IPPB5/423-326/10-2/IŚ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 31 maja 2010 r. (data wpływu 7 czerwca 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości odnoszenia w koszty uzyskania przychodów metodą proporcji sprzedaży poniesionych kosztów finansowych - jest prawidłowe.

W dniu 7 czerwca 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości odnoszenia w koszty uzyskania przychodów metodą proporcji sprzedaży poniesionych kosztów finansowych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka - Wnioskodawca (dalej jako: Spółka lub Wnioskodawca) posiada status spółki z ograniczoną odpowiedzialnością. Spółka jest komplementariuszem i akcjonariuszem w innej spółce o statusie spółki komandytowej (dalej jako: "Spółka komandytowa") i z tego tytułu osiąga przychody i ponosi koszty w proporcji do udziału w zysku Spółki komandytowej.

Co miesiąc Spółka komandytowa przygotowuje informację z rozliczeniem przychodów i kosztów z podziałem na komplementariusza i akcjonariuszy, z uwzględnieniem proporcji udziału w zyskach tej Spółki.

Spółka - Wnioskodawca przy wyliczaniu zaliczki na podatek dochodowy od osób prawnych za dany miesiąc uwzględnia otrzymaną od Spółki komandytowej informację z wyliczonymi przychodami i kosztami uzyskania przychodu dotyczącą odpowiedniego okresu.

Spółka komandytowa jest podmiotem gospodarczym, którego podstawowa działalność gospodarcza obejmuje budowę i sprzedaż lokali mieszkalnych oraz lokali użytkowych wraz z przynależnymi częściami wspólnymi budynków oraz gruntami. Działalność taką ogólnie można nazwać działalnością deweloperską. W celu sfinansowania swojej działalności Spółka komandytowa zaciąga kredyty i pożyczki, bardzo często o dużej wartości.

W związku z powyższym Spółka komandytowa ponosi znaczące koszty finansowe, na które co do zasady składają się: odsetki od kredytów i pożyczek, prowizje bankowe, koszty pośrednictwa w zakresie pozyskiwania kredytów i pożyczek.

Pod względem rachunkowym, koszty te - jako koszty bezpośrednio związane z wytwarzaniem produktów (lokali) - Spółka komandytowa aktywuje ewidencjonując je jako jeden ze składników produkcji w toku.

Następnie, Spółka odnosi w koszty (w ramach Kont Zespołu 5) taką wartość kosztów finansowych, jaka proporcjonalnie przypada na uzyskane przychody w danym okresie. Mechanizm ten, w ujęciu bilansowym, dotyczy zarówno kosztów finansowych faktycznie poniesionych (zapłaconych), jak też kosztów tylko naliczonych - na przykład naliczonych, ale niezapłaconych odsetek. W ten sposób, Spółka realizuje zasadę współmierności, wychodząc z założenia że proporcjonalnie do wartości przychodów odniesienie kosztów finansowych gwarantuje prawidłową wycenę wyniku.

Zatem w przypadku takiej działalności jak działalność deweloperska koszty, które normalnie można zakwalifikować w kalkulacyjnym rachunku zysków i strat jako koszty finansowe, faktycznie stają się kosztami operacyjnymi bezpośrednio wpływającymi na wynik operacyjny.

Dla celów przygotowania informacji dla akcjonariuszy i komlementariuszy do indywidualnego obliczenia zobowiązań podatkowych z tytułu podatku dochodowego od osób prawnych (w przypadku spółek z o.o.) i podatku dochodowego od osób fizycznych (w przypadku osób fizycznych), Spółka komandytowa także stosuje zasady proporcjonalnego odnoszenia kosztów finansowych do wartości sprzedaży za dany okres.

Podkreślenia wymaga, że w koszty uzyskania przychodów odnoszone są proporcjonalnie do przychodów należnych tylko koszty finansowe faktycznie poniesione, a w szczególności rozliczone proporcjonalnie zapłacone odsetki.

Poniżej Spółka podała przykład ujęcia przedmiotowych kosztów przez Spółkę komandytową:

I Ujęcie bilansowe

A. Zakładane całkowite przychody z inwestycji (ujęte w budżecie) 10.000.000 zł

B. Przychody narastające w danym okresie (z kont sprzedaży) 5.000.000 zł

C. proporcja uzyskanych przychodów A/B 50%

D. Zaewidencjonowane koszty finansowe (poniesione i naliczone) (z kont analitycznych produkcji w toku) 6.000.000 zł

E. Koszty finansowe odniesione bilansowo do wyniku D x C 3.000.000 zł.

II Ujęcie podatkowe

A. Zakładane całkowite przychody z inwestycji (ujęte w budżecie) 10.000.000 zł

B. Przychody należne narastające w danym okresie (z kont sprzedaży) 5.000.000 zł

C. proporcja uzyskanych przychodów A/B 50%

D. Zaewidencjonowane poniesione koszty finansowe, w tymzapłacone odsetki (z kont analitycznych produkcji w toku z wyciągów bankowych i innych dokumentów źródłowych) 5.000.000 zł

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy prawidłowe jest odnoszenie w koszty uzyskania przychodu kosztów finansowych poniesionych metodą proporcji sprzedaży (przychód należny).

Zdaniem Spółki, odnoszenie w koszty uzyskania przychodu kosztów finansowych poniesionych metodą proporcji sprzedaży (przychód należny) jest poprawne, ponieważ w ten sposób koszty te odnoszą się do okresu, jakiego dotyczą, to znaczy okresu w którym uzyskano przychód.

Tym samym także dla celów podatkowych ujęcie kosztów powinno opierać się na zasadzie współmierności przychodów i kosztów. Taki system uznawania kosztów uzyskania przychodu wynika także z charakteru działalności developerskiej.

W uzasadnieniu swojego stanowiska Spółka przedstawiła, że zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.; dalej jako u.p.d.o.p.), kosztami uzyskania przychodu są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu.

Zasadniczo ustawy podatkowe nakazują uznawanie kosztów uzyskania przychodów na zasadzie memoriałowej. Jednakże niektóre kategorie kosztów, takie jak odsetki od kredytów i pożyczek, mogą być uznawane za koszty uzyskania przychodu, pod warunkiem, że zostały zapłacone (art. 16 ust. 1 pkt 11 u.p.d.o.p.).

Jednakże, zdaniem Spółki, zapłacenie (poniesienie) kosztów finansowych jest tylko wstępnym warunkiem weryfikacji takich kosztów uzyskania przychodu. Podatnik, powinien ponadto dokonać analizy, do jakiego okresu można te koszty przypisać. Analiza taka jest szczególnie ważna dla niektórych rodzajów działalności. Jak Spółka wspomniała, przy działalności deweloperskiej, moment uzyskania przychodu jest odciągnięty w czasie, praktycznie do momentu zakończenia projektu. W tym czasie akumulowane kategorie kosztów tworzą produkcję w toku, która w istocie jest swoistym "magazynem".

Do takiej kategorii kosztów należą u dewelopera także koszty o charakterze finansowym (odsetki, prowizje, itp.). Skoro, zatem wartości "magazynowe" są odnoszone w koszty proporcjonalnie do sprzedaży, to także proporcjonalnie powinny być odnoszone koszty finansowe.

Mechanizm ten powinien funkcjonować także dla celów podatkowych. Taka, zdaniem Spółki, powinna być interpretacja art. 15 ust. 4 u.p.d.o.p.

Według tego przepisu, koszty uzyskania przychodu są potrącone w tym roku, którego dotyczą (czytaj: roku, w którym uzyskano przychód) - w związku z art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej w tym zakresie oceny stanowiska Spółki.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.