IPPB5/423-387/11-5/RS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 12 kwietnia 2011 r. (data wpływu 21 kwietnia 2011 r.) oraz piśmie z dnia 2 czerwca 2011 r. (data nadania 2 czerwca 2011 r., data wpływu 6 czerwca 2011 r.) uzupełniającym braki formalne na wezwanie Nr IPPB5/423-387/11-2/RS z dnia 25 maja 2011 r. (data nadania 25 maja 2011 r., data doręczenia 27 maja 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

* możliwości zaliczenia do pośrednich kosztów uzyskania przychodów wydatku związanego z nabyciem przez Spółkę usługi poszukiwania najemców powierzchni w centrum handlowym - jest prawidłowe,

* określenia momentu zaliczenia do kosztów podatkowych wydatku związanego z nabyciem przez Spółkę usługi poszukiwania najemców powierzchni w centrum handlowym - jest nieprawidłowe.

W dniu 21 kwietnia 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do pośrednich kosztów uzyskania przychodów wydatku związanego z nabyciem przez Spółkę usługi poszukiwania najemców powierzchni w centrum handlowym i określenia momentu zaliczenia do kosztów podatkowych przedmiotowego wydatku.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca - Sp. z o.o. (dalej Spółka) jest właścicielem centrum handlowego. W celu znalezienia najemców powierzchni Spółka zleca usługę poszukiwania najemców. W momencie znalezienia najemcy świadczący usługę wystawia na Spółkę fakturę. Spółka ujmuje wydatek z takiej faktury i zamierza ujmować w rozliczeniu podatku dochodowego od osób prawnych jednorazowo w momencie otrzymania faktury (Spółka traktuje ten koszt jako koszt pośredni dla celów podatkowych, nie rozliczany w czasie).

Zgodnie z zaleceniami audytora badającego sprawozdania finansowe Spółki, dla celów bilansowych, wydatek jest rozliczany w okresie, na jaki zawarto umowę najmu, poprzez rozliczenia międzyokresowe.

W odpowiedzi na wezwanie organu Nr IPPB1/415-387/11-2/RS z dnia 25 maja 2011 r. Wnioskodawca doprecyzował opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego przedstawionego w przedmiotowym wniosku, tj. podał, iż Spółka rozlicza, dla celów bilansowych, wydatki na usługę poszukiwania najemców poprzez czynne rozliczenia międzyokresowe. Koszty te rozliczane są miesięcznie. Umowy najmu zawierane są na różne okresy (np.: 3-letni, 5-letni, 10-letni). Spółka podnosi, iż wysokość wynagrodzenia za usługę poszukiwania najemcy nie jest uzależniona od okresu, na jaki zawarta jest umowa najmu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Spółka ma prawo zaliczyć wydatek związany z nabyciem usługi poszukiwania najemców powierzchni w centrum handlowym jednorazowo w momencie poniesienia do kosztów uzyskania przychodów tj. w całości jednorazowo w okresie (roku) w którym otrzyma fakturę za usługę poszukiwania najemcy.

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest wykładnia przepisów w zakresie zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Spółkę. Wniosek odnośnie stanu faktycznego przedstawionego przez Spółkę został rozpatrzony odrębną interpretacją.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Wydatek na usługę poszukiwania najemców stanowi wydatek inny niż bezpośrednio związany z przychodem i jako taki powinien być rozpoznany w całości jednorazowo jako koszt uzyskania przychodów w momencie poniesienia tj. w okresie (roku podatkowym), w którym Spółka otrzyma fakturę i ujmie ją w księgach rachunkowych.

Spółka podnosi, iż zgodnie z regulacjami zawartymi w prawie podatkowym za koszt uzyskania przychodów możemy uznać każdy wydatek, który został poniesiony w celu uzyskania przychodów, chyba, że wydatek ten został z tych kosztów wyłączony. Jednocześnie, jako koszt uzyskania przychodów może zostać rozpoznany wydatek, który pozostaje w bezpośrednim lub/i pośrednim związku z uzyskanymi przychodami.

Zgodnie z dyspozycją art. 15 ust. 4d ustawy CIT pośrednie koszty uzyskania przychodów są to koszty inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami i jako takie są potrącane w dacie ich poniesienia. Jeżeli natomiast "koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Spółka podnosi, iż jak wspomniano, zgodnie z regulacjami przepisów art. 15 ust. 4d i 4e ustawy CIT koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodami są uznane za koszt podatkowy w dacie ich poniesienia. Dniem poniesienia jest dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo innego dowodu, z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Spółka podnosi, iż w nawiązaniu do powyższych regulacji NSA w wyroku z dnia 4 sierpnia 2005 r. (sygn. FSK 2044/2004), stwierdził, że: "dla ustalenia momentu potrącenia wydatków w ciężar kosztów uzyskania przychodów, podatnik winien rozpoznać sposób powiązania kosztów z przychodami. W przypadku kosztów pośrednich, uzasadnienie ma odnoszenia wydatków w koszty podatkowe w momencie ich poniesienia. (...) Takie bowiem koszty, chociaż niewątpliwie związane są z osiąganymi przychodami, nie pozostają w uchwytnym związku z konkretnymi przychodami. Tym samym nie jest możliwe ustalenie, w którym roku (okresie) podatkowym wystąpi przychód uzasadniający potrącenie takich kosztów. Podatnik winien zatem zaliczyć je do kosztów uzyskania przychodów w momencie ich poniesienia"

I dalej, zgodnie z tezą wyroku z dnia 25 maja 2010 r. Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku (I SA/Gd 165/10): "przez koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpłynęło bezpośrednio na uzyskanie określonego przychodu, bowiem bezpośrednie powiązanie kosztu z przychodem może wystąpić tylko wtedy, gdy zostanie osiągnięty przychód."

Według Spółki analizując, na podstawie powyższych przepisów oraz orzecznictwa, charakter wydatku na usługę poszukiwania najemców należy stwierdzić, iż spełnia on przesłanki do kwalifikowania go jako koszt pośredni uzyskania przychodu. Wydatek na usługę poszukiwania najemców może skutkować wygenerowaniem źródła przychodu natomiast w żaden sposób nie może być powiązany z konkretnym przychodem.

Potwierdzenie właściwego rozumienia charakteru wydatku na usługę poszukiwania najemców powierzchni w centrum handlowym i rozpoznania go jako koszt pośredni uzyskania przychodu odnaleźć możemy w uzasadnieniu wyroku z dnia 9 marca 2010 r. Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie III SA/Wa 1151/09), który w podobnym stanie faktycznym orzekł co następuje: "wydatek poniesiony z tytułu prowizji za pośredniczenie w zawarciu umowy najmu powierzchni centrum handlowego dotyczy nie tyle konkretnego przychodu co pozyskania źródła przychodów jakim będą cykliczne wpływy finansowe z tytułu czynszu najmu. Wydatki na wynagrodzenie doradcy z tytułu pośrednictwa, choć nierozerwalnie łączą się z uzyskiwanymi przychodami, to nie przekładają się one jednak na konkretne przychody."

Zdaniem Wnioskodawcy w związku z faktem, iż brak jest bezpośredniego związku między wydatkiem na usługę poszukiwania najemców a konkretnym przychodem stanowi, iż wydatek ten stanowi koszt inny niż bezpośrednio związany z przychodem a tym samym powinien być rozliczany zgodnie z dyspozycją zawartą w art. 15 ust. 4d ustawy CIT czyli jednorazowo w momencie ujęcia faktury w księgach rachunkowych.

Ponadto, zdaniem Spółki, odmienne rozliczenie kosztu dla celów bilansowych nie wpływa na rozliczenie podatkowe (dla celów bilansowych koszt ten rozliczany jest w czasie).

W związku z powyższym Spółka wnosi o potwierdzenie jej stanowiska.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam co następuje.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania ustawodawca wyróżnia koszty podatkowe bezpośrednio związane z przychodami i inne niż bezpośrednio z nimi związane, których nie można wprost przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako zmierzające do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Dla ustalenia momentu zaliczenia wydatków w ciężar kosztów uzyskania przychodów, podatnik powinien rozpoznać rodzaj powiązania kosztów z przychodami. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania koszty podatkowe można podzielić na:

* bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód),

* inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

Zgodnie z ugruntowanym poglądem, kosztami uzyskania przychodów bezpośrednio związanymi z przychodami są takie wydatki, których poniesienie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów. Klasycznym przykładem bezpośredniego związku kosztów z przychodami jest relacja, w jakiej pozostają wydatki na nabycie lub wytworzenie jednostki towaru i przychód ze zbycia tej jednostki towaru.

Pośrednie koszty uzyskania przychodów to takie wydatki, które nie pozostają w uchwytnym związku z konkretnymi przysporzeniami podatnika - brak jest możliwości ustalenia, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód. Do tego rodzaju kosztów zalicza się m.in. koszty ogólnego zarządu, koszty administracyjne, wydatki na utrzymanie obiektów, obsługę prawną, ubezpieczenia, świadczenia na rzecz pracowników, koszty promocji i reklamy.

Należy jednocześnie zaznaczyć, iż prawidłowe zaliczenie wydatku do kosztów uzyskania przychodów uwarunkowane jest wykazaniem jego celowości i związku z osiągniętym przychodem, jak i prawidłowym udokumentowaniem. Trzeba pamiętać, że to na podatniku ciąży obowiązek prawidłowego rozliczania i wykazania związku poniesionych wydatków z przychodami, bo to on wywodzi skutki prawne w postaci zmniejszenia zobowiązania.

Moment potrącalności kosztów został przez ustawodawcę uregulowany w art. 15 ust. 4-4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 15 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c.

W roku podatkowym, w którym powstały odpowiadające im przychody, są również potrącalne bezpośrednie koszty uzyskania przychodów, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po zakończeniu tego roku podatkowego do dnia:

Koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po upływie ww. terminów, są natomiast potrącalne w roku podatkowym następującym po roku, za który sporządzane jest sprawozdanie finansowe lub składane zeznanie (art. 15 ust. 4c tej ustawy).

Stosownie do treści art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

W myśl art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Zasady księgowania kosztów określone zostały w ustawie z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (tekst jedn. Dz. U. z 2009 r. Nr 152, poz. 1223 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 39 ust. 1 i ust. 3 tejże ustawy, jednostki dokonują czynnych rozliczeń międzyokresowych kosztów, jeżeli dotyczą one przyszłych okresów sprawozdawczych. Odpisy czynnych rozliczeń międzyokresowych kosztów mogą następować stosownie do upływu czasu lub wielkości świadczeń. Czas i sposób rozliczenia powinien być uzasadniony charakterem rozliczanych kosztów, z zachowaniem zasady ostrożności.

W tym miejscu należy wskazać, iż polskie prawo nie definiuje kategorii czynnych rozliczeń międzyokresowych. Stosuje się do nich ogólną definicję aktywów, przez które rozumie się kontrolowane przez jednostkę zasoby majątkowe o wiarygodnie określonej wartości, powstałe w wyniku przeszłych zdarzeń, które spowodują w przyszłości wpływ do jednostki korzyści ekonomicznych. Rozliczanie takich kosztów w czasie jest uzasadnione wówczas, gdy stanowią one kwotę istotną dla podatnika. Nie ma uzasadnienia do rozliczania międzyokresowego wartości, które w skali działalności firmy są nieznaczne tzn. nie wpływają na rzetelne i jasne przedstawienie sytuacji majątkowej i finansowej oraz wyniku finansowego jednostki. Przepisy nie przesądzają jednak o wysokości kwoty wydatku, decydującej o formie rozliczenia. W zależności zatem od skali prowadzonej działalności oraz wysokości ponoszonej opłaty podatnik musi zdecydować, czy jest to wartość istotna, która powinna być rozliczona w czasie, to znaczy w poszczególnych miesiącach, czy też jest to dla niego kwota nieistotna, którą można jednorazowo zaliczyć do kosztów podatkowych w dacie jej poniesienia.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, Wnioskodawca jest właścicielem centrum handlowego. W celu znalezienia najemców powierzchni zleca usługę poszukiwania najemców. W momencie znalezienia najemcy świadczący usługę wystawia na Spółkę fakturę. Spółka ujmuje wydatek z takiej faktury w rozliczeniu podatku dochodowego od osób prawnych jednorazowo w momencie otrzymania faktury. Spółka traktuje ten koszt jako koszt pośredni dla celów podatkowych, nie rozliczany w czasie. Jednak zgodnie z zaleceniami audytora badającego sprawozdania finansowe Spółki, dla celów bilansowych, wydatek jest rozliczany w okresie, na jaki zawarto umowę najmu, poprzez rozliczenia międzyokresowe. Spółka rozlicza, dla celów bilansowych, wydatki na usługę poszukiwania najemców poprzez czynne rozliczenia międzyokresowe. Koszty te rozliczane są miesięcznie. Umowy najmu zawierane są na różne okresy (np.: 3-letni, 5-letni, 10-letni). Spółka podnosi, iż wysokość wynagrodzenia za usługę poszukiwania najemcy nie jest uzależniona od okresu, na jaki zawarta jest umowa najmu. W uzasadnieniu swojego stanowiska Wnioskodawca podnosi, iż odmienne rozliczenie kosztu dla celów podatkowych nie wpływa na rozliczenie podatkowe przedmiotowych kosztów.

W ocenie tut. Organu, mając na uwadze cytowane powyżej przepisy prawa podatkowe, należy stwierdzić, iż wydatki związane z nabyciem przez Spółkę usługi poszukiwania najemców powierzchni w centrum handlowym nie są kosztami uzyskania przychodów bezpośrednio związanymi z przychodami. Koszty te związane są w sposób ogólny z przychodami Spółki osiąganymi w związku z prowadzoną przez nią działalnością gospodarczą. Należy je zatem uznać za pośrednie koszty uzyskania przychodów.

Tym samym stanowisko Spółki odnośnie możliwości zaliczenia wydatku związanego z nabyciem przez Spółkę usługi poszukiwania najemców powierzchni w centrum handlowym do pośrednich kosztów uzyskania przychodów należało uznać za prawidłowe.

Odnosząc się natomiast do określenia momentu, w którym przedmiotowe koszty pośrednie powinny być zarachowane do podatkowych kosztów uzyskania przychodów, według tut. Organu, konieczne jest ustalenie zakresu pojęcia "dzień poniesienia kosztu".

W ocenie organu podatkowego, pod tym pojęciem, należy rozumieć dzień, na który podatnik uwzględnia koszt w prowadzonych przez niego księgach rachunkowych. Tym samym jest to dzień, który podatnik wskazuje w księgach rachunkowych jako dzień (okres), do którego dany wydatek został przypisany. Dnia poniesienia kosztu nie należy utożsamiać z dniem faktycznego księgowania kosztów tj. z dniem technicznego zapisu operacji gospodarczej w księgach rachunkowych. Z literalnego brzmienia przepisu art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika jednoznacznie, że ustawodawca uzależnia moment, w którym wydatek staje się kosztem uzyskania przychodów od momentu ujęcia go w księgach zgodnie z zasadami ustawy o rachunkowości. Przy czym nie chodzi w tym przypadku o jakiekolwiek ujęcie wydatku w księgach (np. na koncie rozliczeń międzyokresowych kosztów), tylko jego "ujęcie jako kosztu", tzn. uznanie przez podatnika za taki koszt przy zachowaniu zasad rachunkowości: współmierności przychodów i kosztów (art. 6 ustawy o rachunkowości), istotności (art. 8 ust. 1 ww. ustawy) i ostrożności (art. 7 cytowanej ustawy). Dzień, na który ujęto koszt w księgach, to dzień, w którym w księgach pojawił się koszt na koncie kosztowym. Dopiero moment odpisu kosztów w ewidencji rachunkowej w ciężar kont o charakterze wynikowym mający wpływ na ustalenie prawidłowego wyniku finansowego firmy, jest momentem mającym również wpływ na podatek dochodowy. Wynik finansowy bowiem obliczony na podstawie rachunku zysków i strat tworzonego zgodnie z ustawą o rachunkowości, z uwzględnieniem ustaw podatkowych stanowi podstawę naliczenia podatku dochodowego. W związku z powyższym nie jest obojętne, kiedy koszt bilansowy może być uznany za koszt podatkowy.

Kluczowe znaczenie ma tu zasada współmierności, zgodnie z którą w księgach rachunkowych firmy trzeba ująć wszystkie osiągnięte, przypadające na jej rzecz przychody i obciążające ją koszty związane z tymi przychodami dotyczące danego roku obrotowego, niezależnie od terminu ich zapłaty, przy czym nie jest istotna ani data wystawienia przez kontrahenta faktury, ani moment jej faktycznego zaksięgowania (rozumianego jako czynność techniczno-rachunkowa). Innymi słowy przyporządkowanie księgowe danego kosztu do okresu sprawozdawczego zgodnie z przepisami o rachunkowości pozwala na określenie dnia, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych w rozumieniu art. 15 ust. 4e ustawy.

Tym samym w ocenie tut. Organu ustawodawca przesądził, że koszty uzyskania przychodów, rozpoznawane są nie na zasadzie kasowej (a więc z momentem faktycznego poniesienia danego wydatku lub kosztu przez podatnika skutkującego uszczupleniem majątku podatnika), lecz na zasadzie memoriałowej (a więc z momentem księgowego poniesienia danego wydatku lub kosztu przez podatnika).

Stwierdzić należy więc, że z treści przywołanych przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika podstawowa reguła, tzn. moment uznania wydatku za koszt podatkowy jest w obecnym stanie prawnym uzależniony od uznania go za taki koszt w ujęciu bilansowym. Innymi słowy, przepisy u.p.d.o.p. nie stoją na przeszkodzie w rozliczeniu w czasie kosztu związanego z nabyciem przez Spółkę usługi poszukiwania najemców powierzchni w centrum handlowym. Skoro podatnik zdecydował się rozliczać przedmiotowe wydatki w oparciu o zasady wynikające z przepisu art. 39 ust. 1 i ust. 3 ustawy o rachunkowości, a więc dokonywać systematycznie odpisów w ciężar kosztów proporcjonalnie do ustalonego okresu, to powinien je w tym samym czasie zaliczać do kosztów uzyskania przychodów dla celów podatkowych. Co do zasady, stanowi o tym cytowany wyżej art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Tym samym, stosowany przez Spółkę sposób rozliczania kosztów dla celów bilansowych powinien znaleźć odzwierciedlenie w sposobie zaliczania przedmiotowego wynagrodzenia (odstępnego) do kosztów uzyskania przychodów dla celów podatkowych.

Według tut. Organu, z uwagi na fakt, że przedmiotowe umowy najmu zawierane są na okres kilku lat podatkowych, zastosowanie będzie miał art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zgodnie, z którym jeżeli koszty dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą. Ponadto w celu zapewnienia rzetelnego odzwierciedlenia sytuacji finansowej Spółki, w ramach danego roku podatkowego, przedmiotowe koszty powinny być rozliczane na analogicznych zasadach jakie zostały przyjęte dla celów księgowych, tj. na bazie miesięcznej.

W związku z powyższym stanowisko Spółki odnośnie określenia momentu zaliczenia do kosztów podatkowych wydatku związanego z nabyciem przez Spółkę usługi poszukiwania najemców powierzchni w centrum handlowym należało uznać za nieprawidłowe.

Reasumując, mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz powołane przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, iż Spółka prawidłowo zalicza wydatek związany z nabyciem usługi poszukiwania najemców powierzchni w centrum handlowym do kosztów innych niż bezpośrednio związane z przychodami.

Tym samym stanowisko Spółki w tym zakazie należało uznać za prawidłowe.

Jednakże skoro w księgach rachunkowych dla celów bilansowych Spółka obciąża przedmiotowe koszty poprzez rozliczenie ich w czasie na okres na jaki zawarto umowy najmu, w rozbiciu na poszczególne miesiące, zatem również podatkowo powinna zaliczyć przedmiotowy wydatek związany z nabyciem usługi poszukiwania najemców powierzchni w centrum handlowym do kosztów uzyskania przychodów równomiernie do kosztów poszczególnych miesięcy objętych okresem zawartej umowy najmu.

W tym zakresie stanowisko Spółki jest nieprawidłowe.

Końcowo należy podkreślić, że przywołane przez Wnioskodawcę wyroki sądów administracyjnych dotyczące przepisów prawa wydane zostały w indywidualnych sprawach i nie mogą być źródłem praw i obowiązków w innych sprawach.

Na mocy art. 87 ust. 1 ustawy z dnia 2 kwietnia 1997 r. - Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 78, poz. 483 z późn. zm.) źródłami powszechnie obowiązującego prawa w Rzeczypospolitej Polskiej są: Konstytucja, ustawy, ratyfikowane umowy międzynarodowe oraz rozporządzenia. Z uwagi na powyższe przywołane wyroki sądów administracyjnych, nie są wiążące dla tut. organu podatkowego. Każdą sprawę Organ podatkowy jest zobowiązany traktować indywidualnie.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ul.1-ego Maja 10, 09-402 Płock.