IPPB5/423-70/10-4/AJ - Możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów spółki z o.o wartości prac remontowych.

Pisma urzędowe
Status:  Aktualne

Pismo z dnia 21 kwietnia 2010 r. Izba Skarbowa w Warszawie IPPB5/423-70/10-4/AJ Możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów spółki z o.o wartości prac remontowych.

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 9 lutego 2010 r. (data wpływu 15 lutego 2010 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wartości prac remontowych, uzupełnionym pismem z dnia 9 kwietnia 2010 r. (data wpływu 12 kwietnia 2010 r.) w odpowiedzi na wezwanie z dnia 7 kwietnia 2010 r., znak: IPPB5/423-70/10-2/AJ - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 lutego 2010 r. wpłynął wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wartości prac remontowych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością) jest spółką zajmującą się przede wszystkim dystrybucją i serwisem sprzętu medycznego. W związku z prowadzoną działalnością gospodarczą w styczniu 2010 r. Spółka na podstawie umowy zawartej w formie aktu notarialnego nabyła spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego, który ma być wykorzystywany przez Spółkę w prowadzonej przez nią działalności gospodarczej jako biuro handlowe. Nabyty przez Spółkę lokal nie jest lokalem nowym, dotychczas użytkowany był na cele biurowe. W związku z tym iż wskutek upływu czasu i eksploatacji lokal jest zniszczony, utracił swoją pierwotną wartość użytkową, Spółka zdecydowała się na przeprowadzenie prac remontowych. Prace obejmują: wymianę podłóg, stolarki drzwiowej, glazury oraz zniszczonej armatury, a także malowanie ścian sufitów. Prace mają na celu przywrócenie wartość użytkowej lokalowi.

Nabyte przez Spółkę spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego zostało wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych w dniu 7 stycznia 2010 r. W tym samym dniu Spółka przyjęła lokal do używania. Prace remontowe zostały rozpoczęte z początkiem lutego 2010 r.

Przedmiotowy lokal nadawał się do gospodarczego wykorzystania, jednakże jak wskazano we wniosku z dnia 26 stycznia 2010 r., w związku z jego wcześniejszą eksploatacją i upływem czasu konieczne było przeprowadzenie prac mających na celu przywrócenie jego pierwotnego stanu technicznego i użytkowego.

Na potrzeby związane z prowadzoną przez Spółkę działalnością, lokal zaczął być w pełni wykorzystywany od dnia 1 marca 2010 r., kiedy to prace remontowe nie zostały jeszcze zakończone. Prace remontowe zakończyły się z końcem marca 2010 r.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w świetle obowiązujących przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, Spółka powinna poniesione wydatki zaliczyć do wydatków na remont i zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w momencie ich poniesienia, czy też traktować jako wydatki na ulepszenie środka trwałego zaliczając w koszty wartość odpisów amortyzacyjnych...

Zdaniem Wnioskodawcy podjęte przez nią prace mają charakter prac remontowych. Wydatki na remont, zgodnie z ugruntowanym stanowiskiem organów skarbowych stanowią pośrednie koszty uzyskania i stosownie do przepisu art. 15 ust. 4d o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: ustawa o CIT) są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jak stanowi przepis art. 16 ust. 1 lit. c) ustawy o CIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 16g ust. 13 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych.

Zgodnie z przepisem art. 16g ust. 13, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1 i 3-11, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Z powyższych przepisów wynika, iż dla celów podatku dochodowego, wyłączone z kosztów uzyskania przychodów są wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie środków trwałych, jeżeli wydatki te powiększają wartość tych środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych. Przy czym pod pojęciem ulepszenia ustawodawca rozumie przebudowę, rozbudowę rekonstrukcję, adaptację lub modernizację środka trwałego. Jeżeli jednak wydatki tego rodzaju nie powiększają wartości środka trwałego są zaliczane do kosztów uzyskania przychodów na zasadach ogólnych.

Ustawa o CIT nie precyzuje pojęć "przebudowa", "adaptacja", "rozbudowa", "rekonstrukcja", "modernizacja", jak również nie definiuje pojęcia "remontu". Pojęcia, które składają się na definicję ulepszenia środków trwałych sprecyzowało Ministerstwo Finansów w piśmie z dnia 13 marca 1995 r. (sygn. P03-722-160/94), w którym wyjaśniło, iż:

*

przebudową jest zmiana (poprawienie) istniejącego stanu środków trwałych na inny,

*

rozbudową - powiększenie (rozszerzenie) składników majątkowych, w szczególności budynków i budowli, linii technologicznych itp.,

*

adaptacją - przystosowanie (przerobienie) składnika majątkowego do wykorzystania go w innym celu niż ten, do którego był pierwotnie przeznaczony albo nadania mu nowych cech użytkowych,

*

rekonstrukcją - odtworzenie (odbudowanie) zużytych całkowicie lub częściowo składników majątkowych,

*

modernizacją - unowocześnienie środka trwałego.

W przedmiotowym piśmie Ministerstwo Finansów wskazało także, iż w razie poniesienia wydatków (nakładów) związanych z konkretnym środkiem trwałym, gdy nie zwiększa się jego wartość użytkowa, wydatki te są traktowane jako wydatki na remont i w całości stanowią koszt uzyskania przychodów w dacie poniesienia. Definicją remontu posługuje się z kolei ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (tekst jedn. Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118), której przepis art. 3 pkt 8 stanowi, iż przez remont należy rozumieć wykonywanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego, a niestanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym. W świetle powyższej definicji należy stwierdzić, iż istotą remontu są czynności związane z przywróceniem pierwotnego stanu technicznego i użytkowego środka trwałego wraz z wymianą zużytych składników, nie zmieniające jego charakteru i funkcji, wynikające z eksploatacji środka trwałego. Oznacza to, że remontem będą wszystkie zmiany przywracające pierwotny poziom techniczny danego środka trwałego, pierwotną zdolność użytkową utraconą na skutek upływu czasu i eksploatacji, przy czym pojęcie to nie obejmuje zwykłych zabiegów konserwacyjnych. W przypadku prac remontowych nie ma znaczenia fakt, iż wykorzystuje się do nich materiały inne niż użyte wstanie pierwotnym. Zatem, zasadniczą różnicą pomiędzy remontem a ulepszeniem jest to, iż przesłanką rozpoczęcia remontu jest zużycie środków trwałych lub ich części składowych w trakcie ich eksploatacji. Remont ma na celu przywrócenie pierwotnej wartości użytkowej (nawet przy użyciu nowocześniejszych materiałów i technologii), natomiast ulepszenie ma na celu zwiększenie wartości użytkowej obiektu. Wydatki remontowe nie będą miały wpływu na wartość początkową środka trwałego, bowiem służą nie ulepszeniu, a zachowaniu środka trwałego w dotychczasowym stanie użytkowym.

Jak wskazano w opisanym stanie faktycznym, nabyty przez Spółkę lokal nie jest lokalem nowym. Prace podjęte przez Spółkę podyktowane są koniecznością przywrócenia pierwotnej zdolności użytkowej lokalu, utraconej w wyniku jego eksploatacji i upływu czasu. Wykonywane czynności mają charakter odtworzeniowy, nie mają na celu zmiany przeznaczenia nabytego przez Spółkę lokalu, jego powiększenia, czy unowocześnienia. W związku z powyższym, poczynione przez Spółkę wydatki na wymianę podłóg, stolarki drzwiowej, glazury oraz zniszczonej armatury, a także malowanie ścian i sufitów, należy uznać za wydatki na remont i w myśl art. 15 ust. 4d ustawy o CIT zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia, bez względu na wielkość wydatków.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm., dalej także: u.p.d.o.p.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Decydującym czynnikiem pozwalającym zaliczyć dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów jest poniesienie go w celu osiągnięcia przychodu (ewentualnie zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów), przy czym każdy wydatek poza wyraźnie wskazanym w ustawie - wymaga indywidualnej oceny pod kątem adekwatnego związku z przychodami i racjonalności działania dla osiągnięcia przychodu. Przy kwalifikowaniu poniesionych wydatków trzeba brać pod uwagę ich celowość oraz potencjalną możliwość przyczynienia się wydatku do osiągnięcia przychodu, a także racjonalność wydatków, to znaczy ich adekwatność do rzeczywistych potrzeb i zakresu prowadzonej działalności oraz konieczność ich poniesienia dla osiągnięcia przychodu.

Zatem aby zaliczyć dany koszt do podatkowych kosztów uzyskania przychodów muszą być spełnione następujące warunki:

*

został poniesiony w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

*

poniesiony został w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,

*

został właściwie udokumentowany,

*

nie znajduje się w katalogu kosztów zawartych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy,

*

ma charakter definitywny (bezzwrotny).

Natomiast z art. 16a ust. 1 ww. ustawy wynika, że środkami trwałymi są stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

*

budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

*

maszyny, urządzenia i środki transportu,

*

inne przedmioty

o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1.

Podkreślić należy, iż do środków trwałych na podstawie art. 16a ust. 2 pkt 1 ww. ustawy zaliczane są ponadto przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych.

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 1 powołanej ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

a.

nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,

b.

nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,

c.

ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 16g ust. 13 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

* wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem pkt 8a, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

Natomiast zgodnie z art. 15 ust. 6 tejże ustawy, kosztami uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Stosownie do treści art. 16b ust. 1 pkt 2 amortyzacji podlega, z zastrzeżeniem art. 16c, nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane wartością niematerialną i prawną.

W tym stanie rzeczy należy uznać, iż nabyte przez Spółkę spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego należy zakwalifikować do wartości niematerialnych i prawnych. W konsekwencji skutki podatkowe nakładów poczynionych przez podatnika na ten lokal należy analizować pod kątem wydatków związanych z obcym środkiem trwałym (środkiem trwałym innego podmiotu - spółdzielni).

Zgodnie z art. 16g ust. 13 u.p.d.o.p., jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1 i 3-11, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Zatem podstawą do zwiększenia wartości początkowej środków trwałych (w tym także inwestycji w obcym środku trwałym) o wartość wydatków poniesionych na ich ulepszenie, co wiąże się z brakiem możliwości zaliczenia tych wydatków bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów, jest spełnienie warunków zawartych w wyżej powołanym przepisie:

*

po pierwsze musi nastąpić ulepszenie środków trwałych,

*

suma wydatków z tego tytułu musi przekroczyć 3.500 zł.

Ulepszenie polega na przebudowie, rozbudowie, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji środka trwałego. Wyliczenie zawarte w omawianym przepisie stanowi katalog zamknięty, co oznacza, że tylko wydatki związane chociaż z jedną z tych prac, które w konsekwencji skutkują wymienionymi efektami (czyli przebudową, rozbudową, rekonstrukcją, adaptacją lub modernizacją środka trwałego) mogą zostać uznane za wydatki ulepszające ten środek.

Zgodnie z ugruntowaną linią orzecznictwa sądów administracyjnych, a także stanowiskiem doktryny:

*

przebudową jest rezultat prac budowlanych, którego istotą jest zmiana struktury wewnętrznej obiektu już istniejącego, nie powodująca jednak zwiększenia ani jego powierzchni, ani też kubatury,

*

rozbudowa polega na zwiększeniu, w wyniku prac budowlanych, powierzchni lub kubatury budynku,

*

rekonstrukcja to ponowna budowa, w efekcie której nastąpi odtworzenie określonych elementów obiektu w tej przestrzeni, którą dotychczas elementy te zajmowały, zazwyczaj dotyczy elementów zużytych lub zniszczonych,

*

adaptacja natomiast polega na przystosowaniu obiektu do nowej funkcji, której dotychczas nie pełnił,

*

modernizacja to unowocześnienie, tj. wyposażenie obiektu bądź jego elementów składowych w takie urządzenia lub cechy, których wcześniej nie miał, a które są wytworem nowszej myśli technicznej.

Wynikiem ulepszenia musi być wzrost wartości użytkowej środka trwałego w stosunku do takiej wartości z dnia jego przyjęcia do używania, a więc nie chodzi o wzrost wartości użytkowej w stosunku do stanu poprzedzającego prace w obiekcie, lecz o taki wzrost wartości użytkowej, który ma wpływ na wzrost tej wartości w stosunku do stanu z dnia przyjęcia do używania. Kolejnym warunkiem zaliczenia wydatków na ulepszenie do zwiększających wartość środka trwałego w powyższym rozumieniu jest mierzalność ulepszenia. Przepis art. 16g ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wskazuje przykładowo w jaki sposób mierzalność ta może się wyrażać: np. okresem używania - wydłużeniem okresu używania środka ulepszonego w stosunku do stanu poprzedniego, zwiększeniem jego zdolności wytwórczej, podwyższeniem jakości produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i zmniejszeniem kosztów ich eksploatacji. Efekt mierzalnego ulepszenia środka trwałego powinien wystąpić nie na skutek porównania stanu przed dokonaniem nakładów i po tym fakcie, ale porównania stanu z dnia przyjęcia środka trwałego do używania oraz po dokonaniu ulepszenia.

Przepisy prawa podatkowego nie zawierają definicji remontu, dlatego w odniesieniu do remontu należy - mając na uwadze słownikowe znaczenie tego pojęcia - stosować definicję sformułowaną w przepisach Prawa budowlanego.

Zgodnie z art. 3 pkt 8 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (tekst jedn. Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118 z późn. zm.) remontem jest wykonanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego, a niestanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym.

Istotą remontu są zatem wszystkie działania przywracające pierwotny stan techniczny i użytkowy środka trwałego, w tym również polegające na wymianie zużytych składników technicznych następujące w toku eksploatacji środka trwałego i będące wynikiem tej eksploatacji, niezwiększające jego wartości użytkowej.

Podkreślenia wymaga fakt, że przy remoncie mogą być stosowane materiały odpowiadające aktualnym standardom technologicznym. Remont następuje w toku eksploatacji środka trwałego przez podatnika i jest wynikiem tej eksploatacji (zużycia). Wymiana zużytych elementów środka trwałego na nowe ma charakter odtworzeniowy, przywracający jedynie jego pierwotną wartość użytkową i niezmieniający jego charakteru.

Różnica pomiędzy nakładami ponoszonymi na remont a nakładami ponoszonymi na ulepszenie środków trwałych polega zatem na tym, że remont zmierza do podtrzymania, odtworzenia wartości użytkowej środka trwałego i jest rodzajem naprawy, wymiany zużytych elementów, natomiast w wyniku ulepszenia środek trwały zostaje unowocześniony lub przystosowany do spełniania innych, nowych funkcji, zyskuje istotną zmianę cech użytkowych.

Jak wynika z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego Spółka poniosła nakłady (na obcy środek trwały) o charakterze odtworzeniowym. Poniesienie wydatków na prace mające charakter odtworzeniowy, przywracający jedynie pierwotną zdolność użytkową tego środka (remont) - uprawnia do zaliczenia ich w całości do kosztów uzyskania przychodów, bez względu na wielkość tych wydatków.

Przy ocenie wydatków - czy są to wydatki na remont - należy brać pod uwagę zmieniającą się rzeczywistość gospodarczą i postęp techniczny, mające wpływ na sposób i środki realizowania robót tym pojęciem objętych.

Reasumując, w świetle przedstawionego stanu faktycznego i powołanych przepisów prawa, koszty remontu lokalu przeznaczonego na biuro handlowe spełniają ustawowe przesłanki zaliczenia wydatków z tego tytułu do kosztów uzyskania przychodów.

Zatem brak jest przeszkód prawnych, aby zakwalifikować poniesione na ten cel wydatki do kosztów uzyskania przychodów pod warunkiem spełnienia ogólnych przesłanek wynikających z treści art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych wyróżnia dwie kategorie kosztów, a mianowicie:

*

koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami,

*

koszty uzyskania przychodów inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami.

Do pierwszej kategorii kosztów należy zaliczyć koszty, których poniesienie wpłynęło bezpośrednio na uzyskanie konkretnego przychodu, druga zaś kategoria obejmuje wszelkie inne koszty dotyczące całokształtu działalności podatnika związane z jego funkcjonowaniem.

Stwierdzić należy, że ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera definicji kosztów "bezpośrednio związanych z przychodami" oraz kosztów "innych niż bezpośrednio związanych z przychodami" - brak takiej definicji legalnej wytłumaczyć należy nieokreślonością tych pojęć i brakiem stałych, niezmiennych kryteriów oceny wystąpienia bezpośredniego lub jedynie pośredniego związku takich kosztów z przychodami osoby prawnej w konkretnym przypadku. W efekcie ten sam koszt może w danych warunkach pozostawać w bezpośrednim, zaś w innych jedynie w "pośrednim" związku z przychodem. Ocena tej kwestii musi być więc dokonywana in concreto, w każdym indywidualnym przypadku.

W ocenie tut. Organu podatkowego koszty bezpośrednio związane z przychodami są to wydatki, których poniesienie przyczynia się wprost do osiągnięcia konkretnych przychodów składających się na całość przychodów osiąganych przez podatnika w roku podatkowym. Należą do nich koszty określonego rodzaju działalności prowadzonej przez podatnika, a także koszty związane z konkretnymi transakcjami realizowanymi w ramach tej działalności. Przepisy analizowanej ustawy nie zawierają kryteriów jakimi należy kierować się przy zaliczaniu konkretnych wydatków do ww. kategorii kosztów. Klasyfikowanie kosztów do ww. rodzajów kosztów uzyskania przychodu powinno odbywać się jednakże za każdym razem z uwzględnieniem indywidualnych cech działalności podatnika, w ramach której wydatki te są ponoszone.

Na koszty bezpośrednio związane z przychodem składają się zatem wszystkie koszty, które w sposób bezpośredni wpłynęły na przychód. W różnych jednostkach koszty te będą inne, w zależności od specyfiki działalności danej firmy. Przykładowo w jednostkach handlowych będzie to m.in. wartość sprzedanych towarów, odnoszona z chwilą sprzedaży na koszt sprzedanych towarów, a także koszt przeprowadzenia danej transakcji (np. prowizje od sprzedaży).

Natomiast do kosztów innych niż bezpośrednio związane z przychodami należy zaliczyć wszelkie inne koszty dotyczące funkcjonowania jednostki. Będą to m.in. koszty obsługi prawnej, doradztwa, badania sprawozdań finansowych, ubezpieczenia majątku, zakup prasy, koszty szkoleń pracowników, koszty obsługi bankowej, koszty marketingowe, reklamy i promocji, itp.

Do tej kategorii kosztów należy także zaliczyć wydatki na remont przedmiotowego lokalu z uwagi na brak możliwości ich przypisania do określonych przychodów uzyskiwanych od konkretnego odbiorcy w danym roku podatkowym.

W myśl art. 15 ust. 4d koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Reasumując, w świetle przedstawionego stanu faktycznego i powołanych przepisów prawa stanowisko Spółki, zgodnie z którym "poczynione przez Spółkę wydatki na wymianę podłóg, stolarki drzwiowej, glazury oraz zniszczonej armatury, a także malowanie ścian i sufitów, należy uznać za wydatki na remont i w myśl art. 15 ust. 4d ustawy o CIT zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia, bez względu na wielkość wydatków" - należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Jednocześnie na uwagę zasługuje okoliczność, iż pełna weryfikacja prawidłowości zaliczenia poszczególnych kosztów do kosztów uzyskania przychodów może być dokonana jedynie w toku postępowania podatkowego lub kontrolnego, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej, do której zastosowanie mają przepisy określone w art. 14h (w zamkniętym katalogu) ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.).

Dokonując interpretacji indywidualnej organ podatkowy działający z upoważnienia Ministra Finansów przedstawia jedynie swój pogląd dotyczący wykładni treści analizowanych przepisów i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego (którego elementy przyjmuje jako podstawę rozstrzygnięcia bez weryfikacji). Organ nie rozstrzyga o zindywidualizowanych obowiązkach podatkowych strony, gdyż może to nastąpić w ramach przeprowadzonego postępowania podatkowego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl