IPPB5/4510-664/15-2/AK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 4 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 23 lipca 2015 r. (data wpływu 29 lipca 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na usługi utrzymania przejezdności dróg - jest prawidłowe.

W dniu 29 lipca 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na usługi utrzymania przejezdności dróg.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

W dniu Naczelnik Urzędu Skarbowego dokonał w drodze decyzji rejestracji umowy o utworzenie Podatkowej Grupy Kapitałowej (dalej: P. lub Wnioskodawca), zawartej pomiędzy P. Spółka Akcyjna (dalej: P. SA), P. i E. Spółka Akcyjna, (dalej: Spółka), P. D. Spółka Akcyjna, P. O. Spółka Akcyjna, P. D. M. Spółka Akcyjna, P. S. Spółka Akcyjna, P. E. O. Spółka Akcyjna, P. E. N. Spółka Akcyjna oraz pozostałymi 24 spółkami zależnymi od P. SA.

Zgodnie z Umową:

* P. SA została wyznaczona na spółkę reprezentującą PGK w zakresie obowiązków wynikających z ustawy o p.d.o.p. oraz z ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja Podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, dalej: Ordynacja Podatkowa),

* podstawa opodatkowania PGK jest obliczana zgodnie z art. 7a ustawy o p.d.o.p., w związku z art. 7 ust. 1-3 ustawy o p.d.o.p.

W skład PGK, jak wskazano powyżej, wchodzi m.in. P. G. i E. K. S.A. Przedmiotem działalności Spółki jest wydobywanie węgla brunatnego oraz wytwarzanie energii elektrycznej i ciepła. Spółka składa się z centrali i 12 oddziałów (dalej: Oddział tub Oddziały) zlokalizowanych na terenie dziewięciu województw. Są to kopalnie węgla brunatnego, elektrownie konwencjonalne oraz elektrociepłownie.

Każdy z Oddziałów posiada status pracodawcy w rozumieniu Kodeksu Pracy, a z uwagi na skalę prowadzonej przez siebie działalności każdy z Oddziałów pozostaje także wiodącym pracodawcą w regionie.

Z uwagi na nierzadko znaczne odległości pomiędzy miejscami zamieszkania pracowników, a miejscami świadczenia przez nich pracy oraz z uwagi na niedostatecznie rozbudowany transport publiczny w tym zakresie, jednym z priorytetów działalności Spółki jest zapewnienie pracownikom (wszystkich bądź wybranych Oddziałów) sprawnego transportu do/z zakładu pracy. Doniosłość znaczenia przedmiotowego zobowiązania potwierdza dodatkowo fakt, że Spółka, na poziomie poszczególnych Układów Zbiorowych Pracy, zobowiązała się do organizowania pracownikom ww. dowozu.

O ile w okresie wiosenno-letnim zagwarantowanie sprawnego transportu wymaga od Spółki, co do zasady, jedynie zapewnienia właściwej floty pojazdów, o tyle w okresie jesienno-zimowym niezakłócony dowóz pracowników do miejsc ich pracy warunkowany jest dodatkowo przejezdnością poszczególnych tras.

W związku z powyższym, za przyzwoleniem właściwych zarządców dróg, w okresie jesienno-zimowym Spółka ponosi koszty związane z utrzymaniem przejezdności wybranych odcinków dróg publicznych (np. koszty związane z odśnieżaniem). Odcinki te nie tylko pokrywają się z trasami dowozów pracowników, ale w dużej części stanowią także strategiczne z punktu widzenia Spółki ciągi komunikacyjne, którymi dostarczane są materiały i surowce do produkcji oraz i którymi przemieszczany jest niezbędny sprzęt technologiczny.

W tym celu Spółka zawarła umowę z wyspecjalizowanym podmiotem, który w oparciu o wytyczne otrzymywane od Wnioskodawcy dba o przejezdność dróg publicznych na wskazanych przez Spółkę odcinkach. Kryterium doboru tras opiera się na danych dotyczących miejsc zamieszkania pracowników, kierunków dowozu surowców, materiałów, sprzętu technologicznego oraz analizie skuteczności działań podejmowanych przez prawowitych zarządców dróg w zakresie utrzymania przejezdności danego odcinka trasy.

Ponieważ nabywane przez Spółkę usługi utrzymywania przejezdności wybranych odcinków dróg publicznych oddziałują korzystnie nie tylko na Wnioskodawcę, ale również na innych okolicznych przedsiębiorców, z wybranymi podmiotami Spółka zawarła umowy przewidujące świadczenie przez Wnioskodawcę tego rodzaju usług na ich rzecz. Z tego tytułu Spółka otrzymuje wynagrodzenie rozpoznając tym samym przychód podlegający opodatkowaniu na gruncie ustawy o CIT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy ponoszone przez Spółkę wydatki na usługi utrzymania dróg, o których mowa w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, mogą stanowić dla niej koszty uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

Zdaniem Wnioskodawcy, ponoszone przez Spółkę wydatki na usługi utrzymania dróg, o których mowa w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego mogą stanowić dla niej koszty uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r. poz. 851; dalej: "ustawa o CIT").

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Za koszt uzyskania przychodu może tym samym zostać uznany wyłącznie ten wydatek, który:

* został poniesiony przez podatnika,

* jest definitywny (rzeczywisty),

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia ich źródła lub może mieć inny (nawet potencjalny) wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie został wskazany w negatywnym katalogu wydatków, o których mowa w art. 16 ustawy o CIT.

W świetle powyższego należy stwierdzić, że o ile wydatki na utrzymanie przejezdności dróg publicznych ponoszone przez Spółkę pozostawać będą w związku przyczynowym z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością, a u podstaw ich poniesienia leżeć będzie dążenie do uzyskania przychodu lub przynajmniej chęć zabezpieczenia albo zachowania jego źródła, to też brak będzie podstaw by odmawiać tego rodzaju wydatkom cech kosztowości podatkowej. Zwłaszcza, że tego rodzaju wydatek nie został wskazany przez ustawodawcę w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT jako wydatek niestanowiący kosztu podatkowego.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt zapytania Wnioskodawcy oraz uwzględniając stan faktyczny zaprezentowany na wstępie, stwierdzić należy, że ponoszone przez Spółkę wydatki na utrzymanie wybranych odcinków dróg publicznych w należytym stanie nie tylko pozostają w związku z prowadzoną przez Spółkę działalnością, ale bezsprzecznie służą także osiąganiu przez nią przychodów lub co najmniej zachowaniu albo zabezpieczeniu jego źródeł. Przesłanki w tym zakresie uznać tym samym należy za spełnione.

Zdaniem Wnioskodawcy nie ulega bowiem wątpliwości, że dbałość o zapewnienie przejezdności określonych tras w okresie jesienno-zimowym daje nie tylko gwarancję niezakłóconego funkcjonowania Spółki (związek z działalnością), ale poprzez zapewnienie stałej obecności pracowników obsługujących urządzenia wydobywcze/produkcyjne oraz poprzez zapewnienie przejezdności ciągów komunikacyjnych, którymi dostarczane są do Spółki surowce, materiały czy sprzęt technologiczny gwarantuje Spółce posiadanie mocy produkcyjnych niezbędnych do wytwarzania zbywanych na rzecz kontrahentów towarów/usług (osiąganie przychodów/zachowanie źródeł przychodów), a w skrajnym przypadku zabezpiecza także Spółkę przed ewentualnymi roszczeniami odszkodowawczymi ze strony pracowników (zabezpieczenie źródeł przychodów).

W pierwszej kolejności zwrócić należy uwagę na fakt, że tak literatura przedmiotu, jak i stanowiska wyrażane przez organy podatkowe powszechnie akceptują dopuszczalność traktowania jako kosztu podatkowego wydatków ponoszonych przez podatników na organizację zbiorowego transportu pracowników (por. interpretacja indywidualna wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 20 kwietnia 2011 r., sygn. IBPBI/2/423-135/11/MS czy interpretacja indywidualna wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 3 października 2011 r., sygn. IBPB1/2/423-786/11/MS).

Co za tym idzie, skoro nie ma wątpliwości co do kosztowości powyższych wydatków to, w ocenie Wnioskodawcy, nie powinno być ich także w stosunku do kosztów pobocznych towarzyszących ww. transportowi, których przykładem - zdaniem Spółki - może być właśnie koszt związany z zapewnieniem przejezdności tras, po których poruszają się dowożące pracowników środki transportu.

Dopiero bowiem łączne, prawidłowe wywiązanie się ze wszystkich elementów składowych danego przedsięwzięcia gwarantuje osiągnięcie zamierzonego celu jakim w przypadku przedmiotowych kosztów jest "dostarczenie" na czas pracowników do miejsc ich pracy. Zapewnienie przejezdności wybranych tras w okresie jesienno-zimowym stanowi tym samym niejako element składowy zobowiązania pierwotnego, tj. wynikającego z Układów Zbiorowych Pracy zobowiązania się Spółki do zorganizowania transportu do/z pracy.

W konsekwencji, skoro dopiero całość działań zmierzających do przetransportowania do Spółki pracowników przynosi zamierzony efekt, a jednocześnie obecność pracowników w Spółce jest kluczowa z punktu widzenia prowadzenia przez nią działalności, to, zdaniem Wnioskodawcy, nie ma podstaw by odmawiać przedmiotowym kosztom prawa do ich podatkowej potrącalności.

Dopuszczalność uznania przedmiotowych wydatków za koszt podatkowy, w ocenie Wnioskodawcy, wynika dodatkowo z faktu, że zapewnienie przejezdności strategicznych dla Spółki tras jest nieodzowne dla prawidłowego jej funkcjonowania i nieprzerwanego prowadzenia przez Wnioskodawcę aktywności gospodarczej w zakresie produkcji oferowanych przez siebie towarów/usług. Poprzez utrzymanie właściwego stanu dróg Spółka zapewnia sobie całodobową dostępność do strategicznych z punktu widzenia Spółki ciągów komunikacyjnych, którymi dostarczane są materiały i surowce do produkcji oraz którymi przemieszczany jest niezbędny sprzęt technologiczny.

Zapewnienie przejezdności wybranych tras we własnym zakresie jest tym samym racjonalnym i uzasadnionym działaniem ze strony Spółki, jako że w sposób oczywisty służy generowaniu przez nią przychodów lub co najmniej zachowaniu/ zabezpieczeniu ich źródeł.

Wreszcie zwrócić należy uwagę na fakt, że możliwość kwalifikacji wydatków ponoszonych przez podatników na utrzymanie dróg publicznych jako kosztów uzyskania przychodów potwierdza nie tylko argumentacja zaprezentowana przez Wnioskodawcę, ale również praktyka organów podatkowych.

Przykładowo, w interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 19 listopada 2014 r. (sygn. IPTPB3/423-295/14-4/PM), organ stwierdził, że "Spółka ponosi również wydatki na remonty dróg gminnych oraz prace związane zich utrzymaniem, tj. odśnieżanie, a także prace związane z utrzymaniem zieleni na terenie Gminy. Stwierdzić należy, że wydatki te nie zostały wymienione w negatywnym katalogu kosztów zawartym w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Wydatki te mają charakter kosztów ogólnych, związanych z prowadzoną przez Spółkę działalnością. W związku z tym, mogą one stanowić koszty uzyskania przychodu zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych".

Natomiast w interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w dniu 1 grudnia 2014 r. (sygn. IPPB5/423-956/14-3/AM), organ wyraził stanowisko, że: "wydatki na naprawę szkód powstałych na drogach publicznych, modernizację oraz przebudowę tych dróg, związane z inwestycjami, będą stanowiły koszty uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych".

Niezależnie od argumentów przytoczonych powyżej Wnioskodawca pragnie dodatkowo zwrócić uwagę na art. 81 § 1 Kodeksu pracy, w myśl którego "pracownikowi za czas niewykonywania pracy, jeżeli był gotów do jej wykonywania, a doznał przeszkód z przyczyn dotyczących pracodawcy, przysługuje wynagrodzenie wynikające z jego osobistego zaszeregowania, określonego stawką godzinową lub miesięczną, a jeżeli taki składnik wynagrodzenia nie został wyodrębniony przy określaniu warunków wynagradzania - 60% wynagrodzenia." W świetle tak sformułowanego przepisu Kodeku pracy zauważyć należy, że za okres niewykonywania pracy przez pracownika (powodowanego działaniem lub zaniechaniem pracodawcy), pracownikowi przysługuje wyłącznie wynagrodzenie wynikające z jego osobistego zaszeregowania, określone stawką godzinową albo miesięczną. Pracownik nie ma tym samym prawa np. do różnego, rodzaju dodatków.

W kontekście powyższych uwag na szczególny wzgląd zasługuje fakt, że na poziomie poszczególnych Układów Zbiorowych Pracy Spółka zobowiązała się do organizowania dowozów pracowników do/z miejsca ich pracy. Tego rodzaju: zobowiązanie oznacza z kolei, że w razie niedowiezienia przez Spółkę pracowników do miejsc ich pracy (przeszkoda z przyczyn dotyczących pracodawcy) przysługiwać im będzie co prawda wynagrodzenie zasadnicze, ale - co ważniejsze w i okolicznościach przedmiotowego stanu faktycznego - nie będą oni mieli jednak prawa do należnych im "normalnie" ewentualnych dodatków.

To z kolei oznacza, że na podstawie art. 471 Kodeksu cywilnego w związku z art. 300 Kodeksu pracy, pracownikom przysługiwać będzie względem pracodawcy roszczenie o wypłatę odszkodowania w wysokości co najmniej uszczuplonych dochodów. Wdanie się przez Spółkę w przedmiotowy spór (poza obowiązkiem wypłaty ewentualnego odszkodowania/zadośćuczynienia) zapewne wiązać się będzie także z kosztami procesowymi, do poniesienia których zobowiązana zostanie Spółka.

W kontekście powyższego, zdaniem Wnioskodawcy, w sposób oczywisty widać tym samym, że wydatki ponoszone przez Spółkę na zapewnienie przejezdności tras, którymi przewożeni są do Spółki pracownicy bezsprzecznie leżą w interesie Spółki, jako że zabezpieczają jej ekonomiczne interesy zapobiegając ewentualnemu uszczupleniu jej majątku, do którego mogłoby dojść wskutek ewentualnych pozwów pracowniczych.

Aby zatem wyeliminować ryzyko poniesienia przez Spółkę dodatkowych kosztów związanych z ewentualnymi roszczeniami pracowników, w interesie Spółki leży zagwarantowanie przejezdności poszczególnych tras.

Wreszcie, niezależnie od argumentów podniesionych powyżej, zwrócić należy uwagę na fakt, że tego rodzaju aktywność Spółki stanowi także przejaw realizacji przyjętej przez Spółkę strategii w obszarze społecznej odpowiedzialności biznesu (CSR).

Wydatki ponoszone w związku z zapewnieniem przejezdności dróg w okresie jesienno-zimowym stanowią bowiem nie tylko przejaw starań o źródła dochodów Spółki, ale także troski o jakość życia lokalnych mieszkańców, którzy siłą rzeczy odnoszą daleko idącą korzyć z tego tytułu. To z kolei przekłada się na akceptację działalności Spółki, której funkcjonowanie dalece przecież ingeruje wżycie osobiste/gospodarcze mieszkańców, a która to akceptacja w przyszłości umożliwić może Spółce dalszy rozwój m.in. poprzez przyzwolenie na nowe inwestycje w regionie.

Dopuszczalność kosztowości tego rodzaju wydatków wielokrotnie potwierdzana była w drodze indywidualnych interpretacji prawa podatkowego. Przykładowo wskazać można na:

* interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 30 października 2014 r., sygn. IPPB5/423-845/14-2/JC,

* interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 31 lipca 2014 r., sygn. ILPB3/423-200/14-2/PR, czy

* interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 20 stycznia 2011 r., sygn. IPTPB3/423-419/13-2/IR.

Co więcej, Wnioskodawca pragnie wreszcie podkreślić, że wydatki ponoszone przez Spółkę w związku z zakupem usług jesienno-zimowego utrzymania dróg nie tylko służą generowaniu podstawowych przychodów przez Spółkę lub co najmniej zabezpieczeniu ich źródeł, nie tylko stanowią przejaw realizacji przyjętej przez Spółkę strategii w obszarze społecznej odpowiedzialności biznesu, ale także przyczyniają się do osiągania przez Spółkę dodatkowych przychodów podlegających opodatkowaniu. Strategiczne znaczenie utrzymywanych w przejezdności przez Spółkę dróg sprawia bowiem, że część podmiotów będących pośrednimi beneficjentami ww. działań "partycypuje" w kosztach ponoszonych w ten sposób przez Spółkę uiszczając na jej rzecz stosowne opłaty.

Związek wydatków na utrzymanie w przejezdności dróg publicznych z działalnością Spółki oraz celowość tego rodzaju wydatku pozostają tym samym, w ocenie Wnioskodawcy, bezsprzeczne, a co za tym idzie brak jest podstaw by odmawiać tego rodzaju wydatkom przymiotu kosztowości.

Podsumowując, w ocenie Wnioskodawcy, wydatki Spółki związane z nabywaniem usług jesienno-zimowego utrzymywania dróg, o których mowa w opisie stanu faktycznego/ zdarzenia przyszłego, jako wydatki pozostające w ścisłym związku z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą, pod warunkiem ich odpowiedniego udokumentowania, stanowić mogą dla Spółki koszty uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.