IPPB5/423-438/09-6/IŚ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 30 lipca 2009 r. (data wpływu 3 sierpnia 2009 r.), który uzupełniono:

* pismem z dnia 1 października 2009 r. (data nadania 1 października 2009 r., data wpływu 5 października 2009 r.) w odpowiedzi na wezwanie Nr IPPB5/423-438/09-2/IŚ z dnia 22 września 2009 r. (data nadania 23 września 2009 r., data doręczenia 25 września 2009 r.) i

* pismem z dnia 6 października 2009 r. (data nadania 7 października 2009 r., data doręczenia 12 października 2009 r.)

o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości rozpoznania przychodów bądź kosztów uzyskania przychodów z tytułu różnic kursowych naliczonych od podatku VAT wskutek zniesienia tzw. zasady walutowości - jest nieprawidłowe.

W dniu 3 sierpnia 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości rozpoznania przychodów bądź kosztów uzyskania przychodów z tytułu różnic kursowych naliczonych od podatku VAT wskutek zniesienia tzw. zasady walutowości.

Z uwagi na braki formalne w złożonym wniosku tutejszy organ podatkowy pismem z dnia 22 września 2009 r. Nr IPPB5/423-438/09-2/IŚ wezwał Spółkę do uzupełnia tych braków.

Ostatecznie wniosek został uzupełniony prawidłowo.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka - Wnioskodawca będąca podmiotem zagranicznym poprzez zarejestrowany na teranie Polski Oddział prowadzi działalność gospodarczą w zakresie wykonywania usług i dostaw towarów na rzecz polskich podmiotów gospodarczych. Niejednokrotnie przy realizacji tego typu usług czy dostaw towarów współpracuje z polskimi podwykonawcami.

W związku ze zmianą przepisów prawa cywilnego począwszy od 24 stycznia 2009 r. przestała obowiązywać tzw. zasada walutowości, która uniemożliwiała (bez zezwolenia) dokonywanie w Polsce pomiędzy podmiotami polskimi rozliczeń w walutach obcych.

Po zmianie przepisów Spółka ustaliła, zgodnie z umową, że rozliczenia z jednym z polskich kontrahentów będą dokonywane w walucie obcej oraz, że zapłata ma nastąpić również i wyłącznie w walucie obcej.

Kontrahent Spółki wystawił fakturę w walucie obcej, z której to wynikająca kwota do zapłaty została przez Spółkę uregulowana w walucie obcej.

W związku z powyższym - zgodnie z przepisami art. 15a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - wystąpiły różnice kursowe, wynikające z odmiennych kursów waluty transakcji na dzień poniesienia kosztu i na dzień jego zapłaty.

Różnice kursowe, jakie powstają na danej operacji gospodarczej rozpoznawane są na całej wartości tej operacji, tj. w stosunku do kwoty brutto - a więc zawierającej również podatek VAT.

Powoduje to; że zarówno z punktu widzenia prawa bilansowego, jak i samego efektu ekonomicznego zaistniałej operacji Spółka faktycznie dokonuje płatności w wielkości różnej (w zależności od kursu waluty) niż wielkość ustalona na dzień poniesienia kosztu (ujęcia w księgach operacji gospodarczej), co z kolei generuje korzyść majątkową lub stratę.

Oczywistym jest, że z punktu widzenia prawa bilansowego (tu: ustawa o rachunkowości) korzyść ta bądź strata wpływa na wynik Spółki, między innymi dla potrzeb prawidłowego przedstawienia stanu finansowego Spółki.

Wskazane korzyści bądź straty z takiej operacji odnoszą się również do różnicy ze zmian kursu waluty w części dotyczącej podatku VAT, będącego bezspornie częścią zobowiązania bądź należności.

W skrajnej sytuacji może powodować to, że pomimo, że Spółka miała do zapłaty 1.000.000 zł (po przeliczeniu zobowiązania wyrażonego w walucie obcej) faktyczna płatność (po przeliczeniu waluty obcej) wyniosła 1.500.000 zł. Kwota 500.000 zł obejmuje również zaistniałe różnice kursowe dotyczące podatku VAT zawartego w kwocie całej operacji.

Przyjmując w uproszczeniu; że w kwocie 1.000.000 zł zawarte jest 180.000 zł podatku VAT, który stanowi 18% wielkości zobowiązania - powoduje to, że 90.000 zł z kwoty 500.000 zł (500.000 x 18%) to różnica wynikająca z zastosowania różnych kursów walut przy operacji gospodarczej; która w tym przypadku generuje oczywiście "stratę (zwiększenie obciążenia w sensie ekonomicznym) Spółki.

W sytuacji, gdyby ze względu na spadek kursu waluty doszło do faktycznego poniesienia kosztu w kwocie niższej (po przeliczeniu waluty obcej na PLN) niż 1.000.000 zł. Spółka wygenerowałaby w ten sposób dodatkowe przysporzenie majątkowe; koszt zostałby faktycznie poniesiony w sensie ekonomicznym w wielkości mniejszej niż był ustalony w wersji pierwotnej, tj. przez obie strony transakcji przy ustalaniu zobowiązania wyrażonego zgodnie w umowie i potwierdzonego następnie fakturą w walucie obcej. Wówczas część z dodatniej różnicy kursowej z zaistniałej operacji dotyczyłaby podatku VAT.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Zdaniem Spółki:

Ad. 1)

W powyższym stanie faktycznym - biorąc pod uwagę treść przepisów wyrażonych w art. 15a-można faktycznie mówić tu o podatkowych (rozliczanych z punktu widzenia podatkowego) różnicach kursowych. Wprawdzie ustawodawca ograniczył występowanie różnic kursowych w przychodach i kosztach podatkowych, które - jak Spółka to określa - "w domyśle" rozpoznawane są jako wielkości netto (przy założeniu, że od strony kosztu podatek VAT podlega odliczeniu u nabywcy), to jednak "w efekcie ekonomicznym poniesienia ciężaru lub osiągnięcia korzyści - zarówno korzyść, jak i strata wynikające z takich operacji wydają się być oczywiste i związane są z płatnością w walucie obcej zobowiązania również wyrażonego w walucie obcej".

W przekonaniu Spółki, przyjęcie odmiennego stanowiska powodowałoby, że zarówno straty, jak i korzyści osiągane przez podatnika w postaci "różnic kursowych" powstałych w części dotyczącej podatku VAT nie podlegają rozliczeniu dla potrzeb podatku dochodowego.

Spółka jednak stoi na stanowisku, że różnice te podlegają rozliczeniu w podatku dochodowym, bowiem w art. 15a mowa jest o kosztach bądź przychodach.

Ad. 2)

Spółka przedstawia, iż dogłębna analiza samych przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a w szczególności treści art. 12 ust. 4 pkt 9 (od strony przychodu), jak i art. 16 ust. 1 pkt 46 prowadzi do wniosku, że można mieć jednakże wątpliwości co do prawidłowości powyżej wskazanego stanowiska Spółki.

Jeżeli więc wyżej zaprezentowane stanowisko Spółki jest niewłaściwe i nie można mówić w opisanym stanie faktycznym o różnicach kursowych w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ustalanych do rozliczenia podatku dochodowego - to Spółka przedstawia alternatywne stanowisko (pytanie nr 2), że zarówno przysporzenie majątkowe w przypadku "dodatniej różnicy kursowej" w części dotyczącej VAT, jak i strata w przypadku "ujemnej różnicy kursowej" w części dotyczącej VA T - winny być uwzględniane dla potrzeb prawidłowego i oddającego faktyczny, ekonomiczny, finansowy wynik Spółki przy ustaleniu wyniku podatkowego (podstawy opodatkowania). Stwierdzenie to Spółka opiera na następującym wywodzie:

Analiza przepisów art. 12 nie pozwala na zastosowanie któregokolwiek z zapisów tego artykułu do rozpoznania przychodu podatkowego związanego z "dodatnią różnicą kursową" w części dotyczącej VAT.

Jednakże od strony kosztów analiza art. 15 daje, zdaniem Spółki, możliwości ustalenia kosztu uzyskania przychodu związanego z "ujemną różnicą kursową" w części dotyczącej VAT.

Zdaniem Spółki, w przedstawionym stanie faktycznym kwota straty z tytułu "ujemnej różnicy kursowej" w części dotyczącej uregulowanego zobowiązania z tytułu VAT - winna zwiększać sam koszt operacji gospodarczej, tj. w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych winna zwiększać kwoty kosztu netto.

W przykładzie wskazanym w stanie faktycznym byłaby to kwota 90.000 zł.

W efekcie różnica ta (strata) uwzględniana byłaby jako koszt podatkowy pomimo, że nie stanowi, zgodnie z art. 15a, ujemnej różnicy kursowej bowiem, zgodnie z brzmieniem art. 15, jest kosztem związanym z prowadzoną działalnością, którego ustawa w art. 16 ust. 1 nie eliminuje jako kosztu uzyskania przychodu. Strata taka jest oczywistym dodatkowym finansowym obciążeniem i dotyczy bezpośrednio prowadzonej działalności gospodarczej.

W stosunku zaś do "dodatniej różnicy kursowej" dotyczącej podatku VAT Spółka podnosi (o czym nadmieniła wyżej), iż:

Zdaniem Spółki, jedynym właściwym rozwiązaniem w takiej sytuacji jest zmniejszenie ustalonego już w momencie dokonania zapłaty kosztu w wielkości netto o wielkość odpowiadającą różnicy związanej z płatnością zobowiązania w części dotyczącej VAT a wynikającej z zastosowania innego kursu waluty obcej do dokonania płatności niż kurs ujęcia kosztu podatkowego (faktury).

Jak przedstawia Spółka, w efekcie końcowym - uwzględniając brak możliwości zastosowania art. 15a do różnicy płatności dokonanej po innym kursie niż kurs zastosowany do poniesienia (zaksięgowania) kosztu w części dotyczącej podatku VAT - "faktycznie osiągnięty ekonomicznie efekt danej operacji gospodarczej będzie pozostawał w zgodzie z prawidłowością rozpoznania podstawy opodatkowania w podatku dochodowym od osób prawnych".

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje.

Odpowiedź na pyt. 1)

Zmiany wprowadzone w ustawie z dnia 27 lipca 2002 r. - Prawo dewizowe (Dz. U. Nr 141, poz. 1178 z późn. zm.) oraz w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) umożliwiają, począwszy od 24 stycznia 2009 r., swobodne rozliczanie się polskich podmiotów w walutach obcych nie tylko z nierezydentami, ale i z innymi polskimi podmiotami - rezydentami (przed tą datą polskie firmy mogły rozliczać się w walutach obcych bez konieczności uzyskiwania indywidualnego zezwolenia dewizowego jedynie z kontrahentami zagranicznymi, jeśli natomiast chciały rozliczać się w walutach obcych z kontrahentami krajowymi (rezydentami) - musiały występować do Narodowego Banku Polskiego z wnioskiem o wydanie indywidualnego zezwolenia dewizowego).

Zmiany, o których mowa wyżej polegają na uchyleniu dotychczasowego art. 9 pkt 15 ustawy - Prawo dewizowe, który wprowadzał ograniczenia w dokonywaniu rozliczeń w walutach obcych, oraz na nadaniu nowego brzmienia art. 358 k.c.

Przepis art. 358 § 1 k.c. w brzmieniu obowiązującym od 24 stycznia 2009 r. - stanowi, iż jeżeli przedmiotem zobowiązania jest suma pieniężna wyrażona w walucie obcej, dłużnik może spełnić świadczenie w walucie polskiej, chyba że ustawa, orzeczenie sądowe będące źródłem zobowiązania lub czynność prawna zastrzega spełnienie świadczenia w walucie obcej.

W sytuacji zatem, gdy w umowie uzgodniono wartość świadczenia w walucie obcej, ale nie poczyniono uzgodnień co do waluty, w jakiej zapłata powinna nastąpić, dłużnik będzie mógł zapłacić w złotych. Jeśli zaś w umowie uzgodniono wartość świadczenia w walucie obcej i dodatkowo uzgodniono, że także zapłata powinna nastąpić w walucie obcej, to dłużnik będzie miał obowiązek dokonać zapłaty w walucie obcej.

Powyższe zasady uregulowane w Kodeksie cywilnym wywołują skutki podatkowe tylko w takim zakresie, na jaki pozwalają na to przepisy prawa podatkowego.

W sytuacji, gdy podatnicy przeprowadzają operacje w walutach obcych mogą powstawać różnice kursowe uwzględniane w rachunku podatkowym.

Różnice kursowe, jako kategoria ekonomiczna, najogólniej oznaczają różnice wynikające z wartości walut obcych wyrażonych w walucie polskiej w różnych momentach czasu.

Powstają na skutek wahań kursów (kurs - cena jednej waluty w jednostkach innej waluty) kupna i sprzedaży waluty krajowej w stosunku do walut obcych, wzajemnych zmian poziomów kursów innych walut oraz wystąpienia odchyleń między kursem średnim walut obcych, ogłaszanym przez bank centralny (NBP) a faktycznymi, najczęściej bankowymi kursami sprzedaży lub zakupu poszczególnych walut.

W zależności od wzajemnych relacji pomiędzy kursami walut mogą więc występować dodatnie lub ujemne różnice kursowe.

Jednak nie wszystkie różnice kursowe ustalane dla celów bilansowych uznawane są przez prawo podatkowe.

Zgodnie z art. 9b ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm., dalej: u.p.d.o.p.), podatnicy ustalają różnice kursowe na podstawie art. 15a, albo na podstawie przepisów o rachunkowości pod warunkiem, że w okresie, o którym mowa w art. 9b ust. 3 u.p.d.o.p., sporządzane przez podatników sprawozdania finansowe będą badane przez podmioty uprawnione do ich badania.

Treść wniosku pozwala przyjąć, iż Spółka - działająca poprzez zarejestrowany w Polsce Oddział, ustala różnice kursowe zgodnie z art. 15a u.p.d.o.p., tj. wg tzw. "metody podatkowej".

Stosownie do art. 15a ust. 1 u.p.d.o.p., różnice kursowe zwiększają odpowiednio przychody jako dodatnie różnice kursowe albo koszty uzyskania przychodów jako ujemne różnice kursowe w kwocie wynikającej z różnicy między wartościami określonymi w ust. 2 i 3 ustawy.

A zatem, różnice kursowe jako element przychodów bądź kosztów podatkowych bezpośrednio rzutują na wysokość podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych.

Prawidłowe wyliczenie podatku uzależnione jest więc, m.in. od właściwego ustalenia różnic kursowych.

Zdarzenia, z którymi ustawodawca wiąże skutki w postaci wystąpienia podatkowych różnic kursowych wskazane zostały w art. 15a ust. 2 (dodatnie różnice) i ust. 3 (ujemne różnice) u.p.d.o.p. I tak, przykładowo:

* zgodnie z art. 15a w ust. 2 pkt 2 u.p.d.o.p. dodatnie różnice kursowe powstają, jeżeli wartość poniesionego kosztu wyrażonego w walucie obcej po przeliczeniu na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski jest wyższa od wartości tego kosztu w dniu zapłaty, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tego dnia;

* zgodnie z art. 15a ust. 3 pkt 2 u.p.d.o.p. ujemne różnice kursowe powstają, jeżeli wartość poniesionego kosztu wyrażonego w walucie obcej po przeliczeniu na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski jest niższa od wartości tego kosztu w dniu zapłaty, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tego dnia.

Jednocześnie, na podstawie art. 15a ust. 7 u.p.d.o.p., za koszt poniesiony, o którym mowa w ust. 2 i 3, uważa się koszt wynikający z otrzymanej faktury (rachunku) albo innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), a za dzień zapłaty, o którym mowa w ust. 2 i 3 - dzień uregulowania zobowiązań w jakiejkolwiek formie, w tym w wyniku potrącenia wierzytelności.

Z analizy ww. zapisów art. 15a wypływa jednoznaczny wniosek, iż w przypadku zapłaty za zobowiązanie z dodatnimi lub ujemnymi różnicami kursowymi w sensie podatkowym mamy do czynienia tylko wtedy, gdy równocześnie:

* koszt został poniesiony, tj. dokumentuje go faktura (rachunek) lub w uzasadnionej sytuacji inny dowód;

* koszt został wyrażony w walucie obcej,

* realizacja (zapłata) kosztu nastąpiła w walucie obcej.

Powyższe oznacza, iż niespełnienie któregokolwiek z wyżej określonych warunków skutkuje brakiem możliwości ustalenia różnic kursowych dla celów podatkowych. Nie mogą więc być uwzględnione w rachunku podatkowych różnice wynikające z kursów walut, jeśli np. zobowiązanie czy należność wyrażone są w walucie obcej a sama zapłata (w jakiejkolwiek formie) następuje w złotówkach lub odwrotnie - zobowiązanie bądź należność wyrażone są w złotówkach a zapłata dokonywana jest w walucie obcej.

Zauważyć przy tym należy, iż na gruncie podatkowym, jeśli chodzi o możliwość ustalania różnic kursowych, bez znaczenia jest kim są kontrahenci podatnika - czy są z Polski, czy też są obcokrajowcami.

Ponadto w kwestii podatkowych różnic kursowych związanych z zapłatą zobowiązań podatkowych istotne znaczenie ma okoliczność, iż wprawdzie w art. 15a u.p.d.o.p., jak wynika z brzmienia cyt. wyżej ust. 1 tego przepisu, różnice kursowe zostały wyodrębnione w przychodach i kosztach podatkowych - to jednak różnice kursowe, o których traktują przepisy art. 15a w ust. 2 pkt 2 i art. 15a ust. 3 pkt 2 u.p.d.o.p., czyli różnice kursowe związane z poniesionym kosztem nie mają autonomicznego charakteru. Jeżeli zatem poniesiony koszt w świetle ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych uznany jest za koszt uzyskania przychodów, to również i różnice kursowe związane z takim kosztem winny znaleźć odzwierciedlenie w rachunku podatkowym, i odwrotnie - nie uznanie poniesionego kosztu za koszt uzyskania przychodów przesądza o braku możliwości uwzględnienia w kosztach uzyskania przychodów różnic kursowych związanych z tym kosztem.

Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, że Spółka w związku ze zniesieniem w Polsce tzw. zasady walutowości dokonuje rozliczeń z jednym z polskich kontrahentów wyłącznie w walucie obcej, tj. kontrahent wystawia fakturę w walucie obcej a Spółka uiszcza zapłatę w walucie obcej. Jednocześnie różnice kursowe, jakie powstają na danej operacji gospodarczej rozpoznawane są na całej wartości tej operacji, tj. w stosunku do kwoty brutto - a więc zawierającej również podatek VAT.

Odnosząc niniejszy stan faktyczny do możliwości ustalania różnic kursowych od kwoty podatku od towarów i usług należy stwierdzić, iż - co do zasady - podatek ten nie wywołuje żadnych skutków na gruncie podatku dochodowego od osób prawnych.

Zgodnie bowiem z art. 12 ust. 4 pkt 9 u.p.d.o.p., za przychody nie uważa się należnego podatku od towarów i usług.

Przychodem nie jest również, zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 10 tej ustawy, zwrócona różnica podatku od towarów i usług.

Stosownie natomiast do postanowień art. 16 ust. 1 pkt 46 u.p.d.o.p., podatku od towarów i usług - oprócz enumeratywnie wyliczonych wyjątków - nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Ponieważ postanowienia art. 15a ust. 2 pkt 2 oraz ust. 3 pkt 2 mają zastosowanie do ustalania kosztów poniesionych i zapłaconych w walutach obcych, a podatek VAT nie jest przychodem ani kosztem podatkowym - to tym samym postanowienia te nie znajdą zastosowania w odniesieniu do różnic od kwot podatku od towarów i usług w walucie obcej, które to różnice w takiej sytuacji nie mogą być rozpoznawane w rachunku podatkowym.

Konsekwentnie wobec tego w odpowiedzi na zadane pytania należy w podsumowaniu stwierdzić, iż:

Ad. pyt. 1)

W sytuacji, gdy Spółka działając poprzez swój zarejestrowany w Polsce Oddział dokonuje zapłaty w walucie obcej kontrahentowi z Polski, który na tę okoliczność wystawia fakturę również w walucie obcej - to na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie istnieją podstawy prawne do uwzględnienia w podstawie opodatkowania tym podatkiem różnic z tytułu spadku bądź wzrostu kursu waluty w części odnoszącej się do podatku VAT. Innymi słowy różnice dotyczące podatku VAT nie są różnicami kursowymi w rozumieniu art. 15a u.p.d.o.p. i Spółka takich różnic nie może uwzględniać w rachunku podatkowym.

Ad. pyt. 2)

Przedmiotowe różnice odnoszące się do podatku VAT, a określane przez Spółkę odpowiednio jako "strata" bądź "korzyść ekonomiczna" - nie mogą również wpływać na zmniejszenie bądź zwiększenie kosztów netto związanych z daną operacją, gdyż niezależnie od faktu, że rozliczenia z tytułu podatku VAT są obojętne na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (o czym była mowa wyżej) - to żaden z przepisów tej ustawy nie przewiduje możliwości takiej korekty. Tym samym jest to równoznaczne, że Spółka nie ma prawnej możliwości do uwzględnienia w podstawie opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych "osiągniętej ekonomicznej korzyści" lub "straty" na omawianych transakcjach z tytułu zmian kursów walut w części dotyczącej podatku VAT.

Powyższe oznacza równocześnie, że stanowisko Spółki odnośnie pytań zadanych we wniosku tutejszy organ podatkowy uznaje za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.