IPPB5/423-689/11-2/IŚ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 12 lipca 2011 r. (data wpływu 28 lipca 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie określenia kursu waluty przy kompensacie wzajemnych zobowiązań i należności w walucie obcej w aspekcie ustalenia różnic kursowych - jest nieprawidłowe.

W dniu 28 lipca 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie określenia kursu waluty przy kompensacie wzajemnych zobowiązań i należności w walucie obcej w aspekcie ustalenia różnic kursowych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka - Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą związaną z oddawaniem do odpłatnego używania środków trwałych na podstawie umowy leasingu. W związku z powyższym Spółka po podpisaniu umowy leasingu z korzystającym nabywa od podmiotów krajowych lub zagranicznych, wskazanych przez leasingobiorcę przedmiot leasingu.

Na mocy art. 709⁴ § 2 Kodeksu cywilnego finansujący nie odpowiada wobec korzystającego za przydatność rzeczy do umówionego użytku, w związku z czym w praktyce powszechnie przyjęło się rozwiązanie, iż to korzystający wybiera przedmiot umowy leasingu i dostawcę tegoż przedmiotu. Chcąc zarezerwować sprzęt dokonuje wpłaty zaliczki do dostawcy, a następnie zwraca się do leasingobiorcy z prośbą o finansowanie. Zatem zaliczka wpłacana przez korzystającego jest co do zasady zaliczką na poczet sprzętu wpłaconą w imieniu finansującego.

Niejednokrotnie zdarza się, iż rozliczenia pomiędzy finansującym, a dostawcą sprzętu następuje w walucie obcej, czyli faktura wystawiana jest w walucie obcej oraz płatności dokonywane na poczet tej faktury są w walucie obcej. W takiej sytuacji zaliczka wpłacona przez korzystającego do dostawcy jest w walucie obcej. Spółka nie zna dnia, w którym następuje wpłata zaliczki do dostawcy, ani rachunku bankowego z którego następuje zapłata do dostawcy.

Z drugiej strony Spółka wystawia leasingobiorcy fakturę za pierwszą ratę miesięczną, związaną z użytkowaniem przedmiotu leasingu, w walucie obcej lub w złotówkach, zatem zaliczka wpłacona do dostawcy w imieniu finansującego (Spółki) jest co do zasady zaliczką wpłaconą na poczet umowy leasingowej.

Najczęściej się zdarza, że kwota wpłaty zaliczki do dostawcy przez leasingobiorcę odpowiada wartości faktury brutto wystawianej przez Spółkę leasingobiorcy. Korzystający nie płaci finansującemu za pierwszą ratę miesięczną, gdyż dokonał wpłaty w naszym imieniu do dostawcy. Stąd też Spółka dokonuje kompensaty swoich zobowiązań z dostawcą i z drugiej strony kompensaty należności z leasingobiorcą. Wartość kompensaty w walucie obcej jest równa wartości zaliczki w walucie obcej wpłaconej przez leasingobiorcę do dostawcy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Jaki kurs i z jakiego dnia powinna przyjąć Spółka do przeliczenia kompensaty wzajemnych zobowiązań i należności w walucie obcej.

Stanowisko Spółki:

Zdaniem Spółki, rozliczenie kompensaty w walucie obcej powinno nastąpić według faktycznie zastosowanego kursu waluty (tekst jedn.: kursu banku, w którym podatnik posiada rachunek walutowy, w przypadku Spółki jest to kurs kupna dewiz Banku), z dnia sporządzenia umowy leasingu.

Zgodnie z art. 15a ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), różnice kursowe zwiększają odpowiednio przychody jako dodatnie różnice kursowe albo koszty uzyskania przychodów w kwocie wynikającej z różnicy między wartościami określonymi w ust. 2 i 3.

Podmioty prowadzące działalność gospodarczą często współpracujące ze sobą na podstawie łączących je umów handlowych, stają się względem siebie zarazem wierzycielami i dłużnikami z tytułu wzajemnych świadczeń wyrażonych w pieniądzu. Formą regulowania takich zobowiązań w obrocie gospodarczym jest normalna płatność gotówkowa lub bezgotówkowa (przelew), ale coraz częstszą formą zapłaty wzajemnej jest tzw. potrącenie inaczej zwane kompensatą wzajemnych wierzytelności.

O potrąceniu mówi dokładnie art. 498, art. 499 i art. 505 Kodeksu cywilnego. Gdy dwie osoby są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami każda z nich może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelności drugiej strony jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub przed innym organem państwowym. Wskutek potrącenia obie wierzytelności umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej.

Poprzez kompensatę każdy z podmiotów powiązanych handlowo poprzez wzajemne rozliczenia finansowe może doprowadzić do zapłaty posiadanego długu w całości lub części w zamian za obniżenie przysługujących mu należności od drugiej strony umowy.

Kompensata jest zatem formą zaliczenia na poczet należności, a zaliczenie to jest spłatą zobowiązania. Zaliczenie na poczet należności może nastąpić dopiero po podpisaniu umowy z drugą stroną.

Przedstawiona sytuacja dotyczy potrącenia, ponieważ pomimo faktu, iż w transakcji biorą udział trzy podmioty (Spółka, klient, dostawca) klient wpłaca do dostawcy zaliczkę w imieniu Spółki, natomiast faktyczne potrącenie zachodzi pomiędzy klientem, a Spółką za zgodą trzeciej strony, czyli dostawcy.

W ramach umowy podpisywane jest porozumienie kompensacyjne z datą sporządzenia umowy leasingu - a to oznacza ze kompensaty należy dokonać w dacie zawartej w porozumieniu.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiują pojęcia faktycznie zastosowanego kursu waluty.

W świetle wykładni językowej (jako przykład może posłużyć interpretacja indywidualna wydana dnia 16 września 2009 r. przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, sygn. lPPB5/423-332/09-3/IŚ) faktycznie zastosowany kurs walutowy jest to wszelki kurs walutowy zastosowany przez podatnika, w tym bankowy, kantorowy. Faktycznie zastosowany kurs walutowy nie jest kursem faktycznie zrealizowanym, dlatego nie należy go wiązać wyłącznie z sytuacjami związanymi z zakupem lub sprzedażą walut. Z uwagi na to, iż w przepisach art. 15a u.p.d.o.p. ustawodawca posłużył się ogólnym sformułowaniem "faktycznie zastosowanego kursu waluty" oraz, jak wynika z ust. 7 tego artykułu, za dzień zapłaty uważa się dzień uregulowania zobowiązań w jakiejkolwiek formie, w tym w wyniku potrącenia wierzytelności, wskazać należy, iż ustawodawca zakreślił podatnikom swobodę w ustalaniu faktycznie zastosowanych kursów, zwłaszcza w sytuacjach, gdy nie dochodzi do fizycznego przepływu pieniądza. Zatem przy kompensacie wierzytelności Spółka, ze względu na treść wskazanego przepisu, ma możliwość ustalenia faktycznie stosowanego kursu walut obcych w sposób dowolny (umowny).

W związku z powyższym w wyniku potrącenia Spółka przyjęła kurs faktycznie zastosowany.

W art. 15a nie zdefiniowano również pojęcia "dnia poniesienia kosztu", lecz "kosztu poniesionego" i "daty zapłaty".

W myśl art. 15a ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za koszt poniesiony, o którym mowa w ust. 2 i 3, uważa się koszt wynikający z otrzymanej faktury (rachunku) albo innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), a za dzień zapłaty, o którym mowa w ust. 2 i 3 - dzień uregulowania zobowiązań w jakiejkolwiek formie, w tym w wyniku potrącenia wierzytelności.

Z artykułu tego wynika, że decydujące znaczenie ma tu w przypadku kompensaty dzień zapłaty. Biorąc więc powyższe pod uwagę, do przeliczenia kompensaty najbardziej adekwatnym wydaje się przyjęcie daty z dnia sporządzenia porozumienia kompensacyjnego, a więc jednocześnie z dnia sporządzenia umowy leasingu, w przypadku braku informacji o dniu zapłaty zaliczki w walucie obcej przez leasingobiorcę do dostawcy.

Podsumowując Spółka stwierdza, że rozliczenie kompensaty w walucie obcej powinno więc nastąpić według faktycznie zastosowanego kursu waluty (tekst jedn.: kursu banku, w którym podatnik posiada rachunek walutowy, w przypadku Spółki jest to kurs kupna dewiz Banku Handlowego w Warszawie), z dnia sporządzenia umowy leasingu.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje.

Leasing

Umowę leasingu od niedawna reguluje ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 z późn. zm., dalej: k.c.). Poświęcone są jej art. 709¹ - 709¹⁸ k.c.

W najprostszym ujęciu leasing jest formą finansowania polegającą na nabyciu prawa używania rzeczy w zamian za określone opłaty. Leasing - to forma umowy cywilno-prawnej, zbliżona do najmu czy dzierżawy. Polega na przekazaniu rzeczy w użytkowanie na czas określony.

Leasingobioca zobowiązuje się do ponoszenia na rzecz leasingodawcy opłaty leasingowej (wynagrodzenie, czynsz leasingowy). Opłata leasingowa jest zwykle ustalana wg określonych uregulowań prawnych, jest rozłożona na raty uzgodnione przez obie strony umowy oraz mieści w sobie obok części lub całości leasingowanego mienia również należne odsetki.

Stosowany w praktyce podział leasingu na operacyjny i finansowy (kapitałowy) ma charakter czysto terminologiczny. W ustawie z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm.; dalej u.p.d.o.p.) taki podział nie występuje. Podział, jaki występuje w tej ustawie ze względu na parametry umowy polega na określeniu, kto, finansujący czy korzystający, zalicza do kosztów uzyskania przychodu odpisy amortyzacyjne oraz co stanowi przychód i koszt odpowiednio u finansującego i korzystającego (uregulowania dotyczące opodatkowania stron umowy leasingu zawierają art. 17a-17I u.p.d.o.p.).

Zgodnie z art. 17b ust. 1 u.p.d.o.p., umowa leasingu uznawana jest jako umowa leasingu operacyjnego, gdy:

* umowa leasingu została zawarta na czas oznaczony, ale

o nie mniej niż 40% normatywnego okresu amortyzacji (rzeczy ruchome i wartości niematerialne i prawne),

o przy nieruchomościach co najmniej 10 lat,

* suma ustalonych w umowie leasingu opłat, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych,

Przy umowie leasingu operacyjnego przychodem finansującego są raty leasingowe, a kosztami uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne.

Zgodnie z art. 17f ust. 1 u.p.d.o.p., umowa leasingu uznawana jest jako umowa leasingu finansowego, gdy:

* umowa leasingu została zawarta na czas oznaczony,

* suma ustalonych w umowie leasingu opłat, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych,

* umowa zawiera postanowienie, że odpisów amortyzacyjnych w podstawowym okresie umowy leasingu dokonuje korzystający.

W przypadku umów leasingu finansowego do przychodów finansującego i odpowiednio do kosztów uzyskania przychodów korzystającego nie zalicza się opłat, o których mowa w art. 17b ust. 1 u.p.d.o.p., w części stanowiącej spłatę wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych (art. 17f ust. 1 ustawy podatkowej). Oznacza to, że w przypadku leasingu finansowego.

Przychodem finansującego jest wyłącznie część odsetkowa rat.

Potrącenie/kompensata

W przypadku wzajemnych zobowiązań pomiędzy kontrahentami - na całym świecie, w tym i w Polsce - co raz częściej stosuje się mechanizmy oparte na kompensacie (potrąceniu).

Wzajemna kompensata wierzytelności, polegająca na zaliczeniu jednej wierzytelności na poczet drugiej - zwana również potrąceniem jednej z drugiej, w obrocie prawnym występuje w dwóch postaciach.

Pierwsza - to kompensata, u której podstaw leży umowa pomiędzy zainteresowanymi stronami (tzw. kompensata umowna), natomiast druga - to kompensata ustawowa (potrącenie), oparta na przepisach art. 498-505 z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), dokonywana w drodze jednostronnej czynności prawnej przez jednego z wierzycieli i skuteczna o tyle, o ile zachowane zostaną przesłanki określone w tych przepisach.

Wygaśnięcie zobowiązania przez potrącenie, czyli kompensata wierzytelności, następuje wówczas, jeżeli jedna strona jest w stosunku do drugiej dłużnikiem i jednocześnie wierzycielem, tj. ma zarówno wierzytelności, jak i zobowiązania względem tej drugiej strony. Na skutek potrącenia obie wierzytelności umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej. Nie dochodzi do efektywnej zapłaty w pieniądzu. Pomimo, iż potrącenie dotyczy zobowiązania do świadczeń tego samego rodzaju, nie prowadzi do ich realizacji, a jedynie do zaliczenia jednej wierzytelności na poczet drugiej, co w rezultacie skutkuje zaspokojeniem wierzyciela i osiągnięciem przez to celu zobowiązania. Na skutek potrącenia wierzytelności obydwu stron umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej. Potrącenie (konwersja) wierzytelności jest więc jedną z form wygaśnięcia zobowiązania w wyniku wykonania świadczenia poprzez umorzenie wzajemnych wierzytelności między stronami.

Różnice kursowe

Istota różnic kursowych polega na powstaniu zobowiązania wyrażonego w walucie obcej, które jest realizowane w późniejszym czasie w tej samej walucie, a w okresie między powstaniem tego zobowiązania a jego realizacją nastąpiła zmiana kursów walutowych. W konsekwencji warunkiem powstania różnic kursowych jest operacja w walucie obcej, której spłata powinna nastąpić w tej właśnie walucie.

Zgodnie z art. 9b ust. 1 cyt. wyżej ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy ustalają różnice kursowe na podstawie art. 15a albo na podstawie przepisów o rachunkowości.

Należy zauważyć, że konsekwencją wprowadzonych od 1 stycznia 2007 r. zmian w sposobie rozpoznawania różnic kursowych (w tym art. 15a u.p.d.o.p.) jest ich wyodrębnienie w przychodach i kosztach podatkowych. A zatem, różnice kursowe jako element przychodów i kosztów podatkowych bezpośrednio rzutują na wysokość podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych.

Prawidłowe wyliczenie podatku uzależnione jest więc m.in. od właściwego ustalenia różnic kursowych, w tym od zastosowania właściwego kursu waluty do przeliczenia danej transakcji, czy też operacji finansowej.

W oparciu o treść wniosku należy przyjąć, że Spółka (Wnioskodawca) ustala różnice kursowe według tzw. metody podatkowej, czyli na podstawie art. 15a ustawy podatkowej.

Zgodnie z przepisem art. 15a ust. 1 u.p.d.o.p., różnice kursowe zwiększają odpowiednio przychody jako dodatnie różnice kursowe albo koszty uzyskania przychodów jako ujemne różnice kursowe w kwocie wynikającej z różnicy między wartościami określonymi w ust. 2 i 3.

Zdarzenia, z którymi ustawodawca wiąże skutki w postaci wystąpienia podatkowych różnic kursowych wskazane zostały w art. 15a ust. 2 (dodatnie różnice) i ust. 3 (ujemne różnice) u.p.d.o.p. I tak, przykładowo:

* zgodnie z art. 15a w ust. 2 u.p.d.o.p. dodatnie różnice kursowe powstają m.in., jeżeli wartość:

* zgodnie z art. 15a ust. 3 ustawy podatkowej ujemne różnice kursowe powstają m.in., jeżeli wartość:

Należy zwrócić uwagę, że podatkowe różnice kursowe są mechanizmem służącym urealnieniu podstawy opodatkowania. W praktyce wyraża się to w tym, że dla celów podatkowych nie ustala się różnic kursowych, jeżeli nie są one związane z podatkową kategorią przychodów czy kosztów, co Spółka winna mieć na względzie przy rozliczeniu operacji kompensaty opisanej we wniosku.

Z art. 15a ust. 2 i ust. 3 u.p.d.o.p. wynika, że do określenia podatkowych różnic kursowych, co do zasady, winien być uwzględniany kurs faktycznie zastosowany.

Na gruncie obowiązujących od 1 stycznia 2007 r. przepisów podatkowych zostało przyjęte, iż kurs faktycznie zastosowany to taki, po jakim dokonuje się faktycznej wyceny w celu ustalenia różnic kursowych. W sensie technicznym faktycznie zastosowany kurs waluty oznacza miarę wartości pieniądza krajowego w stosunku do waluty obcej. Faktycznie zastosowany kurs waluty oznacza miarę wartości pieniądza krajowego w stosunku do waluty obcej. Faktycznie zastosowany kurs waluty nie musi być wyłącznie kursem pieniężnej wymiany, a użycie go przy takich kategoriach podatkowych jak: otrzymanie przychodu, uiszczenie zapłaty, wpływ i wypływ waluty, czy też wycena kredytu (pożyczki), świadczy, iż jest to kurs faktycznie zastosowany do wyceny określonych wartości kształtujących różnice kursowe. Z wykładni celowościowej wynika, iż przy podatkowej metodzie ustalania różnic kursowych w ramach faktycznie zastosowanego kursu walut uwzględniane mogą być różne kursy walutowe zastosowane przez podatnika, w tym np. bankowe, kantorowe i indywidualne wynikające z umowy. Jeżeli operacje walutowe są dokonywane przez rachunek bankowy uzasadnione jest stosowanie kursów bankowych. Kursy bankowe są bowiem realne i mają rzeczywisty charakter, po tych kursach bank dokonałby wymiany waluty obcej, gdyby podatnik nie korzystał z własnego rachunku, spełniają więc przesłanki faktycznie zastosowanego kursu walut.

Przepis art. 15a ust. 4 u.p.d.o.p. stanowi jednakże, że jeżeli przy obliczaniu wartości różnic kursowych, o których mowa w ust. 2 i 3, nie jest możliwe uwzględnienie faktycznie zastosowanego kursu waluty w danym dniu, przyjmuje się kurs średni ogłaszany przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego ten dzień. Dopiero zatem, jeżeli nie byłoby możliwe uwzględnienie faktycznie zastosowanego kursu waluty, ponieważ nie został on ustalony (np. w przypadku gdy podatnik korzysta z rachunku walutowego banku zagranicznego, w którym nie jest ogłaszany kurs waluty stosowany do przeliczenia złotego lub w przypadku kompensaty nie dokonano stosownych ustaleń umownych co do kursu obowiązującego przy tej operacji), wówczas możliwe jest zastosowanie kursu średniego NBP z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dokonanie operacji na rachunku walutowym.

Istotne jest to, że kurs faktycznie zastosowany nie powinien różnić się o 5% od wartość kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień faktycznie zastosowanego kursu waluty. W przeciwnym razie organ podatkowy może wezwać strony umowy do zmiany tej wartości lub wskazania przyczyn uzasadniających zastosowanie kursu waluty. Jeżeli podatnik nie zmieni wartości kursu lub nie wskaże przyczyn, które uzasadniają zastosowanie faktycznego kursu waluty, organ podatkowy określi ten kurs opierając się na kursach walut ogłaszanych przez NBP (art. 15a ust. 5 u.p.d.o.p.).

W wyniku obowiązującej od 1 stycznia 2007 r. nowelizacji ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych uznano ponadto, iż przy potrąceniu wierzytelności wyrażonych w walucie obcej mogą występować różnice kursowe uwzględniane w rachunku podatkowym.

W szczególności potwierdzeniem na to jest przepis art. 15a ust. 7 u.p.d.o.p., który brzmi:

"Za koszt poniesiony, o którym mowa w ust. 2 i 3, uważa się koszt wynikający z otrzymanej faktury (rachunku), a za dzień zapłaty, o którym mowa w ust. 2 i 3 - dzień uregulowania zobowiązań w jakiejkolwiek formie, w tym w wyniku potrącenia wierzytelności".

Z powyższego przepisu wynika zatem, iż w wyniku potrącenia wierzytelności dochodzi do uregulowania zobowiązania w jakiejkolwiek formie, które powoduje powstanie różnic kursowych. Począwszy od 2007 r. ustawodawca uznał więc za uzasadnione powstanie różnic kursowych nawet w sytuacji, gdy nie dochodzi do faktycznego transferu pieniędzy. Potrącenie wzajemnych wierzytelności ustawodawca uznał więc za formę spełnienia zobowiązania do zapłaty.

Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, że Spółka jako firma leasingowa posiadając wzajemne zobowiązania i należności wyrażone w walucie obcej dokonuje kompensaty swoich zobowiązań z dostawcą lesingowanego sprzętu i z drugiej strony kompensaty należności z leasingobiorcą. Zastosowanie tego rodzaju kompensaty jest możliwe z uwagi na to, że leasingobiorca w imieniu Spółki uiszcza dostawcy zaliczkę na poczet leasingowanego sprzętu, a sam względem Spółki posiada zobowiązanie z tytułu raty leasingowej. Innymi słowy zaliczka wpłacona do dostawcy w imieniu finansującego, czyli Spółki jest co do zasady zaliczką wpłaconą na poczet umowy leasingowej. Spółka uważa przy tym, że do operacji przedmiotowej kompensaty powinna zastosować faktycznie zastosowany kurs waluty, przez który w tym przypadku rozumie kurs kupna dewiz banku, z którego usług korzysta, z dnia sporządzenia umowy leasingu.

Odnosząc zatem stan faktyczny w sprawie do wyżej wskazanego stanu prawnego należy w podsumowaniu - odpowiadając na postawione przez Spółkę pytanie - stwierdzić, że:

Z uwagi na to, iż w przepisach art. 15a u.p.d.o.p. ustawodawca posłużył się ogólnym sformułowaniem "faktycznie zastosowanego kursu waluty" oraz, jak wynika z ust. 7 tego artykułu, za dzień zapłaty uważa się dzień uregulowania zobowiązań w jakiejkolwiek formie, w tym w wyniku potrącenia wierzytelności, wskazać należy, iż ustawodawca zakreślił podatnikom swobodę w ustalaniu faktycznie zastosowanych kursów, zwłaszcza w sytuacjach, gdy nie dochodzi do fizycznego przepływu pieniądza. Jedynie w przypadkach, gdy dokonywane są transfery za pośrednictwem banków, faktycznie zastosowane kursy walut obcych są zwykle ustalane przez podatnika z obsługującym go bankiem (instytucja finansowa), i zazwyczaj podatnik ma znacznie ograniczony wpływ na wysokość stosowanego kursu walut obcych. Kompensata jest jednak bezgotówkową formą zapłaty, czyli z pominięciem przepływów pieniężnych za pośrednictwem rachunku walutowego. Nie jest więc tym samym operacją "bankową", która upoważnia do stosowania kursu banku obsługującego rachunek walutowy.

Zatem, przy kompensacie wzajemnych wierzytelności ponieważ nie jest możliwe zastosowanie kursu bankowego - Spółka, ze względu na treść wskazanego przepisu, ma możliwość ustalenia faktycznie stosowanego kursu walut obcych w sposób umowny (z zastrzeżeniem art. 15a ust. 5 u.p.d.o.p.) bądź przyjąć (o czym była mowa wyżej) kurs średni NBP z dnia poprzedzającego dzień dokonania kompensaty (art. 15a ust. 4 u.p.d.o.p.) -a nie jak mylnie uważa Spółka z dnia sporządzenia umowy leasingu.

Mając powyższe na uwadze, tutejszy organ podatkowy uznaje więc stanowisko Spółki przedstawione we wniosku za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.