IPPB5/423-621/11-4/RS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 14 czerwca 2011 r. (data wpływu 4 lipca 2011 r.) oraz piśmie z dnia 1 września 2011 r. (data nadania 6 września 2011 r., data wpływu 9 września 2011 r.) uzupełniającym braki formalne na wezwanie Nr IPPB5/423-621/11-2/RS z dnia 26 sierpnia 2011 r. (data nadania 29 sierpnia 2011 r., data doręczenia 31 sierpnia 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnych stawek amortyzacyjnych dla używanych lokali niemieszkalnych - jest prawidłowe.

W dniu 4 lipca 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnych stawek amortyzacyjnych dla używanych lokali niemieszkalnych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca będąc spółką z ograniczoną odpowiedzialnością założoną w 2009 r. otrzymał tytułem pokrycia udziałów wspólnika jako wkład niepieniężny (aport) nieruchomości.

Aport objął m.in.:

Stawka amortyzacyjna dla ww. budynków wynosi 2,5%.

Wnioskodawca ustalił daty oddania budynków do używania na podstawie danych z kartoteki budynków prowadzonej przez właściwe jednostki samorządu terytorialnego, gdzie wskazuje się na datę wybudowania budynków.

W związku z koniecznością zmiany sposobu użytkowania ww. budynków Wnioskodawca zgłosił do właściwych organów zmianę sposobu użytkowania budynków ad. 1, 2, 4, 5, 6. W zakresie budynku ad. 3 uzyskano decyzję o pozwoleniu na użytkowanie dla potrzeb niemieszkalnych tj. szkół. Wszystkie budynki były od ich wybudowania budynkami niemieszkalnymi, co nie uległo zmianie po zmianie sposobu ich użytkowania przez Wnioskodawcę.

Budynki przystosowane zostały do potrzeb szkół publicznych i niepublicznych, na rzecz których nieruchomości miały być najmowane. Wnioskodawca prowadził w budynkach prace modernizacyjne służące przystosowaniu budynków do potrzeb szkół będących najemcami budynków.

Koszty nakładów na modernizację (ulepszenie) poszczególnych budynków wyniosły:

Ad. 1. 45.928,00 zł i zwiększyły wartość początkową środka trwałego w dniu 31 sierpnia 2009 r.

Ad. 2. 109.968,26 zł i zwiększyły wartość początkową środka trwałego w dniu 30 września 2010 r.

Ad. 4. 342.514,87 zł i zwiększyły wartość początkową środka trwałego w dniu 31 grudnia 2010 r.

Ad. 5. 346.589,67 zł i zwiększyły wartość początkową środka trwałego od 31 maja 2010 r.

Ad. 6.817.198,06 zł i zwiększyły wartość początkową środka trwałego w dniu 31 sierpnia 2010 r.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie oznaczone w przedmiotowym wniosku nr I w zakresie możliwości zastosowania indywidualnych stawek amortyzacyjnych dla używanych lokali niemieszkalnych. Przedmiotowy wniosek w zakresie pytania oznaczonego nr II zostanie rozpatrzony odrębną interpretacją.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. I.

W odniesieniu do ww. budynków będzie on uprawniony do zastosowania indywidualnych okresów amortyzacji w oparciu o treść art. 16j ust. 1 pkt 4) ustawy o CIT.

Ww. budynki są używane i ulepszone przez podatnika. Ponadto mają charakter niemieszkalny, a zasadnicza stawka amortyzacyjna dla takich budynków wynosi 2,5%. Są one wprowadzone po raz pierwszy do ewidencji środków trwałych Wnioskodawcy. Tym samym spełnione są warunki określone w art. 16j ust. 1 pkt 4) ustawy o CIT.

W konsekwencji dla poszczególnych budynków najkrótszy okres amortyzacji powinien zostać ustalony w następujący sposób:

Ad. 1. 40 lat - 42 lata = -2 lat ale nie mniej niż 10 lat, więc minimalny okres amortyzacji wynosi 10 lat,

Ad. 2. 40 lat - 25 lat = 15 lat, więc minimalny okres amortyzacji wynosi 15 lat,

Ad. 3. 40 lat -15 lat = 25 lat, więc minimalny okres amortyzacji wynosi 25 lat,

Ad. 4. 40 lat - 108 lat = -68 lata ale nie mniej niż 10 lat, więc minimalny okres amortyzacji wynosi 10 lat,

Ad. 5. 40 lat - 72 lata = -32 lata ale nie mniej niż 10 lat, więc minimalny okres amortyzacji wynosi 10 lat,

Ad. 6. 40 lat - 53 lata = -13 lat ale nie mniej niż 10 lat, więc minimalny okres amortyzacji wynosi 10 lat.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania oznaczonego nr I w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Zatem, wydatek może zostać uznany za koszt uzyskania przychodów o ile pozostaje w związku przyczynowo - skutkowym z przychodami i prowadzoną działalnością gospodarczą podatnika oraz nie został wymieniony w art. 16 ust. 1 ustawy, jako wydatek nie stanowiący kosztów uzyskania przychodów.

W myśl art. 15 ust. 6 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Pojęcie środków trwałych, podlegających amortyzacji, zostało określone w art. 16a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zgodnie z ww. przepisem, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

Stosownie do art. 16d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, składniki majątku, o których mowa w art. 16a-16c, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 9 ust. 1, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o którym mowa w art. 16h ust. 1 pkt 4. Natomiast zgodnie z art. 16h ust. 2 powołanej ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l i 16ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16i-16k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Jedną z metod dokonywania odpisów amortyzacyjnych jest amortyzacja z wykorzystaniem stawek indywidualnych. Co do zasady metoda ta odnosi się do używanych lub ulepszonych środków trwałych.

Zgodnie z art. 16j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% nie może być krótszy niż 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

W kontekście powołanych uregulowań uznać zatem należy, że dla możliwości zastosowania przez Wnioskodawcę indywidualnej stawki amortyzacyjnej w odniesieniu do przedmiotowych lokali niemieszkalnych, konieczne jest by składniki te:

* były po raz pierwszy wprowadzone do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych podatnika oraz

* były uprzednio używane lub

* zostały przez podatnika ulepszone.

Ponadto należy dodać, iż ustawodawca nie ustalił okresu, który uprawnia do uznania budynku (lokalu) za używany. Wskazał jedynie, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych.

Ustawodawca nie określił również sposobu dokumentowania dotychczasowego okresu używania danego środka trwałego. Zatem w gestii podatnika pozostaje zebranie stosownej dokumentacji potwierdzającej fakt, że dany obiekt można uznać za używany oraz potwierdzającej okres jego używania.

W takiej sytuacji należy więc odwołać się do zapisu art. 180 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) zgodnie, z którym jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem. Ponadto zgodnie z treścią art. 181 Ordynacji podatkowej, dowodami w postępowaniu podatkowym mogą być w szczególności księgi podatkowe, deklaracje złożone przez stronę, zeznania świadków, opinie biegłych, materiały i informacje zebrane w wyniku oględzin, informacje podatkowe oraz inne dokumenty zgromadzone w toku czynności sprawdzających lub kontroli podatkowej (...).

Stosownie zaś do art. 16g ust. 13 ww. ustawy, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1 i 3-11, powiększa się o sumę wydatków na ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500 zł Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji. W takim wypadku przedmiotowe wydatki, jako nie stanowiące remontu, nie mogą być zaliczone bezpośrednio w koszty uzyskania przychodów, lecz poprzez odpisy amortyzacyjne.

Ponadto należy wskazać, iż wydatki ulepszeniowe powiększają wartość początkową środka trwałego stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych. Wskazać w tym miejscu należy, iż ulepszenie pozostaje bez wpływu na stosowaną w odniesieniu do danego środka trwałego metodę amortyzacji; w szczególności nie powoduje zmiany wybranej metody amortyzacji jak i nie może być amortyzowane samodzielne (w oderwaniu od środka trwałego, którego dotyczy). Wszelkie zasady i ograniczenia amortyzacji odnoszące się do ulepszonego środka trwałego dot. automatycznie samego ulepszenia.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca - Spółka z o.o., została założona w 2009 r. Tytułem pokrycia udziałów wspólnika jako wkład niepieniężny (aport) Spółka otrzymała nieruchomości niemieszkalne, w skład których wchodziły m.in. budynki biurowe, budynek administracyjny, handlowo-usługowy, administracyjno-biurowy i budynek produkcyjny. Do ewidencji środków trwałych przedmiotowe budynki były wprowadzane w latach 2009-2010. W większości przypadków Spółka przed wprowadzeniem budynków do ewidencji środków trwałych poniosła nakłady na ich adaptację. Wnioskodawca ustalił daty oddania budynków do używania na podstawie danych z kartoteki budynków prowadzonej przez właściwe jednostki samorządu terytorialnego, gdzie wskazuje się na datę wybudowania budynków.

W odniesieniu do ww. budynków Wnioskodawca uważa, iż będzie on uprawniony do zastosowania indywidualnych okresów amortyzacji w oparciu o treść art. 16j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Mając na uwadze przedstawione wyżej regulacje prawa podatkowego należy stwierdzić, iż o ile Wnioskodawca dysponuje dokumentacją potwierdzającą fakt, że dane budynki można uznać za ulepszone lub używane oraz potwierdzającą okres ich używania i charakter w jakim były wykorzystywane, Wnioskodawca jest uprawniony do zastosowania w stosunku do przedmiotowych obiektów indywidualnych stawek amortyzacyjnych.

Na podstawie ww. dokumentacji, Wnioskodawca określa także, w oparciu o regulacje zawarte w cytowanym wyżej art. 16j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, minimalne okresy amortyzacji.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w przedmiotowym zakresie należało uznać za prawidłowe.

W tym miejscu należy podkreślić, iż weryfikacja okresów amortyzacji dla poszczególnych budynków, na podstawie posiadanej przez podatnika dokumentacji, jest możliwa dopiero w ramach ewentualnego postępowania kontrolnego lub podatkowego, które może przeprowadzić właściwy dla podatnika organ podatkowy czy kontroli skarbowej. Kwestia dotycząca sposobu dokumentowania dotychczasowego okresu używania danego środka trwałego, wymaga szczegółowej analizy i może być weryfikowana tylko w trakcie postępowania kontrolnego lub podatkowego i nie podlega rozstrzygnięciu w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej.

Wydając interpretacje w trybie art. 14b § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa tut. organ nie dokonuje wyliczeń okresów amortyzacji. W związku z tym Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie nie ustosunkował się do przedstawionych przez Wnioskodawczynię wyliczeń i danych.

Zgodnie bowiem z zasadą samo opodatkowania, obowiązującą w polskim systemie podatkowym, na podatniku spoczywa obowiązek dokonania oceny własnej sytuacji prawno podatkowej, a po jej dokonaniu zachowania się zgodnie z przepisami prawa podatkowego, bowiem prawidłowość takiego wyliczenia podlega weryfikacji przez organ podatkowy

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ul.1-ego Maja 10, 09-402 Płock.