IPPB5/423-735/10-5/PS - Amortyzacja zespołu wiatrowo-elektrycznego oraz fundamentów wieży farmy wiatrowej.

Pisma urzędowe
Status:  Aktualne

Pismo z dnia 27 stycznia 2011 r. Izba Skarbowa w Warszawie IPPB5/423-735/10-5/PS Amortyzacja zespołu wiatrowo-elektrycznego oraz fundamentów wieży farmy wiatrowej.

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Strony, przedstawione we wniosku z dnia 15 września 2010 r. (data wpływu 2 listopada 2010 r.) uzupełnionego pismem z dnia 17 stycznia 2011 r. (data wpływu 19 stycznia 2011 r.) uzupełniającym braki formalne na wezwanie z dnia 4 stycznia 2011 r. (data nadania 5 stycznia 2011 r., data doręczenia 10 stycznia 2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie amortyzacji zespołu wiatrowo - elektrycznego oraz fundamentów wieży farmy wiatrowej - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 listopada 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie amortyzacji zespołu wiatrowo - elektrycznego oraz fundamentów wieży farmy wiatrowej.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Sp. z o.o (dalej: Spółka") realizuje inwestycję - budowa farmy wiatrowej, której głównym elementem są elektrownie wiatrowe (dalej: "Elektrownia). Poszczególna Elektrownia składa się z: A) turbiny, B) wieży, oraz fundamentu. Turbina jest zespołem wiatrowo-elektrycznym, w którego skład wchodzą między innymi łopaty, wirnik, gondola, układ obrotu gondoli, układ sterowania, generator prądu zmiennego (również z układem sterowania), układy i systemy wspomagające rozdzielnia prądu zmiennego, szafy sterowniczo-kontrolne, instalacja elektryczno-oświetleniowa.

Wieża jest elementem stalowym, na którym umiejscowiona jest turbina. Wieża wraz z turbiną jest w sposób trwały przymocowana do fundamentu, który z kolei jest trwale związany z gruntem. Z technicznego punktu widzenia funkcjonowanie Elektrowni można - w uproszczony sposób - przedstawić następująco: wirnik dokonuje konwersji energii wiatru na energię mechaniczną, która następnie przekształcana jest za pomocą generatora w energię elektryczną, która jest przesyłana z gondoli do stacji kompaktowej stojącej obok wieży. Przesył odbywa się przy pomocy oraz wykorzystaniu kombinacji złożonej z kabli i szyny doprowadzającej prąd. Kabel odchodzi od prostownika generatora w elemencie wiatrowym i przesyła prąd do szyny doprowadzającej prąd, która to szyna przebiega przez wieżę. Przy cokole wieży prąd jest ponownie przesyłany do kabla połączonego ze stacją kompaktową, która przetwarza prąd stały na prąd zmienny zasilający sieć elektryczną urządzeń energii wiatrowej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

1.

Czy w odniesieniu do zespołu wiatrowo-elektrycznego Spółka ma prawo dokonywać odpisów amortyzacyjnych metodą liniową i zastosować 7% stawkę amortyzacyjną właściwą dla środka trwałego zgrupowanego w rodzaju 346 Klasyfikacji Środków Trwałych (dalej: KŚT").

2.

Czy w odniesieniu do zespołu wiatrowo-elektrycznego Spółka ma prawo dokonywać odpisów amortyzacyjnych metodą degresywną i zastosować 7% stawkę amortyzacyjną, właściwą dla środka trwałego zgrupowanego w rodzaju 346 KŚT, podwyższoną o współczynnik równy 2,0; w konsekwencji 14% stawkę amortyzacyjną.

3.

Czy w odniesieniu do fundamentów i wieży Spółka ma prawo przyjąć liniową metodę amortyzacji i zastosować stawkę amortyzacyjną z wykazu stawek amortyzacyjnych, właściwą dla budowli innych elektrowni wytwarzających energię elektryczną (elektrowni napędzanych wiatrem) z rodzaju 201 KŚT, czyli 4,5%.

Stanowisko Spółki

Zgodnie z art. 16a ust. 1 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. Nr 54/2000, poz. 654 z późn. zm.) (dalej: "Ustawa"), amortyzacji podlegają, stanowiące własność i współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

* budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością

* maszyny, urządzenia i środki transportu,

* inne przedmioty o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1 Ustawy.Na podstawie art. 16h ust. 2 ww. ustawy podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l i 16ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16i-16k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych dokonuje się zgodnie z art. 16i ust. 1 Ustawy przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w wykazie stawek amortyzacyjnych stanowiącym załącznik nr 1 do Ustawy. Zgodnie z art. 16k ust. 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych można dokonywać od wartości początkowej maszyn i urządzeń zaliczonych do grupy 3-6 i 8 KŚT w pierwszym podatkowym roku ich używania przy zastosowaniu stawek podanych w wykazie, podwyższonych o współczynnik nie wyższy niż 2,0, a w następnych latach podatkowych od ich wartości początkowej pomniejszonej o dotychczasowe odpisy amortyzacyjne, ustalonej na początek kolejnych lat używania. Począwszy od roku podatkowego, w którym tak określona roczna kwota amortyzacji miałaby być niższa od rocznej kwoty amortyzacji obliczonej przy zastosowaniu metody określonej w art. 16i ust. 1, podatnicy dokonują dalszych odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16i.

Wykaz stawek amortyzacyjnych przyporządkowuje daną stawkę środka trwałego posługując się KŚT. Z kolei, kwestie właściwej klasyfikacji danego środka trwałego zostały uregulowane w Rozporządzeniu Rady Ministrów z 30 grudnia 1999 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz. U. Nr 112/1999, poz. 1317 z późn. zm.). Zgodnie z KŚT, o zaliczeniu danego środka trwałego do danej klasyfikacji, decyduje jego konstrukcja i przeznaczenie. W myśl cytowanego powyżej art. 16a ust. 1 Ustawy, środek trwały podlega amortyzacji, w sytuacji, gdy w dniu przyjęcia do używania jest kompletny i zdatny do użytku. Składnik majątku spełnia te kryteria, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem. Zarówno turbina oraz element przekazujący prąd, jak i wieża z fundamentem, zawierają wszelkie elementy konstrukcyjne niezbędne do prawidłowego funkcjonowania zgodnie z ich przeznaczeniem i są związane z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą.

Należy stwierdzić, iż realizując inwestycję Spółka nabędzie oraz wytworzy następujące środki trwale:

* zespół wiatrowo-elektryczny (przedstawiony w stanie faktycznym), który zdaniem Spółki zaliczany jest w KŚT do grupy 3 - Kotły i maszyny energetyczne, podgrupy 34 - Turbozespoły i zespoły (agregaty) elektroenergetyczne wytwórcze i przetwórcze oraz reaktory jądrowe, rodzaju 346. Zespół wiatrowo-elektryczny został umieszczony pod poz. 03 wykazu stawek amortyzacyjnych jako maszyna energetyczna, z roczną stawką odpisów amortyzacyjnych w wysokości 7% (stawkę można podwyższyć o współczynnik nie wyższy niż 2,0 w pierwszym podatkowym roku używania),

* fundament i wieża, które zdaniem Spółki zaliczają się w KŚT do grupy 2 - Obiekty inżynierii lądowej i wodnej, podgrupy 20 - Kompleksowe budowle na terenach przemysłowych, rodzaju 201 - Elektrownie, w tym budowle innych elektrowni wytwarzających energię elektryczną (np. elektrowni napędzanych wiatrem). W wykazie stawek amortyzacyjnych zostały umieszczone pod poz. 2 jako obiekty inżynierii lądowej i wodnej z roczną stawką odpisów amortyzacyjnych w wysokości 4,5%. Spółka zakwalifikuje turbiny (opisane w stanie faktycznym), jako zespół wiatrowo-elektryczny do rodzaju 346 KŚT i zastosuje dla niego wynikającą z wykazu stawek amortyzacyjnych stawkę amortyzacyjną w wysokości 7%. Wieżę i fundament, Spółka potraktuje natomiast, jako budowle zgrupowane w KŚT w grupie budowli napędzanych wiatrem (rodzaj 201 KŚT) i będzie amortyzować metodą liniową wg stawki 4,5%.

Zdaniem Spółki za odrębny obiekt w KŚT grupa 3 - Kotły i maszyny energetyczne uważa się każdy oddzielny kocioł, turbinę, prądnicę prądu stałego, maszynę parową tłokową turbozespół, zespół wiatrowo-elektryczny i przetwornicę. Maszyny współpracujące ze sobą powiązane konstrukcyjnie w zestaw technologiczny, np. w formie agregatu, stanowią jeden obiekt. Pojedynczy zespół wiatrowo - elektryczny mieści się w zakresie rodzaju KŚT 346 - Zespoły wiatrowo-elektryczne, natomiast obiekty inżynierii lądowej, które przekazują do sieci elektroenergetycznej, wytworzony w danym zespole lub w wielu zespołach wiatrowo-elektrycznych prąd elektryczny, mieszczą się w zakresie KŚT 201 - Elektrownie. Stanowisko Spółki znajduje potwierdzenie w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 30 lipca 2009 r. o sygn. II FSK 202/08, w którym Sąd stwierdził, że w rozumieniu przepisów Prawa budowlanego (art. 3 pkt 9) przez urządzenie budowlane należy rozumieć urządzenie techniczne związane z obiektem budowlanym, zapewniające możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, jak i przyłącza i urządzenia instalacyjne, w tym służące oczyszczaniu lub gromadzeniu ścieków, a także przejazdy, ogrodzenia, place postojowe i place pod śmietniki. Zatem, gdyby ustawodawca chciał, aby urządzenia techniczne, a więc i elektrownie wiatrowe, były uważane za budowlę (obiekt budowlany), wówczas nie definiowałby jako budowli (obiektów budowlanych) ich części budowlanych. Innymi słowy, dla celów podatkowych budowla nie musi stanowić całości użytkowej, gdyż zgodnie z art. 3 pkt 3 ustawy prawo budowlane, budowlą (obiektem budowlanym) mogą być także same części budowlane urządzeń technicznych.

Podobne stanowisko zostało zaprezentowane w interpretacji wydanej 3 czerwca 2008 r. przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy (Nr ITPB3/423-119/08/AW), piśmie Ministra Finansów z 17 marca 2007 r. (Nr PL-833/35/07/lP/346) oraz w odpowiedzi na interpelację poselską z 11 maja 2007 r. Nr 7676. Mimo, iż dwa ostatnie pisma dotyczą podatku od nieruchomości, to zdaniem Spółki, znajdują zastosowanie w przedmiotowej sprawie, a szczególności teza, iż za budowlę nie można uznać całej elektrowni wiatrowej, a jedynie jej części budowlane (takie jak fundamenty, maszty, słupy), jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową. Natomiast urządzenia i instalacje technologiczne, przekształcające energię wiatru w energię mechaniczną (...) nie są obiektami budowlanymi ani urządzeniami budowlanymi w rozumieniu przepisów prawa budowlanego, a jedynie stanowią wyposażenie techniczno - technologiczne elektrowni.

Reasumując, zdaniem Spółki, w wyniku przeprowadzonej inwestycji polegającej na budowie elektrowni wiatrowej, Spółka może wyodrębnić m.in. następujące środki trwałe:

* turbina wiatrowa wraz z elementem przekazującym prąd oraz pozostałymi zespołami składającymi się na zespół wiatrowo-elektryczny, który wykazano w stanie faktycznym - sklasyfikowana w grupie 3 KŚT, dla której zastosowanie znajdzie 7% stawka amortyzacyjna z uwzględnieniem metody liniowej lub metody degresywnej, z zastosowaniem współczynnika 2,0;

* wieża i fundament - sklasyfikowane w grupie 2 KŚT, dla których zastosowanie znajdzie 4,5% stawka amortyzacji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy.

Zgodnie z art. 15 ust. 6 ww. ustawy, w przypadku środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu ich zużycia (odpisy amortyzacyjne).

W myśl art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, amortyzacji podlegają - z zastrzeżeniem art. 16c - stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1.

budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

2.

maszyny, urządzenia i środki transportu,

3.

inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Tak więc, aby dany przedmiot był uznany za środek trwały musi spełniać następujące warunki:

1.

stanowić własność lub współwłasność podatnika,

2.

kompletność i zdatność do użytku w dniu przyjęcia do używania,

3.

przewidywany okres używania - dłuższy niż rok,

4.

wykorzystywanie przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Stosownie do art. 16h ust. 2 ustawy o p.d.o.p. podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l i 16ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16i-16k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Istotnym jest zatem aby podatnik wybraną metodę stosował do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego. Na metodę amortyzacji podatnik musi się zdecydować przed rozpoczęciem odpisów amortyzacyjnych i nie może jej potem zmienić.

Przepis art. 16i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowi, że odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1.

W myśl art. 16k ust. 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych można dokonywać od wartości początkowej maszyn i urządzeń zaliczonych do grupy 3-6 i 8 Klasyfikacji oraz środków transportu, z wyłączeniem samochodów osobowych, w pierwszym podatkowym roku ich używania przy zastosowaniu stawek podanych w Wykazie stawek amortyzacyjnych podwyższonych, z zastrzeżeniem ust. 2, o współczynnik nie wyższy niż 2,0, a w następnych latach podatkowych od ich wartości początkowej pomniejszonej o dotychczasowe odpisy amortyzacyjne, ustalonej na początek kolejnych lat ich używania. Począwszy od roku podatkowego, w którym tak określona roczna kwota amortyzacji miałaby być niższa od rocznej kwoty amortyzacji obliczonej przy zastosowaniu metody określonej w art. 16i ust. 1, podatnicy dokonują dalszych odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16i.

Przy stosowaniu metody degresywnej, w pierwszych latach odpisy amortyzacyjne są wyższe (przy amortyzacji liniowej odpisy są równo rozłożone w czasie). W metodzie degresywnej odpisy amortyzacyjne maleją wraz ze "starzeniem się" eksploatowanego obiektu. W konsekwencji następuje skrócenie okresu amortyzowania obiektów majątku trwałego i jednocześnie wyraźne zróżnicowanie obciążeń z tego tytułu w kolejnych latach użytkowania tych obiektów. Wynika z tego, że metoda amortyzacji przyspieszonej jest szczególnie korzystna w odniesieniu do obiektów majątku trwałego podatnych na "starzenie się" technologiczne, a więc obiektów, których wytwarzanie charakteryzuje się szybkim postępem technicznym. Polega ona na tym, że maszyny i urządzenia zaliczone m.in. do grupy 3 Klasyfikacji mogą być amortyzowane w pierwszym podatkowym roku ich używania przy zastosowaniu stawek podanych w Wykazie stawek amortyzacyjnych podwyższonych o współczynnik nie wyższy niż 2,0, a w następnych latach podatkowych od ich wartości początkowej pomniejszonej o dotychczasowe odpisy amortyzacyjne, ustalonej na początek kolejnych lat ich używania. Przy czym począwszy od roku podatkowego, w którym tak określona roczna kwota amortyzacji będzie niższa od rocznej kwoty amortyzacji obliczonej przy zastosowaniu metody określonej w art. 16i ust. 1, podatnicy dokonują dalszych odpisów amortyzacyjnych tzw. "metodą liniową".

Z przedstawionego przez Spółkę zdarzenia przyszłego wynika, iż elektrownia wiatrowa zbudowana będzie z zespołu elektryczno-wiatrowego, wieży i fundamentu.

Wieża jest elementem stalowym, na którym umiejscowiona jest turbina. Wieża wraz z turbiną jest w sposób trwały przymocowana do fundamentu, który z kolei jest trwale związany z gruntem.

Spółka zakwalifikowała we wniosku turbinę wiatrową na podstawie obowiązującego do dnia 31 grudnia 2010 r. rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz. U. Nr 112, poz. 1317 z późn. zm.), jako zespół wiatrowo-elektryczny (rodzaj 346 KŚT) i zastosowała dla niego - wynikającą z Wykazu stawek amortyzacyjnych - stawkę amortyzacyjną w wysokości 7%. Wieżę i fundament Spółka potraktowała natomiast, jako budowle zgrupowane w KŚT w grupie budowli napędzanych wiatrem (rodzaj 201 KŚT) i zamierza amortyzować metodą liniową wg stawki 4,5%.

Kwestie właściwej klasyfikacji danego środka trwałego są obecnie unormowane w o obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011 r. rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz. U. z dnia 23 grudnia 2010 r., Nr 242, poz. 1622). Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalaniu stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. O zaliczeniu danego środka do odpowiedniej klasyfikacji (grupy, podgrupy i rodzaju) środków trwałych decyduje jego przeznaczenie oraz konstrukcja i wyposażenie. Organem uprawnionym do orzekania w tym zakresie jest urząd statystyczny.

W Klasyfikacji Środków Trwałych za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może nim być budynek, maszyna, pojazd mechaniczny itp. Jedynie w nielicznych przypadkach dopuszcza się w ewidencji przyjęcie za pojedynczy obiekt - obiektu zbiorczego, którym może być np. zespół przewodów rurociągowych, zespół latarni jednego typu użytkowanych na terenie zakładu, ulicy, osiedla, zespoły komputerowe (część I - objaśnienia uwagi wstępne KŚT).

W myśl cytowanego powyżej art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, środek trwały podlega amortyzacji, w sytuacji gdy w dniu przyjęcia do używania jest kompletny i zdatny do użytku. Składnik majątku spełnia te kryteria, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem. Zarówno turbina, jak i wieża z fundamentem zawierają wszelkie elementy konstrukcyjne niezbędne do prawidłowego funkcjonowania zgodnie z ich przeznaczeniem będą związane z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą. Okoliczność, że dana maszyna (urządzenie) współpracuje (jest powiązana) z masztem (budowlą), nie oznacza, że bez tego połączenia jest niekompletna lub niezdatna do użytku.

Tego rodzaju środek trwały będący urządzeniem technicznym o szczególnych właściwościach, aby mógł być wykorzystywany zgodnie ze swoim przeznaczeniem, wymaga umiejscowienia (zamontowania) na odpowiedniej konstrukcji nośnej, która wraz z fundamentem, trwale związana z gruntem, jest obiektem budowlanym (środkiem trwałym).

Części składowe elektrowni wiatrowych, o których mowa w zapytaniu Wnioskodawcy, można sklasyfikować w następujący sposób:

a.

turbina wiatrowa - mieści się w Klasyfikacji Środków Trwałych w grupie 3 rodzaj 346 - zespoły prądotwórcze wiatrowe. Została umieszczona pod poz. 03 Wykazu stawek amortyzacyjnych jako maszyna energetyczna, z roczną stawką odpisów amortyzacyjnych w wysokości 7% (stawkę można podwyższyć o współczynnik nie wyższy niż 2,0 w pierwszym podatkowym roku używania),

b.

fundament i wieża - mieszczą się w Klasyfikacji Środków Trwałych w grupie 2 rodzaj 201 - budowle na terenach elektrowni. Zostały umieszczone pod poz. 2 Wykazu stawek amortyzacyjnych jako obiekty inżynierii lądowej i wodnej, z roczną stawką odpisów amortyzacyjnych w wysokości 4,5%.

Skoro zatem turbina, jako "zespół prądotwórczy - wiatrowy" oraz wieża i podstawa, jako "budowle na terenach elektrowni" zostały odrębnie wyszczególnione w KŚT, to - jako odrębne obiekty inwentarzowe - także dla celów amortyzacji podatkowej powinny być traktowane jako odrębne środki trwałe.

W rezultacie w wyniku przeprowadzonej inwestycji polegającej na budowie elektrowni wiatrowej Spółka będzie mogła wyodrębnić następujące środki trwałe:

* turbina wiatrowo - elektryczna wraz z elementami przekazującymi prąd oraz pozostałymi zespołami składającymi się na zespół prądotwórczo wiatrowy, dla którego zastosowanie znajdzie 7% stawka amortyzacji z uwzględnieniem metody liniowej lub degresywnej przy zastosowaniu współczynnika 2,0,

* wieża i fundament - sklasyfikowane w grupie 2 KŚT, dla których zastosowanie znajdzie 4,5% stawka amortyzacji z uwzględnieniem metody liniowej.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl