IPPB5/423-658/14-2/KS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 10 lipca 2014 r. (data wpływu 14 lipca 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie określenia momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wynagrodzeń pracowniczych - jest prawidłowe.

W dniu 14 lipca 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie określenia momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wynagrodzeń pracowniczych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka Akcyjna (dalej: Spółka lub Wnioskodawca) prowadzi działalność gospodarczą m.in. w branży budowlanej. W ramach prowadzonej działalności Spółka prowadzi liczne projekty budowlane na potrzeby inwestorów. Usługi świadczone przez Wnioskodawcę obejmują często wszystkie fazy projektu - od planowania poprzez opracowanie szczegółowych założeń projektu, dostawy urządzeń i linii technologicznych, nadzór nad realizacją inwestycji, aż do serwisu gwarancyjnego i pogwarancyjnego.

W rezultacie, zawierane przez Wnioskodawcę umowy stanowią w większości kontrakty długoterminowe. Ich realizacja podzielona jest najczęściej na etapy ustalone w harmonogramie prac, po zakończeniu których następuje wystawienie przez Spółkę faktury VAT na uzgodnione wynagrodzenie należne Spółce za realizację danego etapu prac. Długość trwania poszczególnych etapów może być różna (od miesiąca do nawet kilku lat), w związku z czym rozliczenie takiego kontraktu ma miejsce (najczęściej) na przestrzeni kilku lat podatkowych.

Realizując dany kontrakt długoterminowy, Wnioskodawca na każdym z jego etapów ponosi koszty. Koszty te mogą odnosić się do jednego, kilku lub nawet wszystkich etapów prac budowlanych realizowanych w ramach jednego kontraktu długoterminowego. W związku z powyższym, celem prawidłowego zaliczania tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio związanych z przychodami z tytułu realizacji kontraktów długoterminowych (zaliczenia wspomnianych wydatków do kosztów uzyskania przychodów w dacie rozpoznania przychodu należnego za dany etap prac) Wnioskodawca opracował opisaną poniżej metodologię.

Wnioskodawca kalkuluje w sposób narastający udział już rozpoznanego przychodu należnego z tytułu częściowej realizacji kontraktu w planowanym przychodzie z danego kontraktu długoterminowego. Powyższe obrazuje następujący iloraz:

C = A/B

gdzie:

A - kwota przychodu podatkowego (rozumianego - zgodnie z art. 12 ust. 3 Ustawy o CIT - jako przychód należny, choćby nie został faktycznie otrzymany, związany z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą osiągnięty w roku podatkowym, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont) z tytułu realizacji danego projektu budowlanego,

B - kwota przychodu planowanego (rozumianego jako całkowity, zabudżetowany przychód Wnioskodawcy przewidziany umowie z inwestorem),

C - wskaźnik reprezentujący udział przychodu podatkowego w przychodzie planowanym z tytułu realizacji inwestycji.

Otrzymany wskaźnik (C) Wnioskodawca odnosi do zabudżetowanych (planowanych) kosztów związanych z realizacją kontraktu długoterminowego. Kalkulacja ta jest przeprowadzana dla każdego kontraktu osobno w oparciu o następujący wzór:

D = E x C

gdzie:

E - kwota kosztów planowanych (rozumianych jako całkowite, zabudżetowane koszty bezpośrednie związane z realizacją danego projektu budowlanego, w tym w szczególności: koszty materiałów, usług podwykonawczych, koszty utrzymania placu budowy),

D - maksymalna kwota kosztów podatkowych, możliwych do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów w bieżącym roku podatkowym.

Tak obliczoną maksymalną wysokość kosztów podatkowych (D) Wnioskodawca porównuje do kwoty kosztów bezpośrednich, które zostały poniesione (w rozumieniu art. 15 ust. 4e ustawy o p.d.o.p.) w bieżącym roku podatkowym w związku z realizacją danego projektu budowlanego (dalej: F).

Jeżeli maksymalna kwota kosztów podatkowych (D) przekracza bądź jest równa kwocie kosztów bezpośrednich, które zostały poniesione w bieżącym roku podatkowym (F), do kosztów uzyskania przychodów zaliczana jest ta druga, niższa wartość.

Jeśli natomiast, maksymalna kwota kosztów podatkowych (D) jest mniejsza niż kwota kosztów bezpośrednich, które zostały poniesione w bieżącym roku podatkowym (F), do kosztów uzyskania przychodów zaliczana jest ta pierwsza, niższa wartość (tekst jedn.: kwota D).

Powyższe zobrazowano na następujących zależnościach:

Otrzymaną w ten sposób różnicę Wnioskodawca zalicza do kosztów uzyskania przychodów w dacie rozpoznania przychodu należnego za dany etap prac.

Po wykonaniu ostatniego etapu prac, Wnioskodawca zalicza do kosztów uzyskania przychodów wszystkie pozostałe wydatki, które są bezpośrednio związane z realizacją kontraktu długoterminowego dotychczas niezaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Wśród kosztów, które ponosi Wnioskodawca, znajdują się również wydatki na wynagrodzenia dla pracowników zatrudnianych w związku z realizacją ww. kontraktów długoterminowych. Spółka zatrudnia na podstawie umów o pracę managerów projektów oraz pracowników produkcyjno-budowlanych (w dalszej części wszystkich zwanych łącznie jako "pracownicy"). Zgodnie z Zakładowym Układem Zbiorowym Pracy, który został zawarty w Spółce, wynagrodzenia należne pracownikom wypłacane są z dołu nie później niż do 9 dnia kalendarzowego następnego miesiąca, przykładowo za czerwiec 2014 r. do 9 lipca 2014 r. Jeżeli data wypłaty wynagrodzenia przypada w dzień wolny od pracy, to wypłata następuje w poprzedzającym dniu roboczym. Terminy wypłaty wynagrodzeń są przez Spółkę dotrzymywane.

Stosownie do treści art. 9 ust. 1 ustawy o p.d.o.p. Spółka, jako podatnik podatku dochodowego od osób prawnych, prowadzi ewidencję rachunkową zgodnie z odrębnymi przepisami zawartymi w ustawie o rachunkowości.

Wnioskodawca przyjął zasadę, iż koszty wynagrodzeń wypłacanych na rzecz pracowników powinny być ujmowane w kosztach uzyskania przychodów w miesiącu za który dane wynagrodzenie jest należne (przy założeniu że terminy wypłaty lub postawienia wynagrodzeń do dyspozycji pracowników są dotrzymywane), niezależnie od tego, w którym roku podatkowym zostały osiągnięte przychody odpowiadające tym wynagrodzeniom.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy prawidłowa jest zasada przyjęta przez Wnioskodawcę, iż do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wypłaconych (postawionych do dyspozycji) na rzecz pracowników wynagrodzeń należy stosować art. 15 ust. 4g ustawy o p.d.o.p., w myśl którego ww. koszty wynagrodzeń stanowią koszty uzyskania przychodów w miesiącu za który dane wynagrodzenie jest należne) pod warunkiem że zostanie ono wypłacone lub postawione do dyspozycji w terminie), niezależnie od tego, w którym roku podatkowym zostały osiągnięte przychody odpowiadające wynagrodzeniom oraz niezależnie od przyjętej przez Spółkę metody rozliczania kosztów bezpośrednich.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r. poz. 851, z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Przesłankę celowości kosztu uważa się za spełnioną, gdy istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem danego kosztu a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Nie ma przy tym znaczenia, czy dany wydatek przyniósł oczekiwany skutek w postaci osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia ich źródła. Istotne jest, czy w momencie jego ponoszenia podatnik mógł - obiektywnie oceniając - oczekiwać takiego efektu. Zatem, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, której celem jest osiągnięcie przychodów bądź zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

W takim ujęciu kosztami uzyskania przychodów będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.

W art. 15 ust. 4 i ustępy kolejne ustawy o p.d.o.p., ustawodawca uregulował zagadnienie potrącalności w czasie kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio i pośrednio związanych z przychodami. Stosownie zatem do art. 15 ust. 4 ustawy o p.d.o.p., koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c. Koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po zakończeniu tego roku podatkowego do dnia:

- są potrącane w roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody (art. 15 ust. 4b ww. ustawy).

Koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po dniu, o którym mowa w ust. 4b pkt 1 albo pkt 2, są potrącalne w roku podatkowym następującym po roku, za który sporządzane jest sprawozdanie finansowe lub składane zeznanie (art. 15 ust. 4c ustawy o p.d.o.p.).

Natomiast zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o p.d.o.p., koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty i bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Wnioskodawca pragnie zauważyć, iż kosztami podatkowymi są tzw. koszty pracownicze. Wydatki ponoszone na rzecz pracowników, co do zasady stanowią dla pracodawcy koszty uzyskania przychodów, jeśli tylko spełniają wymóg art. 15 ust. 1 ustawy o p.d.o.p., tj. pozostają w związku z prowadzoną przez pracodawcę działalnością gospodarczą i z uzyskiwanymi przez niego przychodami, a jednocześnie nie znajdują się w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy. Na koszty pracownicze składają się zarówno wynagrodzenia zasadnicze wypłacane na rzecz pracowników, jak również szereg innych wydatków ponoszonych przez pracodawcę zgodnie z prawem pracy (diety, koszty związane z bezpieczeństwem i higieną pracy etc.).

Wnioskodawca pragnie zwrócić uwagę, że mocą art. 2 pkt 5 lit. b ustawy z dnia 6 listopada 2008 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 209, poz. 1316) z dniem 1 stycznia 2009 r., dodano do ustawy o p.d.o.p. przepis art. 15 ust. 4g, który w ocenie Wnioskodawcy reguluje zagadnienie potrącalności kosztów pracowniczych (w tym wynagrodzeń). Zgodnie z treścią art. 15 ust. 4g ww. ustawy, należności z tytułów, o których mowa w art. 12 ust. 1 i 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm:, dalej jako "ustawa o p.d.o.f.") oraz zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakład pracy stanowią koszty uzyskania przychodów w miesiącu, za który są należne, pod warunkiem że zostały wypłacone lub postawione do dyspozycji w terminie wynikającym z przepisów prawa pracy, umowy lub innego stosunku prawnego łączącego strony.

Zgodnie z treścią art. 12 ust. 1 ustawy o p.d.o.f., za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Jak wynika z treści art. 15 ust. 4g ustawy o p.d.o.p., termin wypłaty wynagrodzenia wynika z przepisów prawa pracy, umowy lub innego stosunku prawnego łączącego strony. W przypadku Spółki, termin wypłaty wynagrodzeń określa Zakładowy Układ Zbiorowy Pracy. Podkreślenia wymaga, że w myśl art. 9 § 1 ustawy z z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm., dalej jako: "Kodeks pracy") postanowienia układów zbiorowych pracy, w zakresie w jakim nie są mniej korzystne dla pracowników niż przepisy Kodeksu pracy i innych ustaw, są uznawane za prawo pracy.

Zdaniem Spółki, z treści przepisu art. 15 ust. 4g ustawy o p.d.o.p. jednoznacznie wynika, że pracodawcy, którzy terminowo wypłacają ww. należności i składki mogą je zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów już w miesiącu, za który są należne. Dopiero w przypadku niedotrzymania terminu wypłaty wynagrodzenia oraz składek regulacja prawna odsyła do art. 16 ust. 1 pkt 57 ustawy o p.d.o.p., który to artykuł stanowi, iż nie uważa się za koszty uzyskania przychodów niewypłaconych, niedokonanych lub niepostawionych do dyspozycji wypłat, świadczeń oraz innych należności z tytułów określonych w art. 12 ust. 1 i 6, art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz w art. 18 ustawy o p.d.o.f., świadczeń pieniężnych z tytułu odbywania praktyk absolwenckich, o których mowa w ustawie z dnia 17 lipca 2009 r., o praktykach absolwenckich (Dz. U. Nr 127, poz. 1052), a także zasiłków pieniężnych z ubezpieczenia społecznego wypłacanych przez zakład pracy, z zastrzeżeniem art. 15 ust. 4g.

Spółka stoi zatem na stanowisku, że uregulowania zawarte w art. 15 ust. 4g ustawy o p.d.o.p., w odniesieniu do należności związanych ze stosunkiem pracy modyfikują - wskazane w art. 15 ust. 4 i art. 15 ust. 4d ustawy o p.d.o.p. - ogólne zasady zaliczania wydatków do bezpośrednich i pośrednich kosztów uzyskania przychodów, na podstawie których została skonstruowana metodologia przedstawiona w niniejszym wniosku. W myśl zasady lex specialis derogat legi generali przepis art. 15 ust. 4g będący przepisem szczególnym ma pierwszeństwo przed ww. zasadami ogólnymi.

W związku z tym, w ocenie Spółki to przepis art. 15 ust. 4g ww. ustawy powinien być stosowany przez Spółkę dla określenia momentu potrącalności kosztów wynagrodzeń pracowniczych. Tym samym, przy założeniu, iż terminy wypłaty wynagrodzeń wskazane w Zakładowym Układzie Zbiorowym Pracy są przez Spółkę dotrzymywane, to zasada przyjęta prze Spółkę, że koszty wynagrodzeń są zaliczane w koszty uzyskania przychodów w miesiącu za który wynagrodzenia są należne (niezależnie od tego, w którym roku podatkowym zastały osiągnięte przychody odpowiadające tym wynagrodzeniom), jest prawidłowa.

Za prawidłowością powyższego rozumowania przemawia przede wszystkim wykładnia językowa art. 15 ust. 4g ustawy o p.d.o.p. W związku z tym, że ustawodawca pozostawił zwrot "w miesiącu, za który są należne" niedookreślonym, należy odwołać się do definicji słownikowej słowa "należne". Zgodnie ze Słownikiem języka polskiego (http://sjp.pwn.pl/szukaj/należny) wyraz "należny" oznacza "przysługujący komuś lub czemuś". Trzeba zatem przyjąć, że dla celów podatkowych dana należność (np. wynagrodzenie) staje się należna (przysługuje), gdy bądź wynika z przepisów prawa prący (do których, jak wskazano, zalicza się układy zbiorowe pracy), umowy lub innego stosunku prawnego łączącego strony. W konsekwencji, trzeba stwierdzić, że ustawodawca jednoznacznie określił, że należności, o których mowa w art. 15 ust. 4g ww. ustawy, stanowią koszty uzyskania przychodów "w miesiącu, za który są należne" (przysługują), pod warunkiem, że zostały wypłacone lub postawione do dyspozycji w terminie wynikającym z przepisów prawa pracy, umowy lub innego stosunku prawnego łączącego strony.

Zdaniem Wnioskodawcy, ratio legis ww. przepisu jest właśnie uregulowanie momentu potrącalności należności z tytułu stosunku pracy. Gdyby przyjąć, że przepis ten nie reguluje momentu potrącalności ww. należności, a jedynie decyduje o zakwalifikowaniu jako koszty uzyskania przychodów tychże wydatków, to regulacja ust. 4g nie znalazłby w praktyce zastosowania. W ocenie Wnioskodawcy, już bowiem w oparciu o art. 15 ust. 1 ustawy o p.d.o.p. można uznać, że wynagrodzenia wypłacane pracownikom stanowią koszty uzyskania przychodów w zakresie w jakim przyczyniają się do osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Tym samym, biorąc pod uwagę wykładnię językową oraz założenie o racjonalności ustawodawcy należy stanąć na stanowisku, że art. 15 ust. 4g ustawy o p.d.o.p. determinuje moment potrącalności wskazanych w tym przepisie wydatków (m.in. wynagrodzeń), co oznacza, że wydatki te mogą być uznane za koszt uzyskania przychodów w miesiącu za który są należne, z wyłączeniem zasad ogólnych potrącalności kosztów w czasie wynikających z art. 15 ust. 4, ust. 4b-4d ustawy o p.d.o.p.

Potwierdzeniem trafności powyższego rozumowania jest systematyka ustawy o p.d.o.p. Należy zwrócić uwagę, że problematyka uznania kosztów za koszt uzyskania przychodów uregulowana została w przepisach art. 15 ust. 1 do ust. 3 ustawy o p.d.o.p. Z kolei zagadnienie potrącalności jest przedmiotem regulacji w przepisach art. 15 ust. 4 do ust. 4f ustawy o p.d.o.p. Biorąc pod uwagę układ treści ustawy podatkowej należy oczekiwać, że kolejne przepisy będą zawierały bądź kontynuację normowanej uprzednio materii bądź dotyczyć będą zagadnień innych niż dotychczas normowane. W tym kontekście nie sposób uzasadnić, że art. 15 ust. 4g ustawy o p.d.o.p. dotyczy tylko zagadnienia uznawalności kosztów wynagrodzeń za koszt uzyskania przychodów (a tym samym przy ocenie potrącalności tychże kosztów należałoby odwoływać się do zasad ogólnych wskazanych w ustawie o p.d.o.p., na podstawie których została skonstruowana metodologia przedstawiona w niniejszym wniosku), ponieważ problematyka ta uregulowana została w innej części ustawy, a przepisy bezpośrednio poprzedzające art. 15 ust. 4g ustawy o p.d.o.p. normują potrącalność kosztów w czasie.

Tym samym, w ocenie Wnioskodawcy, wykładnia systemowa potwierdza prawidłowość wyniku ww. wykładni językowej, zgodnie z którą wynagrodzenia wypłacane przez Wnioskodawcę na rzecz pracowników stanowią koszty uzyskania przychodów zgodnie z art. 15 ust. 4g ustawy o p.d.o.p. w miesiącu, za który są należne (pod warunkiem, że zostały wypłacone lub postawione do dyspozycji pracowników w terminie wynikającym z przepisów prawa pracy, których źródłem, w myśl przepisów Kodeksu pracy, są m.in. układy zbiorowe pracy). Zdaniem Wnioskodawcy, zasada przyjęta przez Spółkę jest prawidłowa niezależnie od tego, w którym roku podatkowym zostały osiągnięte przychody odpowiadające wypłaconym na rzecz pracowników wynagrodzeniom. Powyższe oznacza również, że koszty wynagrodzeń pracowniczych powinny być wyłączone z metodologii rozliczania kosztów bezpośrednich opisanej w niniejszym wniosku.

Wnioskodawca pragnie nadmienić, że przedstawione wyżej stanowisko potwierdzają organy podatkowe w wydawanych interpretacjach indywidualnych (por. interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 28 kwietnia 2011 r., sygn. IBPBI/2/423-153/11/AK, interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 14 sierpnia 2013 r., sygn. IPPB5/423-373/13-2/AS) oraz sądy administracyjne (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 27 lutego 2014 r" sygn. akt I SA/Po 711/13).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.