IPPB5/423-259/10-5/AM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia z dnia 23 kwietnia 2010 r. (data wpływu 30 kwietnia 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego oraz odpowiedzi na wezwanie do usunięcia braków formalnych Nr IPPB5/423-259/10-2/AM z dnia 22 czerwca 2010 r. (data wpływu 28 czerwca 2010 r.), dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na podnoszenie kwalifikacji zawodowych i wykształcenia ogólnego pracowników związanych z wykonywaną pracą - jest prawidłowe.

W dniu 30 kwietnia 2010 r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony pismem z dnia 22 czerwca 2010 r. (data wpływu 28 czerwca 2010 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych i wykształceniem ogólnym pracowników związanych z wykonywaną pracą.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (dalej: Spółka) w celu poprawy efektywności swoich działań stosuje różne formy rozwoju zawodowego własnych pracowników. Jedną z podstawowych form jest szkolenie pracowników poprzez ich udział w różnego rodzaju szkoleniach związanych ze zdobywaniem lub uzupełnianiem wiedzy i umiejętności związanych z wykonywaną pracą. W tym zakresie Spółka kieruje swoich pracowników na szkolenia, za które ponosi ich pełny koszt. Ponadto Spółka ponosi w całości lub części koszty podnoszenia kwalifikacji ogólnych swoich pracowników na podstawie zawieranych z poszczególnymi pracownikami umów w tym zakresie.

Wskutek wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 31 marca 2010 r. z dniem 10 kwietnia 2010 r. utracił moc obowiązującą przepis art. 103 ustawy z 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy. Przepis ten stanowił, iż w zakresie i na warunkach ustalonych, w drodze rozporządzenia, przez Ministra Edukacji Narodowej oraz Ministra Pracy i Polityki Socjalnej pracodawca ułatwia podnoszenie kwalifikacji zawodowych.

W dniu 9 kwietnia br. Sejm Rzeczypospolitej Polskiej Uchwalił ustawę o zmianie ustawy - Kodeks pracy oraz ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, która to Ustawa wykonuje wyrok Trybunału Konstytucyjnego umieszczając w ustawie - Kodeks pracy szczegółowe regulacje dotyczące podnoszenia kwalifikacji zawodowych pracowników. Ustawa ta została przyjęta jednogłośnie (wszyscy posłowie głosujący byli "za", nikt nie był "przeciw", ani nikt się "nie wstrzymał"). Na podstawie art. 122 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, Prezydent Rzeczypospolitej podpisuje ustawę w ciągu 21 dni od dnia przedstawienia i zarządza jej ogłoszenie w Dzienniku Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej.

Nowe przepisy wejdą w życie po upływie 30 dni od dnia ogłoszenia. Ustawa zmieniająca Kodeks pracy i ustawę o podatku dochodowym od osób fizycznych wprowadza przepis przejściowy, który stanowi, że do pracowników, którzy rozpoczęli podnoszenie kwalifikacji zawodowych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, stosuje się przepisy dotychczasowe.

W okresie pomiędzy 10 kwietnia br., a dniem wejścia w życie nowelizacji Kodeksu pracy nie będzie w Kodeksie pracy, ani poza nim przepisów powszechnie obowiązujących dotyczących istotnych elementów stosunku między pracodawcą a pracownikiem w zakresie ich praw i obowiązków związanych z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych pracowników. Wnioskodawca podkreślił, że wprowadzane przepisy art. 103#185; i następne w żaden sposób nie modyfikują podstawowego obowiązku pracodawcy - ułatwiania pracownikom podnoszenie kwalifikacji zawodowych - a jedynie określają wzajemne prawa i obowiązki związane z procesem podnoszenia kwalifikacji zawodowych pracowników.

Pismem z dnia 14 czerwca 2010 r. Nr IPPB5/423-259/10-2/AM tut. Organ wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia braków formalnych wniosku. W odpowiedzi Spółka wskazał, iż w żadnej ustawie ani rozporządzeniu (dotyczącym podnoszenia kwalifikacji i kompetencji) nie znalazła odniesienia w postaci definicji dwóch grup szkoleń, tj.:

Tut. Organ wezwał Wnioskodawcę do wskazania, czy udział pracowników w różnego rodzaju szkoleniach jest niezbędny dla wykonywania obowiązków zawodowych pracownika w firmie na danym stanowisku, czy też może ma na celu podniesienie ogólnego poziomu wiedzy i wykształcenia pracowników. Wnioskodawca w odpowiedzi na wezwanie stwierdził, iż udział w różnego rodzaju szkoleniach jest niezbędny dla wykonywania obowiązków zawodowych pracownika w firmie na danym stanowisku.

Pracownicy podejmują naukę organizowaną w formie szkoleń na podstawie decyzji przełożonego. Uczestnictwo w szkoleniu zatwierdzane jest bowiem przez dyrektora jednostki merytorycznej danego pracownika, następnie opiniowane przez Departament Personalny, zatwierdzane przez dyrektora Departamentu Personalnego. Następnie formularz zgłoszeniowy - akceptowany jest przez dyrektora jednostki merytorycznej i przez dwóch prezesów, którym podlega dany departament pracownika. W Spółce istnieje możliwość podejmowania szkoleń z własnej inicjatywy pracownika, ale zawsze wiąże się to z uzyskaniem zgody przełożonych (wg Procedury opisanej powyżej) na uczestniczenie w szkoleniu, co jest równoznaczne z poleceniem służbowym uczestnictwa w danym szkoleniu.

W Spółce w okresie objętym pytaniem obowiązywały / obowiązują "Zasady Rozwoju Zawodowego Pracowników". Zgodnie z Zasadami: "Przez rozwój zawodowy pracowników rozumie się rozwój kompetencji i kwalifikacji poprzez kształcenie i dokształcanie pracownika we wszystkich dostępnych formach, które Spółka organizuje i finansuje (w całości lub częściowo), w tym m.in.:

Rozwój zawodowy może być realizowany na dwa sposoby, w zależności od opłacalności finansowej (każdorazowo kalkulowane jest, czy szkolenie bardziej opłaca sie realizować w formie indywidualnej, czy grupowej, przy uwzględnieniu programu merytorycznego danego szkolenia):

W chwili obecnej znany jest już fakt, że Ustawa z dnia 20 maja 2010 r. o zmianie ustawy - Kodeks pracy oraz ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wejdzie w życie w dniu 16 lipca 2010 r.

W okresie będącym przedmiotem zapytania (od 11 kwietnia 2010 r. do 16 lipca 2010 r.) żaden pracownik nie podjął wyżej opisanych studiów, a do chwili obecnej kilkadziesiąt osób skorzystało ze szkoleń, były to szkolenia i konferencje niezbędne do podjęcia obowiązków zawodowych na danych stanowiskach.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Przedmiot niniejszej interpretacji stanowi odpowiedź na pytanie nr 2 w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych. Wniosek w zakresie pytania nr 1 tj. podatku dochodowego od osób fizycznych zostanie rozpatrzony odrębną interpretacją.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Spółka stoi na stanowisku, iż wartość świadczenia ponoszonego przez pracodawcę na podnoszenie kwalifikacji zawodowych i wykształcenia ogólnego pracowników, w tym wynagrodzeń wypłacanych za czas urlopu szkoleniowego oraz za czas zwolnień z całości lub części dnia pracy, przysługujących pracownikom podejmującym naukę lub podnoszącym kwalifikacje zawodowe, będzie stanowiła dla Spółki koszt uzyskania przychodów dla potrzeb podatku dochodowego od osób prawnych.

Kosztami uzyskania przychodów są zgodnie z ustawą CIT koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy.

Wydatki poniesione na szkolenie pracowników mogą zatem, w opinii Wnioskodawcy, zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu ustawy CIT pod warunkiem, że pozostają one w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przez podatnika przychodami. Wobec powyższego Wnioskodawca stwierdza, iż o ile dane szkolenie może wpłynąć na zwiększenie przychodów Spółki, np. poprzez podniesienie kwalifikacji pracowników lub poprawienie jakości ich pracy, wydatek na takie szkolenie stanowi koszt uzyskania przychodów.

Wnioskodawca zaznaczył, że kosztami uzyskania przychodów w przypadku szkoleń pracowników są nie tylko wydatki bezpośrednio związane z wynagrodzeniem za szkolenie, czy też organizacją szkolenia, ale również wydatki poniesione pośrednio w związku ze szkoleniem takie jak: zwrot kosztów przejazdu pracowników na szkolenie, koszty wyżywienia czy noclegu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje za prawidłowe.

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art. 15 i 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.). Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać celowość wydatku, tj. istnienie związku przyczynowego pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Nie ma przy tym znaczenia, czy dany wydatek przyniósł oczekiwany skutek w postaci osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenie ich źródła. Istotne jest, czy w momencie jego ponoszenia podatnik mógł - obiektywnie oceniając - oczekiwać takiego efektu.

Kosztami uzyskania przychodów będą zatem takie koszty, które spełniają następujące warunki:

* zostały poniesione przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku muszą one zostać pokryte z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

* są definitywne (rzeczywiste), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostają w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesione zostały w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub mogą mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

* zostały właściwie udokumentowane,

* nie mogą znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Koszty ponoszone przez podatnika należy ocenić pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu.

Kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty.

Istotnym jest, że wykazanie związku poniesionych kosztów z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiąganych przychodów, obciąża Podatnika.

Należy zauważyć, iż kosztami podatkowymi są m.in. tzw. "koszty pracownicze".

Koszty te obejmują przede wszystkim wynagrodzenia zasadnicze, wszelkiego rodzaju nagrody, premie i diety oraz wydatki związane z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych pracowników.

Co istotne, nie każde świadczenie na rzecz pracownika, może być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów pracodawcy.

Pracodawca może bowiem zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów tylko te wydatki na rzecz pracowników, które pozostają w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą i z uzyskiwanymi przez niego przychodami, a jednocześnie wydatki te nie mogą znajdować się w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z przedstawionym we wniosku zdarzeniem przyszłym Wnioskodawca w celu poprawy efektywności swoich działań stosuje różne formy rozwoju zawodowego własnych pracowników. Jedną z podstawowych form jest szkolenie pracowników poprzez ich udział w różnego rodzaju szkoleniach związanych ze zdobywaniem lub uzupełnianiem wiedzy i umiejętności związanych z wykonywaną pracą. W tym zakresie Spółka kieruje swoich pracowników na szkolenia, za które ponosi ich pełny koszt. Ponadto Spółka ponosi w całości lub części koszty podnoszenia kwalifikacji ogólnych swoich pracowników na podstawie zawieranych z poszczególnymi pracownikami umów w tym zakresie.

Wnioskodawca wskazał, iż udział w różnego rodzaju szkoleniach jest niezbędny dla wykonywania obowiązków zawodowych pracownika w firmie na danym stanowisku.

Analizując wydatki, jakie ponosi Wnioskodawca na podnoszenie kwalifikacji zawodowych związanych ze zdobywaniem lub uzupełnianiem wiedzy i umiejętności związanych z wykonywaną pracą, w tym wynagrodzeń wypłacanych za czas urlopu szkoleniowego oraz za czas zwolnień z całości lub części dnia pracy, przysługujących pracownikom podejmującym naukę lub podnoszącym kwalifikacje zawodowe, jak również wydatki pośrednio związane ze szkoleniem takie jak: zwrot kosztów przejazdu pracowników na szkolenie, koszty wyżywienia, noclegu, należy stwierdzić, iż przedmiotowe wydatki spełniają przesłankę celowości ich poniesienia, wynikającą z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Wskazać należy, iż szkolenia mają na celu podnoszenie kwalifikacji zawodowych pracowników, a przez to - podniesienie jakości świadczonej przez nich pracy.

Jednocześnie przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie przewidują w art. 16 wyłączeń przy zaliczaniu do kosztów uzyskania przychodów wydatków pracodawcy związanych z kształceniem pracowników.

Należy również zaznaczyć, iż ciężar co do prawidłowego udokumentowania wydatku, jak i wykazania związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem a uzyskaniem przychodu spoczywa na Podatniku, bo to on wywodzi ze zdarzenia skutki prawne w postaci zmniejszenia zobowiązania podatkowego. Podatnik musi wykazać, że poniósł koszt celowy i zasadny z punktu widzenia prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej i pozostający w związku z przychodem.

W uzupełnieniu zdarzenia przyszłego z dnia 22 czerwca 2010 r. (data wpływu 28 czerwca 2010 r.) Spółka stwierdziła, iż w żadnej ustawie ani rozporządzeniu (dotyczącym podnoszenia kwalifikacji i kompetencji) nie znalazła odniesienia w postaci definicji dwóch grup szkoleń wyodrębnionych w zapytaniu Organu tj.:

Jednocześnie Wnioskodawca wskazał, iż w Spółce w okresie objętym pytaniem obowiązywały / obowiązują "Zasady Rozwoju Zawodowego Pracowników". Zgodnie z Zasadami: "Przez rozwój zawodowy pracowników rozumie się rozwój kompetencji i kwalifikacji poprzez kształcenie i dokształcanie pracownika we wszystkich dostępnych formach, które Spółka organizuje i finansuje (w całości lub częściowo), w tym m.in.:

W związku z powyższym należy wyjaśnić, iż pomimo, że ustawodawca w katalogu wydatków nie uznawanych za koszty uzyskania przychodów dla celów podatkowych (art. 16 ust. 1 ustawy), nie wymienia wydatków dotyczących szkoleń dla pracowników, należy mieć zawsze na względzie, że podstawowym warunkiem zakwalifikowania tego typu wydatków do kosztów podatkowych jest ich związek z prowadzoną przez pracodawcę działalnością gospodarczą oraz uzyskiwanym z tej działalności przychodem.

Jak wskazano powyżej nie każde świadczenie na rzecz pracownika, może być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów pracodawcy.

Pracodawca może bowiem zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów tylko te wydatki na rzecz pracowników, które pozostają w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą i z uzyskiwanymi przez niego przychodami, a jednocześnie wydatki te nie mogą znajdować się w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie bowiem z art. 15 ust. 1 kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Wyrażenie "w celu osiągnięcia przychodu" zawarte we wskazanym przepisie art. 15 ust. 1 ww. ustawy oznacza, że nie wszystkie wydatki ponoszone przez podatnika w związku z prowadzoną działalnością, podlegają odliczeniu od podstawy opodatkowania. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu, zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Zauważyć należy, iż przez sformułowanie "w celu" należy rozumieć dążenie do osiągnięcia jakiegoś stanu rzeczy (przychodu), a dążenie podatnika ma przymiot "celowości", jeżeli na podstawie dostępnej wiedzy o związkach przyczynowo-skutkowych można zasadnie uznać, że poniesiony koszt może przynieść oczekiwane następstwo (przychód). Zatem, możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku jako kosztu uzyskania przychodu, uzależniona jest od rzetelnej i całościowej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności, podatnik w momencie dokonywania wydatku mógł i powinien przewidzieć, iż wydatek ten przyczyni się do powstania, zachowania lub zabezpieczenia przychodu.

Obowiązkiem podatnika, jako odnoszącym ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu, zgodnie z dyspozycją powołanego art. 15 ust. 1 tejże ustawy. Zatem, o sposobie klasyfikacji kosztów decyduje sam podatnik i to on ponosi odpowiedzialność za zaliczenie ich do kosztów uzyskania przychodów. Uznając dany wydatek za koszt uzyskania przychodów podatnik musi jednoznacznie wykazać, że jego poniesienie miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

Aby zaliczyć wydatek na kształcenie pracowników do kosztów uzyskania przychodów konieczne jest, aby zdobyta w ramach tego kształcenia wiedza i umiejętności miały związek z zakresem obowiązków pracownika oraz charakterem działalności pracodawcy.

Wówczas bowiem wiedza zdobyta na koszt pracodawcy pozwala przynieść wymierne efekty.

Wydatek na kształcenie pracownika powinien uwzględniać specyfikę działalności prowadzonej przez pracodawcę oraz możliwość efektywnego wykorzystania zdobytej wiedzy w kontekście tej działalności. Przy czym nie jest konieczne, aby zakres działalności pokrywał się z zakresem kształcenia pracownika. Jeżeli zatem wydatek poniesiony na kształcenie pracownika jest racjonalny i uzasadniony z punktu widzenia ewentualnych korzyści, jakie może osiągnąć z tego tytułu pracodawca, wydatek taki może zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów.

Reasumując, wydatki na podnoszenie kwalifikacji zawodowych oraz wykształcenie ogólne pracowników związane z wykonywaną pracą, w tym wynagrodzeń wypłacanych za czas urlopu szkoleniowego oraz za czas zwolnień z całości lub części dnia pracy, jak również wydatki pośrednio związane ze szkoleniem takie jak: zwrot kosztów przejazdu pracowników na szkolenie, koszty wyżywienia czy noclegu, Spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.