IPPB5/423-249/10-4/PS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 12 kwietnia 2010 r. (data wpływu 26 kwietnia 2010 r.) uzupełnionego pismem z dnia 9 czerwca 2010 r. (data wpływu 14 czerwca 2010 r.) uzupełniającym braki formalne na wezwanie z dnia 2 czerwca 2010 r. Nr IPPB5/423-249/10-2/PS (data nadania 4 czerwca 2010 r., data doręczenia 8 czerwca 2010 r.) w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na zakup materiałów reklamowych opatrzonych logo firmy - jest nieprawidłowe.

W dniu 26 kwietnia 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na zakup materiałów reklamowych opatrzonych logo firmy.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółką zajmuje się dystrybucją usług finansowych spółek A. działających w Polsce. W celu zwiększenia sprzedaży oferowanych usług, Spółka przekazuje klientom i potencjalnym klientom różnego rodzaju materiały reklamowe opatrzone w logo A. Materiały te przekazywane są w różnych okolicznościach, np. podczas akcji promocyjnych i marketingowych, imprez sponsorowanych, targów, a także podczas indywidualnych spotkań z klientami lub potencjalnymi klientami.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy zakup materiałów reklamowych o niskiej wartości, opatrzonych w logo A, przekazywanych następnie klientom lub potencjalnym, klientom, których wartość jednostkowa nie przekracza 100 zł brutto, jako wydatek na cele reklamy, stanowi koszt uzyskania przychodu w rozumieniu ustawy CIT...

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy CIT kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu uzyskania przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy. W myśl art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy CIT, kosztu uzyskania przychodu nie stanowią koszty reprezentacji, a w szczególności koszty poniesione na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Z gramatycznej wykładni art. 15 ust. 1 ustawy CIT wynika, iż podatnik ma możliwość odliczenia od przychodów wszelkich kosztów ich uzyskania, jednakże pod warunkiem, że mają one związek z prowadzoną działalnością gospodarczą a ich poniesienie ma, bądź też może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub służy zabezpieczeniu źródła przychodu. W ocenie Spółki, wydatki ponoszone na reklamę mają bezpośredni związek z powadzoną działalnością i mają wpływ na wielkość przychodu realizowanego przez Spółkę. Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera co prawda definicji terminu "reklama", a liczne interpretacje organów podatkowych oraz orzecznictwo sądów administracyjnych odwołują się w tym zakresie do wykładni językowej i znaczenia tego terminu w słowniku języka polskiego. Zgodnie z definicją "reklamy" zawartą w Słowniku Języka Polskiego pod redakcją profesora Stanisława Dubisza, "reklamą jest:

W analizowanej sytuacji należy zwrócić także szczególną uwagę na stanowisko Naczelnego Sądu Administracyjnego, który dokonał analizy wielu definicji słownikowych i w wyroku z dnia 3 czerwca 2003 r. (syg. akt I SA/Wr 410/01) stwierdził: "ustawy podatkowe (...) nie zawierają definicji terminu reklama. Dokonując uogólnienia różnych definicji słownikowych, należy stwierdzić, że celem reklamy jest przekazywanie informacji o towarach (usługach) i nakłanianie potencjalnych klientów do ich nabycia. Polega ona głównie na prezentowaniu danego towaru, danej usługi, ewentualnie marki (oznakowania produktu lub producenta), cech jakościowych, użytkowych lub konsumpcyjnych, zalet technicznych, estetycznych lub zdrowotnych, rozwiązań nowoczesnych, modnych czy nawet prowokujących, aby skłonić jak największą liczbę potencjalnych nabywców do zakupu (korzystania z usługi). Od strony przedmiotowej można rozróżnić: reklamę towaru, reklamę usługi i reklamę marki i firmy".

W świetle powyższego, zdaniem Spółki, pojecie "reklamy" należy rozumieć szeroko. Kosztem reklamy mogą być zarówno wszelkie wydatki ponoszone w celu przekazywania informacji o oferowanych przez Spółkę usługach oraz wydatki związane z nakłanianiem potencjalnych klientów do ich nabycia (reklama usługi), a także związane z prezentowaniem i rozpowszechnianiem marki A. (reklama marki).

W ocenie Spółki, przekazywanie klientom i potencjalnym klientom materiałów reklamowych ma na celu prezentowanie i rozpowszechnianie marki A. i jest jednym z narzędzi, obok spotów reklamowych i ogłoszeń prasowych, służących realizacji tego celu. Możliwość zaliczania do kosztów uzyskania przychodów wydatków na zakup materiałów z logo firmy znajduje także odzwierciedlenie w licznych interpretacjach wydanych przez organy podatkowe w analogicznych sprawach, przykładowo: "w przypadku oferowania kontrahentom prezentów z logo firmy do czynienia mamy z reklamą polegającą na promowaniu przedsiębiorstwa bez konieczności jednoczesnego promowania oferowanych towarów lub usług" (Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, interpretacja z dnia 5 grudnia 2008 r., sygn. IPPB2/415-311/09-2/JP).

Organy podatkowe w wydanych interpretacjach zwracają jednak uwagę, iż nie wszystkie wydatki na zakup materiałów reklamowych opatrzonych w logo mogą stanowić koszty uzyskania przychodów. Kosztem uzyskania przychodów mogą być jedynie wydatki poniesione na zakup materiałów reklamowych o niskiej wartości jednostkowej, oznaczonych logo spółki. Natomiast w przypadku przekazywania materiałów (towarów) z logo o wyższej wartości, wydatki na ich zakup mają charakter reprezentacyjny, zatem nie stanowią kosztu uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy CIT: "wydatki ponoszone na zakup materiałów reklamowych o niskiej wartości jednostkowej, oznaczonych logo spółki, wręczanych masowo klientom bądź potencjalnym klientom, mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jako wydatki na cele reklamy. W przypadku natomiast przekazywania takich towarów o wyższej wartości wybranym kontrahentom lub potencjalnym klientom w celu wywołania u nich jak najlepszego wrażenia, należy uznać tego typu działania za wiążące się z wytwornością i okazałością w imieniu spółki. Wydatki na ich zakup mają charakter reprezentacyjny, zatem nie stanowią kosztu uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych" (Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, interpretacja z dnia 30 kwietnia 2009 r. syng. ILPB3/423-114/09-4/MC), "w przypadku gadżetów o niewielkiej wartości wydawanych masowo potencjalnym klientom, można przyjąć, iż nie pełnią one funkcji reprezentacyjnej, gdyż ich obecność w rzeczywistości gospodarczej jest tak powszechna, że nie przyczynia się w znacznym stopniu do budowy wizerunku, a logo jako znak graficzny przedsiębiorstwa stanowi jedynie swego rodzaju informację handlową (Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, interpretacja z dnia 12 lutego 2008 r. syng. IP-PB3-423-439/07-2/EM). Jednakże w analizowanej sytuacji należy zwrócić uwagę, iż żaden przepis ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie wskazuje wartości (ceny) jednostkowej materiału reklamowego, na którą powołują się w wydawanych interpretacjach organy podatkowe i której przekroczenie uniemożliwiałoby zakwalifikowanie danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów, również znacząca większość ww. interpretacji nie wskazuje tego limitu, pozostawiając ocenę "wyższej i niskiej wartości" podatnikom.

W związku z powyższym Spółka, w celu ustalenia jednoznacznych kryteriów kwalifikacji podatkowej materiałów reklamowych, posiłkuje się przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. art. 21 ust. 1 pkt 68a, w myśl którego wolne od podatku dochodowego są wartości nieodpłatnych świadczeń, otrzymanych od świadczeniodawcy w związku z jego promocją lub reklamą - jeżeli jednorazowa wartość tych świadczeń nie przekracza kwoty 100 zł. Mając na uwadze, iż jedną z podstawowych reguł podatku dochodowego jest zasada powszechności opodatkowania, znajdująca także potwierdzenie w orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 29 maja 1996 r. (sygn. Akt K 22/95), zgodnie z którym "wszystkie normy wprowadzające zwolnienia przedmiotowe mają charakter odstępstwa od zasady powszechnego opodatkowania..., a ustawodawca rezygnuje (zwalnia) z opodatkowania wartości świadczeń związanych z promocją i reklamą do kwoty 100 zł, to w ocenie Spółki można przyjąć, iż kwota 100 zł jest na tyle niską "niematerialną" wartością że może stanowić wyjątek od wskazanej powyżej zasady.

Ponadto pragniemy zwrócić uwagę, iż w myśl art. 7 ust. 4 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług przez prezenty o małej wartości rozumienie się przekazywane przez podatnika jednej osobie towary o łącznej wartości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty, o której mowa w art. 21 ust. 1 pkt 68a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. kwoty 100 zł.

W świetle powyższego, zdaniem Spółki, o ile na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz ustawy o podatku od towarów i usług można uznać, iż kwota 100 zł stanowi niską wartość", to także w zakresie kwalifikowania kosztów uzyskania przychodów w oparciu o przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, może przyjąć kwotę 100 zł jako stanowiącą "niską wartość". W związku z powyższym, w ocenie Spółki, wydatki na zakup materiałów reklamowych opatrzonych w logo A, których wartość jednostkowa nie przekracza 100 zł brutto, mogą stanowić koszty uzyskania przychodów. Tym bardziej, iż jedna z interpretacji, wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 26 marca 2009 r. (sygn. ILPB3/423-34/09-3/MC) wskazuje, iż "wydatki na gadżety reklamowe opatrzone logo firmy lub logo produktu (portfele skórzane, albumy, kosze upominkowe i inne) do kwoty 100 zł brutto przekazywane kontrahentom i potencjalnym kontrahentom mogą stanowić koszt podatkowy Spółki zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, gdyż są to wydatki na cele reklamowe, a nie reprezentacyjne".

Podsumowując

Spółka jest jednym z liderów na rynku usług finansowych i cieszy się dużym zaufaniem klientów. Spółka buduje swój wizerunek przede wszystkim poprzez rzetelną obsługę swoich klientów, ale również poprzez kampanie reklamowe oraz działania promocyjne wspierające sprzedaż. Celem działań promujących markę jest zwiększenie sprzedaży oferowanych przez Spółkę usług finansowych. W świetle powyższego, zdaniem Spółki, koszty materiałów reklamowych o niskiej wartości opatrzonych w logo A., których wartość jednostkowa nie przekracza 100 zł, przekazywanych klientom i potencjalnym klientom będą stanowiły dla Spółki koszty uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Kosztem uzyskania przychodów będą wobec tego, zarówno wydatki, których poniesienie bezpośrednio przekłada się na uzyskanie konkretnych przychodów, jak i te, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako zmierzające do ich osiągnięcia. W każdym przypadku konieczne jest zaistnienie związku pomiędzy poniesionym kosztem, a uzyskiwaniem bądź też szansą uzyskiwania przychodów przez podmiot ponoszący ten koszt. Do tej kategorii zaliczane są w szczególności koszty reklamy.

Zamknięty katalog wydatków wyłączonych przez ustawodawcę z kosztów uzyskania przychodów zawiera w swojej treści art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W punkcie 28 stanowi on, że nie zalicza się do tej kategorii kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Konsekwencją takiej regulacji jest wyłączenie z kosztów uzyskania przychodów wszystkich wydatków na reprezentację. Ustawodawca jednakże nie zdefiniował pojęcia reprezentacji, wprowadził jedynie wyliczenie przykładowe, a mianowicie odwołał się w szczególności do wydatków poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholu.

Wobec braku legalnej definicji pojęć reprezentacja i reklama za celowe należy uznać odwołanie się do ich wykładni językowej.

"Uniwersalny Słownik Języka Polskiego" pod redakcją profesora Stanisława Dubisza (Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2007) definiuje reprezentację jako okazałość, wystawność w czyimś sposobie życia, związaną ze stanowiskiem, pozycją społeczną.

Przenosząc tę definicję na grunt ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych przyjąć należy, iż reprezentacja to występowanie w imieniu firmy, wiążące się z okazałością, w celu wywołania jak najlepszego wrażenia przy reprezentowaniu firmy. Obejmuje ona swym pojęciem działania polegające na kontaktach oficjalnych i handlowych z innymi podmiotami gospodarczymi, związane z utrzymaniem delegacji lub kontrahentów, uczestnictwem w przyjęciach związanych z pobytem tych podmiotów. Zatem celem wydatków na reprezentację jest m.in. stworzenie i utrwalenie właściwego wizerunku firmy, poprzez np. sposób podejmowania kontrahentów, poczęstunek, czy wręczanie upominków.

Właściwy wizerunek to taki, który może sprawić, że kształtowany dzięki reprezentacji "obraz przedsiębiorcy" przełoży się na nabywanie jego produktów lub usług. Świadome kształtowanie więc właściwego wizerunku przez podatników ma na celu stworzenie takiego wyobrażenia o przedsiębiorcy, które spowoduje pozytywne postrzeganie tegoż przedsiębiorcy przez osoby zewnętrzne, które z kolei będzie zachętą do podjęcia rozmów, współpracy, zakupów jego produktów czy usług.

Z kolei reklama to działania podmiotu gospodarczego, mające na celu kształtowanie popytu na dane towary, usługi lub markę poprzez zachęcenie jak największej liczby potencjalnych klientów do nabywania towarów i usług tego podmiotu gospodarczego. Mogą one być realizowane za pomocą rozmaitych środków wyrazu oraz przy użyciu zróżnicowanych środków przekazu, w tym poprzez prezentowanie danego towaru lub usługi, ich cech jakościowych, użytkowych lub konsumpcyjnych, zalet technicznych, estetycznych lub zdrowotnych, nowoczesnych czy modnych rozwiązań, a także poprzez rozpowszechnianie logo firmy. Można wobec tego wyróżnić reklamę towaru, usługi, a także reklamę firmy (przedsiębiorstwa).

Dokonując kwalifikacji wydatków do kosztów reprezentacji bądź reklamy, należy w szczególności uwzględnić całokształt działalności prowadzonej przez podatnika, wartość przekazywanych przez niego prezentów, okoliczności ich wręczania oraz krąg osób obdarowanych.

W przedstawionym stanie faktycznym, Spółka rozdaje klientom oraz potencjalnym klientom różnego rodzaju materiały reklamowe opatrzone w logo firmy.

Rozstrzygnięcia wymaga kwestia, czy wydatki poniesione na materiały reklamowe, zawierające widoczne logo Spółki stanowią wydatki związane z reklamą, czy też wydatki związane z reprezentacją.

Oznakowanie przedmiotów reklamowych poprzez logo firmy powoduje, że mogą one pełnić funkcje reklamowe. Należy zauważyć, iż materiały (przedmioty) reklamowe w postaci np. długopisów, smyczy do telefonów komórkowych, parasoli, kalendarzy, kubków, podkładek pod mysz, krawatów, notatników itp. są bardzo często wykorzystywane przez przedsiębiorców dla celów promocyjnych. Można je wobec tego uznać za zwyczajowo przyjęte środki reklamy.

Ustawodawca nie wskazał granicznej wartości prezentu, w oparciu o którą można by dokonać zaliczenia wydatku do kategorii kosztów reprezentacji albo reklamy. W związku z powyższym, sama kwota 100 zł brutto, wskazana przez Wnioskodawcę jako maksymalna wartość jednostkowa prezentu nie ma tu znaczenia przesądzającego o kwalifikacji poniesionych kosztów. Co więcej, z uwagi na fakt, że wskazany przedział wydatków (do 100 zł brutto) jest dość szeroki, w jego zakresie mogą mieścić się zarówno wydatki na reklamę, jak i na reprezentację. Istnieje bowiem niewątpliwa różnica pomiędzy np. kalendarzem czy długopisem z logo firmy o wartości 5 zł, a takim samym przedmiotem o wartości 100 zł. Tylko w pierwszym z wymienionych przypadków nie ma wątpliwości, że mamy do czynienia z przekazaniem drobnego gadżetu, spełniającego funkcję reklamową.

Kolejnym czynnikiem, który należy uwzględnić przy kwalifikacji przedmiotowych kosztów są okoliczności, w jakich rozdawane były materiały (gadżety) reklamowe. Zgodnie z przedstawionym stanem faktycznym, odbywa się to w ramach m.in. organizowanych akcji promocyjno - marketingowych, a także imprez sponsorowanych, targów. Takie formy promocji należą do powszechnie stosowanych. Pozwalają na dotarcie z przekazem reklamowym do szerokiej rzeszy odbiorców, o ile możliwość udziału we wskazanych imprezach nie została ograniczona do wyselekcjonowanej grupy podmiotów.

Niezwykle istotną kwestią jest ponadto ustalenie kręgu osób obdarowywanych materiałami (gadżetami) reklamowymi. Wydatki poniesione na zakup prezentów dla potencjalnych klientów Spółki mogą zostać zaliczone do kosztów reklamy tylko wówczas, gdy materiały (gadżety) te były rozdawane masowo, tzn. przekazywane w taki sposób, by każdy zainteresowany podmiot miał możliwość ich otrzymania. Istota reklamy wiąże się bowiem z zamiarem dotarcia do jak najszerszej grupy odbiorców. W przypadku przeznaczenia ich wyłącznie dla ograniczonej grupy podmiotów, zwłaszcza partnerów handlowych należy powiązać wydatki na zakup prezentów z reprezentacją.

Mając na względzie powyższe uwagi, należy stwierdzić, że nieprawidłowe jest stanowisko Spółki, zgodnie z którym wydatki na zakup materiałów (gadżetów) reklamowych z jej widocznym logo, o wartości jednostkowej nieprzekraczającej kwoty 100 zł brutto, rozdawanych w ramach organizowanych imprez promocyjno - marketingowych, sponsorskich nie w każdym przypadku będą kosztami reklamy. W pewnych sytuacjach mogą mieć one bowiem charakter reprezentacyjny.

Podsumowując, wydatki ponoszone na zakup materiałów (gadżetów) reklamowych o niskiej wartości jednostkowej oznaczonych logo firmy, wręczanych klientom bądź potencjalnym klientom podczas imprez zbiorowych takich jak: ogólnodostępne targi, imprezy promocyjne, itp. mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W przypadku natomiast przekazywania takich prezentów o wyższej wartości wybranym kontrahentom lub potencjalnym kontrahentom w celu wywołania u nich jak najlepszego wrażenia, należy uznać tego typu działania za wiążące się z wytwornością i okazałością występowanie w imieniu Spółki. Wydatki na zakup takich prezentów mają charakter reprezentacyjny, a co za tym idzie nie stanowią kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Natomiast odnosząc się jeszcze końcowo do przywołanych we wniosku interpretacji wyjaśnienia wymaga, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach. Nie są one wiążące dla tutejszego organu chociażby z tej prostej przyczyny, że nie stanowią źródła powszechnie obowiązującego prawa i co do zasady wiążą strony w konkretnej sprawie. Nie można ich wprost przenosić na grunt innej sprawy. Podstawą interpretacji jest sam przepis prawa (art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.