IPPB5/423-730/13-2/MW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 10 września 2013 r. (data wpływu 18 września 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia czy Spółka będzie zobowiązana na podstawie art. 15b ust. 2 ustawy do zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwoty zobowiązań wynikających z faktur wystawionych przez dostawców w sytuacji, w której Bank w imieniu Spółki ureguluje te zobowiązania przed upływem 90 dni od dnia ujęcia przez Spółkę tych kwot jako kosztów uzyskania przychodów przy założeniu, że termin płatności należności wynikający z faktury lub umowy przekracza 60 dni - jest nieprawidłowe.

W dniu 18 września 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia czy Spółka będzie zobowiązana na podstawie art. 15b ust. 2 ustawy do zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwoty zobowiązań wynikających z faktur wystawionych przez dostawców w sytuacji, w której Bank w imieniu Spółki ureguluje te zobowiązania przed upływem 90 dni od dnia ujęcia przez Spółkę tych kwot jako kosztów uzyskania przychodów przy założeniu, że termin płatności należności wynikający z faktury lub umowy przekracza 60 dni.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka w ramach prowadzonej działalności gospodarczej dokonuje nabycia towarów i usług. Terminy płatności wynikające z podpisanych przez Spółkę umów z dostawcami wynoszą od 30 do 180 dni.

Spółka planuje podjąć rozmowy z dostawcami w zakresie wydłużenia dotychczasowych terminów płatności należności z tytułu dostawy towarów i usług do 210 dni. Ustalenie tak długich terminów płatności jest uzasadnione specyfiką prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej, oraz właściwościami oferowanych przez dostawców towarów i usług. W związku z powyższym Spółka rozważa podjęcie współpracy z bankami ("Bank"), w ramach której Bank będzie zarządzał zobowiązaniami i płatnościami Spółki.

Spółka podpisze z Bankiem umowę faktoringu odwrotnego lub umowę o limit wierzytelności.

Na podstawie umowy faktoringu odwrotnego, Bank na zlecenie Spółki będzie regulował jej zobowiązania wynikające z faktur VAT wystawionych przez dostawców. Bank będzie nabywał przedmiotowe wierzytelności lub dokonywał ich spłaty wstępując w prawa wierzyciela. Następnie, Spółka dokona spłaty należności na rachunek Banku w ustalonym terminie płatności zobowiązania.

Bank podpisze również osobne porozumienia z dostawcami i Spółką, których przedmiotem będzie określenie zasad nabywania przez Bank wierzytelności pieniężnych przysługujących dostawcom wobec Spółki.

Na podstawie powyższych porozumień dostawcy przeniosą na Bank przysługujące im względem Spółki wierzytelności wraz z wszelkimi prawami z nimi związanymi. Bank zobowiąże się do zapłacenia dostawcy ceny wierzytelności równej jej wartości nominalnej. Oznacza to, że Bank będzie dokonywał zapłaty całej kwoty wierzytelności przysługujących dostawcy wobec Spółki. Podpisanie takich porozumień uprawni dostawców do uzyskania środków należnych od Spółki przed terminem płatności określonym dla nabytej wierzytelności.

Przeniesienie wierzytelności na rzecz Banku zostanie dokonane w dniu zapłaty ceny wierzytelności. Bank w ramach umów z dostawcami przejmie na siebie ryzyko braku spłaty wierzytelności przez Spółkę do wysokości wartości nominalnej nabytej wierzytelności. Bank będzie pobierał od dostawców wynagrodzenie, którego jednym z elementów może być również prowizja za administrowanie. W niektórych przypadkach wynagrodzenie Banku będzie nazywane odsetkami dyskontowymi. Podstawę obliczenia wynagrodzenia będzie stanowić nominalna wartość wierzytelności. Kwota ta zostanie pomnożona o stopę bazową WIBOR 1M plus marża banku podzieloną o liczbę dni w roku. Wynik tego działania zostanie następnie pomnożony przez liczbę dni liczonych od dnia nabycia wierzytelności/przyjęcia faktury przez Bank do zapłaty, do dnia poprzedzającego termin płatności wierzytelności włącznie lub do dnia terminu zapłaty określonego na fakturze. Do wynagrodzenia obliczonego w powyższy sposób zostanie doliczony należny podatek VAT. Bank z tytułu pobranego wynagrodzenia będzie wystawiał faktury VAT w ostatnim dniu roboczym miesiąca.

Bank będzie uprawniony do potrącenia z ceny wierzytelności swojego wynagrodzenia, od chwili gdy zapłata ceny stanie się wymagalna. Wynagrodzenie Banku stanie się wymagalne z chwilą powstania wierzytelności o zapłatę dostawcy ceny.

Na podstawie umowy faktoringu odwrotnego, z tytułu świadczenia na rzecz Spółki usług faktoringu Bank będzie pobierał również wynagrodzenie od Spółki obejmujące m.in. prowizję przygotowawczą i prowizję za administrowanie wierzytelnościami lub prowizję operacyjną (rodzaj prowizji będzie uzależniony od Banku, z którym Spółka będzie współpracować i od wariantu rozliczeń). Ponadto, w niektórych przypadkach, w sytuacji spłaty przez Spółkę wierzytelności po wskazanym na fakturze terminie płatności (maksymalnie do 30 dni) Bankowi będzie przysługiwało dodatkowe wynagrodzenie od Spółki w postaci odsetek procentowych naliczanych za okresy od terminu płatności wierzytelności wynikającego z faktury VAT do terminu spłaty należności przez Spółkę na rzecz Banku. Odsetki naliczane będą od wartości nominalnej wierzytelności nabytych przez Bank i niepłaconych przez Spółkę. Z tytułu pobranych prowizji, opłat i odsetek Bank wystawia na Spółkę fakturę VAT.

Spłata zobowiązań Spółki w stosunku do jej dostawców dokonywana będzie również w ramach umowy o limit wierzytelności. Na podstawie tej umowy wykorzystanie udzielonego Spółce limitu może następować między innymi w postaci gwarancji handlowej. Bank wystawia na podstawie złożonych przez Spółkę wniosków gwarancje handlowe, w przypadku których każda taka gwarancja zabezpiecza jedną lub więcej wierzytelności wierzyciela Spółki, stwierdzonych fakturą lub fakturami. W praktyce, Bank na podstawie wniosku o zabezpieczenie wierzytelności gwarancją handlową złożonego przez Spółkę dokonuje spłaty zobowiązania Spółki względem dostawców do wysokości jej wartości nominalnej. Zgodnie z umową Spółka jest zobowiązana do spłaty na rzecz Banku zadłużenia z tytułu przyznanego jej limitu wraz z odsetkami i innymi kosztami w terminach wskazanych w przedmiotowej umowie.

Wnioskodawca planuje podpisać z dostawcami porozumienia, na podstawie których zobowiąże się do zwrotu wartości dodatkowych kosztów ponoszonych przez dostawców w związku z nabywaniem przez Bank ich wierzytelności względem Spółki. Fakt ten będzie miał wpływ na ceny towarów oferowanych Spółce. Ponoszone przez dostawców dodatkowe koszty będą ujęte w cenie jednostkowej nabywanych przez Spółkę towarów.

Rozliczenie dodatkowych kosztów ponoszonych przez dostawców w związku z nabywaniem przez Bank wierzytelności względem Spółki będzie następować na następujący sposób:

a. Koszty będą estymowane przez dostawców przed wystawieniem faktury dokumentującej nabycie towarów i usług; dostawca będzie obliczał wysokość wynagrodzenia Banku obliczając długość czasu finansowania przez Bank zobowiązania Spółki odejmując od terminu płatności okres, w którym dokonana zostanie wcześniejsza spłata zobowiązania Spółki;

b. Dostawca wystawi fakturę korygującą i uwzględni w cenie jednostkowej towarów i usług wynagrodzenie Banku z tytułu wcześniejszej spłaty/nabycia wierzytelności względem Spółki;

c. Dostawca wystawi fakturę na usługę finansową świadczoną przez niego w związku z przedłużeniem terminu płatności.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Spółka będzie zobowiązana na podstawie art. 15b ust. 2 Ustawy p.d.o.p. do zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwoty zobowiązań wynikających z faktur wystawionych przez dostawców w sytuacji, w której Bank w imieniu Spółki ureguluje te zobowiązania przed upływem 90 dni od dnia ujęcia przez Spółkę tych kwot jako kosztów uzyskania przychodów, przy założeniu, że termin płatności należności wynikający z faktury lub umowy przekracza 60 dni.

W opinii Spółki, nie będzie ona zobowiązana do zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15b ust. 2 Ustawy p.d.o.p. w sytuacji, w której należności wynikające z wystawionych przez dostawców faktur VAT zostaną na zlecenie Spółki uregulowane przez Bank, najpóźniej w 89 dniu od daty ujęcia przez Spółkę przedmiotowych wydatków w kosztach uzyskania przychodów w przypadku, w którym termin płatności należności wynikający z faktury lub umowy będzie przekraczał 60 dni.

Wnioskodawcy

1. Zasady rozpoznawania kosztów uzyskania przychodów

Przepisy Ustawy p.d.o.p. określają zasady zaliczania ponoszonych przez podatników wydatków do kosztów uzyskania przychodów. Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. Ustawy kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zarachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 Ustawy p.d.o.p. Konstrukcja kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość zaliczenia do kosztów podatkowych wszelkich wydatków (z pominięciem tych wskazanych w regulacji art. 16 ust. 1 Ustawy p.d.o.p.) pod warunkiem wykazania ich bezpośredniego lub pośredniego związku z prowadzoną działalnością oraz faktu, iż ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tym samym, kosztami uzyskania przychodu powinny być wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wydatków wskazanych w art. 16 ust. 1 Ustawy p.d.o.p. Przepisy Ustawy p.d.o.p. regulują również moment ujęcia danych wydatków jako kosztów uzyskania przychodów, uzależniając go od rodzaju powiązania kosztów z przychodami. Mając na względzie kryterium stopnia tego powiązania koszty uzyskania przychodów można podzielić na:

(a) Bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnego przychodu,

(b) Inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można wprost przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia.

Tym samym, jeżeli podmiot gospodarczy ponosi wydatki zaliczone do jednej z wyżej wymienionych kategorii kosztów ma prawo do zaliczenia ich we wskazanym w przepisach Ustawy p.d.o.p. terminie do kosztów uzyskania przychodów.

Na podstawie art. 4 pkt 1 ustawy z dnia 16 listopada 2012 r. o redukcji niektórych obciążeń administracyjnych w gospodarce, ustawodawca z dniem 1 stycznia 2013 r. wprowadził do Ustawy p.d.o.p. przepisy regulujące kwestię terminów płatności. Zgodnie z art. 15b ust. 1 Ustawy p.d.o.p. w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z faktury (innego dokumentu) i nieuregulowania tej kwoty w terminie 30 dni od daty upływu terminu płatności, podatnik ma obowiązek zmniejszyć koszty uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z tych dokumentów. Przepisy p.d.o.p. wskazują również, że jeżeli termin płatności jest dłuższy niż 60, zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z ww. dokumentów dokonuje się z upływem 90 dni od daty zaliczenia tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów, pod warunkiem, że zaległa kwota nie została uregulowana (art. 15b ust. 2 ww. Ustawy). Zmniejszenia, o którym mowa w art. 15b ust. 1 i ust. 2 ww. Ustawy dokonuje się w miesiącu, w którym upływa termin określony w tych przepisach.

Wskazane wyżej regulacje nałożyły na podatnika obowiązek korekty kosztów uzyskania przychodów w przypadku gdy kwota wynikająca z faktury, umowy lub innego dokumentu nie została uregulowana w określonym przez przepisy Ustawy p.d.o.p. terminie.

W opinii Spółki powyższe przepisy regulujące obowiązek zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów w przypadku nieuregulowania należności względem dostawców w ustalonym przez Ustawę p.d.o.p. terminie nie będą miały zastosowania W analizowanym stanie faktycznym, w sytuacji w której Bank w związku z podpisaniem umowy faktoringu odwrotnego bez regresu lub o limit wierzytelności dokona spłaty zobowiązań Spółki na rzecz jej dostawcy najpóźniej w 89 dniu od momentu zaliczenia przez Spółkę przedmiotowych wydatków do kosztów uzyskania przychodów.

Umowa faktoringu odwrotnego jest umową pomiędzy odbiorcą towarów lub usług a instytucją faktoringową. W ramach świadczenia usług faktoringowych faktor zarządza zobowiązaniami i płatnościami swojego klienta. Faktor będący najczęściej bankiem podpisuje umowę z klientem, na podstawie której reguluje jego zobowiązania z tytułu faktur wystawionych przez dostawców. Beneficjentem takiego finansowania jest podmiot dostarczający klientowi banku towary i usługi.

Podobną funkcję pełni umowa o limit wierzytelności, w ramach której instytucja bankowa ustala limit, który może być wykorzystywany w różnych uzgodnionych przez strony formach np. w formie gwarancji handlowej. Istotą takiej gwarancji handlowej może być w szczególności spłata, w ramach ustalonego limitu, wierzytelności wierzycieli danego podmiotu.

W analizowanym stanie faktycznym, Bank działając na zlecenie Spółki nabędzie od dostawców wierzytelności wobec Spółki lub dokona spłaty jej zobowiązań wstępując w prawa wierzyciela (art. 518 Kodeksu cywilnego). Dostawcy z tytułu przejęcia przez Bank wierzytelności zostanie zapłacona cena wierzytelności w wysokości jej wartości nominalnej. Oznacza to, że dostawcy zostanie wypłacona całość zobowiązania Spółki wynikająca z wystawionych faktur VAT. W momencie nabycia przez Bank wierzytelności lub dokonania jej spłaty i wstąpienia w prawa zaspokojonego wierzyciela, zobowiązanie Spółki względem dostawcy zostanie uregulowane i wygaśnie. Dostawca nie będzie miał już prawa dochodzenia spełnienia świadczenia przez Spółkę.

Należy podkreślić, że przywołane wyżej regulacje art. 15b Ustawy p.d.o.p. nie wskazują, że uregulowanie należności powinno być dokonane bezpośrednio przez podatnika. Z literalnego brzmienia przepisu art. 15b ust. 1 i ust. 2 Ustawy p.d.o.p. wynika, że kwota wynikająca z faktury lub innego dokumentu powinna być uregulowana w wyznaczonym w przepisach terminie. Ustawodawca odnosi się zatem wyłącznie do samej czynności dokonania płatności nie precyzując jednocześnie, że płatność powinna być dokonana przez konkretny podmiot. Tym samym, dla wyłączenia konieczności stosowania obowiązków wskazanych w art. 15b ust. 1 i ust. 2 Ustawy VAT istotne jest dokonanie płatności wynikającej z faktury VAT na rzecz kontrahenta w ustawowo wskazanym terminie, bez względu na to, czy podatnik dokona tego samodzielnie czy za pośrednictwem innego podmiotu.

Na podstawie zawartych porozumień dostawcy będą mieli prawo do przedstawienia swojej wierzytelności do wykupu przed terminem jej płatności wynikającym z faktury VAT wystawionej na Spółkę (wynoszącym 210 dni). Zapłata należności z tytułu przejęcia wierzytelności zostanie dokonana w wysokości 100% wartości wierzytelności. Z chwilą zapłaty ceny wierzytelności dostawcy przeniosą na Bank wierzytelności względem Spółki. Ryzyko braku spłaty zobowiązania przez Spółkę zostanie przejęte przez Bank. Dostawcy po uregulowaniu przez Bank całości należności z tytułu przejętej wierzytelności nie będzie przysługiwało żadne roszczenie w stosunku do Spółki. Należy również podkreślić, że wynagrodzenie pobierane od dostawców przez Bank w związku z przejęciem wierzytelności będzie im zwracane przez Spółkę na podstawie zawartego porozumienia. W praktyce oznacza to, że dostawcy nie będą ponosić żadnych kosztów będących konsekwencją podpisania przez Spółkę umów faktoringowych oraz umowy o limit wierzytelności. Całość ponoszonych przez dostawców wydatków będzie rozliczana w cenie jednostkowej oferowanych Spółce towarów.

Zatem, jeżeli należność Spółki względem dostawcy wynikająca z faktury VAT, której termin płatności jest dłuższy niż 60 dni zostanie uregulowana przez Bank przed jego upływem, najpóźniej w 89 dniu od dnia ujęcia przez Spółkę kwot wynikających z faktur do kosztów uzyskania przychodów, Spółka nie będzie zobowiązana do zmniejszania tych kosztów po upływie 90 dni od momentu ujęcia przedmiotowych wydatków, z uwagi na nieuregulowanie należności wynikających z faktur VAT w ustawowo wskazanym terminie.

Mając na uwadze przedstawione uzasadnienie, Spółka wnosi o potwierdzenie stanowiska przedstawionego w niniejszym wniosku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm., dalej: "u.p.d.o.p."), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami. Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p. nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Koszty ponoszone przez podatnika należy ocenić pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu. Kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty. Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.

Ustawą z dnia 16 listopada 2012 r. o redukcji niektórych obciążeń administracyjnych w gospodarce (Dz. U. z 2012 r. poz. 1342) do u.p.d.o.p. wprowadzono, obowiązujący od 1 stycznia 2013 r., art. 15b zgodnie z którym:

* w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z faktury (rachunku), a jeżeli nie istniał obowiązek wystawienia faktury (rachunku) - kwoty wynikającej z umowy albo innego dokumentu, i nieuregulowania tej kwoty w terminie 30 dni od daty upływu terminu płatności, podatnik jest obowiązany do zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z tych dokumentów (art. 15b ust. 1 u.p.d.o.p.);

* jeżeli termin płatności jest dłuższy niż 60 dni, zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z dokumentów, o których mowa w ust. 1, dokonuje się z upływem 90 dni od daty zaliczenia tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów, o ile nie została ona uregulowana w tym terminie (art. 15b ust. 2 u.p.d.o.p.).

Zgodnie z art. 15b ust. 3 u.p.d.o.p., zmniejszenia, o którym mowa w ust. 1 lub 2, dokonuje się w miesiącu, w którym upływa termin określony w tych przepisach. Jeżeli po dokonaniu zmniejszenia, o którym mowa w ust. 1 lub 2, zobowiązanie zostanie uregulowane, podatnik w miesiącu, w którym uregulował zobowiązanie, zwiększa koszty uzyskania przychodów o kwotę dokonanego zmniejszenia (art. 15b ust. 4 u.p.d.o.p.).

Z opisu zdarzenia przyszłego wynika m.in., iż Spółka w ramach prowadzonej działalności gospodarczej dokonuje nabycia towarów i usług. Terminy płatności wynikające z podpisanych przez Spółkę umów z dostawcami wynoszą od 30 do 180 dni.

Spółka planuje podjąć rozmowy z dostawcami w zakresie wydłużenia dotychczasowych terminów płatności należności z tytułu dostawy towarów usług do 210 dni. Ustalenie tak długich terminów płatności jest uzasadnione specyfiką prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej, oraz właściwościami oferowanych przez dostawców towarów i usług. W związku z powyższym Spółka rozważa podjęcie współpracy z bankami ("Bank"), w ramach której Bank będzie zarządzał zobowiązaniami i płatnościami Spółki.

Spółka podpisze z Bankiem umowę faktoringu odwrotnego lub umowę o limit wierzytelności. Na podstawie umowy faktoringu odwrotnego, Bank na zlecenie Spółki będzie regulował jej zobowiązania wynikające z faktur VAT wystawionych przez dostawców. Bank będzie nabywał przedmiotowe wierzytelności lub dokonywał ich spłaty wstępując w prawa wierzyciela. Następnie, Spółka dokona spłaty należności na rachunek Banku w ustalonym terminie płatności zobowiązania.

Spłata zobowiązań Spółki w stosunku do jej dostawców dokonywana będzie również w ramach umowy o limit wierzytelności. Na podstawie tej umowy wykorzystanie udzielonego Spółce limitu może następować między innymi w postaci gwarancji handlowej. Bank wystawia na podstawie złożonych przez Spółkę wniosków gwarancje handlowe, w przypadku których każda taka gwarancja zabezpiecza jedną lub więcej wierzytelności wierzyciela Spółki, stwierdzonych fakturą lub fakturami. W praktyce, Bank na podstawie wniosku o zabezpieczenie wierzytelności gwarancją handlową złożonego przez Spółkę dokonuje spłaty zobowiązania Spółki względem dostawców do wysokości jej wartości nominalnej. Zgodnie z umową Spółka jest zobowiązana do spłaty na rzecz Banku zadłużenia z tytułu przyznanego jej limitu wraz z odsetkami i innymi kosztami w terminach wskazanych w przedmiotowej umowie.

Wnioskodawca planuje podpisać z dostawcami porozumienia, na podstawie których zobowiąże się do zwrotu wartości dodatkowych kosztów ponoszonych przez dostawców w związku z nabywaniem przez Bank ich wierzytelności względem Spółki. Fakt ten będzie miał wpływ na ceny towarów oferowanych Spółce. Ponoszone przez dostawców dodatkowe koszty będą ujęte w cenie jednostkowej nabywanych przez Spółkę towarów.

Rozliczenie dodatkowych kosztów ponoszonych przez dostawców w związku z nabywaniem przez Bank wierzytelności względem Spółki będzie następować na następujący sposób:

a. Koszty będą estymowane przez dostawców przed wystawieniem faktury dokumentującej nabycie towarów i usług; dostawca będzie obliczał wysokość wynagrodzenia Banku obliczając długość czasu finansowania przez Bank zobowiązania Spółki odejmując od terminu płatności okres, w którym dokonana zostanie wcześniejsza spłata zobowiązania Spółki;

b. Dostawca wystawi fakturę korygującą i uwzględni w cenie jednostkowej towarów i usług wynagrodzenie Banku z tytułu wcześniejszej spłaty/nabycia wierzytelności względem Spółki;

c. Dostawca wystawi fakturę na usługę finansową świadczoną przez niego w związku z przedłużeniem terminu płatności.

Wątpliwości Spółki budzi kwestia czy Spółka będzie zobowiązana na podstawie art. 15b ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych do zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwoty zobowiązań wynikających z faktur wystawionych przez dostawców w sytuacji, w której Bank w imieniu Spółki ureguluje te zobowiązania przed upływem 90 dni od dnia ujęcia przez Spółkę tych kwot jako kosztów uzyskania przychodów, przy założeniu, że termin płatności należności wynikający z faktury lub umowy przekracza 60 dni.

Przedstawione powyżej przepisy dotyczące korekty kosztów uzyskania przychodów mają zastosowanie w przypadkach braku zapłaty w odpowiednim (wskazanym w przepisach) terminie przez podatnika. Literalna wykładnia przepisów u.p.d.o.p., w tym art. 15b prowadzi również do oczywistego wniosku, że przepisy te nie zawierają wyłączeń, jeśli chodzi o ich stosowanie, w odniesieniu do uregulowania zobowiązań podatnika przez osobę trzecią.

Jednocześnie, odnosząc się do kryterium celowości wprowadzonych zmian należy podnieść, że zasadniczym celem wprowadzenia przedmiotowych rozwiązań było przeciwdziałanie zjawisku tzw. "zatorów płatniczych"; innymi słowy, regulacje te mają mobilizować podatników do regulowania płatności kontrahentom. W odniesieniu do sytuacji przedstawionej we wniosku należy stwierdzić, iż fakt, że płatności na rzecz wierzyciela (kontrahentów) dokonywane są wstępnie przez bank, nie powoduje, że Spółka jako nabywca towarów i usług poniosła ciężar płatności. Aby można było mówić o poniesieniu wydatku, w majątku ponoszącego wydatek powinno nastąpić uszczuplenie. Wierzyciele co prawda otrzymali płatności, jednak środki nie pochodzą od podatnika, tylko od banku. Za moment zapłaty przez Spółkę należy zatem uznać moment, kiedy faktycznie zapłaci Ona kwotę zobowiązania na rzecz banku, a nie kiedy bank dokona płatności na rzecz kontrahenta.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.