IPPB5/423-512/10-2/AM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia z dnia 3 sierpnia 2010 r. (data wpływu 10 sierpnia 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

* możliwości zaliczenia nakładów rekultywacyjnych i dostosowujących do bieżącego funkcjonowania składowiska do kosztów uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia - jest prawidłowe,

* możliwości stosowania podwyższonych stawek amortyzacyjnych - jest prawidłowe.

W dniu 10 sierpnia 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia nakładów rekultywacyjnych i dostosowujących do bieżącego funkcjonowania składowiska do kosztów uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia, możliwości stosowania podwyższonych stawek amortyzacyjnych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:

1.

Wnioskodawca (Spółka) zajmuje się składowaniem i utylizacją odpadów komunalnych na składowisku. Składowanie odbywa się na składowisku, które jest budowlą jako środek trwały. Częścią składowiska jest kwatera oddana do użytku w roku 2007. Nakłady inwestycyjne na tę budowlę wyniosły około 3.600.000 zł W czasie jej użytkowania ponoszone są nadal nakłady finansowe. Są to nakłady na rekultywację oraz dostosowanie kwatery do prawidłowego, zgodnego z decyzjami budowlanymi i ekologicznymi, funkcjonowania. Wielkość nakładów każdorazowo przekracza kwotę 3.500 zł Z tytułu rekultywacji jest to np. nawożenie i obsiewanie trawą gruntów na zapełnionych częściach kwatery. Natomiast z tytułu nakładów dostosowawczych jest to np. nawożenie ziemi, nasypywanie wałów, zapewnienie sprawności instalacji odgazowywania i odwodnienia oraz temu podobne prace. Zgodnie ze znanymi Spółce opiniami i interpretacjami, rekultywacja nie jest wydatkiem majątkowym, lecz bieżącym, czyli nakłady na nie podwyższają wartości środka trwałego. Dotychczas Spółka koszty rekultywacji ewidencjonowała w koszty bieżące. Pozostałe nakłady ewidencjonowano w wartości inwestycji, jej podniesienie. Bieżąca obserwacja opinii, interpretacji oraz dyskusje z podmiotami prowadzącymi taką samą działalność budzi wątpliwości o prawidłowości dotychczasowych działań. Rozdzielenie na składowisku nakładów na rekultywację od pozostałych nakładów jest często niemożliwe. Trudno rozdzielić koszty za dostarczoną ziemię, która częściowo jest zużyta na rekultywację, a częściowo z tego samego transportu na podstawie tej samej faktury na usypywanie wałów dostosowujących pojemność składowiska. Wnioskodawca nadmienił, że dostosowywanie składowiska wynika z uzyskanych decyzji budowlanych i ekologicznych, które Spółka obowiązkowo musi spełniać aby złożyć na stanowisku ilość odpadów określoną w decyzjach. Tak więc ponoszone nakłady nie powodują ulepszenia lub modernizacji w sensie zwiększenia wydajności, czy zwiększenia okresu używania. Warunki te są zawarte w decyzjach i Spółka musi się do nich dostosować. Ten środek trwały nie jest poprzez wspomniane nakłady przebudowywany, rozbudowywany ponad projekt i otrzymane decyzje określające parametry dopuszczalne w sensie czasowym, pojemnościowym i sprawnościowo-użytecznym. Wnioskodawca wyraził opinię, że wszystkie nakłady są w tym przypadku nakładami niezbędnymi do prawidłowego funkcjonowania i bardziej powinny być kwalifikowane na zasadach niezbędnych remontów dostosowawczych wynikających z wymogów prawidłowego funkcjonowania.

2.

Wnioskodawca amortyzuje wspomniany środek trwały - składowisko jako budowlę. W związku z nietypowością tego środka trwałego Spółka ma wątpliwości, czy w przypadku takiego środka trwałego możliwe jest zastosowanie do amortyzacji 4,5% zgodnie z przepisami podwyższonej stawki amortyzacyjnej o dopuszczalne wskaźniki z tytułu warunków pogorszonych lub złych. Środek trwały jakim jest budowla składowiska funkcjonuje na otwartej przestrzeni, jest szkodliwa dla otoczenia. Oba wskaźniki 1,2 oraz 1,4 zgodnie z przepisami odnoszą się również do budowli. Budowla, o której mowa narażona jest na ciągłe działanie wody, nagłych zmian temperatur, służy ona przechowywaniu szkodliwych chemicznie składników, narażona jest na wpływy wydobywających się gazów i innych szkodliwych czynników.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1

W przypadku możliwości podwyższania wartości środka trwałego Spółka stoi na stanowisku, że w przypadku składowisk wszelkie nakłady poniesione w ramach bieżącego funkcjonowania, wynikające z przepisów i decyzji określających konieczne do spełnienia warunki dla prawidłowego funkcjonowania, nie są nakładami inwestycyjnymi i nie podwyższają wartości środka trwałego.

Ad. 2

W przypadku podwyższenia stawki amortyzacji Spółka stoi na stanowisku, że zgodnie z przepisami środek trwały jakim jest stanowisko spełnia w dużej części warunki do traktowania go przy amortyzacji jako narażony na warunki pogorszone i złe i w związku z tym dopuszczalne jest zwiększenie stopy amortyzacji 4,5% o wskaźnik 1,4.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego uznaje się w zakresie:

* możliwości zaliczenia nakładów rekultywacyjnych i dostosowujących do bieżącego funkcjonowania składowiska do kosztów uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia za prawidłowe.

* możliwości stosowania podwyższonych stawek amortyzacyjnych za prawidłowe.

Odpowiedź na pytanie nr 1

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art. 15 i 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, do kosztów uzyskania przychodów zalicza się wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Na podstawie powyższego przepisu możliwe jest zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów wydatku, który - racjonalnie oceniając - mógłby przyczynić się do powstania przychodu czy jego zwiększenia, nawet jeżeli przychód faktycznie nie wystąpi.

Decydującym czynnikiem pozwalającym zaliczyć dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów jest zatem poniesienie go w celu osiągnięcia przychodu, bądź zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów, przy czym każdy wydatek, poza wyraźnie wskazanym w ustawie - wymaga indywidualnej oceny pod kątem adekwatnego związku z przychodami i racjonalności działania podmiotu.

Nie każdy koszt poniesiony w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów może zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów. Takimi kosztami bowiem nie mogą być wydatki enumeratywnie wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Należy jednocześnie zaznaczyć, iż prawidłowe zaliczenie wydatku do kosztów uzyskania przychodów uwarunkowane jest wykazaniem jego celowości i związku z przychodem, jak i prawidłowym udokumentowaniem. Należy zwrócić przy tym uwagę, że to na podatniku ciąży obowiązek wykazania związku poniesionych wydatków z przychodami, bo to on wywodzi skutki prawne w postaci zmniejszenia zobowiązania podatkowego.

W tym miejscu wskazać należy, iż nie każdy koszt poniesiony w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów może zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów. Takimi kosztami bowiem nie mogą być wydatki enumeratywnie wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. c u.p.d.o.p., nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 16g ust. 13 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych - wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem pkt 8a, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

Zatem wydatki na ulepszenie środków trwałych nie stanowią bezpośrednio kosztów uzyskania przychodów w momencie ich poniesienia. Jednakże zgodnie z art. 15 ust. 6 u.p.d.o.p., kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne), dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16 m u.p.d.o.p., z uwzględnieniem art. 16 ww. ustawy.

Stosownie do postanowień art. 16g ust. 13 u.p.d.o.p., jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1 i 3-11, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500 zł Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji. W takim wypadku przedmiotowe wydatki, jako nie stanowiące remontu, nie mogą być zaliczone bezpośrednio w koszty uzyskania przychodów, lecz poprzez odpisy amortyzacyjne.

W przedstawionym we wniosku opisie stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego Wnioskodawca (Spółka) zajmuje się składowaniem i utylizacją odpadów komunalnych na składowisku. Składowanie odbywa się na składowisku, które jest budowlą jako środek trwały. Częścią składowiska jest kwatera oddana do użytku w roku 2007. Nakłady inwestycyjne na tę budowlę wyniosły około 3.600.000 zł W czasie jej użytkowania ponoszone są nadal nakłady finansowe. Są to nakłady na rekultywację oraz dostosowanie kwatery do prawidłowego, zgodnego z decyzjami budowlanymi i ekologicznymi, funkcjonowania. Wielkość nakładów każdorazowo przekracza kwotę 3.500 zł Z tytułu rekultywacji jest to np. nawożenie i obsiewanie trawą gruntów na zapełnionych częściach kwatery. Natomiast z tytułu nakładów dostosowawczych jest to np. nawożenie ziemi, nasypywanie wałów, zapewnienie sprawności instalacji odgazowywania i odwodnienia oraz temu podobne prace. Dotychczas Spółka koszty rekultywacji ewidencjonowała w koszty bieżące. Pozostałe nakłady ewidencjonowano w wartości inwestycji, jej podniesienie. Wnioskodawca nadmienił, że dostosowywanie składowiska wynika z uzyskanych decyzji budowlanych i ekologicznych, które Spółka obowiązkowo musi spełniać aby złożyć na stanowisku ilość odpadów określoną w decyzjach. Tak więc ponoszone nakłady nie powodują ulepszenia lub modernizacji w sensie zwiększenia wydajności, czy zwiększenia okresu używania. Warunki te są zawarte w decyzjach i Spółka musi się do nich dostosować. Ten środek trwały nie jest poprzez wspomniane nakłady przebudowywany, rozbudowywany ponad projekt i otrzymane decyzje określające parametry dopuszczalne w sensie czasowym, pojemnościowym i sprawnościowo-użytecznym. Wnioskodawca wskazał, iż nakłady są w tym przypadku nakładami niezbędnymi do prawidłowego funkcjonowania i bardziej powinny być kwalifikowane na zasadach niezbędnych remontów dostosowawczych wynikających z wymogów prawidłowego funkcjonowania.

A zatem aby prawidłowo określić charakter poniesionych wydatków, w pierwszej kolejności należy rozstrzygnąć, czy dotyczą one wykonania prac o charakterze remontowym, czy też wydatki te związane są z ulepszeniem. Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje użytych w niej pojęć przebudowa, adaptacja, rozbudowa, rekonstrukcja, modernizacja. Brak jest także definicji pojęcia remont. Posiłkując się definicją zawartą w art. 3 pkt 8 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118 z późn. zm.) przez remont należy rozumieć wykonanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego, a nie stanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów innych niż użyto w stanie pierwotnym. Istotą remontu są więc czynności związane z przywróceniem pierwotnego stanu technicznego i użytkowego użytkowanego obiektu wraz z wymianą zużytych składników technicznych (części zamienne), nie zmieniające jego charakteru i funkcji, następujące w trakcie jego eksploatacji i wynikające z tej eksploatacji - a więc będą to wszystkie zmiany przywracające jego pierwotny poziom techniczny, pierwotną zdolność użytkową utraconą na skutek upływu czasu i eksploatacji, przy czym pojęcie to nie obejmuje zwykłych zabiegów konserwacyjnych. Wydatki mające charakter remontowy zaliczane są w całości bezpośrednio w koszty uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia, bez względu na wysokość tych wydatków.

Zgodnie z powyższym istotą remontu jest przywrócenie pierwotnego stanu technicznego użytkowanego obiektu wraz z wymianą zużytych składników technicznych, niezmieniające jego charakteru i funkcji, a następujące w trakcie jego eksploatacji i będące wynikiem tej eksploatacji (zużycia) oraz niezwiększające jego wartości początkowej.

Jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego dostosowywanie składowiska wynika z uzyskanych decyzji budowlanych i ekologicznych, które Spółka obowiązkowo musi spełniać aby złożyć na stanowisku ilość odpadów określoną w decyzjach. Tak więc ponoszone nakłady nie powodują ulepszenia lub modernizacji w sensie zwiększenia wydajności, czy zwiększenia okresu używania. Warunki te są zawarte w decyzjach i Spółka musi się do nich dostosować. Ten środek trwały nie jest poprzez wspomniane nakłady przebudowywany, rozbudowywany ponad projekt i otrzymane decyzje określające parametry dopuszczalne w sensie czasowym, pojemnościowym i sprawnościowo-użytecznym.

W świetle powyższego należy uznać, iż ponoszone nakłady rekultywacyjne i dostosowujące do bieżącego funkcjonowania nie stanowią wydatków na ulepszenie środków trwałych, nie powiększają wartości tych środków. W związku z powyższym nakłady rekultywacyjne i dostosowujące do bieżącego funkcjonowania składowiska będą stanowiły koszty uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia.

Odpowiedź na pytanie nr 2

Zasady dotyczące dokonywania odpisów z tytułu zużycia środków trwałych (odpisów amortyzacyjnych) zamieszczone zostały w przepisach art. 16a-16 m ww. ustawy podatkowej.

Jak stanowi art. 16a ust. 1 tej ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z przedstawionym we wniosku opisem stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego środek trwały jakim jest budowla składowiska funkcjonuje na otwartej przestrzeni, jest szkodliwa dla otoczenia. Oba wskaźniki 1,2 oraz 1,4 zgodnie z przepisami odnoszą się również do budowli. Budowla, o której mowa narażona jest na ciągłe działanie wody, nagłych zmian temperatur, służy ona przechowywaniu szkodliwych chemicznie składników, narażona jest na wpływy wydobywających się gazów i innych szkodliwych czynników.

Jak stanowi art. 16i ust. 1 ustawy o podatku dochodowy od osób prawnych odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1.

Podatnicy, zgodnie z art. 16i ust. 2 ww. ustawy, mogą podane w Wykazie stawek amortyzacyjnych stawki podwyższać dla budynków i budowli używanych w warunkach:

W razie wystąpienia bądź ustania warunków uzasadniających podwyższenie stawek, o których mowa w ust. 2 pkt 1 i 2, stawki te ulegają podwyższeniu lub obniżeniu od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zaistniały okoliczności uzasadniające te zmiany (art. 16i ust. 3). Podatnicy mogą podwyższać stawki dla środków trwałych wymienionych w ust. 2 pkt 3 bądź rezygnować z ich stosowania począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji, albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego. W myśl art. 16i ust. 7 wyjaśnienia dotyczące warunków używania budynków i budowli, określenia szczególnej sprawności technicznej maszyn, urządzeń i środków transportu oraz maszyn i urządzeń poddanych szybkiemu postępowi technicznemu, o których mowa w ust. 2, zawarte są w objaśnieniach do Wykazu stawek amortyzacyjnych. Zgodnie z objaśnieniami do Wykazu stawek amortyzacyjnych, stanowiącego załącznik nr 1 do powołanej ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za pogorszone warunki używania budynków i budowli, o których mowa w art. 16i ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy, uważa się używanie tych środków trwałych pod ciągłym działaniem wody, par wodnych, znacznych drgań, nagłych zmian temperatury oraz innych czynników powodujących przyspieszenie zużycia obiektu. Za złe warunki używania budynków i budowli, o których mowa w art. 16i ust. 2 pkt 1 lit. b ustawy, uważa się używanie tych środków trwałych pod wpływem niszczących środków chemicznych, a zwłaszcza gdy służą one produkcji, wytwarzaniu lub przechowywaniu żrących środków chemicznych. Dotyczy to również przypadków silnego działania na budynek lub budowlę niszczących środków chemicznych rozproszonych w atmosferze, wodzie lub wydzielających się w postaci oparów, których źródłem są inne obiekty znajdujące się w pobliżu.

Wnioskodawca wykazał, iż budowla - składowisko, narażona jest na ciągłe działanie wody, nagłych zmian temperatur, służy ona przechowywaniu szkodliwych chemicznie składników, narażona jest na wpływy wydobywających się gazów i innych szkodliwych czynników.

Mając na względzie przedstawiony we wniosku opis warunków powodujących przyspieszenie zużycia środków trwałych (składowiska) stwierdzić należy, iż zasadnym jest podwyższenie przez Wnioskodawcę stawek amortyzacyjnych przy zastosowaniu współczynników właściwych dla budynków i budowli używanych w warunkach złych, tj. przy zastosowaniu współczynników nie wyższych niż 1,4 (w terminach określonych przepisem art. 16i ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

A zatem stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 3 sierpnia 2010 r. należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.