IPPB6/4510-167/15-2/AG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 4 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 27 lipca 2015 r. (data wpływu 30 lipca 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

* niezaliczania do kosztów uzyskania przychodów zapłaconego podatku od wartości dodanej - jest nieprawidłowe;

* nierozpoznania przychodu z tytułu zwrotu zapłaconego podatku od wartości dodanej - jest nieprawidłowe.

W dniu 30 lipca 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie niezaliczania do kosztów uzyskania przychodów zapłaconego podatku od wartości dodanej oraz nierozpoznania przychodu z tytułu zwrotu zapłaconego podatku od wartości dodanej.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca zarejestrowany jako podatnik podatku od towarów i usług w PL i UE prowadzi działalność gospodarczą jako spółka z ograniczoną odpowiedzialnością. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej spółka nabywała towary i usługi na terytorium innych niż Polska państw członkowskich UE. Nabycie to dokumentowane było fakturami z wykazanym podatkiem od wartości dodanej naliczonym zgodnie z przepisami obowiązującymi w państwie zakupu. Płatności za te faktury spółka dokonywała w wartości brutto. W odniesieniu do niektórych wydatków spółka składała wnioski i ubiegała się o zwrot podatku od wartości dodanej zapłaconego w danym kraju, zgodnie z procedurą przewidzianą przepisami dyrektywy rady 2008/9/we, która określa szczegółowe zasady zwrotu podatku od wartości dodanej, przewidzianego w dyrektywie rady 2006/112/we, podatnikom niemającym siedziby w państwie członkowskim zwrotu, a mającym siedzibę w innym państwie członkowskim. Wnioski o zwrot spółka składała bezpośrednio do organów podatkowych kraju, w którym miało miejsce nabycie towarów i usług.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy spółka prawidłowo:

* nie zaliczała do kosztów uzyskania przychodów zapłaconego zagranicznym kontrahentom podatku od wartości dodanej;

* nie rozpoznawała jako przychodu podatkowego uzyskanego zwrotu zagranicznego podatku od wartości dodanej wobec nie zaliczania tego podatku do kosztów uzyskania przychodów.

Zdaniem Wnioskodawcy, w związku z tym, że w polskim systemie prawnym podatek od towarów i usług obowiązujący na terenie polski jest odpowiednikiem podatku od wartości dodanej funkcjonującego w innych państwach członkowskich UE, podatek od wartości dodanej nakładany w innych państwach UE powinien być rozliczany jak polski podatek od towarów i usług dla celów podatku dochodowego od osób prawnych. Ustawa o podatku od towarów i usług stanowi implementację przepisów dyrektywy dotyczącej wspólnego systemu podatku od wartości dodanej. pojęcie podatku od wartości dodanej obejmuje: "podatek od towarów i usług" - obowiązujący na terenie polski, jak i "podatek od wartości dodanej" - o którym mowa w ustawie o podatku od towarów i usług w art. 2 pkt 11 - czyli podatek nakładany na terenie innych państw UE.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 4f ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14 przychodem jest w szczególności (...) naliczony podatek od towarów i usług, w tej części, w której podatek uprzednio został zaliczony do kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 46 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów podatku od towarów i usług.

Zdaniem Wnioskodawcy, w związku z tym, że podatek od towarów i usług obowiązujący na terenie polski jest odpowiednikiem podatku od wartości dodanej funkcjonującego w innych państwach członkowskich UE:

* podatek od wartości dodanej zapłacony kontrahentom zagranicznym nie jest kosztem uzyskania przychodów,

* uzyskany zwrot zagranicznego podatku od wartości dodanej nie będzie stanowił przychodu podatkowego, z uwagi na fakt, że kwotą naliczonego podatku od wartości dodanej, o której zwrot wystąpiła spółka na podstawie dyrektywy, nie będzie kosztem uzyskania przychodu spółki w momencie poniesienia wydatku.

Wnioskodawca wskazuje, że powyżej przedstawione stanowisko było prezentowane przez organy skarbowe w wydanych interpretacjach: interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 16 września 2011 r. (sygn. IBPBI/2/423-909/11/MO), interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 15 czerwca 2011 r. (sygn. ITPB3/423-168a/11/DK).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie:

* niezaliczania do kosztów uzyskania przychodów zapłaconego podatku od wartości dodanej - jest nieprawidłowe;

* nierozpoznania przychodu z tytułu zwrotu z zapłaconego podatku od wartości dodanej - jest nieprawidłowe.

Istotą problemu będącego przedmiotem niniejszej interpretacji jest ustalenie, czy Spółka będzie uprawniona do uznania za koszty uzyskania przychodów zapłaconego zagranicznym kontrahentom podatku od wartości dodanej oraz czy może rozpoznać jako przychód zwrot z tytułu zapłaconego zagranicznego podatku od wartości dodanej.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r. poz. 851, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Kosztami uzyskania przychodów są zatem wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami lub służą zachowaniu bądź zabezpieczeniu źródła przychodów.

Koszty ponoszone przez podatnika należy ocenić pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu.

Kosztami będą zarówno koszty uzyskania przychodu pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami (pozostające w związku pośrednim) - jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Katalog wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, pomimo ich związku z przychodami i prowadzoną działalnością gospodarczą zawarty został w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Należy jednak pamiętać, że samo wyliczenie kosztów, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, nie stwarza domniemania, że wszelkie pozostałe koszty, które nie są zamieszczone w art. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zostaną na mocy ustawy uznane za koszty uzyskania przychodów.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiągniętymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

Każdy wydatek wymaga zatem indywidualnej oceny pod kątem związku z przychodem i racjonalności działania podatnika.

Jak stanowi norma art. 16 ust. 1 pkt 46 ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów podatku od towarów i usług, z tym że jest kosztem uzyskania przychodów:

Ilekroć w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych jest mowa o ustawie o podatku od towarów i usług oznacza to ustawę z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.) - art. 4a pkt 7 ustawy.

Z kolei przez podatek od wartości dodanej, o którym mowa w art. 2 pkt 11 ustawy o podatku od towarów i usług, rozumie się podatek od wartości dodanej nakładany na terytorium państwa członkowskiego, z wyjątkiem polskiego podatku od towarów i usług nakładanego tą ustawą.

Z powyższego wynika więc, że ustawa o podatku od towarów i usług rozróżnia pojęcie podatku od wartości dodanej i pojęcie podatku od towarów i usług. Sformułowanie "podatek od towarów i usług" jest określeniem podatku od wartości dodanej obowiązującym wyłącznie w Polsce, a nie w innych krajach członkowskich. Tym samym nie można utożsamiać podatku od wartości dodanej obowiązującego w innym państwie członkowskim niż Polska z podatkiem od towarów i usług obowiązującym w Polsce.

W konsekwencji stwierdzić należy, że cytowany art. 16 ust. 1 pkt 46 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie będzie miał w przedmiotowej sprawie zastosowania, ponieważ dotyczy podatku od towarów i usług, a nie podatku od wartości dodanej. Tym samym, dla celów podatku dochodowego od osób prawnych, Spółka może uwzględniać w kosztach uzyskania przychodów wartość faktur dokumentujących poniesione koszty w kwocie brutto.

Biorąc pod uwagę opisany we wniosku stan faktyczny i przywołane przepisy prawa w rozpatrywanej sprawie należy stwierdzić, że Spółka może zaliczyć zapłacony zagranicznym kontrahentom podatek od wartości dodanej do kosztów uzyskania przychodów.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie niezaliczania do kosztów uzyskania przychodów zapłaconego podatku od wartości dodanej, należało uznać za nieprawidłowe.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera definicji przychodu. Przepis art. 12 tej ustawy, regulujący kwestię przychodów, nie wymienia źródeł przychodu, lecz określa zdarzenia, których wystąpienie powoduje powstanie obowiązku podatkowego. Poprzez przykładowe wyliczenie zawarte w kolejnych ustępach art. 12 ustawodawca precyzuje więc jedynie rodzaje przychodów. Ponadto wylicza jakiego rodzaju wpływy pieniężne podmiotu gospodarczego nie są zaliczane do przychodów.

Przychodami są więc w szczególności: otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe, a w zakresie przychodów związanych z działalnością gospodarczą także przychody należne, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont (art. 12 ust. 1 pkt 1 oraz ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

Przychody należne to wszelkiego rodzaju przychody, co do których przysługuje podatnikowi uprawnienie do ich dochodzenia, czyli takie, które wynikają z konkretnego stosunku prawnego. Ustawodawca nie zastrzega, że przychodem są tylko wymienione w art. 12 ww. ustawy pożytki, które są wprost wynikiem realizacji celu działalności gospodarczej osoby prawnej. Wszelkie wpłaty pieniężne, o ile spełniają inne wymagania podane w rozdziale 2 ustawy, mogą być uznane za przychód osoby prawnej zwłaszcza, że listę pożytków - stanowiącą katalog zamknięty, którego zakres nie podlega rozszerzeniu czy też zawężeniu - które nie mogą być zaliczone do przychodów zawarto w ust. 4 cytowanego przepisu.

W myśl art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, do przychodów nie zalicza się m.in. zwróconych innych wydatków niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów.

Zatem, gdy Spółka uzyska zwrot zaliczonego uprzednio do kosztów uzyskania przychodów podatku od wartości dodanej, będzie zobowiązana do rozpoznania przychodu z tego tytułu. W tej sytuacji, zastosowanie znajduje bowiem (a contrario) przywołany powyżej przepis art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy.

W świetle przywołanych przepisów prawa podatkowego i opisu stanu faktycznego należy stwierdzić, że Wnioskodawca może rozpoznać jako przychód podatkowy zwrot zagranicznego podatku od wartości dodanej.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie nierozpoznania przychodu z tytułu zwrotu zapłaconego podatku od wartości dodanej, należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.