IPPB6/4510-63/15-2/AG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 21 maja 2015 r. (data wpływu 28 maja 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na zakup suplementów diety - jest nieprawidłowe.

W dniu 28 maja 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na zakup suplementów diety.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawcą jest spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, której głównym przedmiotem działalności jest realizacja projektów IT. Właściciele Wnioskodawcy, jako specjaliści z branży IT i jednocześnie Członkowie Zarządu firmy, zobowiązani są do należytego i terminowego wykonywania przyjętych projektów. Aby w sposób sprawny zarządzać firmą oraz zabezpieczyć źródła jej przychodów poprzez realizowanie usług IT, właściciele Wnioskodawcy są zmuszani pracować umysłowo 13-16 godzin dziennie, bez przerw weekendowych. Praca ta, z racji intensywności i dwojakiego charakteru, wiąże się ze znacznie wzmożonym wysiłkiem intelektualnym (240%-300% normy). To z kolei sprawia, że u właścicieli Wnioskodawcy zapotrzebowanie na niektóre składniki odżywcze jest zdecydowanie wyższe od przyjętych norm. Aby zaspokoić zapotrzebowanie organizmu na niezbędne składniki odżywcze, właściciele muszą przyjmować suplementy diety, które umożliwiają prawidłowe funkcjonowanie mózgu w warunkach wielogodzinnej, intensywnej pracy umysłowej, które zwiększają wydajność umysłową poprzez usprawnienie procesów myślenia, podnoszą poziom skupienia i koncentracji, usprawniają procesy zapamiętywania i odtwarzania informacji (tekst jedn.: zdolności poznawcze), które zwiększają wytrzymałość umysłową organizmu umożliwiając dłuższą, bardziej wydajną i intensywną pracę, muszą przyjmować preparaty, które szybko uzupełniają zwiększone zapotrzebowanie na energię, przyspieszają proces regeneracji umysłu oraz łagodzą efekty stresu i zmęczenia powstałe w wyniku wielogodzinnej, intensywnej pracy umysłowej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wydatki na zakup suplementów diety, które przyczyniają się do znacznego zwiększenia wydajności pracy intelektualnej i umożliwiają realizację znacznie większej ilości usług IT przez Właścicieli spółki z o.o., mogą stanowić dla spółki koszty uzyskania przychodów w świetle ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zdaniem Wnioskodawcy, przyjmowane przez właścicieli suplementy diety i odżywki są niezbędne do należytego i terminowego wykonywania usług wchodzących w zakres prowadzonej przez Spółkę działalności, co bezpośrednio przyczynia się do uzyskania przez nią większych przychodów. Odżywki i suplementy diety nie są zwykłymi artykułami spożywczymi, ale przeznaczonymi specjalnie dla osób wykonujących wzmożoną pracę umysłową. Właściciele Wnioskodawcy z racji intensywności wykonywanej pracy, są zmuszeni korzystać właśnie z takich preparatów. Zgodnie z ustawą o podatku dochodowym o osób prawnych kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości.

Zdaniem Wnioskodawcy, z racji tego, iż ww. artykuły wpływają na przychody uzyskiwane przez spółkę, a nie są wymienione w ustawie jako definitywnie wyłączone z koszów uzyskania przychodów w sposób bezpośredni, stanowią koszty ich uzyskania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego - jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r. poz. 851, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Kosztami uzyskania przychodów są zatem wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami lub służą zachowaniu bądź zabezpieczeniu źródła przychodów.

Koszty ponoszone przez podatnika należy ocenić pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu.

Kosztami będą zarówno koszty uzyskania przychodu pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami (pozostające w związku pośrednim) - jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Zatem, do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Podatnik, zaliczając dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów, winien wykazać jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz to, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub że wydatek ten jest związany z konkretnym przedsięwzięciem gospodarczym.

Katalog wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, pomimo ich związku z przychodami i prowadzoną działalnością gospodarczą zawarty został w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Należy jednak pamiętać, że samo wyliczenie kosztów, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, nie stwarza domniemania, że wszelkie pozostałe koszty, które nie są zamieszczone w art. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zostaną na mocy ustawy uznane za koszty uzyskania przychodów.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiągniętymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

Właściwa i zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna brać pod uwagę:

* przeznaczenie wydatku (jego celowość, zasadność dla funkcjonowania podmiotu) oraz

* potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu.

Każdy wydatek wymaga zatem indywidualnej oceny pod kątem związku z przychodem i racjonalności działania podatnika.

Z opisanego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest Spółką z o.o., której przedmiotem działalności jest realizacja projektów IT. Właściciele Wnioskodawcy, jako specjaliści z branży IT i jednocześnie Członkowie Zarządu firmy, zobowiązani są do należytego i terminowego wykonywania przyjętych projektów. Aby w sposób sprawny zarządzać firmą oraz zabezpieczyć źródła jej przychodów poprzez realizowanie usług IT, właściciele Wnioskodawcy są zmuszani pracować umysłowo 13-16 godzin dziennie, bez przerw weekendowych. Praca ta, z racji intensywności i dwojakiego charakteru, wiąże się ze znacznie wzmożonym wysiłkiem intelektualnym (240%-300% normy). To z kolei sprawia, że u właścicieli Wnioskodawcy zapotrzebowanie na niektóre składniki odżywcze jest zdecydowanie wyższe od przyjętych norm. Aby zaspokoić zapotrzebowanie organizmu na niezbędne składniki odżywcze, właściciele muszą przyjmować suplementy diety, które umożliwiają prawidłowe funkcjonowanie mózgu w warunkach wielogodzinnej, intensywnej pracy umysłowej, które zwiększają wydajność umysłową poprzez usprawnienie procesów myślenia, podnoszą poziom skupienia i koncentracji, usprawniają procesy zapamiętywania i odtwarzania informacji (tekst jedn.: zdolności poznawcze), które zwiększają wytrzymałość umysłową organizmu umożliwiając dłuższą, bardziej wydajną i intensywną pracę, muszą przyjmować preparaty, które szybko uzupełniają zwiększone zapotrzebowanie na energię, przyspieszają proces regeneracji umysłu oraz łagodzą efekty stresu i zmęczenia powstałe w wyniku wielogodzinnej, intensywnej pracy umysłowej.

Biorąc pod uwagę opisany we wniosku stan faktyczny i przywołane powyżej przepisy prawa w rozpatrywanej sprawie stwierdzić należy, że wydatki na zakup suplementów diety, dla właścicieli Wnioskodawcy, jako specjalistów z branży IT, będących jednocześnie Członkami Zarządu firmy, nie mogą stanowić dla Spółki kosztów uzyskania przychodów w świetle ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Przyjmowane przez właścicieli suplementy diety i odżywki nie pozostają w związku z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą, której - jak wskazano w opisanym we wniosku stanie faktycznym - głównym przedmiotem działalności jest realizacja projektów IT. Tutejszy organ ma na uwadze, że Spółka w toku prowadzonej działalności gospodarczej może podejmować wszelkie działania zmierzające do osiągnięcia jak najlepszego wyniku ekonomicznego, np. poprzez pracę 13-16 godzin dziennie, bez przerw weekendowych, ale wskazana przez Spółkę możliwość realizacji znacznie większej ilości usług IT przez właścicieli Spółki nie może stanowić argumentu dla zaliczenia wydatków na zakup suplementów diety do kosztów uzyskania przychodów.

Właściciele Spółki zobowiązani do należytego i terminowego wykonywania przyjętych projektów mogą ponosić tego typu wydatki we własnym zakresie, wydatki te jednak nie są związane z działalnością Spółki. Zauważyć w tym miejscu należy, że wbrew temu, co twierdzi Spółka - wymierne efekty działania suplementów diety w postaci szybkiego uzupełnienia zwiększonego zapotrzebowania na energię, przyspieszenia procesu regeneracji umysłu oraz złagodzenia efektów stresu i zmęczenia powstałych w wyniku wielogodzinnej pracy umysłowej uzyskują tu właściciele Spółki, a nie Spółka. Niewątpliwie dbałość o kondycję psycho-fizyczną jest bardzo istotna, ale opisane we wniosku ORD-IN wydatki na zakup suplementów diety, dla właścicieli Wnioskodawcy, jako specjalistów z branży IT, będących jednocześnie Członkami Zarządu firmy, mają charakter wydatków osobistych związanych z poprawą kondycji psycho-fizycznej tych osób i w konsekwencji nie można ich uznać za ściśle związane z działalnością gospodarczą Spółki. Celem, jaki jest związany z ponoszeniem tego rodzaju wydatków są wspomniane wyżej skutki ich stosowania dla właścicieli Wnioskodawcy, a nie osiągnięcie przychodów z działalności Spółki. Zatem koszty zakupu tego typu preparatów są osobistym wyborem właścicieli Wnioskodawcy, są związane z ich osobistymi potrzebami, tak więc Spółka nie powinna wywodzić korzystnych dla siebie skutków podatkowych z tego tytułu. Poniesienie wydatków na zakup suplementów diety nie ma realnego wpływu na wysokość przychodów uzyskiwanych ze świadczenia usług wykonywanych w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, ani też związku z prowadzoną działalnością jako źródłem przychodów. Wydatki te nie mają również związku z zabezpieczeniem przychodu Spółki.

Podsumowując, stanowisko Spółki w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na zakup suplementów diety jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Jednocześnie na uwagę zasługuje okoliczność, że pełna weryfikacja prawidłowości zaliczenia poniesionych przez Spółkę wydatków do kosztów uzyskania przychodów może być dokonana jedynie w toku postępowania podatkowego lub kontrolnego, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej, do której zastosowanie mają przepisy określone w art. 14h (w zamkniętym katalogu) ustawy - Ordynacja podatkowa.

Dokonując interpretacji indywidualnej organ podatkowy działający z upoważnienia Ministra Finansów przedstawia jedynie swój pogląd dotyczący wykładni treści analizowanych przepisów i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego bądź zdarzenia przyszłego (którego elementy przyjmuje jako podstawę rozstrzygnięcia bez weryfikacji). Organ nie rozstrzyga o zindywidualizowanych obowiązkach podatkowych strony, gdyż może to nastąpić w ramach przeprowadzonego postępowania podatkowego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.