IPPB5/423-460/12/13-5/S/JC

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów, uwzględniając prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 5 czerwca 2013 r., sygn. akt III SA/Wa 3493/12 (data wpływu 7 października 2013 r.) stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 31 maja 2012 r. (data wpływu 8 czerwca 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z wyjazdami dziennikarzy - jest prawidłowe.

W dniu 8 czerwca 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z wyjazdami dziennikarzy.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest polskim rezydentem podatkowym. Prowadzi on działalność gospodarczą m.in. w zakresie dystrybucji filmów na terytorium Polski. Filmy te są produkcjami zarówno polskimi, jak i zagranicznymi. W celu prowadzenia przedmiotowej działalności Wnioskodawca nabywa licencje na dystrybucję poszczególnych produkcji w salach kinowych, zaś w części przypadków również celem wydania i sprzedaży danego filmu na DVD (dalej: Filmy).

Filmy wprowadzane do kin lub do sprzedaży na DVD są reklamowane w różnoraki sposób. Standardowe kampanie reklamowe są prowadzone m.in. za pomocą billboardów, dedykowanych dla danego Filmu stron internetowych, spotów radiowych i telewizyjnych, reklamy w prasie i ogłoszeń lub banerów na portalach internetowych. W ramach działań reklamowych organizowane są również spotkania publiczności oraz dziennikarzy z aktorami lub reżyserami poszczególnych Filmów, w ramach pokazów premierowych lub festiwali filmowych.

Wnioskodawca planuje również organizację dziennikarzom współpracującym z gazetami, czasopismami, stacjami radiowymi lub telewizyjnymi (dalej: Dziennikarze) wyjazdów do miejsc, w których odbywa się akcja poszczególnych Filmów lub indywidualnych spotkań z aktorami lub reżyserami występującymi w poszczególnych Filmach w miejscach pobytu tychże aktorów lub reżyserów (w Polsce lub za granicą, np. we Francji) (dalej: Wyjazd). Wnioskodawca zakłada, że w większości przypadków po przedmiotowych Wyjazdach, uczestniczący w nich Dziennikarze opiszą daną produkcję w przygotowywanych przez siebie felietonach, opublikują wywiady z gwiazdami, doprowadzą do emisji przeprowadzonych wywiadów lub przygotowanych reportaży albo wspomną o nich podczas prowadzonych przez siebie audycji radiowych lub telewizyjnych. Działania te pozwolą skutecznie dotrzeć do potencjalnych widzów, którzy oprócz możliwości uzyskania informacji o Filmie z materiałów reklamowych takich jak np. spoty radiowe czy też ulotki reklamowe, będą mogli zapoznać się z daną produkcją w felietonach prasowych czy programach radiowych lub telewizyjnych. Ocena produkcji przez Dziennikarzy może być w wielu przypadkach traktowana przez potencjalnych widzów jako bardziej przekonywująca, w zależności od uznania jakim cieszą się opinie i recenzje poszczególnych Dziennikarzy. Efekt ten jest związany również z możliwością dotarcia do potencjalnych widzów będących czytelnikami poszczególnych gazet, czasopism, słuchaczami audycji radiowych lub widzami stacji telewizyjnych, w szczególności w sytuacji, gdy w konkretnych mediach nie będą przez Wnioskodawcę umieszczane materiały reklamowe danego Filmu. Przedmiotowe działania przełożą się na wyższą frekwencję w kinach lub większą sprzedaż DVD. Celem przedmiotowych działań Wnioskodawcy jest dotarcie z informacją o swoich produktach oraz popularyzacja wiedzy o nich.

Wnioskodawca, przy organizacji Dziennikarzom Wyjazdów, będzie pokrywać koszty takie jak przelot, pobyt w hotelu. Z uwagi na stosunkowo krótki czas poszczególnych spotkań, Dziennikarze będą mieli podczas Wyjazdów również czas wolny, podczas którego Wnioskodawca nie będzie pokrywać innych kosztów niż pobyt na miejscu, zaś ewentualne zwiedzanie obiektów, miasta czy okolic będą organizowane i opłacane przez Dziennikarzy we własnym zakresie. Odmienna sytuacja będzie miała miejsce w przypadku Dziennikarzy, którym Wnioskodawca organizuje Wyjazdy do miejsc gdzie były kręcone zdjęcia lub miała miejsce akcja poszczególnych Filmów. W takim przypadku Wnioskodawca pokryje koszty przejazdu, zwiedzania obiektów, które są pokazywane, czy też o których jest mowa w Filmie. Należy również wskazać, iż Wnioskodawca nie zamierza podpisywać z Dziennikarzami, ani z ich pracodawcami lub podmiotami wydającymi poszczególne czasopisma lub prowadzącymi stacje radiowe albo telewizyjne żadnych umów dotyczących Wyjazdów, ani dotyczących publikacji materiałów zebranych lub stworzonych w związku z nimi. W ramach kosztów Wyjazdów będą pokrywane wydatki na noclegi o standardzie przyjętym w takich przypadkach tj. odpowiadającym standardom polskich hotel trzygwiazdkowych czy też transport linami lotniczymi w klasie ekonomicznej lub odpowiadającym im środkom transportu co do jakości lub ceny.

Dziennikarze publikujący w czasopismach lub prowadzący audycje w stacjach radiowych lub telewizyjnych w niektórych przypadkach są przez nie zatrudniani na podstawie umów o pracę, inni sprzedają swoje artykuły lub audycje na podstawie umów o dzieło lub umów zlecenia, zaś część przygotowuje przedmiotowe artykuły lub audycje w ramach prowadzonej przez nich pozarolniczej działalności gospodarczej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wydatki Wnioskodawcy związane z Wyjazdami Dziennikarzy będą stanowić koszt uzyskania przychodu Wnioskodawcy.

Zdaniem Wnioskodawcy, na przedmiotowe pytanie należy udzielić odpowiedzi twierdzącej.

Wnioskodawca podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych uregulowanym w ustawie z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm.; dalej: u.p.d.o.p.).

Artykuł 15 ust. 1 u.p.d.o.p. stanowi, iż kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Z kolei art. 16 u.p.d.o.p. wylicza koszty, których nie można zaliczać do kosztów uzyskania przychodów. Wśród nich w art. 16 ust. 1 pkt 28 u.p.d.o.p. wskazano również koszty reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Wydatki ponoszone przez osobę prawną, w tym Wnioskodawcę, celem zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodów muszą zostać poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Do przedmiotowej kategorii przychodów należy zaliczyć wydatki reklamowe i marketingowe. Z kolei za koszty uzyskania przychodów zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 28 u.p.d.o.p. nie mogą być uznane koszty reprezentacji. Należy wskazać, iż koszty reprezentacji na potrzeby u.p.d.o.p. nie zostały zdefiniowane. Pojęcie to było jednak analizowane zarówno w doktrynie prawa, jak i przez organy skarbowe. Przykładowo w sytuacji, gdy wydatki są związane ze szkoleniem dystrybutorów przez producenta w związku z prowadzeniem do sprzedaży nowych produktów, wydatki takie co do zasady mogą być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów.

Ważnym kryterium rozróżniającym reklamę od reprezentacji jest cel wydatków wynikający z całokształtu okoliczności sprawy. Jeżeli celem tym jest promocja poszczególnych produktów, to wydatki takie należy zaliczyć do kategorii reklamy. Z kolei w sytuacji, gdy celem tym jest prezentacja zasobności podmiotu, to wydatki takie powinny być traktowane jako reprezentacja.

Wnioskodawca podnosi, iż należy w pierwszej kolejności wskazać, iż przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest dystrybucja na terytorium Polski Filmów wyświetlanych zarówno na pokazach kinowych jak i dostępnych na DVD. W celu zwiększenia przychodów osiąganych z poszczególnych produkcji, prowadzi ona akcje promocyjne mające na celu zwiększenie rozpoznawalności poszczególnych Filmów a w konsekwencji zwiększenia liczby sprzedanych na nich biletów lub zwiększenie sprzedaży nośników. Powszechnie przyjętymi w branży działaniami jest m.in. organizacja spotkań dla dziennikarzy z aktorami grającymi w poszczególnych produkcjach. Z uwagi na charakter prezentowanych filmów (w większości filmy zagraniczne) są one w znacznej części kręcone poza granicami Polski oraz występują w nich zagraniczni aktorzy. W celu przeprowadzenia działań promocyjnych polegających na zaistnieniu danej produkcji w mediach (radio, telewizja, gazety, czasopisma) w sposób inny niż poprzez wykup powierzchni reklamowej, spotów radiowych, reklamy telewizyjnej.

Wnioskodawca zamierza umożliwić Dziennikarzom spotkania m.in. z aktorami poprzez w szczególności organizację spotkania, opłacenie Dziennikarzom przelotu do aktualnego miejsca pobytu aktora, opłacenie pobytu na czas niezbędny do realizacji wywiadów. Wnioskodawca zakłada, że działania te w większości przypadków będą skutkować wskazaniem danej produkcji na antenie programu prowadzonego przez danego Dziennikarza lub opisaniem jej w gazetach. W wyniku tego zostanie zwiększona rozpoznawalność poszczególnych Filmów, a w konsekwencji wzrośnie sprzedaż biletów na poszczególne seanse lub sprzedaż egzemplarzy DVD. W konsekwencji wydatki te należy uznać za koszty ponoszone w celu zwiększenia przychodów o których mowa w art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p.

Wnioskodawca zaznacza, iż definicja, o której mowa w art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. wskazuje, iż za koszty uzyskania przychodu, niezależnie od istnienia związku między wydatkiem, a przychodem, nie mogą być uznane wydatki enumeratywnie wymienione w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p. Katalog wydatków wskazanych w tym ostatnim przepisie obejmuje koszty, które decyzją ustawodawcy nie mogą być uznane za koszty uzyskania przychodu, a w konsekwencji nie mogą obniżać podstawy opodatkowania. W pkt 28 zaliczono do nich wydatki na reprezentację, w tym wydatki na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych. Zdaniem Spółki, należy zaznaczyć, iż wydatki związane z organizacją Wyjazdów nie powinny być zaliczane do tej kategorii wydatków. Przede wszystkim ich celem jest doprowadzenie do emisji lub druku informacji o Filmach, a nie okazanie zasobności Wnioskodawcy czy też stworzenia jego pozytywnego wizerunku w oczach Dziennikarzy. Jednocześnie Spółka zaznacza, iż celem przedmiotowych działań marketingowych jest promocja wyłącznie poszczególnych Filmów, a nie promowanie Wnioskodawcy jako podmiotu wytwarzającego, produkującego lub dystrybuującego Filmy na terytorium Polski. Przedmiotowy sposób promocji Filmów stwarza dla Wnioskodawcy wymierne korzyści w postaci zwiększenia wpływów jedynie w stosunku do danego konkretnego Filmu ze sprzedaży biletów lub egzemplarzy nośników z Filmami oraz zmniejsza koszty tradycyjnych działań promocyjnych takich jak produkcja i emisja spotów radiowych lub telewizyjnych czy publikacja ogłoszeń prasowych. Wpływ na dochody Wnioskodawcy mają zatem wyłącznie działania służące promocji konkretnych Filmów. Będące przedmiotem niniejszego wniosku wydatki należą więc do takiej samej kategorii wydatków jak koszty produkcji spotów reklamowych lub telewizyjnych, wykupu czasu antenowego do ich emisji, czy też koszty przygotowania reklamy prasowej wraz z wykupieniem miejsca do ich publikacji.

Planowane przez Wnioskodawcę działania mające na celu umożliwienie Dziennikarzom spotkania z osobami lub miejscami związanymi z poszczególnymi Filmami mają za zadanie wzmocnić działanie tradycyjnej reklamy. Ma to być kolejna forma zachęcenia potencjalnych widzów do zakupu biletu lub DVD z Filmem. Przedmiotowe działania należy więc traktować w sposób identyczny jak inne działania marketingowe, a w konsekwencji Wnioskodawca powinien mieć możliwość zaliczania wydatków związanych z organizacją Wyjazdów (jak koszty transportu Dziennikarza z Polski do miejsca spotkania z osobami związanymi z Filmem, koszty pobytu na miejscu, koszty wyżywienia oraz koszty powrotu do kraju) do kosztów uzyskania przychodów.

Spółka wskazuje, iż analogiczne stanowisko jest również prezentowane przez organy skarbowe. Przykładowo w interpretacji indywidualnej z dnia 17 października 2008 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu sygn. ILPB3/423-450/08-4/MC uznał za prawidłowe stanowisko podatnika w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z organizacją wyjazdu dla dystrybutorów (w tym pokrycie kosztów takich jak transport, noclegi, wyżywienie) do fabryki, w której są wytwarzane produkty podatnika. Trzeba jednak zaznaczyć, iz warunkiem uznania za koszty uzyskania przychodu jest cel wyjazdu tj. rozpowszechnianie informacji o oferowanych produktach (tak m.in. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 17 maja 2011 r., sygn. IPPB5/423-267/11-4/RS). Jak z kolei wskazał Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z dnia 19 stycznia 2009 r., sygn. ILPB3/423-704/08-3/MC: "Koszty przedmiotowych szkoleń, obejmujące wydatki na wynajem sali, noclegi, wyżywienie, pod warunkiem, że nie noszą znamion reprezentacji, stanowią koszty uzyskania przychodu dla Spółki, jeżeli szkolenia przeprowadzone zostały w celu osiągnięcia przychodów stosownie do omawianego art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (...)".

Analogiczna sytuacja do pokrywania przez Wnioskodawcę kosztów Wyjazdów występuje w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z opłaceniem udziału lekarza w konferencji organizowanej przez podatnika. W takiej sytuacji Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z dnia 7 października 2009 r., sygn. ILPB3/423-541/09-2/KS uznał, iż wydatki takie mają charakter kosztów uzyskania przychodów. Należy zaznaczyć, iż organy skarbowe uznawały za prawidłowe zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów wydatków na organizację konferencji dla lekarzy, podczas których są przedstawiane m.in. produkty firm (interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 11 stycznia 2011 r., sygn. ILPB4/423-251/10-4/MC), o ile wydatki te nie miały cech okazałości. Sytuacja związana z pokrywaniem przez podatników kosztów udziału lekarzy w konferencjach naukowych jest analogiczna do sytuacji pokrywania przez Wnioskodawcę kosztów Wyjazdów. W każdym z tych przypadków działania te nie są skierowane do ostatecznych odbiorców produktów, ale do podmiotów (dziennikarz, lekarz) mający znaczący wpływ na decyzje ostatecznych konsumentów (widz, pacjent).

Należy więc stwierdzić, iż Wnioskodawca ma prawo zaliczania do kosztów uzyskania przychodów wydatków jakie będzie ponosić w związku z Wyjazdami.

W dniu 27 sierpnia 2012 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów, wydał interpretację indywidualną Nr IPPB5/423-460/12-2/JC stwierdzając, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 31 maja 2012 r. (data wpływu 8 czerwca 2012 r.) w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z wyjazdami dziennikarzy - jest nieprawidłowe.

Organ wskazał, że w przedmiotowej sprawie nie będzie miał odniesienia przepis art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wykluczający z kosztów uzyskania przychodów wydatki dotyczące reprezentacji. Wnioskodawca prawidłowo ocenił, że wydatki, o których mowa w treści wniosku nie są objęte zakresem zastosowania art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w szczególności dyspozycją art. 16 ust. 1 pkt 28 tej ustawy.

Organ podniósł jednocześnie, że Wnioskodawca nie przedstawił żadnych podstaw ponoszenia wydatków, które można uznać za działanie w celu osiągnięcia przychodu (zachowania lub zabezpieczenia jego źródła), a więc o tych, o których stanowi art. 15 ust. 1 ww. ustawy.

W uzasadnieniu interpretacji wskazano, że Wnioskodawca ponosi koszty za inne podmioty, o czym sam wskazuje przedstawiając opisane przez siebie zdarzenie przyszłe: "planuje organizację dziennikarzom współpracującym z gazetami, czasopismami, stacjami radiowymi lub telewizyjnymi (dalej: Dziennikarze) wyjazdów do miejsc, w których odbywa się akcja poszczególnych Filmów lub indywidualnych spotkań z aktorami lub reżyserami występującymi w poszczególnych Filmach w miejscach pobytu tychże aktorów lub reżyserów (w Polsce lub za granicą, np. we Francji)". Ponadto jak wskazuje Spółka: "Wnioskodawca nie zamierza podpisywać z Dziennikarzami, ani z ich pracodawcami lub podmiotami wydającymi poszczególne czasopisma lub prowadzącymi stacje radiowe albo telewizyjne żadnych umów dotyczących Wyjazdów, ani dotyczących publikacji materiałów zebranych lub stworzonych w związku z nimi. (...) Dziennikarze publikujący w czasopismach lub prowadzący audycje w stacjach radiowych lub telewizyjnych w niektórych przypadkach są przez nie zatrudniani na podstawie umów o pracę, inni sprzedają swoje artykuły lub audycje na podstawie umów o dzieło lub umów zlecenia, zaś część przygotowuje przedmiotowe artykuły lub audycje w ramach prowadzonej przez nich pozarolniczej działalności gospodarczej". Tym samym podniesiono, że w sytuacji, w której materiał nie zostanie w żaden sposób wykorzystany Podatnik uzyskiwałby korzyści w postaci prawa zmniejszenia podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym o wartość kosztów wygenerowanych i to w dodatku kosztów ponoszonych na rzecz innych podmiotów. Konsekwencji tych nie można przerzucać na Skarb Państwa poprzez zmniejszenie obciążeń podatkowych. W przypadku tym nie wystąpi ani związek bezpośredni, ani choćby pośredni z potencjalnym przychodem.

Organ wskazał, że Wnioskodawca nie będzie mógł zaliczyć wydatków związanych z Wyjazdami Dziennikarzy do kosztów uzyskania przychodów, ze względu na niespełnienie przesłanek wynikających z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W związku z powyższym rozstrzygnięciem Spółka wniosła wezwanie do usunięcia naruszenia prawa w dniu 12 września 2012 r. (data wpływu 17 września 2012 r.) polegającego na naruszeniu prawa materialnego, tj. art. 15 ust. 1 oraz art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, oraz naruszeniu przepisów postępowania, tj. art. 14c § 1 i 2 w zw. z art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa.

Odpowiedzi na powyższe wezwanie udzielono pismem z dnia 16 października 2012 r. znak Nr IPPB5/423-460/12-4/JC (skutecznie doręczonym w dniu 22 października 2012 r.).

W dniu 20 listopada 2012 r. Spółka wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na ww. interpretację, w której wnioskowała o uchylenie interpretacji indywidualnej w całości, stwierdzenie, że interpretacja nie może być wykonana oraz zasądzenie zwrotu kosztów postępowania.

W ocenie Spółki wydana interpretacja indywidualna naruszała:

Wyrokiem z dnia 5 czerwca 2013 r., sygn. akt III SA/Wa 3493/12, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną i stwierdził, że uchylona interpretacja indywidualna nie może być wykonana w całości.

Sąd podniósł, że jak jednoznacznie wskazuje art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodu są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Przepis ten czyni zatem konieczną analizę celu, w jakim podatnik ponosi dany wydatek. Jeśli cel taki odpowiada wymogom ustawy, to towarzyszącego mu wydatku nie można wyeliminować z kategorii kosztu podatkowego, chyba znajduje się on w negatywnym katalogu wydatków, które z różnych względów nie mogą być ustawowo zaliczone do kosztów uzyskania przychodu.

Sąd zauważył, że Minister Finansów w zaskarżonej interpretacji trafnie i prawidłowo uznał, że opisane we wniosku wydatki nie stanowią wydatków na reprezentację, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy. Tym bardziej wydatki te nie odpowiadają jakiejkolwiek innej pozycji z art. 16 ust. 1. Organ uznał zatem jednoznacznie, iż przedmiotowe wydatki na podróże dziennikarzy filmowych nie stanowią kosztu uzyskania przychodu już z racji niespełniania wymagań ustawowej definicji kosztu podatkowego, zawartej w art. 15 ust. 1. Analiza zaskarżonej interpretacji prowadzi do wniosku, iż Organ odmówił opisanym wydatkom cechy koniecznego, normatywnie wymaganego celu, w jakim jest ponoszony.

Zdaniem Sądu, ze wskazanym poglądem Ministra Finansów nie można się zgodzić. Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że ponosząc opisane wydatki Spółka zakłada, iż w większości przypadków po sfinansowanych dziennikarzom wyjazdach opiszą oni daną produkcję w przygotowywanych felietonach, opublikują wywiady z gwiazdami filmu, doprowadzą do emisji przeprowadzonych wywiadów, albo wspomną o filmach w prowadzonych przez siebie audycjach radiowych lub telewizyjnych. W tej sytuacji konieczna wydaje się ocena, czy wspomniane założenie jest racjonalne, czy jest ekonomicznie uzasadnione ze względu na istniejącą praktykę, a ponadto, czy - przy wymienionym założeniu - opublikowane wywiady, wyemitowane audycje, bądź poczynione wzmianki w audycjach, mogą przyczynić się do zwiększenia frekwencji na dystrybuowanych filmach w kinach i zwiększenia sprzedaży DVD. Według Sądu na te pytania należało odpowiedzieć twierdząco, co doprowadzić powinno Ministra Finansów do uznania stanowiska Spółki za prawidłowe. Przedmiotowe wydatki są bowiem ponoszone intencjonalnie, w konkretnym celu, jakiego wymaga art. 15 ust. 1 ustawy. Owszem, jak przyznała sama Skarżąca, w niektórych przypadkach poniesiony wydatek może nie skutkować żadnym materiałem prasowym, który zwiększać miał wiedzę o filmie i zachęcać do jego obejrzenia, ale jest to przecież immanentną cechą wielu kosztów ponoszonych podatników, których działalność gospodarcza nieuchronnie wiąże się przecież z określonym ryzykiem. W tę działalność wkalkulowane jest po prostu założenie, że ponosząc wydatki w celu zwiększenia przychodów podatnik w niektórych przypadkach tego oczekiwanego celu może nie osiągnąć. Art. 15 ust. 1 przesądza jednak, iż kosztem podatkowym jest taki wydatek, który został poniesiony w konkretnym celu, a nie taki, który do tego celu doprowadził.

Sąd zauważył, że w zaskarżonej interpretacji, a także w odpowiedzi na skargę oraz w piśmie z dnia 29 maja 2013 r., Minister akcentował, iż Skarżąca nie zamierza podpisywać z dziennikarzami żadnych umów, które zobowiązywałyby autorów tekstów i programów medialnych do ich stworzenia, publikowania i emitowania. Brak tych umów doprowadził Organ do wniosku, że "Skarżąca ponosi więc koszty za inne podmioty...", gdyż dziennikarze współpracują z gazetami, czasopismami, stacjami radiowymi lub telewizyjnymi. Otóż, odnośnie do tej pierwszej, akcentowanej okoliczności, uznać należy, iż brak umów nie ma żadnego związku z przyjętym przez Skarżącą założeniem, iż dziennikarze, poprzez wspomniane artykuły, programy i wywiady, doprowadzą do rozpowszechnienia dobrej renomy dystrybuowanego filmu, a zatem doprowadzą do zwiększenia jego oglądalności, co wprost przełoży się na większe przychody Spółki. Brak umowy z dziennikarzem nie ma więc w niniejszej sprawie żadnego, prawnego związku z celem wydatku, jakiego wymaga art. 15 ust. 1 ustawy. Inaczej mówiąc - brak takich umów nie wyklucza w sprawie tego, iż ponoszone na wyjazdy dziennikarzy koszty są nadal kosztami ponoszonymi w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Odnośnie natomiast do drugiej z akcentowanych okoliczności, tj. ponoszenia kosztów za inny podmiot, to niezależnie od tego, czy istotnie są one ponoszone za kogoś, czy też jednak za samego siebie, nadal nie ma to żadnego normatywnego znaczenia, gdyż nadal na plan pierwszy wysuwa się kwestia celu, w jakim ponoszony jest wydatek. O ile cel ten jest realizowany, to ewentualna okoliczność, że równoległym (zamierzonym lub ubocznym) efektem jego poniesienia jest też ekonomiczna korzyść podmiotu innego, niż sam podatnik, który poniósł wydatek, nie ma znaczenia dla kosztowej kwalifikacji wydatku. Ta ekonomiczna korzyść osób i podmiotów, z którymi współpracują (w ramach jakiegokolwiek tytułu prawnego) dziennikarze, polegać może na zwiększeniu przychodów tych osób i podmiotów, ale w świetle definicji art. 15 ust. 1 nie przekreśla to kosztowego charakteru wydatku, jaki ponosi na dziennikarzy sama Spółka.

Sąd podzielił ocenę Spółki, iż opisane we wniosku wydatki powinny być potraktowane analogicznie, jak wydatki na reklamę oraz wydatki na organizację konferencji naukowych dla lekarzy albo innych zawodów, których przedstawiciele mogą wpływać na decyzje konsumenckie bezpośrednich adresatów towarów lub usług. Ostatecznie wszystkie te wydatki mają cechy reklamy, gdyż zmierzają do wywołania dobrego wizerunku towaru lub usługi, zwiększenia zainteresowania tym towarem lub usługą, najpierw u przedstawicieli tych zawodów, a docelowo - u ostatecznych, potencjalnych konsumentów. Argument polegający na odwołaniu się przez Spółkę do wyroku NSA o sygn. FSK 2218/09, jest więc w pełni uprawniony.

Sąd podniósł, że w dalszym postępowaniu Minister uwzględni powyższy pogląd Sądu.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 146 § 1 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Sąd uchylił zaskarżoną interpretację. W kwestii wstrzymania jej wykonania Sąd orzekł na podstawie art. 152, zaś w kwestii kosztów postępowania - na podstawie art. 200 tej ustawy procesowej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy zawarte we wniosku z dnia 31 maja 2012 r., po uwzględnieniu prawomocnego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 5 czerwca 2013 r. (data wpływu 7 października 2013 r.) sygn. akt III SA/Wa 3493/12, w sprawie oceny prawnej przedstawionego w nim zdarzenia przyszłego, uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.