IPPB5/423-849/10-3/JC

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 15 grudnia 2010 r. (data wpływu 17 grudnia 2010 r.) oraz piśmie z dnia 3 stycznia 2011 r. (data nadania 4 stycznia 2011 r., data wpływu 5 stycznia 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

* możliwości podwyższenia uprzednio obniżonych stawek amortyzacyjnych do stawek zgodnych z Wykazem - jest prawidłowe,

* możliwości zastosowania w odniesieniu do środków trwałych z grupy 4-6 i 8 Klasyfikacji Środków Trwałych (do których uprzednio zastosowano obniżone stawki amortyzacyjne) podwyższonej stawki amortyzacyjnej przemnożonej przez współczynnik nie wyższy niż 2,0 - jest nieprawidłowe,

* możliwości zmiany (podwyższenia lub obniżenia) poziomu stawek amortyzacyjnych do dowolnego poziomu przemnożonych dodatkowo przez współczynnik podwyższający - jest nieprawidłowe.

W dniu 17 grudnia 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia prawidłowej stawki amortyzacyjnej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe:

Spółka prowadzi działalność w Polsce w sektorze motoryzacyjnym. Wnioskodawca zajmuje się przede wszystkim produkcją części samochodowych, systemów zabezpieczeń oraz układów hamulcowych (m.in. tzw. zespołów mocy).

Specyfika branży, w której działa Spółka, wymaga wykorzystywania nowoczesnych technologii. Z uwagi na powyższe, Spółka wykorzystuje w procesie produkcyjnym specjalistyczne maszyny i urządzenia.

Do roku 2009, Spółka stosowała w stosunku do wybranych środków trwałych, wprowadzonych do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych Spółki obniżone stawki amortyzacyjne, wynoszące 59% stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych (dalej: Wykaz) stanowiącym załącznik Nr 1 do ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654, dalej: ustawa o CIT).

Z dniem 1 stycznia 2010 r. Spółka podjęła decyzję o podwyższeniu stawek amortyzacyjnych stosowanych przy kalkulacji odpisów amortyzacyjnych w odniesieniu do wybranych środków trwałych, uznawanych następnie za koszty uzyskania przychodów.

W szczególności, od dnia 1 stycznia 2010 r., Spółka w odniesieniu do wybranych środków trwałych z grupy 4-6 i 8 Klasyfikacji Środków Trwałych (dalej: KŚT) spełniających definicję środków trwałych poddanych szybkiemu postępowi technicznemu kalkuluje odpisy amortyzacyjne rozpoznawane jako koszty uzyskania przychodów z zastosowaniem stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie podwyższonych o współczynnik ustalony zgodnie z art. 16i ust. 2 pkt 3 ustawy o CIT.

Spółka nie wyklucza, że w przyszłości ponownie podejmie decyzję o zmianie sposobu rozliczania amortyzacji środków trwałych, przyjmując jedną z następujących rocznych stawek amortyzacji:

* Stawkę z Wykazu;

* Stawkę z Wykazu, podwyższoną przy zastosowaniu współczynników określonych w art. 16i ust. 2 pkt 3 ustawy o CIT, jednak różnych od zastosowanego w roku 2010 r.; (dla środków trwałych spełniających definicję środków trwałych poddanych szybkiemu postępowi technicznemu);

* Stawkę obniżoną w stosunku do określonej w Wykazie, na zasadach określonych w art. 16i ust. 5 ustawy o CIT.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Zdaniem Wnioskodawcy:

Spółki miała prawo do dokonania z dniem 1 stycznia 2010 r. zmiany stosowanych dotychczas obniżonych stawek amortyzacyjnych (wynoszących 59% stawek określonych w Wykazie), w oparciu o które kalkulowała roczne odpisy amortyzacyjne dla środków trwałych poprzez ich podwyższenie.

Dodatkowo, Spółka uważa za prawidłowe podejście, zgodnie z którym będzie ona miała prawo kolejnej zmiany (podwyższenia lub obniżenia) poziomu stawek amortyzacyjnych, w oparciu o które będzie kalkulowała roczne odpisy amortyzacyjne środków trwałych rozpoznawane jako koszty uzyskania przychodów z dniem 1 stycznia każdego następnego roku podatkowego - do dowolnego poziomu nie przekraczającego stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie, a dla środków trwałych z grupy 4-6 i 8 KŚT spełniających definicję środków trwałych poddanych szybkiemu postępowi technicznemu do dowolnego poziomu nie przekraczającego stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie przemnożonych przez współczynnik wynoszący maksymalnie 2,0.

Podsumowując, Spółka stoi na stanowisku, iż w odniesieniu do przedstawionego stanu faktycznego Spółka ma prawo do podwyższenia uprzednio obniżonych stawek amortyzacyjnych według własnego uznania, pod warunkiem, że wysokość tak ustalonych stawek nie przekroczy poziomu wskazanego w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych.

Ponadto, w opinii Spółki, w odniesieniu do środków trwałych podlegających szybkiemu postępowi technicznemu (grupy 4-6 i 8 KŚT) Spółka ma prawo do dokonywania zmian w wysokości stawek amortyzacyjnych, pod warunkiem spełnienia wymagań zawartych w art. 16i ust. 2 pkt 3, z zastrzeżeniem art. 16i ust. 4 i ust. 5 ustawy o CIT. W konsekwencji, zmiana stawek amortyzacyjnych może nastąpić od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

Podwyższenie uprzednio obniżonych stawek amortyzacyjnych.

Spółka wskazuje, że ustawa o CIT nie zawiera przepisów regulujących expressis verbis problematykę związaną z ewentualną zmianą stawek amortyzacyjnych, z pierwotnie obniżonych, na stawki przewidziane czy to w ustawie, czy też na stawki ustalone na innym, uzależnionym od uznania podatnika poziomie. Ustawodawca wskazał jedynie, od kiedy jest możliwe zastosowanie obniżonych stawek. W konsekwencji, Spółka stoi na stanowisku, iż ustawodawca nie zakazuje podwyższenia uprzednio obniżonych stawek amortyzacji podatkowej. Potwierdzenie przedstawionego wyżej stanowiska można odnaleźć w licznych oficjalnych interpretacjach prawa podatkowego wydawanych przez organy podatkowe. Przykładowo, w piśmie Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 2 października 2009 r., sygn. ITPB3/423-371/09/MK stwierdzono, że: " (...) zmiana stawki amortyzacyjnej, tj. zmniejszenie bądź zwiększenie uprzednio obniżonej może nastąpić od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego".

Spółka pragnie przy tym zwrócić uwagę, że w momencie podjęcia decyzji o podwyższeniu uprzednio obniżonych stawek amortyzacyjnych, podatnik ma prawo podwyższyć stawki amortyzacyjne według własnego uznania, pod warunkiem, że wysokość tak ustalonych stawek nie przekroczy poziomu określonego w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych (tzn. dowolne podwyższenie stawki amortyzacyjnej ograniczone jest jedynie wartością maksymalną wskazaną w ustawie o CIT). Podobny pogląd został wyrażony przez organy podatkowe w wydanych indywidualnych wiążących interpretacjach prawa podatkowego, m.in. w cytowanym już piśmie Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy wskazano, że: "w kolejnych latach podatkowych podatnik ma prawo do podwyższenia uprzednio obniżonej stawki amortyzacyjnej jednakże tylko w granicach wyznaczonych stawką wynikającą z Wykazu stawek amortyzacyjnych". Również Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, w interpretacji z dnia 6 maja 2010 r., sygn. IBPBI/2/423-158/10/MS, stwierdził, iż: "Prawem Spółki jest także podwyższenie wcześniej obniżonej stawki amortyzacyjnej dla poszczególnych środków trwałych, przy czym maksymalny pułap podwyższenia stanowi poziom stawek wynikających z wykazu rocznych stawek amortyzacyjnych".

W konsekwencji, zdaniem Spółki, przysługiwało jej prawo do podwyższenia stawek amortyzacyjnych stosowanych przy kalkulacji rocznych odpisów amortyzacyjnych z 59% maksymalnych stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie do przynajmniej 100% tych stawek z dniem 1 stycznia 2010 r.

Możliwość podwyższania stawek amortyzacyjnych przy zastosowaniu współczynników.

W oparciu o art. 16i ust. 1 pkt 3 ustawy o CIT, podatnicy mają prawo do podwyższania stawek amortyzacyjnych o współczynnik nie wyższy niż 2,0. Przepis ten ma zastosowanie wyłącznie do środków trwałych zaliczonych do grupy 4-6 i 8 KŚT i spełniających, w rozumieniu przepisów ustawy, definicję "środka trwałego podlegającego szybkiemu postępowi technicznemu".

Jednocześnie, dla prawidłowego i zgodnego z prawem podwyższenia stawek amortyzacyjnych kluczowe jest właściwe zinterpretowanie przepisów ustawy o CIT.

Zgodnie z objaśnieniami ustawowymi do Wykazu Stawek Amortyzacyjnych, "przez maszyny i urządzenia grupy 4-6 i 8 Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT), poddanych szybkiemu postępowi technicznemu, o których mowa w art. 16i ust. 2 pkt 3 ustawy, rozumie się maszyny, urządzenia i aparaturę, w których zastosowane są układy mikroprocesorowe lub systemy komputerowe, spełniające założone funkcje dzięki wykorzystaniu w nich najnowszych zdobyczy techniki, a także pozostałą aparaturę naukowo-badawczą i doświadczalno-produkcyjną".

Biorąc pod uwagę powyższe, Spółka stoi na stanowisku, iż w stosunku do wykorzystywanych w procesie produkcyjnym maszyn i urządzeń będących środkami trwałymi z grupy 4-6 i 8 KŚT istnieje możliwość zastosowania stawek amortyzacyjnych podwyższonych, w szczególności w przypadku, gdy:

* w środku trwałym znajdują zastosowanie układy mikroprocesorowe, lub

* w środku trwałym znajdują zastosowanie systemy komputerowe (w szczególności gdy działanie środka trwałego jest sterowane za pomocą systemów komputerowych lub układów mikroprocesorowych w obu powyższych przypadkach), lub

* środek trwały spełnia założone funkcje dzięki wykorzystaniu w nim najnowszych zdobyczy techniki, lub

* środek trwały stanowi specjalistyczną aparaturę doświadczalno-produkcyjną lub naukowo-badawczą stosowaną na przykład w testach laboratoryjnych.

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku środków trwałych spełniających przynajmniej jedno z powyższych kryteriów, istnieje możliwość zastosowania podwyższonych stawek amortyzacyjnych dla celów podatkowych. Jednocześnie, interpretując sformułowanie, iż w danym środku trwałym "znajdują zastosowanie układy mikroprocesorowe lub systemy komputerowe" Spółka rozumie, iż:

* nie jest wystarczające samo umiejscowienie mikroprocesora/systemu komputerowego w danej maszynie bądź urządzeniu;

* mikroprocesor/system komputerowy musi wpływać pozytywnie na wzrost wartości użytkowej danej maszyny bądź urządzenia w porównaniu do identycznej maszyny bądź urządzenia nie posiadających mikroprocesora/systemu komputerowego, np. poprzez polepszenie zdolności wytwórczej, jakości produktów, bezpieczeństwa obsługi czy też obniżenie kosztów eksploatacji lub zwiększenie efektywności sterowania i kontroli;

* po usunięciu mikroprocesora/systemu komputerowego nastąpiłoby istotne ograniczenie funkcjonalności danej maszyny bądź urządzenia w powyższym znaczeniu.

Jednocześnie Spółka uważa, iż zgodnie z art. 16i ust. 4 ustawy o CIT, uprawnienie do podwyższenia stawek amortyzacyjnych przysługuje jej od początku każdego roku podatkowego. Zdaniem Spółki, bez znaczenia jest fakt korzystania z możliwości obniżenia stawek amortyzacyjnych w poprzednich latach podatkowych.

Mając powyższe na uwadze, w ocenie Spółki, miała ona prawo dodatkowego podwyższenia stosowanych stawek amortyzacyjnych poprzez przemnożenie standardowych maksymalnych stawek określonych w Wykazie dla środków trwałych należących do grupy 4-6 i 8 KŚT przez wybrany współczynnik nie wyższy niż 2,0 od 1 stycznia 2010 r.

Możliwość zmiany rocznych stawek amortyzacyjnych.

Ponadto, Spółka stoi na stanowisku, iż będzie ona miała prawo do ponownego obniżenia poziomu stawek amortyzacyjnych, w oparciu o które będzie kalkulowała roczne odpisy amortyzacyjne środków trwałych rozpoznawane jako koszty uzyskania przychodów z dniem 1 stycznia każdego następnego roku podatkowego.

W myśl art. 16i ust. 5 ustawy o CIT, podatnicy mogą obniżać podane w Wykazie stawki dla poszczególnych środków trwałych. Zmiany stawki dokonuje się począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo od pierwszego miesiąca następnego roku podatkowego. Przepis ten wyraża zatem generalną zasadę zezwalającą podatnikom na obniżanie stawek amortyzacyjnych stosowanych w odniesieniu do środków trwałych. Jednocześnie, ustawodawca nie przewiduje w tym zakresie żadnych dodatkowych obostrzeń, w szczególności nie wskazuje minimalnego poziomu stawek amortyzacyjnych, które mogłyby być zastosowane przez podatnika. Jak podkreśla się w literaturze przedmiotu, określenie przez ustawodawcę generalnego minimalnego poziomu, do którego można by obniżyć stawki amortyzacyjne na podstawie wskazanych wyżej przepisów, byłoby niecelowe, gdyż, jak się wydaje, ustalenie minimalnego poziomu obniżonych stawek amortyzacyjnych powinno się odbywać raczej w sposób indywidualny, z uwzględnieniem wszelkich okoliczności konkretnego przypadku (por. Michał Wróblewski, Bartłomiej Suszko, Zmiany stawek amortyzacji podatkowej - rozbieżności interpretacyjne, Przegląd Podatkowy Nr 8/2006, s. 21 i nast.).

Spółka pragnie przy tym zwrócić uwagę, iż zgodnie z obecną praktyką organów podatkowych podatnik, z zachowaniem terminów określonych w ustawie o CIT, może dokonywać obniżenia stawek amortyzacyjnych do dowolnie ustalonego poziomu. Przykładowo, w piśmie Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 2 października 2009 r., sygn. ITPB3/423-371/09/MK stwierdzono, że: "wysokość obniżenia (...) stawki dla danego środka trwałego jest dowolna i pozostaje w gestii podatnika".

Mając na uwadze powyższe, w opinii Spółki prawidłowym jest dokonywanie odpisów amortyzacyjnych przy zastosowaniu stawek dowolnie obniżonych.

Wnioskodawca pragnie także potwierdzić, iż obowiązujące przepisy nie przewidują specyficznego sposobu udokumentowania decyzji Spółki o zastosowaniu zmienionych (podwyższonych lub obniżonych) stawek w stosunku do maszyn i urządzeń poddanych szybkiemu postępowi technicznemu. Jak wynika z licznych interpretacji, m.in. z interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 5 stycznia 2010 r., sygn. ITPB3/423-595/09/MK: "Możliwość obniżania stawek nie jest uwarunkowana wystąpieniem jakichkolwiek okoliczności. Taką decyzję podejmuje podatnik".

W związku z przedstawioną wyżej argumentacją, popartą powołanymi oficjalnymi pismami organów podatkowych, Spółka stoi na stanowisku, iż w odniesieniu do przedstawionego na wstępie stanu faktycznego Spółka ma prawo do podwyższenia uprzednio obniżonych stawek amortyzacyjnych według własnego uznania, pod warunkiem, że wysokość tak ustalonych stawek nie przekroczy poziomu wskazanego w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych, a w odniesieniu do środków trwałych podlegających szybkiemu postępowi technicznemu przemnożonych przez współczynnik nie wyższy niż 2,0.

Dodatkowo, zdaniem Spółki, w odniesieniu do środków trwałych podlegających szybkiemu postępowi technicznemu (grupy 4-6 i 8 KŚT) Spółka ma prawo do dokonywania zmian w wysokości stawek amortyzacyjnych, pod warunkiem spełnienia wymagań zawartych w art. 16i ust. 2 pkt 3 oraz art. 16i ust. 5 ustawy o CIT. Zmiana stawek amortyzacyjnych może nastąpić od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy. Warunkiem uznania wydatku za koszt uzyskania przychodu jest istnienie pomiędzy nim a osiągnięciem przychodu związku przyczynowo - skutkowego, czyli wykazanie, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu, jego zachowanie lub zabezpieczenie.

Stosownie do art. 15 ust. 6 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Odnosząc się do kwestii wysokości stawek amortyzacyjnych wskazać należy, iż amortyzacja podatkowa stanowi formę rozłożonego w czasie, obciążania kosztów podatkowych wartością używanych w prowadzonej działalności gospodarczej przedmiotów, które zużywają się w okresie dłuższym niż 1 rok. Okres amortyzacji jest zwykle zbliżony do standardowego okresu użytkowania danego rodzaju środków trwałych, co znajduje odzwierciedlenie w wysokości stawek amortyzacyjnych wskazanych w Wykazie.

Stosownie do art. 16h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l i 16ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16i-16k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

W konsekwencji, to podatnicy dokonując wyboru metody amortyzacji, dokonują tym samym wyboru stawki amortyzacji, która stanowi integralną część metody amortyzacji, i która nie może ulec zmianie w jej trakcie. Zatem podatnik kierując się racjonalną oceną skutków podejmowanej decyzji może dokonać wyboru metody amortyzacji, która winna mieć wpływ na ich sytuację gospodarczą.

W ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych przewidziano następujące metody dokonywania odpisów amortyzacyjnych:

W myśl art. 16i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1.

Stosownie do art. 16i ust. 5 ww. ustawy, podatnicy mogą obniżać podane w Wykazie stawek amortyzacyjnych stawki dla poszczególnych środków trwałych. Podatnik może zatem dokonać zmiany stawki począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego. Ma w tej sytuacji możliwość stosowania różnych stawek amortyzacyjnych dla środków trwałych na każdy rok podatkowy, z tym tylko zastrzeżeniem, aby stawki te nie były wyższe od stawek określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych.

Wobec powyższego zmiana stawki amortyzacyjnej, tj. zmniejszenie bądź zwiększenie uprzednio obniżonej może nastąpić od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego. Podatnik ma więc możliwość zastosowania różnych stawek amortyzacyjnych dla środków trwałych na każdy rok podatkowy, z tym że zmienione stawki nie mogą być wyższe od stawek określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych.

Zmiana stawek amortyzacyjnych może nastąpić zarówno odnośnie środków trwałych wprowadzonych po raz pierwszy do ewidencji, jak i odnośnie środków trwałych będących już przedmiotem amortyzacji. Dla środków trwałych wprowadzonych po raz pierwszy do ewidencji zmiana stawki amortyzacyjnej, tj. jej obniżenie, może nastąpić w momencie dokonania pierwszego w danym roku odpisu amortyzacyjnego. Natomiast możliwość obniżenia stawki amortyzacyjnej, a także zwiększenia uprzednio obniżonej odnosi się do środków trwałych będących już przedmiotem amortyzacji i powinno nastąpić nie później niż w momencie dokonania pierwszego w danym roku odpisu amortyzacyjnego.

Możliwość zmiany stawek, pomimo że nie została ograniczona przez ustawodawcę żadnym limitem, powinna być dokonywana z uwzględnieniem pozostałych przepisów ustawy. Możliwość obniżania lub podwyższania uprzednio obniżonych stawek nie jest uwarunkowana wystąpieniem jakichkolwiek okoliczności, taką decyzję podejmuje podatnik. Wysokość obniżenia/podwyższenia stawki dla danego środka trwałego jest dowolna i pozostaje w gestii podatnika, jednakże tylko w granicach wyznaczonych stawką wynikającą z Wykazu stawek amortyzacyjnych. Wnioskodawca może, obniżać lub podwyższyć wcześniej obniżone dla poszczególnych środków trwałych stawki amortyzacyjne wynikające z Wykazu stawek amortyzacyjnych, począwszy od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

Reasumując, Spółka miała prawo do zmiany z dniem 1 stycznia 2010 r. stosowanych dotychczas obniżonych stawek amortyzacyjnych poprzez ich podwyższenie do dowolnego poziomu, jednak nie wyższego niż wynikający z Wykazu rocznych stawek amortyzacyjnych.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych przewidują także możliwość podwyższenia stawek wynikających z Wykazu stawek amortyzacyjnych. Przesłanki tego podwyższenia zostały wskazane w art. 16i ust. 2 tej ustawy i są one uzależnione m.in. od rodzaju środka trwałego i warunków, w których jest on użytkowany. Częstotliwość dokonywania zmian stawek amortyzacyjnych (uzależniono od określonych okoliczności) została wskazana w art. 16i ust. 3-4 ww. ustawy.

Stosownie do art. 16i ust. 2 pkt 3, podatnicy mogą podane w Wykazie stawek amortyzacyjnych stawki podwyższać dla maszyn i urządzeń zaliczonych do grupy 4-6 i 8 Klasyfikacji Środków Trwałych (KST), wydanej na podstawie odrębnych przepisów, zwanej dalej "Klasyfikacją", poddanych szybkiemu postępowi technicznemu, przy zastosowaniu współczynników nie wyższych niż 2,0.

Jak stanowi art. 16i ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wyjaśnienia dotyczące m.in. maszyn i urządzeń poddanych szybkiemu postępowi technicznemu, o których mowa w ust. 2, zawarte są w objaśnieniach do Wykazu stawek amortyzacyjnych.

Zgodnie z punktem 4 Objaśnień do Załącznika Nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - Wykaz Rocznych Stawek Amortyzacyjnych, przez maszyny i urządzenia grupy 4-6 i 8 Klasyfikacji Środków Trwałych, poddane szybkiemu postępowi technicznemu, o których mowa w art. 16i ust. 2 pkt 3 ustawy, rozumie się maszyny, urządzenia i aparaturę, w których zastosowane są układy mikroprocesorowe lub systemy komputerowe, spełniające założone funkcje dzięki wykorzystaniu w nich najnowszych zdobyczy techniki, a także pozostałą aparaturę naukowo-badawczą i doświadczalno-produkcyjną.

Przepisy nie stanowią żadnych warunków dla podatnika przy wyborze i stosowaniu tego wskaźnika. Nie wiążą także, skróconego okresu amortyzacji w wyniku podwyższenia z tego tytułu stawki amortyzacyjnej, z faktycznym lub przewidywanym okresem użytkowania środka trwałego. Muszą być tylko spełnione kryteria dla maszyn i urządzeń poddanych szybkiemu postępowi technicznemu, zgodnie z rozumieniem tego pojęcia określonym w objaśnieniach zawartych w załączniku do rozporządzenia.

W świetle powyżej cytowanych przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w stosunku do maszyn i urządzeń z grup 4-6 i 8 Klasyfikacji Środków Trwałych, w pewnych określonych w tych przepisach okolicznościach, podatnicy mogą zastosować podwyższoną stawkę amortyzacji uwzględniającą współczynnik nie wyższy niż 2,0. Zastosowanie zaś tego współczynnika do określenia odpisów amortyzacyjnych nastąpić może począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym dany środek trwały został wprowadzony do ewidencji, albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

Ustawodawca nie przewiduje innych niż powyżej wymienione terminów podwyższenia stawki amortyzacji dla maszyn i urządzeń poddanych szybkiemu postępowi technicznemu.

Jeżeli więc środek trwały należy do którejś z grup 4-6 i 8 KŚT i spełnia jednocześnie przesłanki określone w objaśnieniach do Wykazu stawek amortyzacyjnych do uznania go za składnik poddany szybkiemu postępowi technicznemu, to wówczas będzie można zmienić stawkę amortyzacyjną dla takiego środka trwałego podwyższając ją przy uwzględnieniu współczynnika nie wyższego niż 2,0.

Uwzględnienie w stawce amortyzacyjnej współczynnika podwyższającego 2,0 w oparciu o przepis art. 16i ust. 2 pkt 3 ustawy podatkowej, może mieć miejsce wyłącznie w stosunku do środków trwałych, w których zastosowane są układy mikroprocesorowe lub systemy komputerowe oraz najnowsze zdobycze techniki lub w stosunku do środków trwałych, które stanowią aparaturę naukowo-badawczą i doświadczalno-produkcyjną, o których mowa w objaśnieniach do Wykazu stawek amortyzacyjnych.

Na podstawie art. 16i ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy mogą podwyższać stawki dla środków trwałych wymienionych w ust. 2 pkt 3 bądź rezygnować z ich stosowania począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji, albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, iż podatnik ma zatem możliwość stosowania różnych stawek amortyzacyjnych dla środków trwałych na każdy rok podatkowy. Podatnicy mogą obniżać podane w Wykazie stawek amortyzacyjnych stawki dla poszczególnych środków trwałych, jak również podwyższać uprzednio obniżone stawki amortyzacyjne, jednakże tylko w granicach wyznaczonych stawką wynikającą z Wykazu stawek amortyzacyjnych. Należy przy tym zauważyć, iż obniżyć do dowolnego poziomu można jedynie stawki wskazane w Wykazie stawek amortyzacyjnych. Natomiast podwyższoną stawkę amortyzacji można obniżyć jedynie do wysokości stawki podstawowej z Wykazu, a nie do dowolnego poziomu.

A zatem błędne jest stanowisko Spółki, iż jest ona uprawniona do obniżenia do dowolnego poziomu stawek amortyzacyjnych podwyższonych, jak również podwyższenia tak obniżonych stawek do wysokości nie wyższej niż stawki przewidziane w Wykazie stawek amortyzacyjnych przemnożone przez współczynnik podwyższający.

Nie można zgodzić się ze stanowiskiem Spółki, iż ma ona prawo zmiany (podwyższenia lub obniżenia) poziomu stawek amortyzacyjnych z dniem 1 stycznia każdego roku podatkowego następującego po roku 2010 do dowolnego poziomu nieprzekraczającego stawek amortyzacyjnych w Wykazie przemnożonych dodatkowo przez współczynnik podwyższający.

Podwyższenie stawek amortyzacyjnych wiąże się zwykle z większym od standardowego zużyciem środków trwałych. Przepisy art. 16i ust. 2 u.p.d.o.p. pozwalają na podwyższenie podstawowych stawek amortyzacyjnych zawartych w załączniku do ustawy przy pomocy współczynników zwiększających stawkę. Jednakże zastosowanie współczynnika polega na przemnożeniu stawki podstawowej (a nie jak sugeruje Spółka stawki podwyższonej lub obniżonej do dowolnego poziomu) przez wartość współczynnika. Z kolei przepisy podatkowe przewidują podwyższenie (i obniżenie) stawek amortyzacyjnych tylko w przypadku amortyzacji, w której wykorzystywane są stawki amortyzacji z Wykazu stawek zawartego w ustawie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest:

* prawidłowe w zakresie możliwości podwyższenia uprzednio obniżonych stawek amortyzacyjnych do stawek zgodnych z Wykazem,

* nieprawidłowe w zakresie możliwości zastosowania w odniesieniu do środków trwałych z grupy 4-6 i 8 Klasyfikacji Środków Trwałych (do których uprzednio zastosowano obniżone stawki amortyzacyjne) podwyższonej stawki amortyzacyjnej przemnożonej przez współczynnik nie wyższy niż 2,0,

* nieprawidłowe w zakresie możliwości zmiany (podwyższenia lub obniżenia) poziomu stawek amortyzacyjnych do dowolnego poziomu przemnożonych dodatkowo przez współczynnik podwyższający.

Tut. Organ nie odniósł się natomiast do rozważań Wnioskodawcy dotyczących sposobu udokumentowania decyzji Spółki o zastosowaniu zmienionych stawek w stosunku do maszyn i urządzeń poddanych szybkiemu postępowi technicznemu, gdyż powyższa kwestia nie była przedmiotem zapytania.

Ponadto, odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji przepisów prawa podatkowego wskazać należy, iż dotyczą one konkretnych, indywidualnych spraw podatników i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące, tym samym nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego, czy też zdarzenia przyszłego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.