IPPB6/4510-3/15-2/AG

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 12 maja 2015 r. Izba Skarbowa w Warszawie IPPB6/4510-3/15-2/AG

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 17 kwietnia 2015 r. (data wpływu 4 maja 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od składników majątkowych (specjalistycznych stanowisk wystawowych) - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 maja 2015 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od składników majątkowych (specjalistycznych stanowisk wystawowych).

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą polegającą na dystrybucji napojów alkoholowych określonych marek (dalej: Towary) na terytorium Polski. Towary są nabywane na zasadzie importu lub wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów od innych podmiotów, należących do tej samej międzynarodowej grupy kapitałowej. Wnioskodawca jest przy tym czynnym podatnikiem VAT, zaś całość sprzedaży dokonywanej przez Wnioskodawcę opodatkowana jest podatkiem od towarów i usług. Sprzedaż prowadzona jest w kanale hurtowym, tzn. Wnioskodawca sprzedaje Towary do sklepów i hurtowni, które dokonują dalszej ich odsprzedaży. Sklepy, będące nabywcami towarów (dalej: Punkty Handlowe) dokonują sprzedaży towarów bezpośrednio konsumentom.

Aby zachęcić potencjalnych konsumentów do zakupu Towarów w Punktach Handlowych, a wskutek tego zwiększyć wolumen własnej sprzedaży na rzecz Punktów Handlowych Wnioskodawca wyposaża Punkty Handlowe w tzw. POS-y permanentne. Są to specjalistyczne stanowiska wystawowe, które służą atrakcyjnej ekspozycji Towarów. POS-y przekazywane są Punktom Handlowym na podstawie umów użyczenia.

Zgodnie z umową użyczenia, przekazane POS-y przez cały czas trwania umowy pozostają własnością Wnioskodawcy i po zakończeniu okresu, na jaki została zawarta, zostają z powrotem odebrane z Punktu Handlowego.

Umowa użyczenia zawiera bardzo szczegółowo opisany sposób korzystania z POS-ów przez Punkty Handlowe. Punkt Handlowy uprawniony jest do wykorzystywania POS-u wyłącznie do ekspozycji Towarów, bez możliwości wykorzystywania ich w jakimkolwiek innym celu. Jednocześnie POS przez cały okres trwania umowy użyczenia, wyposażony jest w znaki towarowe towarów, których dystrybucją zajmuje się Wnioskodawca.

Dokonując użyczenia POS-ów, Wnioskodawca realizuje jednocześnie kilka celów gospodarczych, a przede wszystkim:

* zapewnia lepszą ekspozycję Towarów, przyczyniając się w ten sposób do zwiększenia sprzedaży Towarów przez Punkty Handlowe, a w konsekwencji do zwiększenia zamówień od Punktów Handlowych, składanych u Wnioskodawcy;

* poprzez umieszczenie na POS-ach odpowiednio eksponowanych znaków handlowych, zapewnia zwiększenie rozpoznawalności marek i przyczynia się do ich rozpowszechnienia - w tym zakresie POS traktowany jest jako klasyczny nośnik reklamy.

Należy podkreślić, iż POS-y przez cały okres trwania umowy użyczenia, stanowią własność Wnioskodawcy. Oznacza to, że są one wprowadzane do ewidencji środków trwałych Wnioskodawcy, a od ich wartości początkowej Wnioskodawca dokonuje odpisów amortyzacyjnych. Warto również dodać, iż przewidywany okres używania POS-ów wynosi w każdym przypadku dłużej, niż 1 rok, zaś ich wartość początkowa w każdym przypadku przekracza kwotę 3.500 PLN.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy odpisy amortyzacyjne od POS-ów, wykorzystywanych w sposób opisany w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, stanowią dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodów.

Zdaniem Wnioskodawcy,

odpisy amortyzacyjne od POS-ów, wykorzystywanych w sposób opisany w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, stanowią dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodów.

W świetle art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r. poz. 851), dalej - ustawa CIT, za koszty uzyskania przychodów uważa się koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów enumeratywnie wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy.

Ponadto, zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o CIT, kosztem uzyskania przychodów są także dokonywane odpisy amortyzacyjne z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Natomiast stosownie do art. 16a ust. 1 ustawy o CIT, amortyzacji podlegają stanowiące własność podatnika środki trwałe (w tym maszyny, urządzenia i środki transportu) o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, które są przez tego podatnika:

* wykorzystywane na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo

* oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub leasingu.

Powyższy przepis wprowadza zatem zasadę, iż podatnik ma prawo dokonywania odpisów amortyzacyjnych od własnych środków trwałych o przewidywanym okresie użytkowania dłuższym niż rok w sytuacji, gdy:

* wykorzystuje te środki w jakikolwiek sposób na potrzeby związane ze swoją działalnością gospodarczą albo,

* jego działalność gospodarcza polega m.in. na wynajmowaniu, wydzierżawianiu bądź leasingowaniu tych środków.

Artykuł 16a ust. 1 ustawy CIT stanowi, iż amortyzacji podlegają jedynie te składniki majątku, które są przez podatnika wykorzystywane na potrzeby związane z jego działalnością gospodarczą, w żadnej mierze jednak art. 16a ust. 1 ustawy CIT nie odwołuje się natomiast do fizycznego wykorzystania danego środka trwałego przez podatnika. W żadnym miejscu ustawy nie określono terminu "wykorzystywane".

Tym samym bezspornym powinno być to, iż należy się w tym miejscu posłużyć wykładnią językową. Internetowy słownik języka polskiego (http://sjp.pwn.pl/szukaj/wykorzystywane) wskazuje, że "wykorzystać" oznacza użyć czegoś dla osiągnięcia celu lub zysku. W analizowanym przypadku mamy do czynienia z użyciem przez właściciela sprzętu właśnie do osiągnięcia celu jakim jest zysk czerpany ze stałej współpracy z podmiotem korzystającym ze sprzętu. Także budowa gramatyczna art. 16a ust. 1 ustawy CIT nie wskazuje, aby "fizyczne" używanie było konieczne.

Regulacja zawarta w art. 16a ust. 1 ustawy CIT oznacza, że środek trwały musi służyć działalności gospodarczej podatnika, natomiast fizyczne używanie tego środka trwałego może mieć miejsce poza jego zakładem/siedzibą. W opisywanym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym Wnioskodawca udostępnia kontrahentowi urządzenia, które mają ułatwiać sprzedaż towarów, a przez to zwiększyć również wielkość sprzedaży Wnioskodawcy. Ponadto dzięki zamieszczeniu na urządzeniu logo znaków towarowych możliwe jest budowanie wśród nabywców Towarów Wnioskodawcy popularności marki oraz reklama jego produktów. Takie działania są uzasadnione z biznesowego punktu widzenia i bez wątpienia przyczyniają się do zachowania bądź zabezpieczenia źródła przychodów. Celem takiego przekazania jest zawarcie umowy na dostawę innych produktów, zachęcenie do nabycia oferowanych przez Wnioskodawcę produktów, a także rozwój dalszej współpracy.

Skoro więc, będący własnością Wnioskodawcy środek trwały udostępniany jest kontrahentowi w celu zwiększenia zysków (działanie to związane jest więc z zachowaniem bądź zabezpieczeniem źródła dochodów Wnioskodawcy), to odpisy amortyzacyjne mogą być uznane za koszty podatkowe. Należy także wskazać, iż art. 16 ust. 1 ustawy CIT, zawierający zamknięty katalog wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów nie wyłącza z kosztów podatkowych odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych oddanych do używania na podstawie umów innych niż najem, dzierżawa czy leasing.

Artykuł 16 ust. 1 pkt 63 lit. c ustawy CIT wprowadza co prawda zasadę mówiącą, iż nie stanowią kosztu podatkowego odpisy amortyzacyjne od środków trwałych oddanych do nieodpłatnego używania. Z nieodpłatnym używaniem mamy do czynienia wówczas, gdy oddający nie czerpie z tego żadnych korzyści, odbywa się to kosztem jego majątku. W sytuacji zaś, gdy przekazanie sprzętu związane jest z dokonywaniem zakupów innych towarów, służy reklamie urządzeń lub jest wkalkulowane w cenę towarów czy usług, wówczas trudno mówić o braku odpłatności. Nawet, jeśli opłata za przekazanie nie jest ustalona jako odrębna pozycja w umowie, to ma niewątpliwie charakter cenotwórczy. Przekazanie sprzętu w ramach handlowej umowy współpracy zawsze jest związane z pewną formą "odpłatności", przybiera ona jednak formę żądanego zachowania kontrahenta.

Podsumowując uznać należy, iż w sytuacji przekazania Punktom Handlowym do używania sprzętu w oparciu o opisaną w stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym umowę użyczenia, Wnioskodawca ma prawo zaliczać do kosztów podatkowych odpisy amortyzacyjne od przekazanego składniku majątkowego.

Warto podkreślić, iż przedstawione powyżej stanowisko Wnioskodawcy potwierdza także praktyka interpretacyjna organów podatkowych. Tytułem przykładu przywołać można choćby interpretację Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie - z dnia 20 grudnia 2010 r. sygn. IPPB5/423-656/10-2/DG, czy interpretację Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 16 stycznia 2012 r. sygn. IBPBI/2/423-1273/11/CzP.

W związku z powyższym wnosimy o potwierdzenie stanowiska Wnioskodawcy jako prawidłowego w obu przedstawionych kwestiach.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego - jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl