IPPB6/4510-444/15-4/AG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 4 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 9 grudnia 2015 r. (data wpływu 17 grudnia 2015 r.), uzupełnionym pismem z dnia 23 lutego 2016 r. (data nadania 23 lutego 2016 r., data wpływu 25 lutego 2016 r.) na wezwanie z dnia 15 lutego 2016 r. Nr IPPB6/4510-444/15-2/AG (data nadania 15 lutego 2015 r., data odbioru 17 lutego 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia wydatków związanych z korzystaniem z samochodów do kosztów uzyskania przychodów bez konieczności prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdów - jest nieprawidłowe.

W dniu 17 grudnia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia wydatków związanych z korzystaniem z samochodów do kosztów uzyskania przychodów bez konieczności prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdów.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca należy do Grupy Kapitałowej P. (dalej: "Grupa"), której głównym przedmiotem działalności jest świadczenie usług przesyłania energii elektrycznej przy zachowaniu wymaganych kryteriów bezpieczeństwa pracy Krajowego Systemu Elektroenergetycznego. W skład Grupy wchodzi Spółka jako podmiot dominujący (posiadająca 5 oddziałów terenowych), 3 spółki zależne, w których P. posiada po 100 procent kapitału zakładowego oraz 2 spółki z udziałem kapitału zagranicznego. W dniu 12 grudnia 2008 r. spółka działająca pod firmą P. S.A. (dalej: "P.") zawarła z firmą leasingową B. Sp. z o.o. umowę na leasing samochodów osobowych (dalej: "Samochody"), które to Samochody zostały następnie na mocy ramowej umowy najmu (sub-leasingu) z dnia 19 grudnia 2008 r. (dalej: "Umowa") udostępnione Spółce (uprzednio działającej pod firmą P. S.A.).

Umowa na podstawie której P. udostępniła Samochody Spółce, spełnia warunki umowy leasingu, o której mowa w art. 17b ust. 1 Ustawy CIT, tj. umowy zawieranej na czas oznaczony, stanowiący co najmniej 40% normatywnego czasu okresu amortyzacji samochodów będących przedmiotem umowy, jednocześnie ustalona suma opłat, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług odpowiada, co najmniej wartości początkowej samochodu osobowego.

W umowie między P. a Spółką, zastrzeżono ponadto, iż umowa ta zostaje zawarta na czas określony, który wynosi 48 miesięcy, tj. odpowiada w przeważającej części przewidywanemu okresowi ekonomicznej użyteczności Samochodu, o którym mowa w art. 3 ust. 4 pkt 3 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2013 r. poz. 330; dalej: "U"). Dotychczas Samochody stanowiły składniki rzeczowego majątku trwałego Spółki i jako takie zostały przyjęte do jej ewidencji księgowej. Od wartości Samochodów dokonywane były również odpisy amortyzacyjne w ujęciu rachunkowym, które stanowiły rozłożone w czasie koszty działalności Spółki (wpływające na wynik finansowy). Okres amortyzacji odpowiadał okresowi, na jaki została zawarta Umowa (tekst jedn.: 48 miesięcy).

Ponadto, Wnioskodawca pismem z dnia 23 lutego 2016 r. doprecyzował opisany we wniosku stan faktyczny poprzez wskazanie, że:

W dniu zawarcia umowy najmu z dnia 19 grudnia 2008 r. samochody udostępnione Spółce na jej podstawie stanowiły własność leasingodawcy tj. B. Sp. z o.o. Jednocześnie, po upływie podstawowego okresu ww. umowy P. S.A. wykupiły na własność przedmiotowe samochody od leasingodawcy.

Umowa leasingu pomiędzy B. Sp. z o.o. i P. S.A. zawarta została jako umowa leasingu operacyjnego na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Na tle tak przedstawionego stanu faktycznego Spółka wnosi o potwierdzenie, że zasadne jest zaliczanie do kosztów uzyskania przychodów Spółki (działającego jako tzw. sub-leasingobiorca) wydatków ponoszonych w związku z korzystaniem z Samochodów na mocy Umowy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w odniesieniu do Samochodów użytkowanych przez Spółkę na podstawie Umowy, jest ona uprawniona do zaliczania wydatków związanych z korzystaniem z Samochodów do kosztów uzyskania przychodu na zasadach ogólnych bez konieczności prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdów, o której mowa w art. 16 ust. 1 pkt 51 Ustawy CIT.

Zdaniem Wnioskodawcy, ze względu na fakt, iż użytkowane Samochody są jej składnikami majątkowymi w rozumieniu przepisów Ustawy CIT i URach, nie jest ona zobowiązana do prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdów, o której mowa w art. 16 ust. 1 pkt 51 Ustawy CIT, a co za tym idzie, jest ona uprawniona do zaliczania wydatków związanych z korzystaniem z Samochodów do kosztów uzyskania przychodów na zasadach ogólnych.

Artykuł 16 ust. 1 pkt 51 Ustawy CIT stanowi, iż nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków z tytułu kosztów używania, dla potrzeb działalności gospodarczej, samochodów osobowych niestanowiących składników majątku podatnika - w części przekraczającej kwotę wynikającą z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu dla celów podatnika oraz stawki za jeden kilometr przebiegu, wynikającej z odrębnych przepisów.

Zgodnie z art. 16 ust. 3b Ustawy CIT, powyższy przepis nie dotyczy jednak samochodów osobowych używanych na podstawie umowy leasingu, w rozumieniu art. 17a pkt 1 Ustawy CIT. Przywołany artykuł definiuje umowę leasingu jako każdą umowę, na mocy której jedna ze stron, zwana dalej "finansującym", oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej dalej "korzystającym", podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty oraz prawo wieczystego użytkowania gruntów. Przy czym, jak stanowią dalsze przepisy tego artykułu, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16 m Ustawy CIT. Z kolei zgodnie z art. 16a ust. 2 pkt 3 Ustawy CIT, "Amortyzacji podlegają również składniki majątku niestanowiące własności lub współwłasności podatnika, wykorzystywane przez niego na potrzeby związane z prowadzoną działalnością na podstawie umowy określonej w art. 17a pkt 1, zawartej z właścicielem lub współwłaścicielami tych składników - jeżeli zgodnie z przepisami rozdziały 4a odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający".

P. zawierając Umowę ze Spółką, nie będąc właścicielem Samochodów, nie była jednocześnie uprawniona do dokonywania odpisów amortyzacyjnych dla celów podatkowych od ich wartości początkowej.

Należy zwrócić uwagę, że zasady kwalifikacji leasingu na podstawie Ustawy CIT oraz URach są odmienne. Na gruncie przepisów prawa bilansowego, definicja leasingu finansowego została zawarta w art. 3 ust. 4 URach.

Przepis ten stanowi, iż jeżeli jednostka przyjęła do używania obce środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne na mocy umowy, zgodnie z którą jedna ze stron (tekst jedn.: finansujący) oddaje drugiej stronie (tekst jedn.: korzystającemu), środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne do odpłatnego używania lub również pobierania pożytków na czas oznaczony, środki te i wartości zalicza się do aktywów trwałych korzystającego, jeżeli umowa spełnia co najmniej jeden z następujących warunków:

* przenosi własność jej przedmiotu na korzystającego po zakończeniu okresu, na który została zawarta (pkt 1),

* zawiera prawo do nabycia jej przedmiotu przez korzystającego, po zakończeniu okresu, na jaki została zawarta, po cenie niższej od wartości rynkowej z dnia nabycia (pkt 2),

* okres, na jaki została zawarta, odpowiada w przeważającej części przewidywanemu okresowi ekonomicznej użyteczności środka trwałego, przy czym nie może być on krótszy niż 3/4 tego okresu (pkt 3),

* suma opłat, pomniejszonych o dyskonto, ustalona w dniu zawarcia umowy i przypadająca do zapłaty w okresie jej obowiązywania, przekracza 90% wartości rynkowej przedmiotu umowy na ten dzień; w sumie opłat uwzględnia się wartość końcową przedmiotu umowy, którą korzystający zobowiązuje się zapłacić za przeniesienie na niego własności tego przedmiotu; do sumy opłat nie zalicza się płatności na rzecz korzystającego za świadczenia dodatkowe, podatków oraz składek na ubezpieczenie tego przedmiotu, jeżeli korzystający pokrywa je niezależnie od opłat za używanie (pkt 4),

* zawiera przyrzeczenie finansującego do zawarcia z korzystającym kolejnej umowy o oddanie w odpłatne używanie tego samego przedmiotu lub przedłużenia umowy dotychczasowej, na warunkach korzystniejszych od przewidzianych w dotychczasowej umowie (pkt 5),

* przewiduje możliwość jej wypowiedzenia, z zastrzeżeniem, że wszelkie powstałe z tego tytułu koszty i straty poniesione przez finansującego pokrywa korzystający (pkt 6),

* przedmiot umowy został dostosowany do indywidualnych potrzeb korzystającego; może on być używany wyłącznie przez korzystającego, bez wprowadzania w nim istotnych zmian (pkt 7).

Biorąc powyższe pod uwagę, przepisy URach obejmują swoim zakresem znacznie szerszy katalog umów, aniżeli przepisy Ustawy CIT. Ponadto przepisy ustawy o rachunkowości dla uznania umowy za umowę leasingu nie wymagają - tak jak przepisy podatkowe - aby finansujący był właścicielem lub współwłaścicielem udostępnianego środka trwałego czy wartości niematerialnej i prawnej. W związku z powyższym, jako że Umowa - jak zostało wskazane na wstępie - spełnia przynajmniej jeden z warunków określonych w przepisie art. 3 ust. 4 URach, kwalifikuje się ona do uznania jej za umowę leasingu finansowego na gruncie przepisów prawa bilansowego (jest to element stanu faktycznego podanego przez Spółkę).

W konsekwencji, Samochody udostępniane Spółce na podstawie Umowy, w rozumieniu przepisów URach są przez nią traktowane jako jej aktywa (składniki rzeczowego majątku trwałego), czyli "kontrolowane przez jednostkę zasoby majątkowe o wiarygodnie określonej wartości, powstałe w wyniku przeszłych zdarzeń, które spowodują w przyszłości wpływ do jednostki korzyści ekonomicznych", (art. 3 ust. 1 pkt 12 URach). W rezultacie, od ich wartości początkowej wykazanej w ewidencji księgowej, Spółka dokonywała odpisów w rozumieniu bilansowym, które obciążały wynik finansowy Spółki.

Z kolei zgodnie z definicją składników majątkowych zawartą w art. 4a pkt 2 Ustawy CIT, przez składniki majątkowe należy rozumieć "aktywa w rozumieniu ustawy o rachunkowości, pomniejszone o przejęte długi funkcjonalnie związane z prowadzoną działalnością gospodarczą zbywcy, o ile długi te nie zostały uwzględnione w cenie nabycia, o której mowa w art. 16g ust. 3". Definicja ta uwzględniając jej wykładnię literalną oraz systemową określa, jakie jest znaczenie pojęcia "składniki majątku" lub "składnik majątku" w każdym wypadku, w którym powołuje się na niego ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych. Należy zastosować ją zatem, również do sytuacji objętej hipotezą art. 16 ust. 1 pkt 51 Ustawy CIT.

Analiza przepisów o rachunkowości, w szczególności brzmienie art. 3 ust. 4 URach w powiązaniu z definicją składników majątkowych zawartą w art. 4a pkt 2 Ustawy CIT, prowadzi zatem do konkluzji, że samochody udostępniane przez P. na rzecz Spółki, na podstawie Umowy innej niż umowa leasingu, stanowią składniki majątkowe Spółki (element stanu faktycznego).

Wspominany już przepis art. 16 ust. 1 pkt 51 Ustawy CIT obejmuje swoją dyspozycją stany faktyczne, w których samochody osobowe udostępniane będą na podstawie umów innych niż umowy leasingowe w rozumieniu podatkowym, bowiem zgodnie z zastrzeżeniem zawartym w art. 16 ust. 3b Ustawy CIT "przepis ust. 1 pkt 51 nie dotyczy samochodów osobowych używanych na podstawie umowy leasingu ". Zatem pierwszym przypadkiem, w którym nie ma konieczności prowadzenia ewidencji pojazdu jest korzystanie z niego na podstawie umowy leasingu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym. Z drugiej strony (dodatkowo), jego zastosowanie ograniczone będzie do sytuacji, gdzie samochody osobowe nie stanowią aktywów u najemcy, w znaczeniu nadanym temu pojęciu przez przepisy ustawy o rachunkowości. W rezultacie, ze zbioru umów innych niż leasingowe, gdzie wymagane jest prowadzenie ewidencji pojazdu, należy wyłączyć wszystkie te z nich, w ramach których samochody są traktowane jako aktywa korzystającego.

W ocenie Wnioskodawcy ponieważ Samochody używane na podstawie Umowy przez Spółkę, stanowią jej składniki majątkowe, nie będzie miał do nich zastosowania przepis art. 16 ust. 1 pkt 51 Ustawy CIT, umożliwiający zaliczenie w koszty podatkowe wydatków z tytułu kosztów używania samochodów osobowych, niestanowiących składników majątkowych podatnika, wyłącznie w przypadku prowadzenia stosownej ewidencji przebiegu. Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka jest więc uprawniona do rozpoznania jako koszty uzyskania przychodów, wszelkich wydatków z tytułu kosztów używania samochodów osobowych dla potrzeb działalności, bez potrzeby prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu, o ile tylko warunek uznawania ich jako aktywa majątkowego Spółki będzie spełniony.

Powyższe znajduje potwierdzenie w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 8 lipca 2011 r. (nr IPTPB3/423-46/11-2/GG), który to organ nie kwestionował stanowiska wnioskodawcy podnoszącego analogiczną - jak powyższa - argumentację w zakresie definicji składników majątkowych.

Reasumując, w ocenie Wnioskodawcy przepis art. 16 ust. 1 pkt 51 Ustawy CIT, nie powinien mieć zastosowania w odniesieniu do wydatków ponoszonych w związku z używaniem Samochodów na podstawie Umowy, z uwagi na fakt iż Samochody te stanowią składniki majątkowe Spółki. W związku z tym, Spółka jest uprawniona do zaliczenia wydatków związanych z używaniem Samochodów do kosztów uzyskania przychodów na zasadach ogólnych, tj. bez konieczności prowadzenia dla nich ewidencji przebiegu pojazdu.

W oparciu o przedstawione powyżej argumenty Spółka wnosi o potwierdzenie, że zaprezentowane przez nią stanowisko jest prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określają art. 15 i 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r. poz. 851, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Kosztami uzyskania przychodów są zatem wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami lub służą zachowaniu bądź zabezpieczeniu źródła przychodów.

Kosztami będą zarówno koszty uzyskania przychodu pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami (pozostające w związku pośrednim) - jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Zatem, do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Podatnik, zaliczając dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów, winien wykazać jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz to, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub że wydatek ten jest związany z konkretnym przedsięwzięciem gospodarczym.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiągniętymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

Jak stanowi art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków, z zastrzeżeniem pkt 30, z tytułu kosztów używania, dla potrzeb działalności gospodarczej, samochodów osobowych niestanowiących składników majątku podatnika - w części przekraczającej kwotę wynikającą z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu dla celów podatnika oraz stawki za jeden kilometr przebiegu, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra; podatnik jest obowiązany prowadzić ewidencję przebiegu pojazdu.

Z kolei sposób prowadzenia ewidencji - w przypadku wykorzystywania samochodów osobowych nienależących do składników majątku podatnika - został szczegółowo określony w art. 16 ust. 5 ustawy. Zgodnie z tym przepisem, przebieg pojazdu, o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 30 i 51 ustawy, powinien być, z wyłączeniem ryczałtu pieniężnego, udokumentowany w ewidencji przebiegu pojazdu, potwierdzonej przez podatnika na koniec każdego miesiąca. Ewidencja przebiegu pojazdu powinna zawierać co najmniej następujące dane: nazwisko imię i adres zamieszkania osoby używającej pojazdu, numer rejestracyjny pojazdu i pojemność silnika, kolejny numer wpisu, datę i cel wyjazdu, opis trasy (skąd - dokąd), liczbę faktycznie przejechanych kilometrów, stawkę za jeden kilometr przebiegu, kwotę wynikającą z przemnożenia liczby faktycznie przejechanych kilometrów i stawki za jeden kilometr przebiegu oraz podpis podatnika (pracodawcy) i jego dane.

Stosownie natomiast do art. 16 ust. 3b ustawy, przepis ust. 1 pkt 51 nie dotyczy samochodów osobowych używanych na podstawie umowy leasingu, o której mowa w art. 17a pkt 1.

W myśl art. 17a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przez umowę leasingu należy rozumieć umowę nazwaną w kodeksie cywilnym, a także każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron, zwana dalej "finansującym", oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej dalej "korzystającym", podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty.

Natomiast zgodnie z art. 17b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, opłaty ustalone w umowie leasingu, ponoszone przez korzystającego w podstawowym okresie umowy z tytułu używania środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych stanowią przychód finansującego i odpowiednio w przypadku, o którym mowa w pkt 1, koszt uzyskania przychodów korzystającego, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, jeżeli:

Jeżeli jednak zgodnie z art. 17b ust. 2 ustawy, Jeżeli finansujący w dniu zawarcia umowy leasingu korzysta ze zwolnień w podatku dochodowym przysługujących na podstawie:

- do umowy tej stosuje się zasady opodatkowania określone w art. 17f-17h.

Aby zatem dana umowa mogła zostać uznana za tzw. podatkową umowę leasingu muszą zostać spełnione łącznie następujące przesłanki:

* przedmiotem umowy mogą być wyłącznie rzeczy i prawa stanowiące środki trwałe i wartości niematerialne i prawne podlegające amortyzacji, a także grunty,

* jedna ze stron umowy oddaje drugiej przedmiot umowy do używania albo pobierania pożytków, za co druga ze stron obowiązana jest zapłacić.

Zgodnie z opisanym we wniosku stanem faktycznym, spółka działająca pod firmą P. S.A. (dalej: "P.") zawarła z firmą leasingową B. Sp. z o.o. umowę na leasing operacyjny samochodów osobowych (dalej: "Samochody"), które to Samochody zostały następnie na mocy ramowej umowy najmu (sub-leasingu) (dalej: "Umowa") udostępnione Spółce (uprzednio działającej pod firmą P. S.A.). W dniu zawarcia Umowy samochody udostępnione Spółce na jej podstawie stanowiły własność leasingodawcy, tj. B. Sp. z o.o.

W przedmiotowej sprawie zatem Spółka zawarła umowę najmu samochodów osobowych z wynajmującym (P.), który jest stroną umowy leasingu jako korzystający. Umowy najmu nie można zakwalifikować jako umowy leasingu, ponieważ wynajmujący jako korzystający w umowie leasingu nie jest właścicielem przedmiotu umowy, a tylko jako taki mógłby zawrzeć ze Spółką umowę leasingu.

Umowa leasingu musi dotyczyć składników majątku, które spełniają przesłankę do uznania tych składników za środki trwałe w zakresie ich własności, czy współwłasności finansującego. Skoro wynajmujący tylko użytkuje samochody na podstawie swojej umowy leasingu zawartej z firmą leasingową, nie może jako użytkownik zawrzeć umowy leasingu ze Spółką. Skutki podatkowe umowy zawartej między Spółką a P. są takie, jak w przypadku umów najmu.

W przedmiotowej sprawie nie będzie miał więc zastosowania art. 16 ust. 3b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, gdyż umowa pomiędzy Spółką a P., co wykazano powyżej, nie jest umową leasingu na gruncie ww. ustawy.

Należy również stwierdzić, że przedmiotowe samochody nie stanowią składników majątku Wnioskodawcy na gruncie ustawy podatkowej, gdyż są one przez niego wykorzystywane jedynie na podstawie umowy najmu, a ich właścicielem oraz korzystającym w ramach umowy leasingu są odrębne podmioty.

Zatem Wnioskodawca, w odniesieniu do samochodów użytkowanych na podstawie przedmiotowej Umowy, będzie zobowiązany do prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdów, o której mowa w art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W związku z powyższym, Wnioskodawca będzie miał prawo do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z korzystaniem z samochodów osobowych, o których mowa we wniosku, z uwzględnieniem limitu wynikającego z art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, po spełnieniu warunków wynikających z art. 15 ust. 1 tej ustawy.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie zaliczenia wydatków związanych z korzystaniem z samochodów do kosztów uzyskania przychodów bez konieczności prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdów, jest nieprawidłowe.

W odniesieniu do powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnej należy stwierdzić, że została wydana w indywidualnej sprawie i nie jest wiążąca dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.