IPPB5/423-825/13-3/JC

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 2 października 2013 r. (data wpływu 10 października 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

* możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty stanowiącej zachętę do zawarcia nowej lub kolejnej umowy najmu - jest prawidłowe,

* ustalenia momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty stanowiącej zachętę do zawarcia nowej lub kolejnej umowy najmu - jest prawidłowe.

W dniu 10 października 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty stanowiącej zachętę do zawarcia nowej lub kolejnej umowy najmu oraz ustalenia momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów ww. kwoty stanowiącej zachętę.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest właścicielem Centrum Handlowego. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka wynajmuje, najczęściej na podstawie długoletnich umów, powierzchnie handlowe w posiadanej nieruchomości. Płacone przez najemców opłaty czynszowe są głównym źródłem uzyskiwanych przez Wnioskodawcę przychodów.

W celu zdobycia nowych najemców i utrzymania obecnych, a tym samym zapewnienia sobie na przyszłość, a także zwiększenia przychodów zamierza uatrakcyjnić ofertę sprzedaży swoich usług.

Wnioskodawca ma zamiar, jako zachętę, proponować swoim przyszłym jak i obecnym najemcom, którym będą kończyły się aktualnie obowiązujące umowy najmu, gratyfikacje finansowe za zawarcie nowej lub kolejnej umowy najmu powierzchni handlowej w posiadanym Centrum Handlowym.

Przedmiotowe gratyfikacje będą stanowiły określoną w umowie kwotę pieniężną przekazywaną kontrahentowi przez Wnioskodawcę na podstawie wystawionej przez tego kontrahenta noty obciążeniowej.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy wypłacana danemu najemcy kwota pieniężna, stanowiąca zachętę do zawarcia nowej lub kolejnej umowy najmu stanowi koszt uzyskania przychodu w świetle art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm.).

2. Czy wypłacana danemu najemcy kwota pieniężna, stanowiąca zachętę do zawarcia nowej lub kolejnej umowy najmu będzie kosztem uzyskania przychodu obciążającym proporcjonalnie podstawę opodatkowania Wnioskodawcy w latach podatkowych obejmujących okres trwania podpisanej umowy najmu stosownie do treści art. 15 ust. 4d wyżej powołanej ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zdaniem Wnioskodawcy.

Stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy.

Proponowana przez Spółkę gratyfikacja finansowa stanowiąca zachętę do zawarcia umowy nie jest wymieniona w powołanym wyżej negatywnym art. 16 ust. 1.

Zgodnie z przyjętą linią interpretacyjną pojęcia kosztów uzyskania przychodów są to wszelkie wydatki poniesione przez podatnika w trakcie prowadzonej działalności gospodarczej, pod warunkiem, że wydatki te są racjonalnie oraz gospodarczo uzasadnione i celem ich poniesienia jest osiągnięcie, zachowanie i zabezpieczenie źródła przychodów. Oznacza to, że aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu między tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowo-skutkowy to jest, że poniesienie tego wydatku ma wpływ na możliwość powstania, powstanie lub zwiększenie przychodu podatnika.

Zdaniem Wnioskodawcy gratyfikacja finansowa wypłacana najemcom w związku z zawarciem nowej lub kolejnej umowy najmu bezsprzecznie ma związek z osiąganymi przez Spółkę przychodami z tytułu czynszu i innych opłat za wynajem powierzchni handlowych w posiadanym Centrum. Poniesienie jej ma bowiem na celu możliwość uzyskania i zabezpieczenia w przyszłości (długoterminowe umowy najmu) przychodów Spółki.

Nie można wykluczyć, że bez przedmiotowej zachęty w ogóle nie doszłoby do podpisania części umów najmu, a tym samym nie doszłoby do uzyskania przez Spółkę danego przychodu. Możliwość otrzymania gratyfikacji finansowej zachęca i stwarza korzystne warunki dla potencjalnego najemcy do podpisania nowej lub kolejnej umowy najmu z Wnioskodawcą a co za tym idzie przysparza uzyskanie przychodów.

W związku z powyższy wypłata najemcy gratyfikacji finansowej za podpisanie nowej lub kolejnej umowy najmu stanowi dla Spółki koszt uzyskania przychodu.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych dzieli koszty uzyskania przychodu na koszty bezpośrednie i koszty inne niż bezpośrednie uzależniając od tego podziału moment odniesienia kosztów w ciężar podstawy opodatkowania. Ustawa nie definiuje pojęcia kosztu bezpośredniego lub innego niż bezpośredni. Opierając się na słownikowej definicji słowa "bezpośredni" należy przyjąć, że koszty bezpośrednie to koszty dotyczące wprost konkretnych przychodów, koszty wprost generujące koszty w danym okresie rozliczeniowym, wpływające wprost na ich wysokość.

Zdaniem Wnioskodawcy stanowiąca zachętę kwota wypłacana najemcom za zawarcie nowej lub kolejnej umowy najmu nie jest w sposób bezpośredni przypisana do konkretnych przychodów Spółki. Nie generuje bowiem przychodów z tytułu najmu za konkretny okres rozliczeniowy, nie ma wpływu na wysokość przychodu z tytułu czynszu za konkretny miesiąc czy nawet rok. Powoduje ona tylko, że przychód ten występuje przez cały okres zawartej umowy najmu.

Nie jest, więc, zdaniem Spółki, kosztem bezpośrednim w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Tym samym kwotę wypłaconego gratisu finansowego należy uznać za koszt inny niż bezpośredni czyli za tzw. koszt pośredni.

W myśl art. 15 ust. 4d obowiązującej ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, koszty uzyskania przychodów inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeśli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Zdaniem Wnioskodawcy wypłata gratisu jest jednorazowym kosztem w dacie poniesienia odnoszący się do całego okresu najmu. Okres najmu wynikający z umowy najmu zawartej z wypłatą gratisu przekracza z reguły rok podatkowy Spółki.

W związku z powyższym, zdaniem Spółki, kwotę gratisu wypłaconą najemcy w związku z zawarciem konkretnej umowy najmu, na podstawie art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, należy zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów każdego roku podatkowego proporcjonalnie do czasu trwania tej umowy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art. 15 i 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm.).

Zgodnie z treścią art. 15 ust. 1 kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

Zatem, aby wydatek poniesiony przez podatnika mógł stanowić koszt uzyskania przychodów, muszą zaistnieć łącznie następujące przesłanki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ww. ustawy, stanowić mogą koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami. Właściwa i zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna brać pod uwagę:

* przeznaczenie wydatku (jego celowość, zasadność dla funkcjonowania podmiotu) oraz

* potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca jest właścicielem Centrum Handlowego. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka wynajmuje, najczęściej na podstawie długoletnich umów, powierzchnie handlowe w posiadanej nieruchomości. Płacone przez najemców opłaty czynszowe są głównym źródłem uzyskiwanych przez Wnioskodawcę przychodów. W celu zdobycia nowych najemców i utrzymania obecnych, a tym samym zapewnienia sobie na przyszłość, a także zwiększenia przychodów zamierza uatrakcyjnić ofertę sprzedaży swoich usług. Wnioskodawca ma zamiar, jako zachętę, proponować swoim przyszłym jak i obecnym najemcom, którym będą kończyły się aktualnie obowiązujące umowy najmu, gratyfikacje finansowe za zawarcie nowej lub kolejnej umowy najmu powierzchni handlowej w posiadanym Centrum Handlowym. Przedmiotowe gratyfikacje będą stanowiły określoną w umowie kwotę pieniężną przekazywaną kontrahentowi przez Wnioskodawcę na podstawie wystawionej przez tego kontrahenta noty obciążeniowej.

Wątpliwość Wnioskodawcy budzi możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wypłacanej danemu najemcy kwoty pieniężnej stanowiącej zachętę do zawarcia nowej lub kolejnej umowy najmu.

Ustosunkowując się do możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty stanowiącej zachętę do zawarcia nowej lub kolejnej umowy najmu należy w pierwszej kolejności wskazać, że koszty ponoszone przez podatnika powinny zostać ocenione pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów.

Wyrażenie "w celu osiągnięcia przychodu" zawarte we wskazanym przepisie art. 15 ust. 1 ww. ustawy oznacza, że nie wszystkie wydatki ponoszone przez podatnika w związku z prowadzoną działalnością, podlegają odliczeniu od podstawy opodatkowania. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu, zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Zauważyć należy, że przez sformułowanie "w celu" należy rozumieć dążenie do osiągnięcia jakiegoś stanu rzeczy (przychodu), a dążenie podatnika ma przymiot "celowości". Zatem, możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku jako kosztu uzyskania przychodu, uzależniona jest od rzetelnej i całościowej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności, podatnik w momencie dokonywania wydatku mógł i powinien przewidzieć, że wydatek ten przyczyni się do powstania, zachowania lub zabezpieczenia przychodu.

Istotnym jest, że wykazanie związku poniesionych kosztów z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiąganych przychodów, obciąża podatnika. Dodatkowo zauważyć należy, że w celu wykazania związku pomiędzy kosztem, a przychodem podatnik musi dysponować wymaganymi przez prawo dowodami. W myśl art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy. Z tak udokumentowanych wydatków winno ponadto wynikać, że mają związek z prowadzoną działalnością gospodarczą i bezpośrednio lub pośrednio wpływają na wielkość osiąganych przez podatnika przychodów. W zakresie obowiązków podatnika, jako odnoszącego ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu, a uzyskaniem przychodu, zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy.

Wnioskodawca podnosi, że gratyfikacja finansowa wypłacana najemcom w związku z zawarciem nowej lub kolejnej umowy najmu bezsprzecznie ma związek z osiąganymi przez Spółkę przychodami z tytułu czynszu i innych opłat za wynajem powierzchni handlowych w posiadanym Centrum. Poniesienie jej ma bowiem na celu możliwość uzyskania i zabezpieczenia w przyszłości (długoterminowe umowy najmu) przychodów Spółki. Nie można wykluczyć, że bez przedmiotowej zachęty w ogóle nie doszłoby do podpisania części umów najmu, a tym samym nie doszłoby do uzyskania przez Spółkę danego przychodu. Możliwość otrzymania gratyfikacji finansowej zachęca i stwarza korzystne warunki dla potencjalnego najemcy do podpisania nowej lub kolejnej umowy najmu z Wnioskodawcą a co za tym idzie przysparza uzyskanie przychodów.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że zdaniem tut. organu, istnieją podstawy, by można było mówić o istnieniu związku przyczynowo-skutkowego między poniesionym wydatkiem a potencjalnym lub zwiększonym przychodem. Jednocześnie przedmiotowe wydatki nie są wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jako niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Dlatego też wydatki, które Spółka poniesie na rzecz najemców, spełniające przedstawione powyżej kryteria, Spółka może zaliczać w ciężar kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Tym samym stanowisko Spółki w tym zakresie należy uznać za prawidłowe.

W tym miejscu należy podkreślić, że w przypadku omawianych umów zawsze należy pamiętać o konieczności badania ich treści pod kątem przesłanek określonych w art. 11, tj. związku powiązań zachodzących pomiędzy poszczególnymi podmiotami.

Wątpliwość Wnioskodawcy budzi także kwestia momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wypłacanej danemu najemcy kwoty stanowiącej zachętę do zawarcia nowej lub kolejnej umowy najmu.

Dla ustalenia momentu zaliczenia wydatków w ciężar kosztów uzyskania przychodów, podatnik powinien rozpoznać rodzaj powiązania kosztów z przychodami. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania koszty podatkowe można podzielić na:

* bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód),

* inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

Jak wynika z art. 15 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c.

Zgodnie z ugruntowanym poglądem, kosztami uzyskania przychodów bezpośrednio związanymi z przychodami są takie wydatki, których poniesienie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów. Klasycznym przykładem bezpośredniego związku kosztów z przychodami jest relacja, w jakiej pozostają wydatki na nabycie lub wytworzenie jednostki towaru i przychód ze zbycia tej jednostki towaru.

Natomiast w świetle art. 15 ust. 4d ww. ustawy, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Pośrednie koszty uzyskania przychodów to takie wydatki, których nie da się przypisać wprost do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia. Nie pozostają one w uchwytnym związku z konkretnymi przysporzeniami podatnika - brak jest możliwości ustalenia, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód.

W przedstawionym zdarzeniu przyszłym wydatek poniesiony przez Spółkę z tytułu wypłaty kwoty stanowiącej zachętę do zawarcia nowej lub kolejnej umowy najmu stanowić będzie pośredni koszt uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

W świetle powyższego stwierdzić należy, że w odniesieniu do kwoty stanowiącej zachętę do zawarcia nowej lub kolejnej umowy najmu a wypłacanej poszczególnym najemcom, będzie miała zastosowanie generalna zasada wynikająca z art. 15 ust. 4d ww. ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Kwota zachęty wypłacana będzie najemcom do całego okresu trwania danej umowy najmu, a zatem Spółka powinna podzielić tę kwotę proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczy umowa i w tej proporcji zaliczać do kosztów uzyskania przychodów poszczególnych okresów.

Jednocześnie należy zwrócić uwagę, że podatnicy podatku dochodowego od osób prawnych dla celów rachunkowych stosują zasadę istotności (art. 4 ust. 4 ustawy ustawie z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r. poz. 330), zgodnie z którą można w ramach przyjętych zasad rachunkowości stosować uproszczenia, jeżeli nie wywiera to istotnie ujemnego wpływu na przedstawienie rzetelnie i jasno sytuacji majątkowej i finansowej oraz wyniku finansowego jednostki. Zasada ta ma także zastosowanie do czynnych rozliczeń międzyokresowych kosztów, w sytuacji gdy opłacone kwoty dotyczą przyszłych okresów sprawozdawczych. Stosując tę zasadę, jeżeli kwoty podlegające rozliczeniu w czasie nie byłyby istotne w porównaniu na przykład do sumy przychodów i kosztów, wówczas można je zarachować bezpośrednio w koszty w miesiącu poniesienia.

Jeżeli zatem podatnik uzna dla celów bilansowych, że koszt jest nieistotny, nie wpłynie na zniekształcenie wyniku jednostki, w ramach przyjętych uproszczeń, koszt taki może być zaliczony do kosztów jednorazowo, bez konieczności rozliczania międzyokresowego. W takiej sytuacji również podatkowo, taki koszt zaliczy do kosztów uzyskania przychodów jednorazowo. Jeżeli zaś podatnik zdecyduje, że wartość wydatku jest istotna i dla celów bilansowych rozlicza ją w czasie, w poszczególnych miesiącach, to w tym samym czasie powinien zaliczyć ją do kosztów uzyskania przychodów dla celów podatkowych.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie:

* możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty stanowiącej zachętę do zawarcia nowej lub kolejnej umowy najmu - jest prawidłowe,

* ustalenia momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty stanowiącej zachętę do zawarcia nowej lub kolejnej umowy najmu - jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.