IPPB5/423-867/13-4/PS

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 7 stycznia 2014 r. Izba Skarbowa w Warszawie IPPB5/423-867/13-4/PS

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 25 października 2013 r. (data wpływu 25 października 2013 r.) uzupełnionego pismem z dnia 16 grudnia 2013 r. (data nadania 17 grudnia 2013 r., data wpływu 19 grudnia 2013 r.) uzupełniającym braki formalne na wezwanie z dnia 12 grudnia 2013 r. Nr IPPB5/423-867/13-2/PS (data nadania 12 grudnia 2013 r., data doręczenia 16 grudnia 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie obowiązku pobrania przez Spółkę zryczałtowanego podatku dochodowego od dochodów uzyskiwanych w Polsce przez Dostawcę fińskiego w związku z dokonywaniem płatności przez Spółkę na rzecz Dostawcy fińskiego za korzystanie z oprogramowania-jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 października 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie obowiązku pobrania przez Spółkę zryczałtowanego podatku dochodowego od dochodów uzyskiwanych w Polsce przez Dostawcę fińskiego w związku z dokonywaniem płatności przez Spółkę na rzecz Dostawcy fińskiego za korzystanie z oprogramowania.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka jest podmiotem z siedzibą w Polsce i prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji masy włóknistej oraz papierów przemysłowych.

Od 2011 r. do chwili obecnej (termin zakończenia kompletnej inwestycji to styczeń 2014 r.) Spółka realizuje inwestycję o wartości ok. 280 mln Euro, polegającą na budowie zakładu produkcyjnego z innowacyjną maszyną papierniczą.

Od grudnia 2012 Spółka rozpoczęła produkcję masy makulaturowej (półprodukt do produkcji papieru) w tzw. makulaturowni. Natomiast od połowy I kwartału 2013 rozpoczęła produkcję papieru, od II kwartału 2013 Spółka prowadzi sprzedaż wyrobu gotowego: papieru opakowaniowego, sprzedaż jest realizowana zarówno do odbiorców krajowych jak i zagranicznych.

Spółka korzysta w swojej działalności z oprogramowania komputerowego użytkowego wspomagającego efektywne prowadzenie działalności gospodarczej.

Dostawcami "licencji" na używanie programów komputerowych są przede wszystkim podmioty posiadające siedzibę poza Polską i nie prowadzące działalności przez zakład położony w Polsce. Jeden z dostawców jest podmiotem prawa fińskiego jeden natomiast szwedzkiego. Spółka otrzymuje faktury za korzystanie z programu komputerowego, ma też odrębny tytuł która daje jej prawo do korzystania z programu.

Prawo do korzystania z oprogramowania jest znacznie ograniczone tj. jest to prawo do korzystania z programu komputerowego wyłącznie na własne potrzeby, ponadto, używanie kopiowanie lub przekazywanie czy rozpowszechnianie oprogramowania bez zgody Sprzedawcy/Dystrybutora jest zabronione. Korzystanie z programu odbywa się na komputerach Spółki i jest ograniczone do zakresu w jakim jest to niezbędne do wykorzystania na jej potrzeby.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy na Spółce ciąży obowiązek pobrania zryczałtowanego podatku dochodowego od dochodów uzyskiwanych w Polsce przez Dostawców w związku z dokonywaniem płatności przez Spółkę na rzecz Dostawców za korzystanie z oprogramowania.

Przedmiotem niniejszej interpretacji są zagadnienia dotyczące podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku pobrania przez Spółkę zryczałtowanego podatku dochodowego od dochodów uzyskiwanych w Polsce przez Dostawcę fińskiego w związku z dokonywaniem płatności przez Spółkę na rzecz Dostawcy fińskiego za korzystanie z oprogramowania.

W kwestiach dotyczących podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku pobrania przez Spółkę zryczałtowanego podatku dochodowego od dochodów uzyskiwanych w Polsce przez Dostawcę szwedzkiego w związku z dokonywaniem płatności przez Spółkę na rzecz Dostawcy szwedzkiego za korzystanie z oprogramowania zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Stanowisko Spółki

Zdaniem Spółki, zgodnie z treścią art. 21 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przepisy dotyczące zapłaty zryczałtowanego podatku dochodowego od dochodów nierezydentów w Polsce tzw. podatku u źródła z tytułu m.in. praw autorskich i praw pokrewnych stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Dla oceny skutków podatkowych wypłaty opisanej należności na rzecz podmiotu fińskiego, decydujące znaczenie ma charakter uprawnień przekazany licencjonobiorcy (w tym wypadku Wnioskodawca). Zgodnie z Komentarzem do Modelowej Konwencji OECD, pkt 14 oraz 14.2 a także pkt 15 Komentarza dotyczącego art. 12 Modelowej Konwencji OECD, w przypadku gdy prawo użytkowania oprogramowania ograniczone jest wyłącznie do wykorzystywania oprogramowania na potrzeby własne - wynagrodzenie z tego tytułu nie powinno być klasyfikowane jako należność licencyjna a jako dochód z działalności gospodarczej i w związku z tym wynagrodzenie nie pod lega podatkowi u źródła w kraju z którego wypłacana jest taka należność. Mając na uwadze wskazania Komentarza przedstawione powyżej, w omawianym przypadku Spółka nabywając prawo do użytkowania oprogramowania ograniczone jedynie do korzystania z oprogramowania na jej potrzeby własne, nie jest zobowiązana do pobrania podatku u źródła od płatności dokonywanych na rzecz fińskiego Dostawcy.

Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie także w piśmie Ministerstwie Finansów nr P341 AK/8214-14677-283/04 mającego na celu ujednolicenie podejścia władz skarbowych do zagadnienia poboru podatku u źródła od należności licencyjnych związanych z oprogramowaniem komputerowym. Generalnie, w świetle stanowiska Ministra Finansów, obowiązkiem pobrania podatku u źródła objęte są wypłaty wynagrodzenia dokonywane w wyniku:

a.

nabycia autorskich praw majątkowych do programu komputerowego, z którym związane jest nieograniczone korzystanie z programu przejawiające się min. w prawie do zwielokrotnianie programu, udzielanie licencji na korzystanie z programu, czy też dalszego zbywania praw do programu. W wyniku takiej transakcji zasadniczo zbywca wyzbywa się w całości autorskich praw majątkowych.

b.

nabycia prawa do korzystania z autorskich praw majątkowych do programu komputerowego, w ramach którego nabywca może dokonywać m.in. trwałego lub czasowego zwielokrotniania programu w całości lub w części jakimikolwiek środkami i w jakiejkolwiek formie tłumaczenia, przystosowania, zmiany układu lub jakiejkolwiek innej zmiany w programie komputerowym z zachowaniem prawa osoby która tych zmian dokonała oraz rozpowszechnienie, w tym na podstawie umowy użyczenia lub najmu, programu komputerowego lub jego kopii.

Natomiast zgodnie z powyższym stanowiskiem brak obowiązku pobrania podatku u źródła związany jest z:

a.

nabyciem praw do korzystania z egzemplarza programu, która jednocześnie nie przenosi na korzystającego żadnych praw autorskich i w następstwie którego korzystający może eksploatować program tylko w zakresie w jakim jest to niezbędne do korzystania z programu zgodnie z jego przeznaczeniem, nie nabywa natomiast praw określonych powyżej w pkt b

b.

nabyciem własności egzemplarza programu komputerowego która jednocześnie nie przenosi na korzystającego żadnych praw autorskich i w następstwie którego nabywca uzyskuje prawo do dokonywania ograniczonych czynności nie wymagających zgody właściciela polegających m.in. na zwykłym stosowaniu programu w komputerze, poprawianiu błędów testowania programu pod kątem zawirusowania oraz usuwania wirusów, a także zmienianiu parametrów programu uwarunkowanym np. dostosowaniem programu do nowych wersji sprzętu komputerowego.

Z powyższego wynika, iż w przypadku gdy Wnioskodawca nabywa jedynie prawo do używania programu, nie ma natomiast prawa do udzielania dalszych sublicencji innym podmiotom czy też zwielokrotnienia, rozpowszechnienia lub dokonywania zmian w programie nie powstają tzw. należności licencyjne. Wobec czego na Spółce nie ciąży obowiązek pobrania podatku u źródła na podstawie art. 26 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm.) podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Opodatkowanie wypłacanych przez podmioty polskie podmiotom zagranicznym należności z tytułu nabycia praw do korzystania z oprogramowania komputerowego, jako dochodów z praw autorskich lub praw pokrewnych, w tym również ze sprzedaży tych praw, regulują przepisy art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W przypadku gdy podatnik uzyskujący tego rodzaju dochody ma siedzibę w państwie, z którym Polska ma podpisaną umowę o unikaniu podwójnego opodatkowania, należy uwzględnić przepisy tej umowy (art. 21 ust. 2 powołanej ustawy).

Zgodnie z art. 12 ust. 3 konwencji (zawartej w dniu 8 czerwca 2009 r.) między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Finlandii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu (Dz. U. z 2010 r. Nr 37, poz. 205, dalej umowa polsko - fińska) określenie "należności licencyjne" (...) oznacza wszelkiego rodzaju należności uzyskiwane w związku z korzystaniem lub prawem do korzystania z wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin oraz filmami lub taśmami transmitowanymi w radiu lub telewizji, wszelkiego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego lub za korzystanie lub prawo do korzystania z urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za informacje związane z doświadczeniem zawodowym w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej.

Brak wyraźnego wskazania programów komputerowych, których użytkowanie lub prawo użytkowania stanowiłoby podstawę naliczenia należności licencyjnych objętych definicją zawartą w art. 12 ust. 3 powyższej umowy, nie przesądza o wyłączeniu tego rodzaju dochodu spod postanowień artykułu.

W art. 3 ust. 2 przedmiotowej umowy wskazano, iż jeżeli z treści przepisu nie wynika inaczej, każde określenie w niej nie zdefiniowane będzie miało takie znaczenie, jakie przyjmuje się według prawa danego Umawiającego się Państwa w zakresie podatków, do których ma zastosowanie umowa polsko - fińska.

I tak, w celu określenia zakresu praw autorskich wg polskich przepisów, należy odnieść się do art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o prawie autorskim, który stwierdza, iż przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór).

Ponadto, w art. 1 ust. 2 pkt 1, stwierdza się, iż przedmiotem prawa autorskiego są w szczególności utwory wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe).

Nie ulega wątpliwości, iż art. 1 ust. 1 ustawy o prawie autorskim, zawiera ogólną normę, opisującą utwór, będący przedmiotem prawa autorskiego. Natomiast ust. 2 tegoż artykułu ma charakter pomocniczy i dla uznania danego dzieła za przedmiot prawa autorskiego nie wystarcza ustalenie, że mieści się ono w jednej z nazwanych ustawowo kategorii podanych jako katalog otwarty.

Ustawodawca, wyszczególniając przykładowe kategorie utworów, posłużył się porządkującym kryterium przedmiotu twórczości i użytych w niej środków wyrazu. Oznacza to, iż niektóre dzieła chronione mogą być przyporządkowane do więcej niż jednego przedziału klasyfikacyjnego. Utwory wyrażone w sposób określony w art. 1 ust. 2 pkt 1 stanowią niejednorodną grupę utworów będących przedmiotem prawa autorskiego. Grupa ta została wyodrębniona ze względu na stosowane przez twórcę techniczne środki wyrazu, czyli utwory wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi. W grupie tej wyodrębniono podkategorie wg przedmiotu twórczości, czyli literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe.

Wyszczególnienie to nie ma jednak charakteru rozłącznego. W przeciwnym razie, utwory publicystyczne nie mieściłyby się w pojęciu utworu literackiego, czy też utwór kartograficzny nie mógłby być dziełem naukowym. Podobne wnioski wynikają z kolejnych punktów zawartych w art. 1 ust. 2 wskazanej ustawy, mianowicie, inne niż rozłączne traktowanie wymienionych utworów prowadziłoby do wniosku, iż utwór wzornictwa przemysłowego nie może być dziełem plastycznym. Zatem, automatyczne wykluczenie programów komputerowych, jako utworów literackich czy też naukowych, nie znajduje uzasadnienia.

W myśl art. 74 ust. 1 ustawy o prawie autorskim programy komputerowe podlegają ochronie według takich samych zasad, jak utwory literackie, o ile przepisy niniejszego rozdziału nie stanowią inaczej.

Ponadto, zgodnie z art. 74 ust. 2 zdanie pierwsze ustawy o prawie autorskim ochrona przyznana programowi komputerowemu obejmuje wszystkie formy jego wyrażenia.

Jak wskazuje powołany przepis, program komputerowy podlega ochronie niezależnie od formy (sposobu) wyrażenia, a więc m.in. w postaci "programu źródłowego" i "programu maszynowego", "programu wpisanego do pamięci stałej komputera" itd. Podlega on ochronie również wówczas, gdy jest utrwalony w odręcznie sporządzonych notatkach, w dokumentacji projektowej, wytwórczej i użytkowej.

Reasumując, należy stwierdzić, iż w rozumieniu polskich przepisów o prawie autorskim, przedmiotem tego prawa są wszelkie przejawy działalności twórczej o indywidualnym charakterze bez względu na to, czy są to dzieła artystyczne, utwory naukowe lub literackie.

Program komputerowy został wymieniony przez ustawodawcę jako przedmiot prawa autorskiego.

Mając powyższe na uwadze oraz odnosząc się do definicji należności licencyjnych zawartej w art. 12 ust. 3 umowy polsko-fińskiej, należy podkreślić, że Państwa-Strony tejże umowy posłużyły się sformułowaniem "wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego,", obejmując tym samym całość chronionych praw autorskich na gruncie polskiej ustawy. Fakt, iż program komputerowy jest utworem stanowiącym przedmiot prawa autorskiego jest czynnikiem wystarczającym do włączenia oprogramowania do definicji należności licencyjnych odnoszących się do wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego.

Intencją Państw-Stron umowy było objęcie zakresem dyspozycji art. 12 ust. 3 umowy polsko-fińskiej, wszelkich dochodów uzyskiwanych w związku z korzystaniem z jakiegokolwiek dzieła czy utworu chronionego prawem autorskim na gruncie prawa krajowego. Dochód z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania programów komputerowych należy traktować jako należności licencyjne, albowiem program komputerowy stanowi utwór będący przedmiotem prawa autorskiego.

Należy zwrócić również uwagę na tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej. Zostały one wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Zatem, obowiązki podatkowe podmiotów z siedzibą w odrębnych państwach należy rozpatrywać z uwzględnieniem postanowień umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz Modelowej Konwencji OECD wraz z Komentarzem.

Postanowień umów o unikaniu podwójnego opodatkowania nie należy traktować jako wyłącznie obowiązujących Polskę norm międzynarodowego prawa publicznego, gdyż z uwagi na ich szczególny charakter, są one przede wszystkim powszechnie obowiązującymi normami naszego wewnętrznego ustawodawstwa podatkowego, których prawidłowe stosowanie wymaga również odniesienia do ustalonych w międzynarodowej pragmatyce zasad, wyrażonych w Komentarzu do Modelowej Konwencji OECD.

Państwa, które nie zgadzają się z tezami postawionymi w Komentarzu, mogą złożyć zastrzeżenie do artykułu lub uwagi do Komentarza, w których zastrzegają sobie prawo odmiennego stosowania danego artykułu. W celu uniknięcia ewentualnych wątpliwości Polska złożyła zastrzeżenie, zgodnie z którym zastrzega sobie prawo do traktowania i opodatkowania jako należności licencyjnych wszelkich dochodów z tytułu oprogramowania, o ile dochód ten nie jest osiągany z tytułu całkowitego przeniesienia praw autorskich związanych z tym oprogramowaniem.

Wskazane zastrzeżenie dowodzi intencjom, jakimi kierowała się Strona polska przy zawieraniu umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, a mianowicie objęcie pojęciem należności również dochodów z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania praw autorskich objętych programem komputerowym.

Zatem brak wyraźnego wymienienia kategorii programów komputerowych jako utworów, w związku z którymi wypłacane należności objęte są zakresem dyspozycji art. 12 umowy polsko-fińskiej nie przesądza o wyłączeniu tego rodzaju dochodu spod postanowień tego artykułu.

Przechodząc do rozpatrzenia sprawy na podstawie przedłożonego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie stwierdza, iż opłaty wypłacane przez Spółkę na rzecz podmiotu fińskiego z tytułu nabycia oprogramowania komputerowego nie będą miały charakteru należności licencyjnych podlegających opodatkowaniu w państwie źródła.

W przedstawionym stanie faktycznym Spółka Wnioskodawca nabył prawo do użytkowania programu komputerowego na własne potrzeby, będąc jednocześnie końcowym użytkownikiem tego programu.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż czynności wykonywane przez Wnioskodawcę ograniczają się do korzystania z programu komputerowego wyłącznie na własne potrzeby, bez uprawnień do jego powielania, modyfikacji, udostępniania osobom trzecim.

Zgodnie z Komentarzem do Modelowej Konwencji, zawartym w punkcie 14 do art. 12, prawa umożliwiające jedynie faktyczne korzystanie z programu, nie stanowią tytułu do naliczania opłat licencyjnych.

Zatem płatności dokonywane przez Wnioskodawcę na rzecz podmiotu fińskiego nie będą stanowić należności licencyjnych. Oznacza to, że Wnioskodawca dokonując wypłaty takich należności nie będzie obowiązany do potrącenia od nich zryczałtowanego podatku dochodowego. W takiej sytuacji, dochód podmiotu fińskiego w postaci wynagrodzenia, jakie otrzyma z tytułu sprzedaży oprogramowania komputerowego, należy kwalifikować jako "zyski przedsiębiorstwa" w rozumieniu art. 7 umowy polsko-fińskiej.

Zyski te podlegają opodatkowaniu tylko w państwie siedziby podmiotu, który dochód taki uzyskuje, (w rozpatrywanej sprawie w Finlandii), o ile podmiot zagraniczny nie posiada zakładu na terytorium Polski.

Należy jednocześnie dodać, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku - nie prowadzi postępowania dowodowego, które w przedmiotowej sprawie umożliwiłoby pełną ocenę spełnienia przez Spółkę przesłanek zwolnienia z obowiązku pobierania zryczałtowanego podatku dochodowego od płatności dokonywanych na rzecz podmiotu fińskiego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy - Ordynacja podatkowa jest sam przepis prawa.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. 2012, poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl