IPPB5/423-954/11-2/AS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 21 września 2011 r. (data wpływu 23 września 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów Spółki zaległych składek zapłaconych do ZUS przez pracodawcę w części, która zgodnie z odrębnymi przepisami obciąża pracownika - jest nieprawidłowe.

W dniu 23 września 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów Spółki zaległych składek zapłaconych do ZUS przez pracodawcę w części, która zgodnie z odrębnymi przepisami obciąża pracownika.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca - Spółka S.A dokonuje korekty składek ZUS za lata ubiegłe dotyczących pracowników obecnie nie pozostających w zatrudnieniu. W przypadku konieczności dopłaty składek do ZUS, Spółka ponosi cały ciężar składki, zarówno tę część, która zgodnie z przepisami powinna być finansowana przez pracodawcę, jak i część która powinna być finansowana przez pracownika.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy do kosztów uzyskania przychodów można zaliczyć składki zapłacone do ZUS przez pracodawcę w części, która zgodnie z odrębnymi przepisami obciąża pracownika.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.) zwanej dalej "ustawa o CIT", kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Natomiast w myśl art. 16 ust. 1 pkt 57a tej ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodu nieopłaconych do ZUS składek, z zastrzeżeniem pkt 40 oraz art. 15 ust. 4h określonych w ustawie z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, w części finansowanej przez płatnika składek. Należy zauważyć, że ustawa o systemie ubezpieczeń społecznych w art. 16 szczegółowo określa sposób ustalania części, w których pracownik i pracodawca uczestniczą w finansowaniu poszczególnych składek.

Wprowadza zatem obowiązek finansowania składek zarówno na pracodawcę, jak i pracownika.

W myśl art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2010, Nr 51, poz. 307 z późn. zm.) zwanej dalej ustawą o p.d.o.f., przychodem ze stosunku pracy jest świadczenie pieniężne ponoszone za pracownika. W ocenie Spółki, zapłacone za pracownika składki będą tego rodzaju świadczeniem.

Natomiast zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 57 ustawy o CIT do kosztów uzyskania przychodów nie zalicza się jedynie niewypłaconych, niedokonanych lub niepostawionych do dyspozycji wypłat, świadczeń oraz innych należności z tytułów określonych w art. 12 ust. 1 ustawy o p.d.o.f. Zatem w sytuacji, gdy zapłacone przez pracodawcę za pracownika składki stanowiłyby przychód byłego pracownika w rozumieniu przepisów ustawy o p.d.o.f., Spółka miałaby prawo do zaliczenia tych kwot do kosztów uzyskania przychodów.

Stanowisko zgodnie z którym podatnik ma prawo do ujęcia w kosztach uzyskania przychodów składek odprowadzonych do ZUS za pracownika prezentowane jest również przez organy podatkowe np.:

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Podstawę prawną kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów stanowi przepis art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm.), zgodnie z którym, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych enumeratywnie w art. 16 ust. 1.

Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za nie stanowiące kosztów uzyskania przychodów.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Koszty ponoszone przez podatnika należy przy tym ocenić pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu.

Kosztami będą zarówno koszty uzyskania przychodów pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami (pozostające w związku pośrednim) - jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty.

Należy zauważyć, iż kosztami podatkowymi są m.in. tzw. "koszty pracownicze".

Koszty te obejmują przede wszystkim wynagrodzenia zasadnicze, wszelkiego rodzaju nagrody, premie i diety oraz wydatki związane z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych pracowników.

Także wydatki pracodawcy na zapłatę do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych składek określonych w ustawie z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 11, poz. 74 z późn. zm.) w części finansowanej przez płatnika składek, stanowią koszty pracownicze.

Nadmienić w tym miejscu należy, że zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Artykuł 12 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi natomiast, że za przychód z tytułu członkostwa w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną uważa się wszelkie przychody, o których mowa w art. 11, uzyskane przez członka spółdzielni lub jego domownika z tytułu wkładu pracy oraz innych tytułów przewidzianych w statucie spółdzielni, po wyłączeniu z tych przychodów udziałów w dochodzie podzielnym spółdzielni z tytułu działalności rolniczej, z wyjątkiem polegającej na prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej. Przepisy ust. 2 i 3 stosuje się odpowiednio. Należy przy tym zauważyć, że z uwagi na przedmiot regulacji przepis ten nie ma odniesienia do rozpatrywanej sprawy.

Co istotne, nie każde świadczenie na rzecz pracownika, które stanowi dla niego przychód, może być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów pracodawcy. Pracodawca może bowiem zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów tylko te wydatki na rzecz pracowników, które pozostają w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą i z uzyskiwanymi przez niego przychodami, a jednocześnie wydatki te nie mogą znajdować się w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Z opisanego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca dokonuje korekty składek ZUS za lata ubiegłe dotyczących pracowników obecnie nie pozostających w zatrudnieniu. W przypadku konieczności dopłaty składek do ZUS, Spółka ponosi cały ciężar składki, zarówno tę część, która zgodnie z przepisami powinna być finansowana przez pracodawcę, jak i część która powinna być finansowana przez pracownika.

W związku z powyższym Spółka wystąpiła do tut. Organu podatkowego z zapytaniem, czy do kosztów uzyskania przychodów można zaliczyć składki zapłacone do ZUS przez pracodawcę w części, która zgodnie z odrębnymi przepisami obciąża pracownika.

Rozpatrując przedmiotowe zagadnienie na wstępie wskazać należy, że zdaniem tut. Organu fakt, iż osoby, za które zaległe składki są odprowadzane do ZUS nie są w chwili obecnej pracownikami Spółki, nie wpływa na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych na zmianę - co do zasady - charakteru ponoszonych wydatków. Jak wykazano powyżej, wydatki pracodawcy na zapłatę do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych składek określonych w ustawie z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 11, poz. 74 z późn. zm.) w części finansowanej przez płatnika składek, stanowią koszty pracownicze.

Omawiając przedmiotowe zagadnienie należy wskazać na art. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (tekst jedn. Dz. U.09.205.1585 z późn. zm.), w myśl którego ubezpieczenia społeczne obejmują:

Na podstawie art. 4 pkt 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych przyjęto, że "ubezpieczonymi" w myśl niniejszej ustawy są osoby fizyczne podlegające chociaż jednemu z ubezpieczeń społecznych, o których mowa w art. 1.

Zgodnie z regulacją art. 4 pkt 2 lit. a) ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych "płatnikiem składek" jest pracodawca - w stosunku do pracowników i osób odbywających służbę zastępczą oraz jednostka organizacyjna lub osoba fizyczna pozostająca z inną osobą fizyczną w stosunku prawnym uzasadniającym objęcie tej osoby ubezpieczeniami społecznymi, w tym z tytułu przebywania na urlopie wychowawczym albo pobierania zasiłku macierzyńskiego, z wyłączeniem osób, którym zasiłek macierzyński wypłaca Zakład.

W myśl art. 4 pkt 3 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych użyte w ustawie określenie "składki" oznacza, że są to składki na ubezpieczenia społeczne osób wymienionych w pkt 1.

Co istotne, zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym podlegają, z zastrzeżeniem art. 8 i 9, osoby fizyczne, które na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej są pracownikami, z wyłączeniem prokuratorów.

W myśl art. 13 pkt 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowemu podlegają osoby fizyczne w następujących okresach: pracownicy - od dnia nawiązania stosunku pracy do dnia ustania tego stosunku.

Na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych przyjęto, że składki na ubezpieczenia emerytalne pracowników - finansują z własnych środków, w równych częściach, ubezpieczeni i płatnicy składek. Natomiast zgodnie z art. 16 ust. 1b ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych składki na ubezpieczenia rentowe osób, o których mowa w ust. 1 i 1a, finansują z własnych środków, w wysokości 1,5% podstawy wymiaru ubezpieczeni i w wysokości 4,5% podstawy wymiaru płatnicy składek.

Zgodnie z art. 16 ust. 2 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych składki na ubezpieczenie chorobowe podlegających temu ubezpieczeniu osób, wymienionych w ust. 1 pkt 1-4, 8, 9 i 11 finansują w całości, z własnych środków, sami ubezpieczeni. Na podstawie art. 16 ust. 3 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych składki na ubezpieczenie wypadkowe osób wymienionych w ust. 1 pkt 1 i 3-10, osób współpracujących z osobami prowadzącymi pozarolniczą działalność, bezrobotnych pobierających stypendium oraz osób pobierających stypendium finansują w całości, z własnych środków, płatnicy składek.

Nadmienić należy, że płatnicy, oprócz opłacania składek na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne, zobowiązani są również do naliczania i odprowadzenia składek na fundusze "pozaubezpieczeniowe" - Fundusz Pracy oraz Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych.

Z powyższych przepisów wynika zatem obowiązek finansowania poszczególnych rodzajów składek zarówno przez ubezpieczonych pracowników, jak i pracodawcę jako płatnika - w stosownie określonych częściach.

Powyższe ustalenia wynikające z regulacji ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych są o tyle istotne w niniejszej sprawie, że przekładają się na wykazanie, w jakiej części Wnioskodawca w opisanym we wniosku stanie faktycznym obowiązany jest do uiszczania poszczególnych składek jako płatnik, co wywiera określone skutki w ustawie podatkowej, której przepisy podlegają przedmiotowej interpretacji indywidualnej, zgodnie z zapytaniem Spółki sformułowanym we wniosku w oparciu o opisany stan faktyczny w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych.

Jak zaznaczono powyżej, nie każde świadczenie na rzecz pracownika, które stanowi dla niego przychód, może być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów pracodawcy.

Pracodawca może bowiem zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów tylko te wydatki na rzecz pracowników, które pozostają w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą i z uzyskiwanymi przez niego przychodami, a jednocześnie wydatki te nie mogą znajdować się w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 15 ust. 4g ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych należności z tytułów, o których mowa w art. 12 ust. 1 i 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), oraz zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakład pracy stanowią koszty uzyskania przychodów w miesiącu, za który są należne, pod warunkiem że zostały wypłacone lub postawione do dyspozycji w terminie wynikającym z przepisów prawa pracy, umowy lub innego stosunku prawnego łączącego strony. W przypadku uchybienia temu terminowi do należności tych stosuje się art. 16 ust. 1 pkt 57.

W niniejszej sprawie istotne jest także, że na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 57a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów nieopłaconych do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych składek, z zastrzeżeniem pkt 40 oraz art. 15 ust. 4h, określonych w ustawie z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, w części finansowanej przez płatnika składek.

Zgodnie bowiem z art. 15 ust. 4h ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, składki z tytułu należności, o których mowa w ust. 4g, określone w ustawie z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 11, poz. 74 z późn. zm.), w części finansowanej przez płatnika składek, składki na Fundusz Pracy oraz Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych, z zastrzeżeniem art. 16 ust. 1 pkt 40, stanowią koszty uzyskania przychodów w miesiącu, za który należności te są należne, pod warunkiem że składki zostaną opłacone:

W przypadku uchybienia tym terminom do składek tych stosuje się art. 16 ust. 1 pkt 57a i ust. 7d.

W oparciu o powyższe przepisy prawa podatkowego stwierdzić zatem należy, że składki zapłacone do ZUS przez pracodawcę w części, która zgodnie z odrębnymi przepisami obciąża pracownika (w sytuacji faktycznej, gdy Spółka dokonuje korekty składek ZUS za lata ubiegłe dotyczących pracowników obecnie nie pozostających w zatrudnieniu), nie stanowią kosztów uzyskania przychodów Spółki. Fakt, że Wnioskodawca z uwagi na dokonane korekty składek ZUS za lata ubiegłe ponosi cały ciężar składki - zarówno tę część, która zgodnie z przepisami powinna być finansowana przez pracodawcę, jak i część która powinna być finansowana przez pracownika - nie znajduje uzasadnienia na gruncie podatkowym ponoszenia przedmiotowych wydatków w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub że może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów. W sposób wyraźny wskazać bowiem należy, że w stosownej części składki ponoszone powinny być przez pracowników. Świadczą o tym bezsprzecznie przywołane powyżej przepisy ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych. Wywodzenie skutków podatkowych z działań faktycznych Spółki, które mają oparcie w praktyce gospodarczej w związku z realizowaną polityką socjalną, nie ma oparcia w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych. Przepisy podatkowe w sposób jasny dopuszczają możliwość zaliczenia do podatkowych kosztów uzyskania przychodów składek z tytułu ubezpieczenia społecznego w części finansowanej przez płatnika składek. Wnioskodawca nie ma zatem prawnej możliwości ujęcia w podatkowych kosztach uzyskania przychodów składek zapłaconych do ZUS przez pracodawcę w części, która zgodnie z odrębnymi przepisami obciąża pracownika.

Podsumowując, w oparciu o opisany we wniosku stan faktyczny i przywołane powyżej przepisy prawa należy stwierdzić, że Spółka nie może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów składek zapłacone do ZUS przez pracodawcę w części, która zgodnie z odrębnymi przepisami obciąża pracownika.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów Spółki zaległych składek zapłaconych do ZUS przez pracodawcę w części, która zgodnie z odrębnymi przepisami obciąża pracownika, należało uznać za nieprawidłowe.

Końcowo należy podkreślić, że przywołane przez Wnioskodawcę:

* interpretacja indywidualna przepisów prawa podatkowego wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 2 listopada 2009 r. Nr ILPB1/415-892/09-2/TW dotycząca podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów,

* postanowienie Naczelnika Drugiego Urzędu Skarbowego w Tarnowie z dnia 26 września 2006 r. znak: PDI/005/29/06 dotyczące podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów wydane zostały w indywidualnych sprawach i nie mogą być źródłem praw i obowiązków w innych sprawach.

Na mocy art. 87 ust. 1 ustawy z dnia 2 kwietnia 1997 r. - Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 78, poz. 483 z późn. zm.) źródłami powszechnie obowiązującego prawa w Rzeczypospolitej Polskiej są: Konstytucja, ustawy, ratyfikowane umowy międzynarodowe oraz rozporządzenia.

Zauważyć należy, że dostępne na stronie internetowej Ministerstwa Finansów o charakterze publicznym Archiwum funkcjonujące w ramach bazy komputerowej Systemu Informacji Podatkowej zawiera pisemne interpretacje przepisów prawa podatkowego (interpretacje indywidualne) wydawane na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) wraz z wnioskami (formularzami) o wydanie interpretacji indywidualnych. Rolą bazy orzeczeń jest upowszechnienia wiedzy z zakresu prawa podatkowego oraz udostępnienie formularzy ORD-IN dla osób zainteresowanych wydaniem interpretacji indywidualnej w ich konkretnej sprawie. Jednocześnie podkreślić należy, iż baza ta ma charakter jedynie informacyjny i edukacyjny, nie jest natomiast źródłem do wywodzenia konkretnych rozwiązań, nawet w analogicznych sprawach.

Z uwagi na powyższe przywołana interpretacja oraz postanowienie, choć mają istotny walor informacyjny, nie mogą być wiążące dla tut. Organu podatkowego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.