IPPB5/423-592/10-2/JC - Możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów spółki kapitałowej odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych udostępnionych kontrahentom na podstawie umów o współpracę.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 31 sierpnia 2010 r. (data wpływu 6 września 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych udostępnionych kontrahentom na podstawie umów o współpracę - jest prawidłowe.

W dniu 6 września 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych udostępnionych kontrahentom na podstawie umów o współpracę.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych. W ramach swej działalności Spółka prowadzi sprzedaż wyrobów mięsnych własnej produkcji jako Producent. Dodatkowo zajmuje się dystrybucją wyrobów swej Spółki zależnej. W ramach prowadzonej działalności zawierane są umowy o współpracy ze swoimi kontrahentami - odbiorcami wyrobów. Na ich podstawie Spółka, w zamian za zobowiązanie do zakupu określonej ilości produktów, ich odpowiednią ekspozycję, aktywne współdziałanie w zakresie prowadzonych przez Producenta akcji promocyjnych, stosowanie polityki cenowej Producenta - udostępnia swoim kontrahentom na podstawie umów użyczenia mających charakter pomocniczy do umowy o współpracę urządzenia umożliwiające realizację zawartych umów związanych z dystrybucją wyrobów Producenta. Udostępniane urządzenia przez cały okres trwania umowy stanowią własność Spółki i zostają przez Nią ujęte w ewidencji środków trwałych. Dokonywane od nich odpisy amortyzacyjne Spółka zalicza do kosztów uzyskania przychodów. Do obowiązków biorącego w używanie urządzenia chłodnicze należy bieżąca konserwacja tych urządzeń i ponoszenie wszelkich kosztów eksploatacyjnych wraz z ubezpieczeniem. Urządzeniami tymi są różnego rodzaju regały chłodnicze. Spółka dokonała zakupu urządzeń, które mają ułatwiać realizację umów z kontrahentami i które umożliwią dogodne warunki sprzedaży oferowanych przez Nią produktów. Oprócz tego, że urządzenia ułatwią korzystanie z asortymentu Spółki, wskazane środki trwałe pełnią także dodatkową rolę - dzięki umieszczanym na nich logo Wnioskodawcy pozwolą one na budowanie wśród klientów i kontrahentów Spółki popularności marki oraz będą stanowić reklamę produktów Spółki. Na koniec należy wspomnieć, że urządzenia te pełnią jeszcze istotną rolę na specyficznym rynku żywności mięsa i wędlin, której możliwość sprzedaży zależy od warunków jej przechowywania. Bez urządzeń chłodniczych nie ma możliwości sprzedaży tego typu wyrobów jak mięso czy wędliny. Urządzenia te muszą znajdować się w sklepach w celu realizacji sprzedaży zamierzonej przez Producenta.

Wydatki na ich zakup zostały więc poniesione w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów Spółki.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych Spółka może zaliczać do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne od środków trwałych (urządzeń), które na mocy zawartych umów o współpracę udostępni swoim kontrahentom.

Zdaniem Wnioskodawcy:

W świetle przedstawionego stanu faktycznego, Spółka będzie miała prawo zaliczać do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne od urządzeń chłodniczych udostępnianych swoim kontrahentom, w ramach zawartych umów o współpracę i dodatkowych do nich umów użyczenia.

W oparciu o art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), za koszty uzyskania przychodów uważa się koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p.

Ponadto, zgodnie z art. 15 ust. 6 u.p.d.o.p., kosztem uzyskania przychodów są także dokonywane odpisy amortyzacyjne z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Zgodnie z art. 16a ust. 1 u.p.d.o.p., amortyzacji podlegają stanowiące własność podatnika środki trwałe (w tym maszyny, urządzenia i środki transportu) o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, które są przez tego podatnika wykorzystywane na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub leasingu. Użycie spójnika "albo" wprowadza podział sytuacji, w ramach których podatnikowi przysługuje prawo do dokonywania odpisów amortyzacyjnych. Zgodnie z ustawą Spółka ma prawo dokonywania odpisów amortyzacyjnych od własnych środków trwałych o przewidywanym okresie użytkowania dłuższym niż rok w sytuacji, gdy:

* wykorzystuje te środki w jakikolwiek sposób na potrzeby związane ze swoją działalnością gospodarczą albo,

* jego działalność gospodarcza polega (przynajmniej w pewnej mierze) na wynajmowaniu, wydzierżawianiu bądź leasingowaniu tych środków.

Co do zasady, przepis ten uzależnia możliwość dokonywania odpisów amortyzacyjnych od wykorzystania określonego środka trwałego na potrzeby związane z działalnością gospodarczą podatnika. W żadnej mierze, art. 16a ust. 1 u.p.d.o.p. nie odwołuje się natomiast do fizycznego wykorzystania danego środka trwałego konkretnie w siedzibie podatnika. Powyższy przepis nie ogranicza w żaden sposób zakresu sformułowania "na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą". Wprowadzenie przez ustawodawcę tego sformułowania oznacza, że środek trwały musi służyć działalności gospodarczej podatnika, natomiast fizyczne używanie tego środka trwałego może mieć miejsce poza zakładem podatnika.

Działania Spółki wynikające z zawartych umów o współpracę są uzasadnione z ekonomicznego punktu widzenia i przyczyniają się do zachowania bądź zabezpieczenia źródła przychodów. Istotnym elementem wpływającym na wzrost przychodów z tytułu sprzedaży produktów jest rozbudowana sieć dystrybucyjna składająca się z punktów własnych i partnerskich prowadzonych na podstawie umów o współpracy. Spółka chcąc maksymalizować zyski musi również zwiększać ilość kontrahentów. W tym celu konieczne jest zachęcanie ich do wyboru produktów oferowanych przez Spółkę. Udostępnianie kontrahentom urządzeń związanych z umożliwieniem promowania produktów Spółki, w zamian za określone w umowach o współpracę świadczenia wzajemne, jest jednym z najpopularniejszych, a równocześnie szeroko akceptowalnych, sposobów pozyskiwania nowych kontrahentów. Działania takie są również podejmowane przez wszystkie firmy z branży spożywczej. Środki trwałe udostępniane są kontrahentom w celu zwiększenia zysków Spółki, tak więc odpisy amortyzacyjne dokonywane przez Spółkę powinny stanowić koszt uzyskania przychodów. W art. 16 ust. 1 pkt 63 lit. c) u.p.d.o.p. wprowadzono wyjątek od zasady. Zgodnie z tą regulacją, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oddanych do nieodpłatnego używania (z wyjątkiem nieruchomości) za miesiące, w których składniki te były oddane do nieodpłatnego używania. Jednak udostępnianie urządzeń w przypadku Spółki nie powinno zostać zakwalifikowane jako nieodpłatne oddanie do używania. W przedstawionym stanie faktycznym nie można mówić o nieodpłatności świadczenia na rzecz kontrahentów, gdyż za nieodpłatne uznaje się takie świadczenie, którego spełnienie nie powoduje, po stronie otrzymującego, obowiązkowego wzajemnego świadczenia na rzecz przekazującego urządzenia. Tutaj w samej konstrukcji umów o współpracę, zawartych ze swoimi kontrahentami wskazano, że w zamian za udostępnienie urządzeń, kontrahent zamówi w Spółce min. określoną ilość produktów, będzie stale i widocznie eksponował wyroby i produkty Spółki i odpowiednio je promował.

Dodatkowo, mimo braku w umowie o współpracę odpłatności za czynności wskazane w umowie w postaci odrębnego wynagrodzenia, to w rzeczywistości wynagrodzenie za udostępnienie kontrahentom urządzeń wliczone jest w cenę oferowanych kontrahentom przez Spółkę produktów, gdzie kontrahentów do zakupu określonej ilości pozycji z asortymentu Spółki zobowiązują umowy o współpracę. Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych i inne ustawy podatkowe, nie zawierają definicji użyczenia. Zgodnie z art. 710 i następnymi ustawy - Kodeks cywilny przez użyczenie rozumiane jest zobowiązanie się użyczającego do zezwolenia biorącemu na bezpłatne używanie oddanej mu w tym celu rzeczy. Istotnymi cechami przywoływanego stosunku prawnego są nieodpłatność oraz jednostronność. Stosunek prawny, jaki łączy Spółkę i jej kontrahentów na skutek zawartych umów nie wykazuje żadnej z tych cech. Będą to umowy dwustronnie zobowiązujące - tak Spółka, jak i Jej kontrahent są zobowiązani do spełnienia pewnych świadczeń na rzecz drugiej strony. A zatem zdaniem Spółki, nie można również mówić o nieodpłatności udostępniania urządzeń. W przedstawionych okolicznościach nie znajdzie zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 63 lit. c) u.p.d.o.p.

Spółka ma zatem prawo zaliczać do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne dokonywane od udostępnianych kontrahentom na mocy umów o współpracę urządzeń, stanowiących środki trwałe Spółki.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ul.1-ego Maja 10, 09-402 Płock.