IPPB5/423-770/10-2/DG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 2 listopada 2010 r. (data wpływu 15 listopada 2010 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia dla wspólnego przedsięwzięcia:

* kosztów uzyskania przychodów zawartych w pyt. nr 1 - jest nieprawidłowe,

* kosztów uzyskania przychodów zawartych w pyt. nr 2 - jest nieprawidłowe.

W dniu 15 listopada 2010 r. wpłynął wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalania kosztów uzyskania przychodów ze wspólnego przedsięwzięcia.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W dniu 9 marca 2005 r. została zawarta Umowa Joint Venture ("Umowa JV") pomiędzy Wnioskodawcą (S.) a inną spółką ("N") na realizację "Prac zgodnie z Umowami EPC" obejmującymi dla Etapu 1: "zaprojektowanie, wykonanie, zakończenie robót budowlanych oraz usunięcie wszelkich wad w nich powstałych, dla etapu 1 autostrady A1 określonych w umowie autostradowej. Umowa EPC dla etapu 2 dotyczyła tego samego rodzaju usług (inny etap Autostrady A1).

Zgodnie z Umową JV, udziały stron w Joint Venture (wspólnym przedsięwzięciu) wynoszą 80% Wnioskodawca i 20% N. Zgodnie z zapisem ust. 2.2. Umowy JV strony "zobowiązane są dzielić prawa i obowiązki, ponosić ryzyka, koszty i wydatki, zyski netto lub straty netto wynikające z Umów EPC lub w jakikolwiek inny sposób związane z Pracami lub jakimikolwiek Roszczeniami (jeżeli mają zastosowanie) w stosunku odpowiadającym ich udziałom z uwzględnieniem późniejszych zmian w ilości udziałów Stron w Joint Venture dokonanych zgodnie z niniejszą umową".

Strony rozliczały między sobą m.in. następujące rodzaje wydatków:

Wnioskodawca i N. ustaliły, iż powyższe wydatki będą przenoszone pomiędzy stronami w następujący sposób: N. przeniesie 100% swoich wydatków na Wnioskodawcę a on obciąży N w wysokości 20% łącznej kwoty wydatków poniesionych przez niego i N. (kwota ta obejmie zatem wydatki N. przeniesione uprzednio na Wnioskodawcę).

Na mocy Umowy JV, Wnioskodawca jako "Lider Joint Venture" ma otrzymywać od joint venture (rozumianego jako strony Umowy JV) "Wynagrodzenie Lidera". Wynagrodzenie to przysługiwałoby S. (ust. 5.1. Umowy JV) za:

Wynagrodzenie to określone zostało w ust. 5.2. Umowy JV: "Za wypełnianie swoich obowiązków wynikających z artykułu 5.1 oraz za świadczenie innych usług Lider będzie otrzymywał od Joint Venture wynagrodzenie równe jeden i dwie dziesiąte procenta (1,2%) całkowitej kwoty zapłaconej przez Zamawiającego zgodnie z Kontraktem EPC. Wynagrodzenie będzie wypłacane Liderowi proporcjonalnie do postępu Prac oraz ze środków otrzymanych od Zamawiającego.

W dniu 12 października 2005 r. S. oraz N, mając na uwadze Umowę JV, zawarły "Kontrakt Rozliczeniowy", stanowiący o zasadach i procedurach rozliczeń prac "Kontraktu EPC" (Umowy JV).

W kontrakcie tym określono podstawową formułę rozliczania stron Umowy JV na podstawie faktur (faktur VAT). W dniu 31 stycznia 2006 r. wydane zostało stosowne postanowienie naczelnika urzędu skarbowego (Nr XXX "Postanowienie"; "Naczelnik US"). W Postanowieniu, wskazuje się, iż: "Zgodnie z treścią Umowy JV N i S. dzielą prawa i obowiązki, ryzyko, koszty, wydatki, zysk lub stratę wynikającą z umowy z GTC lub w inny sposób związane z pracami, w udziałach określonych jako 20% dla N oraz 80% dla S. Postanowienia te dotyczą następujących rodzajów wydatków N.: koszty wynagrodzeń pracowników; koszty amortyzacji środków trwałych i wartości niematerialnych; podatek od nieruchomości i inne opłaty na rzecz administracji publicznej lub samorządu terytorialnego; koszty zakupu benzyny do samochodów (osobowych lub ciężarowych w rozumieniu ustawy o VAT), z których korzystają pracownicy N; koszty zakupu usług telekomunikacyjnych; koszty zakupu innych towarów i usług obcych zakupionych u osób trzecich, np. usługi gastronomiczne, itp. W odniesieniu do S, jej wydatki przenoszone na rzecz N obejmują m.in.: koszt zakupu materiałów i usług obcych zakupionych u osób trzecich, obejmujących materiały i usługi niezbędne do wykonania robót budowlanych koszty wynagrodzeń pracowników, koszty amortyzacji środków trwałych i wartości niematerialnych, podatek od nieruchomości i inne opłaty na rzecz administracji publicznej lub samorządu terytorialnego, koszty zakupu benzyny do samochodów (osobowych lub ciężarowych w rozumieniu ustawy o VAT), z których korzystają pracownicy S; koszty zakupu usług telekomunikacyjnych; koszty (ryczałtowe) korzystania z komputerów będących własnością S przez pracowników N."

Odpowiadając na pytanie zawarte we wniosku o udzielenie interpretacji indywidualnej, Naczelnik US wskazał w Postanowieniu, iż: "Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.; "Ustawa o VAT") opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Z kolei w myśl art. 8 ust. 1 cytowanej ustawy przez usługę rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Zgodnie z treścią cytowanego wyżej artykułu Wnioskodawca realizuje wspólną umowę świadczy usługi na rzecz N, w związku z czym wydatki takie jak: wynagrodzenia, amortyzacja środków trwałych i wartości niematerialnych, opłaty administracyjne, opłaty i prowizje bankowe oraz różnice kursowe jako świadczenie usług powinny być potwierdzone fakturą VAT.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Ad. 1

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatek w wysokości 20% wszystkich wydatków na podstawie Umowy JV przypadający na N, a poniesiony przez S., konieczny w celu zrealizowania robót budowlanych, dla których zawarto Umowę JV stanowi koszt uzyskania przychodu zgodnie z art. 15 ust. 1 Ustawy o CIT.

Ad. 2

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że wydatek w wysokości 20% kosztów zakupu usług gastronomicznych, żywności oraz napojów koniecznych do realizacji Umowy JV, przenoszony następnie przez Wnioskodawcę na N na podstawie faktury VAT stanowi dla niej koszt uzyskania przychodu.

Pyt. 1

Odnosząc się do pierwszego pytania, wydatek w wysokości 20% wszystkich wydatków na podstawie Umowy JV przypadający na N, a poniesiony przez Wnioskodawcę, konieczny w celu zrealizowania robót budowlanych, dla których zawarto Umowę JV stanowi koszt uzyskania przychodu zgodnie z art. 15 ust. 1 Ustawy o CIT.

Omawiany wydatek wiąże się bezpośrednio z uzyskaniem przez Wnioskodawcę wynagrodzenia Lidera, które jest potraktowane jako odrębny przychód od przychodów osiąganych przez S. od zlecającego wykonanie robót budowlanych. Wynika to również z tego, że związany będzie z tym wydatkiem przychód pochodzący od N, ponieważ na gruncie Ustawy o VAT świadczenie lidera zawartej Umowy JV zostało potraktowane jako usługa i dokumentowane jest fakturą VAT zgodnie z Postanowieniem Naczelnika US. Zgodnie z metodą przedstawioną w Kontrakcie Rozliczeniowym i Umowie JV strony tych umów świadczą na swoją rzecz usługi, dlatego udokumentowane fakturami na rzecz N przepływy pieniężne stanowią przychody, których wysokość wynika bezpośrednio z kwoty kosztów w wysokości 20% ogółu wydatków poniesionych przez Wnioskodawcę.

Dokonanie tego rozliczenia, a także przeniesienie wydatków fakturowanych na N. jest konieczne do osiągnięcia Wynagrodzenia Lidera i ma na celu prawidłowe funkcjonowanie współpracy w ramach zawartych przez strony kontraktów. Tym samym, dla kwoty 20% ogółu wydatków Wnioskodawcy ujętych w fakturze wystawionej dla N spełniony jest warunek zaliczenia wydatkowanych pieniędzy do kosztów uzyskania przychodów określony w art. 15 ust. 1 Ustawy o CIT jako kosztów poniesionych w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów".

Pyt. 2

Odnosząc się do drugiego pytania, wydatek w wysokości 20% kosztów zakupu usług gastronomicznych, żywności oraz napojów koniecznych do realizacji Umowy JV, przenoszony następnie przez S. na N. na podstawie faktury VAT stanowi dla S. koszt uzyskania przychodu.

Zgodnie z argumentacją przytoczoną w odpowiedzi na pyt. 1. - w ocenie Spółki - 20% ogółu wydatków ponoszonych przez S., a ujmowanych w fakturze wystawionej dla N spełnia definicję kosztu uzyskania przychodu zawartą w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

W procesie kwalifikowania wydatku jako koszt uzyskania przychodu, należy jednak dodatkowo pamiętać o sprawdzeniu, czy ponoszony wydatek został wymieniony wśród wydatków niestanowiących kosztu uzyskania przychodu wskazanych w art. 16 ust. 1 Ustawy o CIT. W przedstawionym stanie faktycznym, należy więc zbadać, czy wspomniane wydatki na zakup usług gastronomicznych, żywności oraz napojów koniecznych do realizacji Umowy JV stanowią wydatki o charakterze reprezentacyjnym, o czym stanowi art. 16 ust. 1 pkt 28 Ustawy o CIT, którego treść dotyczy: "kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych".

Z treści tego przepisu wynika, że zasadniczą rolę dla określenia tego, czy wydatek jest kosztem uzyskania przychodów - nie ma rodzajowe wymienienie tego wydatku, a więc wydatków: "na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych" - ale określenie celu tych wydatków, a więc celu reprezentacyjnego.

Taki wniosek wynika chociażby z wyroku WSA w Warszawie z dnia 21 stycznia 2009 r. (sygn. akt III SA/Wa 1597/08), gdzie rozróżniono cel reprezentacyjny od celu reklamowego i promocyjnego. Jak wskazuje Sąd za podatnikiem "przy kwalifikacji określonych przedsięwzięć podejmowanych przez dany podmiot, należy uwzględniać specyfikę tego podmiotu oraz branżę, w jakiej on działa". W tym kontekście podatnik w stanie faktycznym objętym ww. wyrokiem WSA podkreślił, iż z racji organizacji opisanych we wniosku imprez, uzyskiwał on również bezpośrednio przychody od podmiotów uczestniczących w nich. Wskazywał również, iż organizacja takich imprez powinna być potraktowana, jako część jej operacyjnej działalności świadczonej na rzecz podmiotu trzeciego, od której otrzymuje dodatkowe wynagrodzenie.

W przedmiotowym stanie faktycznym, zakup przez Spółkę usług gastronomicznych, żywności oraz napojów - koniecznych do należytej realizacji Umowy JV - jest niewątpliwie częścią działalności operacyjnej Wnioskodawcy, ponieważ do takiego działania jest ona zobowiązana na mocy tej Umowy i z tego tytułu otrzymuje ona Wynagrodzenie Lidera (generuje przychody).

Zbliżone stanowisko zajął Minister Finansów, gdy uznał, że wydatki poniesione przez podatnika stanowiące podstawę do obliczenia wynagrodzenia (w postaci marży procentowej dodawanej do wydatków), należnego od innych podmiotów z tytułu świadczenia usług stanowią w całości koszt uzyskania przychodów, ponieważ bezpośrednio oddziałują na wysokość tego wynagrodzenia. Wynika to z tego, że wydatki te powiększone o marżę są przenoszone na inne podmioty (interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 29 czerwca 2009 r., sygnatura IPPB5/423-181/09-2/AS).

Podobny pogląd wyraził Minister Finansów w zakresie przypadku, gdy w związku ze stosowaną zasadą ustalania wynagrodzenia opartą na metodzie "koszt plus" (faktycznie poniesione wydatki powiększone o 3% narzut) podmiot ponoszący wydatek w cudzym interesie następnie przenosi ten wydatek na osobę rzeczywiście zainteresowaną i otrzymuje od tego umówione wynagrodzenie interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 18 sierpnia 2009 r., sygnatura (IPPB5/423-290/09-2/AM).

Podobnie w przedmiotowym stanie faktycznym, wspomniane wydatki są ponoszone przez Wnioskodawcę dla bezpośredniej korzyści N i w takim zakresie ich beneficjentem jest kontrahent Wnioskodawcy (należy zauważyć przy tym, że N - będąc ostatecznym nabywcą usług świadczonych przez S. - dokona ponownej kwalifikacji charakteru przenoszonych na nią wydatków jako stanowiących koszt uzyskania przychodu w kontekście brzmienia przepisów art. 15 ust. 1 oraz art. 16 ust. 1 pkt 28 Ustawy o CIT).

W związku z powyższym, ponieważ Spółka wystawia fakturę VAT na N zasadnym jest, aby Spółka zaliczyła wspomniane wydatki do kosztów uzyskania przychodów. Są one bowiem niewątpliwie poniesione w celu osiągnięcia przez nią przychodów - w przedstawionym stanie faktycznym, wspomniany związek przyczynowo-skutkowy został jednoznacznie odzwierciedlony zapisami Umowy JV, która wskazuje, iż przedmiotowe wydatki pozostają w korelacji do należnego jej Wynagrodzenia Lidera. Omawiany związek wynika także z faktu, że każdy wydatek poniesiony przez Wnioskodawcę ma wpływ na wielkość osiąganego przychodu w danym roku podatkowym-strony Umowy JV dokonują wzajemnego przenoszenia na siebie kosztów, przy zachowaniu proporcji procentowej 80/20.

Powyższą argumentację wspiera stanowisko zajęte przez Naczelny Sąd Administracyjny w uzasadnieniu do wyroku z dnia 29 listopada 1994 r. (sygn. akt SA/Wr 1242/94), w którym stwierdził: "Warunkiem uznania wydatku za koszt uzyskania przychodu jest istnienie między nim a osiągnięciem przychodu związku przyczynowo - skutkowego tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu. Zdarzają się jednak sytuacje, w których związek nie jest tak wyraźny. Należy je rozwiązywać posługując się zdrowym rozsądkiem".

Refakturowanie przedmiotowych wydatków na N przez Spółkę wiąże się z powstaniem przychodu opodatkowanego zgodnie z Ustawą o CIT. Gdyby wobec tego przyjąć, że przedmiotowe wydatki nie stanowią kosztów uzyskania przychodów, Wnioskodawca zapłaci podatek dochodowy od wydatków refakturowanych (przenoszonych) na N. W efekcie doszłoby do opodatkowania przychodu, co pozostawałoby w niezgodności z art. 7 ust. 1 Ustawy o CIT, który stanowi o tym, iż przedmiotem opodatkowania jest dochód, a tylko w wypadkach, o których mowa w art. 21 i 22 przedmiotem opodatkowania jest przychód.

W konsekwencji, poniesienie wspomnianych wydatków powinno zostać uznane (w zakresie, w jakim są przenoszone na kontrahenta Spółki) za koszt uzyskania przychodów, jako służące bezpośrednio osiągnięciu przychodu przez Wnioskodawcę.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Polskie prawo nie wyodrębnia w Kodeksie cywilnym odrębnego typu umowy na wspólne przedsięwzięcie, nie mniej jednak dopuszczalność zawierania tego typu kontraktów jest niezaprzeczalna w świetle obowiązującej w prawie polskim zasady swobody umów. Zgodnie z cywilistyczną zasadą swobody umów, wyrażoną w art. 353 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiał się właściwości (naturze) stosunku, ustawie, ani zasadom współżycia społecznego. Strony takiej umowy korzystając z powyższej zasady swobody umów mogą dowolnie ułożyć swój stosunek zobowiązaniowy, tzn. mogą dowolnie określać wzajemne prawa i obowiązki o ile nie jest to sprzeczne z właściwością stosunku zobowiązaniowego i z zasadami współżycia społecznego.

Ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.) nie definiuje wspólnego przedsięwzięcia. Określa jedynie sposób rozliczania przychodów i kosztów uczestników wspólnego przedsięwzięcia. Podatnikami podatku dochodowego w joint venture są jego poszczególni wspólnicy, którzy zgodnie z zasadą, określoną w art. 5 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przychody ze wspólnego przedsięwzięcia łączą z przychodami ze swojej własnej działalności gospodarczej, proporcjonalnie do posiadanego udziału we wspólnym przedsięwzięciu. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że udziały wspólników w przychodach są równe. Powyższe zasady stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów, zwolnień i ulg podatkowych oraz obniżenia dochodu, podstawy opodatkowania lub podatku (art. 5 ust. 2 ustawy).

Rozliczenia pomiędzy stronami joint venture są sprawą wewnętrzną i pozostają poza sferą rozliczeń z zamawiającym. Rozliczenia pomiędzy podmiotami (fakturowanie, refakturowanie, wystawianie not księgowych) powinny być dokonywane w sposób umożliwiający właściwe i niebudzące wątpliwości określenie kosztów i przychodów podatkowych dla poszczególnych firm realizujących projekt - udokumentowane zgodnie z zasadami wystawiania dowodów księgowych na podstawie ustawy o rachunkowości. Pamiętać należy o treści art. 9 ustawy podatkowej na podstawie którego podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 16a-16m. Ustawa odwołuje się więc do norm prawa bilansowego, co oznacza, że księgi rachunkowe powinny być prowadzone rzetelnie, bezbłędnie, sprawdzalnie i terminowo, a transakcje udokumentowane w sposób wskazany w art. 21 ust. 1 ustawy o rachunkowości, który to artykuł enumeratywnie określa, jakie elementy winny znajdować się na dowodzie księgowym. Ustawodawca nie narzuca żadnych technicznych rozwiązań co do sposobu dokumentowania kosztów, podkreśla natomiast, że prowadzona ewidencja rachunkowa ma zapewnić określenie dochodu i podstawy opodatkowania oraz należnego podatku.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż opisane we wniosku wydatki będą przenoszone pomiędzy stronami w następujący sposób: N przeniesie 100% swoich wydatków na Wnioskodawcę a on obciąży N w wysokości 20% łącznej kwoty wydatków poniesionych przez niego i N (kwota ta obejmie zatem wydatki N przeniesione uprzednio na Wnioskodawcę). Z tak przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż w ramach warunków uzgodnionych w umowie strony dokonują podziału pomiędzy siebie poniesionych wydatków jak i podziału zysków. Strony będą wystawiać faktury tytułem przeniesienia wyłożonych kosztów przypadających proporcjonalnie do udziału w umowie. W związku z powyższym za nieprawidłowe należy uznać stanowisko Wnioskodawcy, iż wydatek w wysokości 20% wszystkich wydatków, który zgodnie z Umową JV przypada na N, konieczny w celu zrealizowania robót budowlanych, dla których zawarto Umowę JV stanowi koszt uzyskania przychodu Wnioskodawcy. W sytuacji bowiem określenia proporcji w ponoszeniu wydatków i osiąganiu zysków, tj. Wnioskodawca w 80% a N w 20%, przychodem należnym oraz kosztem rzeczywiście poniesionym przez Wnioskodawcę będzie wynikające z umowy 80% wydatków. Wydatek w wysokości 20%, jak przyznaje sam Wnioskodawca wywodząc z tego odmienne (błędne) wnioski, przypada na podstawie umowy na N, dla której stanowi to koszt uzyskania przychodu. Wydatki w ustalonej sumie kosztów, stanowiącej odzwierciedlenie proporcji ustalonej w umowie, tj. 80% stanowią koszt uzyskania przychodów Wnioskodawcy. Przenoszone na N 20% przypadających na nią wydatków nie stanowi dla Wnioskodawcy kosztu uzyskania przychodów, stanowi bowiem jedynie wywiązanie się z obowiązków spoczywających na Liderze wspólnego przedsięwzięcia.

Błędna jest również argumentacja Spółki, jakoby refakturowanie przedmiotowych wydatków na N przez Spółkę wiąże się z powstaniem przychodu opodatkowanego zgodnie z Ustawą o CIT. Gdyby wobec tego przyjąć, że przedmiotowe wydatki nie stanowią kosztów uzyskania przychodów, Wnioskodawca zapłaci podatek dochodowy od wydatków refakturowanych (przenoszonych) na N. Należy bowiem wskazać, iż Wnioskodawca będący Liderem posiada informację, jaka kwota wynagrodzenia czy wydatków objętych fakturą przypada na każdego z członków umowy (może to wynikać albo z podziału procentowego wynagrodzenia albo z wyceny własnych prac przedstawionych przez każdego członka). W konsekwencji przychodem każdego członka wspólnego przedsięwzięcia jest wyłącznie ta część objętego fakturą wynagrodzenia, która jemu jest należna. Pozostałą część wynagrodzenia ma obowiązek przekazać N jako kwotę "należną". W związku z tym, do przychodów Lidera powinna być wyłącznie zaliczona ta kwota wynagrodzenia, która faktycznie jest jej wynagrodzeniem należnym. Do przychodów Lidera nie powinno się doliczać pozostałej kwoty zafakturowanego wynagrodzenia, które faktycznie należne jest drugiej stronie. Z brzmienia przepisu art. 12 ust. 3 ww. ustawy, jednoznacznie wynika, iż za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

W kwestii rozliczania kosztów przytoczyć należy przepis art. 15 ust. 1 ustawy, który określa, iż kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Powyższe oznacza, że wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami.

Przepis art. 5 ustawy podatkowej określa sposób podziału i opodatkowania przychodu ze źródeł przychodów będących źródłami wspólnymi dla więcej niż jednego podatnika, z wyjątkiem przychodów z udziału w spółce będącej osobą prawną. Ponieważ identyczne reguły dotyczą rozliczania kosztów uzyskania przychodów oraz zwolnień i ulg podatkowych, komentowany przepis w istocie ustanawia zasadę obliczania dochodu ze wspólnych źródeł przychodów oraz wymiaru podatku od tego dochodu. Przychody ze źródeł wspólnych opodatkowuje się osobno u każdego z podatników. Przychód z omawianych źródeł stanowi taką część przychodu wspólników ze wspólnego przedsięwzięcia, jaka odpowiada udziałowi podatnika. Ustalona w powyższy sposób suma przychodu podlega łączeniu z innymi, podlegającymi opodatkowaniu na zasadach ogólnych, przychodami podatnika.

Z uwagi na powyższe, nieprawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, gdyż Lider powinien rozpoznać przychód podatkowy w wysokości części przypadającego na niego wynagrodzenia - przychodu należnego. Lider, na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy podatkowej nie będzie uprawniony do rozpoznania kosztu uzyskania przychodu w wysokości 20%, tj. części należnego N.

Powyższe twierdzenia i wnioski znajdą również zastosowanie do pytania nr 2 dotyczącego wydatku w wysokości 20% kosztów zakupu usług gastronomicznych, żywności oraz napojów (w tym na konsumpcję ponoszoną podczas spotkań pomiędzy przedstawicielami Wnioskodawcy, N oraz kontrahentami) koniecznej do realizacji Umowy JV, przenoszony następnie przez Wnioskodawcę na N na podstawie faktury VAT. Wydatki powyższe nie stanowią dla Wnioskodawcy kosztu uzyskania przychodu z przyczyn które zostały już wyjaśnione powyżej. Wydatek w wysokości 20% kosztów usług gastronomicznych, żywności i napojów, przenoszony przez Wnioskodawcę na N nie stanowi dla Wnioskodawcy kosztów uzyskania przychodów. Wydatek w tej proporcji został ustalony w umowie Joint Venture i zgodnie z nią jego poniesienie ciąży na N. Wnioskodawca będący Liderem zobowiązany jest w umowie do dokonywania rozliczeń wspólnego przedsięwzięcia. A zatem wydatek w wysokości 20% kosztów zakupu usług gastronomicznych, żywności oraz napojów, przenoszony przez Spółkę na N, nie stanowi dla Wnioskodawcy kosztów uzyskania przychodów.

Należy zauważyć, iż Spółka w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym nie wykazała związku, o którym wspomina jakoby wydatek na usługi gastronomiczne, żywności i napoje, wpływał na osiągane przez nią przychody, stanowił wydatek "konieczny do należytej realizacji umowy" a także w jaki sposób wpływa na "działalność operacyjną" Spółki, która zobowiązana jest do tego działania na mocy Umowy i z tego tytułu otrzymuje Wynagrodzenie Lidera. Brak wykazania takiego związku pozostaje w przedmiotowej sprawie drugorzędny, gdyż podstawowym argumentem niezaliczenia do kosztów uzyskania przychodów 20% wydatków jest fakt, iż Wnioskodawca ich nie ponosi. Na podstawie zawartej umowy udziały stron w Joint Venture wynoszą dla Wnioskodawcy 80% a dla N 20%.

Końcowo, odnosząc się jeszcze do przywołanych w treści wniosku interpretacji indywidualnych przepisów prawa podatkowego, tutejszy Organ stwierdza, iż stan faktyczny, którego dotyczą powołane rozstrzygnięcia jest inny niż w sprawie przedstawionej przez Spółkę - stąd taka interpretacje jako nie stanowiące źródła powszechnie obowiązującego prawa nie mogą bezpośrednio rzutować na stanowisko zajęte przez Organ w niniejszej sprawie a dotyczącej Spółki.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.