IPPB5/423-247/09-2/MB

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 7 maja 2009 r. (data wpływu 13 maja 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku sporządzania dokumentacji cen transferowych jest nieprawidłowe.

W dniu 13 maja 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku sporządzania dokumentacji cen transferowych.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka z o.o. (dalej: "Spółka") w której udziały (powyżej 5% udziału w kapitale zakładowym) posiada spółka O. Sp. z o.o. ("Udziałowiec") planuje podpisanie umowy o współpracę z Udziałowcem (dalej: Umowa) w ramach której Udziałowiec ma świadczyć na rzecz Spółki następujące usługi:

* usługa wsparcia, koordynowania, nadzoru w zakresie zapewnienia scentralizowanej obsługi administracyjnej (sekretariat, obsługa biura);

* usługa obsługi kadrowej (HR);

* usługa doradztwa finansowego;

* usługa marketingu;

Wynagrodzenie za każdą z powyższych usług będzie ustalane odrębnie, w oparciu o specyficzny mechanizm kalkulacyjny, przykładowo wynagrodzenie za usługę obsługi kadrowej będzie kalkulowane przy uwzględnieniu liczby pracowników Spółki w danym okresie rozliczeniowym.

Ponadto, zgodnie z ustaleniami wynikającymi z Umowy, Udziałowiec nabywać będzie na rzecz Spółki usługi od podmiotów trzecich, w tym:

* usługę obsługi księgowej;

* usługa zarządzania systemem informatycznym (lT);

* dodatkowe usługi marketingowe;

* usługi telekomunikacyjne (telefon, Internet).

Koszty nabycia wskazanych usług zewnętrznych będą przez Udziałowca refakturowane na Spółkę.

W związku z przedstawionym zdarzeniem przyszłym, Spółka zwraca się z wnioskiem o udzielenie odpowiedzi dotyczących następujących kwestii:

Stanowisko podatnika odnośnie pytania nr 1:

Zdaniem Spółki, limit 30.000 Euro wskazany w art. 9a ust. 2 ustawy o CIT należy odnosić odrębnie do wynagrodzenia zapłaconego za każdą z usług świadczonych przez Udziałowca na podstawie Umowy na rzecz Spółki. Zgodnie z art. 9a ust. 2 ustawy o CIT obowiązek sporządzania dokumentacji podatkowej transakcji z podmiotami powiązanymi obejmuje transakcje, w których łączna kwota (lub jej równowartość) wynikająca z umowy lub rzeczywiście zapłacona w roku podatkowym łączna kwota wymagalnych świadczeń przekracza równowartość:

* 100.000,00 Euro dla transakcji o wartości nieprzekraczającej 20% wartości kapitału zakładowego,

* 30.000,00 Euro - w przypadku świadczenia usług, sprzedaży lub udostępnienia wartości niematerialnych i prawnych, albo - 50.000,00 Euro

* w pozostałych przypadkach.

Z powyższego przepisu wynika, iż, w przypadku świadczenia usług należy uwzględnić limit 30.000 Euro.

Zgodnie z poglądem powszechnie akceptowanym przez organy podatkowe: " (...) dla powstania obowiązku dokumentowania transakcji ma znaczenie zarówno kwota pojedynczej transakcji, jak i łączna kwota transakcji zawartych z jednym kontrahentem w danym roku podatkowym. (...) Przy czym pod pojęciem transakcji należy rozumieć umowę lub umowy zawarte z tym samym partnerem lub tymi samymi partnerami przedmiotem której lub których są dobra i usługi objęte jedną ceną. Oznacza to, że transakcją w rozumieniu tych przepisów może być np. umowa nabycia lub sprzedaży jednego dobra, umowa sprzedaży szeregu dóbr lub wykonanie szeregu usług, dla których określono łączną cenę itp." Interpretacja Naczelnika Drugiego Urzędu Skarbowego w Warszawie z 11 grudnia 2006 r., sygn. 1472/ROP1/423-301/06/DP.

Z kolei w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 24 grudnia 2008 r. (sygn. ILPB3/423-637/08-2/HS) wskazano: " (...) dokumentacji podlegają szeroko rozumiane transakcje zawierane z podmiotami powiązanymi, tj. zarówno transakcje przychodowe, jak i kosztowe. Ustawa podatkowa jednak nie definiuje jednak pojęcia "transakcja" oraz "wartość transakcji". Dokonując wykładni językowej, stwierdza się, iż przez pojęcie "transakcja" należy rozumieć operację handlową dotyczącą kupna lub sprzedaży towarów lub usług bądź też umowę handlową na kupno lub sprzedaż towarów lub usług (też zawarcie takiej umowy). Natomiast "wartość" to to, ile coś jest warte pod względem materialnym." Zdaniem Spółki, z przepisu art. 9a ust. 2 ustawy o CIT oraz powyższych interpretacji można wyprowadzić wniosek, iż w przypadku zawarcia Umowy z Udziałowcem, do każdej ze świadczonych przez Udziałowca usług w ramach Umowy należy odrębnie odnosić limit 30.000 Euro, ponieważ przedmiotem Umowy będą usługi objęte różną ceną. W cytowanej powyżej interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 24 grudnia 2008 r. (sygn. ILPB3/423-637/08-2/HS) wskazano, iż: "Jeżeli podatnik zawiera kilka transakcji z tym samym podmiotem powiązanym, ale transakcje te dotyczą różnych świadczeń, dla których określono różne ceny, to wartość tych poszczególnych świadczeń nie podlega zsumowaniu. W konsekwencji, dla stwierdzenia, czy wystąpił obowiązek dokumentowania tych transakcji, wartość każdego z tych świadczeń, z określonymi w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych limitami 100.000, 30.000 i 50.000 euro, porównujemy odrębnie." W związku z tym wniosek Spółki jest słuszny.

Stanowisko podatnika odnośnie pytania nr 2:

Zdaniem Spółki w przypadku nieprzekroczenia limitu 30.000 Euro w danym roku podatkowym w zakresie wypłaconego wynagrodzenia za daną usługę na podstawie Umowy, Spółka nie będzie zobowiązana do sporządzenia dokumentacji cen transferowych w zakresie usług świadczonych na podstawie Umowy przez Udziałowca. Z art. 9a ust. 2 ustawy o CIT wynika, iż obowiązek sporządzania dokumentacji podatkowej transakcji z podmiotami powiązanymi obejmuje transakcje, w których łączna kwota (lub jej równowartość) wynikająca z umowy lub rzeczywiście zapłacona w roku podatkowym łączna kwota wymagalnych świadczeń przekracza określoną wartość. Z uwagi na mechanizm kalkulacji każdej z usług świadczonych na podstawie Umowy, wynagrodzenie za każdą z tych usług nie będzie znane z góry, ale będzie podlegać zmianom, w zależności od zmiany okoliczności faktycznych (np redukcja zatrudnienia, mniej operacji handlowych w danym miesiącu do zaksięgowania itp.). W związku z tym z Umowy nie będzie wynikać wysokość wynagrodzenia za każdą ze świadczonych usług w danym roku. W konsekwencji dla celów wypełnienia obowiązków przewidzianych w przepisach prawa podatkowego Spółka powinna skalkulować łączną kwotę wynagrodzenia rzeczywiście zapłaconą w danym roku podatkowym, za konkretną usługę i odnieść ją do limitu 30,000 Euro, przeliczonego zgodnie z zasadami wskazanymi w art. 9a ust. 5 ustawy o CIT.

Jak wynika z interpretacji Naczelnika Drugiego Urzędu Skarbowego Łódź-Bałuty z 13 grudnia 2005 r. (sygn. II/415-25/177/60412/05/MZ) "przesłanką obowiązku dokumentacyjnego się wartość transakcji lub grupy transakcji zrealizowanych z podmiotem powiązanym - w momencie, gdy nastąpi przekroczenie w roku podatkowym określonego poziomu." W związku z czym wniosek Spółki jest słuszny.

Stanowisko podatnika odnośnie pytania nr 3:

Zdaniem Spółki refakturowanie na rzecz Spółki usług nabywanych od podmiotów zewnętrznych przez Udziałowca nie stanowi "transakcji" w rozumieniu art. 9a ustawy o CIT i w związku z tym nie będzie podlegać obowiązkowi sporządzenia dokumentacji podatkowej w przypadku przekroczenia limitów przewidzianych w przepisach prawa podatkowego.

Jak już wyżej wskazano, zgodnie z poglądem organów podatkowych "pod pojęciem transakcji należy rozumieć umowę lub umowy zawarte z tym samym partnerem lub tymi samymi partnerami przedmiotem której lub których są dobra i usługi objęte jedną ceną. Oznacza to, że transakcją w rozumieniu tych przepisów może być np. umowa nabycia lub sprzedaży jednego dobra, umowa sprzedaży szeregu dóbr lub wykonanie szeregu usług, dla których określono łączną cenę itp." Interpretacja Naczelnika Drugiego Urzędu Skarbowego w Warszawie z 11 grudnia 2006 r., sygn. 1472/ROP1/423-301/06/DP.

Należy wskazać, iż na gruncie ustawy o VAT, jak również innych ustaw podatkowy brak regulacji dotyczących "refakturowania". Regulacje w tym zakresie zostały natomiast zawarte w Dyrektywie 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L z 2006, Nr 347/1 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 28 Dyrektywy 112/2006/WE, w przypadku, kiedy podatnik działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że podatnik ten nabył i wyświadczył te usługi. Dotyczy to sytuacji, w której podatnik kupuje usługę, a następnie "w stanie nieprzetworzonym" odsprzedaje ją swojemu kontrahentowi. "Refaktura" jest zwykłą fakturą VAT, tyle że wystawioną przez podmiot pośredniczący pomiędzy właściwym usługodawcą, a rzeczywistym nabywcą tej usługi. W rezultacie więc ostateczne obciążenie spoczywa nie na pierwotnym nabywcy usługi, lecz na jej rzeczywistym użytkowniku. W praktyce powszechnie stosuje się refakturowanie, a zasady z nim związane wynikają z orzecznictwa sądów administracyjnych oraz interpretacji organów podatkowych dotyczących podatku VAT. Przeważający pogląd orzecznictwa sądowego, że "refakturę" wystawić można jedynie w przypadku gdy:

* przedmiotem refakturowania są usługi;

* z usługi nie korzysta podmiot (albo korzysta tylko w części), na którego wystawiana jest pierwotna faktura, lecz również podmiot trzeci (odbiorca finalny),

* sprzedaż (odsprzedaż) musi być dokonana po cenie zakupu, bez doliczania marży,

* podmiot, który dokonuje refakturowania wystawia na rzecz nabywcy fakturę z uwzględnieniem tej samej stawki VAT, co na fakturze pierwotnej,

* w umowie między kontrahentami zawarte jest zastrzeżenie o refakturowaniu danej czynności.

Z powyższego wynika, iż w przypadku refakturowania kosztu usług zewnętrznych na rzecz Spółki przez Udziałowca, Udziałowiec nie będzie mógł doliczyć marży, w związku z czym w przypadku refakturowania nie wystąpi metoda i sposób kalkulacji zysków z tej czynności o których mowa w art. 9a ust. 1 ustawy o CIT.Ponadto, zdaniem Spółki w przypadku refakturowania usług Udziałowiec jedynie przerzuci koszt usług zewnętrznych na Spółkę i nie będzie dokonywać żadnego świadczenia na rzecz Spółki. Fikcja, iż Udziałowiec jest rzeczywistym wykonawcą usługi jest przyjęta wyłącznie dla celów rozliczenia podatku VAT i nie odnosi się do regulacji ustawy o CIT. W konsekwencji w zakresie refakturowania kosztów zakupu usług zewnętrznych przez Udziałowca dla Spółki nie można uznać, iż czynność ta stanowi transakcję w rozumieniu art. 9a ust. 1 oraz ust. 2 ustawy o CIT, podlegającą obowiązkom dokumentacyjnym przewidzianym w tych przepisach. Celem wprowadzenia regulacji art. 9a ustawy o CIT jest zapobiegnięcie zjawisku przenoszenia (przerzucania) dochodów pomiędzy podmiotami, które w przypadku refakturacji kosztów usług zewnętrznych przez Udziałowca na rzecz Spółki nie wystąpi. Mając na uwadze powyższe Spółka wnosi jak na wstępie.

Na tle przedstawionego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe:

Odpowiedź w zakresie pytania nr 1 i nr 2:

Zgodnie z art. 9a ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.) podatnicy dokonujący transakcji z podmiotami powiązanymi z tymi podatnikami - w rozumieniu art. 11 ust. 1 i 4 - lub transakcji w związku z którymi zapłata należności wynikających z takich transakcji dokonywana jest bezpośrednio lub pośrednio na rzecz podmiotu mającego miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium lub w kraju stosującym szkodliwą konkurencję podatkową, są obowiązani do sporządzania dokumentacji podatkowej takiej (takich) transakcji obejmującej:

Odnosząc się do treści powyższego przepisu zauważyć należy, że przepisy podatkowe nie określają formy w jakiej powinna być prowadzona dodatkowa dokumentacja dotycząca dokonanych transakcji z podmiotami powiązanymi w myśl art. 11 powołanej ustawy, wskazuje natomiast w sposób szczegółowy jakie informacje podatnik powinien uwzględnić sporządzając taką dokumentację.

Wartościowo rodzaje transakcji, do których zastosowanie ma obowiązek sporządzania szczegółowej dokumentacji podatkowej został wymieniony w art. 9a ust. 2 i 3 cyt. ustawy.

W myśl tych przepisów obowiązek ten obejmuje transakcję lub transakcje między podmiotami powiązanymi, w których łączna kwota (lub jej równowartość) wynikająca z umowy lub rzeczywiście zapłacona w roku podatkowym łączna kwota wymagalnych w roku podatkowym świadczeń przekracza równowartość:

Pojęcie "transakcja" nie zostało zdefiniowane w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Inne akty prawa podatkowego również go nie definiują. Definicji takiej nie zawierają także przepisy prawa cywilnego. Zatem należy stwierdzić, iż pojęcie to nie posiada definicji legalnej. W tym stanie rzeczy, zgodnie z powszechnie przyjęta dyrektywą wykładni językowej, pojęciom użytym w przepisach, a nie posiadającym definicji legalnej, należy przypisać znaczenie, jakie to pojęcie ma w języku potocznym, czyli należy przypisać mu znaczenie słownikowe.

Transakcja jest definiowana jako:

W ujęciu słownikowym "transakcja" to operacja handlowa albo bankowa typu kupno-sprzedaż, ale na większą skalę także porozumienie, układ w jakiejś sprawie, które jest wynikiem rokowań, przetargów, i ustępstw.

W konsekwencji pod pojęciem transakcji należy rozumieć umowę lub umowy zawarte z tym samym partnerem lub tymi samymi partnerami, przedmiotem której lub których są dobra i usługi objęte jedną ceną. Z przedstawionej definicji słowa "transakcja" wynika że jest to każda operacja związana ze zdarzeniami handlowymi oraz wynikająca z zawartych umów i porozumień. Oznacza to, że transakcją w rozumieniu tych przepisów może być, np. umowa nabycia lub sprzedaży jednego dobra, umowa sprzedaży szeregu dóbr lub wykonanie szeregu usług, dla których określono łączną cenę, albo też wieloletnia umowa dostawy za określoną cenę danego dobra lub szeregu dóbr bądź usług.

Jeżeli podatnik zawarł jedną umowę na okres kilku lat i ustalił jedną cenę przedmiotu kontraktu, to przy analizie czy wystąpiły przesłanki obowiązku sporządzenia dokumentacji, powinno się brać pod uwagę łączną wartość kontraktu. W takim przypadku podatnik sporządza tylko jedną dokumentację.

W przypadku gdy kontrakt uzależnia kształtowanie się poziomu cen od czynników przyszłych, nieznanych w dacie zawarcia kontraktu, istotną okolicznością jest rzeczywiście zapłacona w roku podatkowym łączna kwota wymagalnych świadczeń. Z przepisu art. 9a u.p.d.o.p. wynika bowiem, że dla określenia czy występuje obowiązek sporządzania dokumentacji podatkowej należy zbadać wartość transakcji biorąc pod uwagę łączną kwotę wynikającą z umowy lub rzeczywiście zapłaconą w roku podatkowym łączną kwotę wymagalnych w roku podatkowym świadczeń.

Z art. 9a ust. 1 ustawy wynika obowiązek sporządzania dokumentacji podatkowej obejmującej m.in.: określenie funkcji podmiotów dokonujących transakcję, metodę i sposób kalkulacji, określenie ceny, oczekiwanych korzyści przez podmiot sporządzający dokumentację....etc (szczegółowy jej zakres zawiera art. 9a ust. 1 pkt 1-6 ustawy), w następujących przypadkach:

Jednakże należy podkreślić, że obowiązek sporządzania dokumentacji podatkowej, został ograniczony - w art. 9a ust. 2 i 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - do transakcji, w której łączna kwota (lub jej równowartość) wynikająca z umowy lub rzeczywiście zapłacona łączna kwota wymagalnych w roku podatkowym świadczeń, przekracza określone kwoty. W art. 9a ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zostały określone kwoty dla transakcji zawieranych pomiędzy podmiotami powiązanymi, po przekroczeniu których powstaje obowiązek sporządzenia dokumentacji podatkowej. W przedstawionym przez Wnioskodawcę zdarzeniu przeszłym zastosowanie ma limit 30.000 EURO - w przypadku świadczenia usług, sprzedaży lub udostępnienia wartości niematerialnych i prawnych.

Powyższe, oznacza, że nie w każdym przypadku Podatnik ma obowiązek sporządzania dokumentacji podatkowej. Obowiązek ten powstaje, dopiero gdy łączna kwota (lub jej równowartość) transakcji dokonywanej z podmiotem powiązanym lub gdy zapłata należności wynikających z takich transakcji przekracza określone w ustawie wartości.

W przedstawionym zdarzeniu przyszłym przesłanką obowiązku dokumentacyjnego jest wartość transakcji lub grupy transakcji realizowanych z podmiotem powiązanym w momencie gdy nastąpi przekroczenie w roku podatkowym ww. poziomów.

Reasumując, w ocenie tut. organu, w sytuacji gdy łączna kwota (lub jej równowartość) wynikająca z danej umowy czy też umów dotyczących świadczeń (w tym usług) o charakterze niematerialnym z podmiotem powiązanym w danym roku podatkowym przekroczy progi (w niniejszej sprawie 30.000 Euro) wskazane w art. 9a ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, należy sporządzać ww. dokumentację do wszystkich transakcji realizowanych z tym podmiotem.

W przypadku natomiast gdy umowa uzależnia kształtowanie się poziomu cen od czynników przyszłych, nieznanych w dacie zawarcia kontraktu, istotną okolicznością jest rzeczywiście zapłacona przez Wnioskodawcę w roku podatkowym danemu kontrahentowi łączna kwota wymagalnych świadczeń.

Odpowiedź w zakresie pytania nr 3:

Odpowiedź na poprzednie pytanie zawiera w sobie częściowo również odpowiedź na pytanie nr 3, bowiem powyżej wskazano, co należy rozumieć poprzez termin "transakcja". Stwierdzono również, że w sytuacji przekroczenia konkretnego limitu przewidzianego w ustawie wnioskodawca obowiązany jest do sporządzania szczegółowej dokumentacji cen transferowych.

Z powyżej powołanych przepisów wynika, że dla powstania obowiązku dokumentowania transakcji ma znaczenie zarówno kwota pojedynczej transakcji, jak i łączna kwota transakcji zawartych z jednym kontrahentem w danym roku podatkowym.

Ustawodawca nie przewiduje możliwości zwolnienia podatnika z obowiązku sporządzania jej ze względu na sposób i metodę zawarcia umowy pomiędzy stronami.

Pod pojęciem "transakcji" należy rozumieć umowę lub umowy zawarte z tym samym partnerem lub tymi samymi partnerami przedmiotem której lub których są dobra i usługi objęte jedną ceną. Zatem transakcją w rozumieniu tych przepisów może być np. umowa nabycia lub sprzedaży jednego dobra, umowa sprzedaży szeregu dóbr lub wykonanie szeregu usług, dla których określono łączną cenę, wieloletnia umowa dostawy za określoną cenę danego dobra lub szeregu dóbr bądź usług, itp.

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że Udziałowiec nabywać będzie na rzecz Spółki usługi od podmiotów trzecich. Koszty nabycia wskazanych usług zewnętrznych będą przez Udziałowca refakturowane na Spółkę.

Podkreślić należy, że refakturowanie należy traktować jako odsprzedaż uprzednio zakupionych usług po kosztach, jest zatem równoznaczne ze świadczeniem zakupionej uprzednio usługi.

Podmiot pośredniczący (refakturujący) pomiędzy świadczącym usługę a jej bezpośrednim i ostatecznym odbiorcą wystawia ostatecznemu odbiorcy faktury za zakupione usługi od świadczeniodawcy. W tym ujęciu refakturujący świadczy w istocie usługę, z której faktycznie korzysta ostateczny odbiorca. Oznacza to, że podmiot pośredniczący w świadczeniu usługi, jest uprzednio nabywcą (odbiorcą) usługi, a następnie sam świadczy zakupioną wcześniej usługę.

W świetle powyższego, w sytuacji gdy dochodzi do refakturowania usługi przez Udziałowca na rzecz Wnioskodawcy należy wnioskować, że Udziałowiec świadczy zakupioną wcześniej usługę na rzecz Wnioskodawcy. Tym samym należy wywieść, że pomiędzy Udziałowcem a Wnioskodawcą dochodzi do zawarcia transakcji.

Reasumując Spółka z o.o. z uwagi na to, że spełnia warunek określony w art. 9a ust. 2 tj. przekroczenia limitu obowiązana jest również do sporządzania dokumentacji podatkowej o której mowa w art. 9a ust. 1 cytowanej ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych z tytułu "refakturowanych usług".

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy przedstawionego przez wnioskodawcę zdarzenia przyszłego i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.