wskazuje, że w kwestii będącej przedmiotem niniejszego wniosku, istnieje powołane powyżej orzeczenie wydane przez TS UE w sprawie C-499/09, w którym to orzeczeniu stan faktyczny jest identyczny ze stanem faktycznym mającym miejsce w przypadku Spółki. W konsekwencji zdaniem Spółki w pełni uzasadnione jest uznanie, iż sprzedaż popcornu i naczosów poprzez stoiska w holach kin stanowi dostawę towarów w rozumieniu ustawy o VAT.

Zdaniem Spółki, w przypadku zaklasyfikowania przez Spółkę ww. towarów zgodnie z zasadami metodycznymi do właściwego grupowania Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług, będzie ona uprawniona do zastosowania stawek przewidzianych w Załączniku nr 3 lub w Załączniku nr 10 do ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Zakres tych czynności określony został odpowiednio w art. 7 oraz art. 8 cyt. ustawy. Stosownie do art. 7 ust. 1 cyt. ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (..). Natomiast przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (art. 8 ust. 1 cyt. ustawy).

Jak wynika z art. 2 pkt 1 lit. a) Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U.UE L06.347.1 z dnia 11 grudnia 2006 r.), opodatkowaniu VAT podlegają (...) odpłatna dostawa towarów na terytorium państwa członkowskiego przez podatnika działającego w takim charakterze. Przepis ten odpowiada art. 2 pkt 1 Dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz. U.UE L77.145.1), zgodnie z którym opodatkowaniu podatkiem od wartości dodanej podlega dostawa towarów lub usług świadczona odpłatnie na terytorium kraju przez podatnika, który jako taki występuje. Z treści natomiast art. 14 ust. 1 Dyrektywy 112, wynika, iż "dostawa towarów" oznacza przeniesienie prawa do rozporządzania rzeczą jak właściciel. Pojęcie "dostawy towarów" w Szóstej Dyrektywie definiował art. 5 ust. 1, który stanowił, iż "dostawa towaru" oznacza przeniesienie prawa do rozporządzania dobrami materialnymi jako właściciel. Zgodnie z art. 24 ust. 1 Dyrektywy 112, "świadczenie usług" oznacza każdą transakcję, która nie stanowi dostawy towarów. Natomiast w świetle art. 6 ust. 1 Szóstej Dyrektywy, termin "świadczenie usług" oznacza każdą transakcję niestanowiącą dostawy towarów w rozumieniu art. 5.

Z treści art. 6 ust. 1 Rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) Nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej wynika, iż usługi restauracyjne i cateringowe oznaczają usługi polegające na dostarczaniu gotowej lub niegotowej żywności lub napojów albo żywności i napojów, przeznaczonych do spożycia przez ludzi, wraz z odpowiednimi usługami wspomagającymi pozwalającymi na ich natychmiastowe spożycie. Dostarczanie żywności lub napojów lub żywności i napojów stanowi jedynie element większej całości, w której muszą przeważać usługi. Usługi restauracyjne polegają na świadczeniu takich usług w lokalu należącym do usługodawcy, podczas gdy usługi cateringowe polegają na świadczeniu takich usług poza lokalem usługodawcy". Zgodnie z art. 6 ust. 2: za usługi cateringowe i restauracyjne w rozumieniu ust. 1 nie uznaje się dostawy gotowej lub niegotowej żywności lub napojów albo dostawy gotowej lub niegotowej żywności i napojów, wraz z ich transportem lub bez niego, ale bez żadnych innych usług wspomagających.

Powyższe uregulowania które na mocy art. 65 tego rozporządzenia weszły w życie z dniem 1 lipca 2011 r., określają cechy charakterystyczne oraz sposób identyfikacji usług cateringowych i restauracyjnych.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca w wydzielonych stoiskach w prowadzonych przez siebie kinach sprzedaje prażoną kukurydzę (popcorn) oraz prażone płatki kukurydziane (nachosy). W tych samych punktach usytuowanych w holach kin Spółka sprzedaje także inne produkty spożywcze, takie jak batoniki lub napoje w butelkach o różnej pojemności. Podstawowym celem takiej sprzedaży jest umożliwienie kupującym spożycia zakupionych towarów, w tym także popcornu i nachosów, w trakcie seansu filmowego na sali kinowej, czemu służą m.in. zamontowane, w niektórych kinach, uchwyty przy fotelach. Przy sprzedaży popcornu i nachosów Spółka nie zapewnia kupującym żadnego serwisu. W holu niektórych kin znajdują się co prawda fotele, ławki, ewentualnie krzesła i stoliki, jednakże ich przeznaczeniem jest ogólny użytek klientów czekających na rozpoczęcie seansu, a nie konsumpcję zakupionych produktów, w tym popcornu i nachosów. Klienci kina mogą z nich skorzystać, niezależnie od tego, czy zakupili produkty spożywcze, czy tylko oczekują na rozpoczęcie seansu. Ponadto Wnioskodawca zaznacza, iż popcorn i nachosy są produkowane przez Spółkę w miejscu dystrybucji (sprzedaży). W momencie sprzedaży popcornu sprzedawca odmierza wybraną przez klienta porcję poprzez nasypanie uprażonych ziaren do kartonowego pudełka o odpowiedniej pojemności. Natomiast w przypadku sprzedaży nachosów, pracownik wydaje podgrzane płatki kukurydziane w plastikowej tacce o wybranej przez klienta wielkości. Zarówno kartonowe pudełka, jak i plastikowe tacki są opakowaniami jednorazowymi, które nie są przeznaczone do ponownego użycia. Spółka nie zapewnia obsługi zakresie odebrania od konsumenta opakowania jednorazowego. Wątpliwości Wnioskodawcy sprowadzają się do kwestii właściwego potraktowania przedmiotowych czynności tj. uznania ich za świadczenie usług bądź dostawę towarów, oraz co za tym idzie określenie właściwej stawki podatku. Na poparcie własnego stanowiska Spółka zwróciła szczególną uwagę na stan faktyczny sprawy, który był przedmiotem rozstrzygnięcia wydanego przez TSUE z dnia 10 marca 2011 r. w sprawie CinemaxX Entertainment GmbH Co. KG (połączone sprawy: C-497/09, C-499/09, C-501/09 oraz C-502/09).

Na wstępie należy zaznaczyć, iż mając do czynienia z kilkoma czynnościami, które składają się w rezultacie na jedno zasadnicze, możemy mówić o pewnym kompleksie usług. Zagadnienie to było przedmiotem wielu orzeczeń wydawanych zarówno przez TSUE jak i sądy administracyjne. Wspólną tezę jaką można wyciągnąć na ich podstawie, jest twierdzenie, iż w sytuacji gdy "dwa lub więcej niż dwa świadczenia (czynności) dokonane przez podatnika na rzecz konsumenta są tak ściśle powiązane, że obiektywnie tworzą w aspekcie gospodarczym jedną całość, której rozdzielenie miałoby sztuczny charakter, to wszystkie te świadczenia lub czynności stanowią jednolite świadczenie dla celów podatku od wartości dodanej"

Należy również podkreślić, iż wyroku C-349/96 w sprawie Card Protection Plan Ltd, TSUE stwierdził, że "pojedyncze świadczenie ma miejsce zwłaszcza wtedy, gdy jedną lub więcej części składowych uznaje się za usługę zasadniczą, podczas gdy inny lub inne elementy traktuje się jako usługi pomocnicze, do których stosuje się te same zasady opodatkowania, co do usługi zasadniczej. Usługę należy uznać za usługę pomocniczą w stosunku do usługi zasadniczej, jeśli nie stanowi ona dla klienta celu samego w sobie, lecz jest środkiem do lepszego wykorzystania usługi zasadniczej".

Z analizy powyższego wynika zatem, iż rozstrzygając czy w konkretnej sprawie mamy do czynienia z jednym bądź wieloma świadczeniami istotne jest dokonanie tej analizy z punktu widzenia klienta, odbiorcy tych czynności. Poza tym ustalenie czy świadczenie złożone należy zakwalifikować jako dostawę towarów, czy jako świadczenie usług, wymaga wzięcia pod uwagę wszelkich okoliczności, w jakich następuje transakcja, w celu określenia jej elementów charakterystycznych i dominujących.

Uwzględniając powyższe w kontekście przedstawionego stanu faktycznego można zgodzić się z Wnioskodawcą, że dostawa towaru w postaci popcornu lub naczosów, które w zamówionej przez klienta ilości, są mu podawane w jednorazowym pojemniku. Klient nie oczekuje dodatkowych świadczeń poza nabyciem ww. towarów w postaci popcornu lub naczosów. Bez wpływu na przedstawioną ocenę prawnopodatkową pozostaje fakt udostępniania kupującym podstawowej infrastruktury, bowiem dostępna jest ona także pozostałym klientom oczekującym na seans filmowy, ani też fakt, iż ze sprzedażą tych towarów wiąże się wykonywanie przez pracowników określonych czynności polegających na prażeniu, podgrzewaniu i porcjowaniu podawanych produktów. Wykonywane czynności w całym świadczeniu nie mają charakteru dominującego, przeważającego, pozwalającego uznać całość za świadczenie usług, w związku z czym należy uznać, iż mamy do czynienia z kompleksową dostawą towarów. Stanowisko powyższe pozostaje w zgodzie ze wskazanymi przez Wnioskodawcę wyrokami TSUE w sprawach połączonych C-497/09, C-499/09, C-501/09 oraz C-502/09), a zwłaszcza wyrok w sprawie C-231/94), Faaborg-Gelting Linien A/S przeciwko Finanzamt Flensburg z dnia 2 maja 1996 r.), podkreślające, iż w jego uzasadnieniu wskazano, że "transakcje w restauracjach charakteryzuje cały zespół cech i czynności, co oznacza m.in., iż do dyspozycji klienta pozostaje infrastruktura, w tym jadalnia z pomieszczeniami sąsiadującymi (szatnia itp.), umeblowanie i zastawa stołowa, a do dyspozycji gości pozostaje personel restauracji. W ocenie TSUE te wszystkie elementy, wraz z dostarczeniem posiłków / napojów należy klasyfikować jako świadczenie usług w świetle wspólnotowych regulacji VAT. Jednocześnie - zdaniem TSUE - sytuacja prezentuje się odmiennie w przypadku gdy dotyczy żywności sprzedawanej "na wynos", która nie jest związana z usługami dodatkowymi świadczonymi na rzecz klienta".

W myśl art. 5a cyt. ustawy wynika, iż towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne. W myśl art. 2 pkt 30 ustawy przez "PKWiU ex" - rozumie się zakres wyrobów lub usług węższy niż określony w danym grupowaniu Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług.

Wyjaśnić należy, iż klasyfikacją, do której odwołują się przepisy ustawy jest Polska Klasyfikacja Wyrobów i Usług (PKWiU), wprowadzona w życie rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz. U. Nr 207, poz. 1293 z późn. zm.). Należy wskazać, iż to podatnik jest zobowiązany do prawidłowego określenia przedmiotu opodatkowania, co wiąże się z prawidłowym zdefiniowaniem wykonywanych czynności. Zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje swoje produkty (wyroby i usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach.

Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Należy zaznaczyć, że zarówno w przepisach ustawy, jak i w rozporządzeniach wykonawczych do niej przewidziano możliwość zastosowania obniżonych stawek podatku w stosunku do niektórych czynności. Stosownie do przepisu art. 41 ust. 2 ustawy, dla towarów i usług wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

W tym miejscu należy zauważyć, iż z dniem 1 stycznia 2011 r. zmianie uległy stawki podatku od towarów i usług. Stosownie do art. 146a pkt 1 i 2 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f:

Reasumując, czynności wykonywane przez Spółkę, polegające na sprzedaży popcornu i nachosów w jednorazowych pojemnikach w wydzielonych stoiskach w kinach prowadzonych przez Wnioskodawcę stanowią dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, i w konsekwencji podlega opodatkowaniu przy zastosowaniu stawek właściwych dla tych towarów, opierając się na grupowaniach Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług. Końcowo należy nadmienić, iż istotą postawionego we wniosku pytania, do którego odniósł się tut. Organ było określenie czy szczegółowo opisane w stanie faktycznym czynności stanowią dostawę towarów czy świadczenie usług. Wnioskodawca w zasadzie nie pytał o wskazanie właściwej stawki podatku dla dokonywanych czynności i jedynie ograniczył się do rozstrzygnięcia powyższych wątpliwości. Zatem należy stwierdzić, iż kwestia określenia stawki nie była przedmiotem niniejszego wniosku. Wnioskodawca w uzasadnieniu własnego stanowiska zawarł stwierdzenie, iż zastosowanie właściwej stawki dla dostawy przedmiotowych towarów uzależnione jest od prawidłowego zaklasyfikowania danych towarów zgodnie z zasadami metodycznymi do właściwego grupowania PKWiU, z czym tut. Organ się zgadza.

Ponadto, w przypadku trudności w ustaleniu właściwego grupowania: rodzaju prowadzonej działalności, wyrobu lub usługi, towaru, środka trwałego lub obiektu budowlanego według:

* Polskiej Klasyfikacji Działalności (PKD),

* Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU),

* Scalonej Nomenklatury Towarowej Handlu Zagranicznego (CN),

* Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT),

* Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB)

zainteresowany podmiot może zwrócić się z wnioskiem do Urzędu Statystycznego w Łodzi ul. Suwalska 29, 93-176 Łódź, który udziela informacji w zakresie stosowania wyżej powołanych standardów klasyfikacyjnych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.