IPPB5/423-816/14-2/PS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 26 lipca 2014 r. (data wpływu 29 sierpnia 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku Spółki poboru zryczałtowanego podatku dochodowego od należności wypłacanych niemieckiemu kontrahentowi - jest prawidłowe.

W dnu 29 sierpnia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku Spółki poboru zryczałtowanego podatku dochodowego od należności wypłacanych niemieckiemu kontrahentowi.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca zawarł w dniu 25.09.2013 umowę leasingu operacyjnego niekonsumenckiego ze spółką V. Sp. z o.o. z siedzibą w W. Przedmiotem umowy leasingu jest nowy samochód osobowy. W umowie leasingu Finansujący zobowiązuje się do oddania Korzystającemu (Wnioskodawcy) przedmiotu leasingu do używania przez okres 36 miesięcy. Strony ustaliły, że po zakończeniu umowy Korzystającemu przysługuje prawo do nabycia przedmiotu leasingu. W czerwcu 2014 Wnioskodawca otrzymał pismo od spółki V., Niemcy z informacją, że:

"w dniu 30 maja 2014 r. nastąpiło połączenie V. Sp. z o.o., jako spółki przejmowanej, z V. GmbH, jako spółką przejmującą. Z dniem połączenia wszystkie prawa i obowiązki V. Sp, z o.o. przeszły na V. GmbH. Po połączeniu V. GmbH prowadzi działalność na terytorium Rzeczypospolitej za pośrednictwem utworzonego Oddziału - V. GmbH Sp, z o.o. Oddział w Polsce, z siedzibą w W.".

W związku z powyższym informujemy, że umowy zawarte przez Państwa z V. Sp, z o.o. pozostają w mocy i nie wymagają aneksowania, a od 31 maja br. faktury będą wystawiane przez: V. GmbH.

W związku z powyższym Wnioskodawca zwrócił się do spółki V. GmbH pisemnie na adres V. GmbH Sp. z o.o. Oddział w Polsce z prośbą o niezwłoczne przesłanie certyfikatu rezydencji, oraz oświadczenia wymienionego w art. 26 ust. 1d ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych oraz o zmianie niektórych ustaw regulujących zasady opodatkowania.

W odpowiedzi Wnioskodawca otrzymał dokument opatrzony nagłówkiem "Zaświadczenie o miejscu zamieszkania lub siedzibie dla celów podatkowych (CERTYFIKAT REZYDENCJ)" wystawiony dla V. działający za pośrednictwem V. GMBH Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością Oddział w Polsce, na formularzu CFR-1 (w załączeniu) wystawiony przez Naczelnika Urzędu Skarbowego. W związku z tym, że Ustawodawca art. 4a pkt 12. ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zdefiniował pojęcie "certyfikat rezydencji" tj. ilekroć mowa o "certyfikacie rezydencji - oznacza to zaświadczenie o miejscu siedziby podatnika dla celów podatkowych wydane przez właściwy organ administracji podatkowej państwa miejsca siedziby podatnika a miejscem siedziby siedziby V. GmbH (prowadzącej działalność na terytorium RP za pomocą oddziału czyli posiadającej stałe miejsce prowadzenia działalności w Polsce) są Niemcy. Wnioskodawca uznał, że otrzymany dokument nie jest dokumentem o którym mowa w art. 26 ust. 1d i ponownie poprosił spółkę V. GmbH o przesłanie certyfikatu rezydencji, oraz oświadczenia wymienionego w art. 26 ust. 1d ustawy o podatku od osób prawnych. W odpowiedzi Wnioskodawca otrzymał od V. GmbH informację że przesłany poprzednio dokument (CFR-1 opisany powyżej) jest certyfikatem wydanym dla V. GmbH prowadzącego działalność na terenie Polski za pomocą oddziału - i taki certyfikat jest wiążący dla klientów, ponieważ świadczone usługi wykonywane są dla klientów na terenie Polski i tu podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy otrzymany dokument CFR-1 opisany powyżej jest certyfikatem rezydencji o którym mowa w art. 26 ust. 1d.

2. Czy posiadając ten dokument wraz z oświadczeniem spółki V. GmbH, że należności z tytułu umowy leasingu związane są z działalnością oddziału w Polsce, Wnioskodawca nie musi pobierać zryczałtowanego podatku dochodowego dokonując zapłat za faktury otrzymywane za użytkowanie pojazdu na podstawie zawartej umowy leasingu.

3. Czy CFR-1 (w załączeniu) wystawiony przez Naczelnika Urzędu Skarbowego jest dokumentem potwierdzającym, że V. GMBH Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością Oddział w Polsce jest zakładem w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej są zagadnienia dotyczące podatku dochodowego od osób prawnych zawarte w pytaniu Nr 2 wniosku.

W kwestiach zawartych w pytaniach Nr 1 i 3 wniosku zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Stanowisko Wnioskodawcy

Dokument wystawiony na druku CFR-1 nie jest certyfikatem rezydencji o którym mowa w art. 26 ust. 1d ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych. Zgodnie z art. 4a pkt 12 powyższej ustawy ilekroć mowa o certyfikacie rezydencji - oznacza to zaświadczenie o miejscu siedziby podatnika dla celów podatkowych wydane przez właściwy organ administracji podatkowej państwa miejsca siedziby podatnika. Bezsprzecznie miejscem siedziby V. GmbH (prowadzącej działalność na terytorium RP za pomocą oddziału czyli posiadającej stałe miejsce prowadzenia działalności w Polsce) są Niemcy a co z tym idzie certyfikat rezydencji zgodny z ustawą muszą wydać niemieckie organy podatkowe.

Dokument CFR-1 (w załączeniu) wystawiony przez Naczelnika Urzędu Skarbowego jest dokumentem potwierdzającym, że V. GMBH Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością Oddział w Polsce jest zakładem w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W związku z powyższym aby nie pobierać zryczałtowanego podatku od zapłat za faktury otrzymywane za użytkowanie pojazdu na podstawie zawartej umowy leasingu należy posiadać certyfikat rezydencji wydany dla spółki V. GmbH przez niemieckie organy podatkowe oraz oświadczenie, że należności z tytułu umowy leasingu związane są z działalnością oddziału w Polsce.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego należy uznać za prawidłowe.

Z przedstawionego przez Spółkę we wniosku stanu faktycznego, że "Wnioskodawca zawarł w dniu 25-09-2013 umowę leasingu operacyjnego niekonsumenckiego ze spółką V. Sp. z o.o. z siedzibą w W. Przedmiotem umowy leasingu jest nowy samochód osobowy. W umowie leasingu Finansujący zobowiązuje się do oddania Korzystającemu (Wnioskodawcy) przedmiotu leasingu do używania przez okres 36 miesięcy. Strony ustaliły, że po zakończeniu umowy Korzystającemu przysługuje prawo do nabycia przedmiotu leasingu. W czerwcu 2014 Wnioskodawca otrzymał pismo od spółki V. GmbH, Niemcy z informacją, że:

"w dniu 30 maja 2014 r. nastąpiło połączenie V. Sp. z o.o., jako spółki przejmowanej, z V. GmbH, jako spółką przejmującą. Z dniem połączenia wszystkie prawa i obowiązki V. Sp, z o.o. przeszły na V. GmbH. Po połączeniu V. GmbH prowadzi działalność na terytorium Rzeczypospolitej za pośrednictwem utworzonego Oddziału - V. GmbH Sp, z o.o. Oddział w Polsce, z siedzibą w W.".

Organ podatkowy przyjął za Wnioskodawcą, że przedmiotowy Oddział stanowił zakład w rozumieniu art. 5 umowy z dnia 14 maja 2003 r. zawartej między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku (Dz. U. z 2005 r. Nr 12, poz. 90, dalej umowa polsko - niemiecka).

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm.), podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej - ograniczony obowiązek podatkowy.

Stosownie do treści art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy podlegający ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, uzyskujący na terytorium Polski przychody za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym w wysokości 20% od tych przychodów. Wskazany przepis stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Polska (art. 21 ust. 2 u.p.d.o.p.).

Z art. 12 ust. 1 umowy polsko - niemieckiej wynika, że należności licencyjne powstające w Polsce i wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w Niemczech, mogą być opodatkowane w Niemczech. Jednakże takie należności mogą być opodatkowane także w Polsce tj. w państwie, w którym powstają i zgodnie z polskim ustawodawstwem, ale jeżeli osoba uprawniona do należności licencyjnych ma miejsce zamieszkania lub siedzibę Niemczech, to podatek w ten sposób ustalony nie może przekroczyć 5% kwoty brutto należności licencyjnych (art. 12 ust. 2 umowy polsko - niemieckiej).

Zgodnie z art. 12 ust. 3 umowy polsko - niemieckiej określenie "należności licencyjne" (...) oznacza wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin, wszelkiego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego lub za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za informacje dotyczące doświadczenia w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej. Postanowienie to stosuje się odpowiednio do wszelkiego rodzaju wypłat za użytkowanie lub prawo do użytkowania nazwy, zdjęcia lub innych podobnych praw osobistych oraz do wypłat otrzymywanych jako wynagrodzenie za nagranie przez radio lub telewizję występów sportowców lub artystów.

W tym miejscu należy zwrócić uwagę na tekst Modelowej Konwencji OECD stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej. Zostały one wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Zatem, obowiązki podatkowe podmiotów z siedzibą w odrębnych państwach należy rozpatrywać z uwzględnieniem postanowień umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz Modelowej Konwencji OECD wraz z Komentarzem.

Postanowień umów o unikaniu podwójnego opodatkowania nie należy traktować jako wyłącznie obowiązujących Polskę norm międzynarodowego prawa publicznego, gdyż z uwagi na ich szczególny charakter, są one przede wszystkim powszechnie obowiązującymi normami naszego wewnętrznego ustawodawstwa podatkowego, których prawidłowe stosowanie wymaga również odniesienia do ustalonych w międzynarodowej pragmatyce zasad, wyrażonych w Komentarzu do Modelowej Konwencji OECD.

Państwa, które nie zgadzają się z tezami postawionymi w Komentarzu, mogą złożyć zastrzeżenie do artykułu lub uwagi do Komentarza, w których zastrzegają sobie prawo odmiennego stosowania danego artykułu. W celu uniknięcia ewentualnych wątpliwości Polska złożyła zastrzeżenie, zgodnie z którym zastrzega sobie prawo dodania do art. 12 ust. 2 słów "za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzeń przemysłowych, handlowych lub naukowych" (zob. pkt 40 Komentarza OECD do art. 12).

Wskazane zastrzeżenie dowodzi intencjom, jakimi kierowała się strona polska przy zawieraniu umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, a mianowicie objęcie pojęciem należności również dochodów z tytułu użytkowania lub prawo do użytkowania urządzeń przemysłowych, handlowych lub naukowych.

Pokreślić należy, iż zarówno przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (za wyjątkiem stwierdzenia zawartego w art. 21 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p., który stanowi, że przez urządzenie przemysłowe należy rozumieć także środek transportu) jak również postanowienia umowy nie zawierają definicji urządzenia przemysłowego.

W związku z brakiem odpowiedniej definicji legalnej wyjaśniając znaczenie pojęcia "urządzenie przemysłowe" należy posłużyć się językiem potocznym, wyrażonym w określeniach słownikowych. Stanowisko takie znajduje potwierdzenie m.in. w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie. Według definicji słownikowych urządzenie jest rodzajem mechanizmu lub zespołem elementów, przyrządów, służącym do wykonywania określonych czynności, ułatwiającym pracę; urządzenie przeładunkowe, transportowe (Słownik języka polskiego; PWN Warszawa 1996 r., tom III). Przymiotnik "przemysłowy" oznacza natomiast dotyczący przemysłu, związany z przemysłem, stosowany w przemyśle (Mały słownik języka polskiego; PWN Warszawa 1995 r.).

Wskazując zatem na brzmienie przytoczonych definicji należy uznać, że samochód osobowy jest niewątpliwie rodzajem mechanizmu służącym do wykonywania określonych czynności, ułatwiającym pracę i wykorzystywanym w przemyśle, a zatem stanowi urządzenie przemysłowe w rozumieniu art. 12 ust. 3 umowy polsko-niemieckiej.

Stosownie do art. 12 ust. 4 umowy polsko - niemieckiej postanowienia ustępów 1 i 2 niniejszego artykułu nie mają zastosowania, jeżeli osoba uprawniona do należności licencyjnych, mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Niemczech, prowadzi w Polsce, z którego pochodzą należności licencyjne, działalność gospodarczą poprzez zakład w nim położony, bądź wykonuje wolny zawód w oparciu o stałą placówkę tam położoną, a prawa lub majątek, z tytułu których wypłacane są należności licencyjne, faktycznie wiążą się z działalnością tego zakładu lub stałej placówki. W takim przypadku stosuje się postanowienia artykułu 7 lub artykułu 14.

Zgodnie z treścią art. 7 ust. 1 umowy polsko - niemieckiej zyski niemieckiego przedsiębiorstwa podlegają opodatkowaniu tylko Niemczech, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność w Polsce poprzez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w Polsce, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej mogą być przypisane takiemu zakładowi.

Ustęp 4 art. 12 umowy polsko - niemieckiej przyznaje państwu źródła, po spełnieniu określonych przesłanek, nieograniczone prawo do opodatkowania należności licencyjnych jako część zysków zakładu. Dochody, do których odnosi się ust. 4 art. 12 umowy polsko - niemieckiej, są z jednej strony należnościami licencyjnymi, a z drugiej stanowią część zysków zakładu. Podkreślić należy, iż ustęp 4 art. 12 umowy polsko - niemieckiej nie postanawia, że należności uzyskane przez osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę w jednym państwie ze źródła położonego w drugim państwie powinny w drodze domniemania prawnego lub nawet fikcyjnie być powiązane z zakładem, który ta osoba posiada w drugim państwie, tak aby państwo to nie było zobowiązane do ograniczenia własnego prawa do opodatkowania. Ustęp ten stanowi tylko, że w państwie źródła należności licencyjne podlegają opodatkowaniu jako część zysków zakładu posiadanego przez osoby mające miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim państwie, jeżeli są one wypłacane z tytułu praw lub dóbr stanowiących część mienia zakładu lub są związane inaczej z tym zakładem. Ów związek musi być zatem faktyczny, a nie domniemany czy fikcyjny. Dodatkowo związek prawa lub majątku (z tytułu których są wypłacane należności licencyjne) z działalnością zakładu winien mieć charakter ekonomiczny.

Zgodnie z art. 26 ust. 1d ustawy, osoby prawne i jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz będące przedsiębiorcami osoby fizyczne, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 na rzecz podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, prowadzących działalność poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład, nie pobierają zryczałtowanego podatku od dokonywanych wypłat pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2, prowadzącego działalność poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład, uzyskanym od niego certyfikatem rezydencji, oraz uzyskania pisemnego oświadczenia, że należności te związane są z działalnością tego zakładu; przepis ust. 3d stosuje się odpowiednio.

W myśl natomiast art. 4a pkt 12 ww. ustawy, ilekroć jest w niej mowa o certyfikacie rezydencji, oznacza to zaświadczenie o miejscu siedziby podatnika dla celów podatkowych wydane przez właściwy organ administracji podatkowej państwa miejsca siedziby podatnika.

Przez certyfikat rezydencji rozumie się zaświadczenie o miejscu siedziby podatnika dla celów podatkowych wydane przez właściwy organ administracji podatkowej państwa miejsca siedziby podatnika. Jest on praktycznie zawsze potrzebny, gdy polski podatnik chce stosować korzystniejsze dla nierezydenta opodatkowanie ryczałtowe wynikające z umowy międzynarodowej i w każdym innym przypadku, gdy chcemy tę umowę zastosować - Komentarz do art. 4a ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. 00.54.654), M. Mazurkiewicz, P. Małecki, CIT. Podatki i rachunkowość. Komentarz, LEX, 2010.

Oświadczenie, o którym mowa w art. 26 ust. 1d ustawy o p.d.o.p., powinno zawierać dane identyfikujące podatnika prowadzącego działalność poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład, a w szczególności pełną nazwę, adres i numer identyfikacji podatkowej podatnika oraz adres zagranicznego zakładu podatnika - art. 26 ust. 1e ustawy.

Mając na uwadze powyższe przepisy oraz przedstawiony we wniosku stan faktyczny należy stwierdzić, iż wypłata należności licencyjnych z tytułu wynajmu/leasingu samochodu osobowego na rzecz spółki niemieckiej posiadającej zakład w Polsce nie są objęte zryczałtowanym podatkiem dochodowym od osób prawnych (przy spełnieniu warunków, o których mowa w art. 26 ust. 1d ustawy). Dochody te podlegają opodatkowaniu w Polsce na zasadach ogólnych, liniową stawką 19% podatku dochodowego od osób prawnych.

Przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym zgodnie z art. 7 ustawy o p.d.o.p. jest dochód bez względu na rodzaj źródeł przychodów, z jakich dochód ten został osiągnięty; w wypadkach, o których mowa w art. 21 i 22, przedmiotem opodatkowania jest przychód.

W świetle art. 7 ust. 3 ustawy o p.d.o.p. przy ustalaniu dochodu stanowiącego podstawę opodatkowania nie uwzględnia się:

Tym samym w oparciu o art. 7 ustawy o p.d.o.p., w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, prowadzących działalność poprzez położony na terytorium Polski zagraniczny zakład przy ustalania dochodu uwzględnia się przychody i koszty związane z działalnością zakładu.

Zakład spółki niemieckiej traktowany jest w takiej sytuacji tak jak polski rezydent. Rozlicza on podatek dochodowy według ogólnych zasad od wszystkich dochodów uzyskanych w Polsce. Zatem wypłacając takiemu zakładowi należności wymienione w art. 21 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p., płatnicy nie pobierają (przy spełnieniu warunków, o których mowa w art. 26 ust. 1d ustawy) zryczałtowanego podatku od dokonywanych wypłat.

Należy jednocześnie dodać, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku - nie prowadzi postępowania dowodowego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy - Ordynacja podatkowa jest sam przepis prawa. Organ podatkowy nie ocenia w tym postępowaniu dokumentów dołączonych do wniosku. Wobec powyższego, wydając niniejszą interpretację indywidualną, nie dokonano analizy dokumentu załączonego do wniosku przez Spółkę.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. 2012, poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.