IPPB5/423-769/13-2/MW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 26 września 2013 r. (data wpływu 30 września 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zastosowania przepisów art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w przypadku uregulowania płatności poprzez wystawienie weksla własnego - jest prawidłowe.

W dniu 30 września 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zastosowania przepisów art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w przypadku uregulowania płatności poprzez wystawienie weksla własnego.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Sp. z o.o. ("Spółka") jest producentem wyrobów chemii gospodarstwa domowego, który nabywa, dla celów swojej działalności gospodarczej, od podmiotów krajowych i zagranicznych dobra i usługi, dla których umowy przewidują termin płatności dłuższy niż 60 dni.

Koszty związane z tymi nabyciami nie są wymienione w art. 16 Ustawy p.d.o.p. i zaliczane są do kosztów uzyskania przychodów Spółki zgodnie z zasadami określonymi w art. 15 Ustawy p.d.o.p.

W celu usprawnienia współpracy z wierzycielami, niektóre ze wskazanych wyżej zobowiązań handlowych Spółka zamierza uregulować przed upływem 90 dni od zaliczenia wynikających z nich wydatków do kosztów uzyskania przychodów, poprzez ich zamianę na zobowiązania finansowe, w wyniku wystawienia i wydania weksli własnych wierzycielom, przy wyraźnym wyrażeniu zgodnego zamiaru przez Spółkę i jej wierzycieli umorzenia dotychczasowych zobowiązań (handlowych) i ustanowienia nowych zobowiązań (finansowych).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy uregulowanie kwot zobowiązań handlowych, dla których termin płatności jest dłuższy niż 60 dni, poprzez ich zamianę na zobowiązania finansowe w wyniku wystawienia przez Spółkę weksli własnych i wydania ich wierzycielom, przy wyraźnym wyrażeniu zgodnego zamiaru przez Spółkę i jej wierzycieli umorzenia dotychczasowych zobowiązań (handlowych) i ustanowienia nowych zobowiązań (finansowych), jest "uregulowaniem" w rozumieniu art. 15b Ustawy p.d.o.p., które nie będzie powodowało obowiązku zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o koszty wynikające z tych zobowiązań handlowych po upływie 90 dni od daty zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodów.

Zdaniem Wnioskodawcy, uregulowanie kwot zobowiązań handlowych poprzez ich zamianę na zobowiązania finansowe w wyniku wystawienia przez Spółkę weksli własnych i wydania ich wierzycielom, przy wyraźnym wyrażeniu zgodnego zamiaru przez Spółkę i jej wierzycieli umorzenia dotychczasowych zobowiązań (handlowych) i ustanowienia nowych zobowiązań (finansowych), jest "uregulowaniem" w rozumieniu art. 15b, ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm.) które nie będzie powodowało obowiązku zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o koszty wynikające z tych zobowiązań handlowych po upływie 90 dni od daty zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów.

Wystawienie weksla własnego w związku z istniejącym zobowiązaniem handlowym spowoduje zamianę zobowiązania handlowego na zobowiązanie finansowe (odnowienie / nowacja). Zgodnie z art. 506 § 1 Kodeksu cywilnego, jeżeli w celu umorzenia zobowiązania dłużnik zobowiązuje się za zgodą wierzyciela spełnić inne świadczenie albo nawet to samo świadczenie, lecz z innej podstawy prawnej, zobowiązanie dotychczasowe wygasa.

W art. 15b Ustawy p.d.o.p., regulującym zasady korekty kosztów w przypadkach nieuregulowania kwot zobowiązań w określonych terminach, Ustawodawca posługuje się terminem "uregulowanie". Jest to pojęcie szerokie, zdecydowanie szersze od pojęcia zapłata. Zdaniem Spółki pojęcie "uregulowanie" obejmuje również sytuację, w której dane zobowiązanie handlowe wygasa poprzez zastąpienie go przez nowe zobowiązanie finansowe w wyniku wystawienia i wydania wierzycielowi weksla za jego zgodą (odnowienie / nowacja).

Potwierdzenie tej tezy znaleźć można m.in. w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 27 października 2005 r. sygn. akt I FSK 171/05, dotyczącym, co prawda, sporu o uznanie, czy wręczenie weksla jest uregulowaniem zobowiązania dla potrzeb podatku od towarów i usług, ale ciągle odnoszącym się do analizy pojęcia "uregulowanie". Sąd Administracyjny wyraził pogląd, że " (...) błędne jest stanowisko Sądu pierwszej instancji, że w takim wypadku, gdy podatnik uiszcza należności z faktury, o których mowa w ww. przepisie, w inny sposób niż dokonując zapłaty w pieniądzu bezpośrednio kontrahentowi (w szczególności przez wręczenie weksla wraz ze stosowną deklaracją wekslową), to nie spełnia przesłanki uregulowania należności" oraz " (...) nie budzi wątpliwości zakres pojęciowy zwrotu "uregulowanie należności" i że jego istotą jest zaspokojenie wierzyciela, tj. że uregulowanie następuje z tą chwilą, z którą wierzyciel subiektywnie może stwierdzić, iż został zaspokojony. Stanowisko Sądu pierwszej instancji, że uregulowanie tych należności następowało dopiero w dacie wykupu weksli jest błędne, gdyż jak wskazano wyżej poprzez wystawienie weksli wraz ze stosownymi deklaracjami skarżący i jego kontrahenci dokonali nowacji."

Stanowisko zaprezentowane przez Spółkę i Naczelny Sąd Administracyjny w powyższym orzeczeniu znalazło już także potwierdzenie w interpretacjach indywidualnych Ministra Finansów dotyczących przepisu art. 15b Ustawy p.d.o.p., w tym m.in. w interpretacji z dnia 19 lipca 2013 r. nr IBPBI/2/423-493/13/AP oraz z 29 lipca 2013 r. nr IBPBI/2/423-561/13/MO (obie wydane przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach), w których Minister przedstawił następującą tezę:

" (...) skoro Spółka ureguluje należność wobec dostawcy poprzez jego zamianę na zobowiązanie finansowe wynikające z wystawionego weksla własnego, to w przedmiotowej sprawie uregulowania art. 15b ustawy o p.d.o.p. nie będą miały zastosowania. Wystawienie weksla własnego jest efektywnym sposobem wygaśnięcia zobowiązania. Zatem w przedmiotowej sprawie mamy do czynienia z zapłatą (weksel pełni funkcję środka płatniczego).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych należy stwierdzić, że zostały wydane w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację. Powołane interpretacje nie stanowią źródła prawa, wiążą strony w konkretnej indywidualnej sprawie, więc zawartych w nich stanowisk organów podatkowych nie można wprost przenosić na grunt innej sprawy.

Końcowo w odniesieniu do wyroku sądu administracyjnego powołanego przez Wnioskodawcę, należy wskazać, iż artykuł 87 ustawy z dnia 2 kwietnia 1997 r. Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 78, poz. 483 z późn. zm.) stanowi, że źródłami powszechnie obowiązującego prawa Rzeczypospolitej Polskiej są; Konstytucja, ustawy, ratyfikowane umowy międzynarodowe, rozporządzenia i akty prawa miejscowego.

Katalog źródeł prawa zawarty w art. 87 Konstytucji wyraźnie wyklucza orzecznictwo sądów jako źródło prawa powszechnie obowiązującego, a zatem zasady konstytucyjne nie nadają orzecznictwu sądów administracyjnych mocy powszechnie obowiązującej.

Wskazać także należy, iż przedstawione we wniosku orzeczenie sądu administracyjnego, zostało wydane w indywidualnej sprawie w określonym, odrębnym stanie faktycznym i tylko do niego się odnosi. Nie jest natomiast wiążące dla tut. organu, który wydał przedmiotową interpretację indywidualną. Każdą sprawę Organ podatkowy jest zobowiązany traktować indywidualnie.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.