IPPB5/423-635/11/15-7/S/AJ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 4 lipca 2011 r. (data wpływu 11 lipca 2011 r.), uzupełnionym pismem z dnia 30 września 2015 r. (data wpływu 5 października 2015 r.) na wezwanie Organu podatkowego z dnia 18 września 2015 r. (data doręczenia 23 września 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązków płatnika związanych z wypłatą dywidendy na rzecz luksemburskiej spółki inwestycyjnej A. - jest nieprawidłowe.

W dniu 11 lipca 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązków płatnika związanych z wypłatą dywidendy na rzecz luksemburskiej spółki inwestycyjnej A.

Po rozpatrzeniu przedmiotowego wniosku tut. Organ podatkowy, działając na podstawie art. 165a § 1 w zw. z art. 14h ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 18 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), wydał w dniu 29 września 2011 r. postanowienie Nr IPPB5/423-635/11-2/AJ o odmowie wszczęcia postępowania.

W związku z powyższym rozstrzygnięciem Wnioskodawca złożył zażalenie pismem z dnia 10 października 2011 r. (data nadania 10 października 2011 r., data wpływu 12 października 2011 r.) - wnosząc na podstawie art. 14b § 1 oraz art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej o jego uchylenie i wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie Spółki, zgodnie z wnioskiem Spółki o wydanie interpretacji indywidualnej złożonym 11 lipca 2011 r.

W odpowiedzi na powyższe tut. Organ podatkowy pismem z dnia 29 listopada 2011 r. Nr IPPB5/423-635/11-4/AJ utrzymał w mocy postanowienie wydane w pierwszej instancji.

Wobec zaskarżenia postanowienia z dnia 29 listopada 2011 r. Nr IPPB5/423-635/11-4/AJ wyrokiem z dnia 7 listopada 2012 r. sygn. akt III SA/Wa 144/12 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, po rozpatrzeniu sprawy ze skargi Wnioskodawcy uchylił zaskarżone postanowienie oraz poprzedzające je postanowienie z dnia 29 września 2011 r. Nr IPPB5/423-635/11-2/AJ.

W uzasadnieniu orzeczenia Sąd podniósł, że Skarga wniesiona w niniejszej sprawie w całości zasługiwała na uwzględnienie. Następnie Sąd wskazał, że z zaskarżonego postanowienia Ministra Finansów, a także z postanowienia poprzedzającego, wynikają następujące dwa powody odmowy wszczęcia postępowania.

Po pierwsze Minister uznał, że Spółka przedstawiła więcej niż jedno swoje stanowisko w sprawie. Otóż wypada stanowczo podkreślić, że Spółka nie przedstawiła dwóch stanowisk w rozumieniu art. 14b § 3 Ordynacji, lecz jedno stanowisko, z którego wynikało, że jej ewentualny akcjonariusz o statusie A. w rozumieniu prawa Luksemburga, będzie zwolniony z podatku dochodowego od osób prawnych w Polsce. Podstawą tego poglądu Skarżącej były natomiast dwa przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tj. art. 6 ust. 1 pkt 10 oraz art. 6 ust. 1 pkt 10a. Gdyby podstaw dla zwolnienia spółki luksemburskiej z podatku w Polsce Skarżąca upatrywała w kolejnych jeszcze przepisach, to nadal jej stanowisko byłoby jedno, tj. takie, że jej potencjalny inwestor kapitałowy jest zwolniony z podatku, zaś Skarżąca - w konsekwencji - nie ma obowiązków jako płatnik. Z wielością stanowisk mielibyśmy do czynienia np. wówczas, gdyby wnioskodawca twierdził jednocześnie, że inwestor jest zwolniony oraz nie jest zwolniony z podatku. W niniejszej sprawie natomiast Spółka, jak słusznie uznała w skardze, przedstawiła jedno, logiczne i bezalternatywne stanowisko w swojej indywidualnej sprawie. Wymagało ono oceny Organu.

Niezależnie od tego należy uznać, że nawet ewentualna wielość stanowisk nie uprawniałaby, a limine, do odmowy wszczęcia postępowania. Nie byłby to bowiem trwały, nieusuwalny brak formalny wniosku, lecz brak, który podlegać powinien usunięciu na podstawie art. 169 § 1 Ordynacji podatkowej. Organ powinien po prostu wezwać wówczas wnioskodawcę do wskazania, które z dwóch lub większej liczby stanowisk należy uznać za jego własne stanowisko w sprawie. Dopiero nieusunięcie takiego braku formalnego pozwoliłoby na pozostawienie wniosku bez rozpatrzenia (nie na odmowę wszczęcia postępowania).

Po drugie Minister uznał, że wydanie interpretacji wymagało analizy prawa Luksemburga, do której Organ, w jego ocenie, nie jest upoważniony. Niemniej ten argument Ministra także jest chybiony, a to z tego względu, że we wniosku Spółka dokładnie opisała status prawny spółki luksemburskiej, istotny w świetle art. 6 ust. 1 pkt 10 oraz pkt 10a polskiej ustawy. Te okoliczności należało uznać za element stanu faktycznego i na tej podstawie odpowiedzieć na pytanie, jakie zadano we wniosku.

Na tej podstawie Sąd wywiódł, że odmowa wszczęcia postępowania naruszała art. 165a § 1 Ordynacji podatkowej, a także wskazał, że jedynie w razie uprawnionej oceny, że dla wydania interpretacji Spółka nie przedstawiła jakiejś istotnej informacji z zakresu stanu faktycznego, Minister uprawniony będzie do ewentualnego zastosowania art. 169 § 1 Ordynacji.

Od powyższego wyroku Organ podatkowy wniósł skargę kasacyjną, jednakże Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 5 maja 2015 r. sygn. akt II FSK 918/13 oddalił ww. skargę Organu podatkowego.

W konsekwencji wyrok z dnia 7 listopada 2013 r. sygn. akt III SA/Wa 192/13 uprawomocnił się w dniu 5 maja 2015 r. W związku z powyższym Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie doręczył prawomocny wyrok z dnia 7 listopada 2012 r. oraz zwrócił akta sprawy (data wpływu 17 sierpnia 2015 r.).

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

* Spółka S.A. jest polskim rezydentem podatkowym, podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych. Akcjonariuszami Spółki mogą być m.in. luksemburskie spółki inwestycyjne typu A. A. mają osobowość prawną, każda z A. posiada siedzibę i miejsce sprawowania zarządu na terytorium Luksemburga.

* A. jest spółką kapitałową o charakterze inwestycyjnym. Podstawy jej działania to luksemburski kodeks spółek handlowych z 10 września 1915 r., ustawa o wehikułach zbiorowego inwestowania z 20 grudnia 2002 r. oraz - gdy A. funkcjonuje dodatkowo jako wyspecjalizowany fundusz inwestycyjny (SIF) - ustawa o wyspecjalizowanych funduszach inwestycyjnych z 13 lutego 2007 r.

* W Ustawie z 2002 r. implementowane zostały, także bezpośrednio, zapisy m.in. Dyrektywy Rady (85/611/EWG) z 20 grudnia 1985 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do przedsiębiorstw zbiorowego inwestowania w zbywalne papiery wartościowe (UCITS), Dz.U.UE z 1985 r. Nr 375, poz. 3 z późn. zm.

* Zgodnie z Ustawą z 2002 r., A. może funkcjonować jako:

* wehikuł inwestycyjny zbiorowego inwestowania w zbywalne papiery wartościowe, o którym mowa w Dyrektywie 85/611, albo

* inny wehikuł inwestycyjny.

* A. jest akcjonariuszem Spółki. Tytułem posiadania akcji Spółki jest własność. A. może otrzymać od Spółki dywidendę. Dywidenda jest należnym akcjonariuszowi udziałem w zyskach Spółki przeznaczonych do wypłaty do akcjonariuszy decyzją walnego zgromadzenia akcjonariuszy.

* A. nie korzysta ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od całości swoich dochodów, bez względu na źródło ich osiągania. Akcjonariusz przedłoży certyfikat rezydencji podatkowe wystawiony przez luksemburski urząd skarbowy. A. podlega w Luksemburgu opodatkowaniu podatkiem bezpośrednim od odpowiednio kalkulowanej wartości swoich aktywów netto. A. jest, dla celów podatkowych, uznawana za rezydenta podatkowego Luksemburga i posiada certyfikat rezydencji wydany przez luksemburskie władze podatkowe. A. nie jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych i w konsekwencji nie korzysta ze zwolnień w tym podatku.

* Wyłącznym przedmiotem działalności A. jest zbiorowe lokowanie środków pieniężnych zebranych w drodze publicznego oraz niepublicznego proponowania nabycia ich tytułach uczestnictwa w papiery wartościowe, instrumenty rynku pieniężnego i inne prawa majątkowe.

* A. prowadzi działalność za zgodą luksemburskiej Commission de surveilIance du secteur financier (A.) - odpowiednika polskiej Komisji Nadzoru Finansowego.

* Działalność A. podlega nadzorowi A.

* A. posiada depozytariusza przechowującego aktywa A.

* W aktualnym stanie wiedzy Spółki, i takiego stanu faktycznego dotyczy niniejszy wniosek o interpretację indywidualną, A. nie posiada więcej, niż 10% akcji, nieprzerwanie przez nie krócej, niż 2 lata.

* A. nie złoży Spółce oświadczenia o spełnianiu warunków opisanych w art. 6 ust. 1 pkt 10a u.p.d.o.p. oraz oświadczenia, o spełnieniu warunku, o którym mowa w art. 22 ust. 4 pkt 4 u.p.d.o.p.

Nadto, w uzupełnieniu wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej Wnioskodawca wskazał, że opisana we wniosku ORD-IN spółka inwestycyjna A. nie jest przedsiębiorstwem zbiorowego inwestowania w zbywalne papiery wartościowe, którego działalność uregulowana jest przepisami Dyrektywy Rady z 20 grudnia 1985 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do przedsiębiorstw zbiorowego inwestowania w zbywalne papiery wartościowe (UCITS) opubl. w Dzienniku Urzędowym L 375, 31/12/1985 P. 0003-0018.

Spółka inwestycyjna A. jest przedsiębiorstwem zbiorowego inwestowania w zbywalne papiery wartościowe:

i. typu zamkniętego,

ii. które pozyskuje kapitał nie promując sprzedaży swoich jednostek uczestnictwa w obrocie publicznym we Wspólnocie lub w jej części,

iii. którego jednostki uczestnictwa, mogą być przedmiotem obrotu publicznego zarówno w Państwach Unii Europejskiej jak również w państwach trzecich,

iv. które należy do kategorii UCITS, dla których zasady ustanowione w sekcji V i art. 36 Dyrektywy Rady z 20 grudnia 1985 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do przedsiębiorstw zbiorowego inwestowania w zbywalne papiery wartościowe (UCITS) opubl. w Dzienniku Urzędowym L 375, 31/12/1985 P. 0003-0018 są nieodpowiednie z uwagi na politykę inwestycyjną i kredytową spółki inwestycyjnej A.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Jak będą kształtowały się obowiązki Spółki jako płatnika p.d.o.p. przy wypłacie dywidendy do A. w świetle przepisów u.p.d.o.p. obowiązujących od 1 stycznia 2011 r.

Zdaniem Wnioskodawcy:

W ocenie Spółki, wypłata dywidendy do A. jest zwolniona od p.d.o.p. w Polsce.

W uzasadnieniu swojego stanowiska Skarżąca podniosła, iż:

* A., będąc luksemburskim rezydentem podatkowym, podlega w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, tj. tylko od dochodów osiągniętych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, zgodnie z art. 3 ust. 2 u.p.d.o.p.

* A. będąc akcjonariuszem Spółki, jest uprawniona do otrzymywania od Spółki dywidendy (wypłat z innych tytułów, np. likwidacja Spółki, umorzenie akcji). Zgodnie z art. 22 ust. 1 u.p.d.o.p., p.d.o.p. od dochodów (przychodów) z dywidend oraz innych przychodów z tytułu udziału w zyskach osób prawnych mających siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ustala się w wysokości 19% uzyskanego przychodu.

* Spółka wypłacając dywidendę zagranicznym akcjonariuszom, co do zasady potrąca - stosownie do art. 26 u.p.d.o.p., należny podatek u źródła.

* Niemniej jednak, w niniejszym stanie faktycznym Spółka nie ma obowiązku pobierania podatku u źródła przy wypłacie dywidendy do A., jako że A. jest podmiotem zwolnionym od p.d.o.p. na podstawie art. 6 ust. 1 pkt 10 u.p.d.o.p. Zwolnienie ma też swoją podstawię w art. 6 ust. 1 pkt 10a u.p.d.o.p.

* Zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 10 u.p.d.o.p., zwolnione od p.d.o.p. są fundusze inwestycyjne działające na podstawie przepisów ustawy z 27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych (Dz. U. Nr 146, poz. 1546 z późn. zm.).

* W art. 1 ustawa o funduszach wyjaśnia, że określa ona zasady tworzenia i działania funduszy inwestycyjnych mających siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz zasady prowadzenia na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej działalności przez fundusze zagraniczne i spółki zarządzające.

* Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o funduszach, fundusz inwestycyjny jest osobą prawną, której wyłącznym przedmiotem działalności jest lokowanie środków pieniężnych zebranych w drodze publicznego, a w przypadkach określonych w ustawie również niepublicznego, proponowania nabycia jednostek uczestnictwa albo certyfikatów inwestycyjnych, w określone w ustawie papiery wartościowe, instrumenty rynku pieniężnego i inne prawa majątkowe. Funduszem zagranicznym jest z kolei - w rozumieniu art. 2 pkt 9 ustawy o funduszach - fundusz inwestycyjny otwarty lub spółka inwestycyjna z siedzibą w państwie członkowskim prowadzące działalność zgodnie z prawem wspólnotowym regulującym zasady zbiorowego inwestowania w papiery wartościowe.

* W ocenie Spółki, A. działająca na podstawie Ustawy z 2002 r. jest zagranicznym funduszem inwestycyjnym, o którym mowa w art. 2 pkt 9 ustawy o funduszach.

* Będąc funduszem zagranicznym A. w zakresie działalności prowadzonej na terytorium Polski podlega także ustawie o funduszach, co wynika wprost z przytaczanego wcześniej art. 1 ustawy o funduszach. Konsekwencją podlegania przez A. polskiej regulacji dotyczącej zbiorowego inwestowania (ustawie o funduszach) są obowiązki, jakie nakłada na zagraniczne fundusze inwestycyjne dział XII ustawy o funduszach, w przypadku gdy zagraniczne fundusze będą zamierzały zbywać na terytorium Polski emitowane przez siebie tytuły uczestnictwa. Niemniej jednak Spółka zauważa, że działalność funduszu zagranicznego na terytorium Polski nie musi sprowadzać się wyłącznie do oferowania na terenie Polski emitowanych przez taki fundusz tytułów uczestnictwa, jakkolwiek tylko ta forma prowadzenia działalności wymaga bezpośredniej realizacji przez fundusz zagraniczny poszczególnych zapisów ustawy o funduszach inwestycyjnych (dział XII). Inna działalność funduszu zagranicznego, taka jak np. lokowanie środków pieniężnych w określone papiery wartościowe, instrumenty rynku pieniężnego i inne prawa majątkowe, prowadzona na terytorium Polski, również podlega ustawie o funduszach, w zakresie związanych z nią uprawnień i obowiązków funduszu zagranicznego. Nie jest bowiem uzasadnione twierdzenie, że w zakresie każdej innej, niż zbywanie tytułów uczestnictwa na terenie Polski, działalności, ustawa o funduszach funduszu zagranicznego nie dotyczy.

* Powyższy pogląd znajduje potwierdzenie w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 14 marca 2008 r. (sygn. III SA/Wa 1577/07), w którym skład orzekający Sądu stwierdził m.in., że: zawężenie (...) rozumienia pojęcia "działający na podstawie przepisów ustawy" do wymogu faktycznego skorzystania przez fundusz w swojej działalności z konkretnych przepisów ustawy jest nieprawidłowe. Z faktu, że fundusz zagraniczny aktualnie nie prowadzi na terenie Polski takiej formy działalności, która wymagałaby realizacji poszczególnych zapisów ustawy o funduszach inwestycyjnych (art. 253-263), nie można wnioskować, że fundusz taki działa w Polsce tylko na podstawie regulacji swoje go państwa macierzystego, a ustawa z 27 maja 2004 r. go nie dotyczy. Jest bowiem oczywiste, że gdyby dokonywał na terenie Polski czynności z naruszeniem polskiej ustawy, jego działalność oceniana byłaby przez pryzmat przepisów tej ustawy, łącznie z możliwością zastosowania wobec niego sankcji karnych, albowiem jako podmiot z art. 2 pkt 9 u.f.i. rygorom tej ustawy podlega. W ocenie Sądu, każdy fundusz "zagraniczny" tj. spełniający dyspozycję art. 2 pkt 9 u.f.i., działający na terenie Rzeczypospolitej Polskiej, jest funduszem działającym na podstawie ustawy o funduszach inwestycyjnych z 27 maja 2004 r., albowiem w okresie jego działalności na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w zakresie jego uprawnień i obowiązków, a także wynikających z ich naruszenia sankcji, mają do niego zastosowanie przepisy tej ustawy. Wobec powyższego, na podstawie art. 6 ust. 1 pkt 10 u.p.d.o.p. fundusz taki jest zwolniony od podatku dochodowego od osób prawnych".

* Pogląd ten WSA w Warszawie powtórzył w wydanym w indywidualnej sprawie Spółki wyroku z 21 stycznia w 2011 r. sygn. III SA/Wa 907/10.

* Reasumując powyższe uwagi, Spółka stoi na stanowisku, że A. dokonując w Polsce inwestycji prowadzi na terenie Polski działalność i działa w tym zakresie na podstawie ustawy o funduszach. Nie jest przy tym istotne, czy inwestycja ta polega na oferowaniu w Polsce emitowanych przez A. tytułów uczestnictwa, czy sprowadza się do innych czynności, jak np. obrót papierami wartościowymi i udziałami, posiadanie nieruchomości, udzielanie pożyczek itp. Bez znaczenia jest także, czy zgodnie z luksemburską Ustawą z 2002 r., A. stanowi "wehikuł inwestycyjny zbiorowego inwestowania w zbywalne papiery wartościowe" czy też "inny wehikuł inwestycyjny".

* A. jest więc funduszem inwestycyjnym działającym na podstawie ustawy o funduszach, a w konsekwencji jest objęta zakresem normowania art. 6 ust. 1 pkt 10 u.p.d.o.p., tzn. podlega w Polsce podmiotowemu zwolnieniu od p.d.o.p. Podobny pogląd zawiera cytowany wyżej wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie: "F."S.A. zarejestrowana w Luksemburgu jest funduszem zagranicznym w rozumieniu ustawy i działającym w Polsce na podstawie przepisów tej ustawy. Mimo że sposób jego organizacji i zasady funkcjonowania określa prawo macierzyste, to zasady jego działalności, jego prawa i obowiązki na terytorium RP określa ustawa o funduszach inwestycyjnych z dnia 27 maja 2004 r., jak wskazuje art. 1 ustawy. A jeśli tak, to dotyczy Skarżącego zwolnienie podmiotowe z art. 6 ust. 1 pkt 10 u.p.d.o.p.".

* Dodatkowo, w ocenie Spółki A. spełnia warunki zwolnienia z art. 6 ust. 1 pkt 10a u.p.d.o.p.

* W konsekwencji Spółka stoi na stanowisku, że nie jest obowiązana do pobierania zryczałtowanego p.d.o.p. przy wypłacie dywidendy do A., gdyż A. jest zwolniona od p.d.o.p. w Polsce jako fundusz działający na podstawie ustawy o funduszach.

* W przypadku interpretacji indywidualnych (a więc, także przedmiotowej Interpretacji) obowiązek uwzględniania orzecznictwa sądów administracyjnych wypływa pośrednio z uregulowania art. 14e § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.). Przepis ten przyznaje Ministrowi Finansów uprawnienie do zmiany z urzędu interpretacji jeżeli stwierdzi on jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub ETS. Skoro więc orzecznictwo sądów powinno mieć wpływ na zmianę interpretacji indywidualnej, to powinno być również uwzględniane przy jej wydaniu (tak jak ma to miejsce w przypadku interpretacji ogólnej).

* Ponieważ Spółka odwołuje się do orzeczeń sądów administracyjnych zapadłych w analogicznych stanach faktycznych, za zasadne uważa przytoczenie tezy wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 28 marca 2007 r. (sygn. VIII SA/Wa 135/07), zgodnie z którą pogłębianiu zaufania do organów podatkowych nie służy ograniczenie się w uzasadnieniu decyzji podatkowej do stwierdzenia, że orzeczenie sądu powołane przez stronę w piśmie procesowym na poparcie jej tezy, nie wiąże organu podatkowego w sprawie rozpatrywanej. Jakkolwiek orzeczenia sądowe rzeczywiście wiążą organ podatkowy tylko w sprawie, w której zostały wydane, to jednak powoływanie ich w innej sprawie powoduje, ze argumentacja sądu na temat wykładni konkretnego przepisu staje się argumentacją podatnika właśnie w sprawie rozpatrywanej. Jeżeli więc organ podatkowy nie podziela wspomnianej argumentacji, a oczywiście ma do tego prawo, powinien szczegółowo odnieść się do uzasadnienia wyroku sądowego i ustosunkować się do wyrażonych tam poglądów, wyjaśniając szczegółowo, dlaczego je odrzuca. Wiąże się to z regułą "uczciwego procesowania", które według Naczelnego Sądu Administracyjnego oznacza powinność wyczerpującego odniesienia się do wszystkich wysuniętych przez odwołujący się podmiot zarzutów i żądań".

* Jednocześnie Spółka zwraca uwagę na twierdzenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie zawarte w wyroku z 20 stycznia 2009 r. (sygn. III SA/Wa 1916/08), w którym Sąd stwierdził, że:" (...) choć orzecznictwo sądowe, w tym sądów administracyjnych, nie ma w polskim systemie prawnym charakteru precedensowego, to w zakresie interpretacji podatkowych (ogólnych i indywidualnych) orzecznictwo to zyskuje szczególnie na znaczeniu (...). Orzecznictwo sądów stało się przesłanką do formułowania oceny poprawności funkcjonujących w obrocie prawnym interpretacji, także interpretacji indywidualnych, co szczególnie należy podkreślić w rozpoznanej sprawie. Skoro więc organ wydający interpretacje indywidualne może w ramach działania ex oficio zmienić wydaną już uprzednio interpretację z racji stwierdzenia jej wadliwości w świetle orzecznictwa sądowego, to tym bardziej ma obowiązek dokonywać analizy tego orzecznictwa w postępowaniu zmierzającym do wydania takiej interpretacji, a zwłaszcza w przypadku, gdy na takowe orzecznictwo powołuje się osoba składająca wniosek o jej wydanie. Nie można bowiem przyjąć takiej wykładni powyższych przepisów, że z jednej strony ustawodawca nie nakłada na organ wydający interpretacje indywidualne obowiązku analizowania orzecznictwa zapadłego w innych sprawach dotyczącego analogicznych sytuacji prawnopodatkowych, a z drugiej strony przyjmuje jednocześnie, że pominięcie takiego orzecznictwa może być przyczyną zmiany tak wydanej interpretacji. Obowiązujący od dnia 1 lipca 2007 r. art. 14e § 1 Op. wychodzi poza zasadę związania wyrokiem tylko w sprawie, w której on zapadł i nadaje orzecznictwu sądów administracyjnych walor normatywny także w stosunku do innych indywidualnych spraw załatwianych w drodze interpretacji przepisów prawa podatkowego (interpretacji indywidualnych). Od tej daty orzecznictwo to stało się istotnym miernikiem legalności wydawanych interpretacji indywidualnych. Jego nieuzasadnione zaś pomijanie narusza wyrażoną w art. 121 § 1 Op. zasadę prowadzenia postępowania podatkowego w sposób budzący zaufanie do organów podatkowych i może skutkować w ramach kontroli sądowoadministracyjnej uchyleniem interpretacji indywidualnej z tej przyczyny".

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego - jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 10 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm., dalej także: "u.p.d.o.p.") w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2011 r. zwalnia się od podatku fundusze inwestycyjne działające na podstawie przepisów ustawy z dnia 27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych (Dz. U. Nr 146, poz. 1546, dalej: "u.f.i.").

W myśl art. 1 ust. 1 u.f.i. ustawa określa zasady tworzenia i działania funduszy inwestycyjnych mających siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz zasady prowadzenia na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej działalności przez fundusze zagraniczne i spółki zarządzające.

Zgodnie z art. 2 pkt 9 u.f.i., ilekroć w ustawie jest mowa o funduszu zagranicznym - rozumie się przez to fundusz inwestycyjny otwarty lub spółkę inwestycyjną, które uzyskały zezwolenie właściwego organu w państwie członkowskim na prowadzenie działalności zgodnie z prawem wspólnotowym regulującym zasady zbiorowego inwestowania w papiery wartościowe.

W związku z powyższym należy zgodzić się z poglądem wyrażonym przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w uzasadnieniu wyroku z dnia 27 lutego 2013 r. sygn. akt III SA/Wa 1680/12, zgodnie z którym "ustawa o funduszach inwestycyjnych, zgodnie z art. 1 u.f.i., określa zasady tworzenia i działania funduszy inwestycyjnych mających siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz zasady prowadzenia na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej działalności przez fundusze zagraniczne i spółki zarządzające. Przy czym funduszem zagranicznym w rozumieniu ustawy (art. 2 pkt 9) jest fundusz inwestycyjny otwarty lub spółka inwestycyjna z siedzibą w państwie członkowskim, prowadzące działalność zgodnie z prawem wspólnotowym regulującym zasady zbiorowego inwestowania w papiery wartościowe.

Podkreślony fragment regulacji ma zdaniem Sądu istotne znaczenie dla właściwego odczytania zakresu zwolnienia zawartego w art. 6 pkt 10 u.p.d.o.p., albowiem przepis ten zwalnia od podatku dochodowego fundusze inwestycyjne działające na podstawie przepisów w u.f.i.; w ustawie tej mowa o funduszach inwestycyjnych krajowych takich jak: fundusze inwestycyjne otwarte, specjalistyczne fundusze inwestycyjne otwarte i fundusze inwestycyjne zamknięte oraz o zagranicznych funduszach inwestycyjnych otwartych i zagranicznych spółkach inwestycyjnych z siedzibą w państwie członkowskim, prowadzących działalność zgodnie z prawem wspólnotowym regulującym zasady zbiorowego inwestowania w papiery wartościowe. Nie każdy zatem podmiot inwestycyjny z siedzibą w innym państwie członkowskim jest funduszem zagranicznym w rozumieniu art. 2 pkt 9 u.f.i.

Podstawowe zasady tworzenia i działania funduszy inwestycyjnych oraz sprawowania nad nimi nadzoru zostały na terenie Unii Europejskiej w znacznej części zharmonizowane (por. w szczególności: dyrektywa Rady 85/611/EWG z dnia 20 grudnia 1985 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do przedsiębiorstw zbiorowego inwestowania w zbywalne papiery wartościowe /UCITS) - Dz.U.UE.L 1985.375.3 z późn. zm., obecnie - dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/65/WE z dnia 13 lipca 2009 r. - Dz.U.UE.L 2009.302.32 z późn. zm.).

Zaznaczyć przy tym należy, że Dyrektywa Rady i Parlamentu Europejskiego 2009/65/WE z dnia 13 lipca 2009 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do przedsiębiorstw zbiorowego inwestowania w zbywalne papiery wartościowe (Dz. U.UE.L Nr 302, poz. 32 z późn. zm.), podobnie jak poprzedzająca ją Dyrektywa 85/611/EWG (art. 2), nie ma zastosowania do:

(art. 3 lit. a-d)

* przedsiębiorstw zbiorowego inwestowania typu zamkniętego;

* przedsiębiorstw zbiorowego inwestowania, które pozyskują kapitał, nie promując sprzedaży swoich jednostek uczestnictwa w obrocie publicznym we Wspólnocie lub w jej części;

* przedsiębiorstw zbiorowego inwestowania, których jednostki uczestnictwa, zgodnie z regulaminem funduszu lub zgodnie z dokumentami założycielskimi spółki inwestycyjnej, mogą być przedmiotem obrotu publicznego wyłącznie w państwach trzecich;

* kategorii przedsiębiorstw zbiorowego inwestowania określonych przepisami państw członkowskich, w których takie przedsiębiorstwa zbiorowego inwestowania mają swoją siedzibę, dla których zasady ustanowione w rozdziale VII i art. 83 Dyrektywy są nieodpowiednie z uwagi na ich politykę inwestycyjną i kredytową.

W takim razie, ponieważ Dyrektywa 2009/65/WE nie obejmuje swoim zakresem m.in. funduszy inwestycyjnych typu zamkniętego i takich, które pozyskują kapitał, nie promując sprzedaży swoich jednostek uczestnictwa w obrocie publicznym we Wspólnocie lub w jej części, uznać należy, że zdefiniowane w art. 2 pkt 9 u.f.i. fundusze zagraniczne nie obejmują m.in.: zagranicznych funduszy i spółek inwestycyjnych zamkniętych oraz takich, które pozyskują kapitał, nie promując sprzedaży swoich jednostek uczestnictwa w obrocie publicznym we Wspólnocie lub w jej części; gdyż te nie prowadzą działalności zgodnie z prawem wspólnotowym regulującym zasady zbiorowego inwestowania w papiery wartościowe.

Oznacza to, że zwolnienie podatkowe określone w art. 6 ust. 1 pkt 10 u.p.d.o.p., jako dotyczące wyłącznie funduszy działających na podstawie przepisów ustawy z dnia 27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych, odnosi się do:

W konsekwencji zakres zwolnienia podatkowego w CIT (art. 6 ust. 1 pkt 10 u.p.d.o.p.) do nowelizacji ustawy (z dnia 1 stycznia 2011 r. - dokonanej art. 2 pkt 3 lit. a) tiret pierwsze ustawy z dnia 25 listopada 2010 r. (Dz. U. 2010.226.1478) - oraz z dnia 4 grudnia 2011 r. - dokonanej przez art. 2 ustawy z dnia 16 września 2011 r. (Dz. U. 2011.234.1389), był szerszy dla podmiotów inwestycyjnych krajowych niż zagranicznych, gdyż obejmował również krajowe fundusze inwestycyjne zamknięte, a nie obejmował dochodów uzyskanych przez zagraniczne podmioty inwestycyjne o charakterze zamkniętym nie będące UCITS. (...) Skarżąca, działająca w reżimie A.-SIF, nie jest objęta zwolnieniem z art. 6 ust. 1 pkt 10 u.p.d.o.p. nie dlatego, że jest podmiotem zagranicznym, lecz że nie jest zagranicznym podmiotem inwestycyjnym działającym na podstawie u.f.i., gdyż nie prowadzi działalności zgodnie z prawem wspólnotowym regulującym zasady zbiorowego inwestowania w papiery wartościowe (UCITS)."

Biorąc pod uwagę powyższe, należy stwierdzić, że skoro w uzupełnieniu wniosku ORD-IN Wnioskodawca wskazał, że Spółka inwestycyjna A. jest przedsiębiorstwem zbiorowego inwestowania w zbywalne papiery wartościowe typu zamkniętego, to w świetle powyższego nie można tej spółki inwestycyjnej uznać za fundusz inwestycyjny, o którym mowa w art. 6 ust. 1 pkt 10 u.p.d.o.p. (w szczególności wymieniony w art. 2 pkt 9 u.f.i.).

Nie można zatem zgodzić się z Wnioskodawcą, że

* A. (spółka inwestycyjna opisana we wniosku ORD-IN) działająca na podstawie Ustawy z 2002 r. jest zagranicznym funduszem inwestycyjnym, o którym mowa w art. 2 pkt 9 ustawy o funduszach;

* Wnioskodawca nie jest obowiązany do pobierania zryczałtowanego p.d.o.p. przy wypłacie dywidendy do A., gdyż A. jest zwolniona od p.d.o.p. w Polsce jako fundusz działający na podstawie ustawy o funduszach.

Zauważyć jednocześnie należy, że na podstawie art. 26 ust. 1g pkt 2 u.p.d.o.p. osoby prawne i jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz będące przedsiębiorcami osoby fizyczne, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1 na rzecz podmiotów wymienionych w art. 6 ust. 1 pkt 10a i 11a, stosują zwolnienia wynikające z tych przepisów wyłącznie pod warunkiem złożenia przez podmiot, o którym mowa w art. 6 ust. 1 pkt 10a i 11a, pisemnego oświadczenia, że jest rzeczywistym właścicielem wypłaconych przez płatnika należności oraz spełnia on warunki, o których mowa w tych przepisach. Ponieważ Wnioskodawca jednoznacznie w opisie zdarzenia przyszłego wskazał, że "A. nie złoży Spółce oświadczenia o spełnianiu warunków opisanych w art. 6 ust. 1 pkt 10a u.p.d.o.p.", Wnioskodawca jako płatnik będzie zobowiązany do pobrania podatku na podstawie art. 26 ust. 1 w zw. z art. 3 ust. 2 i art. 22 ust. 1 u.p.d.o.p.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy, zgonie z którym "wypłata dywidendy do A. jest zwolniona od p.d.o.p. w Polsce" - należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania Postanowienia pierwszej instancji Nr IPPB5/423-635/11-2/AJ.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.